16-01-2009 om 21:28 geschreven door Tederdraads  

Een bezoek aan snoetenboek, heimelijke struikrover, die aast op je tijd, in hinderlaag langs de wijdvertakte bospaden van het internet.

Een kerel die mijn smaak schijnt te kennen, spreekt mij aan met een spoedmelding.

‘William, haast je, er is een kwenihoe mooi Palestijns meisje aan het woord op tv.’

‘ik heb geen tv.’

‘Geen tv in huis, zot?’

‘Nope, wel een kwenihoe mooi Perzisch meisje in mijn bed.’

Gisteren had ze haar blokoutfit even aan kant gegooid en één van haar mooiste jurken aangetrokken. Ze is al moordend knap in haar standaard studeeruniform, iets tussen een pyjama en de werkkledij van een verver in. Maar in haar egaal zwarte kleedje, subtiel van snit, een dwingende zee van vrouwelijke finesse. Haar krullen, net gewassen, volle lippen, onbedorven door lipstickdrap, edel Perzisch gezicht met een toets van Indische trekken. Nergens make-up, Maryam au naturel smaakt het best.

Haar banjovormige taille smasht zelfverzekerd het westerse schoonheidsideaal aan diggelen, om van de Vlaamse standaardmaten nog te zwijgen. Once you go Persian, you never go Belgian. Ogen als vlammende steenkool, schril contrast met de kille koeienogen die in het Vlaamse straatbeeld sloom aan je voorbij trekken. Vrouwen zonder heupen, zonder vuur, en bijgevolg ook zonder echtgenoten gek van laaiende, nooit luwende hartstocht. Geen chadors nodig in ons landje. In Iran bedekken ze de vrouwen, omdat ze hun schoonheid willen vrijwaren van steelse blikken. Je zou het gaan begrijpen, als ze daar in Teheran en omstreken allemaal zo mooi zijn als de gedreven studente boven in mijn bed.

Bij benadering dan, want de Grand Cru onder de Perzische schoonheden is zij.

Boelie

16-01-2009 om 18:57 geschreven door Tederdraads  

Even een idee voor een nieuw radioprogramma dat ‘raad de gruweldaad’ heet.

Iemand wordt uitgenodigd naar de studio. Daar wordt hij zo gruwelijk gefolterd, dat het echt niet meer mooi is. De luisteraars thuis moeten op basis van wat zij te horen krijgen, raden wat de onfortuinlijke gast doorstaat. Wie het raadt, wint tien filmtickets en mag een gast leveren voor de volgende uitzending.

Ik improviseer meteen ook een voorbeelduitzending.

Estelle: En dan nu onze tiende beller van de avond. U had een totaal ander beeld voor ogen dan de vorige beller, niet?

Beller: Ja, volgens mij hebben jullie niet zijn achterwerk gevild en hem op zout doen zitten.

Cybil: Dat klopt, maar wat doen wij dan wél?

Beller: Ik meen het geluid te horen van een loopband…

Matthijs: Gaat u verder…

Beller: Volgens mij hebben jullie zijn penis met een haak verbonden aan het frame van de loopband. Hij moet blijven lopen. Stopt hij, dan, ja, vliegt hij van de loopband en, euh, laat hij iets hangen.

Napoleon: Neen, neen, daar hebt u het mis.

Cybil: Ik denk dat u de aflevering van vorige week gemist heeft.

Estelle: Vorige week was met de loopband. Deze keer is het wat anders.

Napoleon: Toch bedankt voor het bellen.

Matthijs: Ja, de mensen thuis hebben het moeilijk. Niet zo moeilijk als onze gast, maar toch.

Cybil: We zullen de microfoon een beetje dichter bij onze gast brengen, zodat de luisteraars thuis de pijnkreten beter kunnen inschatten.

Estelle: En daar hebben we al een nieuwe beller. Zegt u het eens, u had een origineel voorstel.

Beller: Zijn jullie hem aan het koken in een ketel en is zijn enige kans dat hij het water in de ketel opdrinkt, vóór dit het kookpunt bereikt?

Napoleon: Het zou de slikgeluiden verklaren, maar neen, dat is het ook niet.

Cybil: Kom aan mensen, blijven bellen.

Matthijs: En onthoud wat al gezegd is. We hebben nu al vijf bellers aan de lijn gehad die denken dat we hem opgesloten hebben in een kamer waarvan de vloer vol glas ligt, en waar de sleutel van de deur aan het plafond hangt, zodat hij moet springen om die te pakken.

Estelle: Kom op mensen, bedenk wat nieuws. Dit is Saw X niet of zo hé.

Matthijs: Daar hebben de slachtoffers nog een kans…

Cybil: Laat jullie fantasie werken. Wat spoken wij uit met onze gast?

Napoleon: Als hij overlijdt, voor jullie het raden, gaan de filmtickets naar de prijzenpot van volgende week.

Matthijs: En we hebben een nieuwe beller, zeg het maar.

Beller: Dompelen jullie hem met zijn hoofd voortdurend onder in een badkuip met varkensbloed, terwijl geiten zijn voetzolen likken?

Estelle: Close, heel close. Maar dat is het toch nog niet helemaal.

Napoleon: Van dieren blijven wij af, hoor. Met die Gaia-protestanten van drie weken geleden…

Cybil: Sorry, blijven bellen, blijven proberen.

Napoleon: En we hebben een nieuwe beller, het gaat vooruit vanavond.

Beller: Laten jullie hem beetje bij beetje zakken in een bassin waar zich een haai in bevindt?

Matthijs: In de veronderstelling dat de haai nu aan zijn voeten knaagt?

Beller: Euh, zoiets ja.

Napoleon: Neen, dat is het niet.

Estelle: De vorige beller was er bijna.

Matthijs: We hebben een nieuwe beller aan de lijn, die er zeker van is, dat hij het weet.

Napoleon: Zegt u het maar. Welke gruwel bedrijven wij?

Beller: Jullie hebben hem onderste boven gehangen in een emmer die vol aan het lopen is met zijn eigen bloed.

Cybil: Zou dat kunnen kloppen?

Napoleon: We vragen het de gast zelf.

Cybil: Stop met de gast te pesten.

Estelle: We kunnen bevestigen dat u het voorlopig bij het rechte eind heeft, maaaaarrrr….

Matthijs: Kunt u ons ook vertellen uit welke wonde onze gast hier aan het bloeden is?

Napoleon: En zeg maar overvloedig aan het bloeden is. Ik zou niet meer te lang wachten met het goede antwoord. Volgens mij trekt hij het niet te lang meer. Het bloed staat hem aan de lippen. Kijk, hij reageert al niet meer als je hem kietelt.

Cybil: Kom stop nu, 't is al goed.

Matthijs: Welke verwondingen brachten wij hem toe?

Beller: Simpel: jullie hebben zijn polsen overgesneden.

Estelle: Zou dat het correcte antwoord kunnen zijn?

Matthijs: Dat is zonder enige twijfel het antwoord dat wij zochten.

Napoleon: Dat is anders wel net op tijd. Onze gast is hier juist de pijp uitgegaan. Kijk, als je hem met dat touw rond zijn as draait, draait hij vanzelf weer terug. De emmer maakt dan net het geluid van een wasmachine.

Cybil: Kom nu, laat de gast met rust.

Estelle: Gefeliciteerd, u wint de filmtickets en u mag een gast leveren voor volgende week.

Matthijs: Had u al iemand in gedachten?

Beller: Graag had ik mijn Prof statistiek naar voren geschoven voor een optreden in jullie show.

Estelle: U kunt op ons rekenen.

Cybil: Dat was weer een spannende aflevering van 'raad de gruweld.." Lieveling…Je gaat echt bloedvlekken maken op uw kleren als je zo blijft spelen.

Matthijs: Graag willen wij Erwin Mortier, de winnaar van vorige week, bedanken voor het ter beschikking stellen van zijn schoonbroer.

Estelle: Hopelijk is die erfeniskwestie nu helemaal opgelost.

Napoleon: Graag tot volgende week.

Estelle: Voor een nieuwe spannende aflevering van 'raad de gruweldaad'.

En dan allemaal samen: Slaap zacht en tot gruwels!

15-01-2009 om 21:05 geschreven door Tederdraads  

Hun verknochtheid aan de idealen van hun werkgever, heeft logischerwijze ook gevolgen voor hun privéleven. Paul en Jeanine hebben bijvoorbeeld twee kinderen, Jean-Marc en Marie-Christine, zes en acht jaar oud. Ondanks de vreedzame natuur van ma en pa, botert het helaas niet zo tussen broer en zus. Niet getreurd echter, Paul en Jeanine zijn er om te bemiddelen. Zij zijn geëngageerde ouders en daarbij komt hun beroepservaring vaak van pas.

De vete tussen broer en zus dateert van lang geleden en de precieze oorzaak is men al vergeten. Geweten is dat het al vroeg begon. Toen Jean-Marc nog een baby’tje was, dropte zijn zusje al de poes in zijn wieg, in de hoop zo een wiegendood te ensceneren. Gelukkig voor het kersverse ouderpaar hield de kat het op een ontlasting en zocht zij haar eigen nest terug op. Jean-Marc was te jong om zich het incident te herinneren, maar hij is bekend met de feiten en niet van plan om ze ooit te vergeten.

Jean-Marc liet zich niet onbetuigd en er volgden jaren van pesterijen over en weer, met als voornaamste kenmerken: escalatie en buitenproportionele reactie. Jean-Marc bekladt het etui van zijn zusje met wasco’s, Marie-Christine doet Dreft bij de cornflakes van broerlief. Jean-Marc saboteert de fiets van zus, Marie-Christine duwt broer in de beerput van opa, Jean-Marc kruisigt alle poppen van zus, Marie-Christine doet de hamster van broer in de soep. Enz., enz., enz.

Paul en Jeanine konden het niet langer aanzien en na een reeks mislukte ingrepen van psychologen, namen zij zelf het heft in handen. Allereerst scheidden zij de slaapkamers van hun kinderen door een duidelijk gemarkeerde gedemilitariseerde zone, een zogenaamde no-go area. Het huis werd verdeeld in een broerzijde en een zuszijde. Een verdeling waarbij niet zo maar een lijn te trekken viel. Zo viel de veranda in de broerzijde en de zolderkamer in de zuszijde. Maar zus zit graag op de schommel op de veranda, terwijl broer liever speelt met de treintjes op zolder. Geen probleem, er werden routes uitgestippeld langs waar broer en zus veilig over elkaars terrein konden trekken. Onder vaste restricties weliswaar. Zolderkamer en veranda waren vanaf nu enclaves. Broer en zus regelden echter al snel dat de toegang van enclaves onmogelijk werd gemaakt, door de oprichting van obstakels bij de toegangen tot deze wettelijk ingewisselde gebieden. Zolder en veranda verzamelden stof en bleven verder onbetreden.

