Eddy Wauters is al sinds mensenheugnis verbonden aan den Antwerp. Eerst als speler, later in de rol zoals we hem nu kennen. Wauters hield het uiteindelijk 42 jaar lang vol op de voorzittersstoel. Hij was in zijn tijd geen begenadigd voetballer, meer op karakter dan op talent wist hij toch vier caps te verzamelen voor de nationale ploeg. Na de degradatie van Antwerp in 1968 werd Wauters een jaar later verkozen tot voorzitter met als taak de club terug naar eerste klasse te loodsen. In 1970 trad Antwerp opnieuw toe tot de elite van het Belgisch voetbal. 

Wauters was een geletterd man. Op het einde van zijn voetbalcarriëre verzeilde Wauters in New York waar hij economie ging studeren. Of hij uiteindelijk voor het voetbal naar de States trok of voor zijn studies economie laat ik in het midden. Begin jaren 60 gaat Wauters aan de slag bij de toenmalige kredietbank (KBC group). Gestaag werkte Wauters zich op naar de top.  Toch is hij ook in de zakenwereld niet onbesproken en werd hij meermaals beschuldigd van fraude, maar zonder echt zware gevolgen voor. Net als op den Antwerp lijkt Wauters zich net dat tikkeltje meer te kunnen permiteren dan de rest. 

Wauters had niet alleen een uitstekende neus voor zaken , maar ook in het voetbal maakte hij dikwijls de juiste keuze. Wauters kraakte je of maakte je. Vooral in het aantrekken van relatief onervaren trainers was Wauters bijzonder bedreven. De Rode Duivels hadden misschien wel nooit een legende als Guy Thys aan het roer gehad als die midden jaren zeventig niet bij Antwerpen terecht was gekomen. Wauters toonde zich van zijn nobelste kant door Thys te laten gaan naar de voetbalbond, iets waarvoor Thys hem zijn hele leven dankbaar is geweest. Ook de carriëres van Haan en Meeuws kenden een boost na hun passage op den Bosuil. Wauters wist ook altijd de buitenwereld te verrassen met het aantrekken van echte topspelers. Hans-Peter-Lehnhoff was daar misschien wel het beste voorbeeld van. HPL maakte midden  jaren tachtig furore bij zijn Duitse club Fc Köln.  Wauters zag in Lehnhoff de ideale patron om het team te versterken en naar nieuwe successen te leiden. Wauters vond enkele investeerders bereid te investeren in Lehnhoff en waagde de gok. Het aantrekken van Lehnhoff was een financieel risico, maar de gok pakte goed uit en Lehnhoff voetbalde zich in de geschiedenisboeken door met Antwerp de finale van beker voor bekerwinnaars te bereiken.  Het was Eddy Wauters ten voeten uit, balanceren op de rand van het (on)mogelijke. 

Eddy Wauters was net als in de zakenwereld ook bikkelhard op den Antwerp. Hij toonde zich vaak van zijn kleinste kant, of maakte cruciale vergissingen die het voortbestaan van de club hypotikeerden. Eind jaren tachtig kende Antwerp onder het sportieve zeggenschap van Georges Kessler sportieve hoogdagen.  Het was diezelfde Kessler die Wauters erop attent maakte dat een nieuw stadion prioriteit nummer één was om door te groeien naar de top. Onder meer Anderlecht was op dat moment een nieuw stadion aan het bouwen en Kessler voelde dat de tijd rijp was om te investeren. Het bestuur van Antwerp schaarde zich achter Kessler en de eerste stadionplannen verschenen ten tonele. Maar de liefde tss Kessler en Wauters bekoelde en gelijk werden de vergevorderde plannen voor het nieuwe stadion opnieuw opgeborgen. Wauters beseft achteraf, dat indien het stadion er toen zou zijn gekomen, het Antwerp waarschijnlijk helemaal anders was vergaan. Wauters maakte als voorzitter van Antwerp vele vijanden. Vraag maar aan Walter Meeuws. Meeuws deed het als opvolger van Kessler bijzonder goed. Antwerp won de beker in 1992 en bereikte de finale van de beker der bekerwinnaars het jaar nadien. Meeuws ging er dan ook vanuit dat hij net voor het afreizen naar Wembley, waar de finale plaats vond, een fel verbeterd contract kon ondertekenen. Het tegenovergestelde was echter waar.Wauters hield de boot af en  Meeuws voelde zich in zijn eer gekrenkt. In de aanloop naar de finale kwam het dan ook meermaals tot een confrontatie tussen de twee. Zo kon Meeuws het maar martig appreciëren dat de spelersvrouwen niet mee mochten naar Wembley op kosten van de club. Wauters laakte na afloop van de finale tegen Parma dan weer de opstelling van Meeuws (het geval Ratko Svilar). De media smulde van de vete tussen de twee. 

Wauters is, zoals hierboven beschreven, in meerdere opzichten een controversieel iemand. Zo iemand die de meesten niet onberoerd laat. My way or the highway. Hij bracht de club zeker de nodige dosis miserie. Zeker in het nieuwe millennium had hij het moeilijk en moest hij de club meerdere keren van het faillisement redden. Maar hij was tevens de bezieler van de grootste successen van de club. Wauters vocht voor zijn club. Zocht naar oplossingen waar er geen waren en stond vaak persoonlijk borg voor de schulden van de club. Dat is misschien één van de redenen waarom de supporters hem nooit echt zijn afgevallen. Wauters regeerde even lang over Antwerp dan Boudewijn over België en dat verdient niets anders dan respect. Dat Wauters op een miezerige maandag in januari de deur wordt gewezen is bijzonder mistroostig. Boudewijn kreeg bij zijn dood een staatsbegrafenis waar veel staatsleiders jaloers op geweest moeten zijn. Die vergelijking gaat misschien wat ver, maar een beter afscheid dan dat hij nu gekregen heeft had de man toch wel verdiend.   Toch heeft Wauters dit voor een deel aan zijn eigen naïviteit te danken. Wauters zat vorig jaar verlegen om geld en haalde dan maar het duo Hofmans en Verhaegen aan boord, die juist waren uitgekocht in Beerschot en dus over geld beschikten. Het duo duwde Wauters stelsematig richting uitgang. Een eerste stemming kon Wauters nog ongedaan maken via de rechtbank, maar op 9 januari besliste de raad van bestuur dat het tijdperk Wauters was afgelopen. Wauters toonde zich een groots verliezer door in de miezerige regen de pers te woord te staan. Het ga je goed Eddy Wauters.

Er zijn verscheidene argumenten waarom kerstvoetbal een slecht idee is. Vooreerst moet er ook tijdens het kerstvoetbal ,zoals op elke normale speeldag, een beroep worden gedaan op de ordediensten, die op feestdagen sowieso al onderbemand zijn. De ordediensten dienen dus speciaal voor het voetbal een extra inspanning te leveren. De kosten voor ordehandhaving liggen tijdens de feestdagen een pak hoger en die meerkost wordt hoe je het ook draait of keert uiteindelijk op de belastingbetaler verhaalt. Een extra bijdrage vanuit de clubs, of de Pro League is maatschappelijk gezien niet meer dan terecht. Dan is er ook nog het aspect veiligheid. December 2010 toonde zich vorig jaar van zijn meest winterse kant. Het openbaar leven was gedurende een hele maand in de ban van het strenge winterweer. Desondanks werd er toch gewoon gevoetbald, hoewel dit onverantwoord was en supporters soms enorme risico's moesten nemen om in het stadion te raken. Gelukkig gebruikten de meesten hun gezond verstand en werd er massaal voor gekozen de wedstrijden thuis of op café te bekijken.Dan is er nog het etische aspect.  Kerstmis is een feest voor iedereen. Buitenlanders zijn genoodzaakt noodgedwongen de feestdagen in België door te brengen. Je mocht deze week geen weekendkrant openslaan of je werd geconfronteerd met de heimwee van een of andere exotische vogel die naar zijn thuisfront verlangde. De Belgische lotgenoten maken er ondertussen geen punt meer van, hun opofferingen zijn dan ook minder groot aangezien zij gewoon thuis de feestdagen kunnen doorbrengen. 

