Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
De laatste dagen ben ik een beetje verward over bepaalde mensen in mijn leven. Ik heb niet zoveel moeite met afstand of verliezen van vrienden. Natuurlijk heb ik een heleboel vrienden met wie ik het contact zeker niet wil verliezen, dat kan ik niet ontkennen. Naast die mensen zijn er ook nog anderen die wat minder betekenen. De mensen die ik leerde kennen op een kamp, een oude vriendin van middelbare school, een buurmeisje dat al lang verhuist is. Met sommigen van hen heb ik nog veel contact, met anderen wat minder. Zoals ik al zei zijn ze dan ook niet zo belangrijk voor mijn leven. Het is leuk om van hun te horen en om een even iets tegen hun te zeggen, maar het is niet levensbepalend.
Er is iets anders dat me meer stoort. Sommigen van hen vragen regelmatig om nog eens af te spreken, wanneer er dan echt plannen gemaakt moeten worden, dan laten ze niets meer horen. Voor mij is het niet nodig om nog eens af te spreken met die mensen, maar als ze er op aansturen, waarom niet? Toch ben ik een beetje teleurgesteld als het dan op niets uit draait.
Voor mij is het echt een raadsel waarom mensen zouden aanstalten maken om een afspraak te maken, als ze het dat niet willen. Nu is er zo een van mijn vrienden met wie ik echt zo'n soort dansritueel heb. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie met een meisje, dus hij maakte geen aanstalten om te flirten aangezien ik "off-limits" leek. Later veranderde ik van partner en het werd een mannelijk lief. Dit bracht een barstje in mijn vriendschap met die jongen omdat hij bang was dat het aan hem lag. Tijdens die relatie werd hij ook verliefd op een jongen en dus vriendschap was al wat overbleef. Sinds dien vraagt hij altijd om af te spreken, laat me dan weer eens zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan, wil afspreken, laat me zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan. Voor de zoveelste keer liet hij me zitten en ik heb het een beetje gehad. Wat is dat ook weer voor een vriendschap, daar heb ik niets aan.
Misschien is dat alleen voor mij, maar soms zijn vriendschappen nog ingewikkelder dan liefdes.
Om nog een schepje boven op mijn onzekere situatie te doen stellen mijn docenten het geven van de punten zo lang mogelijk uit. Ons semester is eigenlijk weer vol op begonnen en aan het einde van de week zijn de eerste lessen al. Toch moeten we wachten tot na de krokusvakantie om onze punten te krijgen. Het lijkt me allemaal niet zo eerlijk. Natuurlijk moeten die docenten heel veel verbeteren en nadien moet er vergaderd worden in een examencommissie om te zien wie welke punten krijgt. Allemaal heel veel werk, noeste arbeiders zijn die docenten toch.
Wij moeten echt nog lang in een onzekerheid leven. Zal mijn Erasmus doorgaan, ja of neen? Kan ik volgende maand op stage, ja of neen?
Daarbij komt dat ook nog eens dat de ombudsdienst beslist heeft dat ik geen recht heb op het vervroegd vrijgeven van een bepaald punt. Dus ik moet wachten tot 15 februari om 10 uur. Pas vanaf dat moment weet ik of mijn leven verder loopt zoals het hoort in mijn planning.
Ondertussen heb ik lesvrije dagen. Natuurlijk zijn die dagen bedoeld voor het schrijven aan mijn eindwerk en ik zal dat ook wel doen. Nu zijn er eerst nog wat dingen die ik moet doen. Ik ben namelijk aan de laatste fase van het opruimen van mijn kleding. Het afgelopen half jaar heb ik steeds beetje bij beetje weg gedaan. Blijkbaar voel ik toch een emotionele band met mijn kleding en neem ik er moeilijk afscheid van. Daarom deed ik het steeds in kleine stapjes, en nu ben ik aan het einde aangekomen. De kleding die ik niet meer zal aandoen is allemaal verdwenen, behalve één jurkje die echt mijn eerste liefde was, daarom heb ik besloten het bij te houden, samen met mijn doopkleed en mijn communiejurkje.
Vervolgens ga ik een reorganisatie van mijn kamer verzorgen. Ik ben niet zo blij met de huidige indeling en ik ben er van overtuigd dat ik de ruimte beter kan aanpakken. De papa ziet het zitten om dat eens met mij te bekijken.
Een semi-nieuwe kamer is op komst, joepie!
Ik heb mezelf een beetje kunnen verzoenen met kleding. Mijn ouders hebben me overtuigd om nog eventjes de laatste solden te gaan. Het leverde me een handtas van 80 euro aan 50 en een Levis jeans ook aan 50 eurotjes! Natuurlijk zijn het nog hoge bedragen, maar wel laag voor wat ik kreeg. Ik voel me er echt goed bij. Ik kocht verder nog een broek van Esprit, een T-shirt, een riem en topjes. Het ging echt helemaal goed. De dag erna ging ik ook nog voor het plezier naar het shoppingcenter in de buurt.
