Qua gebruiksgemak en vlot verlopen van het maken van afspraken opteren we voor een Facebookgroep waarin iedereen welkom is om zich op te geven om mee te spelen of zelf speelmomenten te lanceren. Volg ons op Facebook (klik) om op de hoogte te blijven!
5% korting op al uw aankopen bij spellenspeciaalzaak Adriaensen!!! (Klik op bovenstaand logo om de spellenlijst te bekijken)
Spellenblog SpinLi
Omdat spelen de belangrijkste bijzaak ter wereld is ...
08-08-2015
imprESSEN : Speed snacks
Speed snacks (Pegasus spiele) :
+ het spel heeft z'n titel niet gestolen, het gaat over snacks en het gaat erg snel + je moet wederom compleet anders denken dan je gewend bent, niet setjes verzamelen is belangrijk wel de juiste kaart bovenaan hebben liggen + er zijn onmiddellijk vier uitbreidingsmodules voorzien die het spel allen op hun manier aantrekkelijker maken + de tekeningen zijn erg leuk gedaan en ook herkenbaar, wat nodig is tegen die snelheid dat er gespeeld wordt
- als er een niveauverschil is tussen de spelers zal dit ongetwijfeld bijna altijd duidelijk zijn - het gaat supersnel, u grabbelt kaarten, bekijkt ze en legt ze weg, dus als je hier niet van houdt ...
Conclusie : dit is weer één van die kaartspellen uit het Pegasusgamma dat eigenlijk volledig voldoet aan datgene waarvoor het ontworpen en gemaakt is. Het is pure fun als je houdt van snelle beslissingen nemen, simultaan kaarten bekijken en wegleggen en op het einde van de rit misschien totaal niet meer te weten wat je nu eigenlijk gaat scoren. Er zit wel degelijk een manier van spelen in dit spel. Opvallend was dat mijn tegenstander geen enkel puntje kon scoren, omdat hij hoogstwaarschijnlijk op een verkeerde manier aan het denken en spelen was. De uitbreidingsmodules brengen elk op hun manier weer dat ietsje extra met zich mee, vaak een extra manier om punten te scoren of de tegenstander met minpunten te verrassen. Speed snacks is dus snel, fun en lekker ongezond ... maar de kans is groot dat je bij een te veel ervan met buikpijn achterblijft!
Codenames is het eerste spel dat we voorstellen in onze Essen 2015-reeks. Ondanks het feit dat het spel nu z'n officiële release al kent op GenCon steek ik hem toch alvast in deze categorie, daar CGE dit spel ook zeker in Essen wel zal voorstellen. Codenames is een spel van Vlaada Chvatil, die we vooral kennen van de zwaardere, langere spellen die CGE al uitbracht. We kunnen in dit spel dan ook gerust van een stijlbreuk spreken, want dit is een relatief luchtig, snel, woordspelletje.
De eerlijkheid gebiedt me alvast te zeggen dat dit spel eigenlijk vooral geschikt is voor Engelstaligen en niet geschikt voor mensen die het Engels niets machtig zijn. In het doosje vinden we 40 sleutelkaarten, 7 neutrale omstaanderkaarten, 16 agentenkaarten (in blauw en rood), 1 dubbelagentkaart (langs de ene kant rood, de andere kant blauw), 1 moordenaarkaart, 1 zandloper (die je enkel gebruikt als je het nodig acht), een kaartstaandertje en 200 woordenkaarten (dubbelzijdig bedrukt, dus 400 woorden). De woorden op deze kaarten staan overigens 2 keer op de kaart, éénmaal op z'n kop zodat iedereen rond de tafel alles goed kan lezen (prima gedaan).
In dit spel verdelen de spelers zich in twee teams, het blauwe en rode team. Elke team bestaat op z'n beurt uit een spionmeester en de andere spelers zijn diegenen die de agenten moeten ontmaskeren. Het team dat als eerste al z'n eigen agenten heeft kunnen ontmaskeren wint het spel. Duidt een team ooit de moordenaar aan, dan wint het andere team onmiddellijk.
