Want ja, ook in tweede klasse wordt er gevoetbald, en spannend is het ook. Misschien wel spannender dan die vermaledijde play offs in eerste nationale. Met nog 4 speeldagen te gaan leidt Westerlo de dans op één punt gevolgd door AS Eupen. En ook STVV maakt nog steeds kans op de titel.  Alleen jammer dat er geen kat van lijkt wakker te liggen, en laat dat nu net het probleem zijn. Hoe maak ik tweede klasse leefbaar? Wie nog geen thema of onderwerp heeft voor zijn/haar thesis gelieve dit eens tot op het bot uit te spitten en de antwoorden door te spelen naar Ivandewitte@aagent.be of Hermanvanholsbeeck@RSCA.be. 

Wat de Vlerick Management School is voor ambitieuze managers is tweede klasse voor voetbalclubs. Om toegelaten te worden tot dit elitegezelschap dien je aan allerlei strenge voorwaarden te voldoen. Zo moet iedere tweedeklasser  aan minstens 17 spelers een deeltijds contract kunnen aanbieden. Dien je te beschikken over voldoende zitjes in het stadion en dan zijn er ook nog eens de kosten voor de lichtinstallatie. Dan zijn er nog eens de duurdere scheidsrechters en opeens dien je ook over een minimum aan stewards te beschikken. Kosten waar veel clubs zich in derde op miskijken. Beste voorbeeld is misschien wel Oudenaarde dat vorig seizoen mocht proeven van tweede nationale, maar op het einde van vorig seizoen vriendelijk bedankte om de eindronde met derdeklassers te spelen en zich op die manier alsnog te handhaven. Ook dit seizoen stond Oudenaarde lange tijd aan kop van de rangschikking in derde, maar het liet ondertussen duidelijk verstaan geen interesse te hebben in promotie. In derde klasse A diende enkel Racing Mechelen, Boom, Deinze en Aat een licentieaanvraag voor tweede klasse in.  In derde klasse B gaat het om de helft van de clubs. Wanneer clubs uit lagere reeksen zelfs geen interesse meer tonen voor promotie raak je aan de basis van de sport en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. 

De proclamatie nadert.  De zenuwachtigheid stijgt naar ongekende hoogtes in de klas. Sommige leerlingen doen al heel het jaar door hun uiterste best. Zijn steeds in orde met hun huiswerk, studeren wanneer het moet en halen dan ook goede punten. Enkele leerlingen beschikken over rijke ouders. Zij krijgen op regelmatige basis privé-les en komen verder ook niets te kort. Sommige leerlingen doen wat ze kunnen, maar hebben nu eenmaal de pech dat niemand naar hen omkijkt. Niemand die hen aanmoedigt door te gaan als het even wat moeilijk gaat, en het kan ook niemand iets schelen of ze goede dan wel slechte punten halen. Anderen torsen dan weer een verleden met zich mee dat hen steeds maar weer blijft achtervolgen, hun goede bedoelingen ten spijt. Sommige ouders hebben zo'n grote schuldenberg dat hun kinderen in lompen gekleed naar school moeten. Als klap op de vuurpijl besliste de regering ook nog eens het kindergeld en de studiebeurzen te herleiden tot praktisch 0. Ook de klastitularis mag de hand in eigen boezem steken. Wanneer er opstootjes waren in de klas liet zij dit ook gewoon gebeuren. Er heerste het hele jaar door chaos en willekeur, wat vooral een invloed had op de zwakkere leerlingen. Sommige leerlingen werden ook harder gestraft dan anderen.  Zij is dan ook maar wat blij dat het einde van het jaar nadert en hoopt dat het er volgend jaar toch net iets rustiger aan toe zal gaan. 

Bovenstaande persiflage weerspiegelt momenteel perfect de gang van zaken in tweede klasse. Aan goede wil ontbreek het nochtans bij niemand in deze reeks.  De grootheidswaanzin maakt ook stilaan plaats voor realisme. De alarmbel wordt al enkele jaren geluid, maar niemand lijkt het te horen aan de top van onze voetbalpiramide. Een structureel gebrek aan inkomsten, belangstelling en daaruit volgend desinteresse. Dat zijn de grootste pijnpunten waar tweede klasse momenteel mee kampt. De gestelde eisen, hierboven beschreven, zijn disproportioneel met de baten van tweede klasse. De toeschouwersaantallen zijn alarmerend, enkel STVV, Antwerp en Westerlo spelen gemiddeld voor meer dan 3000 toeschouwers. Nationale media blinken uit in het negeren van de reeks, hoewel de spankracht ervan kan wedijveren met onze topklasse. Enkel bij Belgacom wordt moeite gedaan, al is hun verloning bijlange na niet in verhouding met hun geleverde inspanningen. Elke club krijgt maar liefst 15.000 euro tv-gelden.  In eerste klasse bedraagt het gemiddelde aan tv-gelden rond de 3 miljoen euro. Al moet er wel bij vermeld worden dat de tweedeklassers enkele jaren geleden een bod van 3 miljoen euro aan tv-gelden verworpen hebben. Wat uiteraard hun goed recht is. Momenteel zou er een bod van rond de 4  miljoen euro op tafel liggen. Tal van clubs zoals RWDM, Boussu Dour, Tubeke, Woluwe en nu ook Aalst zijn momenteel bezig aan een doodsstrijd. Binnen goed een week weten we of deze clubs ook volgend seizoen een licentie krijgen voor tweede. Visé heeft niet eens de moeite genomen een aanvraag in te dienen en ook Hoogstraten lijkt zich te verzoenen met degradatie. 

Een betere verdeling van de tv-gelden is een eerste aanzet om deze reeks opnieuw gezond te maken. Daarnaast moet ook gewerkt worden aan een betere exposure van de reeks. De BBC zendt bijvoorbeeld samenvattingen uit van iedere wedstrijd in de nationale reeksen. Zover hoeven we niet te gaan, maar wekelijks enkele interessante affiches samenvatten op de nationale televisie moet in mijn ogen perfect mogelijk zijn. Op die manier wek je de interesse van de modale voetbalfan. Met wat geluk trekken onze tweedeklassers misschien ook wel nieuwe sponsors aan, die zich verzekerd weten van airplay op de nationale televisie. Het zal de magere sponsorbudgetten in tweede zeker ten goede komen. Op die manier creëer je op zijn minst een levensvatbare competitie, zeker wanneer iedere club pakweg een half miljoen meer zou kunnen incasseren. Voor een club als Heist betekent dit een wereld van verschil. Zelf ben ik niet echt een voorstander van een drastische hervorming van tweede klasse. Ik vind nog altijd dat het sportieve moet zegevieren. Kleine clubs die sportief goed werk leveren hebben evenzeer hun plaats in tweede nationale. Natuurlijk is de meerwaarde van pakweg Racing Mechelen een stuk groter dan indien pakweg KVW Zaventem zou promoveren. Een loonplafond naar gelang het budget van de clubs is een volgende stap. Aan de hand van tussentijdse budgetcontroles moeten club beter begeleid worden om op die manier te vermijden dat clubs Russische roulette spelen in hun jacht naar promotie. 

Als laatste moet er ook paal en perk gesteld worden aan dubieuze samenwerkingsverbanden met vreemde clubs of geldschieters uit Indonesië, Qatar.... Lommel is hier het grote voorbeeld. Na hun faillissement in 2002 is de club massaal de kaart van de jeugd gaan trekken en is het uitgegroeid tot een stevige subtopper. Spelers als Cerigione of Hans Vanaken konden rustig rijpen aan de Gestelse Dijk en maken nu het mooie weer in onze eerste klasse. Buitenlanders uit verre opleidingsacademies, daar zit niemand op te wachten. Er is dus nog veel werk aan de winkel, maar met een beetje goede wil zou men al een heel eind ver raken. 

Kilometerpaal 33, de marathon van Barcelona verloopt beter dan ik het me had voorgesteld. Na een relatief aarzelende start voelen mijn benen nog steeds fris aan. Voor mij zie ik een Afrikaanse dame die krampachtig haar tempo probeert vast te houden. Haar mannelijke haas probeert haar nog moed in te spreken, daarbij beseffende dat zijn woorden in dovemansoren vallen.  De man met de hamer had haar genadeloos getroffen. Ik had met haar te doen en bij het passeren wierp ik haar nog enkele bemoedigende woorden toe. Ik denk overigens niet dat ze het nog heeft gehoord, zo ver weg was ze. Dat ging me niet overkomen was ik honderd procent zeker. Mijn kilometertijden gingen nog steeds in dalende lijn en ik voelde me fris. De schrik dat ik mezelf zou tegenkomen was volledig verdwenen. Angst maakte plaats voor strijdvaardigheid, onzekerheid voor overmoedigheid. Ik sloeg aan het rekenen en droomde stiekem al van een tijd rond de 2 u 35.  Niets zou me ervan weerhouden, tot plots..........

Drie maanden specifieke training had ik erop zitten toen ik op vrijdagavond 14 maart op het vliegtuig stapte dat me naar Barcelona zou brengen. In tegenstelling tot vorig jaar had ik deze keer een lotgenoot aan mijn zijde. Onder het motto gedeelde smart is halve smart zou het weekend pas geslaagd zijn als we beiden onze doelen konden bereiken. Op de heenreis werden dan ook alle mogelijke strategieën besproken. Snel starten, of toch eerder behoudend?  Als ervaringsdeskundige had ik natuurlijk het grote voordeel het al eens allemaal meegemaakt te hebben. Treviso 2013 was een positieve ervaring over de hele lijn en de microbe had me danig te pakken.  Al snel had ik mijn doelen gezet op Rome of Barcelona. Omdat ik Barcelona nog nooit bezocht had was de keuze uiteindelijk vrij snel gemaakt. De heenreis verliep voorspoedig en rond half elf kwamen we aan in Residencia Universitaria Augusta, dat voornamelijk bevolkt wordt door buitenlandse studenten. Van Japanners met een mondmasker tot  een verdwaalde Indiër. Zwaar feestende studenten, die houden van luidruchtige kotfeestjes, kwamen we gelukkig niet tegen. Al trakteerden enkele wegenwerkers met drilboor en graafmachines ons op een salvo vervelende en scherpe boorgeluiden op zaterdagmorgen, waarvoor dank. 

Veel tijd om in Barcelona de toerist uit te hangen was er niet. Een beetje jammer want deze stad heeft best veel te bieden. Hoewel toeristische hotspots me weinig zeggen wou ik toch absoluut het Estadi Olimpic eens bezichtigen. Het prachtige uitzicht vanaf Montjuïc, waar je een prachtig zicht hebt over de stad, was overigens een leuke bonus. Het Estadi Olimpic straalt ontegensprekelijk klasse en elegantie uit, iets wat moderne olympische stadions toch missen.  Het lijkt wel of de tijd er is blijven stilstaan. In dit stadion behaalde Svetlana Bolshakova haar tot hiertoe grootste succes, een bronzen medaille op het EK 2010 in het hink-stap-springen. Het toeval wil dat ik net op de heenreis het boek Svetlana ben beginnen lezen. Overigens een prachtig boek en het gaf dit bezoek toch een extra dimensie. Na de obligatoire pasta party, om de nodige koolhydraten te tanken, en het afhalen van de nummers op de Expo was het tijd om de benen te laten rusten en aandacht te schenken aan het bijvullen van de glycogeenvoorraden. Ik kon ondertussen geen pasta meer zien.

Zondag 16 maart, raceday. De start van deze marathon was voorzien om 8:30 op de Avinguda de la Reina Maria Christina vlakbij Placa Espanya. Door deze vroege start wordt grotendeels de hitte vermeden. Geen overbodige luxe want midden maart kan de temperatuur hier al behoorlijk oplopen. In Dubai wordt om diezelfde reden bijvoorbeeld om 6 uur gestart. Het was een stralende dag en er was geen wolkje te bespeuren aan de hemel. Met 13 graden was het het ideale loopweer. Toch voor de eerste twee uur, want toen de zon genadeloos hoog boven de gebouwen uitkwam werd de warmte een factor waar ik  net iets te weinig rekening mee gehouden had. 

Omstreeks half 6 waren we die dag uit de veren. Na een bescheiden ontbijt sloeg de stress me toch stilaan om het hart. Mijn hartslagmeter gaf abnormaal hoge waarden aan in rust. In de metro op weg naar de start heerste een gezellige drukte. Bedrukte gezichten, waar de spanning van af te lezen was, maar evengoed dollende Spanjaarden die de race net wat lichter oppakten. Een groepje Engelsen dat zich vakkundig van kop tot teen had ingesmeerd met zonnecrème zat verspreid in de overvolle metro. Moet lastig zijn wanneer je begint te zweten dacht ik nog bij mezelf. Barcelona behoort tot een van de grootste marathons van Europa qua deelnemers en werd voor het eerst georganiseerd in 1978, toen nog onder de naam Marathon van Catalonië. Van stadsmarathons had men in die tijd nog nooit gehoord op het Iberisch schiereiland. Je had het Spaans Kampioenschap en daarmee was de kous zowat af. Van meet af werd de klemtoon gelegd op het recreatieve. Barcelona was op dat vlak één van de trendsetters. De marathon richt zich voornamelijk op een breed publiek. In tegenstelling tot Londen of Parijs zijn de startgelden voor eliteatleten er ook een heel pak lager en doet het vooral beroep op de iets mindere goden uit Kenia en Ethiopië. Het parcoursrecord staat met 2:07:30 op naam van de Keniaan Jackson Kotut gelopen in 2010. Hoewel er al heel wat geschiedenis aan deze marathon kleeft is de groeicurve pas de laatste jaren omhoog geschoten. In 2006 telde Barcelona 4200 deelnemers, dit jaar mocht de organisatie rekenen op 17786 sportievelingen. De Marathon van Barcelona wordt traditioneel ook door veel buitenlanders gelopen, die er een weekendje Barcelona aan vastknopen. Het parcours brengt de deelnemers langs de belangrijkste bezienswaardigheden zoals Camp Nou, de Ramblas en Sagrada Familia. Geen betere manier om deze stad te leren kennen me dunkt, al slaagde ik er wel in om pardoes voorbij Sagrada Familia te lopen zonder het maar enigszins in de gaten te hebben.

