Zondag vindt in Oostende het Belgisch Kampioenschap veldlopen plaats. Op de lange afstand verbleekt de concurrentie momenteel in het aanschijn van Pieter De Smet die de goede vorm te pakken heeft. Op de korte afstand zijn er tal van favorieten. En ook ik zal aan de start staan. Zonder grote ambities echter.
2009 was voor mij persoonlijk een waar boerenjaar. In maart vorig jaar was ik hersteld van een stressfractuur die mij zeven maanden uit competitie hield. Een ware marteling voor een zenuwpees als ik. Tijd genoeg dus om me voor te bereiden op het nakende zomerseizoen. Ten minste daar ging ik van uit. Ik zat volledig op schema om toch nog iets van mijn zomerseizoen te maken. Tot die fatale donderdag in mei, waar ik veel te diep ben gegaan op een voor mij ongewone afstand. In de Abdijentocht zette ik wel een goed resultaat neer, maar ik raakte zo verzuurd dat ik uiteindelijk een spierscheur opliep en opnieuw 2 maanden aan de kant moest. Weg zomerseizoen en ik heb dan ook niet meer de moeite gedaan een licentie aan te vragen.Ik zou voortaan alles zetten op het veldloopseizoen. Het orgelpunt moest het BK in Oostende worden.
Maar u raadt het misschien al aan de teneur van dit bericht, ook nu ben ik niet van pech gespaard gebleven. Alles verliep volgens plan deze winter en ik liep al enkele mooi resultaten bij elkaar. Onder meer in Boechout en Arendonk liep ik in de top-tien. Maar in de aanloop naar het Provinciaal Kampioenschap in Mechelen begin februari ging het opnieuw mis. De laatste week voor het PK ging ik nog een keer volledig tot het uiterste om goed te zijn in Mechelen. Het PK kon ik nog wel uitlopen en ik sleepte er zelfs nog een dertiende plaats uit de brand. Ik kermde het uit van de pijn toen, maar weigerde op te geven. Niet verstandig zo bleek achteraf, want ik zou er nog een hele maand last van ondervinden. En dit juist in de belangrijkste weken van het veldloopseizoen. Ik heb sindsdien misschien maar drie keer goed kunnen trainen en sinds twee weken heb ik dan ook wijselijk besloten de loopschoenen een tijdje op te bergen. Twee weken voor het BK kan ik dus allesbehalve spreken van een vlekkeloze voorbereiding. Begin maart had ik het BK dan ook uit mijn hoofd gezet. Ik voelde de pijn in mijn kuitbeen en dat zou niet meer goed komen dacht ik. Omdat ik al eens zeven maanden uit was door een stressfractuur wou ik geen risico lopen en was de enige remedie rust. Ik zou het mezelf nooit vergeven moest ik opnieuw zo lang aan de kant staan, alleen maar om te kunnen blijven trainen voor het BK. Uit fouten uit het verleden moet je lessen trekken had ik mezelf voorgenomen. Als ik nu pijn voel in mijn kuitbeen stop ik onmiddellijk met trainen, ongeacht of er een groot tornooi aankomt of niet.
Maar goed, ik onderhield mijn conditie dus met fitnessen en ik ontdekte opnieuw mijn koersfiets. Dit was niet belastend voor het kuitbeen en ook bij het fitnessen ondervond ik geen hinder. Ik trok er 's middags op uit met de fiets en kwam drie uur later pas thuis met zeventig kilometer op de teller. Heerlijk ontspannend was dat. Ik begon zelfs opnieuw te hopen. Terwijl mijn collega-atleten zich het snot voor hun ogen trainden voor het BK, moest ik het zien te rooien met mijn koersfiets. Ik probeerde mijn looptrainingen dan ook te simuleren op de fiets. Ik trainde op interval en merkte bij het bestuderen van de gegevens van mijn Garmin dat ik zwaarder in het rood ben gegaan dan op de atletiekpiste. Allezins een vreemde vaststelling aangezien onze trainingen meestal niet van de poes zijn. Ik begon ook steviger mijn best te doen in de gym. Dertig minuten steppen en daarna nog wat lichte krachttraining. Het BK begon opnieuw door mijn hoofd te spoken en ik had opnieuw de motivatie gevonden. Ik had nog altijd pijn, maar ik was wel aan het trainen. Ik probeerde mijn geweten te sussen door zware fietstochtjes in de omgeving van Diest-Scherpenheuvel. Telkens stevig doortrekken op de heuveltjes en steendood boven komen. Dat gaf me een goed gevoel.
Als bij wonder raakte ik deze week verlost van die vervelende pijn en kon ik dus met een gerust terug trainen. Ik voelde geen pijn meer in het kuitbeen en vanaf toen wist ik dat ik ging starten in Oostende. Had ik ook nu nog pijn gehad dan was ik zondag niet gestart. Nu goed, tijdens het seizoen rekende ik uit dat een plaats bij de eerste dertig een goed resultaat zou zijn voor mij. Ik zou in ieder geval enorm tevreden zijn moest ik dat halen. Nu plak ik geen doelstelling vast aan mijn prestatie. Ik ben al blij te kunnen starten en voor het eerst te proeven van de sfeer op zo'n kampioenschap. Nu goed, we zullen wel zien. Maandag laat ik jullie weten wat het daar is geworden in Oostende.