Kerstvoetbal was anno 2011 een groot succes. De stadions puilden in tegenstelling tot vorig jaar uit en de omstandigheden om te voetballen waren ideaal. Geen ondergesneeuwde toegangswegen naar het stadion die door het tekort aan zout niet gestrooid werden. Supporters hoefden zich niet verkleumd van de koude op te warmen aan hun Gluhwein of warme chocomelk. Als we elk jaar een winter zouden beleven als in 2011 kan niemand er iets op tegen hebben en is kerstvoetbal een groot feest. Ik was maandag op Gent en de tribunes van het Ottenstadion baadden in een onvervalste kerstsfeer. Het stadion was met 11400 toeschouwers ook volledig uitverkocht en dat voor een wedstrijd tegen de voorlaatste in de stand. Ook Westerlo had opvallend veel bezoekende fans meegebracht uit de stille Kempen. Op Brugge zaten er dit weekend voor een match tegen Zulte 27000 toeschouwers terwijl dat er op een gewone zaterdag maximaal 23000 zouden zijn. Hetzelfde verhaal in Beerschot en de andere stadions. Enkel Lokeren bleef een beetje achterwege met maar 4000 toeschouwers. In ideale omstandigheden heeft kerstvoetbal dus zeker bestaansredenen. Het is voor veel supporters ook een ideaal excuus om te ontsnappen aan de feestdis of om eens met het hele gezin naar het stadion te trekken. Toch ook hier een puntje van kritiek. Boxing Day is in Engeland een enorm succes, omdat de wedstrijden in de vroege middag worden gespeeld. Ideaal om met het hele gezin naartoe te trekken. Het late aanvangsuur is voor veel gezinnen nu nog een struikelblok. 

Als het van Ivan De Witte afhangt zou kerstvoetbal even vertrouwd moeten worden als MFL. Het draagvlak van een actie zoals MFL is enorm, omdat die juist gestoeld is op de echte kerstgedachte. De Pro League wil die positieve boodschap ook koppelen aan het kerstvoetbal . Onder het mom Our goal a better world werden de afgelopen dagen de wedstrijdshirts van alle Belgische eersteklassespelers geveild voor het goede doel. Dat bracht in totaal 57000 euro op.

In ideale omstandigheden is kerstvoetbal een zegen voor de supporter. Toch moet men in de toekomst een scenario als vorig jaar zien te vermijden. Een algemene afgelasting naargelang de weersomstandigheden mag dan ook geen taboe meer zijn. De veiligeheid en het comfort van de supporters komt nog altijd op de eerste plaats. 

We schrijven 9 april van dit jaar. STVV heeft zich ternauwernood weten te handhaven in eerste klasse en mag zich opmaken voor play off 2. Stvv speelt die dag zijn eerste thuismatch, al dekt die term niet volledig de lading. Stvv is namelijk uitgeweken naar Westerlo, omdat op Stayen de werken aan de ondergrondse parkeergarage zijn begonnen. De supporters morren en amper een handvol maakt de verplaatsing naar Westerlo. Nu gebeurt het wel vaker dat clubs omwille van aanpassingswerken aan het stadion uitwijken ( Anderlecht speelt in 2013 een heel jaar op de Heizel), toch moet het zuur smaken voor iedereen die STVV in het hart draagt. Een club moet vooruit denken en het nieuwe stadion zal de club ongetwijfeld extra mogelijkheden geven, maar dit mag nooit ten koste gaan van het sportieve. 

Maar jaar in jaar uit lijkt men dat in Haspengauw te zijn vergeten. Zaterdag woonde ik in Herselt nog een uiteenzetting bij van Guido Brepoels, tot voor september nog trainer bij de kanaries.  "De twaalfde plaats van vorig seizoen mag gerust een wonder worden genoemd. De omstandigheden waarin ik moest werken waren verre van ideaal, wegens de veel te kleine kern van 18 spelers".  Hij voegde er in één adem aan toe dat al die spelers blij mochten zijn om in eerste te spelen, omdat ze elders nooit aan de bak zouden komen. Stayen is letterlijk en figuurlijk een bouwwerf, waar de architect met minderwaardige materialen moet zien te werken. Al lijken dit jaar vooral de fundamenten het te begeven. Met het vertrek van Brepoels is dit jaar voor een groot gedeelte de ziel uit het elftal verwenen. Immer de kracht van STVV. VDE is ongetwijfeld een goede coach, maar in Sint-truiden volstaat dat niet.  Hoe ging dat spreekwoord alweer. Je oogst wat je zaait.....

Dan zijn er nog de fratsen van de heer Morenne, de nieuwbakken voorzitter van STVV. Is het om de aandacht af te leiden van zijn eigen falen, maar deze succesvolle zakenman lijkt almaar meer de pedalen te verliezen. Morenne, die de geplogendheden van het voetbal naar eigen zeggen nog aan het ontdekken is, trapt hierbij wild in het rond en ontziet hierbij niets of niemand.  Maar vroeg of laat keren zijn scherpe uithalen naar zowel de arbitrage als naar de concurrentie zich tegen hem. Morenne heeft met de aankomende transferperiode de kans zich als voorzitter te bewijzen, want dat er versterkingen nodig zijn staat als een paal boven water. Of er nog geld is voor versterkingen is een andere vraag. 

Apoël Nicosia is een Cypriotische club met een vergelijkbaar budget als  pakweg Mechelen of Zulte Waregem. Een slordige 8 miljoen euro. Ter vergelijking: het loon van Cristiano Ronaldo alleeb bedraag datzelfde bedrag. Het toont meteen de omvang van de stunt die de Cyprioten realiseerden. Ik was al eens eerder op deze blog onder de indruk geraakt van Apoël (zie reisverslag Porto-Apoël), maar had toen nooit gedacht dat zij de volgende ronde zouden kunnen bereiken. Apoël is geen bijzonder technische ploeg, maar een ploeg die het moet hebben van tactisch vernuft en inzet. Misschien speelt  ook de factor "geloof in eigen kunnen" hier een belangrijke rol. Voor de wedstrijd tegen Porto sprak ik immers enkele Apoël-fans en met een verlies hielden zij geen rekening en dat zag je ook terug op het veld.  Wie Been voor de wedstrijd tegen Chelsea bezig hoorde weet meteen waar het voor Genk is fout gelopen. Dat een ploeg uit een land met amper 700000 inwoners van zich doet spreken op het allerhoogste niveau moet ongetwijfeld onze Belgische clubs inspireren. Het is niet enkel de bankrekening die bepaalt of je in aanmerking komt voor de volgende ronde op het kampioenenbal. 

Even opmerkelijk was de stunt van FC Basel. In een rechtstreeks duel om kwalificatie voor de volgende ronde waren de Zwitsers te sterk voor het grote Manchester United. Ook hier was de factor "geloof in eigen kunnen" alles bepalend. Een groep met Basel, Benfica en  het Roemeense Otelul leek op papier een kolfje naar de hand van Alex Ferguson. Onderschatting ligt hier ongetwijfeld aan de basis van het falen van de Mancunians. Toch is de kwalificatie van Basel niet geheel onverwacht. Het zwitserse voetbal bevindt zich al een tijdje in een positieve spiraal. Zo werd de Zwitserse U17 twee jaar geleden nog verrassend wereldkampioen en zijn de Zwitserse nationale jeugdelftallen anno 2011 te duchten tegenstanders. Dat FC Basel voor het eerst in haar bestaan de knock-outfase van de CL bereikt ligt dus ergens in de lijn van de verwachtingen. Clubs als Basel, Zürich en YBB beginnen stilaan de vruchten te plukken van hun hypermoderne stadions die werden gebouwd voor het EK in 2008. Het EK fungeerde met andere woorden als hefboomeffect voor die clubs. Datzelfde effect, zij het met enige vertraging, deed zich bvb ook voor in Portugal. Het is geen toeval dat drie Portugese clubs vorig seizoen de halve finales van de Europa League betwistten.  Benieuwd of hetzelfde effect zich in 2014 ook gaat voordoen in Polen en Oekraïne. Het toont nogmaals het belang aan van degelijke infrastructuur als basis van successen in Europa. Als je ziet hoe een club als YBB zijn stadion commercieel benut mag men niet verwonderd zijn dat een Belgische middenmotor als Westerlo er deze zomer kansloos werd weggespeeld. Hopelijk dringt dit ook door tot bij onze Belgische beleidsmakers.

Als laatste wil ik nog enkele woorden van troost richten aan onze Nederlandse vrienden van Ajax. Op een bijzonder onfrisse manier werden zij gisteren geëlimineerd van het kampioenenbal. Ajax had in de laatste wedstrijd een bonus van drie punten en een doelpuntensaldo van +7  voor op Lyon en kon zich al opmaken voor de volgende ronde. Ajax verloor zelf zijn duel tegen een veredelde reserveploeg van Real Madrid, ondanks het feit dat twee geldige Amsterdamse goals werden afgekeurd. Dat Ajax zou verliezen van Real was op zich niet verrassend, wel het feit dat Lyon met 1-7 ging winnen op het veld van Dynamo Zagreb en OL op basis van zijn doelpuntensaldo door mag naar de volgende ronde. Of dit allemaal kosjer verlopen is laat ik voorlopig in het midden, maar de knipoog van een verdediger van Zagreb nadat Gomis scoorde is veelzeggend.

