Ietwat onverwacht kondigde Haile Gebreselassie na afloop van de marathon van New York zijn afscheid aan. De atletiek verliest hiermee een van zijn grootste atleten in de geschiedenis.
Gebre had van de marathon van New York het hoofddoel van zijn seizoen gemaakt. Gebre wilde kost wat kost de grootste stadsmarathon ter wereld aan zijn indrukwekkende palmares toevoegen. Gebre faalde, iets waar de Ethiopiër een bloedhekel aan heeft, en zette dan maar meteen een punt achter zijn carriëre. Een carriëre die 18 jaar duurde en tal van wereldrecords opleverde. 27 in totaal waarvan er nu nog steeds zes standhouden, waaronder het werelduurrecord en die van de marathon, gelopen in Berlijn.
Gebrselassie zal in veel naslagwerken en ecyclopediën steevast in een adem worden vernoemd met Paul Tergat. Op de Spelen van 1996 in Atlanta en 2000 in Sydney voerden zij een heroïsch schouwspel op. Voor velen een van de mooiste duels in de atletiek ooit. Vooral Sydney zal mij persoonlijk bijblijven. Tergat leek het lange tijd te gaan halen, maar uiteindelijk als een duiveltje uit een doosje staat Gebre op uit de doden en pakt alsnog de olympische titel. De laatste rond werd gelopen in 56 seconden. Onmenselijk. Gebre was ook iemand die heel weinig training nodig had om echt in vorm te raken. Hij was tevens een van de eerste die volgens het principe van bloktraining werkte. Hij deelde samen met zijn Nederlandse trainer het seizoen in in blokken van veertien weken, waarbinnen telkens andere klemtonen gelegd werden(kracht, uithouding, weerstand). Op die manier was zijn basisconditie sterk genoeg om reeds vroeg in het jaar degelijk te presteren en dit vol te houden tot op het einde van het seizoen. Hij was ook een prominent voorvoetloper, terwijl de meeste langeafstandslopers landen op de middenvoet. Maar Haile was in meerdere opzichten uniek. In tijden van professionalisering en medicalisering van de atletiek bleef Haile vertrouwen op zijn gevoel. Geen hartslagmeters of dure medische testen voor Haile. Zijn buikgevoel was meer dan genoeg.
Gebre had net als die andere grootheden van het langeafstandslopen Nurmi en Zatopek een stalen wil en een ijzeren discipline om zijn doel te bereiken. Maar waar op de ladder hoort Gebre nu thuis. Boven Nurmi en Zatopek of toch eronder? 27 wereldrecords in totaal, vier keer wereldkampioen en twee olympische titels spreken voor zich. Gebre is de allergrootste.
Velen journalisten struikelden gedurende zijn lange loopbaan over zijn moeilijk neer te pennen naam. Is het nu Gebreselassie of komt de tweede e nog voor de s. Net zoals het leven van Gebre uiteindelijk meer was dan die carriëre op de weg en de piste. Gebre is bovenal ook een sociaal welvoelend mens met oog voor de problemen in zijn land. Buiten atleet is Gebre ook zaakvoerder van een bedrijf dat investeert in vastgoed en sociale projecten in Ethiopië. Tegenwoordig is het mode om als atleet een bepaalde boodschap uit te dragen. Gebre is echter meer een man van daden dan van grote woorden. Gebre is een geëngageerd man en hij wordt al genoemd als een van de volgende presidenten van zijn land. Ofwel de keizer van de piste die gaat voor het presidentschap.
Wat is er toch aan de hand met het ooit zo fiere Feyenoord. Een club die amper een decennium geleden nog stond te pronken in de eigen Kuip met de Uefa-beker. Feyenoordfans kunnen dat moment maar beter koesteren.
Zondagavond omstreeks zes uur maakte een vriend er mij op attent dat PSV met 10-0 had gewonnen van Feyenooord. Een mengelmoes van gevoelens overviel me. Het heeft wel een kwartier geduurd vooraleer ik hem wilde geloven. Dat Feyenoord zou verliezen stond in de sterren geschreven, maar nooit met 10-0. Toen het nieuws om me heen werd bevestigd moest ik toch even slikken. Zo'n trotse vereniging die vernederd wordt door PSV. Het kwam hard aan als sympathisant en eeuwig bewonderaar van deze club. Een club waar het de laatste jaren ook nooit rustig is geweest. Supportersrellen, winst in Uefa-beker. De stille doodstrijd ingezet na die bekerwinst. Die onrust hoort bij Feyenoord zoals Nicole bij Hugo hoort of Samson bij Gert.
Feyenoord is meer dan een traditieclub. Ofwel ben je voor ofwel tegen, de gulden middenweg is hier onbestaande. Persoonlijk vond ik het dan ook bijzonder wansmakelijk toen supporters van PSV tien, tien ,tien begonnen te scanderen. Als fan kan ik het uiteraard begrijpen, maar zouden die fans ook beseffen dat er op dat eigenste moment een karaktermoord plaatsvond. Het Nederlands voetbal heeft Feyenoord nodig en vice versa. Wat heeft PSV hier nu eigenlijk mee gewonnen vraag ik me af. Niemand is op dit moment geïnteresseerd in de Eindhovenaars. PSV heeft Feyenoord in het graf geduwd en heel Nederland is in rouw en maakt zich klaar om de laatste groet te brengen. De pastoor heeft inmiddels de laatste sacramenten al toegediend. PSV pleegde met andere woorden gewilde of ongewild de perfect Feyemoord. 10-0 de grootste nederlaag voor Feyenoord in de geschiedenis en langs de andere kant de grootste zege voor PSV in hun bestaan. Hoe contrasterend een uitslag kan zijn is zondag bewezen.
Nochtans leek er niets aan de hand voor Feyenoord in de eerste helft. Het voetbalde het eerste half uur goed mee en was minstens de evenknie van PSV. Maar het verlies van Fer, ondanks zijn jeugdige leeftijd een vat vol ervaring en de rode kaart van Kelvin leerdam zakte het kaartenhuisje volledig in elkaar. In plaats van de rangen te sluiten bleef Feyenoord met veel volk voor de bal voetballen en kon PSV naar hartelust counteren. Feyenoord wordt alom geprezen voor zijn jeugdig talentvol elftal. Maar die jeugdige overmoed resulteerde uiteindelijk in de zwaarste nederlaag voor Feyenoord uit de geschiedenis.
Hieronder tien oorzaken hoe het ooit zover is kunnen komen ofwel een les voor elk doelpunt dat zondag gescoord werd.
1)Grootheidswaanzin of het Icaruseffect. Na de winst van Uefa-cup was the sky the limit in Rotterdam en werden de ambities serieus opgeschroefd.
2) Dure contracten: Na het winnen van de Uefa-cup werden dure contracten afgesloten met spelers die nooit hebben kunnen brengen wat er van hen verwacht werd.
3) Mismanagement: De club staat sinds kort onder curatale en heeft een schuldenlast van 50 miljoen euro. Ze zijn met ander woorden net niet failliet.
4)Aanhang: De club trekt elke thuiswedstrijd vijtigduizend man. Dat brengt de nodige druk met zich mee waardoor het verwachtingspatroon automatisch stijgt.
5) Bijrol in Eredivisie: De laatste jaren vervult Feyenoord een figurantenrol in de Eredivisie. Het is al van 1999 geleden dat het nog eens kampioen werd. De club blijft ook al tien jaar verstoten van de vetpotten van de CL.
6) Harde achterban: Lijkt steeds meer invloed uit te oefenen op het functioneren van de club. Vorig jaar bestormden enkele tientallen fans het oefenterrein en eisten ze dat er werd verloren van Twente zodat Ajax geen kampioen zou worden. Die haat tegenover Feyenoord belette de club meermaals een gezinsvriendelijk beleid te kunnen voeren waardoor evt nieuwe inkomsten konden worden gegenereerd.
