Vier jonge mensen zitten in een kamer rond een luik. Drie jongens en één meisje. De jongens wrikken met veel moeite het luik open en zien een trapladder. Het is helder in de tunnel naar beneden, al kan de lichtbron niet getraceerd worden. De vier verdwijnen één voor één door het gat, de ene al wat happiger en nieuwsgieriger dan de andere. Het meisje gaat als laatst, want als ze valt, dan valt ze zacht, misschien.

Trede voor trede gaat het lager, de jongens grappen dat ze straks in de hel belanden en bedenken al hun eigen straffen voor de zonden die ze begaan hebben. Het meisje vindt het maar luguber en vindt dat iedereen beter zwijgt. Vrouwen zijn het schattigst als zij bang zijn, dus fantaseren de jongens luidop over de monsters die hen beneden wachten. Het meisje claimt doodsbang te zijn en beweert dat ze nu meteen terugkeert, maar ze volgt toch maar vlot de rest van het gezelschap.

Beneden komen ze uit op een soort voetpad met daarlangs een rivier. Een helblauwe rivier, met witte keien op de bodem. Nog steeds is niet duidelijk waarom het daar zo verlicht is in die onderaardse gang. Nog voor de vier zich kunnen afvragen hoe het verder moet, meert er een lege boot aan. Een soort platte vikingsboot, een snek. Het viertal neemt plaats en alsof het een trein is, vertrekt het scheepje.

De grootste jongen van de drie, laten we hem Pieter-Jan noemen, is zeer benieuwd hoe het verder gaat. De kleinste jongen, we zullen hem Boelie noemen zegt: ‘dit loopt nou net alsof ik het zelf geschreven heb’, de derde jongen, neem nou bijvoorbeeld dat hij Willem heet, vraagt aan de tweede of hij dan soms weet hoe het verder gaat. Boelie schudt van nee en Pieter-Jan zegt dat hij er goed aan doet te zwijgen, want dat de fantasie van Boelie vaak bewaarheid wordt.

Urenlang gaat het bootje gewoon door. Als het meisje, neem nou dat ze Maryam heette, bekent dat ze honger heeft, vinden ze onder een doek een hele picknickmand. Net wanneer die vrolijk naar binnen is gewerkt, botst de boot tegen een stenen wand. De rivier verdwijnt door een gleuf onderaan de wand. Boelie vraagt zich af of ze soms in een slappe versie van Tomb Raider voor vier spelers terecht gekomen zijn. Maryam krijgt het al snel op haar heupen en wil zo snel mogelijk door. Pieter-Jan stapt uit en onderzoekt de vloer van de oevers. Er zijn enkel de witte keien op de bodem, de natuursteen van de wanden en het voetpad en het groenblauwe water.

Boelie oppert dat ze zich misschien op de rivier de Rivier bevinden, de langste onderwaterrivier ter wereld, in Slovenië. ‘Mijn broeder’, zegt Pieter-Jan, ‘als je nu nog denkt dat we in de werkelijkheid as we know it zitten, heb ik je overschat.’ Willem denkt ook zo veel. Maryam luistert niet en zit vooraan in de boot om met haar handen de wand te betasten op zoek naar een verborgen schakelaar.

Willem stapt ook uit, denkt dat hij in een spinnenweb loopt, maar merkt al gauw dat er enkel een flinterdun touwtje voor zijn ogen hangt. Hij snokt er aan en daar verschuift de wand. Ergens ver op de achtergrond is het geluid van roestige katrollen te horen en misschien ergens daar doorheen ook wel hoongelach. ‘Was jij dat, Pieter-Jan’, vraagt Maryam berispend. ‘Als je het was, krijg je een mep, het is hier echt eng. Gaan we niet terug?’ Boelie zegt met een speelse glimlach, ‘ja, goed we gaan terug.’ De andere jongens maken ook aanstalten om terug te keren. Maryam bedenkt zich meteen. ‘Hé, toe nou, doe niet zo flauw, laat ons verder gaan.’

Het bootje bevindt zich nu niet meer op blauw water, maar op een donkerbruine vloeistof. Het bootje is nu ook opeens van goud. Boelie zegt: ‘Dit doet mij denken aan een gedicht van Srečko Kosovel, over een zlati čoln, oftewel een gouden boot. Hij vraagt zich af waarom hij de gouden boot laten varen heeft.’ Willem schiet ogenblikkelijk uit zijn dromerij en wil weten wat de dichter daarmee dan wel bedoelde. ‘Met die gouden boot bedoelde hij kans op publicatie, Kosovels werk is tijdens zijn leven nooit uitgegeven.’

‘Wie is die Kosovel?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Een bijzonder veelzijdige schrijver die dag en nacht schreef, maar wel zelden iets echt afmaakte, hij heeft duizenden gedichten achtergelaten en dat terwijl hij op zijn 24^ste al overleden was aan meningitis.

Maryam voegt toe: ‘Op je 25^ste ben je op het toppunt van je verstandelijke vermogens. Maar zeg, is dit nu werkelijk het moment om het over literatuur te hebben?’

‘Het kan ons tot een verklaring brengen over het waarom deze toch wel eigenaardige gebeurtenissen.’

De andere jongens knikken.

Maryam is niet akkoord. ‘Wat doet het waarom er in hemelsnaam toe? Kun je niet gewoon ontspannen en zien wat er gebeurt?’

‘Sit back and enjoy the ride’, zegt Pieter-Jan met de begeleidende stem van een movie trailer.

‘Dat bedoel ik ja.’

Het bruine water verandert in grind, grind op een helling die steil naar beneden gaat en de boot is nu een soort bobslee. De snelheid loopt geweldig op en de vier moeten zich in de holle wanden van hun tuig duwen om enige houvast te vinden. Het kriebelt in hun buiken en de daverende schuifaf blokt even elke waaromvraag uit.

Na een tijdje wordt de weg terug vlak, de snelheid mindert en het viertal komt tot stilstand in een gigantische grot, op de rand van een steiger, met voor hen een uitgestrekt meer.

Bij de steiger zit een ventje van amper anderhalve meter hoog, die zegt: ‘Welkom, ik heb al zo lang op jullie gewacht, zo heel erg lang. Ik ben werkelijk blij dat jullie er zijn.’

Het grappige figuurtje met de bolle wangen en dito hoed, draait zich om trekt even zijn lange groene overjas over zijn hoofd en de vier kunnen hem bedekt horen schaterlachen.

‘Wie ben jij?’, vraagt Willem.

‘Ik? Ach, ik heb zo veel namen. Wat mag het zijn voor jullie?’

Maryam kijkt over de rand van de steiger naar het water en merkt op dat er een touwladder naar beneden leidt. ‘Als we de boot voorzichtig naar beneden duwen en dan zelf zo omlaag klimmen, raken we toch wel verder, niet? We kunnen peddelen met onze handen.

Pieter-Jan vraagt zich af of de boot niet wegdrijft voor ze zelf beneden zijn.

‘Nee, dat denk ik niet, die vijver staat volledig stil, nergens beweging te zien. Ik ben voor.’, zegt Willem.

Boelie rommelt in de boot en vindt twee peddels, een vondst die hun besluit bezegelt.

De jongens tillen de boot al op, als de kleine wachter, voor driftig voor hen springt.

‘Héla, ho maar, dat kan zo maar niet. Jullie kunnen niet verder vooraleer jullie de opdracht naar behoren vervullen.’

‘Welke opdracht?’, vragen de vier in koor.

‘Aha, aha, zeg ho maar, dat komt hier aan en dat wil er al weer vandoor, dat jonge volkje van tegenwoordig geeft geen oren naar welvoegelijk protocol. De opdracht is deze.’

Uit zijn mouw schiet een opvouwbare stok die net voor Pieter-Jans neus tot stilstand komt. Aan het uiteinde zit een piepklein papiertje met daarop in minischrift ‘Schrijf een passend eind voor ‘het Slot’ van Kafka.’

Boelie richt zich meteen tot Willem: ‘Jij hebt het boek gelezen, over wat gaat het en waar eindigt het nu?’

(wordt vervolgd)

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Naast de fotoreeks van ‘the making of’, nu ook het geschreven verslag van ‘the making of’, omdat het toch maar een uurtje werk is om dat uit de caffeïneduim te zuigen, op mijner vrije vrijerzondag.

Geschreven met de onderliggende gedachte: laat ons niet wachten met typeringen en herinneringen ophalen tot er iemand dood gaat, zodat we met z’n allen lachend kunnen zitten snotteren op de koffietafel.

Starring:

Pieter-Jan

Moderne Oblomov met een gelijkaardige eetlust (voor mensen die het boek kennen), leeft als een kunstminnende, dromerige aristocraat op een kotje in Gent, omringd door intellectofielen met of zonder psychologische draaikolken (meestal met), soms foutievelijk aangesproken met Pi-ji terwijl de juiste afkorting toch Pi-jay behoort te zijn, groot talent in de wereld van de kortfilm, maar met een foute visie op wat een kortfilm eigenlijk is (kortspeelfilm is niet gelijk aan vijf minuten wegknippen uit een langspeelfilm, ik raad hem de theorieën van Bachtin aan, die helaas niet readily available zijn in de Gentste bib waar hij op 5 min wandelafstand af woont)

Hij heeft een tamelijk ontwikkeld karuur, hoewel hij geen fanatieke sportieveling is (nochtans is de wil en het fitnessabonnement er wel, maar de verslavende, filosofoledigheid neemt meestens de overhand. Zelf verkiest hij ‘lethargicon’ als het epitheton dat bij hem past)

Verdere typeringen: praatvaardige, vertellustige kerel, kan enthousiasmerende beelden schetsen over alles wat hem boeit, beetje zielzoekend zoals de meesten van onze leeftijd. Geboren psychiater, stabiel in zijn chaotische kunstenaarsbestaan, mentaal stevig verankerd, onhandig en te afwachtend op liefdesvlak, warm hart met oprechte en levensgrote interesse in de leefwereld van anderen mét de nodige discretie.

