De afgelopen week was mijn eerste week stage. Zo'n eerste week is altijd het spannendste! Het is toch belangrijk dat je een goede indruk maakt en dat je direct laat zien uit welk hout je gesneden bent. Ik denk dat ik er in geslaagd ben om mezelf goed voor te stellen. Natuurlijk komt nu wel de zware taak om dit vol te houden. Ik leg de lat natuurlijk graag hoog, maar in functie van mijn Erasmus stage is er de verplichting om een 14 te halen op die stage. De docenten hebben wel al gezegd dat ze dat met een korrel zout nemen als ik over het algemeen goed bezig ben. Dus misschien komt dat gewoon nog wel goed, zonder echt de hoge punten. Voor alle zekerheid toch maar alle registers open trekken!
De stage zelf is ook wel geweldig. Ik sta in een beschut wonen en dat betekend dat de mensen daar gewoon wonen maar dus ondersteuning krijgen van proffessionelen. Bij die ondersteuning hoort ook een soort daginvulling enzo. Er is dus ook een mogelijkheid om activiteiten met het personeel te doen, sommigen vrijwillig anderen verplicht. Deze week ben ik dus al gaan batmintonnen, bowlen en yoga gedaan. De yoga zal elke vrijdag op mijn programma staan. (Misschien doe ik het nadien wel permanent) De anderen waren eerder een gelegenheid, volgende weken staan er weer andere activiteiten op het programma. Het is dus echt voor mezelf een heel goede plaats. Laat ik zeggen dat het echt mijn droomjob is.
Dit weekend ben ik opzoek naar mijn innerlijke zen. Dinsdag is de voorstelling van het eindwerk en dat is natuurlijk een grote stresser. Ik merk dat ik weer helemaal ontwricht werd in de laatste week. Ik rook weer veel meer dan eerst, boven op ben ik dan ook nog eens zoveel meer gaan eten. Ik heb nog minder tijd gemaakt voor sociale contacten en natuurlijk voor enkele dingen die ik gewoon graag wil doen. Het is dus helemaal niet mijn weekje geweest. Dat gedoe met dat niet langer beloven aan mezelf, is echt niets voor mij. Hoe kan ik nu de juiste richting op gaan als ik niet aan mezelf beloof dat ik het goed zal doen. Ik zal een nieuw evenwicht moeten vinden.
In mijn leven is er op dit moment niet zoveel nieuws en ergens vind ik dat wel jammer. Ik had gehoopt dat ik in deze periode van mijn leven echt een verandering kon maken. Vergis je niet, er veranderd ontzettend veel. Alleen kan ik er niet echt van genieten. Ondertussen draag ik meer kleur in mijn outfit, ik ben er ook vanaf gestapt om altijd zwart als basis voor mijn outfit te gebruiken, ik draag nagellak, make-up en ik ben duidelijk gelukkiger. Zoals ik een tijdje geleden gezegd had ging ik minder beloven aan mezelf, aan anderen en voornamelijk genieten. Dat lukt me dus allemaal best wel.
Het enige probleem is dat ik er niet werkelijk kan van genieten. Op dit moment zit mijn leven continue in een hoge snelheidstrein. Elke dag heb ik een onmogelijk lange lijst van dingen die gedaan moeten worden. Mijn dagen worden altijd maar langer en mijn nachten moeten inbinden. Graag zou ik de helft van die lijstjes direct doorstrepen, alleen helpt me dat natuurlijk niet vooruit.
Mijn stage is ondertussen begonnen, dus die zal voor 4 weken lang mijn leven sturen. Ondertussen heb ik nog een laatste week om dat eindwerk af te maken. Je kan het je al inbeelden, heel wat kunst en vliegwerk.
Laten we dus dag per dag zien of ik ze kan overleven. Je zult wel zien of je nog van me hoort. XX S.
Het lukt me absoluut niet om regelmatig schrijfsels op mijn blog te krijgen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wat uitgeschreven ben. Deze week moet ik mijn eindwerk afkrijgen! De meeste mensen hadden mij al gewaarschuwd, maar ik ben nog steeds verbaasd over de hoeveelheid. Normaal gezien is mijn eindwerk een groepswerk met 4. Zoals het voor iedereen gekend is, werken sommigen niet zoveel als anderen. Vandaar dat ik echt het werk onderschat heb. Goed gelovig als ik ben dacht ik echt dat het werk eerlijk verdeeld zou zijn. Momenteel is het schrijven en herschrijven hopelijk kom ik er snel genoeg van af.
Ik verwacht snel resultaat maar echt, mijn vingers kunnen niet meer en de letters dansen voor mijn ogen. XX S.
In de laatste week ben ik twee feitjes over mezelf te weten gekomen. Twee feitjes die ik graag met jullie deel.
Ik ben in mijn leven op het moment gekomen waarin ik mezelf durf benoemen als een "boekensnob". Het probleem is al aan mijn moeder voorgelegd en volgens haar is dit volkomen normaal. Sinds ik in aanraking ben gekomen met het fenomeen boek was ik betoverd. In mijn jonge jaren kon ik alle boekjes die we thuis hadden uit het hoofd. Niet alleen meezeggen zoals kinderen wel vaker doen, neen, ik nam het boek en las het mezelf hardop voor. Veel minder werk voor mijn ouders, zeker toen ik een broer en zus kreeg en ze na enkele keren mij een boek konden laten kiezen dat ik mocht "lezen". In het eerste leerjaar werd het natuurlijk heel wat leuker want vanaf toen kon ik ook boeken van de eerste keer alleen lezen. Simpele zinnetjes natuurlijk, maar toch, wat een pret. Ik was ook een van de leerlingen die maar al te graag thuis oefende en in het 4e leerjaar werd mijn leesniveau vastgesteld als "niveau 6e leerjaar". Boeken en ik hebben nog steeds een goede relatie natuurlijk. Alleen begint het wat te knipperen, soms verliezen ze het van een serie, op andere momenten verliezen ze van een cursus. Er is alleen een kleine verandering die ik merk. Wanneer ik het boek Shopaholic aan het lezen was, merkte ik dat het me niet kon boeien. In heel mijn leven ben ik nog geen boek tegen gekomen dat mij niet kan boeien. Uiteindelijk heb ik het gewoon aan de kant gelegd en een "goed" boek gaan halen. De mama zegt dat het normaal is dat ik na al mijn lees ervaring kies voor boeken die wat meer uitdaging brengen. Volgens haar is het zo dat sommige schrijvers zich richten op mensen die niet zo graag of niet zo goed lezen. Die boeken hebben een onderwerp met een lage drempel en een gemakkelijke schrijfstijl, zij denkt dat ik door die boeken door ben en gewoon wat meer uitdaging wil. Dat brengt mij ook bij het volgende, Apple tree, ik ben misschien klaar voor de "100 classics list". Het zou toch best eens kunnen dat ik er nu aan toe ben om boeken te lezen die echt onder literatuur vallen en moeilijke woorden of zinnen gebruiken. Ik ga de uitdaging aan.
Een tweede feitje over mezelf is dat ik een paniekkiek ben. Het zal jullie vast niet verbazen. Volgende week moet onze laatste kladversie binnen van de eindproef. Ik maakte de keuze om een project in een groepje uit te werken en zoals ik al vaker zei, dat was niet de beste keuze. Natuurlijk werkt niet iedereen even hard mee, vooral één persoon laat ons vaak zitten. De andere is niet zo initiatief nemend en als ik een namiddag met haar werk moet ik dubbel werken. Uiteindelijk bedoeld dat meisje het goed, ze komt altijd op tijd en wil echt doorwerken. Het is alleen dat ze precies veel begeleiding nodig heeft en me steeds vragen stelt of zinnen laat nalezen. Daardoor komt mijn eigen tekst in gedrang. De laatste die mee werkt is net drie maanden op buitenlandsestage geweest en heeft nog geen bijdrage aan het werk kunnen leveren daardoor. Nu is ze eindelijk terug en ze kwam een namiddag werken. Direct heb ik het gevoel dat alles veel beter gaat. Het samenwerken met haar ligt me echt goed. We gaan vooruit maar zeggen ook wel eens iets leuks. Ze brengt een goed inzicht en heeft fantastische aanvullingen. Samen zijn we een geweldig team! Mijn zicht op het eindwerk is dus al een pak beter. Alleen verbaasde het me dat ik zo panikeer over de deadline. Ik vraag me af waarom ik absoluut een week vroeger wil klaar zijn en gisteren bijna begon te wenen van de paniek. Gelukkig was mijn groepsgenoot er om me te kalmeren. Wanneer we deze week de kladversie met opmerkingen terug krijgen zullen zij en ik nog eens een zaterdag investeren. Dan zou het af moeten zijn... Lang leve de vriendinnen die paniekkiekens kunnen kalmeren. Iedereen heeft zo een vriendin nodig. Vooral ik, een duidelijke paniekkiek!