7) Kerkhof voor trainers: Van een standvastig sportief beleid is al lang geen sprake meer bij Feyenoord. De laatste drie jaar versleet het maar liefst vijf verschillende trainers. In de succesperiode begin 2000 was juist die standvastigheid de grote sterkte. Bert Van Marwijk kon vier jaar bouwen aan zijn team en beleefde er een fantastische periode.
8) Jeugd: Feyenoord valt, nu het geen transfers meer mag doen, noodgedwongen terug op zijn eigen jeugd. Hoewel Feyenoord een goede jeugdwerking heeft mist het team nu de ervaring om wedstrijden te winnen en zich van degradatie te vrijwaren.
9 Visie: Wat ploegen als Twente of AZ de laatste jaren te over hebben missen de Rotterdammers. Hoewel het water hen aan de lippen staat werden de laatste jaren grote namen aangetrokken en stak men nooit de ambitie onder stoelen of banken terwijl nederigheid hier beter op zijn plaats was.
10) Berusting: Stilaan begint het besef door te dringen dat Feyenoord niet langer een topclub is.
Trainer Mario Been gedroeg zich gedurende negentig minuten moedig in Eindhoven. Als een brok graniet aanschouwde hij het geklungel van zijn ploeg. Rechtstaand aan zijn dugout, als een teken van trots een baken van hoop. Als rasechte Rotterdammer en momument van de club in de jaren tachtig geniet Been veel respect van de Feyenoord aanhang. Een buitenstaander had er waarschijnlijk al lang de brui aan gegeven mede om zijn reputatie en de rest van zijn trainerscarriëre niet in gevaar te brengen. Dat is het minste van Beens zorgen. "Het draait hier nu niet om mij maar om Feyenoord". De fans lijken zich stilaan te verzoenen met de realiteit. Na de nederlaag stonden een tweehonderdtal fans de spelers op te wachten en werden wat leuzen gescandeerd, maar het vuur en de fut lijken vervlogen. Feyenoord is niet langer een topclub en daarmee heeft Rotterdam stilaan leren leven. Die titel is het sinds zondag kwijt. Woensdag volgt het levensbelangrijke duel tegen VVV in de Kuip. De zestiende tegen de zeventiende in het klassement.
Hieronder kan je kijken naar Studio Voetbal dat volledig in het teken stond van PSV-Feyenoord
Het leven van een topsporter wordt vaak geromantiseerd. Wie zou nu niet van zijn hobby zijn beroep willen maken. Stereotiepen als: Een atleet moet zich van niets aantrekken en zich enkel op de sport concentreren en sporters zijn rotverwend, duiken in menig cafe op als men het heeft over hoe zalig fantastisch het leven van een topsporter wel niet moet zijn. De realiteit is vaak minder rooskleurig. Sporters die troost zoeken in verdovende middelen omdat ze simpelweg de druk niet meer aankunnen. Zo ook Yuri Van Gelder.
WK in eigen land
Yuri Van Gelder is in ons land amper bekend, maar in Nederland is hij een halve god. Die status heeft hij te danken aan zijn wereldtitel gymnastiek aan de ringen in 2005. Het leverde hem meteen ook de titel van sportman van het jaar op. Meteen ook het hoogtepunt van zijn carriëre. Sindsdien ging het voor the Lord of the Rings alleen maar bergaf gegaan. Er volgde nog wel een zilveren medaille op het WK in 2008, maar gek genoeg kon hij zich dat jaar niet plaatsen voor de Olympische spelen in Peking. toch het hoogtepunt van iedere atleet. Op dat moment experimenteerde Van Gelder al meer dan een jaar met verdovende middelen. In 2009 testte Van Gelder positief op cocaïne en werd hij één jaar geschorst. Die schorsing liep maart dit jaar af en Van Gelder begon opnieuw te trainen voor het WK in eigen land in Ahoy dit weekend. Maar deze week barstte opnieuw de bom toen bekend raakte dat hij recent had gebruikt. Nederland reageerde verbijsterd en verkettert de atleet die het ooit in een niet zo ver verleden aanbad. Iedereen in Nederland had wel zijn mening klaar over de gevallen god. Hij kon de druk niet aan, is een vewaand nest dat enkel om zichzelf geeft. Het moet niet fijn zijn voor familieleden om een deel van de familie zo te zien afgemaakt worden door de media. Is een grijntje medeleven en mededogen hier dan niet meer op zijn plaats.
In de documentaire Hangen en Opstaan, die woensdag werd uitgezonden op de NOS en Van Gelder het afgelopen jaar volgde in zijn strijd tegen het witte poeder, geeft Van Gelder toe dat hij louter uit nieuwsgierigheid begon te experimenteren en dat het daarna uit de hand is gelopen. Klinkt plausibel. Sporters hebben van nature uit nogal een avontuurlijk karakter. Maar onbewust is dat niet de hoofdoorzaak om ermee te beginnnen. Jarenlange training en toewijding voor zijn sport en de daarbijhorende leegte in zijn bestaan hebben er mee voor gezorgd dat de stap om ermee te beginnen kleiner werd. Cocaïne is het middel bij uitstek om even te ontsnappen aan de realiteit. Om dat openlijk toe te geven voor de camera moet je sterk in de schoenen staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Van Gelder is hervallen. Afkicken is een proces van meerdere jaren. Paradoxaal krijgen sporters blijkbaar maar krediet voor één misstap. Wat opvalt is dat Van Gelder telkens in de aanloop naar een groot tornooi wordt gesnapt. Kennelijk kan Van Gelder dus niet om met de torenhoge verwachtingen van de Nederlanders. Een WK in eigen land brengt natuurlijk de nodige stress met zich mee. De kans om te hervallen is dan een stuk groter.
Boonen
In België hebben we natuurlijk ons eigen geval Van Gelder. Tom Boonen is meerdere keren betrapt op het gebruik van cocaïne. De beweegredenen om zich daaraan te wagen zijn identiek. Ontsnappen aan de realiteit, het avontuurlijke, de druk niet aankunnen. Moeten we dit gedrag goedpraten. Absoluut niet, maar een beetje begrip is hier wel op zijn plaats.
Hieronder kan je integraal de reportagen Hangen en opstaan bekijken.
Wat is er toch aan de hand met het voetbal in Europa. De grote ploegen in de ons omringende competities blijken het steeds moeilijker te hebben zich in de rangschikking als topclub te profileren.
Mainz05 staat na zeven speeldagen in Duitsland aan de leiding met het maximum van de punten. Wie zich voor het seizoen aan deze voorspelling waagde werd stante pede geïnterneerd in het dichtsbijgelegen gekkenhuis. Op plaats twee al even onverwacht Borussia Dortmund. Plaats 3 is weggelegd voor Hannover 96. Daarna volgen Leverkusen en Freiburg. Niet de meest verwachte namen. Schalke 04 daarentegen bengelt helemaal onderin met amper 4 punten. Schalke keek niet bepaald op een euro toen het in de zomermercato Huntelaar en Raul aantrok. Zij moesten Schalke opnieuw aan de titel helpen. Die titel zal dan toch niet voor dit jaar zijn mogen we nu al concluderen. Ook Bayern staat nog voor moeilijke weken en kan maar best winnen volgend weekend om zijn achterban tevreden te houden.