De woordenkaarten worden geschud en 25 kaarten worden weerhouden. Deze worden in een rooster van 5x5 in het midden van de tafel gelegd. Langs de ene kant van de grid gaan de spionmeesters zitten, de andere spelers zetten zich hier recht tegenover. Daana wordt er een sleutelkaart getrokken en willekeurig in de kaartstand geplaatst voor de spionmeesters. Zij zien hierop twee zaken, de plaats van hun agenten in de grid en de kleur die mag starten (staat aangegeven door de lichtjes aan de zijkant van de sleutelkaart, rood in bovenstaand voorbeeld). Het startende team moet overigens op zoek gaan naar 9 agenten, terwijl het andere team 8 agenten moet ontmaskeren.
Een speelbeurt bestaat uit 2 delen. In het eerste deel bekijkt de spionmeester de grid en zoekt de woorden die passen bij zijn agenten. Hij gaat op zoek naar een woord dat één of meerdere kaarten zou kunnen omvatten. Daarna geeft hij een tip, bestaande uit 1 woord, gevolgd door een getal. Het woord is een tip die verband zou (moeten) houden met de agenten waarnaar we op zoek zijn. Het getal geeft aan hoeveel van de agenten met de tip zouden ontmaskerd kunnen worden. In de tweede stap van een speelbeurt gaan de andere spelers van het team aan de slag. Ze mogen overleggen en zoeken verbanden tussen de gegeven tip en de woorden in de grid. Ze mogen in principe zo veel agenten ontmaskeren als het gezegde getal +1, zo lang ze juiste agenten ontmaskeren.
Enkele afspraken : - de tip die gegeven wordt, mag natuurlijk geen woord (of woorddeel) zijn van de woorden in de grid - de gelaatsuitdrukking van de spionmeester mag niets verraden, het team mag ook niet naar bevestiging vissen op eender welke manier - bij te lange wachttijden kan de zandloper gebruikt worden - de uitdaging bestaat er uiteraard in om in één beurt, met één tip, meerdere agenten te ontmaskeren. Als je als spionmeester telkens maar één agent gaat zoeken door een superduidelijke tip te nemen, dan is er weinig spannends aan
Het team gaat nu kaarten aanduiden, er kunnen zich verschillende situaties voordoen : - ze duiden een eigen agent aan, de spionmeester legt een kaartje van de eigen kleur op het woord en het team mag verder raden, indien ze nog extra raadkansen hebben - ze duiden een neutrale agent aan, de spionmeester legt een kaartje van de neutrale kleur op het woord en de beurt van dit team is afgelopen - ze duiden een agent van het andere team aan, de spionmeester legt een kaartje van de andere kleur op het woord en de beurt van dit team is afgelopen - ze duiden de moordenaar aan, het team verliest onmiddellijk
Het spel kan dus zowel aflopen als de moordenaar wordt aangeduid, alsook wanneer een team al z'n agenten ontmaskerd zijn (kan zowel in de eigen beurt, als in de beurt van het andere team gebeuren).