Evenwicht in de wereld... Lastige dagen met leuke dingen.
Ik ben in een positie waar ik niet graag in ben. Vermoedelijk heb ik het al vaker geschreven hoe belangrijk deze examenperiode voor mij was. Eén buis zorgt er voor dat mijn plan in het water valt. Normaal gezien weet ik het op voorhand al, ik ben gebuisd. Misschien ben ik niet altijd op alles gebuisd, maar op het meeste. Hoe zielig het ook mag klinken, ik wist het al en het was mijn zekerheid. Deze keer heb ik hard mijn best gedaan. Ik heb alles gedaan volgens de regeltjes die de vrouw van de studiebegeleiding me gegeven had. Ik heb mijn dagen meer gevuld met studeren dan met bloggen of series kijken. Nu ik voor mijn laatste examen aan het studeren ben en ik terug kijk op de afgelopen weken, denk ik dat het me gelukt is. Behalve voor één vak ben ik er zeker van dat ik een goede kans maak op slagen.
Zoveel onzekerheid heb ik nog nooit gehad. Natuurlijk kan ik morgen ook nog grandioos buizen en dan is mijn probleem opgelost. Er rest mij alleen te hopen dat mijn best echt genoeg is. Persoonlijk weet ik niet wat ik nog meer kan brengen.
Hoe kan iemand nu zo onzeker zijn over zichzelf, wie in godsnaam is nu liever op voorhand zeker van een buis dan onzeker over slagen? Belangrijker nog, wat zal ik doen als ik niet slaag... Begin ik dan alles terug opnieuw te plannen of zal ik het gewoon laten gaan?
Mijn eerste week van 2013 was exact zoals ik hem verwacht had. Voor mij is dat een week waar in geblokt wordt en dus is er niet veel ruimte voor iets anders. Het is dus niet echt verbazend dat er helemaal niets gebeurd is. Sportacus zit weer veel meer op mijn vel. Nu zijn ex-vriendin helemaal verleden tijd is, wil hij opnieuw een betere vriendschap aanhalen met mij. Vorig jaar liet ik hem weten dat ik niet op zijn verjaardagsfeest aanwezig kon zijn, omdat het echt niet gepast was. Nu hij opnieuw alleen is, kan ik volgens hem een echte vriendin zijn. Natuurlijk houdt dat "echte vriendin zijn" in dat we opnieuw seks zouden hebben. Hoe kan het ook anders? Tot nu toe hou ik de boot totaal af, ik heb nog de tijd nog de goesting.
Buiten mijn studeren valt er dus echt niets te melden. Ik ga gestaag vooruit. Zoals dat wel eens vaker gebeurd, wil ik natuurlijk beter en sneller studeren zoals elke student.
De feestjes met de familie ben ik ook goed door gekomen. Mijn oma en opa hebben alles onder controle gehouden en op enkele gevaarlijke schuivers na bleef het erg kalm.
Ik weet dat ik mezelf probeer te presenteren als iemand die gelukkig single is. Ik kan daar ook bij zeggen dat ik dat voor het grootste deel van de tijd ben. Bij het horen van Sportacus zijn breekpunt met zijn vriendin kreeg ik het toch eventjes moeilijk, maar dat zie ik niet als abnormaal.
De laatste tijd heb ik ook geen seks meer met mannen of jongens die zich al te graag lieten gebruiken. Daar wil ik ook bij stellen dat ik het niet langer mis. Natuurlijk behelp ik mezelf nog wel eens van tijd tot tijd, maar dat is eerder wanneer de nood me overvalt. Ik plan dus niet langer die nood te bevrediging met anderen. Sportacus die stelt voor dat we ons seksuele relatie gewoon oppikken waar hij gebleven was. Persoonlijk zie ik dat niet zo zitten. Wat zal ik immers doen wanneer hij wel klaar is voor een monogame relatie en ik niet boven op zijn lijstje sta?
Samenvatting, ik ben single, niemand vertoont interesse in een relatie met mij en zelf weiger ik puur lichamelijke relatie aan te gaan. (Wat me behoorlijk gefrustreerd achter laat)
De vrienden met wie ik het meest overeen kom, kennen dit probleem. Zelf gaan ze geen puur seksuele relaties aan en sommigen onder hen hebben nog nooit een lief gehad. Natuurlijk gaat het met sommige beter, zij staan op trouwen en vallen dus in dit geval buiten wat ik omschrijf als mijn vrienden. Als we dan ook afspreken komt die ene vaste vriend niet mee en genieten de andere van hun single bestaan zonder dat hun neus in het geluk van andere geduwd wordt. Zelf kan ik ook zeer goed leven met die situatie.