We steken de grens over naar Frankrijk en spotten er hetzelfde fenomeen. Niet Marseille of Lyon staan daar op kop van de Ligue 1, maar wel het pitoreske Rennes, Saint-Etiennes en Brest. Lyon stond tot voor dit weekend zelfs op een degradatieplaats. Het is even aanpassen voor de voetbalkenners onder ons die toch zouden verwachten dat de nodige euro's op de transfermarkt van onder meer Lyon en Marseille toch met veel punten gecompenseerd zouden mogen worden. Dat Bordeaux een terugval zou kennen, nadat zowat de halve ploeg werd verkocht, daar konden we nog net mee leven. Maar dat een ploeg als Rennes op kop staat gevolgd door Saint-Etienne gaat mij net een brug te ver.
Neen geef mij dan maar de Premier League. Daar wanen de grote ploegen zich nog ten minste echt onaantastbaar. Heerlijk hoe Chelsea in het begin van het seizoen met 6-0 uithaalde tegen Wigan. Daar denken ploegen als Stoke of Wolverhampton er niet eens aan om op heilige grond (Old Trafford of Stanford Bridge) te gaan winnen. In Engeland worden vooralsnog de waardeverhoudingen gerespecteerd. Chelsea op 1, Manchester City op 2, ManU op 3 en Arsenal op 4. Ik mag er niet aan denken dat daar ooit verandering in zou komen. Leve de voorspelbaarheid van de Premier League.
Ajax mag vanavond tegen Milan bewijzen dat het wel uit het goede hout is gesneden. De debuutmatch op Madrid was er alvast een in mineur. Zelden een ploeg gezien die zo achter de feiten moest aanhollen. Real creeërde maar liefst 33 doelkansen tegenover amper 2 voor Ajax. Dat het uiteindelijk maar 2-0 werd had het te danken aan een uitstekende Maarten Stekelenburg in doel.
33 kansen kreeg Real om te scoren. 33!!! een cijfer waar ze in Amsterdam niet bepaald vrolijk van werden. Het debuut van Ajax in de CL na een afwezigheid van vijf jaar was een heuse afgang. Wie de wedstrijd zag op TV had gedurende 90 minuten de indruk dat de selectie van Ajax een schoolreis maakten naar Bernabeu. Of lag het zoals trainer Jol beweerde aan de afwezigheid van superspits Suarez.? Die is er vanavond wel weer bij. Laat ons hopen dat die een begenadigd dagje kent, want hij is heel belangrijk voor het aanvallende compartiment van dit Ajax.
Ajax heeft het natuurlijk niet getroffen met zijn poule in de CL. Real Madrid en AC Milan zijn zonder enige twijfel van een hoger niveau als de Amsterdammers. Maar daar lag in het verleden vaak ook de sterkte van Ajax. Ongeacht de tegenstander uitgaan van de eigen sterke en zich vooral niet aanpassen aan de tegenstander. Dat was wat ze in Bernabeu duidelijk wel deden. Het lef, eigen aan de stad Amsterdam, was daarmee ook ineens verdwenen. Ajax mag zich dus vooral niet aanpassen aan de tegenstander, want dan volg ontegensprekelijk een afgang.
Wat mij ook opvalt aan het Ajax van de laatste jaren is dat er toch zo weinig talent internationaal doorbreekt. Hoe lang is het geleden dat een jeugdspeler type Kluivert voor grof geld kon worden verkocht. Ik kan het mij allezins niet meer herinneren. Er spelen misschien wel acht spelers uit de jeugdopleiding in het eerste elftal op dit moment, maar die zijn al bij al toch van een veel minder niveau. Dat is onder meer ook een van de kritieken van clubicoon Johan cruijf.
Nu misschien zijn al deze conclusies wel iets te voorbarig en veegt Ajax deze avond Milan gewoon van de mat. Laat het ons hopen, want het is toch zo'n prachtige club.
Voortaan kan u hier terecht voor matchverslagen, sfeerimpressie, roddels etc over FC Mango. Vanaf dit seizoen spelen we in competitie in sporthal de Snepkens in Herselt. De competitieformule verschilt op enkele vlakken met die van Ars Valendi, dat op dit moment wordt afgebroken. Zo spelen we nu een soort van voorcompetitie om te bepalen in welke klasse we in november terecht zullen komen. In totaal zijn er dertig ploegen ingeschreven, waaronder dus ook Fc Mango.
Ondertussen zijn we al twee speeldagen ver en hebben we al evenveel keer het onderspit gedolven. Misschien een beetje aanpassingsproblemen, nieuwe zaal, nieuwe tegenstanders en mss een vleugje onderschatting. We hebben ondertussen al ervaren dat het niveauverschil tussen Ars Valendi en de Snepkens bijzonder klein is. De eerste wedstrijd ging een beetje ongelukkig verloren. We speelden tegen een team dat technisch minder sterk was als ons en hadden ook gewoon moeten winnen. We stonden die wedstrijd lang 3-0 voor, maar gaven de zege toch nog uit handen. Het werd uiteindelijk 5-3. Een bittere pil voor ons, zeker omdat we morsten met de kansen.
Onze tweede wedstrijd verschilde in zowat elk opzicht van onze eerste partij. Zagen we de eerste partij schoon ons kans om te winnen dan werden alle illusies over mogelijke winstkansen deze keer meteen de kop ingedrukt. Vraag maar aan Media, die een serieus pak rammel kregen. We maakten ons weinig begoochelingen voor de match en besloten dan ook voluit onze kans te gaan. Al goede bedoelingen ten spijt stond het als snel 4-0. Op aangeven van Jelle Thijs maakt Kevin Schauwaers dan toch het eerste doelpunt voor Mango. Voor rust werd er nog zes keer gescoord overigens. Jammer genoeg zat er maar een goal van Mango bij (Jelle Thijs).
Zo slecht het ging in de eerste helft, zo goed draaide het in helft twee. We gingen iets meer pressie zetten op de man in balbezit en vingen hen ook iets hoger op, waardoor de acties verder van ons doel plaatsvonden en we bij balbezit meteen gevaarlijk konden worden. Die tactiek loonden want we scoorden maar liefst 4 keer. 1x Kevin schauwaers op assist van een hardwerkende Jelle Thijs. 1x Siemen De Ceulaer na een heerlijke een twee met Kevin Schauwaers, waarna Siemen iets heel moois in gedachte had en de bal wondermooi binnenging. 1x Stijn Sprenghers en vervolgens kon ook Kim Gebruers zijn doelpunt meepikken. Uiteindelijk werd het maar 14-6 dankzij stevig weerwerk door Mango in de tweede helft. Iedereen ging dan ook met een tevreden gevoel richting kleedkamer.
Leuke anekdote: Vreemd schouwspel op de bank van FC Mango. Door een vergetelheid van onze officiële truitjeswasser Stef Seykens waren er maar zeven truitjes beschikbaar. Zeven truitjes voor acht spelers !!. Er stelde zich dus duidelijk een probleem. Uiteindelijk besloten we gewoon onze truitjes door te geven wanneer er gewisseld werd. Hygiënisch was het allesbehalve, maar daar maalde uiteindelijk niemand om.
Ploeg: Steff Seykens, Kim Gebruers, Kevin schauwaers, Jelle Thijs, Siemen De Ceulaer, Stijn Sprenghers, Jo Kempen, Bjorn Baeten
Christiano Ronaldo werd met luide trom ontvangen in Bernabeu twee jaar geleden. De Portugees vestigde met zijn overgang meteen het record van duurste transfer in het voetbal ooit. Ronaldo zou in Madrid de harten stelen van de 80.000 socio's die al enkele jaren opnieuw naar successen hunkeren. In dewedstrijd tegen Ajax in de CL woensdag geen juichende supporters die luidkeels zijn naam riepen, ook geen applausvervanging maar wel een fluitconcert bij elke slechte controle van de bal.
