Sporters zijn een ras apart. Dat was al in het tijdperk van Rik Van Looy en dat is het nog steeds in het post-Vandenbroucke tijdperk. Sport is gezond en topsport is dan weer ongezond wordt weleens geopperd. Ook in het privé-leven kan topsport de gezondheid schaden. Het geval Vandenbroucke is daar het zoveelste bewijs van.

Ik ga hier niet het proces van Vandenbroucke voeren. Dat zou al te makkelijk zijn door al de wilde verhalen die naar aanleiding van het plotse overlijden naar buiten komen. Dat zou ook niet eerlijk zijn, omdat ik niet zomaar eventjes een juist beeld kan scheppen over de persoon VDB vanachter mijn computer. Wat ik wel weet is dat VDB nog steeds op zoek was naar de kick van het winnen. Hij wou nog één keer de adrenaline door zijn lijf voelen pompen, wanneer hij als eerste over de streep bolt van een topklassieker. Die voortdurende drang naar dat ultieme gevoel maakte dat hij op zijn vierendertigste nog steeds op de fiets zat. Hij moest en zou nog een keer van zich doen spreken op internationaal topniveau. Maar het enige waarmee hij zich dit seizoen kon meten waren amateurrenners in een kermiskoers rond de kerktoren van Schellebelle. Dat zat hem dwars. Dat hij uit het wielerpeloton geweerd werd. Het belette hem om op een fatsoenlijke manier afscheid te nemen van de wielersport. Het moet daar nogal gestormd hebben in die bovenkamer van VDB toen zijn contract bij Cinelli ontbonden werd. Zijn laatste hoop was daarmee ook vervlogen.

Toch leek er beterschap op komst. VDB ging in op een aanbod van HNB om als journalist te fungeren op het WK in Mendrisio. Volgens insiders fonkelden zijn ogen opnieuw toen hij met de Belgische ploeg mee op verkenning mocht. "Die gasten kunnen hier nog iets van mij leren", schreef hij in één van zijn columns. Dat kinderlijke enthousiasme kwam ook naar boven in zijn columns. Je voelde bij het lezen van die stukjes dat hij zich in zijn habitat bevond. Na tien jaar kwam hij eindelijk nog eens thuis. Niet als coureur, wel als journalist. Maar dat deed er even niet toe op dat moment. Hij kwam er terug in het reine met zichzelf en was al volop plannen aan het maken voor volgend seizoen. Hij zou weer deel uitmaken van de wereld, waar hij opnieuw van mocht proeven. VDB zou er opnieuw staan in 2010. Helaas zou die ultieme comeback er nooit komen.

Over de omstandigheden van Francks dood doen veel geruchten de ronde. Er zou een aanzienlijke hoeveelheid medicijnen zijn gevonden op het nachtkastje van zijn hotelkamer. Daarmee is de link met zelfmoord snel gelegd natuurlijk. Een lot dat blijkbaar is weggelegd voor elk miskend talent, remember Marco Pantani. Voorlopig luidt de officiele doodsoorzaak dat hij zou zijn gestorven aan een longembolie in Senegal. In een aftands rendez-vous hotel. Kan het nog mystieker.  Het is zoals zijn vader zegt. Franck is gestorven op de manier zoals hij geleefd heeft. We zullen je missen Franck. RIP.