Daarnaast moet ik natuurlijk toegeven dat ik op dit moment niet zie hoe zo'n lief me praktisch zou lukken. Elke avond ben ik weg vanwege sociale verplichtingen, mijn dagen spendeer ik aan studeren, lezen, schrijven, bloggen, ... Er is dan nog zoveel dat ik niet gedaan krijg. Een vriend daar in passen zie ik niet zitten. Als eerste wil ik dus gelukkig zijn met mezelf en een evenwicht vinden. Ik heb het al vaker gezegd "pas als ik van mezelf hou kan ik evenwichtig van een ander houden". Naast al dat filosofisch gedoe is er natuurlijk ook nog het feit dat ik graag drie maand op Erasmus wil gaan. Ik werd al gewaarschuwd door vrienden dat het erg moeilijk is iemand drie maand achter te laten zonder het gat te willen vullen. Conclusie een lief zou niet op het gepaste moment komen voor mij.
Toch... Toch heb ik het erg moeilijk nu. Uit het niets laten alle vrienden met wie ik het nieuwe jaar zou in gaan me weten dat ze een lief zullen mee nemen. Het totaal van de singles zou dan nog op 3 van de 7 staan. We zijn ineens een minderheid. Plots besef ik dat ik soms ook gewoon alleen ben. Sinds mijn 2e kleuterklas ben ik er in geslaagd om een maximum van een half jaar aan één stuk single te zijn. Alleen zijn is dus zeker niet van mijn gewoonte. Nu moet ik echter met mezelf leren omgaan. Op de meeste dagen vormt dit zeker geen probleem. Het afgelopen jaar en half heb ik daar al veel over geleerd en ik ben de vorige Kerst zonder te veel kleerscheuren door geraakt. Toen wist ik dat ik niet alleen was, nu integendeel.
Daar gaan we weer, de tijd van het jaar voor de voornemens. De afgelopen jaren heb ik daar niet veel aandacht aan besteed. Natuurlijk maakte ik ook wel voornemens, maar ik heb er in het jaar nooit rekening mee gehouden. Binnen mijn "dayzeroproject" had ik mezelf de opdracht gegeven een dagboek bij te houden. Gewoon omdat het leuk is om meer te hebben dan alleen foto's. Binnen dat project voeg ik nu ook extra'tje toe, ik schrijf mijn voornemens op en die worden bij in het dagboek geplaatst. Op het einde van volgend jaar kan ik dan evalueren hoe ik het gedurende 2013 gedaan heb.
Geef toe dat het een heel mooi plan is en dan het zeker zou kunnen werken. Alleen is er één klein probleempje, ik kan geen goede voornemens vinden. Natuurlijk heb ik wel de klassiekers, geen herex, streefgewicht, ordeningssysteem, ... Ik had er gewoon graag iets speciaals op gezet en dat ik ik dus maar niet vinden. Voornamelijk omdat ik er ook niets wil opzetten dat ik niet kan waarmaken. Want wat heb je aan een doel als je het niet zelfstandig kunt bereiken? Gelukkig heb ik nog drie dagen om een lijstje op te stellen. Moest mijn lijstje gewoon het saaie, klassieke lijstje blijven dan ga ik daar ook niet lastig over doen. Dan moet ik maar eens mijn best doen om dat waar te maken.
Deze Nieuwjaar wordt trouwens ook weer anders dan de vorige. Voor de eerste keer vier ik oudjaar met de vrienden van de PLUS. Ik weet niet meer of ik al verteld had dat er ook andere vrienden van mijn vrienden mee komen. Eén van de extra gasten is het liefje van Deuk. Deuk zelf vond dat hij tegen zijn vriendin moest zeggen dat hij en ik ooit een relatie hadden. Persoonlijk vond ik dat geen noodzaak, uiteindelijk is zes maanden slechts een hele korte periode en we waren ontzettend jong. Toen ik hem dat vertelde leek hij wel gekwetst. Ik heb na Deuk nog verschillende liefdes gehad maar voor hem was ik de enige. Nu heb ik alleen nog maar te hopen dat die vriendin het niet moeilijk vindt om met mij aan tafel te zitten. Uiteindelijk kan het feit dat ze het weet alleen maar zorgen voor moeilijke situaties, als ze het niet wist, zou ze nooit iets gemerkt hebben. Ik weet dat eerlijkheid iets belangrijk is, maar iets het eigenlijk altijd nodig? Wat als een persoon totaal niets vermoed en met de waarheid doe je die persoon alleen maar meer pijn? Is het dan nog altijd zo belangrijk?