Manchester was in 2011 ongetwijfeld de voetbalhoofdstad van Europa. Manchester United werd vorig seizoen nog met de vingers in de neus kampioen in de Premier League en Manchester City veroverde voor het eerst sinds de jaren 60 met de FA Cup opnieuw een prijs. Ook dit seizoen leek Manchester opnieuw zijn hegemonie te bevestigen. Man City staat sinds het begin van de competitie mee aan kop en Man U volgde aanvankelijk in het spoor. Dat zowel Man City als Man U nu hun geluk mogen gaan beproeven in de veel minder hoog aangeschreven Europa League is een serieuze domper. Zo blijkt eens te meer dat niet alles te koop is met geld. Misschien is dit wel het ideale moment voor Belgische clubs om zich Europees te tonen, nu de Europa Leagu een serieuze opwaardering krijgt met de beide clubs uit Manchester, Porto en Ajax. 

Twee jaar geleden bracht Jeroen D'hoedt ons land nog in extase door in Ierland Europees kampioen veldlopen te worden bij de junioren. De toen 19-jarige D'hoedt vervulde zijn favorietenrol met glans en zette België opnieuw op de kaart. Maar van dat optimisme blijft momenteel niet veel over. D'hoedt verteert zijn overstap naar de elite moeilijker dan verwacht en de frele schouders van D'hoedt zijn niet opgewassen tegen de torenhoge verwachtingen die men hem stelt.  Die opgelegde druk is misschien een verklaring voor het tactisch blunderen van D'hoedt op het WK in Daegu, waar hij nodeloos energie verspilde door op kop te lopen in de reeksen van de 1500m en er op het einde niet meer aan te pas kwam.  Het is juist die bloedarmoede in ons land die ervoor zorgt dat tweederangslopers uit het buitenland ons land overpspoelen in de hoop toch enkele schamele kruimels mee te pikken. In het verleden hadden we al de passage van Mourhit. Zijn doublures van vandaag heten Dame Tasame (Ethiopiër die in België zijn kost verdient) en  Atelaw Bekele. Twee middelmatige lopers die met gemak het Belgische veldloopcircuit domineren. Het zegt veel, zo niet alles, over het belabberde niveau in ons land. 

Persoonlijk zou ik het niet fijn vinden moest ik als topsporter geklopt worden door iemand die mijn vader of moeder had kunnen zijn. Ik zou met het schaamrood op de wangen afdruipen om vervolgens keihard te trainen. Veerle Dejaeghere heerst momenteel als  nooit te voren in  het veldlopen bij de vrouwen. Haar dichtste belagers, Sigrid Vanden Bempt en Sandra Schenkels, lijken ook dit jaar niet bij machte de hegemonie van de West-Vlaamse te kunnen doorbreken. Dejaeghere heeft al aangegeven er niets voor te voelen de Belgische eer op het Ek te verdedigen.   Momenteel is er geen enkele atlete in staat het vacuüm te vullen, waardoor we nog wel enkele jaren verstoken zullen blijven van successen. 

Het komt meer en meer in het nieuws. Voetballers die plotseling neervallen en roerloos blijven liggen. Hoewel voetbal niet door iedereen als een volwaardige sport wordt aanzien blijkt eens te meer hoe belastend deze sport wel niet is voor het menselijk lichaam. De vele brute contacten in combinatie met de fysieke uitputtingsslag die een wedstrijd met zich meebrengt verhoogt het risico op hartfalen bij risicopatiënten aanzienlijk.  Elejiko was in geringe mate een risicopatiënt. Bij Westerlo kreeg hij van de clubdokter het advies om op een lager niveau te gaan voetballen om het hart minder te belasten. Dat de hartproblemen destijds in zijn periode bij Westerlo aan het licht kwamen is geen toeval. De wereldvoetbalbond vordert namelijk al zijn aangesloten  leden sinds 2006 het Lausanne-protocol ter harte te nemen.Hierbij worden professionele sporters om de twee jaar gescreend.  Het hartfilmpje van Elejiko toonde afwijkende waarden, maar hij bevond zich in de grijze zone. Er was geen reden tot paniek, maar Elejiko kreeg de raad zijn voetbalgeluk op een lager niveau te gaan beproeven.  Een foutieve diagnose blijkt achteraf, die het hele procedee van verplichte screening in vraag stelt. 

Elejiko liep niet te koop met zijn hartprobleem. Bij Merksem vielen ze dan ook compleet uit de lucht. Van het hartprobleem van Elejiko hadden ze tot dan toe geen weet. Het was het geheim dat Elejiko sinds die screening in 2007 met zich meedroeg en waar enkel Westerlo van op de hoogte was. Had hij schrik nergens meer aan de bak te komen of van het stigma dat op hem gekleefd zou worden indien hij er openlijk voor uitkwam? Waarschijnlijk wel. Eljiko heeft zijn leven in Nigeria opgeofferd om in België als voetballer zijn boterham te verdienen. Dan is het moeilijk om te stoppen met hetgeen wat je naar dit land heeft gebracht. 

Een ander schrijnend verhaal, met gelukkig een betere afloop is dat van Anthony Van Loo. Deze jonge verdediger was een van de revelaties van Roeselare tot hij eind juni 2008 te horen kreeg met hartritmestoornissen te kampen. Volgens specialisten betekende dit meteen het einde van een beloftevolle carriëre. Maar Van Loo liet het hier niet bij, merk de gelijkenis met het geval Elejiko, en vroeg raad aan meerdere harspecialisten. Die raadden hem af nog ooit op het hoogste niveau te voetballen. Van Loo gaf echter de hoop niet op en mits de inplanting van een defribilator kon de jonge Van Loo zijn voetballoopbaan verder zetten. Tot die noodlottige negende juni 2009. Van Loo kreeg tijdens een eindrondematch op Antwerp een hartstilstand maar de ingebouwde defribilator redde hem het leven. Van Loo voetbalt nu nog bij KV Mechelen, waar hij vooralsnog weinig aan spelen toekomt. Van Loo moet toch eens hebben geslikt als hij het nieuws over Bobsam vernam gisteren vermoed ik.

Ik pleit dan ook dat elke professionele sporter die zich in de grijze zone bevindt een verbod moet krijgen om zijn sport uit te oefenen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan als je weet dat 40 procent van de mensen lijdt aan een of andere hartaandoening of een verhoogd risico loopt. Die hartaandoeningen zijn in de meeste gevallen niet levensbedreigend. Maar wie zich in het domein van de topsport begeeft stelt zijn lichaam danig op de proef. Die 40 procent is een ruwe schatting en omvat de gehele bevolkingsgroep. Bij de topsporters ligt dit getal beduidend lager.  Daarom pleit ik ervoor dat bij de minste afwijking voortaan een verbod tot professioneel sporten wordt uitgevaardigd. Zelfs één hartdode in de sport is er een te veel.  Verder pleit ik dat elke sportvereniging verplicht wordt tot de aanschaf van een defribilator, die reeds in verschillende bedrijven in geval van nood kan worden aangewend. Het kan niet zijn dat er kostbare tijd verloren gaat omdat men moet wachten op de hulpverlening. 

Bobsam may you rest in peace, 

 

Ik was al vroeg wakker in Porto. Omstreeks half negen was ik klaar om uit te checken in Hostal Faria Guimaraes, een echte aanrader voor wie ooit in Porto moest vertoeven. Veel kwaliteit en service voor een betrekkelijk lage prijs. De crisis slaat daar heel hard toe en de uitbaatster was volgens mij al lang blij nog eens een gast over de vloer te krijgen. Mijn plan was om nog een uurtje te gaan chillen op het strand alvorens het vliegtuig te nemen naar Madrid. Onder een heerlijk zonnetje heb ik dan ook genoten van het uitzicht in de baai van Porto, waar reuzetankers af en aan het ruime sop kozen. Het plan om te gaan zwemmen heb ik wijselijk gelaten voor wat het was. Het water van de Atlantische Oceaan was me daarvoor iets te koud.  

Vervolgens ging het in sneltreinvaart richting luchthaven. Mijn reismakker, een weerspannige trolly, eiste even mijn volledige aandacht op. Het uitschuifbaar handvat had net de geest gegeven. Bijzonder onpraktisch als je die dag via Madrid naar Londen vliegt. Het vooruitzicht mijn trolly te moeten dragen maakte me op dat moment niet echt gelukkig. Het vliegtuig vertrok netjes op tijd voor een korte vlucht van nog geen uur naar Madrid. Ik ontwaardde opnieuw de Apoël fans waarmee ik de dag voordien naar Porto vloog. Deze keer was het boordpersoneel iets enthousiaster. Voetbal was opnieuw gespreksonderwerp nummer 1 op 10.000 meter hoogte. Het boordpersoneel had het anders wel slim bekeken. Door in de gunst van de Apoël fans te komen hoopten zij stiekem meer te kunnen verkopen. En het werkte wonderwel, want het oranje legioen leegde gretig hun portemonnees voor een veel te duur biertje of snack. Eenmaal geland had ik nog een dikke 2 uur vooraleer mijn vlucht naar Londen zou vertrekken. Ideaal dus om mijn knorrende maag te verblijden op een authentieke Spaanse Paella. Die smaakte mij bijzonder goed. Ik had nog een zee van tijd vooraleer ik mij in het gedrum aan de vertrekbalie moest begeven aangezien ik gekozen had voor priority. Tenminste dat dacht ik. Londen en Madrid zijn twee economische grootsteden, waardoor ik deze keer niet op een vlucht met voetbalfans zat. Voetbaletui's maakten plaats voor gladgestreken maatpakken. Ik zat met andere woorden op een vlucht vol zakenreizigers die allemaal priority vlogen. Met wat elleboogwerk wist ik toch nog een goed plaatsje aan boord te bemachtigen. Zowel voor als achter mij was de economische crisis het gespreksonderwerp van de dag. Het is eens iets anders. 