Voor het eerst in mijn leven moet ik toegeven dat ik egoïstisch bezig ben. De laatste tijd was ik erg in mezelf gekeerd en had ik weinig aandacht voor anderen. Het grootste deel van de tijd spendeerde ik aan me zorgen maken over de dingen die ik nooit gedaan zal krijgen. Ik heb niet eens pogingen ondernomen om er iets aan te doen. Lijstjes opstellen en zuchten bij de dingen die er gedaan moesten worden. Zeggen dat mijn motivatiebrief niet volledig naar mijn zin is en herlezen maar niet herschrijven. Zo'n toestanden. Toegegeven, ik wentelde mezelf een beetje in zelfmedelijde. Gevolg daarvan is dat ik ook niet meer blogde, er zou niets zinvol uitkomen.
Dat is nu wel weer voorbij. Hoewel ik dus eigenlijk geen klop uitgevoerd had de laatste dagen/weken was mijn hoofd erg vermoeid. Het klinkt als zever in pakskes, maar piekeren is een vermoeiende bezigheid. Gelukkig had mijn papa een reddend aanbod. We zijn met de hele familie een midweek Parijs gaan doen, samen met een dagje Disneyland. Hoewel zo'n familie vakanties altijd heel wat ruzie opleveren, heeft het me echt deugd gedaan. Ik heb geen boek ingepakt omdat ik echt even afstand wou nemen van de realiteit en dat is behoorlijk gelukt. Zoals je je wel kan inbeelden is de realiteit nu net iets harder dan ervoor. Er is zeer veel werk dat moet ingehaald worden, maar er is een nieuwe drive. Dat was het doel van de vakantie en is zeker bereikt.
Nu moet ik alleen nog alles naar mijn zin krijgen en zien dat ik bijgewerkt ben tegen het einde van de vakantie. We hebben nog tot 23/04 de tijd om ons eindwerk paper af te krijgen en ook dat zal wel lukken. Sommige taken moet ik noodgedwongen uitstellen, maar ook dat zal geregeld worden tegen de herexamens. Hoewel niet alles volgens het ideaal beeld verloopt ben ik gelukkig met de oplossingen. Je kan dan ook niet altijd verwachten dat alles volgens wens gaat, je moet flexibel zijn! Dat heeft verder studeren me wel geleerd.
Nog iets belangrijk dat de rust van Parijs me gebracht heeft. Tevredenheid. Ik zou niet durven stellen dat ik gelukkig ben met mezelf. Er is alleen een soort van tevredenheid gekomen met het proces. Ik heb niet langer de neiging om een zware druk op mezelf uit te oefenen. Al bij al ben ik niet zo slecht bezig. Misschien gaan de veranderingen langzaam, maar ik doe al zoveel meer. Mijn kamer ziet er een pak beter uit, voor het eerst gooide ik echt dingen weg, ik draag make-up, ik bijt niet zo hard en veel meer op mijn nagels, ik verlies wat gewicht, ik draag felle kleuren in mijn kledij, ik kocht bruine schoenen, .... De laatste weken maakte ik zoveel veranderingen door die ik niet eens merkte of niet naar volledige waarde schatte. Langzaam is doorgedruppeld dat ik misschien wel tevreden mag zijn met mijn werken aan mezelf. Ik begin ook te twijfelen of het wel nodig is dat ik mijn doel bereik... Is de weg er naartoe niet belangrijker, of is de weg pas belangrijk als hij werkelijk geëindigd is?
Herinneren jullie nog een oude ex van mij, dromer? Daarnet sprak ze mij nog eens aan op facebook. We hadden een kleine chit chat en ze kondigde aan dat ze een abonnement neemt op een magazine voor schrijvers. Ondertussen heeft ze de leeftijd van 21 bereikt, ze studeerd voor leerkracht en denkt nog steeds dat ze werkelijk schrijver zal worden. Mijn zus, die is er van overtuigd dat het mogelijk is om een job aan te nemen in Plopsaland. Daarbij negeert ze wel dat we in Brussel wonen en dat wij geen appartement aan de zee hebben. Een andere vriendin wil een winkeltje beginnen met zelfgemaakte hebbedingen (geen facebook bedrijfje, neen een echt boutiqueje) Persoonlijk sta ik nogal sceptisch tegenover al deze ideeën. Ook mijn lezers die zelf schrijven (en van wie ik de blog lees) lijken hun dromen te willen volgen. Nu vraag ik me af of ik een slecht persoon ben als ik daar niet echt achter sta.
Wanneer die dromen realistisch zijn, dan sta ik daar graag achter. Apple tree wou een facebook winkeltje, de spullen die ze maakte waren echt goed. Het waren mooie dingetjes en ik heb er zelf ook enkele gekocht. Verder denk ik ook dat ze succes heeft met haar winkeltje. Ergens had ik toch ook wel succes verwacht en dan moedig ik dat aan. Daarnaast heb je ook zwerver en die maakt echt mooie beelden. Ik heb vermoedelijk ver van alles gezien, maar het is goed wat hij doet. Moest hij het een stap verder willen nemen, zou ik hem ook aanmoedigen om de concurentie te bekijken. Zodat hij niet zomaar en zonder voorbereiding er zou aan beginnen. Toch zou ik achter zijn droom kunnen staan.
Het grote verschil met dromer is dat ze echt slecht is. Voor haar eindwerk wou ze graag een boek schrijven, het werk een boek met enkele kortverhalen. Elk verhaal werd doormij aangepast en verbeterd. Veel mensen lieten haar weten dat haar tweede versie echt subliem was, mijn versie dus. Zelf heb ik geen ambitie om te schrijven. Door mijn problemen met taal zou er steeds iemand moeten zijn die al mijn werk moet nalezen voor het opgestuurd kan worden. Dromer begrijpt niet dat ik geen wens heb om een professioneel schrijver te worden en ik kan niet begrijpen dat zij het wel wil. Hoe kan ze nu zo hoog met haar hoofd in de wolken zitten? Ze zou zelf een echte cursus willen volgen voor een diploma van schrijver!
Tussen ons gezegd en gezwegen... Ik zou het wel graag willen, maar ik weet dat het niet in mijn mogelijkheden ligt. Een grote vraag die bij mij op komt wanneer ik die droom op kant legt is, ben ik te realistisch? Uiteindelijk wil ik gewoon niet gekwetst worden door mezelf. XX S.
Hoewel ik zeer goed vooruit ga en uiterst tevreden ben over mezelf zijn er altijd manieren waarop je lichaam je laat weten dat het niet goed gaat. Zo heeft mijn lichaam één specifieke reactie wanneer het oververhit geraakt. Al sinds ik een kleuter ben, heb ik "last" van eczema. Het is op zich niet zo'n echt gevaarlijke aandoening. Daarnaast kennen de meeste mensen wel uitslag als ze het zien. Eczema zorgt eerder voor enkele persoonlijke kwaaltjes. Allereerst heb je de jeuk natuurlijk, maar die leer je controleren. Vervolgens toch een beetje schaamte. Niet dat ik er gemene opmerkingen over krijg, maar nu met de zomer jurkjes vind ik het toch lastig. Mijn lichaam maakt me al onzeker, die extra uitslag op benen, buik en armen kan ik dan zeker missen. De laatste jaren hadden de eczema en ik een goede verstandhouding. Ik verzorgde mezelf met de juiste zalven en de eczema bleef weg. Gisteren echter was de eczema iets sterker. Jammer dat het net nu komt.
Mama merkte dat het me weer hoog zat en vond dat ik wat meer moest ontspannen. Niet zomaar iets leuk doen, maar echt een poging om mijn hoofd en lichaam rust te gunnen. Ze droeg me op om in bed of in de tuin te gaan liggen en gewoon niets te doen. Er mocht geen koptelefoon op, geen boek, ... Ik moest echt stilliggen en gewoon rusten. Blijkbaar is dat moeilijker dan gedacht. Het lijkt alsof ik tijd aan het verspillen ben, maar achteraf gezien moet ik toegeven dat het deugd deed. Ik ben absoluut niet het type dat graag stil ligt aan een zwembad of op eender ander welke plaats. Toch ben ik zeer tevreden dat ik het een uurtje deed. Je mag geloven dat ik zeker van plan ben dat vaker te doen. Het kan me alleen maar helpen met mezelf te kalmeren... Net als de koffie in de stationsgang, een aanrader!