Titel : Codenames Auteur Vlaada Chvatil Uitgeverij : CGE Aantal spelers : 2-12 (best vanaf 4 spelers) Speelduur : 15 min. Leeftijd : 14+
+ het stevigere workerplacement werk met strijd + prachtige artwork en ook de masterprintdoos straalt klasse uit + combinaties zoeken tussen de gebouwen is aanvankelijk even zoeken, maar eens je dit doorhebt, is het eigenlijk helemaal niet zo'n moeilijk spel (gelukkig zit er ook een mooi overzichtje van de gebouwen bij) + de acties zijn erg duidelijk en eens je een ronde hebt gespeeld, is alles erg duidelijk + een spel duurt slechts 4 ronden, uiteraard neemt elke ronde stelselmatig iets meer tijd in beslag, maar je verveelt je geen moment + er zat wel een verschil in scores, maar erg ver uiteen lagen ze ook weer niet, het blijft wel redelijk spannend + er is zeker strijd voor bepaalde plaatsjes, maar je kan dit proberen wat te ontlopen, een nederlaag is ook niet noodzakelijk een ramp omdat je vuurkracht wint en een extra arbeider hebt voor de volgende ronde + de keuze van de personages is erg leuk, vooral omdat ook de limiet aan overdraagbaar kapitaal hieraan vasthangt + het materiaal is echt wel meer dan oké, ook de kartonnen fiches zijn erg stevig
- na het lezen van de spelregels moet je dit spel onmiddellijk kunnen spelen, want de combo's tussen de gebouwen is op het eerste zicht erg abstract en niet te onthouden (ondanks het prima overzichtje dat erbij zit) - het is een samenraapsel van verschillende spelmechanismen (die erg goed werken overigens), maar er is bijzonder weinig nieuws onder de zon
Conclusie : het heeft lang geduurd eer ik dit spel eens op tafel kreeg, te lang, want het is me erg goed bevallen. Zo goed zelfs dat ik het spel gauw terug op tafel wil krijgen, misschien nu met de uitbreidingen erbij (niet dat deze onmiddellijk nodig zijn, want ik heb nog wel wat sessies nodig om het spel te beheersen). Bovendien hebben we het personage "de indiaan" onmiddellijk toegevoegd en met de gevorderden variant gespeeld (waarbij je niet dobbelt in een duel maar fiches gebruikt). Ook de uitbreiding waarin je de startpositie bepaald adhv een blad lijkt me erg gaaf als je het spel wat beheerst zodat iedereen met een verschillende startsituatie aan de slag gaat. Het feit dat dit spel een Big box-versie krijgt en nog een nieuwe uitbreiding bewijst eigenlijk al voldoende. Carson city komt zonder enige twijfel in een rijtje van spellen die hier wel gesmaakt worden, niet verwonderlijk gezien de auteur waar we al fan van waren. Ik ga de uitbreiding die verschijnt zeker in het snuitje houden en hopelijk kan ik u hierover meer melden ergens in het najaar.
+ geen uitbreiding dit keer die het basisspel oeverloos lang laat duren, maar een op zich staand spel (zoals ook al verschenen "de Stille Zuidzee" en "Wintercarcassonne) + het gebruik en de extra opties van de tent zijn erg fijn, zeker als je niet onmiddellijk de tegels trekt die je graag zou hebben, dan raap je toch misschien nog wat punten op + de afwerking van de meeples is erg goed gedaan
- je hebt maar 4 cowboys (meeples) ter beschikking, die zijn er gauw door (zeker als je er één als boer inzet) - het scorebord vind ik nogal raar ingekleurd (maar het past op zich wel bij het thema) - de ruimte op sommige tegels wordt nogal klein als je er ook de goudfiches oplegt, een meeple en een tent - het is even wennen aan de kleine tekeningen met een betekenis (zoals locomotief op de weg, indianententen en wilde paarden in de weien, ...
Conclusie : uiteraard is een imprESSEN van een Carcassonne-variant eigenlijk een beetje overbodig. Ik moet u allen niet gaan uitleggen wat dit spel inhoudt, wat de voor- en nadelen zijn (op enkele kleine prullen na) aangezien u het spel allen kent. Carcassonne goldrausch vond ik persoonlijk wel lekker spelen, de extraatjes maken het toch altijd weer aangenaam (zeker als je vergelijkt met enkel het basisspel). Ook met de Stille Zuidzee werd er een andere snaar geraakt. Is dit spel dan beter dan de andere varianten, neen, het is zoals het woord het zegt, een variant. Ik gooi het dan ook in dezelfde schaal als de Stille Zuidzee en het basisspel met één uitbreiding.
