Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
20 en meer