Gelukkig zijn er de komende dagen nog zonnige dagen gepland, daar kan ik best wel mee leven! XX S.
Eindelijk is het zo ver,ik heb mijn vrije dag! Na een week hard zwoegen en zelf achterstand opbouwen (in verband met schoolwerk), kan ik mezlef weer bij werken. Gisteren was ik daar erg opgelucht door. Nu ik hier vandaag zit, weet ik niet waar ik moet beginnen. Het klinkt dan ook echt "lame" maar ik ben begonnen met het lakken van mijn nagels. Het is ook een mogelijkheid, ik weet het. Mijn grote probleem is dat er zoveel op het lijstje staat dat ik gewoon niet weet waar te beginnen.
Om eerlijk te zijn is deze terugslag echt jammer. Het negatieve begon gisteren pas. Meestal heb ik een goede maandag en van daar uit gaat het bergaf. Deze week hield ik het langer vol. Gek genoeg ging het zo goed dat ik me zelf goed voelde in mijn vel. Ik ben zelf op restaurant geweest met Tinkerbel. Mijn lijn kon me eigenlijk bitter weinig schelen. Natuurlijk komt er dan het moment dat je toevallig in een spiegel kijkt. Deze week vind ik het voor het eerst jammer dat ik me zo laat doen door mijn gewicht. Want ja, het was een geweldige week. Dinsdag was ik wat CV's gaan binnen geven voor een vakantie job. De meeste jongeren doen dat veel vroeger, maar ik had zoveel dingen aan mijn hoofd dat ik het altijd een beetje opschoof om mijn CV te maken, laat staan uit te delen. Daarnaast ben ik ook niet zo blij met het rondgaan met de CV, het is het meest verschrikkelijke van jezelf te verkopen. MAAAAR ik had geluk. Ik stapte een winkel binnen waar net iemand gebeld had dat die de volgende dag er niet zou zijn wegens ziekte. Dus ik kreeg de vraag of ik toch al 1 dag wou gaan werken. Dan had ik een idee van de winkel en de collega's, maar zij natuurlijk ook van mij. Gelukkig viel alles nog wel mee.
Hopelijk heb ik dan ook in Juli een geweldige vakantie job. Niet dat het me zo veel kan schelen wat ik juist moet doen. Wat me vooral interesseert is hoeveel het betaald. Dat is natuurlijk niet zoveel als wanneer ik in de horeca zou werken, maar daar heb ik niet zoveel zin in dit jaar. Ik denk niet dat ik het nog echt leuk zou vinden. Dus doe ik het ook niet.
Vandaag moet ik dus wel eens in gang schieten. Er zijn zoveel dingen die op mij wachten en natuurlijk ook mensen die op mij vertrouwen om mee te werken aan een taak. Daar zal ik dan ook maar mee beginnen. Stap voor stap afwerken wat er nog gedaan moet worden. Moeilijk kan het niet zijn.
Aangezien jullie lezen wat ik hier kom zeveren, merken jullie vast nog meer dan ik dat ik op dezelfde plaats blijf trappellen. Hoevaak schrijf ik niet dat ik wil vermageren, dat ik mijn leven op orde wil krijgen en dat ik het zwaar heb op school. Elke keer krijg ik weer goede raad van lezers over hoe ik mijn leven beter moet aanpakken. Het verbaasd mezelf dat jullie me nog raad willen geven. Deze keer kan ik jullie echter gerust stellen. Hoewel mijn hele kamer nog iet is opgeruimd, alles wat met school te maken heeft (bureau, boekenkast en mappen) is uitgesorteerd. Dus misschien ben ik wel op de goede weg, maar enkel een beetje traag. Mijn nagelbijten is ook al veel verminderd en ik nam gisteren één sigaret na 3 weken zonder. Jammer, maar niet slecht. Dus ik weet dat de zever nog altijd "same old, same old" is. Ik wil alleen gerust stellen dat ik ook nog positieve dingen meemaak. Het is alleen niet zo "impressive" als bij jullie, ik word niet wonderlijk verliefd... Ik ruim alleen mijn leven op. Toch heb ik dat eerst nodig. Eerst moet ik van mezelf houden voor ik dat kan combineren met het houden van iemand anders. Laat staan dat ik op dit moment van iemand kan aanvaarden dat die mij graag ziet. Weet gewoon dat ik er wel kom, in een vernieuwde en prachtige versie van mezelf. Uiteindelijk moet ik nog een tiental aan jaren met mezelf kunnen leven. Ik wil weten dat ik een prachtige en goede vrouw word. Toegegeven, willen we dat niet allemaal? XX S.
Zoals de meeste onder mijn lezers wel doorhebben is kuisen niet mijn sterkste kan. Ik toon vaak de goede intensie en begin aan één kant van de kamer of ik ruim wat gedragen kleren op. Jammer genoeg is dat niet genoeg om mijn kamer werkelijk proper te houden. Om een onbekende reden ben ik er van overtuigd dat zelfs samenvattingen uit mijn eerste jaar hoger nog van waarde kunnen zijn. Deze voormiddag heb ik met dat probleem kom af gemaakt. Samenvattingen, lesnotities en dergelijke van vakken die ik niet meer heb en ook niet meer zal hebben, heb ik weg gegooit. Dat zorgt voor mijn ruimte op mijn cursusplankje waar nu werkelijk cursussen staan! De meerderheid van mijn cursussen ligt namelijk in stapels op mijn bureau of grond. Enkele van die stapels staan nu al op hun rechtmatige plaats, het andere deel moet daar nog komen. De hoofd boodschap is gewoon dat er werkelijk plaats is! Natuurlijk ook een belangrijk feit is dat de vloer in het midden van de kamer leeg is. (daar moet mijn zus namelijk slapen deze nacht)
Volgende aan de beurt is mijn bureau. Als ik dat maandag of dinsdag proper krijg dan heb ik direct ruimte voor het werken aan de taken en het studeren van cursussen. Daar is nu ook al ruimte voor natuurlijk, maar enkel als ik mijn rommel opzij duw. Dat is dus niet langer de bedoeling. Normaal gezien spreekt men van lente kriebels wanneer iemand verliefd is. (wat trouwens ook in de lucht hangt, bij iedereen buiten mezelf) Bij mij krijgt lente kriebels een andere betekenis. Voor het eerst in jaren geniet ik van het kom af maken met rommel!
Mama vertelde daar net dat iemand haar de opmerking had gegeven dat ik er gelukkiger uit zag dan enkele maanden geleden. Dus, ik denk dat we bij deze kunnen vaststellen dat het weer goed met me gaat. Het intens verdriet over mijn breuk met Sportacus is verdwenen. Toegegeven, hij spookt nog regelmatig door mijn gedachten. Misschien is dat vooral omdat hij me nog dagelijks aanspreekt en denkt dat hij met al zijn geheimen bij mij moet komen aankloppen. De nachten lang wenen en het verbijten van tranen overdag is wel voorbij. Een nieuwe fase is werkelijk aangebroken. Mooi is dat.
Het is maar een kort berichtje, maar ik was zo trots dat het er uit moest! Natuurlijk heb ik nog dingen waar ik trots op ben, maar ik heb niet zoveel tijd, een chocolade taart wacht op mij om klaargemaakt te worden!
Een betere naam voor mijn zusje was Katrina geweest! Vanavond zijn we begonnen aan de eerste voorbereidingen voor haar feest. Zoals verwacht nam ze echt alles over. Hoewel ik weet dat mijn zus een bezig bijtje kan zijn, was het toch nog iets erger dan verwacht. Ze heeft ons hele huis ondersteboven gehaald. Zelfs de badkamer moest nog gekuist worden! Haar lief komt een avondje slapen en dus moet echt alles piekfijn zijn. Laten we zeggen dat het er een beetje over is. Ik zal blij zijn als ze eindelijk morgen op de wellness is. Nog gelukkiger zal ik zijn als het zondag is en dat lief naar huis gaat.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het lief van mijn zus niet graag heb. Hij is inderdaad een beetje vermoeiend en soms ook irritant, maar daar doelde ik niet op. Na die helse project week, wil ik gewoon graag rust. Deze week heeft me echt helemaal uitgeput. Natuurlijk is een schoolproject altijd wel een beetje stress, daar kan iedereen van meespreken. Dit was werkelijk een uitzonderlijk project. Een week lang heb ik elke dag en bijna elke nacht gewerkt, dat is duidelijk te veel van het goede. Nu is dat eindelijk voorbij. Ik heb wel mijn twijfels bij de punten die ik zal krijgen, maar ik kan er mijn plezier niet door laten vergallen. Nu moet ik me dus voornamelijk richten op de veranderingen die ik wil doorvoeren.