Net zoals ik vlak voor de feestdagen aangaf, Kerstmis in mijn familie is altijd een plezier. Dit jaar besloot mijn jongste nonkel dat hij niet moest komen opdagen. Met z'n allen wachten we een uur met eten (we kennen hem, te laat komen kan ook). Na zo'n uur wachten krijg mijn opa er genoeg van en belt hij de nonkel dan toch maar op, blijkt dat hij op een ander Kerstfeestje zit bij vrienden. Mijn tante die had weer overal commentaar op, mijn andere nonkel werd ziek, mijn oudste nicht kleefde aan haar lief, mijn jongste neef smeet het Risk bord door de kamer (doe er mij aan denken dat ik geen Risk meer speel met mijn familie), ...
Kortom het was een memorabel feestje. Uiteindelijk is mijn zus dan maar een film en laptop bij ons thuis gaan halen zodat we gewoon in stilte iets konden doen. Aan het einde van de avond ben ik met mijn ouders, broer en de lieve tante naar de middernacht mis gegaan. (mijn zus moest via de chiro naar de mis van 19uur) Misschien geloof je het niet maar zo'n mis kan echt een verademing zijn op familiefeesten als die van ons. Natuurlijk ga ik sowieso meerdere keren per maand naar de mis en dus doe ik daar sowieso kracht van op. Het is alleen dat ik na zo'n familiefeest echt die rust en de teksten kan gebruiken.
Ik snap alleen niet hoe zo'n normale familie zo'n feesten kan houden. Wij zijn geen familie met vreemde vete's, we hebben enkel wat minder aangename figuren in de familie. Toch lijkt het elke keer op een catastrofe uit te draaien. Zo wil mijn oudste tante kost wat kost gelijk halen, dat ze daar door de hele sfeer verziekt doet er niet toe. Mijn opa moet elke keer net iets te veel drinken en zo gaat het door. De enige bestaande vete is tussen mijn mama's zus (de oudste tante) en de jongste nonkel. Op een gegeven moment heeft mijn tante die nonkel beschuldigd van het mishandelen van vrouw en kind en dat zijn vrouw daarom bij hem is weggegaan, dat hij haar in de armen van de andere man gedreven heeft. Natuurlijk is mijn nonkel niet de meest aangename man en zijn wij ook niet zo gek op hem (hij is een kakkenestje gebleven en mijn mama als grote zus moet hem nog regelmatig gaan redden), maar zijn vrouw en kinderen slaan deed hij zeker niet.
Hoe kan zo'n "normale" familie zo'n feestjes hebben... Ik kom er niet uit.
Gelukkig hebben wij met Kerst nog iets dat het goed maakt. Op Kerstdag spreken we altijd af met een bevriende familie. Met hen kunnen we allemaal echt praten. Er zijn geen eeuwige discussies aan tafel, de kinderen zijn aardig en babbelen ook gewoon. Elk jaar wisselen we van eetkamer en na het eten gaan we naar de kerstmarkt. Dat is zo'n dag die de rust van een Kerst brengt, dat is mijn Kerst.
Met schaamrood op de wangen schrijf ik dit bericht. Het is echt weken geleden dat ik me hier nog aanmelde en graag wil ik daar een goede reden voor hebben, maar die heb ik niet. De laatste weken draaide mijn leven niet rond mezelf en dus vond ik het niet gepast te schrijven.
Een vriendin raakte haar vader kwijt, een andere raakte haar lief kwijt, nog iemand moest omgaan met een zwaar zieke oma, samen gaan wonen, ... Ik heb aandacht geschonken aan iedereen, behalve mezelf en de mensen die er niet uitdrukkelijk om vroegen.
Moest er dus iemand zijn die zich verwaarloost voelt door mij, dan zou ik me graag bij deze willen excuseren. Ik heb dan ook ingezien dat het zo niet kan blijven duren. Op een bepaald moment moet ik stoppen met weglopen van mezelf en moet ik de confrontatie aan gaan. Geen beter moment voor zo'n inzicht dan het begin van de blok.
Om te beginnen met blokken heb ik dus een planning gemaakt samen met de ombudsdienst vrouw van mijn school. Daar moet ik me nu alleen nog maar aan houden. Om mezelf wat druk op te leggen, vroeg ze me om elke dag bij te houden tussen welke uren ik gewerkt heb en wat ik juist gedaan heb. Zo kan ik naar gelang de blok vordert mijn uren aanpassen of mijn tempo proberen op te drijven. Persoonlijk vind ik dat nog niet zo'n slecht idee en dus gaat ook de mama mee opvolgen dat ik mijn uren noteer.
Voor ik aan het echte werk kan beginnen moet ik natuurlijk nog door de feesten door. Het begint morgen avond al met een familie feest bij mijn grootouders en jullie weten denk ik wel hoe gek ik daar op ben. Eigenlijk vormt mijn familie niet echt een probleem, niet iedereen is echt sympathiek maar er doen zich ook geen grote gevechten voor. Toch kijk ik er elke keer weer zwaar tegen op om daar met z'n allen samen te zijn. Gelukkig hebben we de 25e afgesproken met een bevriende familie, daar kan ik niets op tegen hebben. Het is alsof je Kerst viert met de familie die je wel echt graag ziet.
