Op dit moment ben ik bezig aan een zeer zware en lastige zoektocht. De zoektocht naar HET onderwerp voor DE thesis. Jammer genoeg kom ik er maar niet uit. Mijn eerste onderwerp 'het effect van de religie van de therapeut op de therapie", erg interessant ongetwijfeld, maar er is bitter weinig over geschreven. Dus ik moet op zoek naar een volgend onderwerp. Het is allemaal zoveel op zo'n korte tijd. Normaal moest ik me daar in de vakantie mee bezig houden, maar toen waren er de herexamens waar ik al tegen moest vechten. Ja, ik ben dus echt een uitsteller!
Het moet maar eens gedaan zijn met dat uitstellen, want anders ga ik er helemaal nooit geraken.
Laat ik dus maar eens verder mijn Librisource aanspreken!
Een extraatje aan de dag is dat ons warme water dingetje niet werkt. Het regent dan ook pijpenstelen en het is niet echt een dag waarbij je huis vanzelf warmt. Ook het douchen lijkt me nu een hele opgave, maar ik moet wel proper zijn voor ik vertrek. Mama heeft net voor zichzelf water gekookt om zich mee te kunnen wassen. Misschien moet ik dat ook maar doen. Ik kan namelijk echt niet met vettige haartjes naar mijn promotor gaan!
Ik wil mij aan het begin van dit blogbericht al excuseren voor mijn veralgemening. Ik heb op dit moment slechts 2 mannen op wie ik voortga voor dit bericht en besef dat jullie niet allemaal zo zijn, indien iemand een verklaring heeft, mag je die ook altijd delen.
Mannen! De meest vreemde wezens op de aarde. Uiteindelijk zijn ze te simpel om te begrijpen. Mijn ex, Sportacus, wil opnieuw seks met mij. Natuurlijk is hij nog steeds samen met zijn nieuwe vriendin. Blijkbaar is er bij die twee wat seks te weinig en dus komt hij bij mij aankloppen. Zoals je de vorige keer kon lezen heb ik daar aan toegegeven. Nu komt er niets anders meer uit dan seks- seks - seks. De tweede kerel over wie ik het wil hebben is mijn muziekleerkracht. We zijn op een gegeven moment begonnen met wat speels geflirt, het betekend niet echt ontzettend veel. Op een bepaald moment wou hij eens afspreken en het verder laten gaan dan wat geflirt. Ik was erg benieuwd en het risico sprak me des te meer aan. Vlak voor de afspraak heeft hij zelf afgebeld, hij had blijkbaar nog iets dat moest afgewerkt worden. Ondertussen kan het ook bij hem nergens anders meer over gaan dan het hebben van seks.
Is het werkelijk zo dat wanneer je een man prikkelt dat nog het enige is waar hij aan denkt? Hoe doet een man het dan binnen een relatie?! Ik ben gerust in staat om de ene dag te flirten met iemand en de volgende dag het weer te bespreken. Blijkbaar lukt dat aan mannen niet zo goed, maar waarom?
Ik vraag me af of ze werkelijk niet in zien wat ze uitspoken. Het blijven in mijn ogen werkelijk vreemde wezen. Vreemde, geile wezens.
De eerste volledige week achter de rug. Vorig jaar had ik amper les en ik had al helemaal geen lange dagen. Dat terwijl ik dit jaar ontzettende lange dagen heb in de eerste weken. Het zit namelijk zo dat alle lessen van het 3e jaar in de eerste twee weken van het schooljaar vallen. Dus ik heb nog één verschrikkelijke week te gaan en daarna kunnen we weer op ritme komen. Naast die vele uren die we op school moeten doorbrengen, wordt er ook verwacht dat we nog heel wat taken thuis maken. Jullie hebben een beetje inzicht in mijn planning en zien dus zelf ook wel dat dit voor mij een problematische combinatie kan zijn. Zo ben ik nu ongeveer verlamd van paniek en angst. Ik zie van alles staan op mijn lijstje dat nog voor morgen gedaan zou moeten zijn (zo had ik het in gedachten). Nu ik er zeker van ben dat ik voor dit weekend te veel gepland heb, ben ik bang dat ik er niet ga geraken. Misschien was het een beetje te ambitieus om geen taken mee te nemen in de volgende week. Ik had gehoopt alles afgerond te hebben, maar daar was dus geen tijd voor. Bij deze moet ik heel mijn planning voor volgende week veranderen en dat brengt paniek en angst in mij leven.
