Met de Ronde van Lombardije valt traditioneel het doek over het wielerseizoen op de weg. Een jaar met sportieve hoogtepunten, maar hoe jammer ook worden die overschaduwd door de positieve dopinggevallen van de laatste weken.

Het mooiste wielermoment van het jaar is in mijn ogen de memorabele overwinning van Phillipe Gilbert in de Omloop het Volk. Vanaf het moment dat Gilbert aanging op meer dan vijftig kilometer vervolgens een groepje vluchters oppeuzelde wist ik al dat we naar het moment van het jaar aan het kijken waren. Fantastisch.

Met Milaan-Sanremo werd in maart het klassieke wielerseizoen op gang geschoten. Cancellara smeerde liet aan iedereen verstaan dat hij met de zegebloemen zou gaan lopen. En hij hielde woord. Daarna volgde de Ronde van Vlaanderen, waar Devolder zijn duivels ontbond en Parijs-Roubaix, waar Boonen zijn criticasters de mond snoerde. Een week later mocht Alejandro Valverde zijn breedste glimlach bovenhalen in Luik-Bastenaken-Luik. De wielerwereld vergaapte zich aan de persoonlijke successen en het dopingspook leek met de invoering van het bloedpaspoort uit de wielersport verbannen. ten minste dat dachten organisatoren en wielersponsors, die vanaf nu bij elke misstap hun biezen dreigen te pakkken.

De Giro vormde de inleiding van een nieuw dopinghoofdstuk. Emmanuele Sella domineerde op indrukwekkende wijze: won drie ritten en pakte de bergtrui. Maar ook Sella blijkt achteraf gezien de boel te hebben belazerd. Net als de arrogante Ricardo Ricco, die met vleugeltjes omgord leek in de bergetappes. Maar dat wisten we toen nog niet of beter we wilden het mss niet weten. We hadden het te druk met het mooie Italiaanse landschap.  Met een renner die opduikt vanuit het niets, drie etappes wint en de bergtrui pakt, heb ik het moeilijk te geloven dat die zuiver op de graad heeft gereden. En ook Ricco is hiervan de bevestiging.

Mezt het verdwijnen van de oude generatie renners hoopte men stiekem op een mentalisteitswissel. Het was de generatie uit de jaren 90 die verknocht waren aan de doping was de gangbare opvatting in wielermiddens. Ricco, Sella, Schumacher en Kohl gaven de optimisten een keiharde trap onder gordel.

CERA heet de nieuwe EPO-variant. Een middel dat tot voor de Tour niet kon worden opgespoord. Met deze stommiteit brengen Kohl en Schumacher de Duitse wielersport in het gevaar. ARD en ZDF hebben al aangkondigd dat er volgende zomer geen plaats meer is voor de Tour in de programmering. En ook de Ronde van Duitsland zal niet meer worden verreden. En alsof dat nog niet genoeg is stopt Gerolsteiner per direct met wielersponsoring.

Het goede nieuws is dan weer dat de controles lijken te werken. De valsspelers gaan er stelselmatig uit en de schrik overheerst in het peloton. Ik pleit in deze blog dan ook voor een professionelere begeleiding van wielrenners. Het UCI moet dringend schoon schip maken binnen de organisatie. Zo lopen er nog te veel duistere figuren rond. Ik pleit dan ook dat het UCI een orgaan opricht dat hierop toezicht kan houden. Die meteen ook het verleden van de persoon in kwestie checkt. We mogen niet vergeten dat de schuld niet enkel bij de renners zelf ligt.