Op de tonen van Highway to Hell weerklonk stipt om 8:30 het startschot. Een kleurrijke bende aangevoerd door een tiental Kenianen en Ethiopiërs zette zich in één lange brede sliert in beweging. Ik had me voorgenomen om net als vorig jaar niet overhaast van start te gaan. Ik ben hoegenaamd niet het type lefgozer dat verschroeiend van start gaat en wel zal zien waar het schip strandt. Ik ben eerder het voorzichtige type dat zorgvuldig naar een tempo zoekt dat probleemloos kan worden aangehouden. Dat tempo schommelde de eerste kilometers rond de 3'38" en 3'46" afhankelijk of de weg licht omhoog ging of licht bergaf. Vooral in het eerste gedeelte van de race waren er aardig wat stukken vals plat die het tempo lichtjes drukten. Hoewel ik makkelijk met een iets sneller groepje had kunnen meeschuiven koos ik ervoor om mijn eigen tempo te blijven lopen. Een groepje van een man of 25 liet ik wijselijk van me weglopen en solitair vervolgde ik mijn weg. Dit had als grote voordeel dat alle aanmoedigingen mijn kant opkwamen en ik vrije ruimte had voor mijn pas. Venga, venga Kevin  klonk het aldoor. Niet dat ik plots zo'n wereldster ben dat iedereen me herkent, mijn voornaam stond gewoon op het borstnummer gedrukt. Het publiek stond op de meest toeristische plaatsen rijen dik wat telkens voor het nodige kippenvel en opstootjes aan adrenaline zorgden.  En ook de vele muzikale bands langs de kant maakten er mee een onvergetelijk spektakel van. Na een kilometer of zes kwam Camp Nou in het zicht. Barca zou die middag Ossasuna thuis met 7-0 vermorzelen en ik baalde er toch wel van dat de wedstrijd om 17:00 uur gespeeld werd en mijn vlucht al om 19 uur zou vertrekken. Met de beste wil van de wereld een onmogelijke combinatie. 

Het was best aangenaam lopen in de vroege ochtendzon het eerste uur. De kilometers gingen vlot voorbij, al ergerde ik mij wel licht aan het feit dat de kilometerborden en mijn Garmin toch niet synchroon de juiste afstand weergaven. Het verschil bedroeg al vrij vlug 400 meter en dat al in de eerste 10 kilometer van de race. Ik heb die borden dan ook verrot gescholden in de laatste 2 kilometer toen elke vezel van mijn lichaam naar de finish snakte.  Ik kwam aan het punt van de halve marathon door in 1:18"11. Perfect op schema voor een mooie tijd en ik was er op dat moment van overtuigd dat ook dit jaar een negatieve split tot de mogelijkheden behoorde. Vanaf kilometerpaal 20 ging ik dan ook licht versnellen. Er werden kilometers gedraaid van 3'38" en sneller. Het enige waar ik me zorgen over maakte waren mijn benen, die al vrij vroeg in de race lichtjes verkrampten. Ik besteedde dan ook extra aandacht aan het drinken in de hoop dat het zeker niet erger zou worden. De krampen verdwenen en voor het eerst begon ik ook te genieten van de wedstrijd en de prachtige omgeving. De twijfel verdween en het zelfvertrouwen groeide met de kilometer.  Leuk moment was ook toen ik halverwege mijn reisgenoot kruiste, die goed in de wedstrijd bleek te zitten.

Hoe zou dat voelen zo'n klap van de hamer? Het was een vraag waar ik vorig jaar geen antwoord op kreeg in Treviso. Maar laten we dit fenomeen eerst eens fysiologisch verklaren. Er zijn ondertussen boeken vol geschreven over het fenomeen. In het kort komt het neer op het volgende. Ons lichaam kan een beperkt volume aan koolhydraten opnemen, dat opgeslagen zit in de vorm van glycogeen in de lever en de spieren. Genoeg om ons 1 tot 1,5 uur energie te geven voor zware duurinspanningen. Nadien haalt het lichaam zijn energie uit de aanwezige vetreserves. Deze verbranding verloopt een pak moeilijker waardoor je prestatieniveau met 20 tot zelfs 50 procent afneemt. Door middel van training kan je die grens verleggen en ook het stapelen van koolhydraten voor een wedstrijd, het zogenaamde taperen, kan hierbij helpen. Zo'n inzinking laat zich in de meeste gevallen ook niet voorspellen. Het ene moment voel je je nog goed en twee minuten later valt het tempo drastisch terug en gaat alles moeizaam.  Spieren spannen samen, de blik wordt wazig en dof en het enige waar je naar verlangt is de finish. Zo ging het alvast bij mij. Mijn kilometertijden vielen in kilometer 36 terug naar 3'52 en de laatste twee kilometer gingen in respectievelijk 4'07 en 4'12 of een halve minuut trager dan enkele kilometers geleden. Ook de hitte heeft hier ongetwijfeld zijn duit in het zakje gedaan. Al besef ik wel dat ik al bij al nog min of meer de schade heb weten te beperken. Ook mijn reisgenoot heeft moeten knokken om zijn doel te bereiken, maar wist na een lange lijdensweg toch te finishen in 2u59' 33". 

Moe maar voldaan finishte ik na 2u38'04" als 32ste in de totaalstand. Daar had ik op voorhand zeker voor getekend, al was ik in eerste instantie toch ontgoocheld dat ik op het einde nog meer dan 2 minuten moest prijsgeven. Maar dat is ook het mooie aan deze sport. Elke marathon heeft zijn eigen verhaal en aan voorspellingen waag ik mij al lang niet meer. Afspraak volgend jaar, ik denk het wel. Enkele namen die op het verlanglijstje staan: Dubai,Boston, Hamburg, Rotterdam, Rome.....

Waar hebben we dat nog gehoord moet u vast en zeker denken? Indien uw kortetermijngeheugen u nog niet in de steek heeft gelaten zal de zaak Duchatelet vast en zeker een belletje doen rinkelen.  Mircea Rednic had er met Standard vorig jaar een goed seizoen op zitten. Supporters gingen er dus vanuit dat Rednic ook volgend seizoen zou mogen aanblijven. Duchatelet, die er eigenzinnige ideeën op nahoudt als het op voetbal aankomt, dacht daar evenwel anders over. Exit Rednic en de excentrieke Luzon uit Israël werd aan boord gehesen. Zeer tot ongenoegen van de Luikse fans. De resultaten geven Duchatelet voorlopig gelijk, waardoor de fans zich voorlopig gedeisd houden. Maar het was niet alleen het geval Rednic dat de fans van Standard het afgelopen jaar deed steigeren. Vooral het gebrek aan visie, waarbij het sportieve voorop staat, werd gehekeld. Zo kwam het tot een openlijke aanvaring tussen La Famille des Rouches, overkoepelend supportersorgaan, en Duchatelet nadat deze laatste 20 miljoen euro onttrok uit de club. Het supportersprotest in de thuiswedstrijd tegen Anderlecht vorig seizoen, waarbij de match moest worden stil gelegd nadat er tal van rookbommen op het veld werden gegooid, was het grote kantelmoment voor de voormalige kopman van Vivant,  die prompt beloofde op zoek te gaan naar een overnemer. Meer dan een jaar later is er nog steeds geen overnemer gevonden en op wat supportersprotest in het begin van het seizoen na is het nu weer peis en vree op Sclessin. Of hoe het korte-en langetermijngeheugen voetbalfans nog wel eens in de steek wil laten.

Terug naar de orde van de dag dan. Het protest uit de Vurige steden heeft zich een goede 60 kilometer naar het noorden verplaatst. Momenteel wordt in Genk volop de revolutie gepredikt. De slachtofferrol wordt deze keer waargenomen door het duo Degraen en Jacobs, die het dagelijkse bestuur van de club voor rekening nemen. Genk begon alvast denderend aan het seizoen en er werd fris en modern voetbal gebracht met enkele Europese uitschieters als kers op de taart. De uitoverwinning op Kiev was ronduit knap. Maar na het thuisverlies tegen Anderlecht is de motor aan het sputteren geslagen. Een gebrekkige communicatie tussen supporters en bestuur, de teloorgang van Genk als warme familieclub en het gebrek aan visie jagen de fans nu al weken in de hekken. De sportief tegenvallende prestaties van de laatste weken is de perfecte voedingsbodem om het protest te rechtvaardigen. Een kans waar de fans stiekem op hebben gewacht. De motor van het supportersprotest is Tribune Zuid, waar leden van Drughi en Geneche week na week voor een zuiderse sfeer zorgen. Gekleed in het zwart geven zij uiting aan hun protest. Een protest waar niet iedereen in de Cristal Arena zich in kan vinden. Paradoxaal genoeg zijn deze amokmakers dus zelf deels verantwoordelijk voor de teloorgang van hun familiale club. Los van het feit of dit supportersprotest gerechtvaardigd is willen fans te pas en te onpas de held uithangen. Is het die continue drang naar aandacht of gewoon een opstoot van oergevoelens? Of misschien is het wel een combinatie van de twee? Ook in Anderlecht lijkt nu stilaan iets te broeien. 

Niets is zo vergankelijk als succes in het voetbal. De ene week is men de held om de week nadien met alle zonde van Israël te worden overladen. Het pragmatische denkvermogen van de modale voetbalsupporter lijkt steeds en meer te worden aangetast door de waan van de dag. Consequent gedrag, nooit van gehoord. Standard Luik zou nog steeds in brand moeten staan omdat Duchatelet zich niet aan zijn woord lijkt te houden en de club nog steeds niet verkocht is. De sportieve prestaties van Standard lijken een verdovend effect te hebben op de supporters. Wat eens te meer bovenstaande stelling bewijst. Als supporter heb je uiteindelijk niet te kiezen, je moet de zaken nemen zoals ze zich aandienen. Ik pleit er dan ook voor dat clubs meer en meer gaan werken volgens Duits model. Dit houdt in dat supporters een bepaalde participatie in de raad van bestuur kunnen afdwingen en dus mee het beleid kunnen bepalen.  Supporters zijn uiteindelijk de club en dus is het niet meer dan logisch dat zij ook inspraak krijgen. Ik hoop alvast op de hardnekkigheid van de Genkse fans om hun protest, zij het op een beschaafde manier, te blijven volhouden.  Aan hypocrisie heeft niemand een boodschap en het zou de geloofwaardigheid van de voetbalsupporter alvast ten goede komen.

Aanleiding tot het schrijven van deze blog is de knalprestatie van Tsegaye Mekonnen in de marathon van Dubai. Als 18-jarige debutant op de klassieke afstand won de Ethiopiër in een verbluffende tijd van 2 04 32. Hiermee schrijft hij meteen het onofficiële wereldjuniorenrecord op zijn naam. Wat zijn prestatie zo opmerkelijk maakt is het feit dat Mekkonen schijnbaar uit het niets lijkt te komen. In september vorig jaar liep hij een halve marathon in een bescheiden 62'43".  Zijn record op de 10 kilometer op de baan bedraagt 29'13".  Dat zijn geen uitzonderlijke prestaties voor Ethiopiërs van die leeftijd. 

Hiermee is de toon voor een spetterend marathonjaar opnieuw gezet. En wat meer is, Ethiopiërs lijken opnieuw in grote getale de weg naar de klassieke afstand te hebben gevonden. De top-5 in Dubai is zelfs volledig Ethiopisch getint. Al moet er wel bij vermeld worden dat de Marathon van Dubai sinds jaar en dag een Ethiopisch onderonsje is. In se zijn er zelfs gelijkenissen te ontdekken in enerzijds de Ethiopische revival en anderzijds het feit dat Dubai zich steeds meer profileert als één van de snelste marathons ter wereld. Net als Berlijn, Chicago of Londen zijn de omstandigheden in het oliestaatje in deze tijd van het jaar perfect. Puntgaaf asfalt, biljartvlak,  lange brede lanen en gunstige klimatologische omstandigheden.  Om de warmte voor te zijn wordt voor dag en dauw gestart in Dubai, waardoor er bij een aangename 15 graden gelopen kan worden. Onontbeerlijk om snelle tijden te lopen. Het is nog een kwestie van tijd vooraleer het wereldrecord in Dubai gelopen wordt  en dan hoogstwaarschijnlijk nog door een Ethiopiër. Want naast perfecte omstandigheden hebben ze er ook geld, veel geld. Mekonnen gaat bijvoorbeeld naar huis met een cheque van 200.000 dollar. 