Het was aandoenlijk om zien gisteren hoe Ronaldo zijn uiterste best deed en er niets wou lukken. Een simpel pasje in de breedte lukte zelfs niet meer op bepaald momenten. Overmand door de druk om het goed te doen liep hij zich telkens vast op Alderweireld of De Zeeuw. Zwervend over het veld op zoek naar die ene opening, dat ene foutje van de verdediging van Ajax. Falend in bijna alle acties in de eerste helft had het publiek al lang zijn geduld verloren. Ronaldo speelde gisteren meer voor zichzelf dan dat hij voor het team speelde. Het etiket van duurste voetballer ter wereld leek gisteren zwaar om dragen. De ster van Ronaldo leek gisteren bijna volledig uitgedoofd. Het moet geen leuke periode zijn voor de entourage van de Portugees. Ik kan me al voorstellen hoe hij zich na weeral een mislukte wedstrijd volledig laat gaan in het nachtleven, vervolgens stiepelzat zijn manager belt om hem uit de penarie te helpen na een handgemeen met een opdringerige fan. In ieder geval zo ging het bij die andere vergane glorie, Ronaldinho. Maar die lijkt echter opnieuw aan de betere hand. Liet gisteren met Milan opnieuw enkele staaltjes van zijn kunnen zien. Het helpt natuurlijk als je in het tussenseizoen enkele kilo's verloren hebt. Van supervedette tot schlemiel: het is ook Ronaldinho overkomen. Mss voelt Ronadinho zich nu gewoon minder vedette en meer voetballer. Bij sommigen is dat evenwicht namelijk zoek. Tiens over wie zouden we het hier nu hebben?
Amper een wedstrijd gespeeld onder Leekens en het is alweer van moeten. Een gemiste start kunnen de Belgen zich deze keer niet meer veroorloven. De tijd van experimenteren is voorbij, tijd dat er geoogst wordt.
De Belgen verscholen zich in het verleden al meermaals achter het credo dat deelname aan een eindronde nog veel te vroeg was voor de huidige generatie Duivels. Die geluiden klonken nog het hardst in en om het bondsgebouw. Menig bondscoach beet zich ondertussen de tanden stuk op deze talentvolle generatie. Talent te over, maar een lakse mentaliteit is al meermaals een teer punt gebleken. Meteen ook het verschil met de generatie Wilmots, die zich in 2002 voor het laatst voor een groot tornooi wist te plaatsen. Gert Verheyen, Marc Wilmots, Jacky Peeters bulkten allesbehalve van het talent, maar bleven wel voor elke bal vechten. Dat zie je nu te weinig. Ook het gebrek aan echte leiders in de ploeg is Leekens een doorn in het oog. Iemand die de groep naar een hoger niveau kan tillen. Op termijn moeten Fellaini ofwel Vertonghen die rol op zich kunnen nemen.
Ook de pers is het wachten meer dan beu en heeft de nationale ploeg in tegenstelling tot veel andere landen al enorm veel krediet gegeven. In Frankrijk is Domenech door de Franstalige pers met de grond gelijk gemaakt, hoewel hij Les Bleus wel wist te kwalificeren voor de eindronde van het WK. Hetzelfde in Nederland waar de pers snoeihard was voor het defensieve/realistische spel van Nederland. Enkel Vandereycken had hier en daar wat aanvaringen met de pers, maar dat lag deels aan het gesloten karakter van de Limburger. Een beetje druk van de pers kan heus geen kwaad en zorgt voor extra motivatie. Nu moet het gebeuren, niet gisteren, niet morgen, maar nu.Opnieuw een tornooi missen is deze keer geen optie. Zeker met het oog op het WK 2014, waar België op zijn sterkst zal zijn, is de ervaring van een groot tornooi meer dan meegenomen.
Westerlo is al geruime tijd een vaste waarde in eerste klasse. Spelers als Marco Van Loon, Raf Pauwel, Dimitri Lecomte zijn echte helden in de Kempen. Zij bewerkstelligden in 1997 de promotie naar eerste klasse, met fantastische taferelen tot gevolg.
Een jaar na de horrortackle staat de tijd nog steeds stil
Morgen( maandag) is het precies een jaar geleden dat Wasilewski's voetbalcarriëre tijdelijk op hold werd gezet. Een jaar na de scheenbeenbreuk staat die carriëre nog steeds op hold, maar schijnt er stilaan licht aan het einde van de tunnel. Toch lijkt het alsof de tijd een jaar heeft stil gestaan.
Wat is er nu wezenlijk veranderd na de horrortackle van Witsel? Veel, zou men hopen, zoniet alles. Toch wordt er nog even brutaal getackeld als voorheen en lijkt het voorval Wasilewski al lang verleden tijd. Er werd wel gediscussieerd over de strafmaat bij dergelijke overtredingen en hoe men die in de toekomst zou gaan bepalen, maar voor de rest bleef het angstvallig stil. Als voetbal een weerspiegeling is van het echte leven, moeten we er dan ook niet naar handelen vraag ik me nog dikwijls af. De mentaliteit in het voetbal is rot en aangetast door het grote geld dat er te rapen valt. Dat roept onherroepelijk het slechte in de mens naar boven. Het bevordert de rivaliteit tussen clubs onderling, alsook tussen supportersclans en de gehele entourage. Voor respect is er nog heel weinig plaats in dit wereldje. Ook ik betrap mezelf er soms op de emoties moeilijk de baas te blijven als ik naar Westerlo ga kijken.
De spijt komt dan ook vaak na de zonde. Maar beseffen dat je fout bezig bent is meestal de belangrijkste stap richting oplossing. En dat gebeurt nog te weinig in ons land. De hand in eigen boezem durven steken, zoals sommigen dat zo mooi verwoorden. In plaats daarvan gaan clubs liever in beroep tegen de strafmaat die werd uitgesproken tegen hun spelers nadat die door het lint is gegaan. Voorbeelden genoeg van clubs die in beroep de schorsing vaak konden halveren. Is dat dan de les die we na het geval Wasilewski geleerd hebben? Toch zijn er sommige clubs waar de noodzaak tot "change" stilaan begint door te dringen. Na de vuistslag van Kouehmaha en de bijbehorende schorsing van 4 speeldagen is Club Brugge uit principe niet in beroep gegaan. Hiermee stelt het een voorbeeld dat het zo'n gedrag niet tolereert. Clubs moeten dan ook vaker te rade gaan bij zichzelf. Zijn we goed bezig? Hoe komen we over naar de buitenwereld en vooral wat kunnen we eraan doen. Hopelijk kopiëren alle clubs dit voorbeeld.
Buitenlandse overnemers richten vizier op Nederland
Buitenlandse geldschieters hebben voortaan ook de weg naar Nederland gevonden. Arnhem Vitesse kondigde gisteren vol trots aan dat het wordt overgenomen door een Georgische zakenman. Is door deze overname in Nederland een nieuwe trend geboren en worden onze noorderburen voortaan het doelwit van gewetenloze investeerders uit het oosten?
Het water stond Vitesse de laatste jaren serieus aan de lippen. De club had weinig andere mogelijkheden dan zijn heil te zoeken bij externe partners. De voorbije jaren moest de club fel saneren om een schuldenberg van om en bij de 27 miljoen euro aan te zuiveren. Vitesse kreeg in de periode rond de eeuwwisseling niet voor niets de bijnaam FC Hollywood aan de Rijn. Het strooide met peperdure contracten alsof het niets was. Neem daarbij nog eens het financiële avontuur dat de club aanging met de bouw van de GelreDome, een megalomaan stadion gebouwd ter ere van Euro 2000, maar wat bij Vitesse jarenlang als een molensteen rond de nek bengelde, en je weet waar het is fout gelopen. Het wanbeleid droeg ertoe bij dat de club in 2008 onder surseance van betaling, daarover verder in dit stuk meer, werd geplaatst door de Nederlandse voetbalbond. Supporters toonden hun ongenoegen over het falende beleid en daarbij aansluitend de slechte resultaten. Het stadion toonde de laatste jaren meer leeg dan vol. Vitesse werd het kneusje van de Nederlandse Eredivisie en moest vorig jaar met een jong (goedkoop)elftal serieus knokken voor het behoud. Maar daar gaat binnenkort verandering in komen. De zon zal opnieuw schijnen boven de GelreDome, als we de Georgische investeerder mogen geloven.