Beste luisterend oor van Gent en omstreken, pornoliefhebber (met kritische bedenkingen), grote fan van de Portugese dichter Pessoa (hoewel hij zelf tot zijn vijftigste levensjaar geheelonthouder zal zijn, omdat de dichter in zijn plaats gezopen en geschreven heeft). Erg dankbare eter ook, men doet er wel aan hem af en toe iets lekkers toe te stoppen om zijn oogjes te doen oplichten, want dat zijn de spiegels van zijn maag, die zo mogelijk nog groter is dan zijn intellectuele verwerkingscapaciteit of zijn hart)

Zijn rol in deze kortfilm: bedenker van het ‘script’(waarover later –HAHAHA- meer, gniffel gniffel), regisseur, leider van het camerateam, supplier van het filmmateriaal, verantwoordelijke van de casting.

Heeft weinig tot geen vertrouwen in het resultaat van de opzet.

Randy

Criminologiestudent, metalfan, geïnteresseerd in krijgsgeschiedenis en sektevorming (niet actief gelukkig, bij ons weten is hij nog geen goeroe die predikt dat de wereld vergaat in 2012 en dat jonge maagden met hem de lakens moeten delen teneinde zich te verzekeren van een reddende plek op Zubzoera, idyllische planeet, zij het met een beperkte Levensraum vooral wat betreft mannen en overjaarse wijven) Onze geluidsman van dienst, alsook de boksbal van dienst, voor als bovengenoemde zijn frustraties wil uitwerken, als het even minder vlot met het filmpje.

Lange wapper in volle bloei, herstellende van een secundair onderwijs trauma, maar gooit zich nu volop in het sociale leven. Uit zich soms langs zijn neusweg op hilarisch droge wijze. Stille kracht met kritische visie, behulpzaam en dienstvaardig. Strategisch talent waar in tijden van oorlog en meer zelfvertrouwen een betrouwbaar korpscommandant in schuilt (dat is genoteerd bij de megalomane schrijver dezes, wees gerust)

Hoofdinstrument in ons B-plan voor deze kortfilm, waarbij wij overwegen om zijn naar alle waarschijnlijkheid immense Randy Junior een zwart laagje te geven, om een keiharde interracial black on blondes te maken.

Ook zijn etenslust is wel een vermelding waard, daar hij vandaag bij het ontbijt gegarandeerd meer calorieën naar binnen douwde dan de bevolking van Botswana en Zimbabwe samen (er zijn natuurlijke grotere uitdagingen in de all you can eat wereld, maar toch, hoeveel doen het hem na?)

Staat…nogal sceptisch tov het script en het project in zijn geheel.

Nathalie

Actrice van dienst. Bescheiden en de allereerste om te zeggen dat haar palmares op het witte doek aan de magere kant is. Geen kapsones whatsoever en ondanks de nodige zelftwijfel toch meer dan bereid om haar medewerking te verlenen.

Bang genoeg voor het resultaat om redelijk obstinaat te verzoeken de film NIET te vertonen aan mensen die ze tijdens haar opleiding tot arts tegen het lijf kan lopen. Net als Pieter-Jan en nog te bespreken members van the crew studeert zij geneeskunde.

Staat vrij sceptisch tegenover het script en het project in het algemeen.

Maryam

Aan geneeskundige bijstand op deze set al vast geen gebrek, want de tegenspeelster van voorgenoemde Nathalie, is ook al een geneeskundestudente.

Vurige amazone met een Perzisch temperament die graag het voortouw neemt en weinig aanleg heeft voor geduldbeoefening. Als zij deze keer niet de stuwende kracht achter het geheel is, komt dat omdat zij…tot in het puntje van haar kleine poezelige teen sceptisch staat en zit tov het script en het project in zijn geheel.

Komt meestal te laat aan op de set omdat zij zich heerlijk verliest in horizontale verfrissingen met schrijver dezes.

Geniet van de aandacht van de camera’s en hoopt binnenkort te kunnen schitteren in een kortfilm met een ander script in een ander project (maar wel met de zelfde crew)

Heeft zin om er stevig de beuk in te geven. NA de filmactiviteiten van vandaag weliswaar.

William

Gaat door het leven als Boelie, bijnaam die ondertussen iedereen oppikt, hijzelf incluis. Ban-tam sized schrijver, uit de zelfde mompelgemeente Erembodegem als wijlen Louis Paul Boon. Wil in dit leven alleen schrijven, neuken, fun maken met vrienden, les geven en de jeugd redden en mensen shockeren, bij voorkeur om den brode. Werkt momenteel bij DOMO en HAAT zijn werk. Gelukkig is er zijn omgeving om hem te stimuleren dit kleine levensdetail een beetje van de luchtige kant te bekijken.

Strategiefreak die graag Randy mis/gebruikt als sparringpartner en hoopt op een dag wakker te worden als de literaire revelatie van het jaar. Gekend om zijn openlijk beleden narcisme en een fool for love volgens sommigen.

Compleet in de ban van voorgenoemde Perzische schone, Maryam.

Rol bij deze kortfilm: werd aangezocht als artistiek adviseur (lees: de man die op de allerlaatste nipper met een ander script moest komen) maar bedankte beleefd voor de eer en ging poolen met Simon (iemand die geheel toevallig aanwezig was bij de briefing) Neemt zich voor om de mailbox van Pieter-Jan in het vervolg te bombarderen met nieuwe scripts.

Jelle

Historicus, doctoreert in Antwerpen, onderzoekt de representatie van de Sinjorenstad in de kunst in een bepaalde eeuw van relatief lang geleden. Broer van de ex van Pieter-Jan, kwestie van een semi-roddeldetail mee te geven. Sympathieke kerel, waarvan je nooit zou denken dat hij de regisseur is.

Reële rol bij de totstandkoming van dit culturele studentenproject: naast de set interessante gesprekken voeren met Randy, William en ondergenoemde over onderwerpen allerhande.

Willem

De zoveelste ‘dokter in wording in de zaal’, iedereen die gewond raakt tijdens het draaien kan rekenen op de vorming van een kringetje rond zich, waarbij bijna-dokters in hun examenstof graven naar de gepaste behandeling, terwijl de anderen de dokter van wacht bellen.

Als iemand te laat komt op de set, is Willem de eerste om bezorgd te vragen: zou er iets gebeurd zijn? De enige op de set die verzorgd algemeen Nederlands praat, razend belezen en op dit moment helemaal weg van Kafka (hij raadt iedereen die het horen wil om te beginnen met Kafka’s kortverhalen om dan stelselmatig over te gaan tot zijn romans).

Leest zich te pletter en studeert in zijn vrije tijd. Kan naar eigen zeggen economisch omspringen met zijn tijdsbestedingen omdat hij het ‘voordeel’ heeft dat zijn vriendin (relatie van 2 jaar en 7 maanden) in Leuven op kot zit. Zij is bio-ingenieur van opleiding en zal binnenkort doctoreren.

Kerel met een aangename stem, oprechte interesse in het geschreven woord, filoloog van aard, als hij het dan niet van opleiding is. Gaat volgende jaar op Erasmus naar Duitsland, meer bepaald naar Keulen, maar zal daarbij nog steeds verblijven op Belgische bodem, want vanuit Leuven is Keulen maar twee uur met de Zug. (correctie achteraf: zal in het weekend nog op Belgische bodem verblijven)

Op dit moment laat hij zich meeslepen door de Duitse dichtkunst van onder andere Rilke.

Rol bij dit project: medebedenker van het script, soundman, traiteur waar het de levering van thee op de set betreft.

Na een verkenningsvlucht over de hoofden van de crew zou je dan ook hopen dat je deze groep gewoon in een Weens koffiehuis dropt, met gepaste kostumering, hen bedelft in leesvoer, drank en zoetigheden en dat je de camera’s maar laat lopen. De resulterende gesprekken zouden van een veel interessanter niveau zijn, dan het lopende project waar iedereen eigenlijk toch…sceptisch tov staat.

Bram

De stille kracht, kort van stof, met immer het fototoestel in aanslag, want hij voorziet ons van de reeds vermelde fotosessie van the making of. Hij zorgt er voor dat iedereen vanuit alle hoeken en kanten onder de lens genomen wordt.

Verdween mysterieus in de late uren van draaidag één en kwam pas terug op draaidag twee. Doet interessant werk in de biologische sfeer.

Het draaiboek, as we lived it

Vrijdagavond kwamen wij met z’n allen plus Simon (die hier verder part noch deel aan heeft, maar die wij toch graag vermelden voor de volledigheid) samen op het kot van Pieter-Jan.

Nathalie kwam schromelijk te laat en daarmee was de trend vast gezet.

Artistiek adviseur, William, waste na de eerste briefing meteen zijn handen in Pilatiaanse onschuld, schreeuwde in gedachten Ecce Geeuw en ging dus poolen, samen met Perzische schone Maryam en Simon.

De rest zette een avondlijke wandeling in op zoek naar een scrabblebord dat een cruciale rol zou gaan spelen in het project, een rol die wij verder niet zullen toelichten, want wij willen niet te veel oplichten van de bedekkende Chador.

Op zaterdagochtend maakte de crew het winkelcentrum onveilig, alwaar onder andere een diepzinnige scène op de roltrap ingeblikt werd. De aandachtige kijker zal hier straks een blootlegging van het vee-naar-slachtbankachtige consumerism inzien, waar wij met z’n allen gedwee aan mee doen. Alsook een uitdrukking van permanente staat van ledigheid en doelloosheid met inbegrip van moe-zijn-door-niets-doen (zie ‘Lost in Translation’ for the real thing) en zelfs een derde laag: een inzoommoment op de spanning tussen onze twee hoofdrolspeelsters.