Dat een jonge knaap als Mekkonen 2 04 32 loopt toont aan dat er nog veel rek zit op de marathon, een discipline die de afgelopen jaren vooral door Kenianen wordt gedomineerd. Hoewel Ethiopië in de geschiedenis een van de marathonlanden bij uitstek was, zijn ze een hele tijd weg geweest van het voorplan. Zo heeft u ongetwijfeld al gehoord van  Abebe Bikila, die in 1960 blootsvoets Olympisch Goud veroverde op de marathon. Die hegemonie heeft zich vooral in de jaren negentig en 2000 verlegd naar de baan. Terwijl de Ethiopiërs op de piste de ene na de andere medaille veroverden op grote kampioenschappen, met namen als klokken zoals Gebreselassie, Tirunesh Dibaba, Kenenisa Bekele....., kwam de marathon terecht in het verdomhoekje. De cijfers liegen er niet om. Wie de wereldjaarranglijst met de snelste tijden op de marathon van 2000 tot 2007 er even bijneemt moet met een vergrootglas speuren naar Ethiopische topprestaties. Al moet gezegd dat begin 2000 de Kenianen ook bijlange na niet zo dominant waren als vandaag. Sinds midden jaren negentig is Ethiopië de absolute referentie geworden op de 5 en 10 kilometer.  En die dominantie heeft er mede voor gezorgd dat jonge atleten er staan te dringen om in de voetsporen van Gebre en Kenenisa te treden. 

Het keerpunt is misschien wel de periode 2006-2008 geweest, toen Gebreselassie zich na zijn carrière op de baan volledig is beginnen toeleggen op de marathon. Dit resulteerde in een wereldrecord in 2008 in Berlijn en drie opeenvolgende beste wereldjaarprestaties. Dit toont nogmaals aan welke status Gebreselassie in eigen land geniet. Haile was voor veel Ethiopische atleten een bron van inspiratie na zijn gouden medailles in Atlanta en Sydney en zijn heroïsche duels met de Keniaan Paul Tergat. Met zijn prestaties in de marathon inspireerde hij in zijn kielzog opnieuw een geheel nieuwe generatie. Om een idee te geven. In 2010 werden 8 van de 20 snelste tijden op de marathon door Ethiopiërs gelopen. 2011 was dan weer een compleet rampjaar, de top 25 werd toen uitsluitend door Kenianen bevolkt. Het jaar nadien werd opnieuw orde op zaken gesteld en ook 2013 was een goed marathonjaar voor Ethiopië.

De tweestrijd tussen Kenia en Ethiopië lijkt nu dus ook op de marathon in volle gang. Dat er nog snelle tijden zullen volgen dit jaar staat buiten kijf. Kozen Keniaanse en Ethiopische atleten in een niet zo ver verleden pas op latere leeftijd voor de marathon dan gebeurt dit steeds vroeger. Het was voor hen vaak de kers op de taart en de manier bij uitstek om hun pensioen veilig te stellen. Grote stadsmarathons betalen grof geld om voormalige toppers uit het baancircuit naar de marathon te lokken. Het heeft Paul Tergat alvast geen windeieren gelegd om maar één naam te noemen. Was een combinatie marathon en baanatletiek vroeger not done, dan lijkt er ook op dat vlak verandering op til.  Kenenisa Bekele zal dit jaar voor het eerst starten in Parijs, maar spreekt tevens van een verbetering van zijn eigen wereldrecord op de 10 km. De huidige wereldrecordhouder op de 10.000 m, nog altijd maar 31, lijkt terug op het goede spoor te zitten  na de gemiste Spelen in Londen. Onlangs klopte hij in de Great North Run onder meer Gebreselassie en Mo Farrah in een heroïsche sprint. Ook Farrah zal dit jaar zijn debuut maken op de marathon in Londen en ook de Somalische Brit heeft zijn baanambities nog niet opgegeven. 

Blijft de vraag welk land de beste marathonlopers voortbrengt. Kenia en Ethiopië steken ver boven de rest uit. Slechts een handvol Europeanen, Amerikanen en Aziaten slaagden er de afgelopen twee jaar in om onder de 2 07 te lopen. Om een idee te geven, in oktober 2011 slaagden maar liefst 18 Kenianen in dat opzet. En dan tellen we de rest van het jaar niet eens mee. Het toont eens te meer de omvang van de talentenvijver waaruit in Kenia gevist kan worden. Voor iedere loper die 2'07 loopt staan er tien andere te dringen. Meteen ook een van de redenen waarom de Kenianen het zo vaak laten afweten in de baanatletiek. Men ziet door de bomen het bos niet meer. In plaats van te investeren in enkele talenten wordt er gehandeld volgens de waan van de dag. Dit in tegenstelling tot Ethiopië waar veel zorgvuldiger met talent wordt omgegaan en waar ook al eens gefaald mag worden. 

Al dat talent situeert zich specifiek op één plaats in Kenia, de Rift Valley. Een gebied op grote hoogte, dat al eeuwen wordt bevolkt door de Kalenjin stam. Het is deze stam, met 5 miljoen inwoners, die het merendeel van het Keniaanse loopgeweld voortbrengt. Tal van grote namen komen hier ook trainen, zoals Galen Rupp en Mo Farrah. Naar schatting trainen er elke dag zo'n 1500 atleten, die gemiddeld tussen de 20 en 40 kilometer lopen op stoffige sintelwegen in de heuvels rond Iten. Vaak met maar één doel en dat is in het levensonderhoud van de ganse familie voorzien. De kracht van het getal maakt dat deze bende de wereld rondzwerft op zoek naar startgelden en prijzengeld. En die vind je vooral in de marathons. 

Een ander aspect wat zeker meespeelt in het uitmuntend presteren van de Kenianen is het mentale. Er wordt gezegd dat het lopen van een marathon voor een groot gedeelte een mentale kwestie is. Het willen en kunnen opzoeken van de pijngrens. De Kalenjin stam staat erom bekend kinderen op jonge leeftijd licht te martelen.  Hierdoor leren zij door de pijngrens heen te bijten, iets wat hen zeker in de marathon van pas komt. Een groot verschil met onze westerse samenleving die er voornamelijk op gericht is elke vorm van pijn te vermijden.  Verder zou ook de voeding een grote rol spelen. Keniaanse lopers halen 75 procent van hun calorieën uit koolhydraten. Hierdoor beschikken zij over meer reserves, die hen van pas komen om in het laatste deel van de wedstrijd het tempo hoog te houden. Ook qua hydratatie houden ze er hun eigen gewoonten op na. Kenianen vinden bijvoorbeeld water en sportdrank maar niks. Zij verkiezen een mix van thee, koeienmelk en suiker. En ook op vlak van lichaamsbouw zijn Kenianen en Ethiopiërs in het voordeel en dit simpelweg omwille van hun dunne kuiten en enkels, waardoor zij minder last hebben van de negatieve effecten van de zwaartekracht en een soepelere tred kunnen ontwikkelen. 

Het werd een zure avond voor Kortrijk. De troepen van Hein De Tovenaar speelden een goede wedstrijd en dwongen tal van kansen af. Dat er maar één keer gescoord werd mag een wonder heten. Ook de verlengingen brachten geen soelaas, penalty's moesten dus uitkomst bieden. Bij beide teams gingen de elfmeters vlotjes tegen de touwen. Petrovic kreeg de ondankbare taak om Kortrijk in de race te houden voor kwalificatie. Missen betekende meteen boeken toe. Nu zijn Serviërs wel het één en ander gewoon. De gruwel van de Balkanoorlog heeft ook bij hem ongetwijfeld  zijn sporen nagelaten. Voetbal was voor veel van die jongens dan ook een manier om hieraan te ontsnappen. Dan mag een penalty toch geen probleem vormen zeker? Petrovic werpt de bal schichtig een blik toe, neemt een korte maar krachtige aanloop en ziet zijn schot sterven tegen de dwarsligger. Het verdict is hard, Kortrijk ligt uit de beker en de 31-jarige Serviër hypothekeert hiermee misschien wel zijn toekomst bij KVK. Want hoe men het ook draait of keert, wie een beslissende penalty mist krijgt vaak op subtiele wijze een lading pek en veren over zich heen.

Petrovic kreeg de ondankbare taak als zesde te trappen. Missen is dan vaak dodelijk. Dan laat je toch geen bankzitter trappen die nog geen minuut heeft gespeeld dit seizoen? Was de rest te bang om een penalty te nemen en waar zaten de ervaren spelers uit het team, zoals een Gertjan De Mets? Op zo'n momenten is missen dan ook des te menselijker. De schouderklopjes van ploeggenoten en trainers aan het adres van Petrovic leken wel één  gezamenlijke achterliggende boodschap met zich mee te dragen. "Moedig dat jij je verantwoordelijkheid genomen hebt, maar je hebt je kansen nu wel helemaal verkeken". Zo werkt het nu eenmaal in het voetbal. Petrovic had weinig te winnen met die penalty, maar wel alles te verliezen. 

Er zijn voorbeelden legio van falende penaltynemers die het zuur te verduren kregen bij hun club. We keren terug naar eind augustus. Lukaku komt bij Chelsea nauwelijks aan spelen toe. In de finale van de Europese Supercup tegen Bayern München mag Lukaku kort voor het einde invallen. Hoewel Bayern een stuk sterker voor de dag kwam, draait het uit op strafschoppen. Lukaku mist zijn bal en wordt de schlemiel van de avond. Lukaku moet de impact van zijn misser goed hebben ingeschat, want hij geeft zijn manager de opdracht te zoeken naar een nieuwe club. Enkele uren voor het sluiten van de transfermarkt is Lukaku opnieuw onderdak bij Everton.  Een transfer naar de Toffees zit er voor Petrovic evenwel niet in.

Basic Fit maakt onderdeel uit van de groep rond Health City. Een Nederlandse onderneming die al meer dan 30 jaar actief is in de wereld van fitness en healtchcare. Ook Fitness First behoort bijvoorbeeld tot diezelfde keten. Deze onderneming kende vooral de laatste 10 jaar een fikse groei. Om het bedrijf meer groeipotentieel te geven  werd in 2005 toenadering gezocht tot investeringsgroep Waterland, dat 50 procent van de aandelen in handen kreeg. Sindsdien staan de groeicijfers centraal. Zo werd in 2009 bijvoorbeeld Basic Fit overgenomen. Jaarlijks streeft het ernaar 15 clubs te openen in gans Europa. Met zijn 280 clubs verspreid over het hele continent is het de grootste fitnessketen in Europa. De focus ligt hierbij vooral op de BeNeLux, Spanje, Frankrijk en Duitsland.  De gehanteerde strategie is even simpel als geniaal. Bereik een zo groot mogelijke doelgroep en hou de kosten zo laag als mogelijk. Zo staat Health City bekend als het premium merk. Dit all inclusive pakket, dat om en bij de 50 euro per maand kost, omvat naast fitness ook de toegang tot enkele healthcare faciliteiten. Doelgroep hier is de brede middenklasse, die op zoek is naar comfort en daar best iets meer wil voor betalen. Met Basic-Fit wordt dan weer gemikt op de meer prijsbewuste consument. Pittig detail, in september van dit jaar kochten de oorspronkelijke oprichters opnieuw alle aandelen over van Waterland. 

Toegegeven, bij Basic Fit is men niet over één nacht ijs gegaan bij deze plotse hemelbestorming. Al in 2011 was het bedrijf actief in België, maar maakte het amper reclame voor zijn activiteiten. Niet onlogisch aangezien BF toen slechts in 7 grote centrumsteden aanwezig was. Nu het zijn diensten over heel België kan aanbieden (80 vestigingen) is het tijd voor de grote doorbraak. De timing van de grootscheepse mediacampagne is goed gekozen. De eindejaarsperiode is doorgaans het moment van het jaar dat er goede voornemens worden gemaakt. Sporten en afvallen is er eentje die bij heel veel mensen bovenaan het lijstje staat. BF speelt daar nu dus handig op in. Een maandabonnement kost 15,95 euro. Voor dit bedrag kan ook de rest van het gezin aan de slag. Veel service hoeft u alvast niet te verwachten. De fitnesszaken zijn sober ingericht, het interieur oogt bijzonder strak en de dienstverlening wordt tot een minimum beperkt. Van een gratis proefles heeft men bijvoorbeeld nog nooit gehoord. Wie wil komen fitnessen moet meteen een jaarcontract afsluiten. Pech als je na een maand tot het besef komt dat dit toch niet helemaal je ding is. Wie wil genieten van de gunstige promotie (15,95) moet meteen het hele jaar vooruit betalen. Voor een maandelijkse domiciliëring rekent men 2 euro extra. Wil je trainen onder deskundige leiding van een fitnesscoach, iets wat bij andere fitnessketens standaard in de prijs begrepen is, dan betaal je daar maandelijks 5,95 extra voor. Opzeggen kan pas een maand voor je jaarcontract afloopt middels een aangetekend schrijven. In het andere geval wordt je abonnement stilzwijgend verlengd. Per ongeluk je kaart kwijt gespeeld? Pech dat kost je dan 15 euro.  En er zijn wel meer zo'n addertjes onder het gras. Wie zich bijvoorbeeld verheugt op een stevige workout tijdens een feestdag is eraan voor de moeite. De ketens zijn dan gesloten om kosten te besparen. Hoorde ik daar iets over een efficiënte en effectieve organisatiestructuur? Ook in het weekend kan je in de meeste zaken maar van 9-16 uur terecht. Nog straffer is dat enkel de vestiging in Anderlecht door de week 24/24 geopend is. Van discriminatie gesproken. Waarom kan dit dan niet in pakweg Hasselt of Herentals? Juist ja, kostenefficiëntie. 