+ het dobbelspel blijft echt wel trouw aan het bordspel, de kaarten worden enkel vervangen door tegels + het speelt vlot, gestroomlijnd en is echt wel goed ontwikkeld + alles staat netjes ordelijk op de overzichtjes en de spelregels zijn erg duidelijk + het is werkelijk een fijn gestripte versie van een "iets te lang" bordspel + uiteraard is het dobbelen belangrijk en moet je het met je gegooide resultaat doen, maar je hebt toch wel steeds opties + op het eerste zicht lijkt het artwork nogal muf, maar ook hier is er weer consistentie met het bordspel en zijn de dobbelstenen toch wel van een prima kwaliteit + de dobbelsteenversie is minder nauw en veel vergevingsgezinder dan het bordspel
- met twee spelers is er jammerlijk genoeg iets te weinig strijd voor de overwinningspunten op de boeken (deze bleken doorslaggevend), ondanks het feit dat de andere speler toch wat wonderen had gebouwd, kwam deze nog niet tot aan de enkels van de andere speler - misschien is het jammer er iets te weinig aandacht is besteed aan de unieke volkeren, elke speler start identiek, men had bijvoorbeeld een variantje kunnen voorzien op de achterkant van de spelersborden - als je houdt van het "nauwe" van het bordspel ga je in het dobbelspel wel teleurgesteld zijn
Conclusie : Nations the dice game is echt wel een prima vertaling van het bordspel naar een relatief luchtig dobbelspel, waar je toch keuzes moet maken. Voordeel van dit spel is dat het veel toegankelijker is en dan ook sneller uit de kast zal komen dan het bordspel. Wil je het echte werk, dan moet je natuurlijk voor het bordspel gaan, dat toch wel héél wat gevarieerder is en véél meer diepgang heeft. Ik heb me prima geamuseerd met het spel, maar ik raad aan om met meer dan 2 spelers aan de slag te gaan. Met twee doet ieder z'n ding en dan is er te weinig strijd op vlak van kennis (boeken), daarin ligt dan overduidelijk de winst. Dit is met meer spelers automatisch van de baan.
+ je kan elkaar lekker een peertje stoven bij dit spel + het feit dat je op 11,22,33,44,55,66 ook een fiche kan verliezen wordt vaak uit het oog verloren en komt belachelijk lachwekkend over als er dan iemand vol overtuiging dit getal luidop zegt + een prima spel om vanaf het derde leerjaar te gebruiken om te leren hoofdrekenen
- als je slecht bent in hoofdrekenen, is dit een hel - je bent natuurlijk wel wat afhankelijk van je handkaarten - als er 76 ligt, zijn er weinig uitwegen, dus je kan iemand volledig vastzetten op dit getal (-10 levert je ook een strafpunt op aangezien je dan op 66 komt, enkel een nul, van richting veranderen of een x2 kan je redden, dus hou deze achter de hand)
Conclusie : Lobo 77 is zo'n kaartspel dat thuishoort in het rijtje met "gesjaakt", spelletje die eigenlijk redelijk uniek zijn en niet telkens het slagen-halen-systeem of poker-systeem gebruiken. Mij weet het zeker te bekoren. Je kan het overigens met zowel veel als weinig spelers spelen. Mij lijkt het vier het beste. Met meer spelers moet je al héél wat rondjes afwerken vooraleer het spel ten einde is. Bovendien zitten spelers die uit het spel liggen dan te wachten op de andere spelers.
Gespeelde spellen : Carson city, Oregon, Wyatt Earp, Carcassonne goldrausch & Nations the dice game Speeldatum : 30/07/15
Speelplaats : Spellenzolder SpinLi Opmerkelijk : het thema-avondje is goed bevallen, het zijn allen totaal verschillende spellen (maar met hetzelfde thema). We zouden makkelijk nog één of twee avonden in Western thema kunnen blijven. Ik ga wel enkele setjes samenstellen qua thema, fotootje op FB plaatsen en u kan zich dan netjes hiervoor inschrijven. Ik beloof er leuke setjes van te maken!