Gelukkig had ik net gepland om alles goed te doen, beter dan de vorige keer. Ondanks mij ene planningsfoutje zit het volgens mij wel goed. Ik moet het nog onder de knie krijgen.
In verband met die paniek aanvallen heb ik dus een extra stap genomen. Uiteindelijk ben ik zo ver gekomen dat ik dus een mailtje gestuurd heb naar de vrouw die verantwoordelijk is voor mijn richting. De afgelopen jaren heeft ze me niet echt geholpen, maar ik heb ook nooit echt expliciet gevraagd wat ik nodig heb. Dus ik ga dit jaar voor die tactiek. Laten we hopen dat het ook echt verlichting brengt. Ik heb nog niet echt een mail terug gekregen, maar dat verwacht ik dan in de loop van de volgende week. Eigenlijk kijk ik er wel naar uit dat iemand me eens feedback geeft op mijn plannen en leren. Want geef toe, dat had ik al veel vroeger moeten doen.
Iets anders wat me meer moed geeft, is het feit dat ik mijn macht wat kan testen. Vrijdag heb ik Sportacus een handje geholpen bij het bedriegen van zijn vriendin. Toen ik dit aan Ikmisme liet weten, vroeg ze direct of ik er op die manier ooit zou over geraken. Belangrijkste voor mij was dat ik niet degene was die hem smeekte naar mij te komen. Neen, hij drong er bij mij op aan dat ik bij hem kwam. Waar ik dan ook voornamelijk bang voor was, is dat ik echt weer iets voor hem zou gaan voelen. Gelukkig voor mij was dat niet het geval. Nadien was ik echt niet meer opgewonden of verliefd. Het ging mij echt om de macht die ik over hem had. Uiteindelijk is dat ook een gevaarlijk spelletje, want het kan niet goed komen. Ik moet gewoon zien hoe het verder gaat en wat er nog zal komen. Alles hangt er natuurlijk ook vanaf hoe hij reageert op de gebeurtenissen. Het ziet er nu naar uit dat hij dit graag zo snel en zo vaak mogelijk herhaalt. Laten we maar afwachten of ik er een mooie serie van kan maken...
Onlangs zei iemand tegen mij dat hoe meer je tevredenheid wil, hoe minder je het hebt. Eigenlijk moet ik dan ook toegeven, het klopt. Ik ga de hele tijd op zoek naar geluk, maar zolang ik zoek vind ik het niet. Daarnaast heb je ook nog het feit dat als je al een bepaalde tevredenheid hebt, maar je nog mee wil, je opnieuw ontevreden bent met wat je hebt. Conclusie, ik zou moeten stoppen met zoeken naar tevredenheid. Probleem, hoe doe je dat. Ik voel me bijna niet tevreden met wat ik heb. Ja, ik zeg "bijna niet tevreden". Zonder twijfel ben ik tevreden dat ik gezond ben. Ook ben ik zeer blij dat mijn ouders jobs hebben, ik een gezin heb, mijn gezin om mij geeft, dat ik vrienden heb die naar me willen luisteren. Over al die dingen ben ik echt zeer tevreden. Alleen valt me nogal op dat deze dingen niet in mezelf liggen. Als ik ga kijken naar mezelf ben ik minder tevreden. Van mezelf ben ik zeker dat ik niet naar mijn volledige potentieel leef en dat doet pijn. Daarnaast zijn er zoveel dingen dat ik zou kunnen doen en ik zou zoveel meer kunnen betekenen voor de wereld. Ik baal er van dat ik niet het lef heb om geld in te zamelen en te vertrekken op een missie reis.
De vraag is dan natuurlijk weer zal die voldoening leiden tot werkelijke tevredenheid. Zal ik op het moment dat ik vermagerd ben, vallen over het feit dat ik slechts naar hoge school gegaan ben en eens ik mijn unif dan misschien afgewerkt heb, zal ik dan vallen over het feit dat ik niet in een 3e wereld land gewerkt heb?
Over die tevredenheid valt zoveel te zeggen aangezien er altijd nog een bijkomend probleem is. Wat doe je als de tevredenheid hebt? Persoonlijk ben ik een meisje dat nood heeft aan projectjes. Meer dan alleen mijn drang om mezelf te veranderen houdt mijn "dayzeroproject.com" me ook wel bezig, maar wat als mijn verandering voltooid is? Mensen die tevredenheid bereikt hebben, doen zij nog iets met het leven?
