Zondag 25 oktober was een dag die ik al enkele weken met stip had aangeduid op mijn overvolle agenda. Ik zou da namelijk de plas oversteken om de wedstrijd West-Ham-Arsenal bij te wonen. Het werd uiteindelijk een leuke voetbalnamiddag met toch een verrassende en onverwachte ontknoping.
In de maand september kwam ik op het zotte idee om nog eens het voetbalniveau in het VK te gaan peilen. Zijn ze werkelijk zo goed of is alles wat er over de Premier League geschreven wordt veel gedoe om niets? Ik kan u alvast verklappen dat al die verhalen inderdaad kloppen. In Engeland wordt een ander soort, voor ons van bovenaardse makelij, gespeeld. Eens aan het kijken geweest welke matchen ik zou kunnen meepikken. Mijn criteria zagen er als volgt uit. Mag niet te ver zijn, verplaatsing moet makkelijk te doen zijn, match met inzet en het liefst een tussen twee rivalen. Mijn oog viel al gauw op West-Ham-Arsenal. Deze wedstrijd had alles in zich om uit te groeien tot een voor mij historische gebeurtenis.
Iets minder historisch was het vroege uur waarop ik me zondag richting station van Geel begaf. Om kwart voor vier stond mijn reisgezel me reeds op te wachten bij me thuis. Het zou een hele lange dag worden, doch maakte de gedachte dat ik vandaag Arsenal live aan het werk zou zien me al een stuk vrolijker. Zonder ontbijt in de maag spoorden we naar Brussel, waar de Eurostar ons in al zijn pracht englorie verwelkomde. Een heus technologisch wonder, maar daar had ik gezien het vroege vertrekuur weinig aandacht voor. De treinrit naar Londen gebruikten we dan ook om een deel van onze verloren gegane nachtrust in te halen. Eens aangekomen dwaalden we het eerst uur doelloos rond in St. Pancras. Wat moesten we nu in godsnaam doen tot vier uur. We hadden niet echt plannen gemaakt, tot plots mijn oog viel op de halte Arsenal. We keken elkaar aan en besloten hier ons eerstvolgend doel van te maken. Na amper een kwartier kwamen we al op onze bestemming aan. Gelijk we de Underground verlaten zagen we in de verte het Emirates Stadium opdoemen. Het gigantische stadion, dat plaats biedt aan 60000 man, stak eerlijk gezegd wel af met de kleine overwegende witte arbeidershuisjes eromheen. Het eerste wat opviel was de verering van de helden. Ieder clubicoon kreeg reuzegroot cartoon tegen de wand van het stadion. Echt knap om zien. Het stadion was ook heel toegankelijk. Je kon er zelfs gewoon helemaal omheen wandelen, wat we dan ook deden. We ondernamen ook nog een tevergeefse poging om een stadium tour bij te wonen. De man aan de kassa wimpelde ons beleefd af door de woorden we're fully booked" in de mond te nemen. Lichtjes ontgoocheld dropen we af, maar die teleurstelling verdween al snel toen we de clubshop zagen opdoemen. Tijd om eens na te gaan hoe populair Vermaelen nu echt is dacht ik bij mezelf. En ja hoor de merchandising had zich al helemaal toegespitst op onze landgenoot, wat me toch een gevoel ven trots gaf. Mijn geld jeukte in mijn zakken bij het zien van zoveel moois. Truitjes, sjaals, beker, DVD's. Maar mijn gezond verstand hield me echter tegen, want ik had nog geld nodig om een dure hotelrekening te betalen.
De volgende uren gingen tergend traag voorbij. Na het bezoek aan Arsenal zijn we ook nog een kijkje gaan nemen in Covent Garden. Best leuk om zien hoe al die straatartiesten aan huun centen trachten te komen met hun acts. De een al wat beter dan een ander. Onze klok gaf ondertussen half een aan. Tijd om iets te eten dus./ We onttrokken ons van de drukte op Covent Garrden en vonden een leuke brasserie waar we stijlvol en goedkoop konden lunchen. Specialiteit van het huis waren de traditionele Fish 'n chips. Friet met stukjes vis die gepaneers zijn. Best lekkere combinatie, maar om er nu het nationale gerecht bij uitstek van te maken ging me toch te ver.