Hoewel Paul en Jeanine professioneel de objectiviteit bewaarden, was dat te veel gevraagd van de rest van de familie. Familie van vaderskant koos stiekem partij voor Marie-Christine, terwijl familie langs moederszijde zich als 1 man achter Jean-Marc schaarde. Niet openlijk, maar duidelijk genoeg. Dat gaf onder andere extra problemen bij verjaardagen en feestdagen. Ma en pa stelden bepalingen op voor cadeautjes. De kinderen mocht onder geen beding materiaal krijgen dat als aanvalswapen kon ingezet worden. Indien kon aangetoond worden, dat de speeltuigen enkel ter verdediging in te zetten vielen, kon het weer wel. Zo kreeg Jean-Marc voor zijn verjaardag een waterpistool, maar sindsdien werd zijn waterverbruik strikt gecontroleerd. Kraantjeswater was enkel bedoeld voor hygiënische toepassingen en als drinkwater. De resolutie zei echter niets over mineraalwater. Dus dat zou Marie-Christine geweten hebben.

(wordt vervolgd)

14-01-2009 om 19:33 geschreven door Tederdraads  

De dichter die nooit glimlacht, zit luilekker op het strand, zachte winters daar in Portugal. Triestige job ook dat dichten. Metrum krijg je pas in de vingers na je derde of vierde depressie. Prozac, de doodsteek van elk jong dichterveulen. Dit exemplaar is al niet jong meer, maar er zit nog leven in. Een hele speciale, deze. Geen die oproepen lanceert om het stemgedrag van lezers en vooral niet-lezers te manipuleren bij een wedstrijdje. De bekendste abonnee van de Volkskrant wil zelfs helemaal niets te maken hebben met dat gedoe rond ‘dichter van het Vaderland’ Hij lust graag boterham met eer, maar dat is niet het beleg dat men bij dat evenement serveert. De organisatie opteert voor een traiteur gespecialiseerd in mediageilheid. De smaakpapillen van Komrij passen beleefd.

Elke literaire prijsuitreiking van onze noorderburen, waarbij Jan Cremer ontbreekt onder de kandidaten is sowieso verdacht. Zelf nooit iets in gezien in al die rijmelarij. Vast niet depressief genoeg, niet fijnzinnig aangelegd en nogal boers van snit. Wel altijd een mening klaar. Als het aan mij lag, won Rik de Leeuw. Geen idee of die dicht, ik hoop van niet. Maar geef hem die titel, aan Rik, zo’n levend uithangbord voor messcherpe punkpoëzie vind je nergens, met zo’n kop.

Er wordt wat afgedicht in deze wereld. Geen wonder, Robin Williams zei ’t al in ‘Dead Poets Society’: ingenieur, advocaat, chirurg, allemaal mooi, maar we ’t allemaal voor doen, dat is de woordenhoning van de poëzie. Zo’n kracht dat uitgaat van doorwrochte versjes. Wereldverbeteraars stuk voor stuk. Maar dan wel na de feiten. Wel eens een gedicht een granaat zien stoppen? Ik dacht van niet. Na het inslaan van de bommen trekt de dichter zijn laden open. Sappige dichtoogst in de maak, na Gaza. Gaza where no poppies blow, bij mijn weten.

Maar een gevestigd dichter in de zon, niet druk aan het rondmailen voor stemmen, stil de poppenkast van het literaire wereldje boycotten. Dat vind ik iets hebben. Sorry Ramsey, mijn stem, veel gewicht legt ze niet in de schaal, maar ze gaat uit naar de zonneklopper in Komrij.

Boelie

14-01-2009 om 18:49 geschreven door Tederdraads  

Alleen een menhir verandert niet van mening, moet de man gedacht hebben toen hij dan toch met een campagne van wal stak. ‘Ik voelde enige schroom en eerlijk gezegd ook een lichte weerzin mensen op te roepen op mij te stemmen- maar mijn wens om Dichter des Vaderlands te worden is groot, en zonder stemmen kan ik dat vergeten”.

Ontroerend, zo pakkend. Ik geef toe, als ik ’s ochtends opsta, zwaai ik ook het venster open en schreeuw ik naar de wereld (of een halve Gentse straat, want zo’n geweldig keelgeluid heb ik niet): ‘Ik ben een narcist met een acute nood aan aandacht en bevestiging en God, wat schaam ik mij daarvoor, egocentrische zak die ik ben!’

Bij deze, mensen die op mijn blog terecht komen: mijn oprechte excuses als ik jullie daar toe aanzet. Gelezen worden is mijn levensmissie en ja, ik schaam mij diep. Elke dag sta ik voor de spiegel en zeg ik tegen mezelf: liefste inktpisser, ik hoop dat ze je vandaag smoren met een kussen opgepropt met eigenliefde. Eerlijk waar. Ik ben een schrijver, jakkie. Daar gaat mijn schaamlapje, een zakdoekje groot, al naar de vuilbak verwezen, sinds ik moedwillig een tekst uit mijn duim zoog om een lezer te bekoren. Lezers, zo veel bezadigder dan ondergetekende, dat vod dat dingt om een sneetje van hun vrije tijd. Weet dus, lezer, dat ik mij hondsberoerd voel, als ik jullie zelfs maar vertel dat ik een blog héb. Dan moet ik mezelf nog bedwingen, of ik zou al dwingende smssen sturen naar elk van jullie: LEES. MIJN BLOG. NU. Wees gerust, ik zal afsluiten met een schaam-emoticon.

Maar goed, als Ramsey zich mag uiten als aandachtszuchtige, kan ik dat ook. O lees mij lezer, lees mij, ik ben lang niet de enige die stukjes aaneen palaver, maar ik grossier als geen andere in schrijversambitie (vies he?) . Dus kom maar op, kots kritiek, goed of slecht, de streling van je ogen over mijn weloverwogen woorden, zijn de kolen in de kachel van mijn schrijversziel. Is mijn frasering kunstmatig, zijn mijn dialogen te lang, of is de structuur weer eens zoek: meld het. Geeft niet wat, als je mij maar leest. Ik beloof dat ik Ramsey contacteer om samen met hem aan de ingang van de Aldi te gaan zitten, hij met een verfomfaaid kartonnen bordje met daarop: ‘Uw stem maakt het verschil, ik smeek u’ en ik met ‘kom alstublieft eens langs op mijn blog, ik bid u’

Een kleine aalmoes slaan we zeker niet af.

We zijn Jeroen Brouwers niet.

Boelie

13-01-2009 om 19:35 geschreven door Tederdraads  

19 juli 2008

We steken hier nu net de grens over met Duitsland en ik neem even de tijd om verslag te doen van ons vertrek richting Zuid-Oost-Europa met de INFORMELE touroperator die Vadrouille heet. Deze ochtend in Antwerpen, toen ik na een spurt (geen sinecure met een bepakking van 25 tot 30 kg op de rug, ik voelde mij eventjes een muilezel van Marius, zie Wikipedia voor verdere uitleg, het is moeilijk typen op deze gammele beestenwagon) de juiste vertrekplaats bereikte (en dus niet de verkeerde, zoals de twee vertrekplaatsen daarvoor, zijnde eentje met een cliché-bus vol cliché-Japanners die een daguitstap deden naar, driewerf cliché Brugge en dan nog eentje met Hollanders die naar dat ‘malle gozertje met incontinentie’ oftewel ‘manneken pis’ in de bewoordingen van onze veel te grote, melk slurpende noorderburen) zag ik alras de bewijzen dat Vadrouille bankroet is.

Het vehikel dat ons all the way tot land van mijnen en massagraven diende te brengen, had vier wielen waarop een omhulsel prijkte, maar dat was het dan ook. Op de bus zaten twee Vietnamese en hoogbejaarde kwetterteven die niet van de bus wilden, in de overtuiging dat deze hen naar huis zou brengen (verondersteld werd Vietnam). Niemand kon hen aan het verstand brengen dat dit niet het geval was en dus lieten we ze maar zitten. Beide dames hadden ook kippen op hun schoot die lelijk uithaalden van zodra er iemand te dicht naderde. Goed, plek genoeg, want de inleefreis was onderboekt. Als het er op aankomt, verkiest de Belgische jeugd toch eerder de verlokkingen van de Spaanse stranden boven de verminkingen van een boswandeling nabij Sarajevo.

De reisleidster was ietwat aan de nerveuze kant, wegens het zijnde een perfectioniste en alles verliep dus verre van perfect. De chauffeur was, om meteen helemaal in de sfeer te komen, een Bosniër en sprak dus enkel Bosnisch en leed aan een bepaalde vorm van Alzheimer of chronisch slaaptekort. Hij verzekerde ons uiteindelijk –met wilde handengebaren en mij als soortement tolk, waarvoor ik geen cent betaald kreeg!!- dat hij ons net had afgezet, niet snapte wat we al weer in zijn thuisland te zoeken hadden en dat hij niet nog eens terug ging naar Bosnië alvorens de benen gestrekt te hebben. Die ging hij dan ook strekken, door te ijsberen langs het raam van een rijwoning. Nu de bewoners van deze rijwoning waren hiermee niet in hun schik en gooiden hun ochtendwater en ook wel andere excrementen uit over de Bosniër. De reisleidster jammerde, de Bosniër tierde, de bewoners gooiden eieren, mijn medereizigers keken elkaar bezorgd aan, maar konden hun kalmte bewaren en namen dus al vast plaats op de bus.

Allereerst gooiden wij onze bagage in de daartoe bestemde ruimte. Een druk op de knop om deze moderne grot van Ali Baba en de veertig rovers te openen, stelde de aanblik van de veertig verstekelingen van de Bosniër aan onze ogen bloot. ‘We in London?’, vroeg een magerzuchtige Chinees. Ik zei: ‘No me very sorry, we in Antwerp.’ Een kleintje op de achtergrond zei: ‘I wanna see Big Ben’. Ik stelde Brabo voor, want die is ook best groot, maar de kleine begon meteen te wenen. ‘Is boy with long hair, WAAAAAAA’ De papa,vermoed ik, zei: ‘My apologies, we not very used to transvestites.’

Right. Het was al middag, maar mijn ochtendhumeur was nog knap wakker, dus ik sloeg het luik terug dicht en oogstte een stuk of zeven vingers van naar schatting vijf personen. Ze waren niet geamputeerd, maar veel scheelde het toch ook niet, getuige de lekkerbekkende aasduiven op het dak van de bus. Het luik floepte terug open, maar we zagen enkel nog de rug van de laatste Chinees met smalle bouwvakkersreet, terwijl die door een gat aan de andere kant van de bus klauterde.

Daar waren we dus van verlost, het inladen kon beginnen.

Die Bosniër had ondertussen zijn weglopende vracht gespot. ‘Wan ho, Wan ha and all the rest of you rice shitting bastards, pay first, then leave!’ Sprak die kloefkapper dus toch Engels. Onze reisleidster was ondertussen al bezweken aan de stress en lag over een tafeltje op een terras met een behulpzame serveerster die met ijsblokjes rondjes draaide over haar polsen.