Wie is nu die man, die het gemunt heeft op een club die al jaren in moeilijkheden verkeert? Wie investeert in een club wil daar toch positieve return voor in de plaats. Dat is ook de reden waarom zoveel zakenlui met een cent op overschot in de de Engelse Premier League investeren. Die competitie wordt gevolgd over de hele wereld. Met andere woorden men krijgt waar voor zijn geld. Maar welke windvlaag deed de Georgiër Merab Jordania en zijn gevolg in Vitesse belanden. Een club met al bij al weinig traditie/ambitie en een serieuze schuldenberg. Waarschijnlijk om dezelfde redenen als waarom Maged Samy Lierse heeft opgekocht. 1) Vitesse was een makkelijk doelwit aangezien het in slechte papieren zit 2) Vitesse was al bij al een koopje. Jordania betaalde amper vier miljoen voor de club. 3) Al bij al vrij makkelijk om er zijn invloed aan te wenden en onverstoord zijn gang te gaan. Jordania zou naar verluidt over een vermogen van om en bij het miljard euro beschikken. Over hoe hij aan zijn kapitaal is geraakt weet eigenlijk niemand. De Georgiër speelde zelf op het hoogste niveau bij Tblisi, werd daarna spelersmakelaar en voorzitter van de Georgische voetbalbond. Heeft zich ook al eens een keer voor de rechter moeten verantwoorden omdat hij vijftien miljoen euro had verduisterd. Is daar echter nooit voor veroordeeld. Het zijn maar enkele voorbeelden die aantonen dat de bedoelingen van deze man niet zo kosjer zijn als ze op het eerste zicht lijken. (Lees) Vitesse opnieuw naar de top in Nederland te brengen. Daarvoor zal hij investeren in jonge talentrijke voetballers om hen later met winst door te verkopen( tiens waar hebben we dat nog gehoord->Lierse). Verder wil hij ook de accomodatie onder handen nemen en een supermodern jeugdcomplex bouwen. Merk opnieuw de gelijkenis met onze Egyptische vriend Samy Maged.
Dat juist Nederland zwicht voor het grote geld uit het oosten is niet verwonderlijk. Vitesse is vooralsnog de eerste club met een buitenlandse investeerder, maar elke waarnemer is het erover eens dat het zeker en vast niet de laatste zal zijn. Harde cijfers leren ons dat de toestand van het Nederlandse voetbal gerust zorgwekkend genoemd mag worden. Maar liefst dertien clubs uit het betaald voetbal (Eredivisie+Jupiler League) bevinden zich in grote financiële nood en staan bij de KNVB onder curatale. Onder hen onder meer Feyenoord, RKC, MVV, NEC, WILLEM 2. Verder noemt de KNVB de toestand van maar liefst negentien clubs zorgelijk. Onder meer ook PSV, Ajax en AZ. Enkel Go Ahed Eagles, Volendam, Telstar en Heerenveen zijn financieel gezond en hebben geen schulden. Ook voor dit jaar is de KNVB niet bepaald hoopvol. Het verwacht dat de acttien clubs uit de Eredivisie in totaal 100 miljoen euro verlies zullen lijden op een omzet van 500 miljoen. De Eredivisionisten lijken te moeten boeten voor fouten uit het verleden. Om een voorbeeld te geven. Ajax betaalde Heerenveen 16 miljoen euro voor Sulejmani, een speler die bij Ajax haast niet van de bank komt. Dat is ongezien in België, waar ondertussen de rotte appels zijn verdwenen en clubs twee keer nadenken voor ze de geldbeugel opentrekken. Qua sportieve resultaten is België Nederland op dit moment aan het bijbenen.
De Eredivisie zal volgens mij in de toekomst het speelterrein vormen voor buitenlandse overnemers. Al dan niet met goed bedoelingen. Maar wie geld in een club stopt wil zijn centen vroeg of laat zien renderen. Dat is meestal het moment waar veel clubs voor verrassingen zullen komen te staan.
Eén speeldag ver en en we mogen al opnieuw een pagina bijschrijven in het blunderboek van de voetbalbond. Niet de voetballers stalen dit weekend de show in de Jupiler Pro League, maar wel de scheidsrechters.
Missen is menselijk en scheidsrechters zijn ook maar mensen. Maar er is een groot verschil tussen een fout maken en vakonbekwaamheid. Ja, want dat is wat ik de Belgische scheidsrechters verwijt. Ook de fysieke conditie, toch een conditio sine qua non, laat bij sommigen en dan vooral de grensrechters vaak te wensen over. Neem nu de wedstrijd tussen Westerlo en Gent van zaterdagavond. In de allerlaatste minuut scoorde Westerlo de 1-0. Heel het stadion uit zijn dak, maar de grensrechter besliste daar duidelijk anders over. Die zag Corstjens offside staan en dus ging het feestje niet door. Bij het bekijken van de beelden zakte mijn broek af toen ik zag waar de grensrechter stond op het moment van de bewuste fase. Hij stond niet op gelijke hoogte van de aanvaller, zoals het hoort. De grensrechter stond toen nog niet eens ter hoogte van de zestien meter. Waar ligt dat dan aan? Het gebeurt wel vaker dat ik grensrechters spot met een (opkomend) bierbuikje in eerste klasse. Mijn inziens getuigt dit van weinig professionalisme en moeten de fysieke testen van scheidsrechters grondig herbekeken worden.
Fout 2 in die bewuste fase: Als de scheidsrechter fluit voor buitenspel volgt er een indirecte vrije trap op de plaats waar men buitenspel heeft geconstateerd. Jorgacevic zette snel de vrije trap, maar helemaal niet op de plaats waar Corstjens offside stond. Een fout met grote gevolgen, want een half minuutje later stond de 0-1 op het bord. Door de veel te snelle spelhervatting stond Corstjens niet terug op zijn positie en scoorde Coulibaly die normaal gezien door Corstjens gedekt moest worden. Scheidsrechter Vervecken schoof na afloop duchtig de zwarte piet door naar zijn grensrechter. Sneu voor Westerlo dat een geldig doelpunt afgekeurd zag en 30 seconden later zelfs nog het deksel pijnlijk op de neus kreeg.
De scheidsrechter heeft in dit geval beslist over winst en verlies. Waarschijnlijk wacht Vervecken nu een herbronning van enkele weken in tweede klasse, waardoor de druk op zijn schouders nog zal toenemen. Scheidsrechters worden heden ten dagen veel strenger beoordeeld dan vroeger, waardoor die onder enorme druk komen te staan. Onder meer Frank De Bleeckere heeft dit al meermaals aangegeven. Maar naar zijn stem wordt niet geluisterd binnen de scheidsrechterscommissie, waar bureaumandatarissen steeds de waarheid in pacht hebben. De oplossing ligt niet in een strengere beoordeling van de scheidsrechter, maar juist in betere begeleiding. Onlangs ging ik in Nederland naar een oefewedstrijd kijken. Wat ik daar zag heeft me werkelijk de ogen uitgestoken. De scheidsrechters begonnen zich nog voor de spelers het veld opkwamen op te warmen. De verschillende scheidsrechters stonden zelfs onderling met elkaar in contact door middel van oortjes. Dat is in ons land in eerste klasse zelfs uitzonderlijk. Qua begeleiding is er dus zeker nog progressiemarge, het volstaat om eens vluchtig de blik naar het noorden te wenden.
