Tot  het jaar1994 werd de ploegentijdrit verreden met landenteams.  Niet met 6 zoals vandaag de dag, maar slechts met 4. Het parcours was dan ook gemiddeld genomen nog eens dubbel zo lang. Vandaag moest er 53 kilometer tegen de klok gereden worden, terwijl dat vroeger 100 km was. Spek voor de bek van de echte tijdrijders zeg maar. Italië, een land met traditioneel goede tijdrijders, won dan ook maar liefst zeven keer de wereldtitel in deze discipline. België kon slechts een maal zegevieren en mag dat bij de herinvoering van de ploegentijdrit meteen nog eens overdoen. 

We mogen de zege van Omega Pharma-Quick Step dan wel als een Belgische zege beschouwen, toch mag de buitenlandse inbreng hierbij niet onderschat worden. Met Jurgen Van de Walle en Tom Boonen stonden slechts twee landgenoten aan de start in Valkenburg. Tony Martin, Sylvain Chavanel, Niki Terpstra en Peter Velits werden door manager Lefevere maandenlang vakkundig geprepareerd om 53 kilometer te knallen.  Het parcours werd tot in de puntjes verkend.  Het team werd omgetuned tot een geoliede machine op het circuit van Zolder, met als ultieme doel om het verschil tussen de sterkste en de zwakste schakel zo minimaal mogelijk te maken. De blauwe armada kwam als enig team voltallig over de meet. Opdracht geslaagd. De enorme explosie van vreugde aan de meet kwam er dan ook voornamelijk omdat iedereen besefte dat alles perfect is verlopen volgens plan. 

We mogen zeker en vast niet minnetjes doen over de prestatie van OMQ. Dat het Barcelona van het wielrennen nipt werd verslagen met een luttele drie seconden mag zelfs als een heuse stunt beschouwd worden. BMC toonde zich oppermachtig in de ploegentijdrit in Trentino en heeft met mannen als Gilbert, Quinziato, Ballan, Phinney, Pinotti en Van Garderen zes echte tijdrijders binnen de rangen. Ook het Australische Oreca GreenEdge, bezig aan een prima eerste seizoen op de weg, was gebrand op een goede prestatie. De belangstelling voor dit eerste WK was overigens enorm. Maar liefst 33 ploegen schreven zich in en het succes voor de komende jaren lijkt nu al verzekerd. Als iemand als Lefevere deze overwinning op hetzelfde niveau schaalt als een Parijs-Roubaix of een Ronde van Vlaanderen dan mag je het belang van zo'n wereldtitel zeker niet onderschatten. Vraag is nu wie er het meest wakker ligt van zo'n titel. De renners zelf of eerder de de omkadering van de merkenteams. Ik gok op het tweede. Persoonlijk succes smaakt nu eenmaal zoveel zoeter in een individuele sport als het wielrennen. Afspraak volgende week zondag.