Naast al deze feest perikelen ben ik ook nog aan een projectje begonnen. Ondertussen ben ik beginnen meewerken aan de blog van een vriendin. Voorlopig probeer ik om elke woensdag iets over eten te posten. Ik ben benieuwd hoe dat uit draait.
Zo, ik kruip achter mijn bureau en begin weer met het leven mijn eigen leven... Ik zie wel waar dat me brengt.
Eergisteren zat ik nog eens in de les met Tinkerbell. De laatste tijd zien we elkaar zo vaak niet meer omdat zij stage loopt en nog wat vakken moet slagen voor ik aan die stage kan beginnen. Wij zijn nogal nieuwsgierig en schamen ons voor niet te veel, en dus sloeg ik haar agenda open. Elke woensdag plakt er zo'n stickertje met "me-time" of iets daar aan gerelateerd. Zij slaagt er dus in om één volledige dag in de week na de stage uren niets meer te doen. Zij blijft gezellig thuis, gaat op haar eentje naar de film, ... Ze doet iets om enkel en alleen zichzelf te plezieren. Gezellig dacht ik bij mezelf, dat wil ik ook wel.
Tot ik tot de vaststelling kwam dat het door mijn hobby's en avondvullers praktisch onmogelijk wordt. Mijn me-time is het doucheke dat ik neem tussen 7 en 7.15! Het is het momentje waarop ik 's avonds alleen in de keuken de aardappelen schil, op de metro in mijn boek lees en zelfs het momentje waarop ik met vrienden weg ben.
Vanavond ga ik met een goede vriendin uit eten. We hebben nog weinig gemeenschappelijk en elk van ons heeft andere, betere vrienden. Alleen, zo 1 keer om de 2 maand en zeker met verjaardagen komen we nog eens samen. Dus vanavond, een week na datum, gaan we eten voor mijn verjaardag. De laatste jaren worden er zelfs niet eens nog cadeau's gegeven. Ik maakte een schitterende taart voor haar verjaardag en ik weet niet wat ik nu zal ontvangen. "Niets" is een goede kanshebber. Ik kijk er niet echt naar uit en het enige waar ik zo aan denk is dat ik Code 37 zou kunnen missen. Gelukkig is zij ook een trouwe kijker en zullen we dus na het uitje samen tv kijken.
Beter is dat we een nieuw restaurant gaan uittesten, en nieuwe dingen maken een avond altijd leuker.
Laten we hopen dat ik tegen vanavond wat positiever ben!
De dokter wist het niet. Het zou herpes kunnen zijn, maar dat betwijfelt ze, want dat ziet er zo niet echt uit. Het kan een contact allergie zijn, een irritatie, een schimmel, een bacterie...
Ik denk dat het gewoon alle ziekte mogelijkheden zijn. Niet echt een geruststelling en absoluut geen oplossing.
Blijkbaar moet ik eens vaker buiten komen. Gisteren stond ik te wachten aan de bushalte en zoals dat gaat met de lijn was de bus wat te laat. Aan de halte stond een vader met een zoontje, een jongen van 15 en ik. Zoals dat gaat begint iedereen wat te morren en zo is het gesprek gestart. Die 15-jarige verteld blijkbaar graag over zichzelf, maar de vader is franstalig en begrijpt niet alle woorden. Daar kom ik dan op het toneel en ik vertaal enkele woorden van het Nederlands naar het Frans en omgekeerd. Bij het opstappen gaat de vader met zijn zoon gewoon ergens zitten. Ik knik; maar ga op een een andere plaats zitten. De 15-jarige komt echter naast mij zitten en begint zijn verhaal. Hij zit op dit moment in een leefgroep, heeft een verleden met misbruik, een vader in de gevangenis, zijn moeder verdraagt hem niet een volledige week, hij is al meermaals van school gestuurd, ...
Ik weet praktisch alles, behalve dan zijn naam.
Nadien liep ik naar school en was er een man die mijn GSM nummer graag wou. Niet dat ik daar op in ga, maar hij begon met een compliment over mijn ogen en dat wordt toch geapprecieerd. Volgens die man heb ik mooie ogen en het mag dan cliché zijn, maar ik kon het echt gebruiken.
De jongen gaf me het gevoel dat ik nuttig ben en de man gaf me het gevoel dat ik nog mooi ben ook.
Wat me wel een probleempje geeft is dat ik iets vreemd heb op mijn lippen. Mijn lippen staan vol met mini blaasjes. Het eerste waar je aan denkt bij blaasjes op de lippen, juist ja. Herpes. Het ziet er alleen niet uit zoals koortsblazen. Ze zijn echt ontzettend klein en zouden er 100 kunnen zijn.