De Belgen voor het EK atletiek voor u gewikt en gewogen
Het EK Atletiek in Barcelona belooft voor ons Belgen bijzonder spannend te worden. De belgen reizen af met een delegatie van 32 atleten, een ongeziene weelde. In het B-house zal gedurende twee weken ongetwijfeld een gezellige drukte heersen. In totaal zullen 32 Belgen strijden voor roem en glorie. Toch komt slecht een handjevol atleten in aanmerking voor een medaille.
Jonathan Borlée is de absolute ster van de Belgische delegatie. Verbeterde vorige week nog het Belgisch record op de 400m in Parijs en lijkt meer dan ooit klaar om een gooi naar goud te doen. Zijn tweelingbroer Kevin sukkelde lang met blessures maar lijkt nu toch stilaan opnieuw in vorm te komen. Zus Olivia gaat voor een finaleplaats op de 200m.
Sinds het wereldkampioenschap in Berlijn is er een serieuze hype ontstaan ronde de mannen 4x400meter. Die behaald toen onverwacht een vierde plaats en was het beste Europees land. België moest het toen zelfs doen zonder Jonathan Borlée. Sindsdien is men blijven bouwen aan het team met een schitterende zilveren medaille op het WK indoor in Doha. De Belgen zijn topfavoriet voor goud, al valt het wel af te wachten hoe sterk Groot-Brittanië uit de hoek zal komen. De 4x400 bij de vrouwen wist zich in extremis in Heusden te plaatsen voor Barcelona, maar het EK komt voor onze meisjes mss nog iets te vroeg.
Verder verwacht ik ook veel van Michael Bulteel. Hoewel hij op het WK in Berlijn sneuvelde in de reeksen moet de Oost-Vlaming deze keer niet te bescheiden zijn en ligt een finaleplaats binnen zijn mogelijkheden. Mits wat geluk, je weet nooit wat er kan gebeuren, zit er zelfs een medaille in.
Bij het hoogspringen is het uiteraard uitkijken naar Tia Hellebaut. Het wordt haar eerste grote tornooi sinds haar comeback en de magische grens van 2 meter heeft ze sindsdien niet meer weten te overschrijden. Toch een maatstaf als je voor medaille wil gaan. Maar Tia Hellebaut is een klasse apart. Zij heeft de gave groots te zijn op grootse momenten, daar waar haar tegenstanders vaak falen omwille van de stress.
Eline Berings dicht ik een rol als outsider toe. In normale omstandigheden had ik haar zeker in de medailles zien lopen, maar Berings is de laatste tijd serieus op de sukkel. Zij lijkt nog steeds te zoeken naar haar beste niveau en werd op het BK zelfs geklopt door Davin.
Voor de rest van het Belgisch deelnemersveld verwacht ik jammer genoeg niet meer dan een bijrol. Zij zullen louter vulling voor de kranten vormen.
De kaap van de 10000 bezoekers werd eindelijk gerond dit weekend. Ik zou iedereen die trouw deze blog volgt dan ook van harte willen bedanken. Sportnews is de voorbije twee jaar geëvolueerd van een informerende/entertainende naar een meer opiniërende stijl. Wekelijks probeer ik toch een cursiefje of achtergrondartikel te schrijven over de brede sportactualiteit. De hoofdbrok blijft bestaan uit voetbal en wielrennen, maar de andere sporten zullen zeker niet vergeten worden.
Vooral de laatste maanden kent deze blog opnieuw een serieuze heropleving. Ik heb me een tijdje minder bezig gehouden met Sportnews omdat ik het bloggen een beetje beu begon te raken. Zulke periode maakt elke blogger wel eens mee zeker. Sportnews zit nu opnieuw in de lift. Met gemiddeld 25 a 30 bezoekers per dag doen we het zeker niet slecht. Ik hoop iedereen nog heel lang van dienst te kunnen zijn en nog veel stukken te schrijven.
"Voetbal is een van de belangrijkste bijzaken in de wereld", liet voetbaljournalist Kees Jansma zich ooit eens ontvallen. Anno 2010 lijkt voetbal meer en meer een staatszaak te worden.
Aanleiding van dit schrijven is de schorsing van de Nigeriaanse nationale elf voor twee jaar. President Jonathan Goodluck vond de prestaties van zijn Eagles op dit WK zo beschamend dat hij er maar meteen de stekker uittrekt voor een tijdje. "Het Nigeriaans voetbal moet zich in die tussentijd opnieuw herbronnen", was de ietwat bizarre verklaring.
Net zoals er een scheiding is tussen kerk en staat zou er ook een scheiding moeten zijn tussen staat en topsport. Het kan niet de bedoeling zijn dat een president beslist of een nationaal team nu wel of niet mag deelnemen aan een internationaal tornooi. Niettemin fungeert het nationaal elftal voor veel landen als een soort van uithangbord. Die uitstraling weerspiegelt zich niet zleden af over een hele natie. Vanuit die optiek is het misschien niet eens onlogisch dat president Goodluck zich niet kan verzoenen met losers. Zeker op het Afrikaans continent speelt zoiets nog steeds in de 21ste eeuw. Lees er de persberichten van de Afrika Cup maar eens op na. Zowat elke regeringsleider had toen wel iets te verklaren over de prestatie van zijn nationaal elftal. Zeker in Afrika bepaalt voetbal nog steeds een stuk van het imago van een land. Vandaar de drastische beslissing van Goodluck.
Maar niet enkel in Afrika is voetbal meer en meer een staatszaak aan het worden. Ook dichter bij huis ontsnappen we er niet aan. Neem nu Frankrijk. Les Bleus speelden op zijn zachtst gezegd een belabberd tornooi. Twee punten in een groep met Zuid-Afrika, Uruguay en Mexico is nu niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het sportieve leek echter maar bijzaak voor de Fransen. Interne strubbelingen verdeelden de ploeg. Onder meer Anelka was kop van jut toen die uitvloog tegen Domenech. Een staatszaak was geboren. President Nicolas Sarkozy reageerde verbolgen over het voorval. Nota bene op een top in Rusland in het bijzijn van de Russische regeringsleiders deed hij zijn beklag over de verloederde moraal bij de Fransen.Onder meer Ribéry werd later nog op het Elysée ontboden om meer uitleg te verschaffen over wat er allemaal gebeurd was in Zuid-Afrika.
Men kan zich vragen stellen of een topoverleg wel de geschikte plaats is om zulke uitlatingen te doen. En hoort een president zulke uitspraken wel te doen? Voetbal moet entertainment blijven. Door politieke inmenging dreigt dat ongedwongen karakter nu stilaan te grabbel gegooid te worden.
Jurgen Van Den Broeck staat voor drie weken van de waarheid. Na zijn schitterende Tour vorig jaar verwacht heel België een top tien notering. Vraag is of Van Den Broeck met de druk omkan. Het kopmanschap was in het verleden meermaals een vergiftigd geschenk voor Belgische ronderenners.
De renner uit Morkhoven heeft een plaats in de top tien voor ogen. Zijn hele seizoen is dan ook afgestemd op drie weken Tour de France. De Morkhovenaar bewees in de Dauphiné klaar te zijn voor het grote werk. In de traditioneel lastige voorbereidingskoers op de Tour werd hij knap vijfde en kon hij enkele keren bergop volgen in het spoor van Alberto Contador. Voorafgaand bereidde hij zich vier weken intensief voor op grote hoogte in de Sierra Nevada. "Daar moet ik in de Tour volop de vruchten van plukken", is VDB zelfzeker over zijn voorbereiding op de Tour.
