Ik had mij het Madrileens nachtleven levendiger voorgesteld. Hoewel ik wel zin had in een feestje was het aanbod daartoe vrij beperkt. Puerta del Sol , waar ik resideerde, is bekend voor zijn vele nachtclubs, maar die hebben op dinsdag hun sluitingsdag. Ik besloot mijn zoektocht naar enig nachtelijk vertier omstreeks één uur voor bekeken te houden zodoende fris aan dag 2 van mijn reis te kunnen beginnen. 

Guernica 
Na een verkwikkende nachtrust rolde ik rond half 8 uit bed. Het hotel voorzag al zijn gasten in een continentaal ontbijt, maar dat had maar weinig om het lijf. Een klein achterafkeukentje deed dienst als een veel te kleine ontbijtruimte. Om mijn claustrofobische gevoelens enigszins te onderdrukken heb ik dan maar ontbeten op de kamer. Mijn vlucht naar Porto vertrok pas om 3 uur. Hierdoor kon ik toch nog iets van Madrid meepikken. Ik had reeds in België beslist dat ik mijn weinige vrije uurtjes ter plaatse zou opofferen aan een bezoek van het Reina Sofia. Het Reina Sofia, u allen ongetwijfeld bekend uit de lessen esthetica en/of geschiedenis, herbergt een van de meest waardevolle kunstcollecties in de wereld. Er hangen onder andere werken van Salvador Dali en Pablo Picasso. Vooral die laatste intrigeert me. Als 18-jarig broekventje heb ik mijn eindwerk gewijd aan deze vaandeldrager van het kubisme. Zijn meesterwerk Guernica,  een uiting van protest tegenover de gruwelijkheden van het Franco-regime ten tijde van de Spaanse burgeroorlog net voor wereldoorlog 2 zou uitbreken, hangt daar namelijk sinds 1992 ten toon.   Het imposante doek (8x4) vertelt het verhaal van het net gebombardeerde stadje Guernica. De chaos en paniek die de inwoners van het stadje ongetwijfeld hebben ervaren overvallen me meteen bij het bekijken van het doek. Voor Picasso, die het werk maakte naar aanleiding van de wereldexpo in Parijs, was het een manier om zijn ongenoegen te uiten.  Nu is het echter meer dan een simpel schilderij die de gevoelens van de kunstenaar blootlegt. Anno 2011 is Guernica één van de meest symbolische oorlogsmonumenten. 

Johan Cruijff 
Na mijn bezoek aan het Reina Sofia ging het opnieuw richting hotel voor het uitchecken en het oppikken van mijn trolly. Nadien nog een tussenstop gemaakt in Salamanca, waar ik voor amper 10 euro genoten heb van een bescheiden driegangendiner. De focus werd langzaam opnieuw naar het voetbal verlegd. Net voor ik opnieuw de metro opstapte die me naar de luchthaven zou brengen trok een klein winkeltje in voetbaltruitjes mijn aandacht. Ik bestudeerde nadrukkelijk de truitjes in de etalages. Valencia, Barcelona, Real Madrid, Celtic, ze lagen er allemaal te wachten op een koper. Ik ontwaarde ook het voetbaltruitje van Madrid, dat ik gisteren kocht net voor ik het stadion binnen ging, 60 euro maar liefst. Toch mooi 30 euro uitgespaard dacht ik bij mezelf.  Wat er niet lag te wachten op een koper was het truitje van Johan Cruijff, Diego Maradona en Marco Van Basten. Ze hingen er allemaal netjes opgelijst tegen de muur. Maar goed ik kon er geen verdere aandacht meer aan besteden want het vliegtuig zou niet op me wachten.

De vlucht naar Porto verliep zonder noemenswaardige problemen, al zal de cabine crew al rustiger vluchten hebben meegemaakt. Het vliegtuig was voor de helft gevuld met luidruchtige Apoël fans. Het werd een geaccidenteerde vlucht, waarbij de Apoël fans zich niet onbetuigd lieten en meermaals de sfeer erin brachten. Mijn medepassagiërs konden het maar matig appreciëren. Ikzelf vond het wel iets hebben.  In de metro naar het centrum van Porto raakte ik natuurlijk vrij snel aan de praat met deze mensen, die mij de ware betekenis van het Ultra's gebeuren probeerden uit te leggen. Wat volgde was een interessant gesprek over de waarde die mensen hechten aan het voetbal en de plaats die het in hun leven inneemt. Meteen een van de antwoorden waar ik gedurende deze reis naar op zoek ben gegaan. Dat voetbal een belangrijke plaats inneemt in het leven van deze Cyprioten werd mij al vrij snel duidelijk. Overal in de stad zag ik oranje voetbaltruitjes opduiken,( Apoël speelt in het oranje). Na een half uur sporen bereikte ik eindelijk mijn hotel. Ik had nog ruim 3,5 uur voor de wedstrijd begon en heb die tijd dan ook gebruikt om even te verpozen op de hotelkamer. 