De Bosniër zette de achtervolging niet in. Zijn schoenen waren net iets te zompig van de drek van de door onveiligheidsgevoel gekwelde lokale bevolking. Onder luid gevloek nam de Bosniër plaats achter het stuur en weg waren we.

Onze reisleidster kwakten we in de rapte bij de bagage. De serveerster protesteerde hevig toen we deze ook optilden, maar de chauffeur had nu ongeduld gekregen, dus er was geen tijd meer voor een grapje. We namen onze zitjes terug in, waarbij iedereen de Vietnamese enclave achteraan de bus meed, we propten ‘the best of Abba’ in de cd-lader en zetten collectief en uit volle borst ‘Fernando’ in. De sfeer zat er meteen goed in. Zelfs de besmeurde Bosniër hervond zijn goede humeur en ook de Vietnamese oudjes wiegden en humden met ons mee in een eerste toenaderingspoging. Onder onze zetels weerklonk vreemd gebonk, maar dit negeerden we. In onze gedachten bobsleeden we al van de besneeuwde toppen van de Bosnische bergen.

Op het moment van dit schrijven zijn we voor de tweede keer naar ‘the sound of music’ aan het kijken, terwijl we nu we Keulen naderen, met glitterletters ‘FUCKING NAZIS’, ‘HITLER WAR SCHWUL’ en ‘WIR SIND KEIN BERLINER UND IHR SEID SCHWEINE’ op de ramen aanbrengen. Ik moet de jongens nu eventjes gaan helpen. De volumeknop van de tv staat op het maximum, dat gebonk onder de vloer begint namelijk fameus op de zenuwen te werken.

PS Vadrouille ontkent elke vorm van betrokkenheid bij het verkeersincident waarbij de politieke top van het Vlaams Belang het leven liet. Ikzelf zat op dat moment NIET naast de chauffeur aanmoedigingen te schreeuwen om flink plankgas te geven.

20 Juli 2008

Een kort briefje nog, voor ik een poging doe om te slapen. Ondertussen is het na middernacht. Ik kan ‘the sound of music’ ondertussen perfect mee lippen, zowel in de Franse gedubde versie als in de Duitse gedubde versie. ‘the best of Abba’ is ondertussen vervangen door ‘ocean sounds 5’ kwestie van iedereen vredig in slaap te wiegen, wat ook zou lukken, als dat enerverende gebonk van beneden eindelijk eens ophield.

We zijn ondertussen al in Oostenrijk, we zijn door heel Duitsland bekogeld met alles wat los of vast zat, met inbegrip van een telefooncel, kerkbanken, vuilniszakken, tinnen bierpullen (toen we een dorpsfeest in Lederhosen doorreden) en kopies van Mein Kampf. We zijn enkele keren gestopt om sommige van deze voorwerpen te verzamelen. De meeste van de versleten zitjes op de bus zijn nu dan ook vervangen door hetzij kerkbanken, hetzij tuinstoelen, waarvan enkele in echte Indonesische teak. Die schuiven een beetje in de krommere bochten, maar verder beschouwen we dit als een grote verbetering.

Tijdens pauzes onderweg vragen we de Oostenrijkers of ze soms broers of zussen in de kelder hebben zitten. Meestal, om niet te zeggen altijd, ontkennen ze, maar wij weten wel beter. Hitler was dan misschien geen homo (Schwul), maar toch minstens Oostenrijker en da’s natuurlijk veel erger. Ze zijn gelukkig met zeer weinig, als we tenminste hun kelderbewoners niet meetellen. We maken er ook een sport van om hen te verwarren met Zwitsers, iets waar ze hier nogal pissig op reageren. Nochtans, moest ik een Oostenrijker zijn, ik zou het als een compliment opvatten als ze in mij een Zwitser zagen. We vragen ook steevast hoe het was om onder het communisme te leven. Als ze dan zeggen dat Oostenrijk helemaal nooit communistisch geweest is, antwoorden wij: ‘Jaja, das haben sie auch al nicht gewust.’ In de wegrestaurants zijn ze tegen de tijd dat we moeten betalen, meestal al zo kwaad, dat ze de rekening vergeten te brengen.

Op de bus blijft de sfeer er goed in zitten. Onze Bosnische chauffeur is ondertussen al afgewisseld door een landgenoot, die helaas een beetje aan flatulentie lijdt, maar de bus is gelukkig goed verlucht, want die mist twee ruiten. Het gebonk is nu eindelijk opgehouden, wel horen we nu af en toe luid snikken, maar we zijn hier nogal van het principe ‘laissez faire, laissez passer’, dus ook dat waait wel over.

We zijn nu Machiavelli aan het spelen met de Vietnamese bezoekers. Met we bedoel ik: Geert, Koen, Magda en Soetkin. Respectievelijk 21, 20, 23, en 19 jaar oud. Koen heeft een geweldige zenuwtic en lispelt, ook als hij niet spreekt. Geert is volgens mij homo, want hij heeft het voortdurend over de keischattige Vietnameesjes en hij aait hun kippen. Magda is van West-Vlaanderen en ziet er uit alsof ze net van achter haar ploeg gesprongen is. ‘Hopelijk zijn we op tijd terug om de patoeters te rooien’, zegt ze vaak (vertaling, WP) Soetkin is hoogst verlegen en gaat met haar hoofd door het dak (letterlijk) als je haar onverwachts aan spreekt. Dankzij deze lichte mensenvrees, kunnen we, om het in de woorden van Nicocio te zeggen: ‘Sterretjes kijken.’ Ik ben druk op zoek naar een steelpan (een sterrenformatie in deze vorm dus voor alle duidelijkheid). Koen die soms een beetje traag van begrip is, noemt mij goed gek omdat ik nu nog wil kokkerellen.

Het spelletje Machiavelli wil niet goed vlotten, want de Vietnamese kippen pikken naar onze handen en één van hen heeft ook al de kaart van de koopman opgegeten. Bovendien willen de Vietnamese medereizigers de regels maar niet snappen. Ze blijven er van overtuigd dat het een hoger lager spelletje betreft en dat de moordenaar de hoogste kaart is, terwijl die van de prediker de laagste is. Op zich heb ik niks tegen deze antiklerikale mentaliteit, maar het bemoeilijkt wel het spelverloop.

Goed, Koen fluistert mij hier in het oor: ‘William, je gaat toch die kippen niet klaarmaken he? Die mensen voelen zich nu eindelijk een beetje op hun gemak bij ons.’ Goed, ik ga nog een poging doen om de Poolster te ontwaren en de Vietcong succesvol te betrekken in ons spelgebeuren.

21 juli 2008

Die idioot van een Bosniër heeft zich goed misreden, dus we staan nu aan de grens met Oekraïne. Geen erg, van zodra we onze passen van de grenscontrole terug hebben, keren we weer om. Ondertussen hebben we onze reisleidster uit het bagagecompartiment gehaald. Die waren we met al onze reiskriebels vergeten. Haar stem is weg en haar vuisten zijn blauw. We hebben haar een dekentje gegeven, ze schudt en beeft en ik vrees dat ze een beetje last gehad heeft van reisziekte, wat onze bagage dan ook geweten heeft. De Vietnamese reizigers hebben zich over haar ontfermd.

Had ik trouwens gezegd dat mijn medereizigers maar met z’n achten zijn (reisleidster, Vietcong en chauffeur niet meegeteld) ? Om precies te zijn waren we gisteren nog met 15, maar je weet hoe dat gaat tijdens van die busstops. Iedereen verdringt zich om een sigaret te roken of zich van iets te ontlasten, iedereen dwaalt maar rond en voor je het weet, ben je er vandoor met een medereiziger minder. Die komen heus wel terecht hoor. Toch zeker het merendeel. Ik geef toe dat we een kleine somme gelds ingezet hebben op de kansen van Hendrikje. Zijn papieren liggen nog op de bus, alsook zijn insuline.

We hebben ‘the sound of music’ eindelijk weten te vervangen door de Duitse versie van die tekenfilm met die vissengeschiedenis, ‘Findet der Nemo’. Ook in het Duits nog zeer te pruimen.

Het ruikt hier ondertussen al erg lekker op de bus, de Vietnamese enclave is beginnen koken, misschien geïnspireerd door de film, want ze koken Canh chua, da’s een zuur vissoepke. Ruikt niet slecht moet ‘k zeggen. De Bosniër is in alle staten, want hij verdraagt niet dat ze koken op zijn bus. Zagevent. Koen is hier ondertussen doodsbang dat die Vietnamezen hun kippen gaan kelen, want hij kan absoluut niet tegen bloed.

Geert blijkt overigens dan toch geen homo, als we in rekening brengen dat hij nu Soetkin aan het ontgroenen is en kennelijk heeft ze daar ook niets op tegen. Haar BH hangt over de versnellingspook van de Bosniër, die dat voorlopig nog niet opgemerkt heeft, maar straks krijgen we dat gezaag weer. ‘Give it to me beebee’, ik citeer Soetkin hier even, toch zo’n verlegen meisje. Geert heeft haar te stekken gehad tegen het raam en de contouren van haar borsten staan nu in de ruit, wat ons luid getoeter oplevert van truckchauffeurs, zoals we dat ook verwacht hadden. De rest van onze reizigers zijn trouwens oersaaie pieten die willen slapen en die eisen dat we die borstafdrukken afkuisen. Best, maar de truckers zien ook wat er plaatsgrijpt op de achterbank van deze bus. Ik bedoel, als ze te dicht komen rijden, riskeren ze een gescheurd hymen in hun oog te krijgen. Alsof ze dan NIET zullen toeteren, maar ja, breng dat maar eens aan het hoofd van die seutige bende hier. ‘Spiets mij, spiets mij, sla mij met uw sleutelbos, DOE IETS!’ De instructies van Soetkin zijn bij wijlen onrustwekkend kan ik wel zeggen. Ok, een klein intercultureel incident terwijl Koen hier tussen een Vietnamese en haar kip springt. ‘Ja, maar ze keek er zo verlekkerd naar.’, vinden we hier nog altijd geen argument om zo’n rel te veroorzaken. Ze dreigen er nu mee ons niet te laten proeven van de zurige vissoep.

Dat zijn zo een beetje de dingen die ik hier meemaak

Van zodra wij eindelijk ter bestemming aankomen, schrijf ik meer. Ik zoek nu iets om in mijn oren te stoppen, want de ontdekking van Soetkin haar G-plek door Geert de Spietser –je zou het hem echt niet meegeven anders, want hij ziet er uit als een plechtige communicant die nog niet weet dat de kerstman niet in Lapland woont, maar in een appartementje in Mexico City- levert hier extra decibels op en aan de overkant van de snelweg heeft zich nu ook een soort kijkfile gevormd. We zijn in overleg over de vraag of we nu beter wel of niet interrumperen om even te checken naar het gebruik van voorbehoedsmiddelen. We willen straks niet met z’n tienen van de bus, Bosnische abortusklinieken zijn vast erbarmelijk qua hygiënische omstandigheden, wat onze chauffeur ook moge beweren. Goed, dat was het voor vandaag. ‘The foo fighters’ weerklinken hier schroeiend luid: ‘YOU KNOW YOU MAKE ME WANNA BREAK OUT, BREAK OUT, I DON’T WANNA LIVE LIKE THAT’ Koen feliciteert mij met mijn headbangkunsten en kijkt raar naar mij, hij heeft ook al eens gevraagd of hij aan mijn haar mocht komen. We zijn met negen dus er moest iemand homo zijn. Magda is op dit moment gebiologeerd naar overstekende koeien aan ’t staren. Klein beetje last van heimwee denk ik.

