Wat zou ik nog eens graag een bericht posten waarin ik de schoonheid van de sport in het algemeen en de prestatie van een atleet onbegrenst mag bejubelen. Heroïsche sportmomenten die voor eeuwig op ons netvlies gebrand zullen staan. Zoals die keer toen ons aller Tia over een lat sprong op 2,05 meter hoogte in Peking. In een klap tien miljoen gelukkige zielen. Dat is in mijn ogen ook een van de essenties van sport. Het pure, ongerepte plezier van atleet en toeschouwer. Misschien schets ik jullie nu een droombeeld voor zoals ook jullie sport willen ervaren, maar door omstandigheden buiten de eigen wil hier niet toe komen.
Naar aanleiding van de hele heisa rond Boonen en Quick Step zie ik mezelf weeral eens geneigd een bijdrage te posten over de vergane glorie in de wielersport. Valt er überhaupt nog wel glorie te rapen in een sport die telkens beeft op zijn grondvesten als de Tour de France in zicht komt. En dan hebben we het nog niet eens over de hypocrisie en willekeur van organisator ASO,waar sommigen het slachtoffer van zijn geworden. Met name Boonen mag niet starten in de Tour omdat hij zogezegd het imago van de wielersport aantast. Boonen werd in mei voor een tweede keer betrapt op cocaïne. Buiten competitie weliswaar en sportief kan Boonen dus niets ten laste gelegd worden. Boonen is in deze zaak het slachtoffer van het dopingspook dat al decennia lang door het Tourpeloton waart. ASO moest een voorbeeld stellen en Boonen werd hiervan dus het slachtoffer. Een deelname van Valverde, die al meer dan duizend keer in verband is gebracht met het begrip doping, zou nog net gekund hebben voor ASO. Tja wat moet je dan denken.
Dan is er ook nog de positieve dopingplas van Thomas Dekker twee jaar geleden. Toch stel ik me hierbij de vraag waarom dit nu net een week voor de Tour moet uitlekken. Kunnen we niet een keer genieten van wielrennen zonder aan doping te moeten denken. De realiteit leert ons klaarblijkelijk van niet. Maar dat hier een welbepaalde strategie achter steekt doorziet zelfs het kleinste kind. Idem bij de zaak Sinkewitz versus Quick Step. Het spel wordt opnieuw hard gespeeld en hierdoor verliest de Tour een deel van haar charme. Wie gelooft die heren wielrenners nog. De bewondering maakt stilaan plaats voor aversie. Maar één ding weet ik nu al zeker. Vanaf vijf juli zit ik tussen drie en vijf weer gekluisterd aan de buis. Ik vraag me af of ik er niet op kick om bedrogen te worden.