Paniek in mijn hoofd. Wat als het een soa vorm herpes is? Iets wat ik zelfs niet blog is mijn seksleven. Nu vrees ik dat het wel op tafel zal komen. Als het seksueel overdraagbaar is, dan moet ik toegeven en breng ik mensen in gevaar. Op dit moment heb ik twee seksuele relaties, met 2 personen die elk nog een eigen relatie hebben. Dit is eigenlijk echt niet oké.
Binnen uurtje zit ik bij de dokter, ik hou jullie op de hoogte.
Er zijn de laatste dagen niet veel dingen geweest om over te bloggen. Elke dag lijkt een hindernis. 's Morgens lig ik veel liever in bed, maar ook 's middag of 's avonds zou ik daar graag zijn. De meeste dingen die op mijn lijstje stonden heb ik gewoon niet uitgevoerd. In mijn sluimer toestand heb ik ook anderen teleurgesteld. Een vriendin had gevraagd om samen met haar wat te schrijven. In mijn enthousiasme dacht ik direct dat ik de vaste taak wel aan kon, maar na wat denken en negatieve commentaar van mijn ouders moest ik toegeven dat het te veel zou kunnen zijn. Dus stelde ik voor dat ik freelance zou schrijven en van tijd tot tijd een aanvulling zou maken. Op die manier kon ik mijn schrijven naar mijn hand zetten, leek me ideaal.
Deze vakantie wou ik graag één of twee stukjes schrijven, maar er is niets van ingekomen.
Ik probeer me recht te trekken. Ik wil er tegen aan gaan. Ik wil het einde halen.
Op school is de hele roddelmolen aan het draaien gegaan. Aangezien ik in een opleiding zit waar dik 90% van de leerlingen een meisje is, is dat niet zo vreemd. De dames (inclusief ikzelf) vinden altijd wel iets om over te praten, of de feiten nu correct zijn of niet dat doet ons niet zo veel. Nu vind ik het echter toch een moeilijke situatie. Een van de weinige mannen uit onze opleiding blijkt niet volkomen eerlijk te zijn. Hoe meer de meisjes met elkaar praten hoe vaker ze merken dat twee personen telkens een andere versie te horen kregen. Tegen de ene zegt hij dat hij geen zin had, tegen de andere dat hij ziek was, nog een ander kreeg te horen dat hij uit was met zijn lief, ... Zo gaat het maar door. Natuurlijk wil iedereen daar het fijne van weten, maar dat is allemaal zo moeilijk. Stiekem wil ik gewoon op hem afstappen en hem confronteren. Ik ben zelf wel een drama queen, maar ik hou er niet van dat mensen zo'n toestanden in stand houden. Het zou zo snel en zo gemakkelijk opgehelderd kunnen worden. Ondertussen is er ook een meisje echt gekwetst geraakt. Zij achtte zichzelf een van zijn betere vriendinnen, maar hij liet haar op een avond staan en zei dat hij onverwacht met zijn lief uit was, terwijl hij tegen iemand anders zei dat hij geen zin had met haar uit te gaan. Van zo'n dingen wordt ik vreselijk kwaad. Waar haalt die kerel het lef vandaan om zoiets te zeggen? Wellicht wil hij stoerder overkomen dan hij is, maar dan mag je toch niet zomaar mensen gaan kwetsen?
Ik ga dus proberen om één dezer dagen mijn stoute schoenen aan te trekken en op hem af te stappen. Mijn hart versneld al een slag als ik het typ, maar ik wil het niet zomaar laten passeren. Eén grote leugenaar binnen mijn richting is eigenlijk genoeg. In het eerste hadden we dat meisje dat zogezegd mishandeld werd en nu doet Sportacus al het liegen voor de hele school. We kunnen dat dus best missen. Ik wil gewoon weten hoe de vork in de steel zit.
Dat ik hem op dit liegen zal aanspreken is een speciale gebeurtenis. Ik wil al langer dan vandaag mensen gewoon zeggen wat ik te zeggen heb. Meestal ben ik dan net iets te verlegen om dit ook werkelijk in hun gezicht te zeggen, maar het kan toch niet blijven duren? Nu ik eindelijk mezelf aan het veranderen ben, moet ik de lijn maar doortrekken op alle vlakken! XX S.
Gisteren was het een dag vol politiek. Ik hield zeker onze gemeente politiek in de gaten aangezien er heel wat extra drama was in mijn gemeente. We hadden een blauwe burgemeester en die zou officieel uittreden. Hij is ondertussen eind de 70 en wou de jongere garde aan de macht laten komen. Nadat die officiële statement gemaakt was, de burgemeester lijstduwer werd en de affiches opgehangen waren, heeft hij dat teruggetrokken. Uiteindelijk kregen we meermaals een brief waarin hij verklaarde dat hij graag nogmaals burgemeester wou zijn en dat hij die taak zou opnemen als de kiezer een goed signaal gaf.