Basic-Fit claimt uniek in zijn soort te zijn. De Ryanair van de fitness wordt wel eens gezegd. Of BF eenzelfde revolutie kan ontketenen dan O'Leary en de zijnen valt nog af te wachten. Wie 15 jaar geleden beweerde dat men vandaag de dag voor 50 euro op en af naar Barcelona kan vliegen werd voor gek verklaard. Et voila, vandaag kan het. Maar zitten we hier eigenlijk wel op te wachten? Wie intekent bij BF is vooral op zichzelf aangewezen. Geen professionele coach die je steunt als het wat minder gaat. Geen aanpassing van je schema wanneer je toch net iets te veel hooi op je vork neemt.  Het hangt er dan maar net van af hoe gemotiveerd je bent om die kilo's te verliezen of in vorm te raken. Je kan dan wel gratis gebruik maken van een virtueel coachingsprogramma en app, maar er gaat toch niets boven echt menselijk contact als je het mij vraagt. Laat ons hopen dat de komst van BF een verdere democratisering van de sector in gang kan zetten. In veel fitnesszaken betaal je al gauw 40 tot 50 euro voor een maandabonnement.  Dat is in tijden van crisis voor veel mensen een struikelblok.  Je kan natuurlijk ook nog gewoon je loopschoenen aanbinden en een eindje gaan joggen. Minstens zo efficiënt en het gebruik van de wegen is vooralsnog helemaal gratis. 

Er valt namelijk heel wat te zeggen over deze club. Tot voor drie jaar was deze club uit Arnhem niet meer dan een grauwe middenmotor met meer negatieve dan positieve uitschieters. De club speelde dan wel in een hypermodern stadion, veel fraais kregen de mensen in de GelreDome niet voorgeschoteld. Daar kwam drie jaar geleden plots verandering in toen Mereb Jordania en zijn gevolg er neerstreken. De Georgiër Jordania, zelf een ex-voetballer, had meteen grote plannen met de Oude Dame. Vitesse zou binnen dit en drie jaar meestrijden voor de titel in Nederland. Zal wel, dacht heel Nederland. Onder meer Jack Van Gelder maakte er zich nog vrolijk over in zijn talkshow Studio Voetbal. Aanvankelijk bracht de samenwerking met Jordania ook weinig beterschap. In tegendeel, de club wist zich ternauwernood te handhaven in de Eredivisie. Jordania, die te boek staat als stroman van Abramovitch, investeert meteen fors in de omkadering. De club ondergaat een heuse metamorfose, er wordt zelfs een nieuw trainingscentrum gebouwd. Kostprijs 10 miljoen euro. Het was ook de periode dat het voetbal kennis maakte met de Financial Fair Play, waarvan onder meer Jean Luc Dehaene een van de hevigste pleitbezorgers is. Die Financial Fair Play houdt in dat clubs grotendeels op eigen houtje hun budget moeten zien rond te krijgen, zonder hulp van vrijgevige mecenassen. Een rampscenario voor veel Engelse clubs, die leven bij de gratie van hun gefortuneerde eigenaars, is in de maak. 

De rol van Jordania bij Vitesse is van meet af aan duidelijk. De Georgiër staat gekend als een trouwe luitenant van Abramovitch en handelt daar ook naar. Er wordt een rechtstreekse verbinding gelegd met Londen. Jeugdig talent van Chelsea maakt de oversteek naar Vitesse om er te rijpen en ervaring op te doen. Al wordt af en toe ook de geldbeugel opengetrokken voor inkomende transfers, zoals voor Bony die wordt overgenomen van Sparta Praag in 2011. Diezelfde Bony kroonde zich vorig seizoen tot topschutter en werd voor een bedrag van 12 miljoen euro verkocht aan Swansea City. Dit seizoen alleen al maakten opnieuw 5 spelers de oversteek naar FC Hollywood aan de Rijn, zoals de club in Nederland vaak smalend wordt omschreven.  Deze spelers staan gekend omwille van hun exceptionele talenten, alleen zijn ze nog net te jong/onervaren voor het eerste elftal van Chelsea. Patrick Van Aanholt, Lucas Piazon, Cristian Cuevas, Christian Atsu, stuk voor stuk spelers die in eender welke grote competitie hun mannetje staan. Bertrand Traoré tekende pas vorige week een contract met Chelsea en komt na de winterstop, of wat dacht u, uit voor Vitesse. Het profiel van deze spelers is min of meer gelijklopend. Stuk voor stuk groeibriljanten met tonnen potentieel die ofwel doorbreken in het eerste van Chelsea ofwel met stevige winst kunnen worden doorverkocht. De totale transferwaarde van al deze spelers die in 3 jaar tijd in de GelreDome zijn gepasseerd  wordt op meer dan vijftig miljoen euro geschat. Vitesse draait momenteel vlot mee bovenaan en wordt door veel outsiders beschouwd als de te kloppen ploeg.  Al mangelt voorlopig het schoentje vooraan in de spits. Geen nood, dan kloppen we toch gewoon opnieuw aan bij Chelsea. De Londenaars maken momenteel jacht op Mosquito, een jong Braziliaans wonderkind dat de pannen van het dak speelde op het jongste WK onder 17. Moest Chelsea erin slagen Mosquito te strikken tijdens de wintermercato, ook Real, ManU en Juventus azen op deze speler, dan speelt hij in januari in het shirt van Vitesse. De grote baas bij Vitesse, Joop Munsterman ziet het allemaal met lede ogen gebeuren. "Tegen geld kan je toch niet winnen", liet hij eerder deze week optekenen.  Vitesse heeft zich de afgelopen jaren dan ook allesbehalve geliefd gemaakt in eigen land. En ook de fans vinden maar met mondjesmaat de weg naar de GelreDome. Een overrompeling is het allerminst bij thuiswedstrijden van de club, wat je toch mag verwachten als je speelt om de titel. 

Ondertussen heeft er zich alweer een kleine revolutie voltrokken in Arnhem. Mereb Jordania heeft officieel de macht overgedragen aan Alexander Tsjigirinski, een Russische oliemagnaat die ook actief is op de vastgoedmarkt.  Je kan er gif op innemen dat deze machtsoverdracht mede in Moskou en Londen werd bedisseld. Al lijkt het erop dat ook de rol van Jordania nog niet volledig is uitgespeeld. Critici zien de overname eerder als een versteviging van de machtsgreep vanuit Londen. Nu de Financial Fair Play stilaan een feit is willen grote clubs een slag achter de arm en de zekerheid dat jonge talenten, die nog relatief goedkoop kunnen gekocht worden, in de beste omstandigheden kunnen rijpen. Al wil men dat voorlopig niet met zoveel woorden gezegd hebben bij Chelsea. Volgens technisch directeur Michael Emenalo staat de deur voor iedere club die spelers wil lenen op een kier.  "We behandelen elke club gelijk", liet Emenalo optekenen  in de Daily Mirror. "Voor jonge spelers in de leeftijdscategorie 18-21 is het belangrijk om ervaring op te doen. Een uitleenbeurt is voor zowel Chelsea en de jonge spelers de beste optie". Bij Chelsea gaat men dan ook volop voor quantiteit in de hoop dat toch enkele spelers kunnen doorbreken. Momenteel hebben de Blues niet minder dan 73 spelers onder contract, waarvan een groot gedeelte wordt opgeleid in de eigen jeugdacademie. Daarvan worden 23 spelers verhuurd. EU-spelers komen in eigen land aan de bak, exotische vogels belanden dan weer in Arnhem. Chelsea spant daarmee niet eens de kroon in eigen land. Manchester City heeft bijvoorbeeld 83 spelers onder contract en Manchester United en Tottenham moeten met respectievelijk 74 en 75 contractspelers ook niet onderdoen. Los daarvan kan je je ook de vraag stellen of die clubs op deze manier geen invloed hebben op het verloop van de competitie. Stel nu dat Lukaku de winning goal scoort tegen Arsenal met Everton. Vervolgens mag Lukaku ( in Engeland mogen gehuurde spelers niet aantreden tegen de moederclub) niet aantreden tegen zijn eigen club Chelsea. Kunnen we dan niet spreken van competitievervalsing? 

Ajax, Feyenoord, Twente en AZ kijken dan ook met een scheef oog naar hetgeen zich in Gelderland afspeelt. Technisch directeur bij NEC Aalbers wijst met een beschuldigende vinger naar Vitesse en spreekt van een flagrante vorm van competitievervalsing.Volgens Aalbers worden de waardeverhoudingen op deze manier op een bijzonder onetische manier verstoord in de Eredivisie. Het systeem, waarbij spelers verhuurd worden, heeft zeker zijn deugelijkheid al bewezen in het moderne voetbal. Afgeserveerde of jonge spelers krijgen de kans zich te bewijzen en kleine clubs krijgen de beschikking over betere spelers Wel moeten we ervoor waken dat het systeem, zoals bij Vitesse, niet doorslaat in de verkeerde richting. Het laatste wat we willen is dat kleine competities uitgroeien tot opleidingscentra voor grote Europese teams.  In dat geval zou de Financial Fair Play deels zijn doel voorbij schieten. 

Je zou me enige vorm van scorebordjournalistiek kunnen verwijten, want was ik hier in een niet zo ver verleden niet bijzonder kritisch voor onze Belgische atleten? Wat is er dan in die tussentijd zoal veranderd?  Het kan een subjectieve inschatting zijn, maar er wordt niet langer meewarig gedaan over het crossen. Crossen is opnieuw een voltijdse winterbezigheid voor de meeste Belgische baanatleten. Het is zoals de vader van Pieter-Jan Hannes het treffend verwoordt: " In de winterperiode moet er getraind worden op volume".  Op persoonlijk vlak heb ook ik de geneugten van deze oeroude filosofie ontdekt. Toen ik vorig jaar het zotte idee kreeg om mijn eerste marathon te lopen in maart in het Italiaanse Treviso stonden er ook op mijn schema veel kilometers op het menu. Dat viel overigens perfect te rijmen met het veldloopseizoen. Maar dat leidde alvast tot een wervelende start van mijn zomerseizoen waarbij ik onder meer 8'48" liet noteren op de 3000 meter in Herentals en mijn persoonlijke records in sneltempo sneuvelden. Ik voelde me nog nooit zo sterk, alleen jammer dat ik die lijn niet kon doortrekken omwille van een opgelopen stressfractuur begin juli. Momenteel ben ik opnieuw in voorbereiding  op de marathon van Barcelona en zal er opnieuw stevig geploeterd worden in regionale veldlopen in de buurt. Daar hoop ik opnieuw in de zomerperiode de vruchten van te plukken. 

Het bilan na het Europees kampioenschap in Belgrado oogt mooi voor de Belgische delegatie, ondanks het gekibbel over de selectiepolitiek voorafgaand aan het tornooi. Er werden in totaal drie medailles behaald. Wel jammer dat Jeroen d'Hoedt sneuvelt op één honderdste van een medaille. Als ik het één iemand had gegund, dan hem wel. De dominantie van onze senioren mannen leverde ons overigens ook een knappe tweede plaats op in het landenklassement.Al zou ik er de volgende keer wel voor kiezen om ook bij de junioren en beloften een voltallige ploeg af te vaardigen. Over dominantie gesproken: de race van Pieter-Jan Hannes, die in de beloftencategorie het goud veroverde, mocht er ook zijn.  Hannes is het bewijs dat je met een gezonde dosis lef, zelfvertrouwen en werklust al een heel eind ver komt. Als je dan ook nog eens gezegend bent met een flinke portie talent dan is er een gouden toekomst voor je weggelegd. Dat nu ook hoe langer hoe meer atleten op de 1500 meter hun heil zoeken in het veld kunnen we enkel maar toejuichen. In de periode Desmet-Van Hooste waren de atleten komende uit de halve fond  eerder een rariteit. Toen waren het voornamelijk atleten die zich in de zomer toelegden op het langere werk en de weg die de dienst uitmaakten in de Lotto CrossCup. Anno 2013 staat Hannes aan kop in de tussenstand gevolgd door d'Hoedt. Twee toppers op de 1500m. Je kan als atleet op de kortere nummers dus wel degelijk enige rol van betekenis spelen in die CrossCup. Al zal Hannes zich na de winter voornamelijk toeleggen op de korte cross. Overigens mogen we het belang van die CrossCup niet onderschatten. Dit regelmatigheidscriterium biedt onze atleten een uitstekend platform om zich op hoog niveau te tonen. Dat deze wedstrijden ook nog eens de nationale televisie halen is op zijn beurt weer mooi meegenomen.

De CrossCup is is uitgegroeid tot een waar succesverhaal. Minder goed vergaat het de kleine regionale crossen. Een vaststelling die ook een geroutineerde trainingsmaat van mij onlangs maakte toen we terugkwamen van de karig bezette cross in Boechout begin december. Zo stond ik eind november aan de start van de lange cross in Arendonk met amper 7 starters. Plezant is anders. Het succes van de CrossCup laat zich hier stevig voelen. Mijn voorstel is dan ook dat regionale crossen niet langer de concurrentie aangaan met elkaar en de CrossCup.  In het weekend dat er in Roeselare gestreden werd voor startbewijzen in Belgrado vonden er twee regionale crossen plaats op een boogscheut van elkaar (Bonheiden en Arendonk en iets verderop ook in Bree)  Dan heeft men het in Mechelen beter voor elkaar, waar de cross op 11 november meer dan 1000 deelnemers lokte.  Maar voor veel clubs is het nog steeds een erezaak om op de zoveelste zondag van  maand X hun cross te organiseren. Een beetje meer flexibiliteit van de organiserende clubs en een betere regionale spreiding zou echter al veel kunnen oplossen. 