Met een vertraging van 20 minuten aan mijn broek landen we dan uiteindelijk in Stansted Londen. Die vertraging kon ik echt wel missen omdat ik vrij krap zat in tijd. Ik had welgeteld 1 uur en 20 minuten de tijd om van de terminal en vervolgens de douanecontrole in het centrum van London te raken. Een onmogelijk opdracht zo leek. 

 In de Stansted Express richting Londen moet je dus nooit met euro betalen als het snackbartreintje passeert. Ik vroeg de man (volgens mij een Indiër of Pakistaan) achter het karretje of ik ook met Euro's kon betalen. Dat was geen probleem voor de man. Zonder zelfs maar de prijs te weten van mijn flesje Stella haalde de man mij over om met een briefje van tien euro te betalen. Ik zou het wisselgeld dan terugkrijgen in ponden. Op dat moment hadden alle alarmbellen in mijn kop moeten afgaan, maar versuft van de reis dacht ik er verder niet bij na. De man stopte mij 7,5 pond wisselgeld in mijn handen. Mooie deal dacht ik bij mezelf. Tot de man zich bedacht en het briefje van 5 pond uit mijn handen trok. In de plaats kreeg ik wat klein geld toegestopt. Ik vroeg om uitleg, maar kreeg die uiteindelijk niet. De man begon opeens een onverstaanbaar dialect te praten, waardoor ik dacht dat het wel in orde ging zijn. Aangezien ik niet vertrouwd ben met de Engelse pond kreeg ik pas achteraf door dat ik veel te weinig had teruggekregen. Het biertje zou me ongerekend 6 euro hebben gekost, tegen normaal 2 pond. Ik vloekte diep. Wie wordt er nu graag opgelicht, al is het maar voor 4 euro.  

Om tien voor 8 arriveerde ik dan uiteindelijk in Tottenham Hale. De match zou binnen een kwartiertje beginnen, maar ik wist dus niet hoever het nog lopen was. Na wat rondvragen kon uiteindelijk een straatwerker mij de weg naar het stadion tonen. Neem een bus riep de man mij nog achterna, maar ik sloeg de woorden in de wind en begon te lopen zigzaggend doorheen het drukken Londense verkeer. Om kwart na 8, kwam ik dan uiteindelijk aan in het stadion. Na wat zoeken en een discussie over het feit of mijn trolly binnen zou mogen zat ik in de 20 ste minuut van de wedstrijd op mijn stoeltje. Net op tijd om het prachtige doelpunt van Pavlyochenko mee te pikken op vrije trap. Ik zei het nog tegen mijn Engelse buurman, die bal gaat in de rechterkruising binnen. Ja vast,  lachte de man. Maar mijn gevoel liet me niet in de steek, want beter kan je een bal niet in de kruising poeieren. Het stadion was betrekkelijk sfeerloos. Dat is normaal als het stadion maar vooer iets meer dan de helft is gevuld. Van de aanhang van Rubin Kazan werd ik ook niet bepaald vrolijk. Het leek wel een georganiseerde schooluitstap. Wat pomponnetjes en een muffe supporterskreet  (Rubin, Rubin, Rubin, Rubin) moesten Kazan naar de overwinning loodsen. Wat een triestige janboel dacht ik bij mezelf. Van het geklungel op het veld werd ik anders ook niet veel vrolijker. Een veredeld C-elftal moest Tottenham de drie punten bezorgen. Waar zaten Van der Vaart, Luka Modric, Gareth Bale en Assou-Ekoto? Ik zag ondertussen het betrekkelijke van mijn reis in. Kwam ik daarom van zo ver? Het spelpeil van beide teams was dan ook niet om aan te zien. Ik vermoed dat zelfs elke Belgische ploeg van dit Tottenham had gewonnen, en daar reken ik ook Rupel-Boom bij.  De warme chocomelk in het koude Londen tijdens de rust smaakte me evenmin. 

Na de wedstrijd bracht ik dan maar een bezoekje aan de fanshop. Engelsen spenderen altijd onwijs veel geld in een fanshop. Ik denk dat ik me wel een uur heb staan vergapen aan allerlei soorten gadgets, waarvan je het bestaan nooit zou hebben vermoed. Ik kocht er een mooie drinkbeker en ging dan op zoek naar een gezellige pub. Viel me dat tegen, er was er maar eentje geopend. Nu goed ik naar binnen en een pint Fosters besteld. Die ging in tegenstelling tot de warme chocomelk eerder op de avond vlot naar binnen. Als vreemdeling blijf je niet lang onopgemerkt en ik raakte al vlug aan de praat met mijn buurman. Een hooligan van het eerste uur, die al 6 jaar het stadion niet meer binnen mag. Ik had gehoopt op smeuïge verhalen, maar het is blijkbaar not done voor die mannen om daar veel over te praten. In een onbewaakt moment liet ik me ontvallen sympathie te hebben voor Arsenal. Op het moment dat ik die woorden uitsprak wist ik dat ik een stommiteit aan het begaan was. Arsenal en Tottenham zijn namelijk aartsvijanden van elkaar. De man draait zich om naar zijn vrienden en begint te roepen. Hey lads, he's for Arsenal. He's fucking supporting Arsenal. Steeds meer blikken draaiden zich vertwijfeld in mijn richting. Ondertussen probeerde ik er mij uit te lullen, maar dat hielp niet echt. Een wijze tip voor wie in Tottenham komt, don't mention Arsenal.

 Aangezien ik om 6 uur mijn trein naar Brussel had vroeg ik de man of hij in de buurt geen toffe nachtclub wist. Er was er blijkbaar een in Acrinton, maar dat was een eindje buiten Londen. De man ging er zelf naartoe met wat vrienden en vroeg of ik geen zin had om mee te gaan, maar dat leek me geen goed idee. Ik verkoos me naar ST Pancras station te begeven, aangezien er na middernacht geen metro's of bussen rijden. Het wemelde er van de pubs en ik heb er mij tot een uur of drie super goed geamuseerd in een lokale pub met DJ. Versuft probeerde ik nadien de slaap te vatten op een houten bankje voor het station, maar dat was ijdele hoop. Ik was maar wat blij toen ik omstreeks 6 uur de Eurostar opstapte die me naar huis zou brengen, dromend van een nieuwe trip.

Ik had mij het Madrileens nachtleven levendiger voorgesteld. Hoewel ik wel zin had in een feestje was het aanbod daartoe vrij beperkt. Puerta del Sol , waar ik resideerde, is bekend voor zijn vele nachtclubs, maar die hebben op dinsdag hun sluitingsdag. Ik besloot mijn zoektocht naar enig nachtelijk vertier omstreeks één uur voor bekeken te houden zodoende fris aan dag 2 van mijn reis te kunnen beginnen. 

Guernica 
Na een verkwikkende nachtrust rolde ik rond half 8 uit bed. Het hotel voorzag al zijn gasten in een continentaal ontbijt, maar dat had maar weinig om het lijf. Een klein achterafkeukentje deed dienst als een veel te kleine ontbijtruimte. Om mijn claustrofobische gevoelens enigszins te onderdrukken heb ik dan maar ontbeten op de kamer. Mijn vlucht naar Porto vertrok pas om 3 uur. Hierdoor kon ik toch nog iets van Madrid meepikken. Ik had reeds in België beslist dat ik mijn weinige vrije uurtjes ter plaatse zou opofferen aan een bezoek van het Reina Sofia. Het Reina Sofia, u allen ongetwijfeld bekend uit de lessen esthetica en/of geschiedenis, herbergt een van de meest waardevolle kunstcollecties in de wereld. Er hangen onder andere werken van Salvador Dali en Pablo Picasso. Vooral die laatste intrigeert me. Als 18-jarig broekventje heb ik mijn eindwerk gewijd aan deze vaandeldrager van het kubisme. Zijn meesterwerk Guernica,  een uiting van protest tegenover de gruwelijkheden van het Franco-regime ten tijde van de Spaanse burgeroorlog net voor wereldoorlog 2 zou uitbreken, hangt daar namelijk sinds 1992 ten toon.   Het imposante doek (8x4) vertelt het verhaal van het net gebombardeerde stadje Guernica. De chaos en paniek die de inwoners van het stadje ongetwijfeld hebben ervaren overvallen me meteen bij het bekijken van het doek. Voor Picasso, die het werk maakte naar aanleiding van de wereldexpo in Parijs, was het een manier om zijn ongenoegen te uiten.  Nu is het echter meer dan een simpel schilderij die de gevoelens van de kunstenaar blootlegt. Anno 2011 is Guernica één van de meest symbolische oorlogsmonumenten. 