Persoonlijk vind ik dit werkelijk laag, hij heeft het vertrouwen van zijn partijleden geschonden. Ook wij als kiezer zijn in de war gebracht, je weet toch niet wat hij nu werkelijk wilt. Behalve dan dat hij graag nog het loon van de burgemeester wil.
Waar mijn onbegrip voornamelijk vandaan komt, is dat hij de populairste werd! Het grootste aandeel van de kiezers uit mijn dorp hebben hub voorkeursstem aan hem gegeven. Na zo'n achterbakse actie kon ik dit werkelijk niet begrijpen. De mensen moeten toch inzien dat wat hij doet verre van correct is.
Nu start echter een heel ander circus. Alle andere partijen gaan nu proberen een coalitie te vormen en zo de oude burgemeester aan de kant te kunnen schuiven. Ik hou het nu ook nog op "proberen" aangezien de man precies veel kan realiseren. Als we geluk hebben is zijn eigen partij ook niet zo gelukkig met hem!
Het is toch niet te begrijpen hoe die politieke heisa de mensen in de draai houdt. Uiteindelijk heb ik het gevoel dat mijn stem weinig uitgemaakt heeft. Als het hier een beetje goed draait, dan zit mijn stem natuurlijk echt aan de macht. Laat ik daar op hopen.
Nu ben ik helemaal trots op mezelf! Gisteren was dus de Disney marathon met de meisjes uit mijn klas. De hele avond bestond uit snacks, daar kon ik echt niet onder uit. Er was buiten de gewone film snack ook nog tiramisu en cake voorzien. Vanuit mijn schaamte kon ik mezelf er niet toe krijgen om zelf eten mee te nemen. Er waren meerdere mensen die vonden dat het mijn goed recht was om een gezonde maaltijd te koken en die daar op te warmen. Persoonlijk zou ik erg gekwetst zijn indien iemand bij mij zou komen voor een avond en die zou eigen eten mee brengen. (Bij mij zou je wel nooit alleen maar ongezond kunnen eten) Vandaar dat ik me al op het ergste voorbereide en voor ik vertrok zeker mijn portie fruit gegeten had.
Tijdens het film kijken zelf heb ik enkel de beleefdheid stukjes gegeten. Niet meer dan een dun plakje cake, de helft van het stukje tiramisu dat de andere eten, popcorn slechts 2 handjes, ... Tegen de tijd van het avond eten kon ik de andere genodigden, de gastvrouw overtuigen dat er ook een echte maaltijd moest volgen. (Natuurlijk heel subtiel) Niet dat we echt een groenten soepje gegeten hebben, maar we zijn dan pizza gaan halen. Ik moet toegeven dat het niet mijn eerste keuze was, maar dat vult al meer dan wat ik daarvoor gegeten had. Na 4 stukken van een large pizza ben ik er mee gestopt. Je kent me, ik zou meer van zo'n pizza binnen kunnen krijgen.
Voor de meesten onder jullie klinkt dat eetpatroon misschien totaal normaal, andere onder jullie zouden misschien niets gegeten hebben. Voor mij is dit echter een overwinning. Niet alleen kan ik mezelf volproppen als ik me niet goed voel, maar als ik eten zie word ik daar automatisch naar toe getrokken. Eten is zo iets moeilijk. Het kan mensen echt in de ban houden, mij inclusief.
Ik besef ook dat ik alleen maar mijn obsessie moet omdraaien. Gelukkig ben ik de laatste tijd niet zo ongelukkig. Iemand vertelde me dat ik alleen maar de klik moest maken en mezelf zeggen dat sporten een beloning is. Het is precies gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat ik het helemaal goed blijf doen de komende maanden. Het is dan ook ontzettend belangrijk
Al 2 jaar ben ik op zoek naar de vrouw die ik zou willen zijn en eergisteren kwam ze ineens tot mij. Dankzij flair had ik een bon voor de pumps bij Torfs. Op mijn verzoek reed mijn papa dus met mij naar de Torfs op zoek naar de juist pump. Eigenlijk wou ik de donker blauwe kopen. Die kon ik dan combineren met donkerblauwe kousen. Een beetje gewaagder dan wat ik op dit moment draag. Want ik moet eerlijk zijn, ik ben een kleding seut. Na heel wat wikken en wegen heb ik de rode pumps gekocht. Ik denk dat rood schoeisel gewaagd genoeg voor dit moment. Ik heb wat mooie zwart wit kleedjes die schitterend zouden staan met rode pumps, alleen moet ik nog 17 kilo kwijt voor ik in die kleedjes pas.
