De Belgen namen het dan wel niet op tegen toplanden als Jamaica, de Verenigde Staten, Kenia of Zuid-Afrika, maar de laatste test voor de Spelen mag zeker vallen onder de noemer geslaagd. Leek er de laatste twee jaar na het wegvallen van Cédric Van Branthegem  amper rek te zitten op de prestaties van de 4x400 meter, dan lijkt de trots van de Belgische estafette stilaan het goede ritme te pakken te hebben. De ontdekking van Jente Bouckaert, die de concurrentie binnen het team nog wat groter maakt, is een godsgeschenk. Momenteel zijn enkel de broertjes Borlée zeker van hun plaats in het team. De chrono van 3'01 09" die het Belgisch kwartet zondag liet optekenen mag zeker en vast gezien worden. Een duik onder de drie minuten lijkt dan ook tot de mogelijkheden te behoren. Essentieel om een rol van betekenis te spelen in Londen. 

Het WK in Daegu maakte pijnlijk duidelijk dat er nog steeds een kloof gaapt tussen het Belgische estafetteteam en de absolute wereldtop. Momenteel tillen enkel Kevin en Jonathan het team naar een hoger niveau. De rest probeert de schade te beperken. Men moet al hopen op pech of een off-day van een van de toplanden voor een medaille op een groot mondiaal tornooi. Om echt kans te maken heb je twee lopers nodig die onder  de 45 seconden kunnen duiken en twee atleten die een chrono kunnen lopen net onder de 46.  Een seconde winst kan een wereld van verschil maken op de 4x400 estafette. Indien België 1 seconde sneller had gelopen op het WK in Daegu dan waren we tweede in plaats van vijfde geëindigd.  

De progressiemarge bij vaandeldragers Kevin en Jonathan is bijzonder klein.  Zij kunnen en zullen zeker nog progressie maken, maar enkel als de rest van het team meegroeit met de Borlées zullen we de wereldtop het vuur aan de schenen kunnen leggen. In Daegu verloor vooral Antoine Gillet behoorlijk veel terrein op de naaste concurrenten in de finale. Slotloper Kevin verloor amper tot geen terrein op de toplanden, maar het kloofje was dan al gemaakt. Coach Jacques Borlée is er dan ook alles aan genegen om aansluiting te vinden met de absolute wereldtop. Iemand als Jente Bouckaert heeft in zijn ogen nog een stuk meer groeimarge.  

De geestdrift die Jacques Borlée als coach van de 4x400 meter aan de dag legt is bewonderenswaardig. Hij laat geen kans onbenut om iedereen binnen het team scherp te houden. In de media wijst hij iedereen op zijn plichten om honderd procent te leven voor hun vak. Speciale trainingsstages op Lanzarote of een survival op een gletsjer in Ijsland moeten dan weer het groepsgevoel versterken. Al kan vader Borlée soms ook bijzonder hard uit de hoek komen. Wie niet presteert naar wens vliegt er onherroepelijk uit. De Afrikaanse inwijkeling Will Oyowe kan erover meespreken.  Oyowe kreeg het voorrecht om mee op expeditie te trekken naar Ijsland, maar klaagde naar het schijnt steen en been. Voor een coach die van militaire discipline houdt moet het allesbehalve prettig zijn om vast te stellen. De jonge Jente Bouckaert lijkt dan weer stilaan in poleposition voor Londen. Het feit dat Bouckaert zonder trainingsstage en professionele ondersteuning laag in de 46 seconden loopt pleit alvast in zijn voordeel. 

De 4x400 meter stond in het verleden synoniem voor dromen. Als klein Belgenlandje komt nu stilaan het besef dat we heel hard op de toegangspoort naar het succes aan het kloppen zijn. Jacques Borlée heeft een bloedhekel aan de typische Belgische mentaliteit van " we zijn al blij dat we mogen meedoen". Een medaille win je niet enkel met de benen maar ook met het hoofd.  Dat zie je terug bij zijn zonen en hopelijk ook bij de 4x400 in Londen,  wanneer de Belgen vol trots staan te glimmen op het podium.