Zullen we het eens over Lionel Messi hebben. Er valt namelijk heel wat te zeggen over onze Argentijnse vriend. Het hele seizoen al wordt hij geplaagd door kleine kwaaltjes en lichte blessures. Martino liet Messi dit seizoen al enkele malen aan de bank gekluisterd. Uit voorzorg heette het toen. Het was een eerste teken aan de wand dat de lichte blessures wel eens ernstiger zouden kunnen zijn dan men wilde laten uitschijnen. Messi klaagt namelijk wel vaker over kleine kwaaltjes om vervolgens toch gewoon te starten in het basiselftal. Hij speelde altijd en elke match en geen tackle die invloed leek te hebben op het ijzeren gestel van de Argentijn. Messi was nooit geblesseerd, tot dit jaar alleszins. Een hamstringsblessure aan het linkerbeen, die blijft opspelen,speelt La Pulga nu al maanden parten. In 2013 komt Messi dan ook niet meer in actie. Koren op de molen van Ronaldo, die aan iedereen die het horen wil de Gouden Bal claimt. We kunnen hem misschien geen ongelijk geven, Messi haalde dit jaar zeker niet zijn beste niveau, maar was wel steeds bepalend voor dit Barcelona. De afwezigheid van Messi heeft veel meer impact op Barca dan de afwezigheid van Ronaldo op Real. Voor velen is en blijft Messi de beste speler ter wereld en de op één na beste is een geblesseerde Messi.

Romantici die opnieuw snakken naar het galavoetbal onder Guardiola schreeuwen ondertussen moord en brand na de recent opgelopen nederlagen tegen Ajax en Bilbao. Zowel Ajax als Bilbao pakten uit met offensief pressievoetbal, uitgaand van hun eigen sterkte. Het is een nieuwe manier om dit Barcelona te bekampen. Als voetballiefhebber kan ik deze ontwikkelingen alleen maar toejuichen. Ik heb zelfs voor het eerst sinds lang een wedstrijd van Barcelona uitgekeken. Een match van Barcelona is dan ook niet langer saai en voorspelbaar. Maar zo gauw Messi opnieuw fit is en Neymar nog beter betrokken kan worden in het samenspel zullen zelfs de hardnekkigste romantici vallen voor het nieuwe Barcelona. 

Verrassend kan je de verkiezing van Bolt niet noemen. Bolt won 10 van zijn 11 races over 100m en is ongeslagen op de 200m. Maar 2013 was ook het jaar dat de concurrentie het om allerlei redenen liet afweten. Zo werden Asafa Powell en Tyson Gay positief bevonden op het gebruik van prestatiebevorderende middelen en volgde in hun kielzog nog enkele andere Jamaïcaanse atleten. Enkel Justin Gatlin kon Bolt dit jaar kloppen in Rome. Lightning Bolt won op het wereldkampioenschap in Moskou, zij het zonder veel glans, zowel de 100, 200 als de 4x100m. Flitsend was het zeker niet, ondanks grote woorden en zijn openlijke aspiraties het wereldrecord op de 200m scherper te stellen. Met een tijd van 19.66 kwam Bolt niet eens in de buurt van zijn eigen wereldrecord. Ging het in 2008 nog allemaal vanzelf, dan geeft Bolt nu meer en meer de indruk voor elke meter te moeten zwoegen. Het flitsende is ervan af, maar Bolt staat ook vandaag nog eenzaam aan de top en het zal nog wel enige tijd duren vooraleer hij daar gezelschap krijgt. 

Ook bij de vrouwen ging de titel naar Jamaïca. Ann Fraser-Pryce presteerde synchroon met Bolt, waardoor de vakjury nog weinig keuze had. Ook Pryce won drie keer goud op de 100, 200 en 4x100m en vestigde op de eerste twee nummers tevens een wereldjaarprestatie. Ook het blazoen van Fraser-Pryce blijft (voorlopig) op het vlak van dopinggebruik ongeschonden. Al weet ze net iets moeilijker houding te geven als haar om een reactie wordt gevraagd. Vandaag, maandag red, kondigde ze zelfs aan dat ze mogelijk geen grote tornooien meer loopt zolang de (valse) speculaties aan haar adres aanhouden.  Dan reageert Bolt op dat vlak toch net dat tikkeltje volwassener. Maar dat men een probleem heeft in Jamaïca wat betreft doping kan natuurlijk niemand ontkennen. 

Het was een drukke periode voor het WADA dit voorjaar. Zowel Asafa Powel, Veronica Campbell-Browm en Sherone Simpson werden publiekelijk aan de schandpaal genageld. Vervuilde voedingsuplementen zouden aan de oorzaak liggen van de recente golf positieve dopinggevallen op het Caribische eiland. Campbell-Brown komt er naar alle waarschijnlijkheid vanaf met een waarschuwing opgelegd door het Jamaïcaanse Anti doping agentschap (JADCO). Datzelfde JADCO draagt overigens een bedenkelijke reputatie met zich mee. Zo zou in de 6 maanden voorafgaand aan de Spelen maar één dopingcontrole buiten competitie hebben plaatsgevonden. Blijkbaar hanteert men andere normen en waarden als het op de bestrijding van doping aankomt in Jamaïca. Het WADA zit bijzonder verveeld met de zaak en stuurde onlangs een team experten ter plaatse. Het WADA zal in de toekomst meer budget ter beschikking stellen voor dopingbestrijding, en jawel voor het eerst zullen Bolt en co ook onderworpen worden aan bloedtesten. In Jamaïca loopt men met andere woorden nog lichtjaren achter. Maar of dit voldoende zal zijn voor de boswachter om de stroper te slim af te zijn? 

Had het van mij persoonlijk afgehangen dan ging de titel dit jaar niet naar Bolt maar naar Ashton Eaton. Deze Amerikaan kroonde zich op overtuigende wijze tot wereldkampioen in de tienkamp. In feite is Eaton de meest complete atleet ter wereld, maar misschien ook wel de meest miskende.Hoewel decathlon aan populariteit wint staat deze discipline nog steeds in de schaduw van de sprintnummers. Eaton is er ook niet vies van harde statements te maken wat betreft dopinggebruik. Het maakt hem net iets geloofwaardiger dan pakweg Fraser-Pryce of Bolt, al steek ik ook voor Eaton zeker mijn hand niet in het vuur. 

Energiek hees ik mezelf uit bed omstreeks vier uur in de ochtend. Ik had gerust nog een half uur kunnen blijven liggen, maar uit vrees opnieuw in te dommelen en mezelf finaal te overslapen zat ik reeds om 10 na 4 aan het ontbijt. Na een vluchtige laatste inspectie van de bagage en het oppikken van enkele medepassagiers waren we omstreeks 6 uur op weg richting Brussels South, of Charleroi. Omwille van de hoge parkeerkosten die een bezoek aan Brussels South met zich meebrengt koos ik er wijselijk voor mijn wagen in een klein dorpje vlakbij de luchthaven te parkeren. Met een shuttlebus ging het vervolgens opnieuw richting luchthaven. De vriendelijke dame achter het stuur was er blijkbaar van overtuigd dat ik als piloot werkte voor Ryanair. Ik speelde het spel eventjes mee, maar al snel zag ze in dat ik haar in het ootje nam. Na een efficiënte en vlugge check-in volgde het eerste rustmoment van de dag. Even op adem komen, om daarna terug de motor in de hoogste versnelling te zetten bij aankomst in Manchester. 

Dit reisje stond al ettelijke jaren op onze agenda, maar om de een of andere reden kwam het er nooit van. Als liefhebber van het Engelse voetbal heb ik ondertussen al ettelijke wedstrijden in de Premier League bezocht. Fulham, Watford, Tottenham, West Ham. Londen is en blijft het mekka voor wie houdt van het Engelse voetbal, maar ik ging mijn blik meer en meer naar het noorden richten. Liverpool, Manchester United, Man City, Everton. Man, wat viel er nog veel te ontdekken. Het werd een geslaagde trip, die mijn stoutste verwachtingen overtrof. In totaal werden 5 stadions bezocht, waardoor ik nu nog 86 venues te gaan heb als ik ze alle 96 wil doen.

Manchester is een jonge en dynamische stad met veel studenten. Je kan het een beetje vergelijken met Leuven al wonen er wel om en bij de 400.000 mensen wat het de zesde grootste stad van Engeland maakt. De recente stadsvernieuwing, die mede tot stand kwam na de zware bomexplosie van het IRA in het centrum van de stad in 1996, geeft Manchester een moderne aanblik. Je merkt aan alles dat men hier niet is vastgeroest in het verleden. Al kwam die ommezwaai er grotendeels uit noodzaak. De enorme golf van privatiseringen, die Engeland begin jaren tachtig overspoelde na het aantreden van Margaret Tatcher,zorgde ervoor dat de industrie wegtrok uit Manchester. De vele grote fabriekshallen verspreid over het centrum van de stad zijn nu niet meer dan een pijnlijke herinnering aan een periode die de plaatselijke bevolking zo snel mogelijk wil vergeten. Veel van die fabrieksgebouwen worden nu overigens nog steeds gebruikt als overdekte parking. Op die manier vangt men twee vliegen in één klap, want je lost zo niet enkel het parkeerprobleem op, maar je handhaaft in één klap ook het patrimonium van de stad. 

Omstreeks half twaalf kwamen we dan eindelijk toe aan ons hotel. We zouden die eerste nacht verblijven in het Ibis Budget Hotel. Een basic hotel in moderne stijl, meer hadden we absoluut niet nodig. Old Trafford stond als eerste op de planning. De weergoden waren ons gedurende het hele weekend niet goed gezind. Op regelmatige basis kregen we af te rekenen met fikse stortregens en stormwinden. Half doorweekt kwamen we uiteindelijk aan in het 'Theatre of Dreams'. Regelrecht ging het meteen naar de fanshop, waar men veel te hoge prijzen hanteerde. Manchester United is ontzettend populair in Azië en dat merk je nergens beter dan in de fanshop waar gefortuneerde Aziaten gretig hun portemonnees legen. Ons bezoekje aan Old Trafford kreeg overigens nog een onverwachte climax. Toen we wat rondslenterden nabij het stadion merkten we dat één van de stadiongidsen de toegang tot de loges had vergeten af te sluiten. Deze kans konden we onmogelijk laten liggen en stiekem slopen we naar binnen om uiteindelijk in de business lounge met uitzicht op het veld te belanden. Mijn hart bonsde in mijn keel, maar wat was het genieten van de aanblik van de lege tribunes en het grasveld dat werd bijgelicht. Omdat het natuurlijk niet altijd om voetbal kan draaien volgde nadien een bezoek aan het vlakbij gelegen Imperial War Museum. Een echte aanrader overigens, al hielp het wel dat een van onze metgezellen zich opwierp als expert ter zake. Absoluut een aanrader. Als studentenstad bij uitstek had ik bijzonder hoge verwachtingen van het nachtleven in Manchester. Deze werden maar halvelings ingevuld met als negatieve uitschieter een bezoek aan een nachtclub waar zowat de helft van de aanwezigen zichtbaar onder invloed van coke en drugs aan het feesten was. Al was het zeker geen slechte avond.

Zaterdag 2 november stond zowaar een bezoek aan Wigan Athletic op het programma. Wigan is in feite een voorstad van Manchester en speelde enkele jaren in de Premier League, waaruit ze vorig jaar degradeerden. Wigan zou het die dag opnemen tegen Huddersfield. Een club met een rijke historie. In de vroege jaren 20 en 30 werden maar liefst drie titels behaald. De Belgen maken momenteel massaal het mooie weer in de Premier League. Huddersfield was op dat vlak een van de trendsetters. Nico Vaesen stond er van 1998 tot 2001 onder de lat en ze zijn er hem nog niet vergeten bleek toen ik even een praatje stond te maken met een van de naar schatting 200 Hudersfield supporters op de trein richting Wigan. Die treinreis verliep als sardienen bij elkaar gepakt in een helse atmosfeer. Songs werden door de hele coupé meegebruld, de sfeer zat er uitstekend in. Dat liet alvast het beste vermoeden voor in het stadion. Door een slordigheid van mijn kant kwamen we overigens maar net op tijd aan bij het stadion. We gingen ervan uit dat de match zou beginnen om 16:00, het bleek uiteindelijk 15:00 uur te zijn. Na een discussie of we al dan niet binnen mochten met onze rugzakken zaten we omstreeks 6 na 3 op onze plaatsen. In totaal bleken een 4000 supporters van Huddersfield de relatief korte verplaatsing van 70 kilometer te hebben gemaakt en dat voor een match in tweede klasse. De match had niet zo heel veel om het lijf. Wigan dicteerde voornamelijk in de eerste helft de wet en kwam al vrij vroeg op voorsprong. Net voor rust mocht het uitvak vieren. De sfeer in het stadion had bijzonder weinig om het lijf. Dan was het in de trein een stuk gezelliger. Uiteindelijk zou Wigan de wedstrijd met 2-1 winnen, al hadden we er zeker meer van verwacht. 