Ik denk dat ik ga beginnen met een basis opruim actie van mijn bureau (het liefje van de zus komt in mijn kamer, heeft ze zelf gevraagd!). Meestal begin ik zondag aan de planning van mijn volgende week. Dus dan zal ik ook werkelijk bedenken hoe ver ik moet geraken met mijn opruim. Al neig ik om eerst de make-up lade klaar te maken. De laatste tijd ben ik dus echt een meisje - meisje geworden. Alles make-up wat de klok slaat. Mama vindt dat het te ver gaat, dat ik te ijdel ben geworden. Eigenlijk snap ik ook niet goed waarom ik me er zo mee bezig hou. Je moet toch allemaal toegeven dat het bitter weinig zin heeft. Mannen zijn niet echt geïnteresseerd in de make up die vrouwen dragen. De grote vraag is dan toch vooral, waar zijn wij vrouwen mee bezig? Het grootste deel van de mannen kijken niet naar hoe wij er uit zien en make-up is niet hun ding. Blijkbaar zien ze ons dan ook nog liever natuurlijk ook!
Als laatste heb ik nog een leuk nieuwtje. Ik las in Flair de collumn van Thom, hij raadde vrouwen aan om wat vaker te flirten. Blijkbaar worden mannen daar gelukkiger van en moeten we wat vaker onze stoute schoenen aantrekken. Tot mijn grote schrik besefte ik dat ik nog nooit werkelijk moest flirten en dus geen idee heb of ik daar goed in ben. Volgens Apple tree is iedereen goed in flirten, ik dus ook. Ik ga dus wat vaker mijn stoute schoenen aantrekken! Vanaf nu ga ik eens vaker proberen een flirtend lachje op mijn gezicht te toveren. Meestal ben ik namelijk het meisje dat volledig opgaat in haar muziek of boek, niet echt het open meisje. Ik ben al helemaal niet het meisje dat uitgaat en met jongens praat... Al de liefjes die ik ooit al had, die spraken mij natuurlijk aan en kende ik van activiteiten. Dus nu zal het een hele andere uitdaging worden. Laat ik beginnen met wat meer uit te gaan misschien?
Deze week heb ik het weer wat moeilijk met school. Ik heb een projectje en heb dus regelmatige uren en niet te laat gedaan. Voor mij dus de ideale gelegenheid om na de school uren mezelf stukje bij stukje bij te werken. Niet dat ik pas nu besloten heb beter te leren, ik was al enkele weken goed bezig. De weekplanning en het TODO lijstje zijn hierbij zeker een grote hulp en het lukt me ook werkelijk om hiermee verder te gaan. Ik mag dus trots zijn op mezelf. Misschien doe ik nog niet alles perfect maar ik kom in de buurt. Een tweede ding waar ik mezelf mee wou bijwerken is de reorganisatie van mijn kamer. Na enkele uren in gedachten verzonken te zijn, besefte ik dat mijn kamer op een laagje verf en nieuwe accessoires nog steeds hetzelfde is als toen ik zo'n 6 jaar was. Op dat moment heb ik mijn intrek in de kamer genomen. Ik heb toen ook mijn kasten en ruimte ingedeeld, alles is blijven staan waar het toen stond. Zelfs de inhoud van de kasten is nooit veranderd. Op de schapjes aan de muur staan dezelfde dingen op dezelfde plaatsen. Natuurlijk is de inhoud wel wat aangepast. Mijn nep oorbellen en armbanden van oma hebben plaats gemaakt voor duurdere juwelen en kregen gezelschap van make-up. De boeken op mijn boekenplank zijn wat zwaarder geworden met de jaren, de cd's kregen andere titels en genres en de dozen waar herinnereningen in zitten zijn voller gekomen. Eigenlijk had het vieren van mijn 20 lentes een goede reden geweest. Toen heb ik dat vermeden, omdat ik er echt tegen op zag. Ik neem helemaal niet graag afscheid, zelfs niet van voorwerpen. Nu heb ik echter besloten dat ik kom af maak met het verleden. Een tijdje geleden besloot ik om samen met een vriendin een lijstje van 101 taken af te werken in 1001 dagen. Wat haar motivatie juist is, dat weet ik niet. De mijne ken ik wel. Hoewel het allemaal domme taakjes zijn, lijkt het mij een goede manier om over mijn verdriet en zelfmedelijden te geraken. Het lijstje bestaat uit nuttige en onnuttige dingen, dingen die ik zou moeten doen, dingen die ik zou willen doen, dingen die al gepland zijn en dingen die ik maar beter zou gaan plannen. Op het moment van de vriendin haar ingeving probeerde ik namelijk net te leven met het feit dat Sportacus en ik nooit meer een item zouden zijn. Goede motivatie dus om eens een ander soort afleiding aan te nemen. Belangrijkste is vooral dat het werkt.
Op mijn lijstje staat namelijk dat ik mijn kamer moet opruimen. Dat is bijna voorbij, nog enkele stapels die wat uitgesorteerd moeten worden. Nadien is mijn kleerkast aan de beurt. Maar tijdens het opruimen heb ik besloten van het groter aan te pakken. Niet alleen mijn kleerkast wordt uitgemest, maar al de rest ook. Wat ik niet meer kan of zal gebruiken moet gewoon weg. Ik moet met spijt in het hart toegeven dat ik van vele herinneringen niet meer weet van waar ze komen, daar heb je dus niets aan. Ze staan alleen in de weg. In die kleerkast kan ik dan ook een volledige lade vrijmaken. In die lade komt mijn make-up, zo heb ik een schapje extra aan de muur. Daar kan mijn uitgebreide parfum collectie dan op. Plannen genoeg, nu alleen nog uitvoeren.
Dat uitvoeren had dus nu moeten plaats vinden. Ik had me na de project uren moeten kunnen ontspannen met het uitmesten van mijn leven. Maar niets is minder waar. Het groepje waar ik in zit werkt beduidend trager dan de andere groepjes. We komen ook niet in de buurt van de vooropgestelde planning. Vandaar dat we na de uren er zeker nog eens werk mogen insteken. Hoewel iedereen van goede wil is, vrees ik dat we het nog niet halen. Ach, ik weet niet wat ik er mee aan moet. Wat ik wel weet is dat ik maar beter al mijn plannen kan opbergen voor volgende week. Deze week is school project voor mij alles wat de klok slaagt. XX S.
Nog zo'n nadeel aan dat studeren is dat je op het einde een eindwerk moet schrijven. Dankzij het nieuwe systeem met de studiepunten, doe ik het eerste deel van mijn eindwerk in mijn voorlaatste jaar. Volgend jaar komt nog het tweede deel, dat zal nog wel wat stress bezorgen. Nu ben ik echter bezig met het eerste deel. In het begin was ik zeer blij dat ik het praktijkdeel mocht doen in een groep. Samen met 3 andere studenten was ik ingegaan op het voorstel van ons opleidingshoofd. Er was een aanvraag gekomen vanuit een instelling om samen met een andere richting een project uit te werken. Het project zag er prachtig uit, de andere studenten zijn mensen met wie ik goed overeen kom en de druk van de groep zou wel eens goed kunnen zijn voor mijn presteren. Met die veronderstelling was ik dus wel juist. Door de druk die er achter zit, ben ik een betere versie van mezelf. Het enige probleem is dat ik er een beetje aan onder door ga. Samenwerken met de andere opleiding was al een hele uitdaging. Na veel misverstanden, frustratie en soms grove woede, kwamen we uiteindelijk tot een goede outcome samen met de andere opleiding. Ook mijn eigen klasgenoten vormden een probleem. Zij leggen hun prioriteiten blijkbaar niet bij het eindwerk. Dus komt het er een beetje op neer, dat ik doorwerk terwijl zij andere taken maken. Op die manier slagen zij dus op beide opdrachten, mijn andere taken blijven echter liggen. Daarnaast is hun schrijfwijze niet altijd zo denderend. (geloof me, ik weet dat jullie hier ook grote blunders lezen. Maar wanneer ik meer bewust schrijf, lukt het me beter) Vorige keer heb ik samen met mijn ouders nog doorgewerkt om alles verbeterd te krijgen. Tot een uur of 3 voor de deadline nog.