Er werd ook gezellig chocolademelk geslurpt in het leescafé van de Gentse boekentempel aan het Zuid en er waren zeker heel wat komische momenten, die mogelijk voortleven op foto maar niet op film, want dat was niet de opzet van dit project. De opzet van dit project was enkele minuten beeldmateriaal toevoegen aan reeds legio getuigenissen van jeugdige neerslachtigheid waar wij sehnsuchtige Werners collectief aan schijnen te lijden.

Na de raid op het winkelcentrum en de bib zocht de crew andere oorden op, zijnde de huurwoonst van ene Andreas, ons verder onbekend, maar van wie wij ons een beeld konden vormen aan de hand van zijn boekenkast met titels als ‘echte slechte mensen’, ‘Nietzsche’ van Safranski, het verzameld werk van Kafka (hij blijft populair). De werken zagen er weinig beduimeld uit en brandschoon ongelezen, maar misschien is Andreas gewoon een propere jongen. Het kraaknette interieur in sobere kleuren laat wel zoveel vermoeden. Ik denk dat we te maken hebben met een hardwerkende huisarts-in-wording waar later in de wachtkamer klassieke muziek zal spelen met oude knacks op de tafel ter attentie van de grieperige wachtenden.

De scènes met het scrabblebord (Frans model dat problemen opleverde door de samenstelling van de lettervoorraad) kregen de aandacht die zij moesten verdienen, maar de concentratie was verre heen. Boelie arriveerde en eindigde al snel in een krappe zetel met Maryam. Nathalie wilde liever thuis eten bij mama, maar belde die afspraak plichtsbewust af.

Er werd een nodige dineerpauze ingelast en het grootste deel van de crew verdween naar een pizzeria/pittabar/toekomstig uitgebrand pand om een klein stukje te eten. Op dit punt verdween dus Bram, de curieuzeneuze reporter in mij is nog niet toegekomen aan een klein onderzoek naar de motieven van deze grote verdwijntruc.

Na het vullen van de magen in uiteenlopende sizes, werd luilekker doorgefilmd. We stonden even versteld over hoe f*king moeilijk het is om een scène te filmen waarbij iemand ocharme tien seconden aan een cello prutst. Ondertussen ontsponnen zich gesprekken over literatuur, die –driewerf helaas- niet vast gelegd werden op beeld.

Gezelligheid troef, naast lichte frustratie bij Pi-jay, maar dat weerhield de praatlustigen er niet van om een frisse duik te nemen in de Oost-Europese literatuur met ook een uitstap naar een verhaal van Pirandello.

De nacht viel, mensen waren moe, hoewel tijdelijk opgepept door een shot zwarte thee van Willem en dus viel onvermijdelijk het doek over de eerste en –volgens plan – ook laatste draaiddag.

Dag twee bracht audio-opnames of dat zou die toch moeten brengen, want op moment van schrijven zit de hele bende te palaveren op het kot van Willem, alwaar ik zelf in ware Multatuli stijl zit te verkleumen in een onverwarmde keuken. Het pad van de roemrijke schrijver leidt over reuma, droog brood en zuchterige verblijven in de nine to five world.

Zorgen voor morgen, als ik mij recht schiet om de rest te overtuigen om er een memorabel decadente avond van te maken, kwestie van inspiratie op te doen voor een flitsend filmscript de volgende keer.

Wij danken u voor uw aandacht en als u onze film ooit te zien krijgt, wees dan niet te kritisch en heb vooral oog voor de leute en de diepgang náást de scène.

En dan nu hoog tijd om als ware nachtbrakers de banden hechter te smeden bij pot en pint of fruitsapje in een bruin café hier in de buurt. Levensomhelzende feiten om de kleinkindjes over te vertellen waarover wij later misschien nog zullen berichten.

Thank you and good night in naam van de hele crew, alvorens zij arm in arm van de kortfilmscène naar de bruisende set van hun eigen levens wiegen, onder een goed gesternte en met de muzen als zoet benevelende regisseuses.

William

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 16:45 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 13:46 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=_BDLcutLekU (schijnt onder de noemer ‘foute muziek’ te vallen, geen idee, grijs gedraaid bij mijn laatste kalverliefde vier jaar geleden en mij pa vond het goed nummer, ergo…)

http://www.youtube.com/watch?v=0WnL9lEBhjM&feature=related (En toch spuw ik op Kurt Cobain, omdat hij uit het leven stapte op het moment dat hij nooit in zijn leven nog één dag arbeid hoefde te verrichten, als hij dat niet wilde. KLOOTZAK. Een wandelende belediging voor iedereen die tussen het slaafs werken door, tijd bijeen schraapt om zich met zijn hobbies bezig te kunnen houden.)

http://www.youtube.com/watch?v=AQfyOr3e-34 (mijn pa liet mij altijd geloven dat ze het volgens een neef van hun, overleefd hadden en toch nog ontsnapt waren, de blonde kan –in de film- niet zwemmen trouwens)

http://www.youtube.com/watch?v=1TH6-bQYuiU&feature=related (Bob Dylan, like a rolling Stone)

http://www.youtube.com/watch?v=XtwiY11xeus

http://www.youtube.com/watch?v=gJenAE4e6EE (stem van John Lennon, mescherp, komt beter uit op plaat)

http://www.youtube.com/watch?v=Q-g7Q7hXn7o (Janis Joplin, stem als een grasmachine dat verstopt zit, maar het klinkt hard lekker)

07-02-2009 om 13:34 geschreven door Tederdraads  

"Gisteren op sollicitatiegesprek geweest. Een zonder veel vragen, voor ik het wist had ik een schema in handen en een lijst met kinderen, nog enkele handtekeningen en ik stond de deur alweer uit. Ik kan het bijna niet geloven: terwijl mijn vrienden neurotisch papier verleggen op een of ander doodsaai kantoor word ik betaald om met kinderen spelen, kinderen die mijn moedertaal hebben, en dat hoogstens twee uur aan een stuk, vier uur per dag. Een droomjob dus.

Ik ben in mijn nopjes. Kinderen en dieren zijn ‘logische’ wezens. Volwassenen en jongeren zijn vooral wreed. Als ik op straat loop benijd ik de mensen op weg naar hun werk of winkelend, denkend aan wat ze willen eten die middag, welke all-in vakantie hip is deze zomer, wat voor kleren ze zullen aantrekken op het volgende bedrijfsfeestje. Het moet prachtig zijn je hoofd te kunnen vullen met zulke zinloze gedachten. Tegelijk veracht ik hen. Maar in welk opzicht zijn mijn branderige gedachten zinvol te noemen? Steeds weer die knagende drang anders te willen zijn en denken, wat is het nut daarvan? Met welk recht eis ik meer uit dit leven dan de doorsnee mens? Een citroen wordt niet zoeter door ze uit te knijpen. Het leven als een lawine, hoe meer ik om me heen sla hoe dieper ik er in vast kom te zitten. Overdag ben ik best gelukkig, maar ’s avonds zou ik het liefste in Siberië willen wonen, een plaats zonder mensen, zonder verwachtingen, zonder afwijzing. Ondertussen tracht ik de wanhoop op afstand te houden door ze niet te cultiveren. Ik doe mijn best me aan te passen aan wat andere, ‘normale’ mensen leuk en interessant vinden. Ik ga naar feestjes, kijk naar dwaze tv-programma’s, glimlach en probeer vooral enthousiast te lijken. Ondertussen sus ik mijn opstandige ziel met de gedachte dat ik een andere taal oefen, wat het onderwerp van het gesprek ook moge wezen.

07-02-2009 om 11:35 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:15 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:13 geschreven door Tederdraads  

de overkoepelende instantie die scepticisme/sarcasme bedeelt aan mijn  doorsnee medemens rijft vast bakken vol geld binnen

kijk, er is mij verzekerd dat u een boek als het mijne graag zou lezen

misschien was die persoon stiepelzat of stond die stijf van de coke, het leek mij al vast van niet

wat kassa kassa betreft, op dit moment ben ik samen met een maat (die trouwens geneeskunde studeert, net als mijn lief) bezig met de uitbouw van een internetbedrijf. We hebben hiervoor contacten in New York, Hong Kong en sinds gisteren in Japan.

Om het simpel te stellen; wij zijn een voorschietfirma. Wij bestellen bij onze contacten, betalen, de producten komen over en de klant betaalt iets meer aan ons. De contacten krijgen 5 procent en wij ook.

Ik geloof in dit boek (en nog meer in mijn volgende boeken, want ik ben nog volop in rijping), al wat ik nodig heb is een uitgever die dat ook doet en tijd om te schrijven.

Als iemand als u zijn steun daar bij kan geven, ben ik vertrokken.

Ik schrijf trouwens nog sneller op commando, dus u kan net zo goed romans bij mij bestellen, ik schrijf ze wel, als uw voorstellen een beetje realistisch zijn.

Ik ben zelf iemand die interessante figuren aantrekt en er zijn verschillende mensen die hun ideeën voor romans bij mij droppen, omdat ze zelf niet in hun literaire kunnen geloven.

Als u wil, mail ik u nog meer van mijn schrijfproductie, u zal zien dat ik eender welke stijl aankan.

(ik ben trouwens echt niet zo'n stoefer, maar de bescheiden aanpak werkt blijkbaar niet in deze dingen)

Mijn eerste roman heette 'Dagboek aan zoon', dagboek aan ongeboren zoon, wel te verstaan.

