Het voetbal van Italië tegen de Kiwi's deed bij wijlen pijn aan de ogen . Geen inspiratie, geen diepgang, te weinig duelkracht etc. Ik kan hier nog wel een tijdje doorgaan met het opsommen van de pijnpunten van de Azurri. Gilardino kreeg gedurende vijfenveertig minuten geen bruikbare bal. Cannavaro, anders het toonbeeld van efficiëntie achteraan, liet zich zelfs meermaals in de luren leggen door de amateurs van Nieuw-Zeeland.  Iaquinta, Pepe, Zambrotta liepen elkaar voortdurend voor de voeten. Zelfs de ingevallen Camoranesi kreeg weinig tot geen bezieling in het spel van de Italianen. Tot wanhoop van Marcello Lippi die tactisch voortdurend moest bijsturen. Italië, een land waar al zo lang wordt gevoetbald en dat al zo veel successen behaalde in het verleden, kwam op het einde zelfs nog goed weg toen Chris Wood op een haar het doel miste. In tegenstelling tot Frankrijk toonde Italië zich wel groot in het verlies, een 0-0 tegen Nieuw-Zeeland mag gerust als verlies worden beschouwd.  Er konden zelfs enkele schouderklopjes af bij Chiellini en Zambrotta.  

Schouderklopjes voor de Mexicanen konden er niet af bij de Fransen. Frankrijk verloor kansloos tegen Mexico en heeft zijn lot niet meer in eigen handen. Als de Mexico en Uruguay de handen in elkaar slagen en voor een gelijkspel spelen ligt de trotse finalist van 2006 uit het tornooi. Bij de Fransen is er echter meer aan de hand. Tweespalt verdeelt de ploeg al maanden in verschillende kampen. Een goede kleedkamer houdt alles binnenskamers. Bij Frankrijk vonden enkele spelers het blijkbaar nodig om de sensatiezucht van enkele journalisten van l'equipe te voeden. De aanvaring van Anelka met Domenech had nooit naar buiten mogen komen. Een ploeg moet op zulke momenten de rangen sluiten en denken in het belang van het team, zoals bijvoorbeeld de Belgen deden in 2002, toen de media ook ruzie wilden stoken tussen de spelers. Het beste wat Domenech nu nog kan doen is, hoe jammer ook voor de journalistieke vrijheden, een persstop inlassen.  Vraag blijft wel of het kwaad al niet veel langer is geschied. Sterspelers als Malouda en Henry, spelers met behoorlijk wat aanzien in Frankrijk, belanden onder Domenech regelmatig op de bank. Twee spelers die heel bepalend waren in de campagne van 2006.  In 2006 stond er nog een ploeg op het veld. Met Zidane stond er één duidelijke onbetwiste leider op het veld. Dat missen de Fransen nog het meest. Iemand die de sluimerende conflicten krachtig en kordaat aanpakt. Domenech, die wel lijkt vastgeroest op de stoel van bondscoach, lijkt alle macht op de groep verloren te hebben.  Hij is nu zelfs een van de meest gehate personen van Frankrijk en waarschijnlijk ook binnen de spelersgroep.  Het multicilturele karakter, waar Les Bleus zo voor geroemd worden, lijkt hoe langer hoe meer veel van zijn pluimen verloren te hebben. 

Opmerkelijk: Frankrijk en Italië speelden in 2006 nog de finale van het WK tegen elkaar. De Italianen werden toen voor de vierde keer wereldkampioen. Er zijn opvallend veel vergelijkingen tussen beide teams te trekken. En waarschijnlijk moeten we daar ook de verklaring voor het mindere spel van beide teams zoeken. De finale van 2006 was er een tussen twee teams met veel ervaring tussen de lijnen. Zidane, Makélélé, Thuram, Viera, Barthez, Sagnol en bij Italië Pirlo, Gatusso, Toni,Grosso, Cannavaro (toen op het toppunt van zijn kunnen), Del Piero. Stuk voor stuk ervaren rotten die hun strepen hadden verdiend bij topclubs als Milan of Madrid. Dat surplus aan ervaring betekent het verschil tussen winst en verlies. Beide ploegen zijn zich volop aan het verjongen en kennen nu groeipijnen. Ergens is het dus logisch dat de resultaten tegenvallen. Kijk maar hoe lang het bij ons duurt om de succesvolle generatie Wilmots te vervangen. Ervaring is nog steeds van kapitaal belang op een WK, waar details het verschil maken.