Het interview met Oprah Winfrey was op internet voer voor een handvol leuke grappen. Een persiflage van het interview waarbij Armstrongs neus bij elke vraag langer werd was veruit de leukste. De biecht van Armstrong draaide uiteindelijk uit op een flauw mediaspektakel, waarbij allesbehalve het heil van de wielersport centraal stond. Oprah zag haar kans schoon om haar geflopte zender opnieuw onder de aandacht te brengen. En ook de inkomsten uit de reclame die eruit voortvloeiden zullen haar geen windeieren gelegd hebben,30 miljoen dollar naar verluidt. En ja, ook Armstrong kreeg een vrijbrief om zijn blazoen op te poetsen. Lance kon uiteindelijk niet anders dan toegeven. Het interview was dan ook een staaltje damage control van de bovenste plank. Ingegeven en geregiseerd door een heel leger adviseurs en advocaten. Armstrong, slim als hij is, weigerde categoriek namen te noemen. In plaats daarvan boorde hij zichzelf staalhard de grond in. I'm an asshole, i'm a cheater etc. Armstrong trok net iets te gewillig het boetekleed aan in de hoop zijn imago toch dat tikkeltje te kunnen oppoetsen. Een potsierlijk vertoon was het. Mijn maag draaide zich ook spontaan in een driedubbele knoop toen werd opgesomd welke producten er werden gebruikt. EPO: Yes, Testosteron; Yes, Blood transfusion: YES. 

Ik streed niet meer of minder dan met gelijke wapens was de teneur van het hele interview. Daar stel ik me persoonlijk wel enkele vragen bij. Armstrong had het onder meer ook over hoe kinderlijk eenvoudig het was om de dopinginstanties te slim af te zijn. Tot voor 2005 waren er volgens Armstrong nauwelijks controles buiten competitie. Het was dus zaak om CLEAN aan de start te komen van de Tour. Doperen gebeurde tijdens de trainingsstage. 1 miljoen dollar spendeerde Armstrong aan doping in al die tijd. Welke coureurs konden dit bedrag spenderen aan doping vraag ik me dan af. Ulrich, Basso?  Pevenage, de voormalige mentor van Ulrich, kwam uit de lucht gevallen toen hij het had over de controles buiten competitie. Blijkbaar bevonden Ulrich en Armstrong zich dan toch niet op een 'gelijk speelveld', daar Ulrich door het Duitse anti-dopingagentschap sterk in de gaten werd gehouden. Ook buiten competitie. Blijkbaar hanteert men in the States dus andere normen als het op de bestrijding van doping aankomt.

De bekentenis van Armstrong heeft hopelijk ook ergens zijn goede kanten. Een stap voorwaarts heeft het wielrennen niet gezet met dit interview. Dat had enkel het geval geweest als hij live op antenne het hele netwerk had bloot gelegd en iedereen die er bij betrokken was had genoemd met naam en toenaam. Dat is niet gebeurd. Een gemiste kans. Maar ik maak mij sterk dat de jonge generatie eindelijk zal inzien tot wat doping allemaal kan leiden. Armstrong geeft het namelijk zelf ook toe dat hij nooit de draagwijdte heeft ingeschat van zijn daden. Tot wat dit allemaal kon leiden, welke levens hij heeft verwoest. De puinhoop die hij heeft achter gelaten, de gebroken harten van wielerfans die hij nooit meer kan leiden. Misschien ben ik naïef, maar ik hoop dat de nieuwe generatie twee keer gaat nadenken als een dokter hen de hemel belooft. Amen. En nu over tot de echte orde van de dag. Komaan Kirsten Flipkens.