Ik heb dat maar naar twee uitgeverijen gestuurd (Manteau en Van Halewijck)

Dat boek was rampzalig slecht, maar zowel Manteau als Van Halewijck lieten weten dat ik 'absoluut kon schrijven' maar dat mijn werk 'een rode draad' miste en dat ik 'mijn eigen stem' nog moest vinden. Manteau nodigde mij zelfs  uit op de boekenbeurs.

Ik ben dan wel een op aandachtbelust enig kind, maar ik implementeer altijd kritiek. Dus:

dit boek heeft wel degelijk een rode draad (namelijk: de relatie van de hoofdpersoon, de (waarschijnlijk) borderline patiënt Reimbrecht de Vic, met zijn vriendin, de irritante Cybil.

Mijn eigen stem vind ik steeds meer en groeien doe ik elke dag, alleen met uw steun nog veel sneller.

Over het boek zelf nog:

zelf ben ik het meest tevreden over de babysitscène, de verkrachtingsscène op het einde, de cokepsychose, het bezoek bij het dementerende koppel, de begrafenisscène (dostojevski meets the marx brothers is mij gezegd), de neef die terug komt van kamp, de rus die blijft logeren, raad de gruweldaad, de rommelmarktscène, de Perzische princes die zichzelf in brand steekt enz)

de eerste helft (dat is VOOR Cybil op inleefstage vertrekt naar Egypte) ervaren lezers als goed, maar de tweede helft vinden ze altijd beter.

De gewezen belgische ambassadeur voor onder andere China en Polen, Frank Ronse, vergelijkt mijn boek met 'Houellebecq in het Nederlands' en 'dieper dan Ik Jan Cremer'

Ik vind het zelf bijvoorbeeld stukken grappiger dan 'Kartonnen Dozen' van Lanoye of 'De man die werk vond' van Brusselmans

(dat mensen het boek vergelijken met de stijl van Brusselmans moet op toeval berusten, want uitgenomen voorgenoemd boek heb ik nooit iets van die mens gelezen)

Men vergelijkt het ook met de stijl van die kerel van 'de helaasheid der dingen' Dat kan ik nog minder bevestigen, want ik heb helemaal nooit een letter van die gelezen.

Wat kunt u van mij verwachten?

Ik ben altijd pijnlijk eerlijk over mezelf en anderen, Ik kan u desgewenst een goudeerlijke auto-analyse bezorgen, ik oefen mijn interviews met HUMO al sinds mijn vroegste herinneringen, ik heb biografiën van bekende figuren ingedronken, ik lijk karakterieel op de volgende mensen (en das gene zever)

Kurt Cobain

Brian Jones

Anaïs Nin

(een agressieve variant van) John Steinbeck

(een gezondere versie van) Jack Kerouac

Ik ben het typevoorbeeld van de ME-generatie, ben zeer belezen, kom overal mee weg omdat ik kinderachtig grote empathische Vissen-ogen heb, ik voel niks dan afgunst bij elk nieuw boek dat verschijnt, want ik wil zelf niks liever, ik steel stukjes persoonlijkheid om die van mezelf ineen te puzzelen (quote van Kurt Cobain)

ik verzeker u dat als u mij helpt om mijn boek (om te beginnen bij voorkeur dit, daarna verras ik door opeens in een totaal andere, bijzonder vrouwvriendelijke stijl te schrijven) dat Gent meteen VOL plakt en hangt met reclame als

Steel 'Zaaien' in de dichtsbijzijnde boekhandel, niet omdat iedereen doet, maar omdat je het zelf wilt

en meer van dat soort dingen

ik schrik er ook niet voor terug om regelrecht ruzie te zoeken met collega-schrijvers al was het maar om naambekendheid te verwerven

ik heb enige tijd gepubliceerd op de site www.writehistory.be

ik doe dat nu niet meer, omdat ik er

a. geen geld voor vang

b. iedereen van mij kan stelen

Ik sta daar nog steeds op nummer twee in de top tien (onder de naam pisatelj, toen ik er nog publiceerde stond ik er meteen op 1 en bleef ik ook week na week op 1 staan)

Op die site hebben ze trouwens teksten van mij gebannen omdat er ocharme een klein beetje sm in voor kom

Die kerels maken een website voor literatuur, maar iemand als Pauline Réage zouden ze dus gebannen hebben. Heel fraai van die kemels.

Die site trekt  op niks, het wemelt daar van de mensen die geen kritiek kunnen verdragen en zo kom je natuurlijk nergens

ik ben mijn eerste criticus en ik heb ook al rommel geschreven (wat ik u NIET zal doormailen)

Ik hoor ook vaak dat mijn kop goed plakt op de achterflap van een boek

een klein beetje professioneel fotograaf en ik in de juiste opgefokte bui regelen dat inderdaad wel zo

Maar om vooral niet in herhaling te vallen:

lees mijn boek, besef dat er mogelijks met enig schrapwerk vooral in de eerste helft een commercieel interessante in-your-face roman in zit en dat ik  boordevol ideeën zit 

naast Zaaien zijn mijn verst gevorderde boeken 'Sanja', 'Soraya' en 'het Spinnenmeisje'

Sanja schrijf ik in samenwerking met iemand die mij zelf gezocht heeft om hem zo wat 'op te leiden'

We hebben ons voorgenomen om niet meer of minder dan 70 pagina's te schrijven, maar dan wel stuk voor stuk steengoede pagina's. Ik kan u al vast het begin doormailen. Het gaat over een hoogbegaafd meisje dat subtiel mishandeld wordt door haar stiefvader, verwaarloosd wordt door haar biologische vader, later misbruikt wordt door haar vrouwelijke thesispromotor en uit escapisme een dubbelleven leidt in haar fantasie.

Ik schrijf ook een stripverhaal. Ik heb het scenario geleverd en mijn tekenaar is nu begonnen met de tekeningen. Ik kan u het eerste blad doormailen. Het scenario  volgt onder andere de theorie: wat als de Nazi's inderdaad een soort vliegende schotels ontwikkeld hebben op het einde van het Derde Rijk? Het is veel ingewikkelder dan dat, dus dat ga ik hier nu niet verder beschrijven.

Ik ben 25, ben zeer ambitieus en rammel van de honger om straffe dingen te doen.

Dus graag uw steun om mij te laten ontsnappen aan een grijze plek in de nine tot five wereld

ik heb 1 schaats maar ik heb in dit land van vriendjespolitiek de hulp nodig van iemand anders om aan een tweede te komen

ik wil u gerust vermelden op elke kaft van mijn boek, u laten opkomen als personage waar dat interessant kan zijn en u 50 procent van de inkomsten geven als u mij lanceert,

Vlaanderen loopt storm voor loft, laat ze binnenkort storm lopen voor iets waar u mede de hand in hebt,

quo non ascendam groeten

William

07-02-2009 om 11:05 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:04 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:02 geschreven door Tederdraads  

You wake up and it’s dark, not because the sun isn’t up, it’s just dark, ‘cause you’re under the Belgian sky and your country’s national painter up above, on some distant cloud (of which there are many) adores shades of gray. You get ready to go to work, and you’re neither tired nor very wake, you’re in this permanent state of half-sleep, you don’t smile and there’s little or no expression on your face. You always dress impeccably clean and most of the time you skip breakfast, ‘cause you’re in something of a hurry. When you open your door, you pause to look at the drizzle, yeah most of the time there’s rain to accompany you on your journey to work.

It takes you several minutes to unlock your bike, ‘cause the locks are pretty cheap and they rust easily. No point in buying more expensive locks, it’s a known principle that your bike gets stolen every three months or so. You rush to the railway station and lose an extra five minutes looking for an open spot in the bike graveyard. There’s never any room, so you just throw it somewhere into this big pile of junk on wheels.

Once you’re in the station, you grab a copy of a newspaper that’s being distributed for free. It’s no good, but hey, the ones you have to pay for, are no good either, so you might as well just read this one. The clearest indication that it’s a piece of trash is the complete absence of either sarcasm or cynical comment. You’ll never find any bashing pieces or literary attacks in it. We wouldn’t want to distress the poor people who’re dragging themselves to work. We avoid revolution in this country by spoiling our citizens with cheap soaps, predictable mini-series and articles full of happy messages. There’s never a review that will instantly cause the suicide or chronic depression of an author, musician, movie maker or whatever. That’s how insignificant our press is. The top talent of our journalists is inventing new words to express praise, ‘cause everything is always happy and super in happyland (maybe if you’re a journalist). We like to bitch about our completely inefficient politicians, but we never manage to do so with some spunk.

In the train compartment you pretend to be all alone, you try to score four seats all to your self, but when it gets crowded, someone will end up next to you (o the horror of it all). That’s the time you practice at being a statue. You don’t speak to strangers, mummy warned you a thousand times. You don’t even look at an other person, avoid eye contact at all times. And don’t worry you might be missing out on some stimulating conversation, they’re Belgians, just like you, they read the same crappy press as you and they spend their evenings sitting in front of the tv watching the same sedating television series.

At work you’re bored to death, but when someone asks how you’re doing, you produce a radiant smile and say you like working there and that everything’s fine. If you’re boss comes up with a meant to be funny remark, but inevitably dull and lame, you laugh out loud, but the pitch of your voice gives you away: you’re faking it. Lucky for you your boss never heard a genuine laugh, his remarks have never been funny.

You do your job and you handle the task assigned to you, adequately enough, for sure, but without much verve. At work the truth is to be hidden under any circumstances whatsoever and everybody helps in creating an ‘everything is absolutely fine and dandy atmosphere’. Also here you are not allowed to use irony or sarcasm, it’s also a good idea to refrain from sighs.