VDB zal dit jaar vooral veel volwassener moeten koersen. Strapatsen zoals vorig jaar, toen hij op een ongelukkige manier ten val kwam en hierdoor de juiste waaier miste, moet hij deze keer zien te vermijden. Tevens zal hij ook moeten om leren gaan met de druk die het kopmanschap met zich mee brengt. Niet iedereen heeft het in zijn bloed om leiding te geven. Zeker in cruciale momenten van spanning in de ploeg kan dat zich tegen hem keren. Het kopmanschap is een wankel evenwicht tussen geven en nemen.
Het zou overigens wel eens de Tour van de lage landen kunnen worden. Het aantal Belgen en Hollanders in de Tour ligt een stuk hoger dan andere jaren. Belangrijker is dat zowel België als Holland een rol van betekenis zullen spelen in het klassement. Robert Gesink, mogelijk nog een klasse beter dan onze Jurgen Van Den Broeck, draagt samen met Menchov het kopmanschap bij de Rabo's. Gesink is een enorm talent met een missie, want ook Gesink heeft tov vorig jaar iets recht te zetten, toen hij na een valpartij de Tour nog voor het hooggebergte moest verlaten. Mss moeten die twee maar eens denken aan een soort van "collectief van de lage landen". Spanjaarden en Italianen rijden in grote rondes toch ook niet achter elkaar? Ik hoop uit de grond van mijn hart dat die twee in de bergen elkaar zullen vinden. Dan kan het wel eens een mooie en spannende Tour worden. Voor VDB voorspel ik een zevende plaats. Gesink zet ik drie treetjes hoger op plaats vier.
Analyse: Waarom finalisten 2006 het nu zo moeilijk hebben
De mondialisering van het voetbal is niet meer te stuiten. Wie dacht dat er in Nieuw-Zeeland enkel rugby werd gespeeld heeft het mis. De Kiwi's hielden knap stand tegen wereldkampioen Italië. De traditionele voetbalnaties krijgen de motor maar moeilijk op gang. Zeker voor Italië en Frankrijk is dat het geval.
Het voetbal van Italië tegen de Kiwi's deed bij wijlen pijn aan de ogen . Geen inspiratie, geen diepgang, te weinig duelkracht etc. Ik kan hier nog wel een tijdje doorgaan met het opsommen van de pijnpunten van de Azurri. Gilardino kreeg gedurende vijfenveertig minuten geen bruikbare bal. Cannavaro, anders het toonbeeld van efficiëntie achteraan, liet zich zelfs meermaals in de luren leggen door de amateurs van Nieuw-Zeeland. Iaquinta, Pepe, Zambrotta liepen elkaar voortdurend voor de voeten. Zelfs de ingevallen Camoranesi kreeg weinig tot geen bezieling in het spel van de Italianen. Tot wanhoop van Marcello Lippi die tactisch voortdurend moest bijsturen. Italië, een land waar al zo lang wordt gevoetbald en dat al zo veel successen behaalde in het verleden, kwam op het einde zelfs nog goed weg toen Chris Wood op een haar het doel miste. In tegenstelling tot Frankrijk toonde Italië zich wel groot in het verlies, een 0-0 tegen Nieuw-Zeeland mag gerust als verlies worden beschouwd. Er konden zelfs enkele schouderklopjes af bij Chiellini en Zambrotta.
Schouderklopjes voor de Mexicanen konden er niet af bij de Fransen. Frankrijk verloor kansloos tegen Mexico en heeft zijn lot niet meer in eigen handen. Als de Mexico en Uruguay de handen in elkaar slagen en voor een gelijkspel spelen ligt de trotse finalist van 2006 uit het tornooi. Bij de Fransen is er echter meer aan de hand. Tweespalt verdeelt de ploeg al maanden in verschillende kampen. Een goede kleedkamer houdt alles binnenskamers. Bij Frankrijk vonden enkele spelers het blijkbaar nodig om de sensatiezucht van enkele journalisten van l'equipe te voeden. De aanvaring van Anelka met Domenech had nooit naar buiten mogen komen. Een ploeg moet op zulke momenten de rangen sluiten en denken in het belang van het team, zoals bijvoorbeeld de Belgen deden in 2002, toen de media ook ruzie wilden stoken tussen de spelers. Het beste wat Domenech nu nog kan doen is, hoe jammer ook voor de journalistieke vrijheden, een persstop inlassen. Vraag blijft wel of het kwaad al niet veel langer is geschied. Sterspelers als Malouda en Henry, spelers met behoorlijk wat aanzien in Frankrijk, belanden onder Domenech regelmatig op de bank. Twee spelers die heel bepalend waren in de campagne van 2006. In 2006 stond er nog een ploeg op het veld. Met Zidane stond er één duidelijke onbetwiste leider op het veld. Dat missen de Fransen nog het meest. Iemand die de sluimerende conflicten krachtig en kordaat aanpakt. Domenech, die wel lijkt vastgeroest op de stoel van bondscoach, lijkt alle macht op de groep verloren te hebben. Hij is nu zelfs een van de meest gehate personen van Frankrijk en waarschijnlijk ook binnen de spelersgroep. Het multicilturele karakter, waar Les Bleus zo voor geroemd worden, lijkt hoe langer hoe meer veel van zijn pluimen verloren te hebben.
Opmerkelijk: Frankrijk en Italië speelden in 2006 nog de finale van het WK tegen elkaar. De Italianen werden toen voor de vierde keer wereldkampioen. Er zijn opvallend veel vergelijkingen tussen beide teams te trekken. En waarschijnlijk moeten we daar ook de verklaring voor het mindere spel van beide teams zoeken. De finale van 2006 was er een tussen twee teams met veel ervaring tussen de lijnen. Zidane, Makélélé, Thuram, Viera, Barthez, Sagnol en bij Italië Pirlo, Gatusso, Toni,Grosso, Cannavaro (toen op het toppunt van zijn kunnen), Del Piero. Stuk voor stuk ervaren rotten die hun strepen hadden verdiend bij topclubs als Milan of Madrid. Dat surplus aan ervaring betekent het verschil tussen winst en verlies. Beide ploegen zijn zich volop aan het verjongen en kennen nu groeipijnen. Ergens is het dus logisch dat de resultaten tegenvallen. Kijk maar hoe lang het bij ons duurt om de succesvolle generatie Wilmots te vervangen. Ervaring is nog steeds van kapitaal belang op een WK, waar details het verschil maken.
Jaren heb ik afgeteld naar de start van het eerste Wereldkampioenschap op Afrikaanse bodem. De laatste weken liep ik op de toppen van mijn tenen, ik monsterde de deelnemende ploegen en probeerde vervolgens hun kansen in te schatten. Na het eerste weekend heerst vooral ontgoocheling over het geleverde spel. Keek ik daar zo lang naar uit?
Negen doelpunten tot nu toe in zeven wedstrijden. De teneur laat weinig aan de verbeelding over. Het defensieve lijkt het voorlopig gewonnen te hebben van het offensieve en de verdedigers van de aanvallers. Miljarden voetballiefhebbers blijven vooralsnog op hun honger zitten. De belangen zijn blijkbaar te groot om voluit hun eigen kans te gaan. De schrik om te verliezen zit er goed in. Dat zag je nog het beste in de partij tussen Frankrijk en Uruguay. Een draak van een wedstrijd met nauwelijks schoten op doel. Argentinië-Nigeria was een wedstrijd waar ik al geruime tijd naar uitkeek. De fysieke kracht van de Nigerianen tegen de finesse van de Argentijnen. Dat moest wel vuurwerk geven. Helaas, helaas, helaas. Niets van dit alles. Messi toonde wel enkele technische hoogstandjes, maar flitsend was het allemaal niet. Nigeria was enkel op de counter gevaarlijk en Argentinië had er geen zin in.