22 juli 2008

WE ZIJN ER!

At last, we zijn gearriveerd in het dorp bij het meer waar van ons verwacht wordt dat we een scoutscamp organiseren. 

Ja, we zijn dus aan een meer gelegerd en straks maken we kennis met de 33 kindjes die we mogen entertainen de komende dagen. Taalkundig gesproken wordt dat een kleine opgave, ook voor mij, want kinderpraat in een vreemde taal is quite challenging. De organisatie hier is ook niet al te happy, omdat we een dag te laat zijn en weigert voor ons te koken, dus dat doen onze Vietnamezen. Blijkt dat deze onze reisleidster beschouwen als hun huismeid. Deze protesteert niet wegens zenuwinzinking en is nu de vis aan het schoonmaken die de Vietnamese delegatie vangt door granaten in het meer te gooien. Bijzonder effectieve methode. De explosies hebben wel al geleid tot de mobilisatie van de volksmilities in de omliggende dorpen, maar je moet iets over hebben om eten op tafel te krijgen. Vandaag op het menu: Mam. Gefermenteerde vis is dat.

We zijn nu de tenten aan het opzetten, ik weiger ten stelligste om mijn tent te delen met Koen, die een kippenhok aan het bouwen is. Om hem te pesten besluip ik voortdurend de kippen met mijn zakmes tussen mijn tanden, hij reageert daar hysterisch op en dat terwijl de Vietnamese eigenaressen er WEL de humor van inzien, droogstoppel van een Janet. Het bewijs van Karma was ook weer eens bewezen toen ik mijn tong sneed aan mijn zakmes. De Vietnamezen heten trouwens Ai’ (Geliefd) en Mai (kersenbloesem), ze hebben een traditionele kruidenmix op mijn tong gelegd, die nu ergens tot in mijn keel plakt en bijna niet weg te spoelen is. Het stelpt inderdaad wel het bloeden. Ik geloof wel dat die boel licht toxisch is, want ik zie een groot Kraken opduiken uit het meer. Als ik hallucineer, moet ik aan de Rode Ridder denken. Geen idee waarom. Ik heb kitscherige hallucinaties. Goed, ik ga mijn tent maar eens opzetten, Mai, oudstrijdster van de NVA (north vietnamese army) kan mij helpen om deze te beveiligen tegen Koen.

23 juli 2008

Ze hebben ons voorgesteld aan de 33 kinderen, maar die reageren nauwelijks op onze aanwezigheid, we hebben hen nog niet kunnen bewegen tot collectief samenspelen. Tenminste niet onder onze begeleiding. Ze hebben wel het kippenhok van Koen afgebroken door cowboy en indiaantje te spelen en het kippenhok was het fort van de langmessen en die moesten uitgerookt worden. De kippen zijn in dit incident schielijk overleden (en toevallig genoeg heerlijk beetgaar), vanavond stond er dan ook Vietnamese kip met mandarijnsaus op het menu. Koen is ontroostbaar, maar de rest liet het zich goed smaken. De kinderen hebben de vreemde gewoonte om met z’n allen rond ons heen te komen staan, naar ons te wijzen en ‘umrl boš, vse boste umrli’ te scanderen, op fluistertoon. Dat betekent iets als ‘jullie zullen allen sterven’. Ze herinneren mij een beetje aan de kwelduivels van Judas in ‘The passion of the Christ’. Magda, een West-Vlaamse katholieke heeft deze vergelijking slecht verteerd en heeft zich ingegraven in haar tent. Letterlijk, ze zit nu in een diepe kuil met haar tent als dak. Heimwee, puur heimwee. Goed, ’t is hier bedtijd.

24 juli 2008

Het wil maar niet vlotten met die Bosnische kinderen. Ze hebben de voorbije dag de volgende dingen uitgespookt en dan beperk ik mij tot een kort overzicht:

-Magda’s tent hebben ze ingegooid met stenen die langs het strand van het meer lagen. We zijn meteen gestart met uitgraafwerkzaamheden, maar toen we op de bodem van de put zaten en alle hoop verloren hadden, kwam Magda uit de douche gehuppeld op haar minst onelegantst. Je bent wat je eet: een koe. Na al die moeite waren we eigenlijk niet eens zo opgelucht om haar zo vrolijk terug te zien

-Koen hebben ze beroofd van al zijn kledij, deze loopt nu rond in traditionele Vietnamese klederdracht, hij ziet er uit als een soort Gheisha. De enige twee die hun bagage mee op de bus had, was dus de staf van onze Vietcongveldkeuken. Alle kleren uit de bagageruimte hangen nog te drogen, omdat de kots van de reisleidster er maar niet uit wil. Geen idee met wat voor smerigheid dat mens zich doorgaans voedt.

-ze hebben de locale politie gemeld dat wij hen seksueel misbruiken en een spelletje met hen spelen dat ‘blinddoekje aaien’ heet. De politie arriveerde net toen Koen hier nog naakt liep te zoeken naar zijn kleren. Geert en Soetkin waren op dat moment ook net verwikkeld in een spelletje ‘hit the G-spot’ in het struikgewas. Compromitterende situaties natuurlijk. In een helder moment heeft onze reisleidster ons gered door de juiste documenten boven te halen. Daarna is ze terug ingestort. De Vietnamezen klagen dat het de laatste tijd zo moeilijk is om degelijke huishulp te vinden.

-Tijdens het spelevaren op het meer, bleek dat ze al onze bootjes hadden lek gestoken. ‘Om te vermijden dat we de schat op het eiland vonden.’ Gelukkig is het meer niet diep en is het hier van ’s morgens vroeg al 25 graden.

-Later op de dag zijn ze met een oude tank van Russische makelij ons kamp binnengereden, gelukkig viel die stil net voordat ze de graven van de kippen zouden platwalsen. Ja, oversentimentele Koen heeft een kerkhof ingericht voor de twee kippen, hij legt er elke dag bloemen bij en kust de grond. De vier andere medereizigers hebben zich trouwens afgezonderd en weigeren voor de rest van de reis nog iets met ons te maken te hebben. Ze koken hun eigen potje, want van die ‘spleetoog-toverkollen hun brouwsels’ moeten ze niks weten. Spijtig voor hen, want Ai’ en Mai kunnen echt lekker koken en dit met zeer veel improvisatie. Hun behandeling van de reisleidster begint ons wel zorgen te baren, ze leggen haar ’s nachts aan de ketting en ze hebben haar snijtanden uitgetrokken. Spektakel verzekerd, maar erg humaan is het niet natuurlijk

Zo dat was het weer voor vandaag. We blijven hier nog één dag en dan gaan we terug de hort op. Onze chauffeur is tegen dan hopelijk terug, want die heeft zich bij aankomst hier stiepelzat gezopen en is daarna zijn water gaan maken in de bossen. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Niet dat iemand dat speciaal betreurde, maar ondertussen zitten we wel zonder chauffeur.

Groeten vanuit Konzentrationslager Mahala, Spielerei macht frei, maar die Bosnische snotjongeren vertikken het dus van met ons te spelen.

25 juli 2008

Vandaag was het afscheid in het kamp. De kinderen hadden blijkbaar een ceremonie ingestudeerd, maar eerst weigerden ze deze uit te voeren Pas na lang zagen van de organisatie hier kregen we dan toch iets te zien. Ze brachten een vurige versie van het Bosnisch volkslied en daarna was er een soort talentenjacht. Alle kinderen voerden zo wat hun kunstjes op. Enkele toonden zich bijzonder bedreven villers van jonge konijnen. Koen is natuurlijk jankend naar de deur gestormd, de Vietnamezen die werkelijk niets verloren laten gaan hebben die beestjes na afloop van de show op heerlijke wijze klaargemaakt. Koen die werkelijk elke maaltijd moet verbrodden zat constant te kokhalzen. Een travestiet-Gheisha die over zijn nek gaat, het is werkelijk geen zicht.

Anderen gooiden met messen, ook heel kundig, helaas richting publiek, dit was net iets te veel gevraagd van onze overspannen reisleidster, ze trok hysterisch aan haar ketting (ja, ze leggen haar nu ook overdag vast), wat natuurlijk niet veel baatte, ook al heeft ze de drie voorste rijen stoelen meegesleurd met haar overdreven reactie. Die messen waren echt wel aan de botte kant en leverden helemaal niet zo veel gevaar op.

Anderen hadden bandjes opgericht , zoals ‘Bosnian flank skirmish’ of ‘the voices of Srebrenica’ of ‘Working on the rape gang’ met zulke hits als: ‘Belgrade in ashes’, ‘The Flaming witch of Mostar’, ‘Dubrovnik burns’, ‘a cruel day’s night’, maar ook feelgood zomerhits als ‘up your skirt’, covers van ‘going to a go-go’, ‘under the boardwalk’ en ‘blue moon’, dat laatste is een liedje van de doo-wop groep ‘the Marcels’, ik zong dat als kleuter mee. Check youtube als ge zin hebt.

Al bij al verliep het dan vlekkeloos en iedereen genoot van de openluchtconcerten. Op ‘going to a go-go’, oorspronkelijk van Smokey Robinson & The Miracles, begonnen Ai’ en Mai spontoon te shaken aan hun pruttelende stoofpot. Hun kookkunsten verbeteren er nog op, ofwel wen ik er gewoon aan. ‘k heb een kleine kunnen overtuigen om ‘Johnny B. Goode te spelen, hij kon het aardig en toen was ik zo jaloers dat ik hem met gitaar en al in het meer gelazerd heb. Nee, ik zever maar, het doet het wel kriebelen om het EINDELIJK zelf te leren.

Ze sloten af met covers van AC/DC en ze hebben ook de Marquee afgebrand, omdat de hele avond al bij al sereen verlopen was, hebben we daar verder maar niets van gezegd.

We zijn met z’n allen bijzonder benieuwd wat morgen brengt. Eerst een zestal uur op onze tuftufbus en dan logeren we drie dagen bij een gastgezin. Het blijft wachten op de eerste sympathieke Bosniër.

26 juli 2008

We zitten al weder op de bus richting gastgezin, on the way, bezoeken we oorlogsmonumenten, zoals deze, het memorial center Potočari.

De reisleidster is rijst aan het pellen. We hebben trouwens haar naam achterhaald.