Deel 2 van onze reis speelde zich af in Liverpool, waar we omstreeks 18:30 arriveerden. Na ingecheckt te hebben in het Pineapple Hotel ging het richting centrum van de stad. De regen viel bij wijlen opnieuw met bakken uit de lucht vergezeld van stevige windstoten. Die waren een stuk heviger dan eerder op de dag in Manchester, aangezien Liverpool ook vlakbij de Atlantische Oceaan gelegen is. Als gevolg van de regen waren de restaurantjes en eetgelegenheden goedgevuld en werden we verscheidene malen vriendelijk de deur gewezen.Na dik een half uur zoeken vonden we uiteindelijk een leuk Italiaans restaurant waar men serveerde volgens het principe van een tapasrestaurant. Je kon er verscheiden Italiaanse lekkernijen proeven aan schappelijke prijzen. De ober toverde een gans smakenpallet op ons bord en ik genoot van een heerlijke zalmpasta, Risotto en een gevulde kippenborst. Vervolgens ging het dan richting The Cavern Club, waar de Beatles ooit hun eerste optredens hebben gegeven.  Nog elke dag treden er live acts op in de hoop ooit in de voetsporen van de Magic Four te mogen treden. Vervolgens vlogen we opnieuw de nacht in en werd in tal van pubs en nachtclubs nog tot de vroege uurtjes gefeest. 

Toen ik zondagmorgen het gordijn van mijn hotelkamer opentrok was het opnieuw stevig aan het regenen. Het had geen invloed op mijn humeur, want Everton-Tottenham stond op het programma. Een match waarin we ongetwijfeld enkele Belgen aan het werk zouden zien. Het Engels ontbijt met worst, boonen, een spiegelei en spek smaakte me uitstekend en al vroeg vertrokken we richting Goodison Park. Met de Belgische vlag gedrappeerd om mijn schouders trokken we best wel de aandacht. Geen hoongelach deze keer om onze driekleur. Het respect voor de Belgen in Engeland is bijzonder groot. Ik was voor het eerst in mijn leven echt trots op mijn land. Ik probeerde  voor de match nog tevergeefs de aandacht te trekken van Mirallas en Lukaku. De match begon goed met een pressend Tottenham dat Everton meteen achteruit drong. De partij verwaterde al snel en zeker in de tweede helft drongen beide ploegen nog nauwelijks aan. De ironie van het lot zorgde ervoor dat we van die tweede helft niet zo heel veel te zien kregen. Het hele weekend regende het pijpenstelen, maar uitgerekend in de tweede helft brak de laagstaande zon door. (check link onderaan). De Belgen presteerden matig. Vertonghen legde als linksachter Mirallas aan banden en Lukaku stond op een eiland te voetballen. Dembele kreeg ook nog enkele speelminuten. Vertonghen zou later tot Man of the Match gekroond worden. Meer dan terecht, want zijn rushes leverde bijzonder veel doelgevaar op. De terugreis verliep voor de rest voorspoedig en moe maar voldaan kroop ik omstreeks half twee onder de wol.

Anthony Van Loo, u kent hem vast en zeker als ik even kort zijn levensverhaal schets. Van Loo gold in 2008 als een veelbelovend talent. Onder de vleugels van van Wijk kreeg hij bij Roeselare volop kansen. De carriëre van Van Loo leek gelanceerd te zijn, eindelijk.  Hij had er dan ook lang op moeten wachten. In zijn eerste jaar Roeselare (2007) kwam hij amper van de bank. Nu hij eindelijk vast in de ploeg stond zou niemand er hem nog uitspelen. Alleen was er dat verdomde eigen lichaam dat begon te protesteren. Na een serie testen volgde het harde verdict. Hartritmestoornissen als gevolg van een erfelijke aandoening.Het is op dat moment volop pakjestijd, Kerstmis nadert en België maakt zich op voor gezellige eindejaarsfeesten.  Ten huize Van Loo wordt nauwelijks gevierd. De jonge verdediger verkeert lange tijd in onzekerheid over zijn toekomst als voetballer, een droom die hij al als kind najaagde. Brugada,  Belgiës meest vermaarde hartspecialist,  stelt Van Loo al snel gerust. Dankzij de inplanting van een defribilator zou hij al vrij snel terug op het trainingsveld kunnen staan. In totaal zou hij dat seizoen 22 wedstrijden spelen. Niet enkel Van Loo kende een rampjaar, ook Roeselare ging het dat jaar niet voor de wind. Na een lang seizoen tegen de degradatie werd het veroordeeld tot eindrondevoetbal met de tweedeklassers.

In die eindronde nam Roeselare het op de voorlaatste speeldag op tegen Antwerp, dat met Darko Pivaljevic een echte killer in huis heeft. Roeselare kan mits winst het behoud in eerste verzekeren en zal dat uiteindelijk ook doen. We schrijven minuut 43. Van Loo wandelt rustig naar de bal om te gaan ingooien, wanneer hij plots tegen de grond smakt. Zijn ploegmaats, die Van Loo's voorgeschiedenis kennen, snellen meteen naar hem toe. Wanneer de medische staf arriveert is Van Loo opnieuw bij bewustzijn. Zijn defribilator, een toestelletje van nog geen twee centimeter, had hem het leven gered. Bijkomende tests bij Brugada bevestigen de eerder gesteld diagnose. Ook nu mag Van Loo blijven voetballen. 

Zijn puike prestaties bij Roeselare zijn ook KV Mechelen niet ontgaan. Van Loo versiert een mooie transfer en komt in zijn eerste seizoen aan 22 wedstrijden. Het jaar nadien slaat dat dekselse noodlot opnieuw toe. Op training in augustus gaat de verdediger door zijn knie, een kruisbandletsel en 6 maanden revalidatie is het verdict. Van Loo zou dat seizoen niet meer in actie komen. 2012-2013 is voor Van Loo het seizoen van de wederopstanding. Stilaan evenaart hij opnieuw zijn niveau van in zijn beste dagen.  Zijn doorzettingsvermogen charmeerde ook Harm Van Veldhoven en dit seizoen stond de teller al op 613 speelminuten. In de wedstrijd tegen Oostende ging Van Loo kort voor rust opnieuw door de knie. Het was aandoenlijk om hem te zien spartelen van de pijn. Hij wist toen al ongetwijfeld hoe laat het was. Het seizoen zit er bij het vallen van de bladeren alweer op voor Van Loo. Sportnews wenst Van Loo alvast een spoedig herstel toe

 

Eerlijk is eerlijk, ik kwam zondagmorgen compleet uit de lucht gevallen toen ik het heuglijke nieuws vernam. De media had er mij dan ook niet op geattendeerd voorafgaand aan deze wedstrijd. Dat Frederik Van Lierde het in zich had om deze wedstrijd ooit te winnen bewees hij vorig jaar door derde te eindigen. En in Juni jongstleden schreef hij voor de derde keer de Ironman van Nice op zijn naam. Dat enkel Focus WTV een cameraploeg ter plaatse had is dan ook een serieuze misrekening en een blunder van formaat. 

De Ironman van Hawaï geldt als het officieuze wereldkampioenschap triatlon lange afstand. 3,8 zwemmen, 180 km fietsen en als toetje mogen de deelnemers ook nog eens een marathon lopen. Ik heb proefondervindelijk ondervonden wat een marathon met het lichaam doet. Na mijn deelname aan Treviso was ik drie dagen zo stijf als een plank. Die marathon heb ik dan nog gelopen onder ideale omstandigheden, een zalig waterzonnetje en 15 graden op de thermometer. Dat is op Hawaï wel even anders. Hawaï is in feite een serie van ontelbare vulkanische eilandjes in het midden van de Stille Oceaan. De vulkanische rotsbodem houdt de hitte veel beter vast, waardoor deze wedstrijd in helse omstandigheden wordt betwist. Ook de hoge vochtigheidsgraad speelt een belangrijke rol en wordt vaak onderschat. De vochtbalans in het lichaam raakt hierdoor veel sneller verstoord,  wat een onmiddellijke impact heeft op het lichaam. Dehydratatie, wat kan leiden tot nierfalen, loert hier genadeloos om de hoek. 

Wie zich een beeld wil scheppen van de impact van deze wedstrijd op het menselijk lichaam moet maar eens Julie Moss intypen op Youtube. In 1982 nam deze Amerikaanse in functie van haar studies fysiologie deel aan de Ironman. Ze wou hierbij proefondervindelijk vaststellen wat deze wedstrijd met haar zou doen. Tot haar grote verbazing liep Moss met nog enkele kilometers te gaan in de marathon nog steeds aan de leiding. Compleet uitgeput bereikte zij de finish. De laatste hectometers werden al strompelend, struikelend en kruipend afgelegd. Het meest schrijnende was nog dat ze hierbij de controle verloor over verschillende lichaamsprocessen. Haar coördinatievermogen verdween als sneeuw voor de zon en acute diarree zorgde ervoor dat ze in sneltempo uitgedroogd raakte. Pas enkele meters voor de streep werd Moss ingehaald door Kathleen Mccartney. De beelden staan voor eeuwig en altijd op mijn netvlies gegrift. Het moet gezegd dat de omkadering in 1982 nog in de kinderschoenen stond en je vandaag de dag haast professioneel met triatlon bezig moet zijn om startrecht te verkrijgen. Niettemin gebeurt het nog steeds dat de grenzen van het menselijk lichaam fel worden overschreden. In 1997 vochten Sian Welch en Wendy Ingraham al kruipende een duel uit om de vierde plaats. De beelden gingen de wereld rond en werken nog steeds inspirerend. 

Frederik Van Lierde treedt met deze zege in de voetsporen van zijn naamgenoot/annex trainer Luc Van Lierde. Overigens zijn de twee geen familie van elkaar. Van Lierde is de eerste Europeaan in 6 jaar die deze wedstrijd op zijn naam schrijft. De laatste jaren zijn het vooral de Australiërs die  hier de plak zwaaien. De emoties op het gezicht van vader en moeder na afloop verraadden welke opofferingen hu zoon zich de laatste jaren heeft getroost. Een proces van lange adem, waarbij kosten noch moeite werden gespaard. Om gewoon te worden aan de zware wedstrijdomstandigheden trainde Van Lierde bijvoorbeeld meermaals in een speciaal aangepast klimaatkamer. De Sportman van het Jaar is bij deze reeds bekend. 

Wie aan de top wil voetballen moet zich gedragen als een echte klootzak, haast op het criminele af. Alleen op die manier blijf je als voetballer overeind in de meedogenloze wereld die het voetbal vandaag is. 'Survival of the fittest' heet dat in Darwininaanse termen. Wie tekenen van zwakheid vertoont wordt genadeloos met de grond gelijk gemaakt. Als voetballer draag je een masker, en laat je vooral geen emoties blijken. Een voetballer hoort over niets anders dan vrouwen en auto's te praten en mag zeker niet al te intelligent overkomen. Dat is het clichébeeld dat anno 2013 nog steeds overeind staat. Al is er stilaan een kentering merkbaar. Jonge voetballers hechten in deze economisch barre tijden meer en meer belang aan een degelijke opleiding. In het peloton zijn de renners met een universitair diploma op zak al niet meer op twee handen te tellen en die trend zet zich nu ook door in het voetbal. Wel hebben ze één ding gemeen, die voetballers, ze kiezen bijna steeds voor een opleiding tot leerkracht LO. Kwestie van niet al te veel intellectuele arbeid te moeten leveren, waarmee ik niet gezegd wil hebben dat deze studierichting onderschat moet worden. Ik wil de goegemeente zeker niet nog meer schofferen na de gratuite opmerkingen van Geubels in zijn programma aan het adres van de LO-leerkrachten. Maar goed we wijken af. 

Kevin De Bruyne heeft in feite alles tegen, buiten het feit dat die heel goed kan voetballen, om het te maken in het voetbal. Kev ziet er uit als een brave koorknaap. De Gentse wittekop geeft hoegenaamd geen sikkepit om status en geld, iets wat we enkel kunnen toejuichen. Het liefst van al zou hij 24/7 rondlopen in een slonzige joggingbroek. Het is De Bruyne ten voeten uit. Een groot contrast in een wereld die wordt geregeerd door glitter en glamour, luxehoertjes en Louis Vuitton. Ik vraag me af in welke blitse sportkar De Bruyne elke ochtend de parking van het oefencomplex van Chelsea komt opgereden. Misschien wordt Kev nog wel elke dag door moeder aan de poort afgezet, waarna ze haar zoon nog drie kushandjes toewerpt en hem zijn lunchpakket in de handen drukt. In een kleedkamer vol ongebluste ego's en testosteron is Kev een makkelijk doelwit voor Mourinho, die zich afvraagt hoe hij zijn kleedkamer op orde houdt zonder veel tramelant. Dan kom je gevoelsmatig al snel bij De Bruyne uit. Mijn raad aan mijn naamgenoot is dan ook even simpel als geniaal. Vanaf vandaag ben je een genadeloze klootzak, die niets of niemand ontziet. Dwing je status af met dure kledij, horloges, blitse wagens, gouden kettingen. En niet onbelangrijk: zoek je zo snel mogelijk een  rondborstige WAG. Kortom, werk aan de winkel., want zo werkt het nu eenmaal in het voetbal. Mourinho zal niet meer om je heen kunnen.

Noot: Wie een beter zicht wil krijgen op de kleedkamergeheimen in het voetbal moet zeker het boek Ik, Zlatan eens lezen. Zlatan schetst er er een beeld hoe hij zich hult in een cocon om op die manier zijn status in het voetbal af te dwingen. Ook het boek van de betreurde Robert Enke werkt verhelderend. Enke worstelde met zichzelf en de hierboven beschreven geldende attitude in het voetbal en iseen van de oorzaken die ertoe leidde dat deze veelbelovende doelman uit het leven stapte.  

