Nog 25 kilometer te gaan. Er rijdt een kopgroep weg die uiteindelijk zal strijden voor de overwinning, maar koers interesseert me op dat moment geen moer meer. Ik bedenkt hoe het moet zijn voor zijn zwangere vriendin. Zat zij überhaupt te kijken in de hoop een glimp op te vangen van haar vriend. En hoe moet ze zich gevoeld hebben toen ze hem daar levenloos zag liggen te midden van een leger hulpverleners en persfotografen. Het lijkt allemaal zo onwezenlijk. Hoe moet zijn familie zich nu voelen, ik hoop uit de grond van mijn hart dat zij de beelden niet hoeven te zien. Mijn gedachten dwalen af. De koers kent stilaan zijn beslag, maar ik denk ineens aan Andrei Kivilev die in soortgelijke omstandigheden om het leven kwam in Parijs-Nice in 2003. Ik denk aan Alexander Vinokourov die de handen ten hemel gooit na een ritoverwinning in de Tour en hem op deze manier wil eren. Ik denk aan Casartelli, aan Johan Bruyneel, aan Pedro Horillo met alweer dezelfde bedenking. Hoe moeten zij zich voelen? 

Hoewel ik Wouter nooit heb gekend heb ik pas een dag later de moed om hierover te schrijven. Vreemd hoe zoiets toch iets met je doet. Niemand wordt graag met de dood geconfronteerd en al helemaal niet als je gezellig naar televisie aan het kijken bent. Misschien was Wouter gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Misschien hebben de hogere machten, als die er al zijn, het zo gewild. Hoe verklaar je anders dat Weylandt pas in laatste instantie Bennati moest vervangen. Hoe zou hij zich overigens nu moeten voelen?  

Bij deze wil ik mijn steun betuigen aan vrienden en familie van Wouter. May he rest in peace.