Al in 2009 werd er door de Uefa gewag gemaakt dat Polen en Oekraïne best een tandje bijstaken wilden ze niet het risico lopen alsnog de organisatie van het EK te mislopen. Het organiserende duo keek tegen een gigantische bouwachterstand van de stadions aan en een nijpend tekort aan financieringsbronnen bracht het droomplaatje toen aan het wankelen. Aan de vooravond van het EK lijkt die bouwachterstand zo goed als volledig te zijn weggewerkt. Hoopten Oekraïne en Polen met dit EK een positief beeld op te hangen van hun land, dan lijken al die inspanningen vergeefse moeite. Verhalen over hooliganisme,racisme,homofobie, prostitutie, woekerprijzen, slechte infrastructuur, onveilige stadions en het gerucht over de mogelijke mishandeling van Joelia Timosjenko leggen nu een zware hypotheek onder het tornooi. Grootste slachtoffer lijkt Oekraïne te zullen worden. Voor veel Westerse regeringsleiders is de mogelijke mishandeling van Timosjenko de druppel. Verschillende Europese hoogwaardigheidsbekleders, waaronder ook Belgische prominenten, kondigden dan ook aan het tornooi in Oekraïne te zullen boycotten. 

Het is niet de eerste keer dat doemverhalen in de aanloop van een groot tornooi de media in de ban houden. Herinner u nog niet zo lang geleden het WK in Zuid-Afrika. Berichten over armoede en roofmoorden waren schering en inslag. Meer dan wat bangmakerij bleek het achteraf niet te zijn. Zuid-Afrika was voor de Europese toeristen een veilig tornooi en de stoute verhalen over het gebrek aan veiligheid bleken achteraf fel overdreven. Niettemin draagt Zuid-Afrika sindsdien de stempel een onveilige vakantiebestemming te zijn, terwijl het met die veiligheid al bij al nog wel meevalt. Of hoe de organisatie van een tornooi de perceptie bij de publieke opinie kan beïnvloeden. Hetzelfde lot lijkt nu weggelegd voor Oekraïne en in mindere mate Polen. Wie een positief beeld van zijn land wil ophangen aan de buitenwereld organiseert  best geen EK of WK, maar probeert het Eurosongfestival naar zijn land te halen. De ontelbare promotiefilmpjes over de pracht en praal van het ongerepte Azerbeidjan doen me nu nog wegdromen. Terwijl het evengoed kommer en kwel troef is in dit reusachtige land aan de Kaspische zee. Je zou als voormalig Oostblokland al gek moeten zijn om je te laten onderwerpen aan de kritische berichtgeving van de al dan niet bevooroordeelde Westerse media, die je anders links zouden laten liggen.

Of de verhalen over Polen en Oekraïne waar zijn interesseert me als voetballiefhebber eigenlijk geen ene moer. Als ik wil weten hoe het gesteld is met die landen lees ik wel de Knack of Times Magazines. Als voetballiefhebber wil ik er eerlijk gezegd een week voor aanvang van het tornooi niet dagelijks mee geconfronteerd worden. Als opgeleid journalist klinkt het misschien raar uit mijn mond, maar zo'n stortvloed aan negatieve verhalen werkt meestal op mijn ethisch gemoed en dat is nefast voor mijn voetbalhonger. Polen en Oekraïne hebben nu de kans zich te bewijzen en ik ben beried hen die kans te gunnen. Pas achteraf kunnen we dan ons oordeel vellen. Misschien is het ook geen slecht gedacht om de selectiecriteria voor de toewijzing van een tornooi te verstrengen, waarbij men verder kijkt dan louter de infrastructuur. Men moet hier evenwel niet in overdrijven. Ik ben nog altijd van mening dat men sport en politiek gescheiden moet houden. Pierre de Coubertin zou het niet anders gewild hebben.