Johan Cruijff 
Na mijn bezoek aan het Reina Sofia ging het opnieuw richting hotel voor het uitchecken en het oppikken van mijn trolly. Nadien nog een tussenstop gemaakt in Salamanca, waar ik voor amper 10 euro genoten heb van een bescheiden driegangendiner. De focus werd langzaam opnieuw naar het voetbal verlegd. Net voor ik opnieuw de metro opstapte die me naar de luchthaven zou brengen trok een klein winkeltje in voetbaltruitjes mijn aandacht. Ik bestudeerde nadrukkelijk de truitjes in de etalages. Valencia, Barcelona, Real Madrid, Celtic, ze lagen er allemaal te wachten op een koper. Ik ontwaarde ook het voetbaltruitje van Madrid, dat ik gisteren kocht net voor ik het stadion binnen ging, 60 euro maar liefst. Toch mooi 30 euro uitgespaard dacht ik bij mezelf.  Wat er niet lag te wachten op een koper was het truitje van Johan Cruijff, Diego Maradona en Marco Van Basten. Ze hingen er allemaal netjes opgelijst tegen de muur. Maar goed ik kon er geen verdere aandacht meer aan besteden want het vliegtuig zou niet op me wachten.

De vlucht naar Porto verliep zonder noemenswaardige problemen, al zal de cabine crew al rustiger vluchten hebben meegemaakt. Het vliegtuig was voor de helft gevuld met luidruchtige Apoël fans. Het werd een geaccidenteerde vlucht, waarbij de Apoël fans zich niet onbetuigd lieten en meermaals de sfeer erin brachten. Mijn medepassagiërs konden het maar matig appreciëren. Ikzelf vond het wel iets hebben.  In de metro naar het centrum van Porto raakte ik natuurlijk vrij snel aan de praat met deze mensen, die mij de ware betekenis van het Ultra's gebeuren probeerden uit te leggen. Wat volgde was een interessant gesprek over de waarde die mensen hechten aan het voetbal en de plaats die het in hun leven inneemt. Meteen een van de antwoorden waar ik gedurende deze reis naar op zoek ben gegaan. Dat voetbal een belangrijke plaats inneemt in het leven van deze Cyprioten werd mij al vrij snel duidelijk. Overal in de stad zag ik oranje voetbaltruitjes opduiken,( Apoël speelt in het oranje). Na een half uur sporen bereikte ik eindelijk mijn hotel. Ik had nog ruim 3,5 uur voor de wedstrijd begon en heb die tijd dan ook gebruikt om even te verpozen op de hotelkamer. 

Estadion Dragao 
Porto beschikt over een uitgebreid metronetwerk dat het deels te danken heeft aan het voetbal, meer bepaald aan Euro 2004  Portugal was toen de gastheer.  Al de lijnen hebben dan ook bijna allemaal Stadio Dragao als eindhalte.  Ook het stadion van Boavista, enkel gebruikt in de groepsfase, en nu aan het verkommeren heeft een eigen halte. Zoals met bijna elke grote investering in Zuid-Europa is ook in dit geval het grootste deel gesubsidieerd door Europa. Een helde dure investering als je weet dat de ondergrond in Porto bestaat uit graniet, een van de hardste steensoorten ter wereld. 

Ik had er zowaar een wedstrijd uitgekozen met de leidersplaats als inzet. Wie hier de drie punten pakte zou na drie speeldagen aan de leiding komen van de groep. Apoëlhad nog niet verloren en telde 4 punten. Porto eentje minder. Eenmaal aangekomen aan het Estadio Dragao had ik niet meteen een WOW-gevoel zoals ik dat gisteren wel had. Estadio Dragao ligt grotendeels ingebed in de heuvel waarop het is gebouwd. Je krijgt dan een Heizel-effect, waardoor het er langs de buitenkant een pak kleiner uitziet. 

Het stadion biedt plaats aan 52.000 toeschouwers. Vanavond zullen er maar 35.000 aanwezig zijn, al lijkt me dat een te optimistische schatting. Nog snel even een blik werpen op de vele kraampjes voor het stadion en gewapend met sjaal betreed ik dan eindelijk het stadion waar de Apoël aanhang probeerde om met hun gezangen boven de muziek uit te komen. Dat lukt hen toch enkele keren. De match kende een hevig begin en Porto nam Apoël meteen bij de keel. na 17 minuten resulteerde dit in een vrije trap die door Hulk, de Ronaldo van Porto, laag in doel wordt getrapt. Nog geen vijf minuten later staan de bordjes weer gelijk na een heerlijke dribbel en dito schot van Ailton. Het beste hebben we dan al gehad. De wedstrijd stelde in tegenstelling tot de dag voordien geen sikkepit voor. Slaapverwekkend en enkel toen Defour een kwartier voor tijd mocht invallen was ik terug geïnteresseerd in de match. Defour deed het voortreffelijk en kwam nog bijna tot scoren ook. Het zou wat zijn geweest. Het einde kon nog boeien met reuzekansen voor zowel Apoël als Porto. 

Al bij al was dit een zeer matig partij, die bijlange na het niveau niet haalde van de dag voordien. Apoël is anders wel een leuk team en voor mij nu al de verrassing van deze Champions League. Next on my list was Tottenham-Rubin Kazan. 

Aangezien mijn vlucht pas om 4 uur zou opstijgen in Charleroi kon ik het me permiteren op een deftig uur op te staan. Maar door mijn enthousiasme hield ik het evenwel vol tot een uur of 7.  Ik sprong uit bed, wierp vluchtig een blik naar buiten en zag een groepje kinderen zich een weg banen naar school doorheen de miezerige koude buitenlucht.  Vlug trok ik de krant uit de brievenbus om te checken wat voor weer ik kon verwachten in Madrid. Tot mijn grote tevredenheid stond er achter Madrid een zonnetje met daarachter 23. Omstreeks half negen trok ik de deur achter mij dicht en zette ik koers naar Brussels South. Met mijn gedachte zat ik toen al in Santiago Bernabeu, vak 44, rij 6, stoel 11 ergens vlakbij de cornervlag.

De reis met Ryanair naar Madrid verliep voorspoedig. Bij de landing op Barajas lagen we zelfs 10 minuten voor op schema. Tien minuten die ik goed kon gebruiken, aangezien de match al over dik 2,5 uur zou beginnen. Als door een hazenwind gebeten stormde ik van terminal naar terminal richting metro. Wie low budget vliegt betaalt daar meestal ergens de tol voor. Zo moet je op Barajas Madrid nog bijna 1,5 kilometer overbruggen alvorens je aan het metrostation bent. Eenmaal daar aangekomen belandde ik in de gekende avondspits die je niet enkel op drukke toegangswegen tegenkomt, maar ook in de metro. Ongelooflijk hoe iedereen zich gedisciplineerd in een veel te kleine metrowagonl aat  proppen. Als een kamikaze gooide ik me in zo'n sardienendoos. Twintig minuten later spuwde het stalen gevaarte, mij en nog een hondertal anderen Madrilenen, Chilenen, Turken, Algerijnen, Arabieren, uit op de Puerta del Sol. In het naar buiten wandelen uit het metrostation ontwaarde ik een eerste Madridista. Özil stond er vanachter op zijn veel te groot truitje. Zijn vriendin liep dan weer te pronken met een truitje van Benzema. Achter mij hoorde ik een groepje supporters van Lyon. Zij hadden er duidelijk goede moed in. Heel naïef bleek achteraf.  Het was meteen ook de enigste keer dat ik hen die dag heb gehoord. Ergens in een hoekje van Puerta del Sol bevond zich mijn hotel, waar ik me snel even verfriste en de bagage liet voor wat ze was.

Ik hoefde niet veel moeite te doen om vanuit Puerta del Sol in Bernabeu te raken. Vanuit alle hoeken en straten kwamen ondertussen Madridista's gekropen. Het enige wat ik moest doen was mij in hun sekte infiltreren en ik zou er vanzelf geraken. Al meimerend vroeg ik me af wie dan hun sekteleider moest zijn. Ongetwijfeld moet dat José Mourinho zijn dacht ik bij mezelf. Ik volgde Mourinho's adepten van metro naar metro en na een dik kwartier kwam ik aan in Santiago Bernabeu.   Via de roltrap  rolde ik naar boven. Eenmaal bijna boven zag ik trap voor trap als een grote legpuzzel Santiago Bernabeu ontluiken. Het was precies zoals ik het me had voorgesteld. De naam van het stadion in zeeblauwe verlichting, de traptorentjes aan elke uithoek van het stadion, oude mannetjes met  een halfrot gebit die tickets probeerden te verlappen aan argeloze buitenlandse toeristen aan veel te hoge prijzen, de verschillende verdiepingen van het stadion die zich duidelijk aftekenden. Allemaal precies zoals ik het me volgens de overlevering had voorgesteld. 