Nu komt het uitschrijven van de praktijkpaper. Een beschrijving van hoe wij gewerkt hebben aan ons eindproduct. Dit is natuurlijk ook een belanrijk deel! Je ziet al aankomen dat ik het moeilijk vind om dit uit handen te geven. Graag zou ik alles zelf willen schrijven, maar ik besef dat het niet mogelijk is. Het typische van een samenwerking is natuurlijk dat je moet samen werken! Het opleidingshoofd is die vrouw die me ook naar de psycholoog stuurde en zij is dus zeer bezorgd om mij. Nu heeft ze mijn groepsgenoten min of meer verplicht om zonder mij te werken. Ik heb namelijk volgende week een project week. Dus vroeg ze aan de andere om tijdens die week te werken. Aangezien ze wel rekening houdt met mijn controle nood, stelde ze voor dat ze in hetzelfde lokaal als ik werken. Ik vrees dat het moeilijk wordt om me in twee te verdelen tijdens het project. Het is duidelijk dat ik me nog in problemen zal werken! Om het wat los te kunnen laten, begin ik vandaag al aan de voorbereidingen. Zo heb ik dan toch een eerste onderdeel geschreven, anders zou ik het mezelf nooit vergeven!
Hoewel ik een goede dag had eergisteren stond ik gisteren op met een mist in mijn hoofd. Dat kwam, tegen alle verwachtingen in, niet door de drank. Dinsdag heb ik dan ook maar één glas cosmopolitan gedronken en daarvoor bij het eten nog een glas wijn. Ik was dan ook in het gezelschap van mijn ouders, tante en nonkel en een jongere nicht. Dus de alcohol had geen schuld aan de mist in mijn hoofd. De mist had vooral als gevolg dat ik niet goed wist waar ik mee bezig was. Mijn hoofd stoten tegen de deur, mijn voet omslaan op de trap, mijn teen stoten tegen de wasmand, ... Er kwam geen einde aan. In die toestand was ik er dan toch in geslaagd mezelf te wassen en op te maken. Hoe het kwam dat ik er goed uit zag, dat kan ik niet verklaren. Dus vol zelfvertrouwen stapte ik de deur uit en daar kwam het al, ik sloeg nogmaals mijn voet om. Het gevolg is dat ik naar de bushalte kon "hobbelen" en dat de buschauffeur me bijna vergat! Toen hij mijn zielige gezicht zag opende hij de deuren en kon ik er alsnog op. Natuurlijk verlies ik vlak voordat ik ga zitten mijn evenwicht, waardoor ik zeer elegant in het zitje neer plof. Eventje verlies ik de controle over mijn zakje met luchdoos en dat knalt tegen de stoel voor me. Een perfecte entree die de toon van mijn dag vast legt.
In de les gingt het al niet veel beter, wat echt geweldig was aangezien we praktijk hebben. We leerden hoe een patiënt in en uit het bed te helpen, in en uit het bad, hoe op de grond te gaan liggen en natuurlijk terug rechtkomen. Schitterend als je een onhandig dagje hebt. Als kers op de taart maakte Chubby nogal veel lawaai. Ze kwam aan me hangen, eiste knuffels op en maakte mijn hoofd zot. Tinkerbell durfde haar het zwijgen op leggen wanneer Chubby me zei dat ik mijn agenda niet goed plan. Ze weet blijkbaar beter hoe vol ik mijn dagen kan steken en zegt dat ik de taken fout inschat. Daar kan Tinkerbell precies nog minder mee lachen dan ik en ze gaf Chubby een grove opmerking. Vanaf dat moment was Chubby iets afstandelijker en voor de eerste keer in onze geschiedenis samen kiest ze voor andere groepsgenoten dan Tinkerbell en ik. Misschien is dat wel eens goed.
Gelukkig kwam er ook een eind aan en vond Chubby de laatste les van de dag niet belangrijk genoeg. Tinkerbell die volgt de les niet en ging na het eten naar huis. De laatste les ging op het gemakje met gewoon wat trage hersenen.
Maar dan kwam de verlossing, de rit terug naar huis... Hoewel ik helemaal niet zo'n koffie drinker ben, kan ik wel genieten van een Machiatto met Caramel! Dat wil ik jullie dus ook aanprijzen. Ga naar het centraal station, koop in de starbucks een veel te dure Caramel machiatto. Loop vervolgens door de gang die de stationshal met de metro verbind. Belangrijk is wel dat je nog niet van de koffie drinkt... Pas op het moment dat je ergens swing of jazz hoort, mag je een nipje nemen van je beker. Ik zeg het jullie. Niets zo goed als het melkschuim met caramel begeleidt door de heerlijke drukte van de gang met de muziek die zich naar de voorgrond dringt. Dan lijkt de tijd toch een beetje stil te staan... Zo ging het gisteren dus ook met mij. Ik nam de tijd om traag te stappen tussen alle mensen die haast hadden. Het beste moment van de dag. Dan besef je plots, hoe erg het ook is, ik zou nergens liever zijn dan hier!
In totaal zijn er nogal veel dingen waar ik over wil bloggen, dus heb ik besloten om mijn blog op te delen in 5 stukjes dat maakt het voor iedereen wat overzichtelijker. (vooral voor mezelf)
Alleen in stilte?! Ergens had ik al in het achterhoofd gehouden dat wanneer ik niet op tijd een man vond, ik wel op mijn eentje zou gaan wonen. Dan werd het maar alleen wonen in plaats van samenwonen. Uiteindelijk komt het er toch gewoon op neer dat je loskomt van het eigen nest? Ondertussen ben ik dan toch maar van gedacht veranderd. Daar zijn enkele tekenen voor. Wanneer mijn ouders een weekje op vakantie gaan, laat ik altijd vriendinnen komen. De laatste jaren gaan mijn ouders op reis in Juli, terwijl ik en mijn zus werken. Dus ze laten ons twee thuis en wij zorgen een weekje voor ons zelf. Die week kom ik zonder problemen door, conclusie, alleen wonen is echt iets voor mij. Alleen bedacht ik tijdens mijn piekeren dat ik nooit echt alleen was in die weken. Meestal komen er vriendinnen langs, blijft er iemand slapen, doe ik extreem veel dingen met mijn kleine zus, echt alleen kan ik dus niet zijn. Dan, bij het babysitten ga ik het liefst kort tegen de stad. Veel van mijn gezinnen zijn gelegen in Anderlecht en hoewel het de rand is, heeft het toch ook veel van de Brusselse gezelligheid. Bij die mensen thuis open ik het raam of ga ik zitten op het terras. In de muziek van de stad ga ik dan een sigaretje roken en een boekje lezen. Wat ik nog doe als ik alleen ben is TV opzetten. Niet dat ik er noodzakelijk naar kijk, maar het geeft wat menselijke gezelligheid.
Conclusie, ik zal dus alsnog moeten wachten op een man om van het nest weg te gaan. Een goede vriendin die net als ik niet kan alleen zijn, is misschien ook een mooie oplossing.
Jaloers! Donderdag was de prachtige film "Julie and Julia" op tv. Echt een filmpje voor mij! Een vrouw die niet kan koken, kookt zich een weg door het kookboek van een andere vrouw en blogt hier over. Op die manier werkt ze aan haar eigen leven. Persoonlijk vind ik dit een aanrader voor iedereen die van koken, een projectje, bloggen of gewoon romantische films houdt. Mannen die hier naar kijken, doen dat best op eigen risico! Eigenlijk ben ik doodjaloers op deze vrouw. De film is gebasseerd op een boek dat gebasseerd is op het waargebeurde verhaal van de schrijfster zelf. Dus die Julie bedenkt met behulp van haar vriend werkelijk het project om deze kookboek uit te koken op een jaar tijd. Ze blogt hier ook over om er werkelijk een doel aan te geven. Vervolgens wordt haar blog ontzettend populair en bekend, zo bekend dat journalisten bellen voor een interview. Na dat interview wordt ze gevraagd voor een boekdeal en een filmdeal. Ik denk dat ik in naam van alle vrouwelijk bloggers zoals ik kan zeggen "Julie, jij bent mijn voorbeeld!". Hoe graag zou ik niet een degelijk project vinden om over te bloggen?! Jammer genoeg moet ik toegeven dat mijn creativiteit niet zo heel groot is, om zoiets te bedenken. Dus hoop ik net als Julie iemand te vinden die mij zo iets geeft. Misschien, Appletree, hadden wij moeten bloggen over onze lijst die we afwerken? Dat had misschien een project geweest dat een blog waard zou zijn. Ik had die kans moeten nemen toen ik er aan begon. Jammer maar helaas heeft het niet mogen zijn. Als iemand mij een boekdeal wil aanbieden, hou jezelf niet tegen!