Over Engeland- Verenigde Staten kan ik weinig zeggen, ik was toen zelf actief op piste in Vilvoorde. Geen succes overigens. En een succes was blijkbaar ook deze wedstrijd niet. Engeland creeërde amper kansen en de VS kon scoren dankzij een blunder van Green. Kritische geesten gaan meteen op zoek naar verklaringen voor dit saaie openingsweekend van wat toch de apoteose van dit seizoen moest worden. Was het seizoen misschien te lang. Voor sommige spelers kan je dat excuus zeker inroepen. Lionel Messi speelde dit seizoen bijvoorbeeld al meer dan 60 wedstrijden. Dat is zeer veel voor zo'n tenger lichaam. Het voetbal wordt ook steeds sneller.Spelers moeten dus ook steeds beter in vorm zijn om dat tempo aan te kunnen. Ligt het misschien aan de hoogte waarop gespeeld wordt? Misschien kort even schetsen. Bijna alle stadions liggen op 1000 tot 1500m hoogte. Die ijlere lucht zorgt ervoor dat spelers meer op reserves zullen spelen. Hopelijk zijn de spelers tegen de kwartfinales volledig geacclimatiseerd en barst dan het spektakel los. Ook Mexico 86 was aanpassen voor veel ploegen aan de hoogte.
Hopelijk vervullen Brazilië, Portugal, Spanje en Nederland hun voetballende plicht. We mogen het alvast hopen voor Zuid-Afrika.
AS Eupen mag volgend seizoen zijn kunnen bewijzen in de Jupiler Pro League. De perceptie rond de nieuwkomer is op dit moment vrij negatief. Geen accomodatie, geen supporters. Niemand lijkt zich te kunnen verzoenen met Eupen, dat alvast op sportief vlak de promotie verdiend heeft. Maar meer en meer worden extrasportieve criteria naar voor gedragen om promotie te rechtvaardigen.
Eupen wordt nu al omschreven als het lelijke eendje in de bijt. De professionalisering van de Pro League, die synchroon loopt met de verhoogde tv-gelden, lijken dus geen garantie om de kleintjes uit eerste te houden. Want laat ons eerlijk zijn, dat was wel degelijk een van de doelstellingen. De voetbalbond wou koste wat kost een nieuw Tubeke-drama vermijden. Eupen, dat moet rondkomen met een budget van minder dan 2 miljoen euro, haalde het van twee profclubs in de eindronde, Bergen en Roeselare. Dat behoeft geen uitleg.
Toch mag ook bij dit sprookje vraagtekens geplaatst worden. Net als Lierse was ook Eupen afhankelijk van een gulle mecenas. Ditmaal niet uit Egypte, maar uit Italië. Door de inbreng van kwalitatief goede spelers uit de Serie A, kon Eupen zich vorig seizoen in extremis redden. De Italiaanse mayonaise plakte ook dit jaar en spelers als Lepiller zijn nu grof wild op de transfermarkt. Hiermee lijkt het doel van de Italiaanse investeerder bereikt, die de club louter als uitstalraam gebruikt. Eupen is met andere woorden afhankelijk van de grillen van zijn investeerder. Wat als Eupen tijdens de winterstop zijn beste spelers verliest omdat zijn investeerder geld heeft geroken. ? Eupen wordt net als Lierse in feite geprostitueerd, zonder dat ze dat zelf doorhebben.
Sportief heeft Eupen op dit moment een ploeg die in de middenmoot van eerste zou kunnen meedraaien. Qua accomodatie hinken de Panda's nog echter ver achterop. Hun stadion is niet meer dan een samenraapsel van aftandse staantribunes en een piepkleine zittribune voor jawel 600 toeschouwers. Dat hebben we nog niet eerder gezien in onze eerste klasse. De club kondigde serieuze investeringen aan en er zou werk gemaakt worden van een zittribune van 4000 plaatsen. Ook de veldverwarming zou volgend seizoen al in orde zijn. We mogen het hopen, zeker in een regio als de Hoge Venen. Een ander obstakel is de beperkte achterban. Logischerwijs wordt Eupen nu de club van Duitstalig België. Maar of die afzetmarkt, lees 70000 inwoners, voldoende zal zijn valt nog af te wachten. Supporters van Eupen zijn net als de mascotte van de club, de panda, met uitsterven bedreigt.
Play-offs horen niet thuis in het voetbal. Er is al veel gezegd en geschreven over de zin en de onzin van dit alles. In Nederland lijken ze echter (na jaren experimenteren) het juiste recept gevonden te hebben.
De play-offs gaan al een tijdje mee in het Nederlands voetbal. Ondertussen hebben onze noorderburen al herhaaldelijk geschaafd aan die competitieformule onder druk van de media en de publieke opinie. Aanvankelijk werden via die play-offs alle Europese tickets verdeeld. Enkel de kampioen was gekend na afloop van de reguliere competitie. Dat stuitte op veel verzet van de Nederlandse topclubs omdat op die manier niet de beste en meest constante ploegen werden beloond. Zo liep AZ na een schitterend seizoen, waarin het verdiend tweede werd, het tweede CL-ticket mis. Net als in ons land viel ook de publieke belangstelling tegen. Geen overvolle tribunes, in tegendeel. De Nederlandse voetbalbond bleef niet blind voor de tekortkomingen van het nieuwe systeem en besliste na twee jaar de klok terug te draaien. Tot grote opluchting van de hele Nederlandse natie. Toch werd de klok niet volledig teruggedraaid. Met name om het laatste Europese ticket wordt nog via play-offs gestreden.
Fc Utrecht nam het in de finale van die play-offs op tegen Roda JC, dat hiermee een slecht seizoen kleur gaf. De wedstrijden hadden weinig om het lijf en Utrecht was al in de heenwedstrijd zeker van het laatste Europese ticket. Spanning moesten we echter onderaan de rangschikking zoeken. Playdowns beslisten er namelijk om degradatie of promotie in het geval van de tweedeklassers. Goed voetbal was er niet of nauwelijks te zien, maar spanning des te meer. Het meest beklijvende duel was de derby tussen Excelsior en Sparta Rotterdam. De heenwedstrijd eindigde op 0-0 en lag alles dus nog open in de terugmatch. 85 minuten was er niks te zien in Het Kasteel. Tot Excelsior een strafschop kreeg en Fernandez het pleit kon beslechten in het voordeel van Excelsior. Echter Fernandez miste en een minuut later kwam Sparta op voorsprong. Aad de Mos en de zijnen dus gered, maar in het slot van de partij wist Fernandez alsnog gelijk te maken. Fernandez dus van schlemiel naar grote held. Na twee jaar afwezigheid keert Excelsior terug naar de Eredivisie. Sparta mag zich gaan herbronnen in de eerste divisie. In de andere wedstrijd had Willem 2 weinig moeite met Go Ahead Eagles. Willem2 blijft dus in de Eredivisie.
In België blijven we echter heil zien in het systeem van de eindronde. Zes wedstrijden waarin ploegen verlamd van de schrik niet aan voetballen toekomen en toeschouwers zich grote opofferingen getroosten om hun ploeg te steunen. Nee, dan is het Nederlandse systeem met rechtstreekse uitschakeling toch een pak interessanter. Nu wordt de doodstrijd van Bergen, United, Roeselare of Eupen nodeloos lang gerekt. Met het Nederlandse systeem weten ploegen al na een wedstrijd waar ze aan toe zijn. Hierdoor verspillen zij niet nodeloos tijd, geld en energie. Ook de spankracht is veel groter net als de publieke belangstelling.
