Als supporter maak je het liever niet mee zo'n degradatiestrijd. Cercle telt na 8 speeldagen amper 1 puntje en mag zich opmaken voor een lang en slopend seizoen. Na enkele vette jaren, leidt het eerste magere jaar misschien al meteen tot degradatie. Als supporter van een kleine club is het smullen geblazen als je club goed presteert in de competitie. Cercle sprankelde vorig seizoen en miste op een haar na PO1. Het jaar voordien bereikte het ook bijna de finale van de Cofidis Cup. Een ontketende Henrique besliste daar toen anders over. Cercle beleefde een periode van hoogconjunctuur en overvleugelde op bepaalde momenten zelfs stadsgenoot Club.  Het samenwerkingsverband met Lissabon was een gouden zet en met spelers als Neto en Rudy en Owusu kon de vereniging beschikken over toptalenten die het anders nooit had kunnen betalen. Nu die directe lijn met Portugal is weggevallen is de vereniging opnieuw aangewezen op de eigen koopmanskunst. Het vertrek van Vetokele naar Kopenhagen was een zoveelste domper voor de supporters van groen-zwart, die de bui toen al een tijdje zagen hangen. Feit is dat Cercle gedurende enkele jaren boven zijn stand heeft geleefd. De behaald successen met jonge coaches als Peeters en De Boeck werkten verblindend. Ook door de media werd Cercle stilaan bestempeld als subtopper. Dan is degradatie niet het eerste waar je aan denkt als je de doelstellingen voor het nieuwe seizoen vastlegt. Dan loert het gevaar natuurlijk om de hoek en wil de waakzaamheid nogal eens verslappen. Het is op zulke momenten dat het degradatiespook ongenadig hard toeslaat. Vraag maar aan Westerlo

Elke club gaat anders om met zijn tegenslagen. Charleroi speelde vorig seizoen kampioen in tweede klasse, maar versleet wel drie trainers. Elk verlies was daar bijna goed voor een trainersontslag. De druk om per se te promoveren was daar zo groot dat elk verlies werd beschouwd als een drama. Een heel ander verhaal in Westerlo. De troepen van toenmalig trainer Jan Ceulemans vochten al een heel seizoen tegen de degradatie en ook de ziekenboeg zat overvol. Het management behield echter het vertrouwen in zijn trainersstaf. Dat vertrouwen was bij een deel van de aanhang gesmolten als sneeuw voor de zon. Het won nog wel PO3 tegen STVV, maar in de eindronde met tweedeklassers was het vat af.  Benieuwd welke weg Cercle gaat bewandelen en wat het resultaat hiervan gaat zijn. Wordt er gekozen voor de rustige standvastigheid en krijgt Peeters het volledige vertrouwen of kiest men toch voor de harde aanpak.

De supporters zouden hierbij wel eens een belangrijke rol kunnen spelen. Peeters geniet voorlopig nog steeds de steun van de achterban. Daartoe wordt er zaterdag zelfs een erehaag gevormd. Als speler en trainer is het altijd fijn te weten dat je supporters nog steeds achter je staan. Of het gaat helpen om uit de malaise te raken is een ander verhaal. Als de neerwaartse spiraal niet snel doorbroken wordt lijkt een exit van Peeters de enige juiste beslissing. Hoewel een trainerswissel niet altijd zaligmakend is kan het de opgebouwde spanning in de groep wegnemen, al heb ik persoonlijk het gevoel dat de spelers nog steeds achter Peeters staan. Het worden nog spannende weken in Brugge. 

Omega Pharma-Quick Step veroverde vorige week de wereldtitel tijdrijden bij de merkenteams na een slopend secondenspel met BMC. De Belgische vlag mocht onverwacht een eerste keer wapperen. Het leek de voorbode voor een fantastisch schouwspel van de Belgen een week later. De voltallige ploeg koerste met maar één doel voor ogen, een Belg op het hoogste schavotje. Het blauw van de Belgen was alomtegenwoordig. Als er een wereldtitel voor nationale ploegen moest worden uitgereikt zou die zonder twijfel naar de Belgen zijn gegaan. 

In tegenstelling tot veel andere landen had bondscoach Carlo Bomans met Boonen en Gilbert twee troefkaarten in handen. De Belgen hadden zich in het begin van de koers laten verrassen, waardoor de vroege vlucht werd gemist. De Belgen moesten dus al vroeg mee aan de bak om de schade beperkt te houden. Meersman en Leukemans kwamen nadien wel vooraan te zitten, waardoor er  wat meer relaxt kon worden gekoerst. Toch bleven onze landgenoten attent mee voorin koers maken. Een tactiek die zijn vruchten zou afwerpen wanneer zowat de helft van het peloton opgehouden werd door een valpartij. Met vijf Belgen in de kop van de koers gingen we de finale in. Wat volgde was een staaltje teamwerk, waar men in de Wetstraat een puntje kan aan zuigen. Boonen stak zich bij het opdraaien van de Cauberg weg achter de rug van Roelandts en Gilbert werd gepiloteerd door Leukemans. Met enkele stevige lenderukken maakte Gilbert zich los van zijn achtervolgers. Hagen, Valverde en Kolobnev zagen alle kleuren van de regenboog. Gilbert kraakte niet en bezorgt ons land een eerste wereldtitel sinds 2005. De enclave Belgen op de Cauberg verzonk even later in een delirium toen de Brabançonne weerklonk in Nederlands Limburg. 

Carlo Bomans werd voor aanvang van het WK fel bekritiseerd. Maar uiteindelijk zijn de geldende wetten in de sport simpel. De winnaar heeft altijd gelijk. De zege kwam er mede door toedoen van een fantastische teamprestatie. De Belgen controleerden de wedstrijd en brachten Gilbert in een ideale positie. Teamgeest wordt vaak onderschat in een individuele sport als het wielrennen, maar gisteren werd opnieuw het tegendeel bewezen. België mag dan wel op politiek vlak verdeeld zijn, in de sport wordt er nog wel gevochten voor de vaderlandse eer. Ja Sire, er zijn nog Belgen.