In the evening the ‘alone in the mass’ public transport ritual repeats itself, the only difference being that it’s a homebound train you’re on. Never mind looking outside, it’s pitch dark, just like this morning. At home you cook your dinner, do the dishes, tell your wife or husband –or very likely: parents, ‘cause you’re still 5 to 10 years away from moving out to a place of your own- how your day was. You got two options: you can keep it simple and lie saying it was fine, or you can risk telling the truth, that is spilling your guts and drowning your loved ones in shit-loads of overdue bile. Chances are, you go for option one.

After dinner, you fill in some documents, you’re in Belgium and there’s always some administration to take care of. And then just when you’re about to smash a few things, ‘cause you’ve had about enough, you down the right amount of alcohol or you devour the right amount of chocolate and switch on the television to watch fictional characters leading the exact same lives as you, only they cut out the boring scenes of your life, which is about 90 percent.

You go to bed pretty damn early, the night is a time for people who actually have a life.

And the next day is, well, one big never ending déjà-vu.

William Peynsaert, in love with a Persian woman, bored to death at work and worried about his legacy

06-02-2009 om 18:24 geschreven door Tederdraads  

“Ga ik naar de les of ga ik niet naar de les? That’s the question.”, sprak Egbert tot zichzelf.

“We gaan”, zei hij beslist en hij sprong recht. Hij klapte zijn dakraam open en stak zijn hoofd naar buiten. “Hmm, snuif die vroege lentegeur eens op, wat een weertje, wat een weertje…dit is geen lente, dit is zom..” Egbert maakte zijn zin niet af.

Het dakraam viel pardoes dicht. Egbert zat vast. Hij maakte enkele reutelende geluiden, hapte tevergeefs naar adem en spartelde wat met zijn benen. Onze man bedacht dat dit een komische situatie was, zo één die je vaak ziet in films, vooral in oude zwart-wit films. Aan die kunsthistorische bedenking had hij op dat moment geen fluit. Een drietal minuten zat hij met zijn hoofd geklemd in de dakstrop. Toen hij zich eindelijk loswrong, stootte hij zijn neus.

Verder niet al te aangeslagen, ging Egbert voor de spiegel staan. “Wel, hengst, we zullen je maar even scheren, niet waar?” Hij nam zijn scheermesje, maakte het zorgvuldig schoon, zeepte zijn gezicht in, trok zijn kin scheef en ontdeed zijn wangen met lange halen van een borstelig baardje. Dat ging twee minuten goed. Toen schreeuwde Egbert de buurt bij elkaar. Bloed spoot alle kanten uit. Daar had ie zijn bovenlip lelijk opengehaald.

Egbert dook naar een rol toiletpapier. Daarbij struikelde hij over een stapel cursussen. In zijn val stootte hij zijn hoofd tegen zijn kachel. Hij sprong vloekend recht en schopte woedend tegen zijn boekenrek. Dat meubelstuk stortte vervolgens zich op hem. Egbert kwam foeterend vanonder de berg boeken geklauterd en kreeg een lichte opstoot van hyperventilatie.

“Lucht, lucht, getverdrie lucht!” riep hij en hij trok de V-hals van zijn pyjamavest stuk. Hij opende opnieuw zijn dakraam en haalde tweemaal diep adem. Paf, daar hield het dakraam hem al weer in haar stalen greep. Egbert hoestte, wriemelde en vloekte tegelijk, maar kwam niet los. Met zijn voeten was hij al tegen de muur opgeklommen om zo uiterste druk op het dakraam te zetten. Het mocht niet baten. Hij liep helemaal rood aan. Het was muistil, tot hij een vreemd geluid hoorde naderen. Egbert spitste zijn oren.

“Wel verdraaid, wat flapt daar zo? O, kijk een duif. Wel kameraad, ramptoerist aan het spelen?” De duif diende hem prompt van antwoord met een welgemikte lading in Egberts rechteroog. De witte smurrie liep van daaruit naar zijn mond toe, alsof ze het bloeden van zijn onderlip wilde stelpen. Op dit moment leek het dakraam te wachten en het klapte terug open. Egbert kwam onzacht op de grond terecht. “Wat een ochtend, wat een ochtend, en ik ben nog niet voor de helft geschoren, en nou is het te laat ook. Dan maar zo naar de les.”

Egbert schoot in zijn kleren, gooide zijn rugzak over zijn rug en rushte de trap af. Hij struikelde over de zevenenveertigste trede, want daar stak een nagel uit. Egbert vloekte, maar stoof verder. Buiten op de stoep realiseerde hij zich dat hij geen cursussen bij zich had. Hij rushte terug naar binnen en griste de cursussen uit zijn puinhoop.

Op de gang ging hij gauw zijn ochtendwater maken, maar van de zenuwen plaste hij op de bril. Hij vond geen toiletpapier om het schoon te maken, dus greep hij naar een oude krant, maar die viel in het toilet. Egbert spoelde drie keer tevergeefs door en zei tenslotte tegen zichzelf: “Ik gooi er terpentijn over en steek heel die rotzooi in de fik!”

Op dat moment hoorde hij schuifelende voeten. Iemand klopte op de WC-deur. “Ja?” riep Egbert geïrriteerd. “Heb je nog lang werk daar binnen? Het is dringend.” Dat was de stem van Herlinde, Egberts knapste kotgenote. Egbert dacht bij zich zelf: ‘Getver, niet zij, niet nu. Hij diepte de doorweekte krant op uit het toilet en mikte deze door het toiletraam. Vanuit de tuin weerklonk een stem: “Hey daar, durf je wel? Wat moet dat met die smerigheid?” Egbert liep het toilet uit, botste op Herlinde, stamelde rood als een pijoen “sorry”en ging er als een trein vandoor. Hoorde nog: “Brr, wat is die bril vochtig, jakkes!” Egbert sloeg de voordeur achter zich dicht . Hij zuchtte. “Laten we hopen dat we ’t voor vandaag gehad hebben.”

Te voet kon hij de les niet meer halen. Dan maar met de tram. Egbert kocht een kaartje en ging zitten. “Eindelijk eens mazzel. Normaal is er op dit uur nooit plek.” Een man in uniform tikte op zijn schouder. “Ticket alstublieft.” Egbert overhandigde het. “Dit is niet geprikt, jongeman. Dat wordt een boete.”

“Ja, maar, hier staat toch duidelijk de datum, ik heb het net gekocht.”

“Niet geprikt, is ongeldig. Op zwartrijden staat sinds dit jaar 140 euro boete. Uw identiteitskaart graag.”

“Zoveel heb ik helemaal niet bij.”

“Geen nood, de rekening wordt u thuis bezorgd, prettige dag verder.”

Egbert zuchtte diep en keek uit het raam. “Gadverdamme, een halte te ver.” De tram wilde al weer vertrekken dus Egbert deed een pantersprong door de deuren, net voor die dichtklapten. “Oef, nu flink de pas erin en dan haal ik het nog net.”

Egberts woorden waren nog niet koud of hij voelde zich vreemd van de grond getild. Hij begreep niet wat er gebeurde, tot hij zijn das in de gaten kreeg. Die zat geklemd tussen de tramdeuren. Egbert schreeuwde de longen uit zijn lijf. De inzittenden merkten niks.

Egbert liep voor zijn leven. De volgende halte leek eindeloos ver. Voor hem dook een fietser op. Ontwijken was geen optie. Hij sprong op het bagagerek, duwde de fietser van het zadel en nam diens plek in. Zo was het makkelijker om gelijke tred te houden met de tram.

“Trek je das toch gewoon uit!” schreeuwde een voetganger. Da’s een idee, dacht Egbert en hij frunnikte zijn das los. Hierbij loste hij het stuur en de fiets smakte de grond op. De tram sleurde Egbert nog een halve meter mee. Toen knapte de das. “Maar goed, dat ik altijd van die goedkope rommel koop.” Hij keek op zijn uurwerk. “Tien minuutjes te laat. Geeft niet, de Vilder begint toch nooit op tijd.”

Egbert wurmde zich voorbij een stel rokers dat de deuren van de faculteit blokkeerde en stormde de trap op naar het auditorium. Hij piepte door de deuren. “Fijn, de Vilder is nog in de weer met de geluidsinstallatie.”

Hij ging de zaal binnen en daalde de trap af op zoek naar een plekje. Gauw werd duidelijk dat zijn schoenen de race met de tram niet zonder schade hadden doorstaan, want de zolen kwamen los. Egbert viel naar voren, midden in een rij, op de schoot bij vier jongedames. Alle blikken waren nu op Egbert gericht. Hij panikeerde en probeerde zich recht te trekken. Daarbij graaide hij in de boezem van minstens twee van de vier dames. Met enkele klappen als resultaat.

Hij viel van de gecombineerde schoot en zakte onder de klapzitjes. Opeens keek Egbert aan tegen een maagdelijk witte onderbroek. Toen de eigenares zich dit ook realiseerde, klemde ze haar benen stijf dicht en zo kwam Egberts hoofd in een knieschroef te zitten.

Vast een turnster, oordeelde hij. Egbert zag maar één oplossing en hij beet het meisje in haar been. Toen hij met zijn hoofd vanonder de klapstoel kwam, kreeg hij een ringmap tegen zijn kiezen. ‘Internationaal maritiem recht.’ Zware materie. Egbert klauterde een rij verder. Er kwam nog een balpen aangesuisd, maar verder was hij veilig.

Het auditorium ontstak in een daverend applaus. Egbert keek verbaasd op. Maakte vervolgens een diepe buiging. “Goed, als mijnheer Stuntman geïnstalleerd is, kunnen we de les beginnen.” Egbert klapte een schrijftafeltje open.

Egbert kon eindelijk wat bekomen.

In de pauze wilde hij zich verontschuldigen bij het gemolesteerde viertal.

“Loop heen.”

“Viezerik.”

“Nooit zoiets meegemaakt.”