+ coöperatief behendigheidsspel, zo zijn er nog niet al te veel + het blijkt moeilijker dan op het eerste gezicht lijkt + het materiaal is kleurrijk en erg sfeervol + er zitten kleine varianten in die de moeilijkheidsgraad gevoelig de hoogte in duwen
- met erg veel dobbelpech kan je het spel verliezen zonder zelf al te veel fouten te maken (maar dit gebeurt zelden) - de spelregels zijn op zich duidelijk, maar men had nog wat kleine extra regels kunnen voorzien om het spel moeilijker te maken voor volwassenen
Conclusie : Dragon valley is eigenlijk weer zo'n spel waar weinig mis mee is. Het speelt vlot, benodigt toch wel wat behendigheid van de spelers, vooral omdat je nu perfect samen moet werken. Het buitenspelletje waarbij je een ballon gevuld met water tussen de beide borsten (of buiken) van de spelers moeten worden overgebracht, heeft men hier in een bordspel gedropt. Er zal sowieso gelachen worden rondom de speeltafel en je moet streng zijn voor jezelf. Bij het neerzetten van de draakjes mag je je gerust strengere regels opleggen (zoals bijv. enkel rechtop zetten, op de juiste plaats en niet zomaar ergens op het bord, ...). Je moet langs beide kanten dezelfde druk ontwikkelen of het gaat onherroepelijk fout en dat maakt het spel dus echt wel niet zo makkelijk om te winnen.
Gespeelde spellen : El Grande Big Box, Spokentrap, El gaucho, Perudo & Qwirkle Speeldatum : 29/07/15
Speelplaats : bij Nele en Johan Opmerkelijk : Eindelijk de big box van El grande (toch het spel dat ons in de hobby heeft gestort) eens kunnen aanschouwen ... en goedgekeurd. Alles zit erg netjes in een prima inlay. Je kan redetwisten over de gebruikte "lichtere" kleuren en de smalle Castillo, maar je kan niet zeggen dat het een zéér kwalitatief product is. Een prima spel was het al! (ps : we speelden voorlopig enkel het basisspel, volgende keer gooien we er zeker één of meerdere uitbreidingen bij)
+ het heeft wel iets exotisch zo'n Japans spelletje + het spel heeft een erg interessant mechanisme dat in meerdere spellen zou moeten verschijnen
- het spel bestaat enkel en alleen uit het mechanisme en niets meer, vandaar iets te beperkt - je bent erg afhankelijk van de kaarten in je hand, de combo's liggen redelijk voor de hand
Conclusie :Villannex is één van die supersnel uitverkochte Japanse spellen op Spiel. Het heeft (correctie : is) een zéér interessant spelconcept, maar daar stopt het voor mij. Ik zie zeker potentieel in een kaartspel dat het concept overneemt en verder uitwerkt. Ik zou er dan ook niet van verschieten mocht er binnenkort een soortgelijk, beter uitgewerkt product op de markt verschijnen. De graphics zijn wel tof (pixel-achtig) en ook het thema en het verhaaltje erachter zijn grappig. Leuk om het een keertje te hebben gespeeld, maar voor mij hoeft het niet zo zeer meer.
+ prachtige artwork en dito materiaal, erg sfeervol allemaal + het uitdelen van de rollen is nog wel leuk gevonden + diegene die het beste bluft, kan dit spel wel winnen + vooral leuk met grotere spelersaantallen (3 was wat weinig)
- het spel heeft op zich weinig diepgang, enkel bluffen moet je kunnen - je moet al wel enkele spelers kunnen optrommelen om dit spelletje uit de kast te halen
Conclusie : "Eat me if you can!" is een perfect gekozen titel, het uitdagende karakter waarbij je tracht je tegenspelers te misleiden is gans het spel. Op zich redelijk beperkt, maar daar zit 'm nu net de kracht. Zeker met een goeie groep spelers, waarbij je elkaar zo'n beetje kan inschatten zorgt dit zeker voor leuke taferelen aan een luchtige speeltafel. Gezellig met een glaasje op een terrasje, dan kan dit spel zeker z'n waarde bewijzen.
