Dat Armstrong geen heilig boontje zal zijn geweest in de periode dat hij de Tour monopoliseerde hoeft waarschijnlijk geen duiding. Het zou van bovennatuurlijke krachten getuigen moest het tegendeel waar zijn. Basso, Ulrich, Mancebo, Klöden, ze hebben allemaal één ding gemeen. Allemaal hebben ze boter op het hoofd. Sommigen waren zo eerlijk om hun schuld te bekennen en boete te doen (Basso), anderen kozen dan weer voor een rol als spijtoptant (Leipheimer) en nog anderen kozen ervoor om te blijven zwijgen (Klöden), hoewel die laatste meermaals voorkomt in het klantenbestand van dopinggoeroe Fuentes. 

Normalerwijze ben je in de reguliere rechtsgang pas schuldig als dit effectief kan worden bewezen. Het vermoeden van onschuld geldt evenwel niet in de sportwereld. Wie positief test op doping dient zelf de bewijzen te leveren over hoe de verboden substantie in het lichaam is terecht gekomen. Dat leverde al gekke verhalen op. Tyler Hamilton, die betrapt werd op bloeddoping in de Vuelta van 2004, kwam met het absurde verhaal dat zijn positieve test het resultaat was van een ongeboren tweelingbroer in zijn lichaam. Wat natuurlijk op hoongelach werd onthaald binnen de wielrennerij. Contador wees dan weer met een beschuldigende vinger naar een vervuild stuk vlees. Maar ook in de atletiek beschikt men over de nodige dosis verbeeldingskracht. Le Shawn Merrit kon niet anders dan concluderen dat zijn positieve plas het gevolg was van de inname van een penisverlengend product. 

Dat het USADA zijn intifada louter op Armstrong lijkt te richten is geen toeval. Het Amerikaans antidopingagentschap kreeg vaak het verwijt al te laks om te gaan met de dopingproblematiek. Zo maakte het agentschap geen al te goede beurt in de Balco-affaire. Een dopingzaak die in 2003 aan het licht kwam en een bom legde onder de Amerikaanse atletiek. Klokkenluider van dienst was toen onderzoeksagent Jeff Novitsky. De klokkenluider in deze zaak is diezelfde Novitsky, die zich lijkt te hebben vastgebeten in deze zaak. Feit is dat Armstrong zich gedurende heel zijn professionele loopbaan onaantastbaar heeft gevoeld. Hij gedroeg zich als een echte zonnekoning en dat stuitte op veel onbegrip bij mensen die daar niet mee om kunnen. Dat Armstrong zich lijkt neer te leggen bij de huidige gang van zaken geldt voor velen als een schuldbekentenis. Armstrong is zijn hele leven een vechter geweest. Voor zijn ziekte, tijdens zijn ziekte en vooral ook na zijn ziekte. Dat hij nu de strijdbijl begraaft strookt dus niet met het beeld dat we van Armstrong hebben. Puur uit menselijk standpunt valt het wel te begrijpen. Armstrong sleepte zich de voorbije jaren van proces naar proces. Dat weegt op een mens.  

Maar Armstrong heeft gedurende heel zijn leven geen detail over het hoofd gezien. Het bataljon advocaten zal Armstrong ook al wel hebben ingelicht over het feit dat het USADA niet zomaar de bevoegdheid  heeft om zijn tourzeges af te nemen. Het UCI heeft hier een bepalende rol en die lijkt eerder geneigd om de zaak te laten rusten in het belang van het wielrennen. Een zoveelste dopingschandaal kan het UCI momenteel missen als kiespijn.  Het UCI ziet ook verder dan dat. Wat zijn de alternatieven? Ulrich die drie keer de Tour wint. Basso? Klöden? Het zou de geloofwaardigheid van deze sport nog meer aantasten. Als wiellerliefhebber kan ik best vrede nemen met het feit dat Armstrong 7 keer de Tour heeft gewonnen. Hij was zijn concurrenten ver vooruit in zijn maniakale manier van trainen, zijn opofferingen, het kleine verzet dat hij ronddraaide als was het een koffiemolen. Armstrong was gewoon de beste van zijn generatie. Met of zonder doping.