“Maniak.”

Egbert haalde zijn schouders op. “Ik heb het geprobeerd.” Er passeerde een groepje jongens.

“Pracht van een intrede, kerel. Moet je nog eens doen. Je krijgt een bak bier van me.”

“Dank je. Volgende week misschien.”

Bende idioten, dacht Egbert. Hij nam terug plaats. Pikte onderweg zijn zolen op. “Een boete en een nieuw paar schoenen nodig. Duur dagje.”

Het tweede deel van de les noteerde hij onnadenkend. Tot hij de prof hoorde zeggen:

“We hebben nog tien minuten, maar voor vandaag ben ik uitverteld. Misschien kan de olijke jongeman op de zesde rij, zijn gesmaakte intreden nog eens overdoen.”

Egbert kleurde rood. Het auditorium schreeuwde aanmoedigingen. Egbert was nog een duim hoog.

“Beste mensen, een bisnummer zit er kennelijk niet in. Onze artiest kampt met plankenkoorts. Gaat u in allen in vrede.”

De studenten gaven collectief lucht aan hun teleurstelling. Enkele ambachtelijk vervaardigde zweefvliegtuigjes schramden Egberts nek. In de massa kon hij de daders niet lokaliseren. Egbert graaide zijn boeltje bij elkaar en verdween.

Van al de stress, had hij een reuzenhonger gekregen en dus ging hij een broodje kopen.

“Voor mij een hot bun, maar zonder ansjovis en met extra veel ajuintjes.”

“De ajuintjes zijn op.”

“Geeft niet. Doe dan maar goed veel tabasco.”

“Komt in orde.”

Egbert ging zitten op een bankje bij een pleintje met een fontein. Hij nam een flinke hap uit zijn hot bun. “Stik, heeft dat kalf er toch ansjovis opgedaan.”

‘Goed veel tabasco’, had ze ook op eigen wijze geïnterpreteerd. De rode vloeistof druppelde zo langs zijn mondhoeken. “Water!” proestte Egbert uit. Hij stevende af op de fontein. Zijn hot bun slingerde hij over zijn schouder. Hij had nog een meter te gaan toen hij op een vuilnisman botste. Een boom van een kerel.

“Hey, kijk uit je doppen, ja?”

“Sorry, sorry, hijgde Egbert, laat me er alstublieft langs, ik hou het niet meer.”

De man hield hem staande. “Fernand, kom eens deze kant op. We hebben hier zo’n kostuumventje dat denkt dat hij boven ons staat, omdat mama en pappa mijnheertje zijn studies betalen.”

“Maar, nee, ik zeg toch sorry. Ik wil godver toch gewoon een slok water.”

“En nog vloeken ook. Hoor je dat, Fernand?”

“Ik heb het gehoord.” Daar verscheen Fernand. Nog een kop groter dan de eerste vuilnisman. Hij wreef sla uit zijn gezicht. Op zijn voorhoofd zat een streep tabasco. Egberts hot bun had doel getroffen.

“Wat doen we er mee, Jean-Pierre?”

“Misschien heeft kostuumventje zin in een ritje. Vindt ie vast fijn.”

“Ja, een ritje met de vuilkar. Altijd een belevenis.”

De vuilnismannen prangden Egbert tussen hen in. Ze tilden hem op en droegen hem naar de vuilniskar.

“Héla, héla, dat kunnen jullie niet maken. Ik zeg toch dat het een ongeluk was!”

Het mocht niet baten. Egbert vloog door de lucht. Belandde met een smak in de achterbak. Voor zijn ogen zag hij het vuilnis samengeperst worden. Hij wilde het lot van die vuilniszakken niet delen en werkte zich omhoog. Dat was met al die glibberige etensresten geen makkie. Na veel inspanningen kon hij zich uit de achterbak laten vallen. Hij kwam echter fout terecht en brak zijn pols. De vuilnismannen klommen op hun kar en scheurden er van door. Egbert kwam niet meer overeind. De voormiddag had hem uitgeput. Enkele omstanders hadden medelijden en belden een ambulance.

In het ziekenhuis kwam hij op spoed te liggen, maar in de spoedafdeling zat die dag geen vaart. Egbert bleef twee uur onaangeroerd liggen. Uiteindelijk dook er een doodvermoeide dokter op. Die onderzocht hem en prevelde vervolgens instructies tegen een stagiaire. Egbert kreeg een bandje om zijn teen geniet. Bij de eerste poging schoot er een nietje in het vlees van zijn dikke teen. “Sorry, het is mijn eerste dag.”, bracht de stagiaire trillend uit. “Ja, zet gelijk mijn voet af!” tierde Egbert. De studente barstte uit in tranen. Een verpleger nam het van haar over. “Ik merk dat u een beetje overspannen bent. Ik zal de dokter om een middel tegen de zenuwen vragen.”

Egbert was helemaal niet gewend aan dat soort medicatie. Meteen na inname bevond hij zich in de zevende hemel. De eerste verpleegster die hij zag, kuste hij vol op de mond. Hij greep haar stevig bij haar hoofd en draaide haar zelfs een tong. De verpleegster was bepaald in de wolken. “Mijn God”, zei ze toen ze wegwandelde, “daar moet ik 56 voor geworden zijn!”

Twee uur later lag Egbert er nog steeds. De stagiaire kwam terug langs. “U hebt wel een stevige indruk gemaakt op zuster Jeanne. Ik denk dat ze uw avances wel op prijs stelt.”

“Zuster Jeanne?”

De stagiaire wees naar een bebrilde, krom gebogen verpleegster, tien bedden verder op de gang. Ze keek blozend naar hem op. Het eerste effect van het kalmeermiddel was ondertussen uitgewerkt. Egbert zag weer helder. Hij kotste de ziel uit zijn lijf. Dat viel op een lege maag niet mee. Er kwam enkel gal en water uit. “Hemeltje, u hebt het wel zwaar te pakken.”

“Wat ik eigenlijk vragen wilde: ligt u graag apart of bent u een bereid een kamer te delen?”

“Zeg, waarom heb ik een kamer nodig? Zo erg ben ik er toch niet aan toe?”

“Het is vandaag bijzonder druk. We worden overspoeld met patiënten. Ondertussen heeft u spijtig genoeg een verhoogde kans op perforatie.”

“Perforatie? Van wat dan wel?”

De dokter wenkte de stagiaire. Ze verdween. “Wat een gekkenhuis”, sprak Egbert.

Een half uur later was het dan eindelijk zijn beurt. Ze rolden hem de lift in. De stagiaire wilde hem geruststellen. “De operatiekamer is zo vrij.”

“Operatiekamer? Voor een gebroken pols?”

“U bent echt grappig, weet u dat? In uw situatie zou het lachen mij snel vergaan. U houdt zich heel kranig. We krijgen er hier andere over de vloer.”

“Ja, zeg, ik sta niet te springen om mijn pols te breken, maar dood ga ik er ook niet van hé.”

“U geeft niet op hé? Heel vermakelijk. Ach, kijk we zijn er. Maakt u zich maar geen zorgen. Een appendix verwijderen is echt een standaardprocedure.”

“Appendix verwijderen? Ik zeg toch dat ik mijn pols gebroken heb!”

“U moet echt komiek worden.”, lachte de stagiaire. Ze rolde hem een kleinere wachtzaal in.

“Ze komen u zo halen.”

Even later doken inderdaad twee verpleegsters op.

“Dames, dit is heus een misverstand. Met mijn appendix is niks mis, dat zweer ik.”

“Op uw bandje staat anders duidelijk te lezen: ontstoken appendix, perforatie waarschijnlijk.”

“Dat kan niet, zeg ik.”

“Hij ijlt al.”

“Vast en zeker geperforeerd.”

“Niks aan te doen. Chirurgen moeten ook eens eten.”

“Ok, nu heb ik het gehad.”

Egbert sprong recht, duwde de verpleegsters van zich af en stapte kordaat de gang op. Daar botste hij op de stagiaire. Hij liep haar met bedpan en al omver. Voor hem doemden drie kloeke verplegers op. Egbert draaide zich vlug om en zette koers naar de lift. Dat was zonder de inhoud van de bedpan gerekend. Hij slipte en kwam met zijn hoofd tussen de liftdeuren terecht. De metalen deuren raakten zijn beide slapen. Ze raakten hem een tweede keer en een derde keer. In de verte hoorde hij nog: “Een geval van acute appendix, maak wat voort.” De vierde keer maakte hij al niet meer bewust mee. De stagiaire kwam niet meer bij van het lachen. Voor de zekerheid voelde ze zijn pols en meteen daarna viel ze flauw.

Egbert ging niet zozeer dood, hij stopte gewoon met leven.

05-02-2009 om 22:24 geschreven door Tederdraads  

Doorsnee Vlaamse Frustro vs doorsnee Alterno

Zondagavond. Maryam en Boelie gaan op bezoek bij vrienden. Om precies te zijn: Boelie’s tekenaar en vaste leverancier van graphic art, Dieter ‘wizzard of the pencil’ Walckiers met zijn immer uitbundige en speelse eega, Elke Pynaert. Dit charmante jonge paar oefent voor het latere samenwonen in een piepklein huisje te Gent. Piepklein is geen woord dat we er bij sleuren om de boel hier wat op te smukken. Er zijn mussen die groter wonen. De eigenlijke bewoner van het pand trekt op dit moment rond in Ierland. Op zoek naar… hij weet het zelf ook niet. Zichzelf? Zoals zo velen onder ons? (ik was die clichézoektocht naar mezelf zo beu dat ik sinds kort op zoek ben naar fluogroene zeemeeuwen die uitsluitend Aziaten de ogen uitpikken. Even futiel, maar zo veel leuker) Je kan de avonturen van deze schijnbare alternatieveling volgen op: (zelf geloof ik niet in het label ‘alternatief’, iedereen is een kind van zijn tijd, op welke manier hij/zij zich dan ook moge uiten of profileren)

Het huurhuisje van de jongeman is het typevoorbeeld van de huisvesting van een alternatieve dwarsligger. Als je namelijk tegen onze huidige maatschappij bent, moet je alle moderne comfort resoluut uit de weg gaan en vooral ook dingen laten rondslingeren in huis. Dat zijn regels die netjes te boek staan in de ongeschreven handleiding ‘alternatieve levensstijl voor dummie’s’. De jongeman is geen kraker, zoals je in die kringen mag verwachten, maar je zou alleszins denken dat hij huur betaalt voor een kraakpand.

