Liverpool was torenhoog favoriet om voor de 8 ste keer in hun bestaan de Carling Cup te winnen. Cardiff City, een subtopper uit de premier Ship, heette voor de wedstrijd nog een hapklare brok te zijn. Liverpool zou eindelijk een donkere periode afsluiten met een eerste prijs in 6 jaar. Decor was zoals gewoonlijk het magische Wembley, dat netjes gevuld was met 89.041 voetbalgekke Engelsen.  Het rood van Liverpool aan de zuidkant tegenover het tegen de zon afstekende blauw van Cardiff City aan de noordkant.  

Dat het geen wandeling in het park ging worden werd snel duidelijk voor Liverpool. Hoewel Liverpool de eerste twintig minuten het betere van het spel had, was het uiteindelijk Cardiff dat via Mason op voorsprong kwam. Liverpool moest even herstellen van de klap, maar kreeg toch nog een handvol kansen voor de rust. Cardiff compenseerde het klasseverschil met een torenhoge inzet en de ploeg uit Wales mocht met een voorsprong gaan rusten. In de tweede helft kregen we hetzelfde spelbeeld te zien als in de eerste helft. Cardiff City vocht voor elke morzel grond en Liverpool kwam er  sporadisch doorheen.

 De wedstrijd tss de 6de in de Premiership en de 7 de uit de Premier League groeide stilaan naar zijn hoogtepunt. Supportersgezangen versterkten de stilaan op hol geslagen emoties van de supporters in het stadion. Geen doffe nietszeggende teksten als "Waar is dat feestje", maar volwassen songteksten als het refrein van "Three little birds" van Bob Marley.  De vermoeidheid begon bij sommige spelers van Cardiff City ondertussen zijn tol te eisen. Af en aan vielen spelers tegen de grasmat met krampen tot achter hun oren. Ploegmaats schoten ter hulp om de krampen te verdrijven. Een aandoenlijk beeld.  Mcnaughton alias de zilvervos werd als gevolg van krampen ook gewisseld. Het toont de onverzettelijkheid waarmee Cardiff streed. Nog liever sterven dan toe te geven aan hun lichamelijke beperkingen. De spelers van Liverpool hadden geen last van krampen. Onverstoord als een geoliede machine bleven zij zoeken naar openingen in het Welshe beton. Maar Cardiff hield stand en  er werd verlengd met twee keer 15 minuten en evt penalty's. De commentator had dan al verscheidene malen de woorden heroïsch en episch in de mond genomen. En zo voelde het ook aan. 

You'll never walk alone galmde in afwachting van de verlengingen door het stadion. 40.000 luidkwelende kelen uit Liverpool brachten elk haartje op mijn lichaam overeind. Unesco moet haar Werelderfgoedlijst maar eens grondig herbekijken. Dit is Cultureel erfgoed waar we vaak al te licht overheen gaan. Ondertussen is de bal opnieuw aan het rollen. Liverpool scoort via Dirk Kuyt en de buit lijkt binnen. Maar met de allerlaatste restjes energie forceert Cardiff in de laatste 5 minuten een ware stormloop. Uiteindelijk valt de verdiende gelijkmaker in de laatste minuut wat tot een immense explosie van vreugde zorgt in het Cardiff-legioen. Penalty's moeten de beslissing brengen. De zenuwen lijken hier de grote spelbreker want de eerste twee penalty's worden gemist.  Ook Steven Gerrard miste zijn elfmeter. Neefje Anthony Gerrard, inderdaad familie, deed al niet veel beter en miste de beslissende strafschop. Het feest barstte los in Liverpool. 

Cardiff City heeft het voetbal in Wales, waar al te vaak smalend wordt over gedaan,opnieuw  mee op de kaart gezet. Na de promotie van Swansea een zoveelste teken aan de wand. België zal de zege in Cardiff begin september niet op een presenteerblaadje krijgen.  Misschien moeten we een voorbeeld nemen aan de Cardiff Gladiators.  Zou men bij Cardiff City geen naamsverandering overwegen? The Cardiff Gladiators bekt bijzonder lekker. Daar moet iets of wat communicatiemanager toch iets mee kunnen doen ? Laat de marketingcampagne maar vast op gang komen. Met sierlijke krulletters mag men 26 februari 2012 bijschrijven in het heldenepos van The Cardiff Gladiators. Een dag om niet gauw te vergeten.