Verder is het hier betrekkelijk rustig, Geert en Soetkin hebben ruzie en spreken niet meer tegen elkaar. Stilte voor de storm, want straks hebben die de voorspelbare make up sex.

Magda maft en melkt koeien in haar slaap, speciaal zicht, dat Koen duidelijk hilarisch vindt tot ergernis van de chauffeur, want die kan niet tegen die en ik citeer: ‘Farinelli HIHIgoegoehoehoehahi from that Gheisha crack whore’.

Ja, de chauffeur is terug opgedoken, er kleefde een ooievaar in zijn haar en er zat een eekhoorn vastgepind op zijn scheenbeen. Beiden losten pas na een hete douche die ook te heet was voor de chauffeur, maar we konden niks anders bedenken. ‘I did not fight in war to be treated like this’, schreeuwde hij. Toen zijn beestjes gelost hadden, zijn we nochtans meteen overgeschakeld op koud water, maar dat zinde hem ook al niet. Moeilijke mensen die Bosniërs. En een vreemde gesteldheid, die chauffeur is nu ineens snipverkouden. Waarschijnlijk van drie dagen in de openlucht te slapen. Allez, dat vermoeden wij toch. Hij is wel nuchter nu, ook al claimt hij dat het gevaarlijk is om nuchter te rijden langs de hobbelige Bosnische wegen. Het eten is hier ver klaar, dus ik ga u laten voor nu. Ik schrijf u liever met pen, maar op deze rimboeveldwegen is dat niet echt een goed idee.

27 juli 2008

Ik schrijf dit in bed, we zijn nu ingekwartierd bij de familie Dovršnik, die bestaat uit mama, oma en twee kinderen. Het avondeten was copieus en we mochten niet van tafel voor alles op was. Spreek mij de komende tien jaar nooit nog van karnemelk of griesmeelpap en al helemaal niet van bosbessenlikeur.

Het is hier best gezellig, vooral Magda heeft het hier naar haar zin, as we speak is ze mee naar de stallen om te helpen bij een koe die aan het kalven is. Koen is aan het grienen, de aanblik van de kippen op het erf haalden de herinneringen aan zijn verkoold kippenhok weer boven. Hij heeft van de oma melk met honing gekregen en slaapt nu eindelijk. De Vietnamezen weigeren binnen te komen en hebben een tent opgeslagen in de boomgaard. Ze kunnen het niet verdragen dat ze vandaag hun kookkunsten niet mochten etaleren. Begrijpelijk natuurlijk.

Geert en Soetkin betrekken de kamer boven ons en afgaande op de geluiden kan ik melden dat de make up seks een feit is. Proficiat Geert en Soetkin.

De reisleidster is langzaam aan het verworden tot een soort tam huisdier dat erg bekwaam is als hulpkok en manusje van alles.

Ikzelf ben zeer moe na de dolle voorbije dagen en ik denk dat ik maar eens vroeg ga slapen, als het koppel hier boven zo goed wil zijn om niet te veel lawaai te maken. Onze vier medereizigers, waarvan ik de naam dus niet eens weet, zijn ingekwartierd bij een ander gezin. Onze chauffeur slaapt op zijn bus en hij heeft een vuurtje aangelegd bij de deur, want hij heeft het wel gehad met die eekhoorns.

De oma, zie ik hier, is bij Koen in bed gekropen, maar die ligt vast te slapen en merkt niets. Ok, ik kan niet verder in detail treden aangaande wat de oma verder zoal doet met niets vermoedende Koen. Hij schijnt er niets op tegen te hebben, daar in dromenland.

Over een week ben ik terug en dan wil ik u met terug plezante dingen gaan doen.

Ok, sorry, de oma stopt hier haar valse tanden in, ik ben nu toch wel een beetje bezorgd, niet dat ik zo’n beste maatjes ben met Koen, maar er zijn grenzen.

Ziezo, Koen is schreeuwend wakker geworden na een welgemikt hoofdkussen van mijn kant en heeft zich verder op eigen kracht ontdaan van het wellustige oude besje. Mijn goede daad voor vand.. Ja, daar krijg je natuurlijk heibel mee. De oma heeft het huis bij elkaar geschreeuwd, inclusief de buren. Tijd om onze slaapkamerdeur te barricaderen. Gelukkig is potige Magda ondertussen terug om een handje te helpen.

Onze bedden staan nu tegen de deur en we zijn aan het scrabblen in afwachting dat de bui overwaait. Koen steekt het zelf op zijn Gheisa kleren, die brengen de mensen op de vreemdste ideeën volgens hem. Ik kweel ‘all apologies’ voor hem.

Een sfeervolle avond zoals je kunt horen, terwijl Magda haar best doet om zonder klinkers een drieletterwoord te maken, hang ik uit het raam, ik negeer de lynchpartij die zich beneden vormt en ik kijk naar de sterren. Venus is bijzonder helder vandaag. Ik droom er helemaal bij weg, softie die ik ben.

28 juli 2008

We worden nog steeds belegerd door de verbolgen Bosniërs, ze hebben een burgerwacht ingesteld en ze bewaken ons 24 uur op 24 uur. Ze hadden tijdelijk de Vietnamezen in hechtenis genomen, maar we hebben overtuigend gedaan alsof dat ons geen zak kon schelen (koste bepaald weinig acteertalent) en toen lieten ze hen verder maar met rust.

Aan het headbangen op ‘All my life’ J terwijl we hier voor de zevende keer vandaag Machiavelli spelen en af en toe een molotovcocktail ontwijken. Bosniërs zijn overigens zeer slecht in het fabriceren van die dingen, ze zuipen liever zelf de alcohol uit in plaats van er brandbommen mee te maken. Zelfs Koen is er al aan gewend geraakt.

De lavabo fungeert hier als toilet en ja, wat privacy betreft, is dat toch zeker niet je dat. Magda maakt hier anders weinig problemen van. Volgens mij heeft ze licht nudistische trekjes. Soetkin en Geert hebben zich ook verschanst op hun kamer. Ze hebben een communicatiegat gemaakt in het plafond, kwestie van contact te houden. Wat we soms door dat gat te zien krijgen, zal ik verder niet beschrijven, ze maken vaak ruzie die twee en dan kan elk voorwerp als wapen dienst doen.

Aan eten geen gebrek, we hadden stuk voor stuk onze zakken volgepropt met de copieuze maaltijd van gisteren, kwestie van sneller van tafel te kunnen.

Onze chauffeur steekt geen poot uit om ons te helpen, die kerel gaat zelfs verbroederen, en staat zelfs mee aan de grill (ja, ze maken hier een soort volksfeest van de belegering). Ok, ’t is zijn volk, maar een klein beetje sympathie had toch gemogen. Als Vadrouille al niet failliet was, zouden ze van mij een fikse klachtenbrief mogen verwachten.

En zelfs de Vietnamezen staan daar nu in de rij met een bord! Tsss, vuile overlopers. Daar gaan we straks op de bus nog een hartig woordje over placeren. We hebben hier collectief onze zin tot verder spelen verloren, die Bosniërs zijn hun duidelijk aan het bezuipen, het lijkt ons het uitgelezen moment om hier eens te gaan uitbreken. Maar hoe he?

We gaan daar eens serieus over beraadslagen, ’t zal met een list moeten gebeuren.

29 juli 2008

Terug op de bus, dit keer richting Sarajevo. De belegerende Bosniërs hebben we het nakijken gegeven. Goed, we hebben er een prijs voor betaald, maar we zijn er door gekomen. Koen zit te schudden en te beven en onze Vietnamezen –we hebben er urenlang tegen staan roepen en tieren over hun gemeen overloperschap, maar ze verstaan geen woord van wat wij zeggen, dus ik denk dat ze gewoon genoten hebben van de aandacht – kunnen hun pret niet op.

Hoe we dus ontkomen zijn: onder witte onderbroek (dank u Magda, die draagt toch liever geen slip) zijn we de Bosniërs tegemoet getreden. Ik als woordvoerder heb gezegd: ‘Koen was aanvankelijk een beetje verrast door de avances van oma Dovršnik, maar ondertussen moet hij bekennen dat hij ook gevoelens heeft voor haar. Hij wil zelfs meteen hun kennismaking, euhm, consumeren.’

Oma was door het dolle heen –Koen reageerde net iets bezadigder- en sleurde haar vlam meteen terug naar boven. Van de geluiden die toen weerklonken over het erf, begonnen alle kinderen spontaan te huilen. Koen geldt binnen ons gezelschap sindsdien als een held. Wij palmden intussen de Bosniërs in en manoeuvreerden stelselmatig richting bus.

De chauffeur mopperde, maar we slaagden er uiteindelijk toch in zijn medewerking te versieren. Met Koen hadden we afgesproken dat we als we op de bus ‘Can’t touch this’ van MC Hammer vollenbak draaiden, hij weg moest stormen. Aldus geschiedde ook. Een halfnaakte Koen met handboeien aan waar de metalen afrastering van het bed nog aanhing, kwam schreeuwend de bus ingevlogen en weg waren wij. Sindsdien heeft Koen geen woord meer uitgebracht en zijn de Vietcong niet meer gestopt met lachen. Wij vermoeden dat zij het komisch vinden dat Koen zijn balzak scheert. Tenzij de ontwikkeling van schaamhaar bij Koen eenvoudigweg uitgebleven is. Ik zou het hem durven vragen, maar hij spreekt dus niet meer.

De andere reisgenoten hebben we intussen ook al opgepikt, maar zij weigeren nog langer met ons opgescheept te zitten en nemen in Sarajevo de eerste de beste trein richting België, zeggen ze. Wij vinden deze mensen zo’n vreselijke zuurpruimen dat we hen straks zonder de minste bagage de bus uitlazeren. De Vietnamezen zagen vooral een uitbreiding van hun huispersoneel in deze mensen. Wij waren echter tegen, want we hebben nu al zoveel bekijks met de reisleidster die zo stilletjes aan een soort wolfmens aan het worden is. Ze loopt al op handen en voeten nu. Een zwaar geval van Stockholmsyndroom ook, want ze gromt als je zelfs maar wijst naar één van haar baasjes.

Verder weinig te melden.

We zien hier de buitenwijken van Sarajevo opdoemen in de verte, tijd om die vier onsympathieke medereizigers een gratis verblijf in de natuur te bezorgen.

30 juli 2008

Op de markt in Sarajevo: ik wil een vingerhoed kopen in een stijlvol ontwerp met ‘good girls go to heaven, bad girls go everywhere’ ingegraveerd.

Ik: ‘How much is this?’

De verkoper, een vent met een sik tot halverwege zijn borst, ik moet er ook echt de meest louche typ uitzoeken: ‘125 euro’

Ok, denk ik, afbieden is hier de regel dus: ‘I’ll give you 5 euro.’

‘Is from my uncle, Bebab Gromsovič, very famous toothless scultpor, he live in my street, 120 euro.’

