Het werkingsbudget voor het EK lange baan werd vooraf geraamd op een slordige 3,7 miljoen euro. Dat is veel geld voor een weekje topsport. Voor dat EK moest het Antwerps Sportpaleis omgetoverd worden tot een waar waterparadijs, met een olympisch bad en oefenbad.  De wedstrijden moeten immers door 5000 toeschouwers kunnen worden bijgewoond. Geen enkel van de negen 50-meter baden in ons land voldeed aan deze eisen.Na het afhaken van een van de belangrijkste sponsors is de organisatie van dit EK budgetair onhaalbaar geworden.  De kosten voor dit EK waren dan ook navenant. Een concertzaal ombouwen tot zwembad brengt natuurlijk de nodige kosten met zich mee. De organisatoren haalden hiervoor hun inspiratie bij het WK 2007. Dat WK vond toen noodgedwongen plaats in de Rod Laver Arena om aan de hoge eisen van het FINA te kunnen voldoen. Blijkbaar is enkel het beste goed genoeg in de ogen van de internationale zwemfederatie.  Organisatoren dienen zich meer en meer naar de wensen hiervan te schikken.   Het helpt als je een aantrekkelijk product kunt aanbieden (zwemmen, voetbal, honkbal, atletiek) en je de geïnteresseerde  steden tegen elkaar kunt uitspelen. Lokale overheden gaan soms ver in hun poging hun stad op de wereldkaart te zetten.  Hierbij worden er onrealistische beloften gedaan om toch maar een ander te kunnen aftroeven. Pas achteraf blijkt dat men hierbij te voortvarend te werk is gegaan. 

In Griekenland denken ze voortaan twee keer na alvorens nog eens in de dans te springen om een of ander groot tornooi. Op het gebied van infrastructuur was Athene helemaal niet klaar voor de organisatie van de Olympische spelen met als gevolg dat 95 % procent van de infrastructuur nieuw moest worden gebouwd.  In totaal zadelde de Spelen Griekenland en Athene op met een kost van ruim 7 miljard euro, ofwel een dikke 2 procent van het BBP.  Het heeft Griekenland, in het licht van de huidige economische crisis, zeker geen goed gedaan. 

Een ander schrijnend voorbeeld zijn de spelen van Montréal in 1976.  Montréal heeft 30 jaar nodig gehad om zijn schulden te kunnen afbetalen. De Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles waren financieel gezien dan weer een groot succes. Met  de financiële fiasco's van de Spelen in Moskou en Montréal in het achterhoofd werd flink gesnoeid in de kosten. Zo koos men er voor om gebruik te maken van de reeds aanwezige infrastructuur. Een vélodroom en een complex voor de zwemwedstrijden was het enige wat nog moest bijgebouwd worden. De Spelen waren zo'n succes dat de stad zich opnieuw in de strijd heeft geworpen voor de organisatie van de spelen in 2028. Of LA er opnieuw zo goedkoop van af komt is maar de vraag. Om de concurrentie uit het Midden-Oosten en het verre oosten de baas te kunnen is er geld nodig. Veel geld. 

Organisatoren gaan bijzonder ver om de internationale sportbonden gunstig gezind te stemmen. Een jaar voor de toewijzing van het WK voetbal aan Zuid-Afrika bracht Sepp Blatter, voorzitter van de Fifa, het land een werkbezoek. Hij vloog er onder andere in een sportvliegtuig over Kaapstad. Plots richt Blatter zich op en wijst naar beneden. "Daar aan de voet van de Tafelberg wil ik mijn stadion neerplanten". Midden in de wijk Green Point.  Hoewel het praktisch onbegonnen werk was om op die plaats een stadion neer te planten is men toch gezwicht voor de eisen van Blatter. Het was dat of helemaal geen WK in Kaapstad en Zuid-Afrika. Het Cape Town Stadium is momenteel een van de vele witte olifanten in Zuid-Afrika. Stadions die niet of amper nog worden gebruikt en amper onderhouden zijn.

