De Belgische atletiek verloor afgelopen jaar twee van haar grootste uithangborden. Zowel Kim Gevaert als Tia Hellebaut zegden omwille van familiale redenen de atletieksport vaarwel. De sceptici onder ons, en niet in het minst Ivan Sonck, vreesden voor een ineenstorting van de Belgische atletiek. De optimisten onder ons stelden dan weer al hun hoop in het talent van de Broertjes Borlée. En niet onterecht, zo blijkt.
De optimisten onder ons hebben hun gelijk gekregen. De ontwikkeling die de Borlées (Jonathan en Kevin) de laatste maanden doormaakten mag gerust als revolutionair bestempeld worden. Vooral Jonathan Borlée is de laatste tijd goed op dreef. Dat bewees hij door op de universitaire kampioenschappen in de VS het BR af te snoepen van zijn broertje Kevin. De nieuwe besttijd bedraagt nu 44'78". Een tijd waarmee je heel wat potten breekt op een Europees Kampioenschap en de negende tijd wereldwijd dit jaar. Jonathan haalde er zelfs de ether van NBC mee.
De overtocht van de Borlées naar de States mag gerust beschouwd worden als belangrijkste oorzaak van deze progressie. Betere weersomstandigheden, betere coaches en sterkere concurrenten maken een wereld van verschil. In een sport waar je hier bij ons moeilijk subsidies en ondersteuning krijgt van de gewesten en de verschillende sportfederaties was het een moedige beslissing om een stap in het onbekende te zetten, en te verhuizen naar het land van president Obama. De vruchten zijn er, nu moet er enkel nog geoogst worden in het zomerseizoen. Een finaleplaats op het WK voor een van de broertjes zou meteen een bevestiging zijn van hun talen. Dat kan misschien eindelijk deuren openen voor hen in ons eigenste België. Laat ons het hopen alleszins, want talent dien je met de nodige zorg te behandelen.