Estadion Dragao 
Porto beschikt over een uitgebreid metronetwerk dat het deels te danken heeft aan het voetbal, meer bepaald aan Euro 2004  Portugal was toen de gastheer.  Al de lijnen hebben dan ook bijna allemaal Stadio Dragao als eindhalte.  Ook het stadion van Boavista, enkel gebruikt in de groepsfase, en nu aan het verkommeren heeft een eigen halte. Zoals met bijna elke grote investering in Zuid-Europa is ook in dit geval het grootste deel gesubsidieerd door Europa. Een helde dure investering als je weet dat de ondergrond in Porto bestaat uit graniet, een van de hardste steensoorten ter wereld. 

Ik had er zowaar een wedstrijd uitgekozen met de leidersplaats als inzet. Wie hier de drie punten pakte zou na drie speeldagen aan de leiding komen van de groep. Apoëlhad nog niet verloren en telde 4 punten. Porto eentje minder. Eenmaal aangekomen aan het Estadio Dragao had ik niet meteen een WOW-gevoel zoals ik dat gisteren wel had. Estadio Dragao ligt grotendeels ingebed in de heuvel waarop het is gebouwd. Je krijgt dan een Heizel-effect, waardoor het er langs de buitenkant een pak kleiner uitziet. 

Het stadion biedt plaats aan 52.000 toeschouwers. Vanavond zullen er maar 35.000 aanwezig zijn, al lijkt me dat een te optimistische schatting. Nog snel even een blik werpen op de vele kraampjes voor het stadion en gewapend met sjaal betreed ik dan eindelijk het stadion waar de Apoël aanhang probeerde om met hun gezangen boven de muziek uit te komen. Dat lukt hen toch enkele keren. De match kende een hevig begin en Porto nam Apoël meteen bij de keel. na 17 minuten resulteerde dit in een vrije trap die door Hulk, de Ronaldo van Porto, laag in doel wordt getrapt. Nog geen vijf minuten later staan de bordjes weer gelijk na een heerlijke dribbel en dito schot van Ailton. Het beste hebben we dan al gehad. De wedstrijd stelde in tegenstelling tot de dag voordien geen sikkepit voor. Slaapverwekkend en enkel toen Defour een kwartier voor tijd mocht invallen was ik terug geïnteresseerd in de match. Defour deed het voortreffelijk en kwam nog bijna tot scoren ook. Het zou wat zijn geweest. Het einde kon nog boeien met reuzekansen voor zowel Apoël als Porto. 

Al bij al was dit een zeer matig partij, die bijlange na het niveau niet haalde van de dag voordien. Apoël is anders wel een leuk team en voor mij nu al de verrassing van deze Champions League. Next on my list was Tottenham-Rubin Kazan. 

Aangezien mijn vlucht pas om 4 uur zou opstijgen in Charleroi kon ik het me permiteren op een deftig uur op te staan. Maar door mijn enthousiasme hield ik het evenwel vol tot een uur of 7.  Ik sprong uit bed, wierp vluchtig een blik naar buiten en zag een groepje kinderen zich een weg banen naar school doorheen de miezerige koude buitenlucht.  Vlug trok ik de krant uit de brievenbus om te checken wat voor weer ik kon verwachten in Madrid. Tot mijn grote tevredenheid stond er achter Madrid een zonnetje met daarachter 23. Omstreeks half negen trok ik de deur achter mij dicht en zette ik koers naar Brussels South. Met mijn gedachte zat ik toen al in Santiago Bernabeu, vak 44, rij 6, stoel 11 ergens vlakbij de cornervlag.

De reis met Ryanair naar Madrid verliep voorspoedig. Bij de landing op Barajas lagen we zelfs 10 minuten voor op schema. Tien minuten die ik goed kon gebruiken, aangezien de match al over dik 2,5 uur zou beginnen. Als door een hazenwind gebeten stormde ik van terminal naar terminal richting metro. Wie low budget vliegt betaalt daar meestal ergens de tol voor. Zo moet je op Barajas Madrid nog bijna 1,5 kilometer overbruggen alvorens je aan het metrostation bent. Eenmaal daar aangekomen belandde ik in de gekende avondspits die je niet enkel op drukke toegangswegen tegenkomt, maar ook in de metro. Ongelooflijk hoe iedereen zich gedisciplineerd in een veel te kleine metrowagonl aat  proppen. Als een kamikaze gooide ik me in zo'n sardienendoos. Twintig minuten later spuwde het stalen gevaarte, mij en nog een hondertal anderen Madrilenen, Chilenen, Turken, Algerijnen, Arabieren, uit op de Puerta del Sol. In het naar buiten wandelen uit het metrostation ontwaarde ik een eerste Madridista. Özil stond er vanachter op zijn veel te groot truitje. Zijn vriendin liep dan weer te pronken met een truitje van Benzema. Achter mij hoorde ik een groepje supporters van Lyon. Zij hadden er duidelijk goede moed in. Heel naïef bleek achteraf.  Het was meteen ook de enigste keer dat ik hen die dag heb gehoord. Ergens in een hoekje van Puerta del Sol bevond zich mijn hotel, waar ik me snel even verfriste en de bagage liet voor wat ze was.

