Keer op keer is het een stormloop om de laatste overgebleven tickets te bemachtigen voor een thuiswedstrijd van de Duivels. Kaartjes gaan in een wip de deur uit en het overkoepelende supportersorgaan 1895 nadert de kaap van 25.000 leden. Niet onlogisch ook, want mensen houden nu eenmaal van succes en willen zich daar maar al te graag mee vereenzelvigen. 'Successupporters' noemt men dat met een stout woord. Nog geen twee jaar geleden speelden Kompany en co voor half gevulde tribunes en waren het vaak de supporters van de tegenpartij die de meeste decibels produceerden. We mogen gerust fier zijn op de hype die momenteel doorheen ons land waait, maar er dienen toch enkele kanttekens geplaatst te worden bij al die gekdoenerij.  

Een ongeschreven wet in de sport stipuleert namelijk steeds respect te tonen voor uw tegenstander. En daar loopt het mis bij ons supporterslegioen. Het massale fluitconcert tijdens het spelen van de Marseillaise afgelopen woensdag tegen Frankrijk toont op een pijnlijke manier de bekrompenheid bij sommige Belgische fans. Al mogen we zeker niet veralgemenen en klinkt er de laatste tijd meer en meer boegeroep bij de Belgische supporters telkens dit voorvalt. Toch blijft een minderheid volharden in de boosheid en draagt ons land stilaan een kwalijke reputatie met zich mee. Dat we wel degelijk respect kunnen opbrengen voor onze tegenstander hebben we reeds bewezen vorig jaar op Wembley, toen een deel van de supporters zelfs het 'God Save the Queen' volmondig meezong. De Franse bondscoach Deschamps kon allerminst om lachen om deze  schabouwelijke vertoning. Wees maar zeker dat de Fransen gebrand waren op een sterke prestatie. 

Dat het ook anders kan werd vorig weekend duidelijk tijdens de interlands van de Belgische hockey-mannen en vrouwen. Dezelfde gekke toestanden als tijdens een wedstrijd van de Rode Duivels, maar het gefluit tijdens het afspelen van de volksliederen bleef achterwege. Het was muisstil toen in Boom het Wilhelmus weerklonk zondag bij de hockey-dames. Even later volgde een nieuw kippenvelmoment toen het Belgisch volkslied a capella werd gezongen door de Red Panthers, afwisselend in het Frans en het Nederlands met de stick op de borst gericht. Blijkbaar staat men op het vlak van civilisatie al een stuk verder in het hockey dan in het voetbal. 

Voetbal en bij uitbreiding sport in het algemeen is oorlog, en daar is niets mis mee. Binnen de grenzen van het fatsoen mag er worden gestreden en gezongen voor de vaderlandse trots. Een België-Holland op het scherpst van de snee met plaagstootjes aan weerszijden moet dus zeker kunnen. Het voetbal vormt voor velen een dankbare uitlaatklep om even alle zorgen te vergeten. Het verstand op nul en meeheulen met de meute.  Vaak niet beseffend hoe kwetsend hun gedrag kan ervaren worden door de tegenpartij. Vanuit de voetbalbond volgde al verschillende malen een oproep niet meer te fluiten tijdens het afspelen van de nationale hymne van de tegenpartij. Maak er ineens een Duiveluitdaging van voor de wedstrijd tegen Wales, want het moet hier en nu stoppen met dit laakbare gedrag.