’10 euro’

‘You crazy! Me fifteen children, all very hungry. Bebab is blind sculptor, he make these with no eyes, 115 euro!’

‘Look, 15 euro and that’s it.’

‘You lunatic, sir! Me eighteen children, all of them very sick. Bebab he no hands, he make these with teeth! You crazy! Where you find thing like that made by poor blind Bebab!’

‘You said he doesn’t have teeth.’

‘You stupid foreigner, of course he don’t have teeth, he lends teeth from wife.’

‘Very hygienic.’

‘You stupid fuck, it IS very hygienic. She not use teeth, they clean, she long dead. We die of hunger, 100 euro, no less!’

’20 euro and that’s my last offer.’

‘Sold!’

En dat was een vingerhoed kopen op de markt van Sarajevo. De theatrale pathos krijg je er hier gratis bij.

Ik geniet hier van de sfeer, maar ik tel toch fameus af tot ik u weer zie en u mijn wedervaren face to face kan vertellen. Met Koen gaat het trouwens weer ietsje beter, hij begint hoogstens nog overvloedig te transpireren in de buurt van hoogbejaarde Bosnische vrouwen. Onze geruststellingen ten spijt.

31 juli 2008

Om te beginnen een sfeerbeeld van Sarajevo:

De vier medereizigers die we uit de bus gewipt hebben zonder bagage, zijn opgepikt door de eigenaar van een nachtclub. Ze zijn nu tewerkgesteld als ‘verwennerij’ voor vaste klanten, ontdekten we gisterenavond laat. Eentje fungeerde met haar mond als kom voor dipsaus, een andere hing aan het plafond en fungeerde als kandelaar. Decadente toestanden hier in Sarajevo.

De vier keken ons aan met een mengeling van wraakzucht en diepmenselijk lijden in hun ogen, dus hebben we gewoon iets gedronken en dan zijn we maar weer verder gegaan.

De uitgaansbuurt mag er wezen, je zou hier permanente oorlogsdreiging verwachten, maar dat is helemaal niet waar, de stadsmensen hebben het te druk met het aanrichten van bacchanalen. Alles is hier eigenlijk spotgoedkoop, voor koffie op café betaal je iets van een 30 eurocent. En de koffie is hier doorgaans beter dan die van thuis. Laat ik mij vertellen, want ik ben al meer dan een maand afgekickt van koffie.

Soetkin en Geert spreken over trouwen volgens alle godsdiensten die je hier vindt. Katholiek, Orthodox en Islamitisch. Toen we er hen op wezen dat je hier vast nog wel meer religies vindt, hebben ze gekozen voor alleen een orthodoxe mis. Soetkin houdt van horror en de orthodoxe popes vindt ze er het meest ‘grellig’ uitzien. Magda vindt het ‘ongepast’ om te trouwen voor de kerk als je niet gelovig bent. Ik vroeg of zij soms hindoe was, omdat die koeien vereren en graag (naakt?) baden in rivieren. Nu is ze zo kwaad dat ze eigenmachtig schunnige liedjes over mij componeert.

Ach ja, er is ook interessanter nieuws. Onze Vietnamezen leren de reisleidster balletjes apporteren, kopjes geven en putten graven. Sinds kort is ze ook terug zindelijk. Spreken heeft ze echter volkomen verleerd. Koen is enigszins bekomen, zijn angst voor oude vrouwen is omgeslagen in haat. Hij pootje lapt consequent alle voorbijgangsters die er ouder dan 50 uitzien. Ambiance verzekerd, dat wel. Vooral als het mannen blijken te zijn.

1 augustus 2008

Op naar de volgende stad: Mostar. 

Mooie stad. Mensen zijn idioten als ze elkaar aan flarden schieten om godsdienstige-etnische redenen. Lekker burenvetes uitvechten onder de schijn van een nationale oorlog. En al even belachelijk is de rol van de VN in het conflict.

Maar goed, de sfeer in de groep is vandaag niet zo best. Magda had vanmorgen de tandenborstel van Koen geleend en dat ‘incident’ moet zo ongeveer de druppel geweest zijn voor overspannen Koen. Volgens hem is Magda een onbeschofte, lompe boerin, ik ben een soort papperazzo die niet liever heeft dan dat er hier dingen scheef lopen om er te kunnen over berichten, Geert en Soetkin werken op zijn zenuwen met hun haat-liefde verhouding, de Vietnamese keuken komt zijn strot uit en dat socio-biologisch experiment met de reisleidster vindt hij regelrecht geschift. Een schande dat we zo’n barbarij toelaten, aldus Koen. We hebben hem een kalmeermiddel gegeven. De Vietnamezen waren razend en beweren dat zij wel degelijk gevarieerd koken, maar dat het hen soms gewoon aan ingrediënten ontbrak. Ze hoefden die belediging van Koen dus niet te pikken en stemden voor een dertigdubbele dosis kalmeermiddel voor Koen, maar na een lange discussie bereikten we een compromis: Koen kreeg een driedubbele dosis en Ai’ mag terwijl hij slaapt alle nagels van zijn linkerhand uittrekken en door zijn volgende maaltijd malen. Sorry, Koen, het was dat of vergiftiging en je maag laten leegpompen door een artisanale Bosnische dokter.

We blijven maar één dag en nacht in Mostar en dan gaan we nog de oude kazerne van de Hollandse blauwhelmen in Srebrenica bezoeken. Ik wil de hoogstaande Hollandse graffiti met eigen ogen aanschouwen.

No teeth?

A mustache?

Smel (sic.) like shit?

Bosnian girl

Je moest geen IQ-testen ondergaan om te dienen in Dutchbat

2 augustus 2008

Probleem: onze chauffeur is er vandoor met de bus en alle bagage en de twee Vietnamezen, reisleidster inbegrepen. Misschien toch naar Vietnam? Wie zal het zeggen? Wij denken dat de chauffeur zijn oog heeft laten vallen op Mai en wil gaan trouwen in de aloude stad Hue.

Ondertussen zijn wij dus gestrand in the middle of nowhere, beter bekend als Bosnië. Op dit huidige moment zijn we aan het brainstormen over mogelijke manieren om genoeg geld te verdienen voor de terugreis. We hebben al de volgende dingen gevonden:

-we leren Bosnisch en schrijven een bestseller (mijn idee en meteen afgekeurd wegens onpraktisch en onzeker, daarna heb ik anderhalf uur gemokt, nee, da’s niet waar, ik wou gewoon het werkwoord mokken eens gebruiken)

-ezeltjes verhuren met gratis gids om de prachtige Bosnische natuur te verkennen (afgevoerd wegens het niet hebben van ezels, en o wonder, Koen is bang van ezels)

-stelen in de Match of de Aldi en alles verkopen op de markt (afgevoerd wegens het hier nog nooit gezien hebben van noch een Match nog een Aldi)

-ouwe bomma’s in elkaar kloppen en beroven (idee van Koen, afgevoerd wegens het niet beschikken over grootkapitaal door de oude bomma’s in kwestie, onze eerste twee slachtoffers leverden wel genoeg kluiten op voor een bescheiden middagmaal)

-clandestien koeien melken en de melk verkopen op de markt (afgevoerd nadat we een kleine stampede veroorzaakt hadden op een bergweide waarbij bijna doden vielen en twee fermettes sneuvelden)

Uiteindelijk hebben we besloten tot het oprichten van een beauty farm, omdat Soetkin nog wel haar beauty case heeft en de vrouwen hier baarden hebben. We dienen daartoe wel eerst een ander schoonheidsideaal te lanceren, want de locale mannelijke bevolking maakt geen probleem van vrouwelijke baarden.

We hebben een show uitgedacht waarbij een jonge prins een bruid mag kiezen uit een hele schare vrouwen en hij kiest de enige zonder baard. Aansluitend kunnen de toeschouwers zich laten scheren. Ik ben tegen, want de show is volstrekt belachelijk, maar de Bosniërs zien er dan weer wel de humor van in. (op humoristisch vlak zitten ze hier enkele eeuwen achter)

Onze eerste voorstelling is een succes, nog elf keer de zelfde opbrengst en we hebben genoeg geld voor de terugreis.

3 augustus 2008

Wij zijn lokale bekendheden aan het worden met de volstrekt idiote show ‘mean mrs moustache’, een variatie op de Nirvana song titel ‘mean mr moustache’ (wat een aanval zou zijn op de macho’s -waar Cobain niks moest van weten- onder de fans van Nirvana)

Gelukkig levert het geld op, we hebben onze treintickets al op zak, of beter terug op zak. In onze oneindige verstrooidheid hadden we de tickets in bewaring gegeven bij Koen, toen we op café zaten en iedereen behalve Koen een plaspauze inlaste. Toen we terugkwamen was Koen omringd door vijf stoere biker homo’s in lederen pakken die de tickets niet wilden teruggeven vooraleer Koen instemde met een ritje op de moto. Tot onze grote opluchting zag Koen dat wel zitten. Dus na anderhalf uur keerde Koen met een bijzonder zonnige glimlach terug en konden wij de tickets terug aannemen van een begeleidende biker die er erg voldaan uitzag.

Op dit moment zitten wij op het station te wachten op de nachttrein naar München om van daaruit naar België te sporen. In onze hoofden overlopen wij alle wijsheden die wij hier in Bosnië opgedaan hebben, zoals:

-de Vietnamese keuken is een lekkere

-mensen zijn te bestialiseren in hooguit anderhalve week

-oude bomma’s hebben ook hun driften

-van al die zever over mijnen in Bosnië is niks waar

-Bosnische chauffeurs zijn hoogst onsympathiek

-Bosnië zit op humorvlak ergens in de middeleeuwen

-op inleefreizen leer je minder bij dan je zou denken (al kan dat aan de bestemming liggen)

-reisleidsters zijn eigenlijk geheel overbodig

Maar goed, gooi de koelkast vol cider, bel iedereen op voor een feestje, spuit parfum in uw hals en achter uw oor, dek de tafel, zet luide muziek op, verwittig de buren, kook spaghetti en hou u gereed voor een pletwalsknuffel, want

BILLY THE KID IS COMING HOME!!!

13-01-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Gelezen in de metro: dit immer vrolijke stripduo krijgt nieuwe avonturen van een wel heel speciaal karakter voorgeschoteld. Of we eindelijk te weten komen of Suske wel eens in de broek van Wiske foefelt, valt te betwijfelen. De geestelijke vaders zijn wel in voor een experimentje af en toe, maar het publiek is eerder van het reactionaire type. Zo kreeg Wiske een tijd lang een meer gevulde boezem aangemeten en een zogenaamd hetere look, maar die airbags gingen niet lang mee. Lectuur van Suske en Wiske blijft daardoor perfect mogelijk zonder doos Kleenex bij de hand. De favoriete one-night stands van de stripfanaat blijven Kris van Valnor, de dochter van Kiekeboe of eventueel Rosse Zita uit Bakelandt.

