Wie tot vorig jaar over Leekens begon had het steeds over een gedreven en bekwaam man. Iemand die op korte termijn een ploeg naar zijn hand kan zetten. Iemand die met bescheiden middelen het maximale rendement haalde. Iemand die zich graag wentelde in de positie van underdog. Iemand die uitblonk in het verzinnen van excuses na een verloren wedstrijd. Iemand die voor zichzelf steeds een fantastisch contract met vele nullen  uit de brand kon slepen. Een gladde prater, een gluiperd en  een motivator pur sang.Iemand die liefst van al alles naar zijn hand zette en daar in de media te pas en te onpas mee pronkt (KV Kortrijk).  Over tactiek en spelinzicht werd meestal met geen woord gerept. Dat was niet aan Georges besteed en  dat werd pijnlijk duidelijk telkens Leekens de wedstrijdanalyses maakte voor de camera. Een slechte match werd opeens een goede match en vice versa. Het calimero-gedrag van Leekens werkte op den duur niet enkel gans België op de zenuwen, maar ook de top van Brugge zag in dat dit imagoschade van de club kon leiden. 

Naar de buitenwereld toe presenteert Leekens zich als een bekwaam vakman. Iemand die weet waar hij naartoe wil en de weg naar dat succes van tevoren al lang heeft uitgestippeld. Men zou op zijn minst een duidelijk systeem mogen verwachten van iemand met zoveel ervaring.Maar wie de wedstrijden van Brugge de afgelopen maanden onder de loep neemt merkt vooral veel wanorde en slordigheden in het spel. Het was vaak de individuele klasse van iemand als Bacca of Lestienne die Club over de streep hielp. Sprankelend voetbal was er zelden of nooit bij. Bacca speelt momenteel de sterren uit de hemel, maar het duurde enkele speeldagen voor de Colombiaan zijn kans kreeg. Het is overigens niet de eerste keer dat hij moeite heeft met echte talenten. In zijn tijd bij Gent duurde het ook een hele tijd vooraleer Mbark Boussoufa voluit zijn kans kreeg. Iets wat de kleine Marokkaan hem altijd heeft kwalijk genomen.  Ook Bart Buysse moest lang op zijn kans wachten, iets wat de supporters van Brugge Leekens bijzonder kwalijk nemen. 

Leekens verloor ook veel van zijn geloofwaardigheid door het vele jobhoppen. Geld was daarbij vaak de drijfveer, waardoor velen hem als een echte opportunist beschouwen. Als Leekens zijn woord geeft neem je dit best met een hele grove korrel zout. Lokeren kan er van meespreken. Leekens had het plan opgevat om van Lokeren opnieuw een subtopper te maken. Hij was hier goed op weg tot hij net voor aanvang van het nieuwe seizoen inging op een lucratief aanbod van Al Hilal, om enkele maanden later met hangende pootjes terug te keren naar Kortrijk.  Dat hem op zijn beurt moest laten gaan naar de Rode Duivels. Een lange termijn visie is niet besteedt aan Mac the Knife. Misschien weet hij als geen ander wat zijn eigen gebreken zijn en kiest hij het hazenpad nog voor die gebreken zichtbaar worden. Puin ruimen op korte termijn kan Leekens als de beste, maar visie is nu eenmaal niet zijn sterkste kant. Voetballers hebben dat snel door en  eenmaal dat laagje vernis verdwenen is heeft Leekens de grootste moeite om een spelersgroep te motiveren met nieuwe prikkels.  Iets waar moderne trainers als Bob Peeters en Mario Been bijvoorbeeld veel bedrevener in zijn. Ook de generatiekloof, Leekens is er 63, wordt jaar na jaar groter en speelt niet in zijn voordeel. 

Media speculeren nu al druk over het einde van de trainerscarriëre van Leekens. Daar is het nog een beetje te vroeg voor. Leekens heeft zeker zijn kwaliteiten. Op korte termijn kan hij een club uit het slop halen en terug naar de subtop leiden. Voor de top komt Leekens net iets te kort. Dat kwam onder meer tot uiting tijdens zijn passage bij  de Rode Duivels. Hij verrichtte daar op korte termijn uitstekend werk en is één van de vaandeldrager van het herwonnen enthousiasme rond onze nationale ploeg. Op sportief vlak liep het allesbehalve vlot. De kwalificatiecampagne voor het EK 2012 was er vooral een van de gemiste kansen. Het gelijkspel tegen Turkije en Oostenrijk zijn daar het beste bewijs van. Hoewel we na Duitsland zonder enige twijfel over het meeste talent in de groep beschikten slaagde Leekens er niet in om al dat verzameld talent om te zetten in resultaten. Voor buitenstaanders blijft het nog altijd een van de grootste mysteries van de afgelopen jaren. Waarom slaagde België er niet in zich te plaatsen voor het EK 2012?

 Leekens is een meester in het bespelen van de achterban, maar mist diezelfde overtuigingskracht in een spelersgroep bestaande uit louter vedetten. Leekens rendeert het beste in een omgeving waar de verwachtingen niet al te hooggespannen zijn en hij dus in feite niet kan mislukken. Bij de Rode Duivels kon hij alleen nog maar falen. De faalangst sloeg hem ongetwijfeld om het hart bij de loting voor de voorronde van het WK. Maar dat de druk er bij Brugge niet minder om ging zijn na zeven jaar zonder titel moet toch ook Leekens geweten hebben. Leekens is en blijft het best als hij kan fungeren net onder de radar van de grote verwachtingen. Met zijn transfer naar Brugge tekende hij in feite al op dag 1 zijn doodvonnis. De geleden imagoschade na zijn mislukt avontuur bij Brugge en de Rode Duivels is immens want van zijn goede naam blijft haast niets meer over.