In tijden van crisis is het onverantwoord om nog kwistig om te springen met belastingsgeld. Het WK in ZA is in dat opzicht een historische vergissing, die het land heeft opgezadeld met een pak schulden. Als voorbeeld hoe het wel moet haal ik hier graag  Duitsland aan. De  economische draagkracht van een WK voetbal in dat land is er een pak groter, omdat de stadions er nog allemaal worden gebruikt en tot de nok gevuld zijn.  Het WK in 2010 werd mede omwille van het sentiment aan ZA toegewezen. Net zoals dat sentiment een grote rol speelde in de toewijzing van het WK rugby in 1995 aan datzelfde land. Maar in tijden van crisis is het toch raadzaam te kijken naar de economische draagkracht voor een tornooi. Ook moeten we af van die drang om alles altijd grootser te willen aanpakken. Wat is er mis met een simpel tornooi zonder franjes. Dit is dan ook een pleidooi om de grootheidswaanzin een halt toe te roepen. We moeten opnieuw terugkeren naar de basis van de sport, waar de omkadering en faciliteiten eerder een  bijzaak dan een noodzaak zijn.

Het zijn de kampioenschappen die de mensen onthouden, liet Albert een week voor het WK weten aan al wie het wilde horen. Op een WK wordt geschiedenis geschreven, niet op een of andere parkcross in het midden van de week. De aanleiding tot het schrijven van dit stuk is de belabberde prestaties van de kersverse wereldkampioen na het behalen van zijn titel. Albert reed sindsdien geen deuk in een pakje boter meer. In Middelkerke, een koers om de Superprestige, kon Albert zich nog een beetje opladen en eindigde hij schijnbaar ongeïnteresseerd negende. Een dag later in Eeklo werd Albert elfde na Jan Denuwelare en godbetert Laurens Sweeck. Een wereldkampioen onwaardig. 

Albert zou beter een voorbeeld nemen aan oude rot in het vak Sven Nys, die er altijd en overal voor gaat. In Middelkerke reed Nys zich het snot uit de neus om zijn leidersplaats in de superprestige te verdedigen. Nys moest het in de sprint nipt afleggen van Zdenek Stybar. Een dag later in Eeklo deed Nys nog beter en won hij een wedstrijd die er in feite niet meer toe doet. Het toont de beroepsernst van deze op en top professional. Waar Nys aan de start verschijnt kan de organisator er prat op gaan dat hij waar voor zijn geld krijgt. Dat is bij Albert hoegenaamd niet het geval. Je zou verwachten dat iemand die pas wereldkampioen is geworden zijn trui alle eer wil aandoen en op zijn minst probeert te strijden voor de dagzege. Het kan toch niet zo zijn dat het ineens stijl bergaf is gegaan met de conditie van de Balenaar dat hij er niet meer aan te pas komt. Als de wil ontbreekt om week na week te strijden in een van de mooiste disciplines van het wielrennen zou ik me als sponsor toch serieuze vragen stellen. Indirect schaadt Albert ook het imago van zijn sponsor BKCP. 

Stilaan krijgt Albert het imago van goed-weer-coureur. Iemand die zich enkel kan motiveren als het er echt toe doet. Je zal als organisator maar pakken poen neertellen om Albert aan de start te krijgen. Nu valt Albert wel eens vaker te betrappen op een off-day, zelfs tijdens sommige klassementscrossen. Maar de wildgroei aan crossen in Vlaanderen werkt dit natuurlijk zeker in de hand. En kan je het Albert eigenlijk kwalijk nemen dat hij gretig langs de kassa passeert, zelfs al maakt hij er een trainingstochtje van. Cross is booming business in Vlaanderen en Albert en in zijn zog een heleboel andere renners profiteren daar optimaal van.  Maar geef mij dan  toch maar de ontembare vechtlust van iemand als Sven Nys, die er ongeacht de belangen bijna altijd voor gaat.