Met een volle maag ging het dan eindelijk richting Upton Park. We wilden niets missen en dus vertrokken we goed op tijd. Na wat zoekwerknaar de juiste metro kwamen we rond twee uur aan in West-Ham. We werden vergezeld van enkele Nederlanders voor ons die ook dit voetbalfeest niet wilden missen. Bij het buitenkomen van de metro sloeg men ons al meteen met tickets voor de match om de nek. Blijkbaar roken die verkopers dat we geen Britten waren, want we kregen voortduren de vraag, "Have you alreay got tickets". Telkens kon ik hier met gerust gemoed Yes op antwoorden. Ik had er dan ook genoeg voor betaald en was zelfs academy member geworden uit vrees geen tickets te kunnen bemachtigen. Resultaat is dat ik nu zit opgescheept met een soort van bankkaart waarmee ik toegang krijg tot het stadion. Enig probleem was dat ik niet meer wist waar we precies zaten. Maar dat waren zorgen voor later. Laten we eerst al maar eens proeven van de sfeer dacht ik bij mezelf. Nou ja sfeer? Het voelde eigenlijk allemaal wel wat raar aan. Twee uur en een half voor de match was er al best veel volk op straat, maar ik had zeker niet het gevoel dat hier een derby zou plaatsgrijpen. We maakten onze gebruikelijke tour rond het stadion en concludeerden dat het hier niet veel soeps was. Arme kleine verloederde huizen tekenden het straatbeeld. We konden ons moeilijk voorstellen dat veel inwoners hier 45 pons zouden neertellen om de match bij te wonen. Ook de bevolkingssamenstelling was best opvallend. De lokale handelaars waren bijna allemaal van Indische of Pakistaanse afkomst. Hoewel het niet zou mogen begon ik zelfs een beetje argwaan te krijgen. We kozen dan ook al snel voor de iets veiligere omgeving van het stadion. Eerst nog even langs de ticket office om onze plaatsebn te weten te komen. We zaten uiteindelijk achter de goal boven de Arsenal fans. We raakten probleemloos binnen en vonden vrij vlug onze plaatsen. Die waren vrij krap bemeten en vooral mijn reisgezel had hier kennelijk last van. Het verklaarde meteen hoe men 35000 mensen in een al bij al vrij klein stadion kon proppen. Maak gewoon de zitplaatsen klein genoeg.
Het stadion vulde zich vrij traag. Een kwartier voor tijd had naar schatting nog maar een derde de weg naar zijn/haar stoeltje gevonden. Het eerste kippenvelmoment kwam er vlak voor aanvang van de match toen heel het stadion "I'm blowing forever bubbles meezong. Om 16.15 floot de scheids de wedstrijd uiteindelijk op gang. In de beginfase zorgde Weest-Ham voor de meeste dreiging via de imponerende Carlton Cole. Die hield in zijn eentje meermaals drie verdedigers aan de praat. Mooi om zien, maar de Hammers deemsterden met het verstrijken van de tijd meer en meer weg. Vooral het middenveld werd uit handen gegeven. Van persie mocht op het kwartier vrijstaand binnenknikken tot groot jolijt van de fans van Arsenal. Die lieten zich voor het eerst massaal horen. Twintig minuten later leek de match helemaal gespeeld toen Gallas vrijstaand de 2-0 in doel kopte. Match gedaan dacht ik en dat was jammer voor de beleving. Ik hoopte vurig dat West-Ham in de tweede helft een vuist kon maken. Dat gebeurde echter lange tijd niet en Arsenal had nog steeds het beste van het spel. De supporters van Arsenal vermaakten zich geweldig en brachten de supporters van West Ham meermaals in verlegenheid met hun rijke arsenaal aan liedjes, zoals een eigen versie van i'm forever blowing bubbles. Tot tien minuten voor tijd Carlton Cole de bal in de scrimmage toch nog in goal kon duwen. Het stadion ontplofte en ik voelde dat er iets in de lucht hing. En ja hoor vijf minuten later kreeg West-Ham een penalty cadeau. 2-2. Wat een fantastisch slot van de match. West-Ham had dan toch dat felbegeerd punt beet tegen de stadsrivaal. Na de match hingen we nog wat rond in het stadion en in de clubshop kocht ik een leuk T-shirt wat me blijvend zal doen herinneren aan deze wedstrijd. Vruchteloos zochten we daarna geruime tijd naar een pub waar we onze dorst konden lessen. Die vonden we uiteindelijk en we bouwden uiteindelijk nog een leuk feestje met de aanwezige Hammers, die duidelijk al wat aangeschoten waren.
Rond acht uur gingen we terug inchecken in ons hotel, waar ons een heuse verrassing te wachten stond.We moesten slapen in een te kliene vervallen kamer. Uiteindelijk nog een stapke in de wereld gezet en tegen half twaaklf terug het hotel opgzocht, want we moesten er opnieuw vroeg uit om onze Eurostar te halen
Zondag 25 oktober was een dag die ik al enkele weken met stip had aangeduid op mijn overvolle agenda. Ik zou da namelijk de plas oversteken om de wedstrijd West-Ham-Arsenal bij te wonen. Het werd uiteindelijk een leuke voetbalnamiddag met toch een verrassende en onverwachte ontknoping.