Vochtig, onverwarmd, lekkende kranen, gevaarlijke trap, claustrofobisch benepen ruimte en permanent instortingsgevaar, de bewoner is wel zo wijs als hij zich met een niesbui naar buiten begeeft om verdere problemen te vermijden. Pluspunt is dat het gelegen is temidden van rustige smalle straatjes, op wandelafstand van Gent centrum. En met een soort binnenkoer waarrond aanpalende huizen gegroepeerd zijn. Nogal schuwe buren, niet onlogisch, waarschijnlijk wemelen die stenen iglo’s van de illegalen. De binnenkoer is een privé-terrein, blijkens een petieterig (alles is mini deze kant van Gent) symbooltje aan de gevel. Verboden te parkeren dus. Klein detail dat Maryam en Boelie niet opmerken.

Gelukkig is er de huisbaas om ons daar attent op te maken. Hij parkeert zich namelijk achter ons, op zo’n manier dat wij onmogelijk weg kunnen rijden, zodat wij hem uit zijn bed moeten bellen om huiswaarts te kunnen keren. Ruime binnenkoer nochtans, we kunnen ons moeilijk voorstellen dat we in de weg staan. MAAR we zijn natuurlijk in overtreding en we hadden toestemming moeten vragen. Een gang van zaken die de huisbaas kennelijk hoog genoeg zit om zich onnodig te laten wakker bellen (een noodzakelijk gevolg van zijn blokkade)

Als we niet beleefd zijn, dan verplaatst hij zich zelfs helemaal niet, dan komt hij pas uit bed als we er politie bij halen. Vreemde figuren, die mensen bij wie de politie nooit ver weg zit in gedachten. Als een kindje op de speelplaats die er voor het minste de juf wil bijroepen. Schreeuwen zo’n figuren om de politie, omdat ze zich dan belangrijk wanen, omdat ze prijs stellen op aandacht van lui in uniform?

Maryam en ik reden naar huis en stelden zich vragen, want zo’n persoon is geen alleenstaand geval. Er lopen er zo genoeg rond. Zo gefrustreerd door de grote wereld, dat ze zich isoleren in een mini-imperium waarvan ze denken dat ze er wél over regeren. Mensen voor wie hun tuin, hun terras of hun auto het allerallerbelangrijkst wordt in hun leven. Personen die de rechtbanken laten draaien over geschillen rond bomen met overhangende takken. Mensen die enkel voeling hebben met wat recht voor hun neus gebeurt en niets anders zien. De oogklepdictators. Zo vervelend als ze onbetekenend zijn.

William

05-02-2009 om 19:23 geschreven door Tederdraads  

Het bleef bij de illusie

om haar te mogen kussen

maar ze had een doel

mijn verlangen blussen

De hartstocht van weleer

die ik voor haar voelde

die werd een obsessie

en passie die bekoelde

Snüffel (in een lang vervlogen tijd)

05-02-2009 om 11:02 geschreven door Tederdraads  

Toen ik het uitgangspunt voor deze film hoorde (man legt zijn weg naar het graf omgekeerd af ;hij ziet het levenslicht als oude man vent en gaat de pijp uit als pasgeboren baby), dacht ik: shit, die scenarist heeft daar toch wel even de inval van het jaar gehad. Blijkt natuurlijk dat de film gebaseerd is op een kortverhaal van F. Scott Fitzgerald. Opluchting voor mij, want dode mensen wekken minder mijn licht ontvlambare afgunst op dan levende.

In de hoofdrol zien we Brad Pitt en er is geld tegenaan gegooid. Technisch gezien loopt alles dan ook vlekkeloos, onze steracteur verjongt geloofwaardig, zo bleek al uit de veelbelovende voorstukjes. De locatie waar het verhaal zich afspeelt, is verplaatst van Baltimore (zoals in het oorspronkelijke verhaal) naar New Orleans. Dat vonden de makers beter passen. Zo linken ze hun film aan de orkaan Katrina, want terwijl ze ons het verhaal uit de doeken doen, blazen de natuurelementen buiten de stad plat. Brad regelde naast de scène al vlotjes hulp voor de slachtoffers. Als de regering het niet doet, moeten de sterren het doen, da’s logisch. Als ik het karmisch zo getroffen had (qua carrière tenminste, die Angelina mag hij rustig bij zich houden) als Pitt zou ik ook gul aan liefdadigheid doen.

Ik heb de film nog niet gezien, ik wil hem wel zien, alleen ben ik bang dat ze er zo’n melige saus doorgemixt hebben dat ik met een wee misselijk gevoel de trappen van de Kinepolis onderkots (en dat wil ik Stan the man, u kent hem vast, niet aandoen, I like a man with a mission) In de metro waren ze al klaar om deze film tot ‘eersteling van het Obamatijdperk’ te bombarderen. Ze voegden er wel aan toe dat de makers in hun interviews die typische, you know, niks zeggende, you know, hoogdravende, zogezegd geëngageerde, you know, blablabla verkopen, you know. Wat hun boodschap is, krijgen ze dus, you know, niet verwoord. Nu, er is ook helemaal geen boodschap, dat ruik je zo. Ze zijn op een geweldig idee gesprongen en hun boodschap is dat ze geld uit onze zakken willen kloppen door ons te ontroeren.

Brad is 1000 keer grappiger dan in light entertainmentklucht ‘burn after reading’ als hij zegt: ‘Benjamin Button focust op de universele momenten van het leven. Ze lijken enorm wat betreft liefde en verlies, maar het zijn dingen die we allemaal ervaren. Ons doel was eigenlijk een grote openheid en eerlijkheid te scheppen over de verantwoordelijkheid van de keuzes van een mens, wat de gevolgen ook mogen zijn.’ Pitt was in een vorig leven vast tewerkgesteld als Pythia bij het orakel van Delphi. De intrigerende wartaal rolt er net iets te soepel uit. Maar goed, het zit daar een beetje in het volk. Een Amerikaan kan een pornofilm aanprijzen als betrof het een filosofische mijlpaal van wereldformaat.

De metro suggereert ook dat deze film wil zeggen: iederéén krijgt een kans, ook ‘freaks’ (altijd een lelijk woord gevonden) Helemaal mee akkoord, deze film gaat er voor zorgen dat we geen enkel buitenbeentje nog discrimineren. De volgende keer dat we onaangename rillingen krijgen als we een ‘freak’ zien op straat, gaan we denken: nee, niet zo snel, denk aan die Benjamin Button, die was ook sympathiek. Net zoals we onhandige mensen niet langer verrot slaan als ze dingen in het honderd laten lopen, nu we Wall-E in ons collectieve hart gesloten hebben.

Twijfel over de boodschap of niet, dat de film een kassucces wordt, staat nu al vast. Dat dicteren de wonderlijke wetten van de publiekssmaak. Die zelfde wonderlijke macht die er voor zorgt dat mijn videotheek nauwelijks ooit een film in huis heeft die ik wil zien.

Vre curieus naar die curious case, als ik er circa 18 euro’s voor over heb, trekken Zwartbloes en ik er naartoe, verstand op nul en meligheidsreceptie voluit op honderd.

04-02-2009 om 21:22 geschreven door Tederdraads  

Ik hou er van om Zwartbloes’ geest én lichaam te stimuleren. Ik hou van de uitstraling die mijn Woestijnroos sinds een tiental maand heeft, ik hou er van om veel vrienden te hebben, ik hou er van om oppervlakkige intro's over te slaan als ik iemand nieuw leer kennen, ik hou er van om attent zijn, ik hou er van om als veilige burcht te fungeren voor een vrouw die het helemaal waard is.

Ik hou van de zon, ik hou er van hoe bepaalde stukken van Nirvana mij raken op een onbevattelijke, puur essentiële manier, misschien vergelijkbaar met de boeddhistische staat van Nirvana (tien op tien voor de die keuze als groepsnaam).

Ik hou er van om de dag van een vrouw te kleuren met kleine attenties, ik hou van haar stevige knuffels, van haar geur, overal, ook van haar geurschakeringen, want ze ruikt niet altijd het zelfde, ook zeker niet 'daar', ik hou van de uitdrukking op haar gezicht als ze schroom overwint, ik hou er van om intens en passioneel te zijn en ik hou er van als anderen bevestigen dat ik zo ben.

Ik hou er van om mijn leven met te delen met Perziche karakteradel, met een jongedame die mij lyrisch maakt, ik hou er van om in haar vlees te graaien en haar te vermorzelen als ze mij fantastisch laat klaarkomen, ik hou er van als ze zegt dat ik in vergelijking met andere jongens meer geduld heb.

Ik hou van het respect dat ik voor haar heb, ik hou ervan als ze volledig ontspant onder mij en zich laat meedrijven in de stroming van energie, ik hou van het schokken van haar lichaam als mijn aanrakingen haar tot een orgasme brengen, ik hou er van om de grenzen van oprechtheid af te tasten en ik ben mij bewust van mijn hang naar geestelijk exhibitionisme.

