We schrijven 2010. Butter is dan nog een veelbelovende jonge afstandsloper die voornamelijk op de 10 kilometer uitkomt. Het Europees kampioenschap atletiek vindt dat jaar plaats in Barcelona. Butter doet er alles aan om de scherpe limiettijd te halen, maar overmand door faalangst en stress faalt Butter. Het is zijn grootste mislukking tot hiertoe. Later zou Butter verklaren dat die tegenslag hem alleen maar sterker heeft gemaakt en het misschien wel het beste was wat hem in zijn carriëre is overkomen. Butter heeft na zijn mislukking de buik vol van pistewedstrijden. Het tactisch steekspel, het fixeren op rondetijden. Hij gaat er allemaal net iets moeizamer mee om dan zijn concurrenten. In samenspraak met zijn trainer verandert Butter drastisch van koers. De golden boy van de Nederlandse atletiek richt zich sindsdien tot de marathon. Een overstap die hij zich tot hiertoe nog niet heeft beklaagd. Butter lijkt nu eindelijk klaar te zijn om zijn naam bij te schrijven in de annalen van de Nederlandse atletiek. Het Nederlands record 2'8'20" zou er zomaar eens aan kunnen geloven. 

Zijn debuut op de marathon kwam er in 2011 in Utrecht, een traditioneel snelle marathon. Zijn debuuttijd van 2u16 was veelbelovend, maar de echte doorbraak kwam er pas dit jaar in oktober op de marathon van Amsterdam. Als derde Nederlander dook Butter onder de magische grens van 2u10. Binnen twee weken hoopt Butter uit te komen op een tijd rond de 2u8 minuten. En Butter lijkt meer dan ooit in de vorm van zijn leven te verkeren. Tijdens de CPC loop in Den Haag liep butter een nieuw PR op de halve marathon in 1 uur 2'25" in bijzonder moeilijke (lees koude) omstandigheden. Dat succes komt er niet toevallig en is het resultaat van toewijding en passie. Een passie die hem zelfs over de landsgrenzen heen naar Kenia dreef om er te trainen tussen  's werelds elite op de lange afstand. 

Butter is er na zijn mislukking in 2010 alles aan genegen om te slagen in zijn opzet. En daarvoor trok Butter enkele weken op trainingsstage naar Kenia, waar hij op hoogte driemaal daags als een bezetene traint. Tussen wereldtoppers als Emmanuel Mutai, Bernard Kipyogo en Bernard Koech probeert Butter zich staande te houden. Iets wat hem maar gedeeltelijk lukt tijdens de zware en afmattende baantrainingen op de stoffige sintelpiste van ldoret. Helemaal achteraan het groepje bengelt Butter meestal. Wakker ligt hij er niet van. Voor blanke atleten is elke inspanning op hoogte een marteling, iets waar de Kenianen geen last van hebben. Zijn keuze voor Kenia heeft hem naar eigen zeggen ook innerlijke rust gebracht. Hier draait alles rond trainen en rusten of rusten en trainen zo u wil. De ontberingen, amper zuiver water, geen luxe, neemt Butter er met de glimlach bij. 

Persoonlijk grijpt dit verhaal me wel bij de keel. Langs de ene kant is het voor een stuk meelijwekkend. Waarom zou je jezelf zo pijnigen en zoveel opofferen voor één wedstrijd? Langs de andere kant kan ik enkel tonnen respect opbrengen voor de ingesteldheid van Butter. Sportman in elke vezel van zijn lichaam.

De teneur van dit stuk is niet per definitie gericht tegen het enthousiasme van de Belgische fans. Zij dansen de polonaise na jaren gevuld met hoop en mislukking. Steeds gevoed door de mathematische zekerheid dat er ons misschien nog een klein kansje rest op kwalificatie. De geringste misstap van de concurrenten was vaak voldoende om de hoop bij pers en publieke opinie weer aan te wakkeren. Bosnië, Kroatië, Servië, Turkije, Portugal, Spanje en Duitsland boorden stuk voor stuk de droom van een hele natie de grond in. Sinds de knappe prestatie van de Belgische beloften op de Spelen in Peking groeide stilaan opnieuw het geloof in meer. Witsel, Debruyne, Fellaini, Hazard, Dembele, Courtois, Kompany... ontwikkelden zich in sneltreinvaart en kunnen sinds kort bogen op ervaring in Premier League, Bundesliga of La Liga.  Tal van Duivels sleepten individuele prijzen in de wacht die het zelfvertrouwen een sterke boost gaven. Mirallas werd uitgeroepen tot speler van het jaar in Griekenland vorig jaar, Courtois werd bedolven onder de individuele bekroningen en Kompany kon pronken met de titel van ''Player of the Year' in Engeland.  Die bewustwording heeft zich nu eindelijk doorgezet naar de nationale ploeg. Faalangst heeft plaats gemaakt voor een gezonde portie zelfvertrouwen en nederigheid voor ambitie. 

Het tweeluik tegen Macedonië is een prima bewijs van dat  herwonnen zelfbewustzijn. In een niet zo ver verleden zouden deze beide wedstrijden misschien maar twee punten hebben opgeleverd. Twee klasseflitsen van Hazard en enkele prima saves van Courtois waren voldoende om deze lilliputter in het internationale voetbal opzij te zetten. Toch was het  Opvallend hoe weinig kritische geluiden er achteraf waar te nemen vielen. Journalisten waren het erover eens dat de prestatie ondermaats was, maar waren al lang blij dat er geen schade werd opgelopen. Hallo neutraliteit, iemand?  Het zou geen waar geweest zijn in pakweg Nederland. Nederlanders kloppen zich pas fier op de borst als met wervelend voetbal een tegenstander van formaat wordt weggespeeld. Daar hoort Macedonië nog net niet bij. Toen Oranje de finale van het WK haalde in 2010 klonk het in de voorbeschouwing nogal bitter dat het voetbal eigenlijk op niets trok. Tussen al die Oranjegekte door was er nog steeds plaats voor een kritische noot. Nederland speelde de finale, maar veel plezier beleefden analisten er niet aan. Er werd doorgeboomd over een falende Van Persie, Robben die zich toch weer niet volledig heeft kunnen doorzetten. Zo zou het a priori altijd moeten zijn. 

De slinger slaat in België te veel door in de richting van blinde idolatrie, en dat moeten we zeker zien te vermijden. We mogen, moeten enthousiast zijn met deze fantastische lichting voetballers, maar zowel publieke opinie als de media dienen hun scherpte te blijven bewaren. Bij deze dan ook hoogdringend een oproep om iets kritischer naar de matchen van de Rode Duivels te kijken. Of ben ik de enige die zich letterlijk bekocht voelde dinsdag in het stadion na afloop van de wedstrijd. Grote woorden vooraf, maar die werden niet gecompenseerd met diezelfde dadendrang. Na uw persoonlijke diepteanalyse van de match tegen Servië weerhoudt niets u ervan om nog steeds de polonaise te dansen, als u er dan nog het nut van inziet tenminste.