Over een toegangsticket moest ik me al geen zorgen maken. Die had ik immers in België online besteld. Het enige wat ik nog hoefde te doen was mijn Visa-kaart door een ticketautomaat te halen. Het was ondertussen 20 na 8. Aan de vele kraampjes met supportersprullaria kon ik evenwel niet weerstaan. Gewapend met het maagdelijk wit truitje van Real om mijn lijf begaf ik me naar mijn zitplaats ergens aan de cornervlag. Met geen pen valt te beschrijven wat voor gevoel me overviel toen ik het stadion betrad. Een steward merkte mijn verbaasde blik op en moet in zichzelf gedacht hebben.  " Weer zo'n toerist die voor het eerst naar Santiago Bernabeu komt" Maar niks  is minder waar  De twee Japanners, die na affluiten nog een half uur plaatjes schoten na eerst de fanshop te hebben leeggeplunderd, dat waren toeristen. Ik ben een eeuwig bewonderaar van de Koninklijke.  Toen ik Ronaldo op tien meter afstand zag opwarmen kon de de avond al niet meer stuk.  De stoeltjes waren best krap en de doorgang was nauw. Voor 65 euro had ik toch iets meer comfort verwacht, maar het deerde me niet. Ik zat aan de kant van Ultra's Madrid. Geen echte Ultra's zoals ik die in Porto zou tegenkomen, maar zij gingen er wel vol voor gedurende 90 minuten. De sfeer beviel me in de positieve zin en de Ultra's kregen verscheidene keren het hele stadion mee, incluis mezelf zonder dat ik wist wat ik aan het zingen was. Opvallend is dat in 70 procent van hun liedjes de naam Barca voorkomt. De haat zit kennelijk heel diep.  Real Madrid speelde weergaloos in de eerste helft. Benzema wou zich koste wat kost bewijzen tegen zijn ex-club en speelde een dijk van een wedstrijd. Benzema opende de score en zette meteen de ruststand op het bord. De weinig meegereisde supporters (300) van Lyon maakten zich ongetwijfeld al geen illusies meer op dat moment. Lyon werd van de mat getikt zoals enkel Barca dat mss beter zou kunnen. 

Ik verheugde me op de tweede helft omdat Real dan eindelijk naar mijn kant zou spelen. Real nam wat gas van het pedaal. Ik had gehoopt Ronaldo te zien schitteren langsheen mijn flank. Maar die had er blijkbaar geen zin in en liet Marcello al het vuile werk opknappen. Ronalde beperkte zich tot wat kaatswerk centraal op het middenveld. Marcello speelde overigens een puike partij, in mijn ogen man van de match.  In de tweede helft voltrok zich zowaar een wonder. Khedira had net de 2-0 op het bord gezet. Dat was in hem in 1230 minuten Europees voetbal voor Real nog niet gelukt. Lyon kwam er niet meer uit en uiteindelijk werd het nog 4-0 dankzij een own-goal en een doelpunt van Sergio Ramos. Real was in grootse doen tegen een tegenstander waar ze in het verleden nog wel eens tegen durfde te struikelen. Olympique Lyon is Europees zowat het zwarte beest van Real. Na de match nog snel even de Madrid Ultra's gaan groeten en wandeling rond het stadion gemaakt. Halverwege mijn wandeling zag ik hoe steeds meer mensen samentroepten aan een van de uitgangen van het gebouw. Mijn tenen krulden van nieuwsgierigheid en al vrij vlug zag ik hoe spelers van Real zich uit de voeten maakten in hun zwarte Audi's.  Hetzij een Audi Q7, A7 of R8.  Amper 15 minuten na de wedstrijd zag ik hoe Xabi Alonso in zijn gitzwarte Q7 zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Hetzelfde geldt voor Higain en de rest van spelers. Een indrukwekkend schouwspel. 

Hala Madrid en ongetwijfeld tot een volgende keer. 

 

Kunstgras. Veel voetballiefhebbers duizelen bij het aanhoren van deze term. Voetbal zou per definitie altijd op gras moeten gespeeld worden is hun redenering. Die zweem van  nostalgie maakt dat veel mensen nu nog altijd tegen het gebruik van kunstgras zijn. Als argumenten contra worden ondermeer de verhoogde belasting van pezen en gewrichten tot zelfs een verhoogde kans op brandwonden aangehaald bij slidings en tackels. De pioniersdagen van het kunstgras liggen anno 2011 al een heel tijdje achter ons. Het kunstgras van pakweg tien jaar geleden valt met niets te vergelijken met de huidige grasmatten.  Dat Stvv nu de kar trekt ter promotie van kunstgras mag bewonderenswaardig worden genoemd. Een toonbeeld van de professionalistische insteek die nu al enkele jaren heerst op Stayen. Meer waarschijnlijk lijkt mij echter dat zonder het kunstgrasveld er hoogstwaarschijnlijk geen sprake zou zijn geweest van de ondergrondse parkeergarage. Het één is dus onlosmakelijk met het ander verbonden. 

Een sport waar ze de voordelen van het kunstgras al een hele tijd erkennen is hockey. Staat het gebruik van kunstgras in de voetbalwereld nog in zijn kinderschoenen dan is er in Belgiê bijna geen hockeyveld meer te vinden met normaal gras.  Meer nog dan bij voetbal krijgt een hockeyveld het zwaar te verduren. Het gebeurde in het verleden meermaals dat twee maanden na het inzaaien er geen sprietje gras meer te bespeuren viel. Niet enkel in het veldhockey erkent  men de voordelen van het kunstgras. Ook over de plas had men reeds in de jaren negentig door dat kunstgras tal van voordelen heeft. Zo verplicht de National Football League in de States de deelnemende teams volledig over te schakelen op kunstgras. Toen midden jaren negentig tal van nieuwe stadion gebouwd werden koos men in steden als Baltimore, Denver, Pittsburgh en Washington resoluut voor kunstgras. Zij het lichtjes onder dwang van de televisierechtenhouder die aan haar klanten meer spektakel had beloofd. Kunstgras en spektakel lijken met andere woorden hand in hand te gaan in de States. 

Kunstgras vormt voor veel eersteklassers een hele aanpassing. Ten eerste worden de technische gebreken van de spelers veel sneller bloot gelegd. Niet voor niets wordt er in Sint Truiden voornamelijk gescreend op de technische bagage van potentieel nieuwe spelers. Kleinere spelers lijken op zo'n veld ook in het voordeel te zijn. Het biljartvlakke terrein maakt het voor verdedigers extra moeilijk om op kleine technische spelers te verdedigen. De bal springt amper nog van hun voet en ze kunnen bal aan de voet ook veel meer snelheid maken.  Niks dan voordelen dus. Kunstgras heeft in amper acht weken zijn nut al bewezen in ons voetbal. Afwachten welke club in de voetsporen treedt van STVV. Of gaat Telenet in clubs voortaan verplichten enkel te investeren in kunstgras? Het zou wat zijn. 

Even een korte voetnoot plaatsen. Ik ben een voorstander van kunstgras en het bewijst zijn nut in bijna elke sport. Maar bedenk u eens het volgende. Stel dat de organisatoren van Wimbledon beslissen om vanaf 2014 enkel en alleen nog op kunstgras te spelen. Ah Kevin, goeie zaak toch want betere velden = meer spektakel.  Kan mss wel zijn en het zou het spel van Wozniacki en Tsonga zeker ten goede komen, maar ik kan me geen Wimbledon voorstellen waarbij het gras van de eerste week er nog even goed uitziet als de dag waarop de finale plaatsvindt. Alleen al bij het gedacht begin ik spontaan te steigeren. Misschien is dat ook wel dezelfde redenering die al die voetballiefhebbers volgen die tegen kunstgras zijn. Kunstgras of niet? Het laat niemand onberoerd.  

Een van de revelaties van vorig seizoen (Westerlo) pakte tegen STVV zijn eerste driepunter van het seizoen. Een overwinning waar ze in de Kempen maar wat blij mee zullen zijn. Treurnis troef bij de tegenstrever (STVV), dat achterblijft met 1 op 21. Het zal dan toch niet aan Brepoels gelegen hebben. 

OH Leuven behaalde al 10 punten en mag daar best tevreden mee zijn. Het toonde opvallend veel lef en voetballend vermogen en net als STVV een onvoorstelbare mentaliteit en dito groepsgevoel. Dat lijken de wapens te worden waarmee Van Geneugden het zal moeten doen. Met het oog op volgend seizoen is een kwaliteitsinjectie echter strikt noodzakelijk om het moeilijke tweede seizoen te overleven. Op enhtousiasme alleen blijf je het niet redden. Kijk maar naar STVV. Wat me ook opvalt is dat trainer Ronny Van Geneugden opvallend vaak de schaduw opzoekt. Bewust of onbewust, maar straffe uitspraken vielen er nog niet te horen uit zijn mond. Nu ja, bescheidenheid siert de mens zeker. 