Ik hoefde niet veel moeite te doen om vanuit Puerta del Sol in Bernabeu te raken. Vanuit alle hoeken en straten kwamen ondertussen Madridista's gekropen. Het enige wat ik moest doen was mij in hun sekte infiltreren en ik zou er vanzelf geraken. Al meimerend vroeg ik me af wie dan hun sekteleider moest zijn. Ongetwijfeld moet dat José Mourinho zijn dacht ik bij mezelf. Ik volgde Mourinho's adepten van metro naar metro en na een dik kwartier kwam ik aan in Santiago Bernabeu.   Via de roltrap  rolde ik naar boven. Eenmaal bijna boven zag ik trap voor trap als een grote legpuzzel Santiago Bernabeu ontluiken. Het was precies zoals ik het me had voorgesteld. De naam van het stadion in zeeblauwe verlichting, de traptorentjes aan elke uithoek van het stadion, oude mannetjes met  een halfrot gebit die tickets probeerden te verlappen aan argeloze buitenlandse toeristen aan veel te hoge prijzen, de verschillende verdiepingen van het stadion die zich duidelijk aftekenden. Allemaal precies zoals ik het me volgens de overlevering had voorgesteld. 

Over een toegangsticket moest ik me al geen zorgen maken. Die had ik immers in België online besteld. Het enige wat ik nog hoefde te doen was mijn Visa-kaart door een ticketautomaat te halen. Het was ondertussen 20 na 8. Aan de vele kraampjes met supportersprullaria kon ik evenwel niet weerstaan. Gewapend met het maagdelijk wit truitje van Real om mijn lijf begaf ik me naar mijn zitplaats ergens aan de cornervlag. Met geen pen valt te beschrijven wat voor gevoel me overviel toen ik het stadion betrad. Een steward merkte mijn verbaasde blik op en moet in zichzelf gedacht hebben.  " Weer zo'n toerist die voor het eerst naar Santiago Bernabeu komt" Maar niks  is minder waar  De twee Japanners, die na affluiten nog een half uur plaatjes schoten na eerst de fanshop te hebben leeggeplunderd, dat waren toeristen. Ik ben een eeuwig bewonderaar van de Koninklijke.  Toen ik Ronaldo op tien meter afstand zag opwarmen kon de de avond al niet meer stuk.  De stoeltjes waren best krap en de doorgang was nauw. Voor 65 euro had ik toch iets meer comfort verwacht, maar het deerde me niet. Ik zat aan de kant van Ultra's Madrid. Geen echte Ultra's zoals ik die in Porto zou tegenkomen, maar zij gingen er wel vol voor gedurende 90 minuten. De sfeer beviel me in de positieve zin en de Ultra's kregen verscheidene keren het hele stadion mee, incluis mezelf zonder dat ik wist wat ik aan het zingen was. Opvallend is dat in 70 procent van hun liedjes de naam Barca voorkomt. De haat zit kennelijk heel diep.  Real Madrid speelde weergaloos in de eerste helft. Benzema wou zich koste wat kost bewijzen tegen zijn ex-club en speelde een dijk van een wedstrijd. Benzema opende de score en zette meteen de ruststand op het bord. De weinig meegereisde supporters (300) van Lyon maakten zich ongetwijfeld al geen illusies meer op dat moment. Lyon werd van de mat getikt zoals enkel Barca dat mss beter zou kunnen. 

Ik verheugde me op de tweede helft omdat Real dan eindelijk naar mijn kant zou spelen. Real nam wat gas van het pedaal. Ik had gehoopt Ronaldo te zien schitteren langsheen mijn flank. Maar die had er blijkbaar geen zin in en liet Marcello al het vuile werk opknappen. Ronalde beperkte zich tot wat kaatswerk centraal op het middenveld. Marcello speelde overigens een puike partij, in mijn ogen man van de match.  In de tweede helft voltrok zich zowaar een wonder. Khedira had net de 2-0 op het bord gezet. Dat was in hem in 1230 minuten Europees voetbal voor Real nog niet gelukt. Lyon kwam er niet meer uit en uiteindelijk werd het nog 4-0 dankzij een own-goal en een doelpunt van Sergio Ramos. Real was in grootse doen tegen een tegenstander waar ze in het verleden nog wel eens tegen durfde te struikelen. Olympique Lyon is Europees zowat het zwarte beest van Real. Na de match nog snel even de Madrid Ultra's gaan groeten en wandeling rond het stadion gemaakt. Halverwege mijn wandeling zag ik hoe steeds meer mensen samentroepten aan een van de uitgangen van het gebouw. Mijn tenen krulden van nieuwsgierigheid en al vrij vlug zag ik hoe spelers van Real zich uit de voeten maakten in hun zwarte Audi's.  Hetzij een Audi Q7, A7 of R8.  Amper 15 minuten na de wedstrijd zag ik hoe Xabi Alonso in zijn gitzwarte Q7 zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Hetzelfde geldt voor Higain en de rest van spelers. Een indrukwekkend schouwspel. 

Hala Madrid en ongetwijfeld tot een volgende keer.