Geef toe, wie zou er niet als trainer aan de slag willen bij Westerlo. Een club die nooit op negatieve wijze in het nieuws komt. Geen opdringerige voorzitter die zich met de opstelling bemoeit. Supporters die allesbehalve veeleisend zijn. Werkzekerheid, ook na een zoveelste verloren match. Manager Herman Wijnants mag zich de komende dagen verwachten aan een zondvloed van CV's en kandidaturen. 

In vijftien jaar eersteklasse voetbal versleet de kempense club slechts drie trainers. Dat is gemiddeld één trainer om de vijf jaar. Het sprookje begon in 1997, toen de grijze zilvervos Jos Heyligen met Westerlo promoveerde. Nadien nam Heyligen, die bekend stond om zijn aanvallende speelstijl, nog twee seizoenen eerste klasse voor zijn rekening. Heyligen trok naar Genk en Ceulemans maakte zijn opwachting in het Kuipke. Zijn debuut in de Westelse dug-out was meteen een binnenkomer van formaat. In een knotsgekke wedstrijd werd kersvers landskampioen Genk getrakteerd op een 6-6 gelijkspel. Meteen een van de absolute hoogtepunten in de clubgeschiedenis. Ceulemans werd onthaald in Westerlo als een ster en werd naarmate de jaren vorderde meer een meer het boegbeeld van de club. Ceulemans was Westerlo en Westerlo was Ceulemans. Ceulemans werd geprezen omwille van zijn rust en kalmte. Zijn eerlijke analyses waren vaak een verademing en stonden in schril contrast tot de excuses waarin zijn collega-trainers zich steevast wentelden. Eerlijk en oprecht en op geen leugen te betrappen. Of zoals Hugo Camps het vandaag treffend verwoord in De Morgen als  'de nobele alledaagsheid'. Ceulemans was er ook de man niet naar om zijn spelers en plein public te vernederen. Als hij je iets te zeggen had deed hij dat onder vier ogen.

Zijn aanpak was in de beginjaren een garantie tot succes. Mede door de sterke kleedkamer, met persoonlijkheden als Thans, Brogno en Schaessens, groeide Westerlo in enkele jaren uit van kneusje tot stabiele middenmotor. Conflicten werden vooral binnenskamer door de spelersgroep opgelost. Het was tevens een spelersgroep  die geen psychologische prietpraat nodig had om zichzelf te motiveren.  Zijn manier van werken inspireerde blijkbaar ook Club Brugge en in 2005 trekt de 'Caje' naar zijn Brugge. Met Herman Helleputte als nieuwe trainer koos Westerlo in de jaren na Ceulemans opnieuw voor de rustige standvastigheid.  Het voerde ondertussen wel een licht andere koers. Koos het in de beginjaren vooral voor uitgerangeerde Belgische (tweederangs)voetballers,  dan ging het anno 2005 meer en meer de exotische toer op. Een samenwerkingsakkoord met Chelsea en later ook Feyenoord zorgde voor een buslading Zuiders talent die op huurbasis hun geluk in Westerlo kwamen beproeven. 

 

Na een mislukte passage bij Club Brugge keert Ceulemans in 2007 terug naar het vertrouwde nest. Westerlo sluit zijn verloren zoon opnieuw in de armen, maar bij de achterban lijkt de liefde dan al bekoeld.  Hoewel Ceulemans maar twee jaar weg was is er heel wat veranderd in de voetballerij. Westerlo bereidt zich in die periode voor op de nakende competitiehervorming, die het Belgisch voetbal een nieuw elan moet geven. Manager Herman Wijnants was tevens een van de pleitbezorgers van die hervorming. Een hervorming die uiteindelijk in 2012 zal leiden tot de degradatie van zijn Westerlo. 

Mede door de inkrimping van eerste klasse en de verstrengde licentievoorwaarden verdwijnen de kneusjes uit eerste klasse.  Het grijze imago, waarmee Westerlo meer en meer worstelt, is de fans ook een doren in het oog. Omwille van de hervormingen en de grotere kans op degraderen laat Ceulemans zijn ploeg steeds behoudender voetballen.  In het seizoen 2008/2009 werd nog wel beslag gelegd op de zesde plaats, maar dat had het vooral te danken aan het boerenjaar van Jaime Ruiz.

 Ook het gebrek aan ambitie nemen de supporters Ceulemans steeds meer kwalijk. Gaat men in Mechelen volop voor Po1, dan is behoud de voornaamste doelstelling van Ceulemans.  Het moderne voetbal evolueert aan sneltreinvaart, maar aan vernieuwingen heeft de Caje een broertje dood. De massale verjonging van het Belgische trainersgild, met onder meer Glen De Boeck, Bob Peeters, HVH... zorgt voor een frisse wind in ons voetbal. De weg van de professionalisering lijkt voorgoed te zijn ingeslagen. Video-analyses van de tegenstander zijn vandaag de dag  dan ook de normaalste zaak van de wereld. Ook in Westerlo worden vandaag de dag video-analyses gebruikt. Guido Brepoels stak die bij STVV, afhankelijk van wat hij wilde vertellen, zelf in elkaar. Hij was daar wekelijks enkele uren zoet mee. In Westerlo houdt Frank Dauwen zich er mee bezig. Het typeert Jan Ceulemans, een ware analfabeet als het op computers aankomt. Anno 2012 bewandelt Ceulemans nog steeds de weg van de eenvoud. 

Toch moet men het hem nageven dat ,ondanks de kritiek, Ceulemans steeds zijn minzame zelf bleef. Dat pleit voor hem en is een grote deugd in het hedendaagse voetbal. Het leverde hem als trainer enorm veel respect op in de voetbalwereld. Ook bij de supporters van Westerlo is het respect ten overstaan van Ceulemans nog steeds bijzonder groot. Men zal in Westerlo dan ook geen slecht woord horen over de persoon Ceulemans.