Het recht tot zelfbeschikking op openbare plaatsen is ons, als vrijgevochten westerlingen, bijzonder dierbaar. Wanneer we zin hebben om te gaan zwemmen moet niemand ons komen vertellen dat we dat maar beter niet doen. En wanneer we zin hebben in een spannend boek verwacht je niet dat iemand je gaat zeggen dat maar beter niet te doen. In die context is een "staanverbod" in een stadion het laatste waar een doorwinterde voetbalsupporter op zit te wachten. Toch is dat hetgeen de Gentse spionkop staat te wachten. Rijen 1 tem 12 zijn verplicht de wedstrijd al zittend te volgen  in de nieuwe Ghelamco Arena. Ter verduidelijking; het gaat hier niet om de business-of familietribune, maar wel degelijk om plaatsen in de spionkop. Blijkbaar is de definitie van het woord spionkop De Witte en Co dan toch volledig ontgaan. Bij deze volgt een korte opfrisbeurt. Spionkop: "Plaats waar fanatieke voetbalsupporters elkaar in het stadion treffen. Bij voorkeur bevindt de spionkop zich achter het doel. Middels het aanheffen van voetballiederen proberen deze supporters hun team naar de overwinning te schreeuwen. Ook het gebruik van attributen zoals vlaggen en spandoeken valt niet uit te sluiten.Bij voorkeur volgen supporters hier al staande de wedstrijd. Zij staan als het ware achter hun ploeg".  De spionkop vormt de ruggengraat van elke club op elk niveau. Deze mensen dien je dus met respect te behandelen. Deze mensen vragen zeker geen voorkeursbehandeling mijnheer De Witte, zoals sommige op andere plaatsen in het stadion dat enigszins wel verlangen. Neen, al wat zij willen is een plaats in het stadion waar zij uiting kunnen geven aan hun passie. Een plaats waar lief en leed kan worden gedeeld als een hechte familie. Waar mensen elkaar in de armen vallen wanneer in de allerlaatste seconde van de wedstrijd alsnog het winnende doelpunt valt. Maar evengoed een plaats waar samen getreurd wordt bij verlies, om vervolgens de teleurstelling door te spoelen met een pint.

Hoewel de vergelijking met Rosa Parks misschien een beetje vergezocht is hoop ik dat iemand zich geroepen voelt om deze rol op zich te nemen. Geen enkele zichzelf respecterende spionkop mag en kan het zich veroorloven toe te geven aan deze onzinnige eisen. Nergens zijn emoties feller dan in de spionkop, nergens kan verzet zo hevig en puur zijn. Vraag maar aan menig trainer, die onder lichte druk van de spionkop naar de uitgang werd begeleid. 

Keer op keer is het een stormloop om de laatste overgebleven tickets te bemachtigen voor een thuiswedstrijd van de Duivels. Kaartjes gaan in een wip de deur uit en het overkoepelende supportersorgaan 1895 nadert de kaap van 25.000 leden. Niet onlogisch ook, want mensen houden nu eenmaal van succes en willen zich daar maar al te graag mee vereenzelvigen. 'Successupporters' noemt men dat met een stout woord. Nog geen twee jaar geleden speelden Kompany en co voor half gevulde tribunes en waren het vaak de supporters van de tegenpartij die de meeste decibels produceerden. We mogen gerust fier zijn op de hype die momenteel doorheen ons land waait, maar er dienen toch enkele kanttekens geplaatst te worden bij al die gekdoenerij.  

Een ongeschreven wet in de sport stipuleert namelijk steeds respect te tonen voor uw tegenstander. En daar loopt het mis bij ons supporterslegioen. Het massale fluitconcert tijdens het spelen van de Marseillaise afgelopen woensdag tegen Frankrijk toont op een pijnlijke manier de bekrompenheid bij sommige Belgische fans. Al mogen we zeker niet veralgemenen en klinkt er de laatste tijd meer en meer boegeroep bij de Belgische supporters telkens dit voorvalt. Toch blijft een minderheid volharden in de boosheid en draagt ons land stilaan een kwalijke reputatie met zich mee. Dat we wel degelijk respect kunnen opbrengen voor onze tegenstander hebben we reeds bewezen vorig jaar op Wembley, toen een deel van de supporters zelfs het 'God Save the Queen' volmondig meezong. De Franse bondscoach Deschamps kon allerminst om lachen om deze  schabouwelijke vertoning. Wees maar zeker dat de Fransen gebrand waren op een sterke prestatie. 

Dat het ook anders kan werd vorig weekend duidelijk tijdens de interlands van de Belgische hockey-mannen en vrouwen. Dezelfde gekke toestanden als tijdens een wedstrijd van de Rode Duivels, maar het gefluit tijdens het afspelen van de volksliederen bleef achterwege. Het was muisstil toen in Boom het Wilhelmus weerklonk zondag bij de hockey-dames. Even later volgde een nieuw kippenvelmoment toen het Belgisch volkslied a capella werd gezongen door de Red Panthers, afwisselend in het Frans en het Nederlands met de stick op de borst gericht. Blijkbaar staat men op het vlak van civilisatie al een stuk verder in het hockey dan in het voetbal. 

Voetbal en bij uitbreiding sport in het algemeen is oorlog, en daar is niets mis mee. Binnen de grenzen van het fatsoen mag er worden gestreden en gezongen voor de vaderlandse trots. Een België-Holland op het scherpst van de snee met plaagstootjes aan weerszijden moet dus zeker kunnen. Het voetbal vormt voor velen een dankbare uitlaatklep om even alle zorgen te vergeten. Het verstand op nul en meeheulen met de meute.  Vaak niet beseffend hoe kwetsend hun gedrag kan ervaren worden door de tegenpartij. Vanuit de voetbalbond volgde al verschillende malen een oproep niet meer te fluiten tijdens het afspelen van de nationale hymne van de tegenpartij. Maak er ineens een Duiveluitdaging van voor de wedstrijd tegen Wales, want het moet hier en nu stoppen met dit laakbare gedrag. 

Het wereldkampioenschap atletiek gaat dit jaar door in het beroemde Luznikhi stadion, met 78.000 zitplaatsen het grootste stadion in Rusland. Er kleeft heel wat geschiedenis vast aan deze sporttempel, helaas ook in negatief opzicht. Tijdens een Europese wedstrijd tussen Spartak Moskou en HFC Haarlem vonden 66 mensen de dood nadat ze werden vertrappeld. In 1980  vormde  Luznikhi dan weer het zenuwcentrum  voor de Olympische Spelen in Moskou.  Muzikale grootheden als U2, Michael Jackson en de Rolling Stones traden er op. En ook in de toekomst zal in dit stadion voetbalgeschiedenis geschreven worden tijdens het WK 2018. Maar eerst dus nog het WK atletiek, het veertiende alweer.  De gemiddelde Moskouviet lijkt alvast niet wakker te liggen van dit tweejaarlijkse topevenement.Halflege tribunes zoals we in Osaka te zien kregen in 2007 nodigen niet echt uit tot topprestaties. Dus fingers crossed dat de interesse alsnog aanwakkert. In totaal mogen de atleten 7 miljoen dollar aan prijzengeld onder elkaar verdelen. Een wereldtitel levert 60.000 dollar op, een wereldrecord nog eens 100.000 extra. Wees maar zeker dat Bolt erop gebrand is zijn eigen wereldrecord scherper te stellen. Iets wat hij ook van plan is op de 200 meter, maar daarover later meer. 

 

WK's en België, het is nooit een goede combinatie geweest in het verleden. In 30 jaar behaalde ons land slechts 4 medailles. Dat is bijzonder weinig, zeker in vergelijking tot onze prestaties op de Spelen, waar we toch een stuk beter voor de dag komen. De laatste medaille, de bronzen plak van Kevin in Daegu, ligt nog vers in het geheugen. Een herhaling van die stunt is niet uitgesloten, maar ik zou er alvast mijn geld niet op durven verwedden. De Belgische delegatie telt 15 deelnemers. Ter vergelijking: in Nederland mogen 24 atleten hun koffers pakken. Verhoudingsgewijs scoren we dus zeker niet slecht. In België gaat kwaliteit nog altijd boven kwantiteit. Ons land hanteert dan ook strenge selectienormen. Zeker voor jonge atleten, die nog net niet goed genoeg zijn, is dit vaak een gemiste kans. Nemen we even het voorbeeld van Aaron Botterman. Hij wist zich in extremis te plaatsen voor het EK voor junioren in Rieti. Botterman verraste vriend en vijand en veroverde de zilveren medaille op dat EK. Om maar te zeggen dat er ook gekeken moet worden naar het potentieel van een atleet. 

De druk van de hele natie komt alweer op de schouders van de Borlées terecht. De broertjes krijgen af te rekenen met stevige concurrentie. Een bronzen plak lijkt het hoogst haalbare te zijn. Kirani James is een klasse apart en ook LaShawn Merrit lijkt terug op zijn oude niveau te presteren. Leguelin Santos is dan weer een outsider waar rekening mee gehouden moet worden. Dat Jonathan Borlée Santos in Monaco wist te kloppen laat alvast het beste verhopen. De 4x400meter lijkt qua invulling sterker dan een jaar geleden. Coach Jacques beschikt over vijf atleten die onder de 46 seconden lopen. Een conditio sine qua non als je wil meespelen voor de medailles, al zal natuurlijk veel afhangen van de prestaties van Kevin en Jonathan. Wat rest er hen nog na een slopend tornooi op de 400 individueel? Naast jonathan en Kevin maakt nu ook Dylan Borlée zijn opwachting. Drie broertjes in een aflossingsteam, het moet een unicum zijn. Kevin en Jonathan zijn overigens niet de enige tweelingen op dit tornooi. In het snelwandelen vinden we maar liefst drie paar tweelingen terug. Joao en Sergio Viera voor Portugal (20km), Edward en Yerko Araya voor Chili en de Kazakse tweeling Ayman en Sholpan Kozhakmetova (20km). Overigens blijf ik me vragen stellen bij het nut van snelwandelen op een WK. Atletiek is net een van de natuurlijkste sporten. En met alle respect, maar snelwandelen kan je met de beste wil van de wereld toch bezwaarlijk een natuurlijke sport noemen. Een ware aanslag op het lichaam, die geforceerde heupbeweging. En erg fraai om naar te kijken is het ook al niet. 

Waar ik persoonlijk wel naar uitkijk is de prestatie van Pieter-Jan Hannes, PJ voor de vrienden. Ik heb deze atleet twee jaar geleden al eens vermeld op deze blog. Sindsdien is hij alleen maar beter gaan presteren. Deze eigenzinnige atleet heeft alles in zich om hoge ogen te gooien op kampioenschappen. Een grote mond heeft hij alleszins, maar daar hou ik wel van.  Hannes verkondigde aan iedereen die het wilde horen ruim op voorhand dat er aan hem niks te doen zal zijn op de 1500 meter op het EK voor beloften in Tampere. Op magistrale wijze hield Hannes woord, il faut le faire. Deze atleet staat met veel zelfvertrouwen op het tartan, een kwaliteit die hem zeker op grote kampioenschappen van pas zal komen. Zijn snelle laatste ronde is een stevig wapen op grote kampioenschappen, waar vaak tactisch wordt gelopen. Dat bewees hij onder andere in Rabat, waar hij een fenomenale laatste ronde uit de benen schudde en zijn  selectie voor Moskou wist veilig te stellen. Een finaleplaats is zeker niet onmogelijk voor deze lefgozer, al is het geen schande indien het hem niet zou lukken. Het mentale aspect mogen we zeker niet onderschatten op een kampioenschap. En wat dat betreft zit het helemaal goed bij deze atleet. Indien deze blog via via tot bij Pieter-Jan komt wens ik hem alvast veel succes toe.  

Meerkampen zit in België stevig in de lift. De prestatie van Van Alphen vorig jaar op de Spelen kreeg bijzonder veel weerklank in eigen land. Jammer genoeg houdt een blessure Van Alphen weg uit Moskou. Met Thomas Van der Plaetsen  staat alvast een vervanger met potentieel klaar. Podiumkandidaat is hij (nu) nog niet, maar een stevig PR moet er wel inzitten. Nafi Thiam heeft alles in zich om uit te groeien tot een wereldtopper in de zevenkamp. Thiam brak dit jaar het wereldrecord vijfkamp bij de juniores, maar door een laattijdige dopingcontrole werd dit record niet gehomologeerd. Dat wereldrecord staat dus nog altijd op naam van Carolina Kluft, en we weten allemaal welke carriëre deze Zweedse heeft uitgebouwd. Moskou komt nog net te vroeg om al over medailles te spreken in het geval van Thiam. Voor België komen verder nog Abdir Bashi (10.000m),  Axelle Dauwens (400h), Sara Aerts en Anne Zagré (100h) in actie. Opvallend: Almensh Belete loopt voor België de 5000 meter, haar zus Mimi loopt dan weer voor Bahrein. 

