Het komt meer en meer in het nieuws. Voetballers die plotseling neervallen en roerloos blijven liggen. Hoewel voetbal niet door iedereen als een volwaardige sport wordt aanzien blijkt eens te meer hoe belastend deze sport wel niet is voor het menselijk lichaam. De vele brute contacten in combinatie met de fysieke uitputtingsslag die een wedstrijd met zich meebrengt verhoogt het risico op hartfalen bij risicopatiënten aanzienlijk.  Elejiko was in geringe mate een risicopatiënt. Bij Westerlo kreeg hij van de clubdokter het advies om op een lager niveau te gaan voetballen om het hart minder te belasten. Dat de hartproblemen destijds in zijn periode bij Westerlo aan het licht kwamen is geen toeval. De wereldvoetbalbond vordert namelijk al zijn aangesloten  leden sinds 2006 het Lausanne-protocol ter harte te nemen.Hierbij worden professionele sporters om de twee jaar gescreend.  Het hartfilmpje van Elejiko toonde afwijkende waarden, maar hij bevond zich in de grijze zone. Er was geen reden tot paniek, maar Elejiko kreeg de raad zijn voetbalgeluk op een lager niveau te gaan beproeven.  Een foutieve diagnose blijkt achteraf, die het hele procedee van verplichte screening in vraag stelt. 

Elejiko liep niet te koop met zijn hartprobleem. Bij Merksem vielen ze dan ook compleet uit de lucht. Van het hartprobleem van Elejiko hadden ze tot dan toe geen weet. Het was het geheim dat Elejiko sinds die screening in 2007 met zich meedroeg en waar enkel Westerlo van op de hoogte was. Had hij schrik nergens meer aan de bak te komen of van het stigma dat op hem gekleefd zou worden indien hij er openlijk voor uitkwam? Waarschijnlijk wel. Eljiko heeft zijn leven in Nigeria opgeofferd om in België als voetballer zijn boterham te verdienen. Dan is het moeilijk om te stoppen met hetgeen wat je naar dit land heeft gebracht. 

Een ander schrijnend verhaal, met gelukkig een betere afloop is dat van Anthony Van Loo. Deze jonge verdediger was een van de revelaties van Roeselare tot hij eind juni 2008 te horen kreeg met hartritmestoornissen te kampen. Volgens specialisten betekende dit meteen het einde van een beloftevolle carriëre. Maar Van Loo liet het hier niet bij, merk de gelijkenis met het geval Elejiko, en vroeg raad aan meerdere harspecialisten. Die raadden hem af nog ooit op het hoogste niveau te voetballen. Van Loo gaf echter de hoop niet op en mits de inplanting van een defribilator kon de jonge Van Loo zijn voetballoopbaan verder zetten. Tot die noodlottige negende juni 2009. Van Loo kreeg tijdens een eindrondematch op Antwerp een hartstilstand maar de ingebouwde defribilator redde hem het leven. Van Loo voetbalt nu nog bij KV Mechelen, waar hij vooralsnog weinig aan spelen toekomt. Van Loo moet toch eens hebben geslikt als hij het nieuws over Bobsam vernam gisteren vermoed ik.

Ik pleit dan ook dat elke professionele sporter die zich in de grijze zone bevindt een verbod moet krijgen om zijn sport uit te oefenen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je weet dat 40 procent van de mensen lijdt aan een of andere hartaandoening of een verhoogd risico loopt. Die hartaandoeningen zijn in de meeste gevallen niet levensbedreigend. Maar wie zich in het domein van de topsport begeeft stelt zijn lichaam danig op de proef. Die 40 procent is een ruwe schatting en omvat de gehele bevolkingsgroep. Bij de topsporters ligt dit getal beduidend lager.  Daarom pleit ik ervoor dat bij de minste afwijking voortaan een verbod tot professioneel sporten wordt uitgevaardigd. Zelfs één hartdode in de sport is er een te veel.  Verder pleit ik dat elke sportvereniging verplicht wordt tot de aanschaf van een defribilator, die reeds in verschillende bedrijven in geval van nood kan worden aangewend. Het kan niet zijn dat er kostbare tijd verloren gaat omdat men moet wachten op de hulpverlening. 

Bobsam may you rest in peace,