De absolute revelatie van het moment is evenwel Bergen. Wie had er ooit gedacht dat deze ploeg zou meedraaien in de subtop en met 19 goals het meest aantal doelpunten van alle eersteklassers maakte. De ontbolstering van Jeremy Perbet verklaart natuurlijk voor een groot stuk het succes. De Fransman, die door Lokeren van Tubeke gekocht werd maar daar niet voldeed en nu op huurbasis bij Mons speelt, scoorde al 8 keer in 7 wedstrijden. Sterk met de kop, stevig in het duel en een neus voor doelpunten. Meer kan je van een spits niet verlangen. Bergen zou al eens snel te klein kunnen zijn voor Perbet. Of haalt Lokeren het in zijn hoofd Perbet in de winterstop terug te halen en hiermee de Henegouwers te destabiliseren. In het voetbal heerst namelijk nog maar bitter weinig respect. 

Onze topclubs lijken het in het competitiebegin bijzonder moeilijk te hebben om hun wedstrijden te winnen. Vaak gaat dit gepaard met voetbal van de onderste plank en gebruiken ze meer dan hun supporters lief is de lange bal. Een verklaring kunnen we misschien vinden in het feit dat onze topclubs Europees wel presteren. Het was ronduit knap hoe Standard koel de Zweedse competitieleider Helsingborg uitschakelde, Genk de poules van CL haalde en Anderlecht in zijn eerste groepswedstrijd van de Europa League de Grieken van AEK nog wat dieper in crisis wentelde. Dat dit energie kost is duidelijk zichtbaar in de competitie, waardoor de kleintjes eigenlijk nooit echt zijn weggespeeld. In ieder geval toch niet op de manier zoals Barca Ossasuna dit weekend belachelijk maakte. 8-0 werd het daar maar liefst. Ik hoop dat Spaanse bondslui hier van wakker liggen, want wie wil er nu een competitie op twee snelheden. De roep om financiële fair-play klinkt in Spanje luider dan ooit. 

Ik heb namelijk het plan opgevat om in de week van 15 oktober drie wedstrijden uit de Champions League/Europa League bij te wonen. Dit is perfect mogelijk,  omdat een goed Europese voetbalweek begint op dinsdag en eindigt op donderdag. Zo'n Europese week is eigenlijk ook de ideale vrijbrief om op ontdekkingstocht te gaan doorheen Europa. Hoewel de tijd ter plaatse kort is, gezien het strakke schema dat ik zal hanteren, tracht ik in de mate van het mogelijke toch iets gezien te hebben ter plaatse. 

Mijn Europese week, zoals ik deze reis toepasselijk gedoopt heb, zal zoals gezegd dus starten op dinsdag 18 oktober. Vanuit Charleroi gaat het dan naar Madrid waar Real Madrid-Olympique Lyon op het programma staat. Toegegeven ik ben al sinds jaar en dag fan van Los Galacticos. De Millenniumgeneratie Galacticos spreekt nu nog altijd tot de verbeelding en was meteen ook het begin van mijn liefde voor Real.  Figo, Ronaldo, Zidane. Naar die spelers keek je op als kind van 12.  Daarna is die passie, samen met de prestaties van Real, wel bergaf gegaan. Door de felbevochte Classico's van de laatste jaren is die passie opnieuw opgelaaid en popel ik om eens een wedstrijd van Real te gaan bekijken. Deze wedstrijd vormt dan ook met voorsprong het absolute hoogtepunt van mijn Europese week. Wie weet zie je me dan wel hevig tekeer gaan op 2BE als Madrid scoort.

Na hopelijk een stevig overwinningsfeestje gevierd te hebben trekken we woensdag vanuit Madrid richting Porto voor onze tweede match in de Champions League. De Keuze voor deze wedstrijd is er gekomen vanuit mijn fascinatie voor deze club. Met al bij al beperkte middelen, zeker als je het vergelijkt met Barca en Real, slagen zij er toch in van zich te doen spreken in Europa. Hun palmares mag er best wezen. CL gewonnen in 2004 en  vorig jaar en in 2003 de Europa League bij in de trofeeënkast geplaatst. Topspelers als Falcao, Pepe, Hulk, Ricardo Carvalho, Lisandro Lopéz. Ze hebben er allemaal gespeeld. Porto koestert het koloniaal verleden van Portugal en bouwt op dez jaar na jaar aan een sterrenelftal om nadien deze exoten voor grof geld te verkopen op de transfermarkt. Het haalde op die manier 300 miljoen euro binnen in de laatste tien jaar. Ik vind Porto een heel fascinerende club om bovenstaande redenen. Een bezoekje meer dan waard dus. Fc Porto-Apoël vormt een tweede hoogtepunt van mijn reis. 

Donderdag 20 oktober, 

Omdat een rechtstreekse vlucht vanuit Porto naar Londen te duur uitvalt heb ik noodgedwongen mijn reis in twee gesplitst. Eerst vlieg ik op Madrid, waar ik om drie uur zal landen. Om vijf uur stijg ik dan op richting Londen. Half zeven plaatselijke tijd zet mijn vliegtuig zich dan in Stansted aan de grond.  Aangezien Tottenham om 21 uur Rubin Kazan partij geeft zal ik me dus moeten haasten om op tijd in het stadion te raken. Ik heb het al eens nagerekend en het wordt best nipt. Nu goed, hopelijk geen vertragingen en als alles volgens plan verloopt zal ik wel moeiteloos de aftrap halen. Deze wedstrijd staat op het laagste schavotje op mijn ladder der verwachtingen. Als fan van Arsenal is het eigenlijk not done om je gezicht te vertonen op White Hart Lane. Maar nood breekt nu eenmaal wet. Het was ofwel Bratislava-PSG, ofwel Tottenham-Rubin Kazan. Aangezien ik niks heb met het Slovaakse voetbal was de keuze dus snel gemaakt. Het Britse voetbal heeft me altijd al weten te charmeren en het is mss wel een leuke afwisseling. Ik heb wel eens zin in bruuske cultuurclash. Van het warme (vurige zuiden) naar het grauwe noorden. I love it. 

Het spreekt voor zich dat er een uitgebreid verslag volgt van mijn belevingen ter plaatse. To be continued. 

De tijd dat over spelers uit de Belgische competitie meewarend werd gedaan lijkt voor goed achter ons te liggen. In de Belgische voetbalstadions wemelt het sinds enkele jaren van de scouts. Nee, niet de jeugdbeweging die onze kinderen zaterdag zoet houdt, maar vetbetaalde spotters van het voetbaltalent. Bayern, Chelsea, Inter, Tottenham. Allemaal hebben ze wel een of andere connectie in België. Zo kwam Chelsea Lukaku reeds op het spoor nog voor hij in de puberteit zat. Anderlecht heeft uit noodzaak Dennis Praet dit jaar een profcontract aangeboden in de hoop hem niet te verliezen aan een of ander buitenlandse topclub. Het jonge talent kon rekenen op interesse vanuit Madrid en Londen. 

De transfer van Steven Defour zat er al enkele zomers aan te komen. Defour kan in België niets meer leren en doet er goed aan de deur in Luik achter zich dicht te slagen. Dat hiermee een van de smaakmakers uit de competitie vertrekt is jammer, maar de nationale ploeg kan er enkel maar goed bij varen. De reden dat ik dit hier even aanhaal op mijn blogsite is gewoon dat er op korte tijd enorm veel kwaliteit uit onze competitie verdwenen is. Lukaku, Defour, Witsel en Courtois zijn stuk voor stuk spelers waarvoor ik naar het stadion zou komen.

Het toont nogmaals onze positie binnen het internationale voetbalgebeuren, waar de macht van het geld regeert. Een ongelijke strijd, waardoor de kloof met het buitenland dit jaar niet verkleint maar wel vergroot. Een Citroën C4 zal het ook nooit halen van een Ferrari F50.  Er wacht onze topploegen dan ook een moeilijke Europese herfst. Landen als Portugal, nochtans even groot als België, zijn op korte tijd onbereikbaar geworden voor onze ploegen. De tijd dat Anderlecht Porto uitschakelde in de voorronde van CL in 2002 is voorgoed verleden tijd.  

Ook Zwitserland lijkt ons te hebben ingehaald op clubniveau. Fc Zürich haalde het al bij al makkelijk van Standard en Westerlo was geen partij voor Young Boys Bern. Toeval of niet, maar Portugal en Zwitserland hebben beiden een succesvol EK georganiseerd. Er werden nieuwe hypermoderne stadions neergepoot en daar plukt men in die landen nu de vruchten van. België heeft tien jaar geleden ook eens een EK mogen organiseren samen met Nederland. In plaats van nieuwe moderne stadions te bouwen werden simpelweg de bestaande stadions opgelapt. Een gemiste kans blijkt nu als we het succes van Zwitserland en Portugal in ogenschouw nemen. 