Kopzorgen Sinds dezelfde woensdag avond van mijn film maak ik me zorgen over een van mijn babysit kindjes. Ze is slechts 2,5jaar oud en zit in het onthaalklasje van een kleuter school. Toen ik donderdag bij haar thuis ging zag ze er niet zo goed uit. De mama had haar net in bad gestoken, maar ze zag er ook koortserig uit en had net de longen uit haar lichaam gebruld. Toen ik binnen kwam wou de mama haar net in de zetel afdrogen en aankleden maar dat weigerde het kleine meisje. Niemand mocht in haar buurt komen, laat staan haar aanraken. De mama geeft het op en gaat zich zelf verder klaarmaken. Bij hun vertrek vraagt ze mij of ik nog een poging wil doen om de lieve meid aan te kleden. Dus 5 minuutjes later probeer ik nog eens, mits wat tegenstribbelen mag ik dan toch de handdoek wegnemen en even voelen of ze droog is. Vervolgens zegt ze mij dat ze pijn heeft, natuurlijk vraag ik waar ze pijn heeft. Ze zegt iets in de aard van 'oe pijn'. Ja, bij haar moet je het doen met onvolledige woorden en korte zinnen, maar ze weet goed wat ze wilt. Ik veronderstelde dat haar voet pijn deed en ging op onderzoek uit aan het kleine voetje. "NEEN!" roept ze, "poe pijn" en ze wijst naar haar schaamstreek. Dus vraag ik haar of ik er zalfje op moet doen, maar neen, dat wil ze ook niet. Ze geeft aan dat ik haar pamper moet aandoen en wil geen uitleg meer geven bij de pijn. Later op de avond wanneer ik in de wagen zit met de mama, op weg naar huis, verteld die me dat ze niet begrijpt wat haar kleintje voor heeft. De laatste dagen reageerd ze vaker hysterisch en valt er niets mee aan te vangen. Ook was ze een maand geleden nog volledig droog (uitzonderlijk voor haar leeftijd lijkt me), nu plast ze om de haverklap in haar broek, soms wel 5 keer op een school dag. In mijn ogen geeft dit aan dat er iets grondig mis is. Wat denken jullie en wat moet ik er mee doen? Ik kreeg ook te horen dat het onthaalklasje gemengd is met de eerste kleuterklas. Dus het zou kunnen dat de druk om te presteren heel hoog ligt en dat ze daardoor stress heeft en vermoeid is. Maar hoe zit het dan met de pijn in de schaamstreek? Misschien weten de meeste onder jullie waar ik naar toe wil. Maar natuurlijk is de grootste vraag, ik ben slechts de babysit, ik kom daar één keer in de week, wat doe ik er mee? Ik zal ook nog met mijn mama praten, maar enkele extra meningen zijn welkom!
Birthday Bash Mijn kleine zusje wordt dinsdag 18! Een gebeurtenis die ik niet zomaar in stilte laat voorbij gaan. Op de avond zelf zal haar boyfriend langskomen en dat weet zij zelf nog niet. Ik heb ook een gourmet voorbereid, met zelf gemaakte stukjes vlees. Alles! Van pikante balletjes, tot snitsel, kip, biefstuk, mini worst, zelfs enkele stukjes wild. Een weekje later houden we een verjaardagsfeestje met familie en vrienden. Er is zeer veel voorbereidingswerk aan lijkt me, maar ik geniet van het organiseren. Dat is het soort projecten waar ik me graag mee bezig hou. Koken, bakken, plannen, uitnodigen,... SUBLIEM Als kers op de taart heb ik ook voor de avond van haar 18e zelf cocktails achter de hand. Ze had mij en papa ooit gevraagd of we met haar naar een cocktailbar wouden gaan voor haar 18e. Vanaf dan mag ze ook legaal cocktails drinken en daar wou ze graag meteen gebruik van maken. Omdat ze verjaart in de week konden papa en ik, mama niet overtuigen en dus wordt er niet weg gegaan. Gelukkig mag ik ze thuis wel maken. Vandaar, Cosmopolitan @home! Om het helemaal af te maken had ook mijn cadeau hierbij moeten passen. Vanuit Rome had ik haar een echte "sex and the city - Love - keychain" meegebracht. De dames onder jullie kennen hem vast wel, de sleutelhanger die Carrie in de film van haar assistente krijgt. Jammer genoeg werd haar handtas gestolen en zo dus ook de sleutelhanger. Vandaar dat ik haar graag bij de cosmopolitan (sex and the city- drank), opnieuw zo'n sleutelhanger wou geven. Een klein probleem, ik heb hem niet kunnen vinden. Dus moet ik mijn cadeau voor de 2e keer aanpassen. Nu krijgt ze een GSM-zakje (zelf gemaakt) en een parel om aan haar trollbeads armband te hangen. Als klein extratje is er ook een kroon zoals de dames in "Sweet Sixteen". Toch lijkt het niet genoeg om de sleutelhanger te vervangen. Al die feestjes, ik heb er al zin in!
XX S. (reageer alsjeblief met raad over wat ik moet doen inverband met mijn babysit kindje)
Sinds ik 20 werd, wil ik graag bewijzen hoe onafhankelijk ik ben. Thuis probeer ik te koken, te strijken en soms steek ik zelf een was in. Velen onder jullie zullen misschien denken, " ja zeg, ik zit op kot, dat doe ik elke dag zelf". Anderen kan ik al horen zeggen, "how zeg, ik zit op kot en zet zelf mijn vuile kleren bij de mama af!". Zelf zit ik dus niet op kot, niet dat ik het niet graag zou willen, de afstand is het gewoon niet waard. Natuurlijk zijn er wel mensen die vanuit mijn regio op kot gaan in Brussel of zelf in Leuven om dan terug naar Brussel te pendelen. Anderzijds zijn er mensen uit het middelbaar vanuit mijn straat of zelf nog verder die elke dag heen en weer gaan. Om het helemaal af te maken, werkt mijn papa op enkele 100en meters afstand van mijn school en hij gaat elke dag met de fiets. Conclusie, op kot gaan is een overbodige kost voor mij. De ouders hebben het mij aangeboden, maar zelf vond ik het een beetje overdreven.
Hoewel ik dus graag thuis ben, heb ik wel een nood aan bewijzen. Meestal merk ik dat ik daarmee mijn ouders pijn doe. Als ik zeg dat ze gerust een week met vakantie mogen dat ik het wel red zonder hun, dan kijken ze zo een beetje gekwetst. Ik denk dat ze graag hebben dat ik nog steeds hun kleine meisje ben. Wanneer ik iets wil koken, dan komen ze me goede raad geven. De momenten dat zij me de opdracht geven om te koken voor het avond eten, dan ligt er een papiertje klaar. Daarop vind ik dan het volledige stappen plan, net alsof ik het niet op mijn eentje zou kunnen. Het eerste jaar heb ik daar zwaar tegen gesteigerd, meerdere keren heb ik hen naar het hoofd gegooid, 'vergeet niet dat ik al 20 ben hoor." Nu ben ik van tactiek veranderd. Vermoedelijk is wijsheid werkelijk een kwestie van jaren. Ik weet dat ik slechts 1 jaar veschil met de leeftijd van 20, maar ik ben er toch anders tegen aan gaan kijken. Mijn ouders hebben nog graag een tijdje hun kleine meisje bij zich. Dus heb ik besloten me daar naar te gedragen. Voorlopig maar ik gebruik van al hun instructies. Meestal weet ik wel perfect wat ik moet doen, maar kom, ze doen zo hun best voor mij.