Gelukkig ben ik nog maar 21 en hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Ik denk dat ik eigenlijk wel gelukkig ben met de voorlopige stand van zaken (ik heb dan ook nog steeds niet gerookt) en dus is dat alles wat er van mij verwacht word. In mijn ogen is tevredenheid pas iets dat je moet hebben wanneer er een deel van het leven afgerond is. Als ik op mijn 30ste ontevredenheid heb over mijn leven, dan zal ik voor een probleem staan. Op die moment verwacht ik dat de toon voor mijn leven gezet is. Moest ik het fout hebben, spreek mij tegen.
Ik voel gewoon dat het voor mij nog te vroeg om me "content" te stellen met wat ik nu al heb. Misschien heb ik dat van het zoeken naar tevredenheid fout geïnterpreteerd, maar er kan nooit bedoeld worden dat je je direct tevreden moet stellen. Dat hoe meer je er naar zoekt, je er minder van hebt. Toch moet je er naar streven, want het wordt niet iedereen in de schoot geworpen.
Morgen om 9uur begint het eerste les uur. De eerste weken zijn natuurlijk schandalig druk en er wordt van ons nogal wat verwacht. Ik zal gelukkig zijn wanneer die eerste 2 weken achter de rug zijn. Nadien zijn mijn collega's uit het 3e jaar op stage. Voor mij is dat een hele opluchting. Mijn stage is pas in het 2e semester (indien ik neurologie slaag), dus heb ik tijdens hun stage weken wat meer ruimte. Wat extra stress meebrengt is dat ik deze eerste 2 weken veel overlappende vakken heb. Het valt me niet gemakkelijk om daar mee te moeten organiseren. Tijdens de eerste onthaaldagen kon ik gelukkig een tweede jaars student aanspreken die de vakken wel kan volgen. Ik verwacht natuurlijk niet dat ze elk ding gedetailleerd bij houdt voor mij, gewoon mij laten weten wat ik moet leren is al een hulp. Het verwerken van de vakken zal ik zelf wel doen denk ik.
Beginnen en volhouden kan nog een harde dobber worden.
Sinds gisteren nacht zit ik met enige twijfel. Ik weet niet goed of ik het jullie al vertelde, maar ik was op Festicert. Er was tijdens het festival een soort marktje waar verenigingen zichzelf bekend kunnen maken. Tussen die verenigingen was er eentje die jongeren samenbracht die allemaal vanwege hun geloof wachten met seks te hebben tot ze trouwen. Het motto is; Ware liefde wacht. Ik weet niet goed was ik daar moet bij denken over mezelf. Ze spreken over puurheid, zuiverheid, bewaring. Zelf heb ik al meer dan één partner gehad voor seks en dus kan je amper over zuiverheid spreken. Toch zij die vrouw dat ik op elk moment in mijn jeugd mocht beslissen dat ik alsnog mezelf zou gaan bewaren. Dat mijn gebed me zuiver zou maken.
Ergens weet ik dat ik door die belofte af te leggen een beter leven zal leiden. Alleen vraag ik me af hoe ik die belofte kan af leggen zonder me belachelijk te maken.
Is er iemand die zelf de gelofte heeft afgelegd, iemand die me kan vertellen of ik al dan niet nog dezelfde voldoening zal bereiken, iemand die me wil uitlachen of op me wil inpraten. Op dit moment kan ik elke vorm van reactie gebruiken. Ik weet echt niet goed wat of hoe ik aan de rest van mijn leven moet beginnen.
Als je dacht dat je creatief was, denk dan nog een keer! Gisteren moest ik bij de coördinator gaan om mijn plannen voor de komende jaren op te maken. Normaal gezien moest ik nog 2 jaar studeren, maar met wat geknutsel kon de coördinator alles in elkaar passen. Daardoor kan ik dus na een jaar en een semester afstuderen. Ik besef dat er veel moet aangepast worden, dat maakt natuurlijk dat veel mensen hun akkoord moeten geven en dat er dus nog veel kan mis gaan. Door al die toestanden probeer ik dus niet te veel te hopen dat het allemaal goed gaat. Belangrijkste is dat ik er voor moet zorgen dat ik op elk vak direct slaag.