Op het internationale plan is het vooral uitkijken naar de loopnummers. Van 100 meter tot de marathon. Elke discipline heeft zijn charmes. De krachtsexplosie bij de sprintnummers, de sierlijke loopbeweging van de Kenianen op de middenafstand en de 5 en 10 kilometer. De kampnummers boeien me dan weer net iets minder. Ik herinner me bijvoorbeeld nog vorig jaar op de Spelen de prestatie van Nazdeya Ostapchuk, die olympisch kampioene kogelstoten werd. Haar verschijning was best indrukwekkend. Breed geschouderd en ik ontwaarde zelfs beginnende mannelijke trekjes bij haar. Tot ieders grote verrassing testte de Wit-Russische positief op het gebruik van anabole steroïden.  Polsstokspringen krijgt dan weer wel mijn aandacht. De rising star bij de mannen is Renaud Lavillenie. Deze Fransman zou wel eens het stokoude (vat de humor) wereldrecord van Bubka (6,14m) kunnen breken in de nabije toekomst. Dat bewees hij door in Londen over 6,02m te springen. De loopnummers dus.... De 100m bij de mannen lijkt onthoofd door het wegvallen van Tyson Gay , die betrapt werd op het gebruik van doping.  Yohan Blake ligt dan weer in de lappenmand. De concurrentie moet nu komen van Nesta Carter en Justin Gatlin voor Bolt, die voorlopig ogeschonden uit Jamaïca-gate komt.. Ook wordt het uitkijken naar Kiryu Yoshilde, een 17-jarige Japanner die een grote toekomst op dit nummer wordt voorspeld.  Wil het op de 100m de laatste jaren nogal eens spannend worden voor Bolt, dan hoeft hij op de 200m amper te vrezen. 

 Bij de vrouwen zijn ongetwijfeld alle ogen gericht op Alyson Felix. Deze atlete gaat toch al een tijdje mee en kan in Moskou haar vierde titel op de 200 meter pakken. Regerend weredkampioene Campbel-Brown is er deze keer niet meer bij. De atlete deelt mee in de malaise (doping) die er momenteel heerst in Jamaïca. Carmelina Jeter is er wel bij, maar zij sukkelde lange tijd met blessures en vraag is in welke conditie zijn aan de start staat. Alle ogen zijn dus weer gericht op Felix, al krijgt ze wel af te rekenen met stevige concurrentie uit eigen kamp. Kimberlyn Duncan klopte Felix verrassend op de Amerikaanse trials en werpt zich op als een stevige outsider. Op de 100m bij de vrouwen liggen de kaarten iets duidelijker op tafel. Fraser-Pryce is de topfavoriete op dit nummer. De Jamaïcaanse liet dit aar al 10.71 optekenen. 

Een van de absolute smaakmakers van de vorige Spelen was zonder twijfel David Rudisha. Van start tot finish liep de Keniaan aan de leiding in de finale, om te finishen in een een nieuw wereldrecord. Rudisha is er door middel van een blessure niet bij dit jaar. En ook Nijel Amos heeft zich teruggetrokken voor Moskou. Amos werd vorig jaar nog verrassend 2de achter Rudisha in Londen. Er lijkt overigens een vloek te rusten op de 800m. Timothy Kitum, die brons won in Londen, haalde zelfs de Keniaanse selectie niet. Het wordt uitkijken naar de Kenianen, traditioneel sterk in dit nummer,  Anthony Chemut, Fergusson Rotich, en Mutai. Ook het Amerikaanse duo Symmonds en Solomon mogen tot de kanshebbers gerekend worden. Solomon heeft met 1.43.27 de snelste tijd van dit seizoen gelopen. Het belooft alvast een spannende race te worden op de 800m. De 1500m lijkt dan weer een kolfje naar de hand van Asbel Kiprop. Kiprop imponeerde in Monaco. In een snelle race liep Kiprop naar de vierde snelste tijd ooit. Dan ben je titelkandidaat.Verrassend was ook de sterke prestatie van Farah in diezelfde wedstrijd. Farah bewees over potentieel te beschikken op dit nummer. Misschien hoort een combinatie 1500-5000, zoals El Guerrouij ooit deed wel tot de mogelijkheden in de  oekomst. Farrah is duidelijk op zoek naar een nieuwe uitdaging. De Algerijn Mahkloufi, die in Londen nog het goud pakte op dit nummer, zal er niet bij zijn. Mahkloufi kwam er dit jaar amper aan te pas en finishte in de Prefontaine Classic, waar hij de mijl liep, pas elfde. Naar eigen zeggen ligt een virale infectie aan de basis van het mindere presteren.

Op de 5000 meter is het opnieuw uitkijken naar Farrah. Op de Olympische Spelen in Londen was Farrah een van de absolute uitblinkers.  Dat het steil bergop gaat met de carriëre van Farrah is in hoofdzaak te danken aan het Oregon project. Dit door Nike opgezette project laat, voornamelijk Amerikaanse, atleten toe zich in optima forma te kunnen voorbereiden. Farrah heeft zelf aangegeven dat de samenwerking met Salazar, die het project coacht, voor hem het ontbrekende puzzelstukje was.  Ook Galen Rupp, die in Londen zilver pakte op de 10.000, maakt deel uit van het project. Rupp en Farah zijn onafscheidelijk. Beiden lassen ze regelmatig een trainingskamp in de befaamde Rift Valley in. Van wie veel verwacht wordt op de 5000m is Soi, of Edwin Cheruiyot. De Kenianen presteren traditioneel sterk op de 5.000m. Maar liefst 7 van de 13 titels gingen naar een Keniaan. Maar ook uit Ethiopische hoek mag Farrah concurrentie verwachten. Yenew Alamirew liep in in Rome met 12:54 de tweede beste tijd van het seizoen en ook Hagos Gebrihwet was dit seizoen al een stuk sneller dan Farrah. Ook op de 10.000m belooft het een spannende strijd te worden. Ethiopië lijkt het te kloppen land. Met Merga, Gebremeskel, en Kuma kan het rekenen op ervaren routiniers. En als titelverdediger mogen we ook Jeilan niet afschrijven.  Bekele is momenteel eerste reserve. Bij de vrouwen wordt het uitkijken naar een tweestrijd tussen Defar en Tirunesh Dibaba, al lijkt die laatste duidelijk over de beste papieren te beschikken. Indien de geruchten kloppen zouden we wel eens verstoken kunnen blijven van een duel Defar-Dibaba. Defar zou enkel de 5000 lopen, terwijl Dibaba enkel op de 10.000 zou starten en dit om elkaar te ontlopen. Het zou een kaakslag zijn voor de atletiek en een teken van zwakheid moest dit inderdaad het geval zijn. 

Het wordt een boeiende week, u  kijkt toch ook mag ik hopen? 

Wie zelf stamt uit een kroostrijk gezin weet ongetwijfeld dat broers elkaar inspireren. Al twijfel ik daar in mijn geval sterk aan. Als oudste in een nest van drie is mijn jongere broer nooit in mijn voetsporen getreden. Zelfs niet onder lichte dwang. Lopen vond mijn broertje maar niks. Hij had het eerder voor team-en gevechtsporten. Niks mis mee, maar toch wringt het een beetje dat ik hem nooit heb kunnen inspireren. Nu ja, het leeftijdsverschil was dan ook aanzienlijk. Dat is bij de broers Borlée minder het geval. Kevin en Jonathan zijn, zoals u waarschijnlijk al wel wist, een tweeling en Dylan scheelt vijf jaar met de broers. Kevin en Jonathan kregen het atletiekvirus te pakken dankzij zus Olivia. Dylan begon pas op17-jarige leeftijd met atletiek. De prestaties van Kevin en Jonathan triggerden Dylan om ook zijn kans te wagen op de 400meter. De heilige drievuldigheid mag midden augustus zijn kunnen bewijzen op het WK in Moskou. Voor coach en papa 'Jacques' gaat een droom in vervulling.

De Belgische 4x400m zal in Moskou ongetwijfeld niet onopgemerkt blijven. Ik voorspel dat kwaliteitskranten als The Guardian of Le Monde wel enkele kolommen zullen vrijhouden in hun krant om hun lezers de nodige duiding rond de drie broers te geven. Daarbij antwoord gevend op de vijf journalistieke W's+1H? Wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe? Vooral de waarom-vraag lijkt me hier interessant. Waarom wil Dylan in de voetsporen van zijn broers treden?  Als huis-tuin en keuken-psycholoog kan ik natuurlijk moeilijk in de geest van Dylan kijken. Dat het in de familie Borlée uitsluitend om atletiek draait zal zeker hebben meegespeeld. Al kon dit evengoed een averechts effect hebben gehad bij Dylan. Waarbij hij zich volledig zou distantiëren van de atletiek en zich pakweg helemaal zou laten gaan in het nachtleven bij wijze van protest. Dat dit niet gebeurd is bewijst hoeveel invloed vaderfiguur Jacques heeft op de broers. Nog steeds bepaalt hij het reilen en zeilen van de tweeling en behartigt hij hun belangen. De sterke vaderfiguur in de familie Borlée is hier zonder twijfel een doorslaggevende factor geweest.

Ook het voetbal heeft nu zijn Borlée's. Daar spreken we nu van de Hazards. Met Eden en Thorgan heeft u ongetwijfeld al ruimschoots kennis kunnen maken in de Belgische media. Dat er nog een derde gelukszoeker is binnen de familie wist u misschien nog niet. Zijn naam? Kylian. Zijn leeftijd? Zeventien jaar jong en recent mocht hij zijn eerste contract ondertekenen bij de ambitieuze tweedeklasser WS Woluwe Brussels. Misschien kan hij er zich optrekken aan de boers Borlée, wanneer zij er hun trainingen afwerken in het stadion van de tweedeklasser. Toch leest het verhaal van de Hazards anders.  De unieke band die er doorgaans tussen broers heerst kan hier onmogelijk even sterk zijn als bij de Borlée's. Zij delen lief en leed. Onder het motto samen uit, samen thuis delen Kevin en Jonathans elkaars vreugde en verdriet Toen Kevin twee jaar geleden het brons veroverde op het WK in Daegu was hij vooral ontgoocheld omdat Jonathan niet had gepresteerd zoals verwacht. Het is een houding die de broers kenmerkt. Kylian, Thorgan en Eden kozen elk al vrij vlug hun eigen weg. Toch zijn er ook in dit verhaal gelijkenissen te vinden. Zo doorliepen zij alle drie de jeugdreeksen van AFC Tubize en trokken ze al op jeugdige leeftijd naar Frankrijk. Eden en Thorgan kozen ervoor te rijpen in de gerenommeerde jeugdacademie van Lille, terwijl Kylian koos voor Lens. Eden moest al vroeg op eigen benen staan, zoals dat zo vaak het geval is bij jeugdig voetbaltalent. In de jeugdacademie van Lille werd de oudste Hazard in no time volwassen. Het mag dan ook niet verbazen dat Eden al op 21-jarige leeftijd vader is geworden. Ook Thorgan en recentelijk Kylian leerden al vroeg wat het betekent om op eigen benen te staan. 

Moraal van het verhaal is ook hier dat de successen van Eden als inspiratiebron dienden. De drie broers vissen in dezelfde genenpoel. Het is dan vaak kwestie hoe volhardend  er met dit talent wordt omgesprongen. 

Het begint zo stilaan vervelend te worden, die vragen over doping. Net na zijn glorieuze zege op de Mont Ventoux mocht Froome meteen al enkele suggestieve vragen gaan beantwoorden. Alsof de Brit live op antenne zou toegeven dat hij aan het verboden spul heeft gezeten. Journalisten willen klaarblijkelijk niet langer achter de feiten aanhollen. Als wielrenner zit je niet langer  5,6,7 of 8 jaar in de dodencel alvorens er bewijzen opduiken over (vermeend) dopinggebruik. Neen, vandaag worden zij meteen voor het vuurpeloton geleid en een voor een vakkundig gefusilleerd. Het neemt meteen de charmes weg van het wielrennen. 

Wie o wie vindt het gezonde evenwicht tussen de heersende achterdocht en de drang naar heroïek. Is het ook niet voor een stuk de taak van de journalist om de mythe rond de Tour de France te voeden? Kwestie dat zijn/haar opvolger ook in de toekomst nog kan genieten van de prachtige Franse landschappen, die onder de warme julizon ontluiken. Want ook ik merk dat de achterdocht zich stilaan meester heeft gemaakt van mijn wielerpassie, die steevast hoogtij viert begin juli. Ook in mijn hoofd is Froome nu al zo schuldig als de pest. In gedachten zie ik hem al zitten op de beklaagdenbank, het hoofd licht gebogen en zijn gezicht lijkbleek weggetrokken. Ook Contador zit in diezelfde zaal, ook als beschuldigde met net echter hem Quintana en Kreuziger. Stuk voor stuk zijn ze schuldig.  Ook mijn buurman, die naast me zit als getuige, denkt er net zo over. 

Bij deze een oproep om deze indoctrinatie een halt toe te roepen. Laten we het niet om de vijf minuten over doping hebben, maar laten we voor heel even genieten van deze prachtige sport. Al was het maar heel even. Dat neemt niet weg dat we bedriegers hun gang mogen laten gaan. Indien er verdachtmakingen zijn wil ik daar graag een diepgravende analyse over lezen. Liefst met bronvermelding als het even kan. Voor wie ik bijvoorbeeld ontzetten veel bewondering heb is iemand als Thijs Zonneveld. Nooit zomaar gratuite beschuldigingen, maar wanneer hij iets zegt heeft hij er wel degelijk over nagedacht en de bronnen dubbel en driedubbel gecheckt. Zonneveld is in feite de Nederlandse Vandenweghe, maar dan met een veel kleiner ego.  De moraal is stilaan aan het veranderen. Misschien ook wel mede door de crisis. We zijn meer op onze qui-vive en willen vooral niet als naïeveling bestempeld worden. Toch wou ik dat ik gedurende drie weken weer die naïeve jongen van twaalf was die vol vuur supporterde voor zijn helden. Die tijd komt helaas nooit meer terug.