Ik hou van de nar aan mijn innerlijke hof die maakt dat ik mezelf nooit helemaal serieus neem. Ik hou er van om de lente te zaaien in de harten van mensen. Ik hou van podtekst, ik hou er van om te spelen met teksten en historische figuren op te voeren in mijn fictie, ik hou er van om het sacrale te bevuilen.

Ik hou er van om jong te zijn en echt te leven. Echt te leven met Maryam Shiri de Leeuw, vrouw met brandend temperament, hoewel ze bijna altijd kou heeft J, extra reden om ze zo vaak mogelijk stevig vast te pakken

Boelie

03-02-2009 om 20:21 geschreven door Tederdraads  

Uit het leven van een CSD’er

CSD’er. De lezer stelt zich misschien een lid van een paramilitaire organisatie voor, die strijdt voor de onafhankelijkheid voor weet ik veel welke lap grond, maar de werkelijkheid is toch net iets minder opwindend. Een overzicht van mijner ‘activiteiten’ vandaag.

Slavisten die nog aan het studeren zijn, weten bij deze waar ze mogelijks terecht komen.

-ik check of de orders die ik aanmaak goed op transport zijn gekomen, als ze bij de klant zijn afgeleverd, noteer ik de nummer van de factuur en klasseer ik het order

-ik mail informatie over klanten door naar onze vertegenwoordiger in Slovenië. Die man –bijzonder sympathieke kerel trouwens – wil binnenkort graag zaken doen met een Roemeens bedrijf, maar die zijn nogal nonchalant met hun betalingen. Deze vertegenwoordiger is bijna de enige die zijn mails buiten het zakelijke om durft te kruiden. Vandaag weet hij mij te vertellen dat Slovenië van de wereld is afgesloten door een sneeuwtapijt van 1 meter dik dat over de hele oppervlakte (circa 20 000 km²) ligt gestapeld. Ik zeg dat hij moet genieten van zijn ‘splendid isolation’ en ik wens hem een ‘lep dan’, een mooie dag.

-ik help de sales manager van Rusland en omstreken om de grote perforator vinden (mensen met veel fantasie die zich voorstellen dat ik hiervoor door donkere wouden en duistere grotten moet trekken, vergissen zich nogal schromelijk)

-de zelfde sales manager vraagt of perforator in het nederlands ook perforator is en hoe je ‘skoraja pomosj’ vertaalt. In het Nederlands geeft dat ‘eerste hulp’

-een minuut later schrijf ik voor mezelf de brochure ‘eerste hulp voor CSD’ers’, maar ik kom niet verder dan ‘Zoek ander werk. NU.’ (crisis of geen crisis, wat ander werk betreft, ben ik optimistischer dan ooit)

-ik denk aan Brusselmans die als bibliothecaris ook al schreef tijdens zijn diensturen

-juist, ik ging mijn functie beschrijven, niet mijn eigen invulling ervan

-ik word gebeld uit Polen, met de vraag –in zeer gebrekkig Engels- om onze bankgegevens op mail te zetten. De collega CSD’er aan de telefoon kan niet uitleggen waarom ze die nodig hebben (om maar te zeggen dat ik mij meer verwant voel met de Poolse CSD’er dan met de Vlaamse)

-ik bel naar onze dienst kredietcontrole voor die gegevens en mail ze door

-de sales manager van Frankrijk vraagt mij naar alle dossiers van een bepaalde klant, dus ik vraag de sleutel van het archief en duik tussen de dozen

-bovengenoemde vraagt mij om facturen uit te printen (bovengenoemde is trouwens een geweldige fan van ‘D-Day’, hij is geboren op zes juni. Vorige week hebben we het nog –hij in het Frans, ik in een variant – gehad over WO II)

-de sales manager voor, onder andere, Slowakije, vraagt of ik ook Slowaaks ken, want hij heeft een tolk nodig als hij binnenkort een Slowaakse klant bezoekt. Ik stel hem mijn bovenste beste maat, Benjamin Bossaert voor, die op dit moment les geeft ginder, dus beter kan niet

-de sales manager voor de Engelstalige landen vraagt mij om aan de stalenkamer door te geven dat hij een hele resem stalen nodig heeft

Dat was vandaag tot nu toe. Op andere dagen, controleer ik Russische vertalingen, schrijf ik in ware pennenvriendstijl met de hand briefjes naar Russische klanten in Siberië, bel ik naar Franse klanten om meer duidelijkheid te bekomen over hun bestellingen (er is bijna altijd wel iets dat niet duidelijk is), verbind ik Duitse klanten door, maak ik klachten aan en –geeuw- meer van dat soort dingen.

Mijn moeder vindt het een mooie manier om je brood te verdienen.

Ik ga dat stalenorder voorbereiden, voor ik daar een kanttekening van nog eens drie pagina’s bij plaats.

Boelie

03-02-2009 om 20:20 geschreven door Tederdraads  

Misschien komt het omdat ik met een ¨Perzische schone verkeer, maar vanmorgen voelde ik veel voor het afhakken van de linker- of rechterhand als straf voor diefstal.

Mijn vriend, criminologiestudent, Randy, zal vast steigeren, maar ik had er wel zin in om zo met een tamelijk botte en liefst roestige sabel een handje af te slaan van een persoon die niet van andermans gerief kan blijven.

Het gaat mij niet om de geldelijke waarde van mijn vélo. Dat ding is mijn comfort, al pakte die pikkedief de driedubbele waarde ervan uit mijn portefeuille, dan nog, zou hij minder overlast bezorgen. Ik moet het ten eerste even zonder stellen, waardoor ik mij minstens de helft trager verplaats dan anders, en ten tweede moet ik op zoek naar een ander spotgoedkoop vehikel met enkele pro forma (nieuw woordje geleerd op het werk) sloten. Spotgoedkoop, want over drie maanden stelen ze hem opnieuw.

Da’s het ergste, dat je er zo aan went. Alsof een gemeenteraadsbesluit bepaalt dat je fiets na drie maand onherroepelijk van eigenaar verwisselt.

En de politie?

Die lapt mij liever een boete als ik zonder licht rijdt, dan dat ze mij beschermt tegen diefstal.

03-02-2009 om 20:18 geschreven door Tederdraads  

D€M€ Sint-Niklaas, waar mijn IQ mij compleet in de steek laat of minstens gehalveerd raakt

De Vlaamse God van vernederland en zijn weinig avontuurlijke werksituatie. Vandaag ben ik welgemutst, vroeg wakker geworden, geen centje vermoeid en vol hoop op wat de toekomst brengt, een tikje onthecht, een tikje maar en zelfs inwendig vrij bedaard. En nu nog steeds, ondanks dat vanmorgen mijn VIJFDE fiets gestolen werd in Gent, ondanks de lekke band van mijn fiets in Sint-Niklaas waardoor ik 5 km moest stappen naar het werk. Vanavond dus net iets later thuis.

Mij kan het geen donder schelen, maar ik laat mijn Woestijnroos niet graag wachten.

Boelie Braafzak de ambitieuze dromer, bedrijfsklimop met een eigen wil ten koste van de concentratie en veelgeprezen ‘betrokkenheid’.

Documenten doorsturen die wel degelijk voor mij bedoeld zijn, geen kaders kunnen trekken in een word-bestand, compleet verdwalen op planeet Excell, tekst niet centraliseren, kosten aanrekenen voor gratis stalen. Gegevens van klanten re-stylen, terwijl ze enkel een kleine wijziging in de naam behoeven.

Denken aan uitspraken van Jan Cremer. Lezen op internet over de relatie Boogschutter-Vissen. Strategieën bedenken om mijn vaste sparringpartner, Randy, te verslaan op karton. Ideeën voor romans schetsen op de achterkant van een kladblad.

Telkens opnieuw herontdekken dat ik als in mezelf wroet, zoals iemand die de essentie van een ajuin probeert te vinden, tot de ui helemaal slordig versnipperd is. De man bekent teleurgesteld, ‘ik vind de essentie van die ui maar niet’ en zijn vrouw loopt langs en zegt: ‘maar ik kan er nog wel altijd soep van koken’

Dromer die met zijn vinger langs prijslijsten dwaalt en eenvoudige rekensommen, die hij feilloos zou berekenen op zijn twaalfde, nu met ‘schaamlijke’ foute uitkomsten op een pro forma factuur zet.

Je eigen onkunde netjes rapporteren, het hoort niet. Ik zou beter mijn eigen daden gigantisch buiten proportie blazen, want ik ben tenslotte een man en zelfs korte, dikbuikige kaalkopjes blazen vol animo de eigen loftrompet. Wij, mannen, die fiere haantjes met poep tussen hun tenen.

Fier op wat? Op wat? De breedbeeld in de living? Een netjes gemaaid gazon? De grotere auto dan die van de buren?

Boelie de stille egotripper, kind van zijn tijd, de tijd van het grote IK.

Nederigheid is exclusief te vinden in Tibet, ware het niet dat de Chinezen daar andere plannen hebben dan het bouwen van fabrieken van de geest.

Ik herinner mij mijn boeddhistische periode. Kaalgeschoren kop, meteen na school ‘mediteren’ op een verduisterde zolderkamer en vasten op zondag. Tot een boeddhistische monnik mij zei dat vasten spiritueel gezien geen enkele zin heeft.

Maar ach, je bent 17 en je wil graag speciaal zijn, dus vast je.

Met 25 wil je dat ook, dus blog je en verken je de grenzen van exhibitionisme om schaamteloos lezers te lokken.

En na een post, frons je, want je hebt iets halfbakken geschreven met een psychologische saus, terwijl je iets komisch had kunnen schrijven.

William, denkpauze met toetsenbordbegeleiding

03-02-2009 om 20:17 geschreven door Tederdraads