Toegegeven, het is heel wat meer motivatie dan dat ik de afgelopen jaren had. Ik heb dus maar te hopen dat ik dit kan volhouden. Straks stuur ik nog een mail naar de dame die me geholpen heeft, na het instorten. Ik hoop dat ze me kan helpen dit ontzettend drukke jaar door te komen. Officieel is die vrouw niet verantwoordelijk voor mijn richting en dus ik heb enige angst om haar die mail te sturen. Voor mijn richting is er ook een vrouw aangesteld met wie ik al meermaals een gesprek heb gehad. Uiteindelijk zijn beide vrouwen gewoon professioneel bezig met leerlingen en ik denk niet dat ik de ene kwets als ik naar de andere ga. Toch lijkt het niet goed om de ene te passeren omdat ik de andere liever heb. Ik zal dat dus in mijn mail vermelden, beetje omslachtiger, en vragen wat mijn helpende hand er zelf van vindt. Zij zal beter weten wat de beste beslissing is in deze situatie.
Ondertussen heb ik last van een verkoudheid. Grote ontstekingen kan ik beter aan dan een verkoudheid. Ik voel me dan altijd zo hulpeloos. Mijn hoofd lijkt te barsten, met mijn neus weet ik geen weg, wat pijn in mijn nek en een algemeen onaangenaam gevoel. Verkoudheid is alles behalve mijn ding. Het enige wat ik kan doen is hopen dat het morgen weer beter is, want ik heb een afspraak om te gaan zwemmen 's avonds. Dat is al lang geleden en daar kijk ik dus echt naar uit. Vermoedelijk is het niet ideaal om in een zieke toestand te gaan zwemmen, maar het gaat me op alle andere vlakken zoveel deugd doen.
Morgen gaan trouwens ook de introductie dagen voor de eerste jaars van start waarbij ik ook van de partij ben. Een officieel begin van het schooljaar. Vrijdag krijg ik mijn eigen informatiedag en boeken verkoop en dan vanaf maandag begint de strijd.
Ik moet zeggen dat ik nog steeds op de goede weg ben. Ik ben er in geslaagd nog steeds geen sigaret aan te raken, terwijl er zich regelmatig verleidingen voordoen. Ook het afvallen blijft op de goede weg, alleen gaat dat wat trager omdat ik ook mijn koken probeer op te krikken. Mijn gezin moet ontzettend veel etentjes en desserten verwerken. Natuurlijk doen ze dat niet met enige ontevredenheid. Gisteren kreeg ik van vrienden zelf de opmerking dat ik net een 2e Bree Van de Kamp ben geworden. Toegegeven, ik vind dat echt een compliment.
Als jonge tiener die "desprate housewives" ontdekte, keek ik al op naar Bree. Ze was een echte dame. Hoeveel er ook mis gaat in haar leven, ze blijft altijd lachen. Ach, meestal toch. Alles is georganiseerd en zo perfect. Zo'n huis wil ik ook wel. Dan mogen er elke dag gasten langskomen.
Einde van mijn vertelselen, ik begin een recepten doosje. Net als Bree alle recepten op steekkaarten en dan gaan die in een doosje! Nu moet ik alleen nog een gepast doosje vinden. Liefst met hout en liefst eentje die zo toe kan met een haakje of zo.
Als iemand een leuk modelletje vind, mag je mij dat altijd laten weten ;)
Ik wil eerst even zeggen dat het niet zo vreemd is dat mijn gewicht zo hoog is. De laatste zijn dagen zijn mijn moeder, mijn broer en een oude vriendin verjaart. Om mezelf te ontspannen ben ik wild gegaan in de keuken. Ik heb een chocolade taart, een truffeltaart, een crumble, cupcakes met boterroom, cakepops, koekjes en marshmellow muffins gemaakt. Natuurlijk heb ik ook van alles geproefd en gewoon weg mee gegeten. Het was niet de beste ingeving die ik al gehad heb, maar ik vond het moeilijk te weerstaan. Ik wil niet zeggen dat ik heb zitten bingen, want dat heb ik zeker niet! Ik heb alleen meegegeten met familie en vrienden die kwamen bezoeken zonder te tellen hoe veel ik aan het eten was. Een beetje zoals normale mensen dat doen. Dat bekoop ik natuurlijk met 400 gram, dat had ik moeten verwachten.