+ dexterity die voor veel mensen toegankelijk is (jawel, ook die met dikke-worsten-vingers) + leuk materiaal en toffe puntentelling waarbij je kartonnen fiches krijgt als de tegenstanders in de fout gaan + de houten draken zijn stevig en mooi vormgegeven
- dexterity, u krijgt er koude rillingen van - als je geluk hebt, is het plateau net terug wat vrij gekomen en kan u makkelijk een monster plaatsen, heeft u telkens pech, dan moet u proberen zo weinig mogelijk schade op te lopen - wederom een iets te hoge basisprijs voor wat het is
Conclusie : Op zich kan ik voor dit spel weinig plus- en minpunten geven omdat het zo éénvoudig, maar toch goed is. Eigenlijk doet dit spel perfect waarvoor het gemaakt is. U tracht behendig een monster op het plateau te krijgen door het gedobbelde monster op een latje te leggen. Met een ander latje duwt u het monster op het plateau en tracht u vooral de andere monsters er niet af te duwen. Valt er één, dan ontvangen de andere spelers een fiche van dit monster. Het leuke is dat de fiches allemaal een verschillende lengte hebben, dus je kan beter een groen dan een paars monster eraf stoten. Uiteindelijk is dit een erg fijn spel dat in mijn ogen zeker een plaatsje heeft in de spellenkast van de kinderen. Moesten we dit spel ergens op de kop kunnen tikken, zullen we het niet nalaten.
Speelplaats : Spellenzolder SpinLi Opmerkelijk : Charon inc. van Ornella is nog eens uit de kast gekomen, hopelijk volgt de iets geavanceerdere versie "Hermagor" ook nog eens een keertje één van de volgende spellenavonden.
+ leuke memory-variant, geeft een soort "spokentrap"-gevoel en dat kan enkel positief zijn + de potjes zijn wel leuk gedaan + je mag in de potjes gaan kijken, je moet enkel de anderen overbluffen, dus als je het niet meer weet, kan je je toch terug in het spel spelen + het materiaal is erg fijn, de Queen-kwaliteit die we kennen
- het is en blijft wederom een memory, en zo hebben we al véél spellen de revue zien passeren - de nieuwprijs van de Queenspellen liggen iets aan de hoge kant de laatste tijd, maar in de uitverkoop kan je deze misschien volgend jaar wel op de kop tikken voor een interessantere prijs
Conclusie : Chef Alfredo is wat het is, een onvervalste memory met mooi materiaal. Ik kan me perfect inbeelden dat gezinnen met kinderen hier erg veel plezier aan gaan beleven. Hou je van Spokentrap, dan is dit misschien wel iets voor jou. Ik ben er zelfs niet uit welke van de twee ik het leukste vind. Qua thema is dit erg leuk en ook het feit dat je in de potten mag gaan "neuzen" zorgt dat de kleine "flaw" van Spokentrap verdwijnt. Uiteraard is er in dit spel nog een extra pigment door het bluffen. Eigenlijk hoef je helemaal niet zo sterk te zijn in memory, zolang je de tegenspeler maar kan overtuigen van je gelijk.
+ van de maker van Love letter en het heeft wel een soortgelijk gevoel, maar dan voor 2 spelers + de tekeningen zijn leuk + de acties op de kaarten erg duidelijk, dus speelt het ook erg vlot
- het is redelijk beperkt, met iets te weinig diepgang naar mijn persoonlijke mening - ik heb het gevoel dat je vaak op een gelijke stand eindigt als je ongeveer hetzelfde niveau behaalt - uiteindelijk is het een eenvoudig principe waarbij je een kaartje kiest, gelijktijdig omdraait en gaat vergelijken
Conclusie : Braverats is een zéér eenvoudig 2-persoonsspel dat leuk is om een keertje te spelen. Of het nu echt een grote herspeelbaarheid heeft, daar twijfel ik echter aan. Het is wat dat betreft iets te weinig uitdagend. Bovendien is het naarmate het spel vordert steeds duidelijker wat de andere speler gaat spelen en dan kan je bijna alles gaan cancellen. Het principe is goed, het artwork ook, maar voor mij hoeft dit spel niet noodzakelijk in de collectie, er zijn er betere in deze soort.