Maar een oerdegelijke Vlaamse strip kan draaien zónder pikante kruiden. Dankzij hun nieuwe opdracht hebben Sus en Wis wellicht al helemaal geen tijd meer voor beddelijke activiteiten. Zij staan voor een welhaast onmogelijk opdracht en binden de strijd aan met de kwade krachten die onterecht van het beroepssecundair een schandvlek der maatschappij maken. Daarvoor reizen zij naar Heldenland, al waar menige stielenman hen opwacht om de schoonheid en de eer van hun ambacht te bewijzen.

Wij betwijfelen niet dat onze papieren vriendjes dit ook al weer tot een goed einde zullen brengen, misschien voor de verandering zelfs zonder hulp van Deus ex machina, Jerom of een tijdmachine. Binnenkort zal geen enkele ouder zich nog schamen voor een zoon of dochter die voor een beroepsrichting opteert. Gedaan met het watervalsysteem, niet langer zullen onze prille pubers om prestigeredenen beginnen in de Latijnse om te eindigen in een riool met lasbouten, snijtafels en kookpotten. Leraars zullen staan springen om deze vergeten en vroeger bij voorbaat afgeschreven jeugd te mogen onderwijzen. Geen enkele fiere moeder die zichzelf en de buren met sussende stem moet overtuigen dat het allerbelangrijkste toch is ‘dat ze het graag doen.’ Alleen hopen dat onze migranten Spetter Sus en Eierkop Wis evenzeer in hun harten gesloten hebben. Zodat zij voortaan ook met geheven hoofd en rechte rug de schoolpoort kunnen openzwaaien.

Als dit project succesvol afgesloten is, kunnen we Buck Danny engageren om het blazoen van het Belgisch leger op te poetsen, de tweeling Annemie en Rozemieke uit Jommeke om te sensibiliseren rond in-vitrofertilisatie, Nero om wafels te promoten voor toeristenverbruik en de Blauwbloezen om te waarschuwen voor de gevaren van communautaire spanningen, al kunnen daarbij ook sommige albums van Asterix en De Smurfen dienen. Guust Flater kunnen we dan inzetten om een doorsnee dag uit het leven van een Belgisch politicus dichter bij de mensen te brengen.

Prachtinitiatief, graag meer van dat.

Boelie

12-01-2009 om 19:20 geschreven door Tederdraads  

Maryam de Leeuw, jij blokt en ik schrijf, tien centimeter van elkaar verwijderd aan de zelfde bureau. Je vraagt mij om op youtube alle stukjes met the Joker uit the Dark Knight op te zetten, want je vindt de schrapende stem van Ledger in topvorm aangenaam als achtergrondmuziek. Als die stukjes uitgeput zijn, wil je liever de begintune van de serie Rome.

Verdient ondertussen geen aanbeveling: status updates van BV’s en BN’s volgen. Ook relatieve beroemdheden zijn geeuwerig doorsnee van opvattingen. Het versteende, zure gezicht van vermeend –maar niet werkelijk- misantroop, Gerrit Komrij. Rolf, een Aalstenaar die toch altijd scherper uit de hoek komt. Soort geografisch geboorterecht. Serviërs zouden van nature ook vuiler en snediger gebekt zijn dan de rest van de Balkan. Een compliment dat kan tellen in die regio.

Op youtube jagen naar ander begeleidend blokentertainment.

http://www.youtube.com/watch?v=mv28Rjzqc_o

Hendrix en Curtis Knight die Satisfaction coveren en hoe.

http://www.youtube.com/watch?v=0S7edoFeloM

Perzische rock. Qua stemgeluid en gitaar exact wat mij bevalt, maar je zegt me dat de tekst kinderachtig simpel is.

http://www.youtube.com/watch?v=tjbRs7zx2zg

The Who op hun luidst, zinderende intro. Mijn begintune van blokdagen, lang geleden.

http://www.youtube.com/watch?v=6TEGtmtV86k&feature=related

Why don’t we do it in the road?

Ja, waarom niet eigenlijk? Je hebt je kleren vandaag al te lang aan naar mijn zin.

Maar mijn moeder komt een kast brengen. Toevallig om je kleren in op te bergen, dus we kunnen nog wel even wachten.

http://www.youtube.com/watch?v=07O82BF_ktw&feature=related

Fake of niet, Blink komt al is uit de hoek als zijnde punk.

http://www.youtube.com/watch?v=3klC6UPWA1g&feature=related

Om direct een opstoot van intense levenshonger van te krijgen.

Ik kijk naast mij en ik vraag me af of er ooit iemand met zo’n blik naar een vrouw gekeken heeft. Alle gedachten liggen eindelijk even volledig stil als ik zie hoe je oranje shirt, je nachtzwarte krullen en verraderlijk sexy huidskleur prachtig combineren. Je gezicht dat er altijd zorgvuldig geschminkt uit ziet, terwijl je zelden of nooit make-up gebruikt. Passioneel volle ogen, blinkende levenskracht. Ideaal zandloperfiguur, Perzische heupen die je meteen onderscheiden van de Vlaamse kaars - of appelmodellen. Je natuurlijke parfum, een lentedag op het strand. Nergens een spatje slechtheid in jouw wezen. Bewezen in je enthousiasme voor alles wat menselijk is, de schoonheid van kunst en je spontane aanvoelen van bijna –let wel bijna- religieuze proporties van kunstuitingen.

Voor je krullen, je perfect geproportioneerde lichaam, uitdagend roodgelakte nagels en fijne handen en voeten ben ik gevallen, maar ik blijf voor je ruimdenkendheid, je onvermogen om in die overbekende hokjes te denken, je oprecht beleefde interesses, aangeboren Perzische vrouwentrots, je light-versie van praktisch ingestelde bazigheid. Er verstrijkt zelden een uur zonder dat je iets doet dat jou geheel uniek maakt. Van de manier waarop je dobbelstenen gooit (of toch doet als of), de manier waarop je de vaat doet, je vreugdedansjes, de intensiteit en leergierigheid waarmee je indrukken van alle slag verwerkt, helemaal gebeten om te weten, voor de juiste redenen, niet om achteraf met feitenkennis te pronken.

Ik, blogger/egomaan vergeet even mezelf als ik de lijnen van je Perzische lichaam volg, de schittering in je ogen vang als je een film ziet die je kan bekoren. Verstomd door de pracht van een onversneden, intelligente, hedendaagse jonge vrouw, onderweg naar zelfkennis en wijsheid, genietend van elke nieuwe indruk en elke nieuwe toets op haar smaakpallet, omdat ze de kracht van eerlijke, kinderlijke verwondering nooit verloren heeft.

Een dag met jou, altijd een reis. En ik tril inwendig van nieuwsgierige spanning voor wat de toekomst brengt, met een reisgenoot die haar ziel zo fris heeft weten houden.

Boelie

11-01-2009 om 14:55 geschreven door Tederdraads  

Mijn zolderkamer/kluizenaarshol. Dik acht jaar geleden. Collega-rampstudent en aanmodderaar, Ruben, merkt op dat ik mij graag omring met boeken. Ik voel mij aangevallen en strijk langs de exemplaren die ik wel degelijk gelezen heb. Citaat dat door mijn kop schiet: ‘Zelfs een bibliofiel leest al eens een boek.’

Acht jaar later nog steeds omringd door paperbacks. Treintickets als bladwijzers. Hoeveel ruggen kan ik als gelezen markeren? The Bell Jar van Plath, 1 pagina ver. Lord of the flies, nog 30 pagina’s te gaan en met lange tanden. Ljod van Sorokin bijna herlezen. Les Bienviellantes, 5 procent gevorderd. L’orage rompu van Harpman, Café De Raaf, nog steeds gesloten, J.M.H Berckmans en Los cuadernos de don Rigoberto, van Maria Vargas Llosa met de woordenboek er bij, toch al zeker twee zinnen.

Er worden nog steeds meer boeken gekocht dan gelezen. De top tien van best verkochte ongelezen boeken. Mein Kampf? Het verdriet van België? Oorlog en Vrede? Het oeuvre van zo wat elke Nobelprijswinnaar? Lezen, wat bereik je ook er mee? Op de trein naar de kantoorgoelag zien de mensen met een boek op schoot er net zo saai uit als de rest.

Zoveel vergeelde boeken opgescharreld en ik kan maar vier of vijf fictiewerken noemen die ik echt goed vond. Ofwel ligt het aan mijn leeslijst, ofwel lees ik gewoon niet graag. Niet verrassend voor een schrijver.

Boelie

PS

Leeslijst voor de komende 10 à 75 jaar:

11-01-2009 om 13:29 geschreven door Tederdraads  

Mijn neuronenbanen, soort snelwegen met kruispunten, waar de alle verkeerslichten d’office op groen staan. D’office, een uitdrukking die sinds kort en vogue is. Hoe gaat een bohémien van de gedachten, met denken en dromen als kardinale geneugte, om met een plek op de arbeidsmarkt en een job die toch enige concentratie vergt?

PC aanzetten en brokken van mentale telexen snel typen in een mail naar een klant, die je niet verzendt. Het getypte bundelen tot een bijna samenhangend geheel in een pauze. In de refter tellen hoeveel woorden er in een stukje van Camps&Dewulf staan, omdat je eigen stukken:

a) zelden over 1 duidelijk thema gaan

b) door de lengte al snel lezen als een soort obstinaat pamflet om je eigen mening op te dringen aan de lezer

c) veel zeggen met weinig woorden dé uitdaging is

Altijd frustraties opbergen en niet opzij kijken. Olympische lopers draaien hun blik ook niet naar wie naast hen loopt. Geduld hebben. Je niet laten verzengen door je ambities, klinkt de raad van een geboren psychiater. Gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendo. Meer druppels laten vallen. Je concentreren op hun val en hun kleine impact, druppel na druppel.

Tot je eindelijk kan pootjebaden in de holte van je begeerde steen.

De druppels die Camps&Dewulf nodig hadden, je hebt meer dan een namiddagje nodig om ze te tellen.

10-01-2009 om 21:27 geschreven door Tederdraads  

10-01-2009 om 13:37 geschreven door Tederdraads  

Het is kwart voor vijf 's ochtends en jij slaapt nu. Ik weet niet hoe hysterisch je moeder je deze avond ontvangen heeft, nadat ik met je mee wandelde naar de bushalte. We liepen samen onder een paraplu en maakten 'ruzie' over de correcte uitspraak van het woord 'chariot'.

Ik vroeg me luidop af of dat woord soms een Perzische oorsprong had, omdat het woord voor wiel er op gelijkt. Sinds ik jou ken, ben ik nogal Farsi-minded. Hoe kan ik jou ooit echt snappen als ik je hartstaal niet leer spreken?

Ik liep traag langs jouw zijde, ik die anders net niet door de straten sprint. Naast jou kom ik tot rust, elke dag weet ik zekerder dat mijn plek als man bij jou is. Alleen ziet je moeder dat niet in. Of nee, ze ziet het juist heel goed in. Dat maakt haar zo bang, dat zelfs je broer van twaalf kanttekeningen plaats bij haar paniekreactie.