Gelukkig begint morgen een nieuw schooljaar. Ik zelf moet niet echt naar school, maar alles zet zich terug in gang. Er zal terug Spaanse les zijn, er zal terug PLUS zijn, terug fanfare, terug zwemmen en terug babysitten. Alles begint opnieuw. Ik heb voor mezelf nog niet uitgemaakt wat blijft en wat niet. Gelukkig weet ik zeker dat de Spaanse les blijft en kan ik me daar gerust voor inschrijven. In al die regelmaat kan ik mijn sport terug in plaatsen en kan ik alles beter regelen. Ook geraken die lekkernijen in mijn kasten langzaam op en kan ik mijn dagen weer vullen met fruit in plaats van taart.
Wat me wel wat zorgen baart is het extra gewicht. Gedurende de vakantie heb ik dus 5 kilo bij genomen. Ik ben daar al één definitief van kwijt en ik schommel over de 2e. Echt een probleem vind ik dat niet, gegeven dat ik slechts 3 weken echt aan het diëten ben en dan de afgelopen dagen wat te veel gegeten heb. Alleen, de schaamte als ik terug naar school moet. Op 24 september is het zo ver, de aller eerste echte les dag. Tegen die dag wil ik graag dat er verschil te merken is. Mijn enige vraag is, zonder werkelijk ongezond te doen, kan ik het halen? Zou het me werkelijk lukken om enige omvang kwijt te spelen tegen dat ik terug achter mijn cursussen moet kruipen? Veel vragen die me bezig houden, maar ik heb de enige oplossing in mijn handen. Als ik het niet doe, dan zal ik het nooit weten.
Mama zegt me vaak dat ik vol met wilskracht en doorzettingsvermogen zit. Het doet haar pijn te zien dat ik het voor de verkeerde dingen gebruik. Ze ziet ook dat ik mijn leven niet geordend krijg zoals ik dat wil maar dat ik mijn wilskracht gebruik voor het leven van anderen. Deze keer voel ik dat het goed zit. Ik voel me gemotiveerd. Dat ik er in slaag om 24 dagen echt niet te roken in zo'n moeilijke periode is al echt een overwinning. Ook ga ik om de dag wandelen met de mama en dan ook echt voor een uur tot een uur en half. Uiteindelijk zal ik het monster in mijn hoofd klein krijgen!
Eerst het monster in mijn kamer! Na de examens lijkt het alsof hier een bom ontploft is en er moet dringend puin geruimd worden.
Voor dat alles begint, toch nog een avondje genieten. Papa neemt ons uit op restaurant en dan nog een goede nacht rust. Morgen zal niets hetzelfde zijn.
Ik ben blij dat ik het terug heb, maar ik heb besloten het te reorganiseren. We kunnen na het afgelopen jaar stellen dat mijn tijdsindeling niet efficiënt genoeg is om het nodige te realiseren. Dus het leven zoals ik het vorig jaar had kan ik niet opnieuw opnemen. Ik heb dus geconcludeerd dat in functie van mijn vooruitgang ik niet alleen mijn kamer moet uit mesten. Om het volledig eerlijk te laten verlopen ga ik ook mijn ouders inschakelen. Samen met hen kan ik mijn schema en mijn leerplannen onder de loep nemen en vervolgens beslissingen nemen.
Na een jaar waarin je alles verpest, kan je je leven niet terug krijgen zoals het was voordien.
Ondertussen is het ook al minder moeilijk om van de sigaretten af te blijven. Het belangrijkste is dat ik mijn ogen op de prijs hou. Elke dag hou ik mezelf de vrouw voor die ik zou willen zijn. Het gaat me niet alleen om uiterlijke kenmerken maar ook om de innerlijke dingen. Ik maak daarbij ook lijstjes van alles wat ik moet bereiken.
Vanavond is de laatste avond met stress. Morgen heb ik na de middag mijn laatste examen en vanaf dan moet ik proberen van de stress af te komen. Eindelijk ga ik een nacht kunnen slapen zonder te piekeren over wat er met mij moet gebeuren. Het is een beetje voorbarig om te zeggen dat ik niet zal piekeren. Ik ben een persoon die leeft van piekeren, een leven zonder zorgen zou geen leven zijn. Al zo lang ik me kan herinneren maak ik me altijd wel ergens zorgen over. Alleen is het zelden van die maten dat ik er werkelijk niet van kan slapen, behalve tijdens de examens. Tijdens de examens ligt natuurlijk alles anders. Het is de periode waarin je amper slaapt, frisse lucht te kort komt, maar cafeïne dan weer in overschot. Het is de periode waarin buikkrampen een gewoonte worden en ontspanning in pilletjes komt. Niet de meest geliefde periode van het jaar, althans niet voor mij.