Op dat moment hadden we reeds afscheid genomen van Jurgen Van Den Broeck en Alexander Vinoukourov. Onwezenlijk, lijkbleek, staarde VDB voor zich uit nadat die op 100 kilometer van de finish ten val kwam. Alsof hij niet meer met zijn gedachte op aarde vertoefde. Fotografen snelden  gewetenloos toe om zoveel leed op de gevoelige plaat te vereeuwigen. Maar hen valt eigenlijk amper iets te verwijten. Zij doen ook maar hun werk in die mallemolen die de Tour de France heet. Meer dan eens blijkt nu dat deze Tour meer is dan een race tussen 197 renners. Ook journalisten, fotografen, ploegmanagers, VIP's, veel te veel wedstrijdcommissarissen,  het testosteron gierend door hun lichamen,  maken van dit spektakel meer en meer een levensgevaarlijk circus. Het gedrum van de volgwagens net achter het peloton fotografen vechtend voor toch maar de beste foto te maken, alles is competitie geworden in de Tour. En in het heetst van de strijd verliest een mens wel eens zijn gezond verstand. Dan krijg je af te rekenen met waaghalzen die rakelings langs renners heenscheuren en daarbij niks of niemand ontzien.  Toen ik vorig jaar de Tour zag passeren in Mechelen was het eerste wat me opviel hoeveel gemotoriseerde voertuigen er wel niet meerijden in dat hele circus. Zelfs de gebruikelijke ochtendspits op de Brusselse ring verbleekt bij zoveel drukte.  Reken daarbij nog eens de jaarlijks toenemende drukte langs de kant van de weg. Er zijn veiliger plaatsen om te vertoeven dan in de buik van zo'n peloton. 

Valpartijen zijn nu eenmaal inherent aan het wielrennen. Daar kunnen we nu eenmaal niets aan verhelpen. Maar we kunnen wel de kans op valpartijen zo klein mogelijk maken. Waarom moeten er in godsnaam 16 fotografen meerijden in koers. Met minder zal het heus ook wel lukken. 

Nog 25 kilometer te gaan. Er rijdt een kopgroep weg die uiteindelijk zal strijden voor de overwinning, maar koers interesseert me op dat moment geen moer meer. Ik bedenkt hoe het moet zijn voor zijn zwangere vriendin. Zat zij überhaupt te kijken in de hoop een glimp op te vangen van haar vriend. En hoe moet ze zich gevoeld hebben toen ze hem daar levenloos zag liggen te midden van een leger hulpverleners en persfotografen. Het lijkt allemaal zo onwezenlijk. Hoe moet zijn familie zich nu voelen, ik hoop uit de grond van mijn hart dat zij de beelden niet hoeven te zien. Mijn gedachten dwalen af. De koers kent stilaan zijn beslag, maar ik denk ineens aan Andrei Kivilev die in soortgelijke omstandigheden om het leven kwam in Parijs-Nice in 2003. Ik denk aan Alexander Vinokourov die de handen ten hemel gooit na een ritoverwinning in de Tour en hem op deze manier wil eren. Ik denk aan Casartelli, aan Johan Bruyneel, aan Pedro Horillo met alweer dezelfde bedenking. Hoe moeten zij zich voelen? 

Hoewel ik Wouter nooit heb gekend heb ik pas een dag later de moed om hierover te schrijven. Vreemd hoe zoiets toch iets met je doet. Niemand wordt graag met de dood geconfronteerd en al helemaal niet als je gezellig naar televisie aan het kijken bent. Misschien was Wouter gewoon op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. Misschien hebben de hogere machten, als die er al zijn, het zo gewild. Hoe verklaar je anders dat Weylandt pas in laatste instantie Bennati moest vervangen. Hoe zou hij zich overigens nu moeten voelen?  

Bij deze wil ik mijn steun betuigen aan vrienden en familie van Wouter. May he rest in peace. 

Slepers worden ze ook wel eens genoemd. Renners die vooral niet op kop willen komen en het werk voornamelijk overlaten aan anderen. Profiteurs waar je liever niet mee op pad gaat in een lange ontsnapping. Verguisd en gehaat door journalisten en de publieke opinie omwille van hun lafheid. Vaak worden renners overigens in die niet al te benijdenswaardige rol gedwongen omwille van de ploegtactiek. Vaak heeft het ook met lepigheid te maken, waarbij renners verschillende belangen spelen. In de vierde etappe van Parijs-Nice naar Belleville zal Thomas De Gendt het ongetwijfeld op een akkoordje gegooid hebben met de latere ritwinnaar Thomas Voeckler. De Gendt moest rijden om zijn gele trui te heroveren, wat Voeckler uiteindelijk goed uitkwam en  hij zo zonder al te veel moeite de rit kon winnen. Voeckler is de laatste persoon op aarde die ik als sleper zou bestempelen, maar die  negende maart was hij  dat wel heel even in het wiel van De Gendt. 

Slepers zijn overigens van alle tijden. De meester-sleper was misschien wel een van de beste Nederlandse renners uit de geschiedenis. Joop Zoetemelk stond erom bekend bijzonder zuinig te koersen en geen druppel energie te verspillen. Veel leverde het hem uiteindelijk niet op. Een Tourzege in 1980 en een hele rits ereplaatsen in de grote rondes en de klassiekers. Andrei Tchmil werd volksvijand nummer 1 midden jaren negentig omdat die enkel oog had voor het wiel van Museeuw. Tchmil werd in die periode beschimpt  door journalisten die het publiek ertoe aanzetten zich tegen de toenmalige Moldaviër te keren. Later won Tchmil wel opnieuw de harten van de Vlamingen, doordat hij aanvallender ging rijden en voluit zijn eigen kans ging.  Renners zijn niet ongevoelig voor dergelijke kritieken. Het raakt hun ego. Logisch dat Tchmil vanaf 1997 een bocht nam van 180 graden. De voorbije Ronde van Frankrijk was in bepaalde opzichten ook een koers van slepers tegen elkaar. In de bergen had niemand het lef zijn eigen kans te gaan. Evans, Sanchez, VDB en Menchov hebben nooit gereden om te winnen, enkel om het verlies zo klein mogelijk te houden. Dan ben je in een bepaald opzicht ook een sleper.

Vooral de voorbije weken heb ik me vaak geërgerd aan de lafheid van sommige renners. Vooral Pozzato moet het bij mij ontgelden. Keer op keer viseert deze modebewuste Italiaan het wiel van Boonen en dat terwijl hij eigenlijk nooit de Primavera had gewonnen zonder het werk van Tornado Tom in 2006. Dankbaarheid komt blijkbaar niet voor in Pipo's woordenboek. Er verscheen zowaar een glimlach op mijn gelaat toen ik vernam dat Pozatto in Parijs-Roubaix in de bezemwagen moest plaatsnemen.  Het noodlot die zoveel lafheid eventjes fataal afstraft. Slepers zullen er altijd zijn in het peloton, maar ik moet er hoegenaamd niet van weten. 

Dat had ook Nelson Mandela zo begrepen. De organisatie van het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika moest de blank en zwart opnieuw dichter naar elkaar brengen. Voetbal als katalysator van een geheel nieuwe identiteit.We zouden de waarheid geweld aandoen door te stellen dat blank en zwart er nu hand in hand door het leven gaan, maar toch zijn velen ervan overtuigd dat het WK uiteindelijk  een gunstig effect heeft gehad op het land. Succes in de sport creëert nu eenmaal eenheid in een land. De zogenaamde Hitlerspelen in 1936 zijn daarvan een treffend voorbeeld. Hitler misbruikte deze Spelen schromelijk om de eenheid in het land te versterken. Die Spelen waren pure propaganda voor Hitler en het nationaalsocialisme. 

De hype rond onze nationale ploeg lijkt ook in ons land te werken als doorgeefluik van een hernieuwd nationalisme. In tijden waar de ene communautaire crisis de andere opvolgt is de nationale ploeg een soort van medium geworden voor velen om hun ongenoegen te laten blijken. Het signaal dat 35.000 mensen dinsdag aan onze politici  hebben gegeven kan tellen. Ok, niet iedereen zal daar gezeten hebben met een politieke boodschap in het achterhoofd, maar toch. Het aantal vlaggen in de tribunes was niet te tellen. Zwart, geel en rood waren de overheersende kleuren en het enthousiasme in de tribunes werkte aanstekelijk. Hopelijk werkt dit door tot in de Wetstraat en doen onze politici nu eindelijk waar het hele land op wacht. 

Tot slot wil ik het nog even over de match in Oostenrijk hebben. De Oostenrijkers waren mss wel getuige van de wedergeboorte van het Belgicisme. Het was aandoenlijk om zien hoe de Schwedenplatz in Wenen ingenomen werd door 2000 Vlamingen en Walen. Typerend  hierbij was misschien wel het moment toen twee supporters vanop een fonteintje "Aux Armes" inzette.  Daarbij werd beurtelings in het Nederlands en het Frans gezongen.