Gisteren heb ik dan ook eens geprobeerd om alles goed te maken. Ons mama heeft al een tijdje last van een rugpijn, dus heb ik mijn kennis gebruikt om die pijn te verlichten. Vanavond krijgt ze nog een sessie. Een echte moeder-dochter tijd! Misschien wil het gebruik van die instructies nog iets anders zeggen... Misschien ben ik ook gewoon graag nog een klein meisje. Zelfstandigheid is een ding, maar geborgenheid is toch nog altijd iets belangrijkers voor mij. Laat ik die zelfstandigheid maar bewijzen op het moment dat ik een eigen flatje heb. Misschien laat ik papa maar eens vaker de vuilnisbakken buiten zetten vanaf nu!
De afgelopen week heb ik al meerdere malen willen bloggen, maar steeds kwam er een probleem met tijd te kort. Nu kamp ik nog met hetzelfde probleem. Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar er zijn slechts 24uur in een dag. Daarbij moet je ook nog slapen in die 24 uur. Het laatste weekend was geweldig eigenlijk. Ik was verantwoordelijk voor het entertainment van de jongsten die mee met de mama's en papa's op weekend waren. Dat wil zeggen vier kindjes tussen de leeftijd van één en 3 jaar. Beter kon mij weekend niet zijn! Ik heb me helemaal laten gaan met de peutertjes en heb daarboven ook nog eens een boek aan complimentjes ontvangen. De ouders waren blijkbaar zeer onder de indruk van de activiteiten en de manier waarop ik en mijn mede begeleidster met de kindjes om gingen. Prachtig toch! Tijdens mijn momentjes met de kinderen voelde ik me ook echt weer een pakje jonger. Mee papiertjes scheuren, tekeningen kleuren, zelfs vingerverven! Ik was al lang vergeten hoeveel plezier je daarmee kon hebben.
Een klein nadeel aan mijn weekend is dat ik ontzettend vermoeid ben en zelf ziek. Mijn hoofd bonst net alsof het een discotheek is, mijn keel lijkt wel een stuk schuurpapier, mijn neus is net een verstopte afvoer en mijn innerlijke thermometer die is duidelijk kapot! Klein bijkomend probleem is dat ik deze week een belangrijke lesweek heb. Ik mag dus pas volgende week ziekvallen, maar ook daar staan enkele belangrijke lessen en afspraken. Vervolgens komt er de week met het zangoptreden! Als ik dan geen stem heb staan we dus voor een ramp. Gelukkig ligt dat nog ver af. Alles kan nog goed komen.
In de hoop mijn leven wat gemakkelijker te maken ben ik op zoek gegaan naar dingen die mij tijd kunnen besparen. Mijn liefde voor lezen los ik op met luisterboeken sinds afgelopen week. Ik ben helemaal verzot op boeken, maar lezen lukt me zeer weinig. Hoewel veel mensen het doen, slaag ik er niet in om te lezen op een metro. Ik verlies mijn pagina, laat mijn boek vallen en in het ergste geval val ik zelf! Dus dat heb ik al lang opgegeven. In de bib viel mijn oog op luisterboeken. Dus heb ik twee uitgeleend en op mijn mp3 gezet. Persoonlijk vind ik dat veel gemakkelijker voor op de metro. Jammer is wel dat het wordt voorgelezen door een hollandse die net doet alsof ze een kinderverhaaltje voor leest. Iets anders heb ik nog niet bedacht, hoewel ik vermoedelijk toch ook nog wat andere dingen kan gebruiken. Het plannen verloopt momenteel ook al vlotter. Nog niet helemaal 100% maar ik heb wel het gevoel dat ik al meer gedaan krijg.
Mijn muzikale wensen heb ik voorlopig dus opgeborgen. Het piano spelen was gemakkelijk genoeg tijdens de vakantie week, maar nu heb ik er al weer geen tijd voor. Ik breng wel wat meer tijd door met mijn klarinet, maar andere instrumenten komen er voorlopig niet bij.
Wat een rommeltje die blog van mij! Ik ben momenteel niet echt in staat om goed te schrijven, de hele tijd val ik bijna in slaap. Ik hoop dat het beter zal gaan morgen en overmogen. Ik zie jullie dan. XX S.
Ik vrees dat met het oog op het komende semester alle hulp te laat is. Uit het gesprek met de mama kwam als boodschap dat ik in functie van een goede planning ik ook een goede organisatie moet hebben. Volgens haar loopt een planning steeds in de war wanneer je leven of je materiaal niet op orde is. Ik ben alleen een beetje bang dat tegen de tijd dat ik mijn leven op orde heb, ik al lang 100 ben! Aangezien je mijn blogje volgt, weet je ook wel dat ik rampzalig ben. Soms typ ik zo maar zinnen door elkaar en lijkt mijn stukje geen begin of einde te hebben. Zo gaat het in het echte leven ook met mij. Ik wandel zomaar door mijn leven, zonder een duidelijk vertrek of aankomst punt. Als ik er ben, dan zie ik dat wel. Blijkbaar is dat niet de goede methode als je wil plannen, jammer. We hebben het dus op een kleine regeling getroffen omdat mama me wel wil verder helpen. Zij heeft de basis gelegd, zonder iets weg te gooien heeft ze gewoon alles op stapels gelegd. Geen hoopjes meer zoals alles er in begin bij lag, rechte stapels van losse papieren en mappen. Hoewel de rommel dus niet verminderd is, is het al overzichtelijker. Het heeft haar eigenlijk nog geen uurtje genomen, dus ik had het gerust zelf kunnen doen. Op het moment dat zij orde maakte in mijn rommel, mocht ik me beneden al sportend uitleven. Nu is het mijn beurt, het is mijn taak om de stapels uit te sorteren en al het materiaal een plaats te geven.
Wat vooral anders is dan andere keren dat ik moest opruimen, ik voel er mij niet slecht door! Ik besef ook heel goed dat ik niet alles kan bijhouden. Wanneer je opruimt en echt orde wil scheppen valt het niet te voorkomen dat je dingen weg gooit. Ik heb namelijk nog heel veel spullen liggen die me doen denken aan vroeger. Onder in mijn kleding kast heb ik zelfs een volledige lade met hebbedingentjes en prullen. Ook daar zal ik eens grote kuis in moeten houden, uiteindelijk zal ik toch niet alles meenemen wanneer ik hier uit trek. Niet dat ik mijn uitzet plan voor morgen of volgende week. Ik moet alleen de realiteit zien, binnen enkele jaren zal ik werken en ik kan niet altijd hier blijven. Dus ik kan maar beter direct de toekomst mee in overweging nemen.
Als papa vanavond thuis komt, gaat hij niet weten wat hij ziet. Je kan wel denken dat ik de mentaliteit heb van een 12jarige, maar ik laat hem straks toch mijn kamer zien! Van hem kan ik wel wat bevestiging gebruiken. Niet dat hij boos gereageerd heeft op mijn slechte punten (ook niet dat ik hem zo kwalijk nemen als hij dat wel had gedaan), ik wil alleen heel graag laten zien dat ik het goed meen. Mijn papa mag zeker niet het idee krijgen dat ik het opgeef.
Verder kan ik alleen maar hopen dat een ordelijke omgeving ook mijn geest een aanmoediging geeft om op orde te komen. Het zal een werk van lange adem zijn. Op dit moment ben ik vast het grootste sloddervosje dat je kent, dus het kan nog wel even duren voor ik leer hoe je een kamer op orde houdt. Al moet ik toegeven, zoals ik nu bezig ben... je mag nog grootse dingen van mij verwachten.
Toegegeven, ik weet best dat het maandag is, op maandag gaat alles beter. De vraag is of ik tegen het einde van de week mijn rommeltje opgeruimd heb en of ik dat zo hou. Ook op lichaamsvlak sta ik al weer iets verder dan vorige week. Belangrijkste is dat ik vooruitgang maak. Gisteren had ik nog eens cam seks met Sportacus. De jongen voelt zich "zo eenzaam op buitenlandse stage" en zijn huidige liefje wil niet naakt voor de webcam gaan. Jammer maar helaas. Ik was wel sterker dan laatste keer. Het heeft me helemaal niet geraakt, het heeft me niet eens opgewonden. Vreemd dat ik dat zeg misschien. Maar vroeger was het feit dat hij me wou echt al een turn on, nu deed het me niets. Ik weet dat er ergens op deze aarde nog iemand anders is, die me wil. Niet alleen mijn lichaam (dat al niet zoveel voorstelt op dit moment) maar ook de rest van mij. Sportacus is voor mij alleen maar tijdverdrijf, net als ik voor hem. Hij had nadien trouwens bevestiging nodig van mij, hij stelde me vragen over zijn lichaam. Ik heb ze allemaal maar vaag beantwoord, dat hij zich maar onzeker voelt! De wraak van een gekwetste vrouw!! MOEHAHAHAA XX S.