Na dat ik in de Torfs een paar pumps gekocht had, nam de papa mij nog mee naar brantano aangezien het daar het einde van de periode met de bonnetjes was. Ik wou eigenlijk nog een extra handtas. Ik heb enkele "duurdere" en nu wou ik de collectie wat uitbreiden, maar de ouders zien die extra prijzen niet zitten. De handtas van mijn voorkeur was er niet, maar ik heb nog een paar enkelbotjes gekocht. Ze zijn lichtbruin, net iets donkerder dan cognac en ze lijken een beetje op cowboy laarsjes. Zelfs mijn zus en mijn fashion vriendinnen vonden het mooi.
Dus daar ben ik dan. Voor de eerste keer in mijn leven had ik plezier in het aankopen van schoenen en ik heb er nog mooie uitgekozen ook. Misschien zegt het aan velen onder jullie niets, maar de voldoening die ik haal uit plezierig schoenenshoppen betekend voor mijn heel wat. Natuurlijk, het was slechts één keer. Nu moet ik leren zorg dragen voor mijn schoenen en seizoen per seizoen een echt dames schoenenkast ontwikkelen. Misschien moet ik binnenkort eens proberen kleding te shoppen, al staat een handtas boven op het verlanglijstje.
Die eerste verandering geeft me veel goede moed voor de volgende veranderingen. Toch is het vreemd dat ik nu echt enkele veranderingen door maak. Ik was zo gewoon aan het veranderen dat het vreemd is dat het gewoon lukt.
Nu moet ik alleen mijn omgeving overtuigen dat ik ook werkelijk wil en zal afvallen. Ze denken blijkbaar dat het oké is om de hele dag snacks te eten terwijl we een film marathon houden. Je moet toegeven dat het slecht is voor iedereen, maar blijkbaar kijken ze daar niet naar. Daarnaast is het zo dat de de andere meisjes ook niet echt mager zijn en eigenlijk ook een beetje groentjes kunnen gebruiken. Alleen is het beetje moeilijk om hun daar van op de hoogte te brengen. Iemand tips, altijd welkom ;)
Ik weet dat het eigenlijk tijd is voor wat nieuwe informatie en geloof me, ik zelf heb ook nood aan iets spannend. Maar ik mezelf en jullie teleurstellen. Ik heb een leven waar namelijk niet te veel spannende dingen in gebeuren. Mijn dagen kabbelen een beetje vooruit en ik drijf gewoon wat mee. Op sommige dagen zou ik willen dat ik mezelf wat kan afremmen of versnellen, maar blijkbaar krijg je in het leven niet echt peddels mee. Gelukkig is er wel een stuurwiel om wat richting te geven, meer dan dat kan ik dus ook niet. Ik hoop er maar op dat ik mijn peddels tijdelijk kwijt ben en dat ik zelf wat meer versnelling kan brengen.
Waar ik mezelf mee ontspan in deze drukke periode is het opzoeken van organiseer methodes. Ik heb er direct meerdere gevonden en die dan ook op gelijst. Eigenlijk twijfel ik er aan om een pinterest te beginnen, dan kan ik mijn inspiratie nog organiseren ook. Alleen vind ik het een beetje vreemd en heeft niemand daar echt zaken mee. Dat resulteert dus in een eigen plakboek op de pc. Even handig als een openbaar plakboek. Nu komen de kalmeren momenten er aan en kan ik dus gerust meer doen dan enkel schoolwerk.
Ik wist al langer dat niet al mijn weken even vol zouden zijn, maar ik had er niet op gerekend dat elk vak uit het 3e jaar gegeven zou worden in de eerste twee weken. Dat wil dus zeggen dat ik de afgelopen twee weken meer op de schoolbanken zat dan ik verwacht had en dus de andere plannen wat vertraging opliepen. Nu ik echter bij DV geweest ben van de studentenvoorziening heb ik er wat meer vertrouwen in. Die vrouw gaat me helpen bij het plannen van mijn schooljaar. Ze liet me bij aanvang ook weten dat sommige andere taken ook moeten en gerust eens voorrang mogen krijgen. Het mag alleen niet zo ver gaan dat ik uiteindelijk niets meer doe voor school. Al zit dat er niet aan te komen, dankzij de voldoende druk die op mijn schouders gelegd wordt.
De receptjes die ik al jaren verzamel uit magazine's heb ik eens uit gepluisd en enkel die gehouden die ik ook ooit zal gebruiken. Dat was al een mooie stap vooruit. Voor ik dan ook mijn kast zo organiseer wil ik eerst mijn accessoire's en make-up organiseren en weggooien wat echt niet meer te gebruiken valt. Uiteindelijk kan ik met die kast nog wel voorruit maar liggen de accessoire's en make-up spulletjes wild verspreid over mijn kamer en andere delen van het huis.
Ik durf geen foto te posten van de rommel die het nu is, geloof me, ik post nog liever een naakt foto. Vanaf het moment dat alles hier wat vorm begint te krijgen wil ik graag foto's posten van hoe goed georganiseerd ik ben.
20 en meer
