Wereldkampioenschappen blijven vaak lange tijd aan het geheugen kleven. Wie herinnert er zich bijvoorbeeld niet de fantastische solo en dito goal van Maradonna tegen Engeland op het WK waar de Belgen lange tijd uitzicht hadden op een finaleplaats. Is het een vorm van nostalgie die ons opnieuw aan onze zorgeloze jeugd doet herinneren of ligt het aan de sfeer die zo'n WK oproept dat we steeds teruggrijpen naar het (voetbal)archief in ons geheugen.
Het WK in Japan en Zuid-Korea was voor mij in veel opzichten een bijzonder event. Niet alleen is het het laatste grote tornooi waar onze Duivels zich aan de wereld konden tonen, maar ik ervaarde voor het eerst het maatschappelijk belang van voetbal. Het verbond de wereld voor een maand met elkaar tot uiteindelijk midden juli die navelstreng opnieuw moest worden doorgeknipt. De start van de Tour kon voor mij persoonlijk de pijn verzachten, maar het gevoel was toch anders. Een Tour de France volgen mensen meestal in een beperkt gezelschap met een fris pintje op de schoot. Voor het voetbal daarentegen komen de mensen de straat op, overal in de wereld. De verbondenheid is simpelweg groter waardoor we memorabele momenten veel langer onthouden.
Zo herinner ik me nog levendig hou Dario Rodriguez tegen Denemarken het eerste doelpunt scoorde voor Uruguay. Een uitbundige Michel Wuyts, die toen ook ng in het voetbal geïnteresseerd was, ging helemaal uit de bol. Ik citeer, "En het is Rodriguez verdorie, de linksachter." En als je de beelden bekijkt (zie onder) moet je toegeven dat het een pracht van doelpunt was dat alle lof verdiende. Ik denk dat ik het nooit meer zal vergeten in mijn leven.
