Wie de rangschikking van de Jupiler Pro League bekijkt moet zich ongetwijfeld een bult geschrokken hebben. Na vijf speeldagen staat KVC Westerlo laatste met amper één punt. Moeten ze zich in de Kempen zorgen beginnen maken?

Alle voorbeschouwingen aan de start van de competitie waren het er roerend over eens. Westerlo zou meestrijden voor een plaatsje bij de beste zes. Westerlo wist immers zijn topschutter te behouden en kon zich met de komst van De petter gericht versterken. Maar dat was voor het noodlot zich met het huishouden ging bemoeien. De malaise begon één week voor de competitiestart toen Ruiz met pijn in de bil het oefenterrein moest verlaten. Men ging uit van een inactiviteit van 2 weken maar vijf weken later speelt Ruiz nog altijd niet. Nog meer slecht nieuws toen ook Farssi in de lappenmand verzeilde. Twee spelbepalende spelers zouden dus de competitiestart tegen Mechelen missen.  Toch reisde de Caje met vertrouwen af naar Mechelen, want in de voorbereiding bleef Westerlo ongeslagen.

ZWEETDRUPPELS
Maar de ontnuchtering bleek bijzonder pijnvol voor de troepen van Ceulemans. Met liefst 4-1 ging Westerlo de boot in tegen Malinois. Erger was dat Westerlo bijzonder loom en inspiratieloos stond te voetballen. De kopjes werden bij elkaar gestoken en tegen Kortrijk zou Westel zich herpakken. Maar niets was minder waar, want ook tegen Kortrijk kon Westel niet bekoren en mocht het blij zijn met een punt. De eerste donkere wolken stapelde zich dan al op boven het Kuipje want op speeldag drie volgde de verplaatsing naar Anderlecht. Westerlo werd met 3-0 huiswaarts gestuurd en de ziekenboeg kreeg versterking van Van Audenaerde en Corstjens. De eerste zweetdruppels verschenen toen al op het voorhoofd van manager Herman Wijnants. Met een veredelde B-ploeg werd partij gegeven tegen Genk. En weer mochten er nul punten op het conto worden bijgeschreven. Bovendien was het niveau nog steeds in dalende lijn en dat mogen we nog als het meest zorgwekkende beschouwen. Westerlo staat immers bekend om fris attractief voetbal waar altijd voor de aanval wordt gekozen. Maar aan aanvallen komt men in de Kempen al enkele weken niet meer.

REALISME
Nergens huist meer realisme en nuchterheid dan in dit 20000 zielen tellend dorp. Van druk was er gedurende twaalf jaar nauwelijks sprake. "We zullen wel zien", is niet voor niets de lijfspreuk van hun trainer Ceulemans. Door het gebrek aan ambitie werd in het verleden maar al te vaak de woorden "grijze muis" in de mond genomen. Vaak ten onrechte. De laatste twee seizoenen kwam daar echter verandering in. Wijnants zag dat hij op een dood spoor was aanbeland en hij wilde af van het imago van grijze muis. Voor het eerste deed het woord ambitie intrede in Westerlo. Dat resulteerde vorig seizoen in een mooie zesde plaats. De lat was gelegd en de doelstelling voor dit seizoen was dan ook om minstens even goed te doen. Na vijf speeldagen wordt nu al duidelijk dat die doelstelling niet gehaald zal worden. Westerlo mag al blij zijn als het zich kan herpakken. In het verleden is al al te vaak gebleken dat ploegen die hun start missen een heel seizoen achter de feiten aanhollen. Toch mag men in Westerlo hoop koesteren. Achter de schermen werd al werk gemaakt van de nodige versterking. De Bosnische international Adnan Mravac tekende een contract voor twee jaar. Deze polyvalente verdediger was een van de boemannen in de kwalificatiematchen voor het WK tegen de Rode Duivels. Maar de grootste transfer komt uit eigen rangen. Wanneer Farssi en Ruiz terug honderd procent in orde zijn zal dit Westerlo aanvallend een enorme stap vooruit zetten. Het is mede aan hen om het degradatiespook zo snel mogelijk te verjagen.

Usain Bolt. Daarover heb ik het nog niet gehad op mijn bescheiden blogsite. Een schande, want de Jamaïcaan wordt nu al omschreven als een van de grootste atleten die ooit op onze planeet heefft rondgelopen. Mss is die conclusie nog wel iets te voorbarig, maar hij is alleszins goed op weg.

9.65 seconden. Dat was volgens wetenschappers de absolute limiet op de 100m bij de mannen. Geen mens zou ooit sneller kunnen lopen. "Dat zullen we dan nog wel eens zien", moet Bolt gedacht hebben toen hij zich klaarmaakte om in Berlijn zijn eerste wereldtitel op de 100m te veroveren. Voor de finale nog eventjes het publiek entertainen, zichzelf wat moed inspreken om dan gedurende minder dan tien seconden de longen uit het lijf te lopen. Het was schoon om te zien hoe Bolt de atletiek verhief tot een tot nog toe onbekende vorm van kunst. Opperste concentratie overgoten met een vleugje entertainment, sierlijk en dartel bewegend over de piste. Wat Bolt in Berlijn deed mag gerust tot kunst worden verheven, hoewel ik met deze uitspraak Jan Hoet tegen mij in het harnas jaag. Op geen enkel moment had je het gevoel dat zijn acht tegenstanders Bolt ook maar iets in de weg konden leggen. Zij waren slechts opvulling, die over dertig jaar met glimmende ogen hun kleinkinderen zullen vertellen dat zij ooit met Bolt op de piste hebben gestaan.  Tot die conclusie kwam ik na Bolts honderd meter. Bolt is meer dan een fenomeen en ik was blij dat ik getuige mocht zijn van zo'n historisch moment.

Zijn 200m was minstens even indrukwekkend. Hoewel sommige media vooraf gewag maakten van een mogelijk nieuw WR onder de negentien seconden, stoomde de Bolt-express zich rustig klaar voor de finale. Van druk geen sprake. Hij spaarde al zijn energie voor de finale, want daar had hij opnieuw een afspraak met de geschiedenis. Een tijd onder de 19 seconden was sowieso onrealistisch en dat wist Bolt beter dan wie ook. Mss dat het er ooit van komt, maar zijn eerste missie was om het WR onder de 19.30 seconden te brengen. Dat lukte vrij aardig. 19.19 seconden. Mss kan ik hier best stoppen. Mss zou een onafgewerkte tekst Bolt nog het meeste eer aandoen. Deze prestaties zijn simpelweg niet in woorden te vatten. Vandaar de drie puntjes aan het einde van deze tekst...