Eindelijk hebben ook wij onze lesvrije week. In vele opzichten is het gemakkelijk dat onze lesvrije week samen valt met de krokus vakantie. Onderandere omdat ik dan tijd heb om met mijn zus de winkelstraat in te duiken en misschien iets te gaan eten. Altijd gezellig! Alleen is het deze keer niet echt vakantie. Tijdens de schooluren stond onze coördinator te roepen dat de lesvrije week echt vakantie moest zijn voor alle leerlingen. Er zouden geen taken gegeven worden en iedereen moest het er eens van kunnen nemen. Dus al gauw werden er vakanties gepland (niet door mij), nu echter moeten we een taak afgeven donderdag in de lesvrije week. Wanneer kwam de opdracht? Juist ja, vrijdag middag voor de lesvrije week. Met andere woorden, te laat om er nog meer naar de coördinator te gaan. Daar boven op heeft de coördinator mij voor de komende week ontzettend veel taakjes gegeven. Ik moet vanalles afgewerkt, gelezen en samengevat hebben. Ik moet een logboek bijhouden van het aantal pagina's of opdrachten die ik afwerkte tussen welke uren. Op die manier hoopt ze beter zicht te krijgen op mijn tempo wanneer we de examen planning in elkaar steken.
Dus een echte planning voor de vakantie is noodzakelijk. Al moet ik toegeven dat ik zelf het plannen uitstel. Dat zou toch echt niet mogen eigenlijk. Hoe kan ik nu zelf daar geen zin in hebben. Zoals ik vorige keer al vermelde ik zou graag zo'n strakke planning hebben. Nu het echter zo ver is, kan ik het alleen in grote lijnen. Het vastleggen van mijn activiteiten van minuut tot minuut beangstigd mij. Ja, ik weet dat je zo iets met een korrel zout mag nemen, misschien niet elke minuut vooraf vast leggen. Ik vind het gewoon wat benauwend dat ik nu al moet kiezen wat ik dan zal doen. Ook het evenwicht tussen creatieve uitbarstingen en leren is moeilijk in te schatten. Ik had plannen iets makkelijker ingeschat, dus morgen schakel ik het talent van mijn mama in. Laten we hopen dat zij wat hulp kan bieden.
Verder zou ik toch wel eens nood hebben aan een vriendje. Niet zomaar een man die even langskomt en me wat blaasjes wijs maakt. Neen, ik heb nood aan de liefde van mijn leven. Iemand die echt van mij houdt en die mij verlangt. Niet verlangt zoals sportacus, die vind me goed genoeg om hem te verlossen van seksuele verlangens als het huidige lief niet wil meewerken. Ik wil een man die me dag en nacht verlangt, maar die mijn karakter genoeg verdraagt om met mij samen te leven. Iemand die me lieve woordjes zegt en naast me komt liggen straks. Met wie ik op vakantie kan gaan, uren sms en wandelen maar de tijd vergeten. Uiteindelijk heb ik nooit echt verstaan waarom ik voor Sportacus ook dien als lust object. Ik ben helemaal geen model waar mannen natte dromen zouden over hebben. Om eerlijk te zijn, ik ben een korte dikke! Het is me een groot raadsel! Mannen die perfectie benaderen mogen zich altijd aanmelden trouwens. Audities voor prince Charming zijn begonnen. XX S
Deze week heb ik gemerkt dat de "niet piekeren maar doen" methode niet echt bij mij past. In de loop van de week had ik dus die afspraak met de schoolpsychologe vastgelegd. De afspraak kon enkel doorgaan op vrijdag en dus moest ik nog enkele dagen wachten. Het heeft me een hele week bezig gehouden. Wat zou ze vragen, wat ga ik vertellen, zal ze me laten huilen, ben ik echt slecht bezig, ... de vragen gingen maar niet weg. Uiteindelijk was het veel zorgen om niets. De dame vroeg me nog naar gesprekken die ik vroeger met haar gehad had, in verband met een vriendin die problemen had. Uiteindelijk bleken de problemen van de vriendin enkel te bestaan uit leugens. Dus ze wou even weten hoe ik dat verwerkt had. Ook de breuk met mijn vriend interesseerde haar. Natuurlijk ook mijn motivatie voor een nieuw semester. Ze liet me vrij in wat ik wou vertellen en drong niet aan. Er kwamen enkele traantjes te voorschijn, maar niet echt wenen. Enkel wat natte ogen. Haar conclusie was me zeer aangenaam. Ze denkt niet dat ik met meer worstel dan een normale 20er. Blijkbaar moeten "wij, twintigers" (ik gebruik deze vorm voor andere ongeruste twintigers die mijn blog lezen) zeer veel ontdekken en uitwerken voor ons zelf. We moeten ontdekken wie we vertrouwen in deze wereld, op welke manier we in het leven willen staan en natuurlijk waar we goed in zijn of net niet en hoe we dat in ons leven kaderen. Helemaal niets bizar aan mij! De therapie vind ze dan ook enkel nodig moest ik me zorgen maken. NIET DUS! In verband met de studie maakt ze zich ook geen zorgen. Het zijn niet mijn eerste buizen en ik heb al van alles kunnen ophalen. Ze vraagt enkel om mijn planning voor Paasvakantie en examens samen met haar op te stellen. Geen planning van uur tot uur. Maar beslissen wanneer en hoelang ik aan elk vak ga werken, per dag eerder. Heel goed en geruststellend vind ik dat.
Nu ga ik beginnen aan een echte planning. Want die moet ik dus kunnen voorleggen aan een andere docent van mij. Die coördinator die me graag bij de psycholoog zag gaan, wil mijn planning en voortgang zien. Dus ik denk dat ik eerst een weekendje wat vakantie neem, gewoon me amuseren! De plannnen zijn allesinds van mijn muzikaal talent wat aan te spreken. Ik denk dat ik mezelf ga leren keybord spelen. Dat lijkt me wel wat. Mijn enige probleem, ik kan geen fa-sleutel lezen. Daar zal ik dus mee moeten beginnen! Ook mijn klarinet zal ik eens hard doen werken. Als ik aan andere creatieve uitspattingen kom, zal ik ook wel blij zijn. Ik weet alleen niet zo goed wat ik zou doen buiten mijn muziek. Ook moet ik nog een weekend voorbereiden, al het materiaal voorzien en nog wat spelletjes uitdenken. Gaat nog moeilijk worden. XX S.
Daar gingen de goede voornemens van mijn weekend! Op maandag morgen moest ik langs gaan bij de coördinator. Ze was heel erg verbaasd over mijn "ondermaatse" resultaten. Volgens haar is er iets mis met mij (ja, dat had ik ook al door). Nu verwacht ze dat ik contact opneem met de schoolpsycholoog. Bij die vrouw moet ik langsgaan voor "leren leren" en "planningsadvies". Daarbij komt dan ook nog een eerste gesprek en een doorverwijzing. De coördinator is er van overtuigd dat mijn zelfbeeld een effect heeft op mijn "Sportacus rouwproces" en mijn studeren.
In plaats van te doen wat ik moet doen volgens mijn planning, heb ik alles omgegooit en ben ik beginnen denken. Al een volledige 24uur vraag ik mezelf af of ik met de psychologe contact moet opnemen. Ik ben er van overtuigd dat het me niet slechter zal maken, maar maakt het ook werkelijk beter? Daarnaast gaan de mensen op school er ook sowieso achter komen dat ik extra hulp krijg. Persoonlijk vind ik dat toch ook een beetje genant. Als er dan ook nog eens echte therapie bij komt, dan moet ik dat thuis ook nog gaan uitlegen. Ik verwacht dan ook niet dat mijn papa dat zal begrijpen en misschien gaat mama wal vinden dat ik overdrijf. Je mag niet vergeten dat mama, de zelf psychologe is, wel eens mensen tegenkomt die wel een pakje erger zijn dan ik.
Laten we dus zegen dat ik nog niet overtuigd ben van de therapie of extra hulp. In tussen tijd moet ik misschien wat minder piekeren en wat meer werken. Het is de enige manier om resultaat te boeken. In mijn bed liggen en wenen om die punten, gaat me zeker niet vooruit helpen, dat weet ik al. Nu alleen nog in staat zijn om de actie zelf te ondernemen. Eigenlijk is dat moeilijker dan ik dacht!
20 en meer