Ze is jaloers en benijdt haar eigen dochter, omdat er iemand is die haar behandelt zoals je het misschien alleen in films ziet. Of ben ik dan te lief voor mezelf? Ik kijk naar jou zoals die golden boys van het scherm dat doen, alleen ik ben geen golden boy, ik ben een leraar-in-opleiding die zijn lesvoorbereidingen verwaarloost. Maar ik kies voor je en dat is niet gespeeld.

Je duikt op, onverwacht en we eigenen ons een kwartier toe, een kwartier alleen in een bad van onze eigen spirituele honing. Smaakt zoeter elke keer. We liggen opgekruld in de zetel, mijn hoofd op je borst, ik word echt gek van je parfum. Altijd die bange blikken op de klok, ze maken de momenten tussenin, ongrijpbare dimensies waartoe enkel wij het paswoord hebben.

Ik ben niet geschikt voor jou, zegt zij en ik mag zelfs je broer en zus niet leren kennen. Stel je voor dat ik zonder jongverliefde bril nog steeds best een aardig mens ben. Nee, stel je voor dat ik het voor je ben. Niet onmogelijk, want je straalt het toch al uit, zegt ook de buurvrouw.

Op vijfhonderd meter van de bushalte nemen we afscheid, ja, je pa reist ook met de bus. Je neemt mijn gezicht in je beide heerlijke handen en sleurt me naar je toe. Als je iets wil, dan neem je het ook. Daar houd ik zo van. Ik zeg dat ik het leuk vond jou te zien en je knikt heel hevig terwijl je achterwaarts naar je bus toe rent.

Ik keer terug op mijn passen en spits mijn oren. Maar nee, er is geen regisseur die 'cut' roept, dit is echt. Een op maat gesneden romantische komedie. Tragedie? Nee, daar zijn we samen te sterk voor.

Langs het water loop ik onder een stokkend regenoffensief. Als vanzelf switchen mijn hersenen, nu gedrenkt in dopamines dankzij jou, tussen al die scènes, waarvan er elke dag mooiere bij komen.

Jij die naast me ligt en kort en krachtig 'nog' zegt, telkens ik je kus. Jij die half schertsend, half gemeend, vermanend vraagt: 'Wie heeft gezegd dat je mocht stoppen?', als ik even ophoud jou fijn te knijpen. Jij die een appel voor me schilt, me een stuk overhandigt en bezorgd zegt: 'Pas op, want het klokhuis zit er nog in'.

Wij samen op een badhanddoek en jongens op de grens tussen adolescentie en volwassenheid die rakelings frisbees over onze hoofden laten suizen. Op je middelbare school vingen ze die eleganter op.

Jij die me plots heel serieus in de ogen kijkt en mij doet beloven altijd zo open en eerlijk te communiceren. Ik bevestig, alles wat ik te geven heb, geef ik. De opluchting geeft de vlinders in je buik weer brandstof en je dwingt mij om even te zondigen tegen mijn dieet en stopt een stuk cake in mijn hand.

Ik zeg: 'Straks kom je thuis en zeg je aan je moeder: ma je had gelijk, het is een verwijfde afwasnicht die godbetert op zijn lijn let'. Je lacht en voelt aan je wangen, straks doen ze weer pijn. Zolang ze pijn doen van het lachen, zit het wel goed zo, dacht ik.

'Niet aan je ouders zeggen.', zeg ik gespeeld doodsbang. 'Als ze het te weten komen van je wangen, denken ze dat ik je mishandel. Dan verschijnt er binnen de kortste keren een brandstapel voor mijn deur.' Ik kijk je aan met paniekerig verwijde ogen en je kust mij spontaan en noemt mij jouw zot zeverkonijn. Mijn ware indianennaam. Ik heb er een kwarteeuw op gewacht.

Jij en ik, we moeten gemeen front vormen en niet eindigen als een moderne versie van Romeo en Juliet. Bestaat dat stuk in Perzische vertaling? We liggen hoog en droog in bed en de klok is te ver weg om onze aandacht op te eisen. 't Is gek en misschien ben ik een verliefde idioot, maar ik voel instinctief aan waar jij nood aan hebt.

Jij met je zwarte bloesje dat je zo vreselijk beeldig staat en oorbellen in de vorm van trossen druiven. Je maakt ze los en zegt: 'Een teken van vruchtbaarheid, wist je dat niet?' Ik zucht en verbaas mezelf, zo mooi vind ik je, met die gitzwarte krullen en die gedrevenheid die je ogen altijd zo intens fel doet oplichten. 'Zo dringend aan kinderen toe?', vraag ik plagend. 'Laat het uit', reageer jij bliksemsnel, 'kinderen en het is uit met studeren. Nee, bedankt, later, nu nog niet.'

Ik trek je terug op mij en onze benen vlechten zich tot een knoop, ik kus voor de honderdste keer je zachte hals -ja, die keer in het park, zei je dat ik dat te weinig deed- en snuif tussen je haren de geur van liefde op.

Uiterlijk lijk je onbewogen, gelukkig ken ik jou beter. Alles gaat vanzelf en onze band, toch al zo sterk, vormt een nieuw laagje. Pantser tegen die verbiedende elementen die de elasticiteit van onze verbintenis vergeefs tot voorbij breekpunt willen rekken. 'Externe druk zorgt voor interne cohesie', hoor ik mijn geschiedenisleraar nog zeggen.

Ik weet toch dat ik bij jou hoor. Ik zie het in de manier waarop je niet mijn hand, maar mijn hele arm tegen je buik drukt als we over straat lopen. Ik merk het aan de manier waarop je aan je vrienden toont: kijk, deze is van mij, helemaal van mij. Ik lees het in de toon van je berichten, die eerlijke keuze voor waar ik voor sta.

We praten en we lachen, eigenlijk om niets, totdat we gelijktijdig stil vallen en heel ernstig bevestigen dat dit, jij en ik, iets heel kostbaars is.

Boelie

10-01-2009 om 13:33 geschreven door Tederdraads  

To never stray from the path of the great big it

We lezen ongeveer allemaal het zelfde. Er is veel media, maar toch ook niet zó veel media. Berichtgeving verschilt niet zo geweldig veel van krant tot krant. ’s Morgens eten we granen, misschien in een ander vormpje, maar toch. We horen de zelfde platen en we schatten de prestigewaarde van functies, handelingen, aankopen en dingen vrij gelijkaardig in. Zelfs als we denken dat we uit de band springen, zijn er x dozijn mensen die net hetzelfde doen en denken.

Graag hebben we het gevoel dat we anders zijn met een eigen uniciteit en daar kleden we ons naar. Maar een alien merkt vast weinig verschil, een broek is een broek, of ze nu knalgeel katoen is, of grijs velours. Maar wij lezen er dingen in. Hetzelfde met dreadlocks of een stijf gazon kortgeknipte haren.

Kanariegeel associëren we zelden met een kantoorslaaf. Dreadlocks ruikt naar alternatief. Alternatief: een verzamelwoord, een buzz woord, maar voor wat eigenlijk? Mensen met een eigen mening? Jongeren die niet willen werken? Muziekfanaten die rommelige, minder gestroomlijnde fantasietjes verkiezen boven tot in den treure herhaalde hits tussen de reclameblokken door? Of gewoon een jong meisje dat door de schoolgangen wiegt met aan haar voeten kousen in contrasterende kleuren?

Wat is het belang van zo’n paar kousen in twee verschillende kleuren? Misschien een manier om te zeggen dat je voor jezelf denkt. Aude sapere. Durven weten, maar waarvoor?

Tijdschriften overspoelen ons met lekkere bekkende quotes van nobelprijswinnaars en literaire giganten, we kunnen ons vergapen aan documentaries over wantoestanden in Roemeense weeshuizen of reportages over verborgen armoede in eigen stad, internet bedient ons op onze wenken als we iets willen weten, eender wat, zonder extra fooi.

En wat doen we met al die kennis?

We staan nog steeds stokstijf in de bus, alsof we allemaal stomme bomen of telegraafpalen zijn. Onze ogen vestigen we ergens op een punt in het niets, alsof we drugsdealers zijn die zichzelf onzichtbaar willen maken voor een waakzame douane. Als onze koffiekoek bij het ontbijt net iets te droog uitvalt blijven we klagen en onze middenvinger blijft net zo flexibel in het verkeer. We blijven jaloers als kennissen het beter doen in het leven, of als we alleszins dat gevoel hebben. Het beter doen, het maken. Wat gaat er schuil onder dat piepkleine levensgrote woordje?

Geld binnen rijven, een tweede en een derde huis kopen, een dubbele oprit aanleggen, drie kinderen klaarstomen voor de universiteit, maar hun gedachten niet kennen? Je moet ze van de muziekschool naar de tennisclub racen, onderweg is er weinig tijd om te vragen hoe zij de wereld zien of hen uit te leggen waarom er weinig tennisclubs zijn in Gaza, Mogadishu of Goma. Of pas ontdekken dat een groene appel, een stuk droog brood of ook een glas water smaak heeft, als we te horen krijgen dat we kanker hebben, is dat het?

En dan slaan we tilt, en dan gooien we het roer om, en zien we opeens de wegwijzers die wegleiden van het grote het. Worden we allemaal pas schreeuwend wakker op ons sterfbed? Een heel leven lang willen we geen seconde tijd verspillen, zelfontplooiing als nieuwe religie. We lopen zo hard en trappen op onze eigen hielen. Gecharmeerd en betoverd door subtiel subversieve films als American Beauty of Fight Club, stappen we de volgende dag braaf terug in onze tredmolen. Vrij van geest ben je niet omdat je in een democratische samenleving woont, vrij ben je als je de ballen hebt om die vrijheid te nemen. Te luisteren naar die stem uit je kindertijd, toen je dromen nog fris en ongeschonden waren en om nooit te buigen voor minder dan dat. Niet blind achter geld of een titel aan te crossen, zoals een hondje dat een voorbij vlammende auto wil grijpen, zonder logica.Terug kunnen kijken op een leven, zonder dat je acuut beseft dat je meer tijd had moeten doorbrengen met je partner of met je kinderen, dat je toch gitaarlessen had moeten nemen, had moeten vertrekken op die droomreis of, wie weet, een commune had moet stichten, ook al hadden de buren je scheef aangekeken.

Dat is een het waar ik kan in geloven. Een bestaan uitbouwen wars van sociale dwangbuizen. Niet leven onder het gewicht van een loodzware maliënkolder als broze bescherming tegen imaginaire hinderlagen.

Durf te dromen en bevrijd jezelf fluisteren de kousen van het meisje.

Boelie

10-01-2009 om 13:29 geschreven door Tederdraads  

19-10-2008 om 16:02 geschreven door Tederdraads  

28-09-2008 om 14:52 geschreven door Tederdraads  

22-09-2008 om 23:45 geschreven door Tederdraads