Dus verlang ik naar morgen, de dag waarop het allemaal voorbij is.
Ik spreek wel vol verlangen over morgen, maar ik weet dat eens het zo ver is, mijn probleem enkel verschuift. Het zit namelijk zo dat mijn vader vakantie heeft sinds 20 augustus. Meestal gaat alles goed tussen mij en mijn vader, tot hij vakantie neemt. Ik ben perfect gelukkig als ik mijn vader slechts enkele uren op een dag of in de weekends zie. Natuurlijk hou ik ook wel van een familie uitstapje of een weekje samen weg. De volledige 14 dagen samen is nefast voor de relatie die ik heb met mijn vader. Hij raakt geïrriteerd door mij en ik door hem, we geven elkaar zoveel mogelijk taken die buitenshuis plaats vinden. Gedurende de examens was het al moeilijk om uit zijn buurt te blijven, maar nu ik niet eens naar mijn kamer kan vluchten wordt het nog erger. Gelukkig zijn dat zorgen voor morgen...
Hier een beetje goed nieuws om mijn berichtje af te sluiten.
Gewicht:
68,4 (bijna 2 kilo in 14 dagen)
Dagen zonder sigaret:
19!!!!!
Morgen namiddag kan ik beginnen met plannen van wat ik de komende dagen zal doen. Ik kijk er echt naar uit.
De afgelopen dagen waren echt pure horror. Normaal gezien had ik mijn regels op zaterdag moeten krijgen, maar natuurlijk onder invloed van stress komt dat wat later. Dus ik had mijn hoop gezet op zondag, maar neen! Mijn eigenste lichaam dacht dat het wel grappig zou zijn om mijn regels op maandag ochtend, tijdens het examen uiteraard te laten beginnen. Sinds zondag was ik ontzettend emotioneel. Zo emotioneel dat ik in tranen uitbarstte tijdens een pamper reclame (heb je die gezichtjes al gezien, echt zo ontroerend). Die ochtend was natuurlijk niet anders en na zo'n 2 energy drinks en enkele koffie's kon ik ook op het examen mijn tranen niet bedwingen. Om het allemaal nog wat leuker te maken was het een mannelijke docent die niet zo goed om kan met vrouwelijke toestanden. Dus daar zat ik dan, kei hard te wenen, beseffende dat de gewaarwording in mijn onderbuik slechts één ding kon betekenen. Dus ik vraag met schaamrood op de wangen of ik naar de toiletten mag. Normaal gezien komt er dan een vrouwelijke secretaresse om je te begeleiden en daar kon ik dus wel aan vragen of ik een maandverband uit mijn zak mocht nemen. Wel niet dus, de docent vond het niet nodig om begeleiding te roepen voor mij. Daarom moest ik dus, nog roder dan ik al was, ook aan hem vragen of ik maandverband uit mijn zak mocht halen. Met een snel wuifhandje en een "jaja, doe maar." kwam hij er vanaf. Ik weet niet of jullie al geprobeerd hebben in die toestand een examen in te vullen, maar ik kan jullie vertellen, zo goed gaat dat niet.
De volgende dag had ik weer maar weinig slaap en heel veen cafeïne gekregen van mezelf. Ik was alleen verbazend opgewekt. Door dat examen ben ik door gevlogen. Gevolg is wel dat ik tijdens de praktijk ontzettend veel stomme fouten gemaakt heb en mijn "patiënt" echt pijn gedaan heb en fout behandeld.
Het examen de dag erna was het ergste. Ik was gedurende de avond erg kalm en was zeker dat ik het helemaal kon. 's Ochtends werd ik veel te vroeg wakker met twijfel of ik wel instaat was om het examen af te leggen. Dus ben ik aan de energy drink gegaan in de hoop nog wat te redden. De hele tijd vanaf het nemen van mijn ontbijt tot het binnen gaan van het examenlokaal was ik ontzettend misselijk, ik dacht dat ik zou overgeven waar ik stond. Net voor we het lokaal moesten binnen gaan kwam er echt een paniek over mij heen. Ik zette me neer aan het aangewezen tafeltje en ik wist niet meer welk examen ik eigenlijk kwam afleggen. Voor onbepaalde tijd heb ik stil gezeten en niets gedaan. Nadien heb ik geprobeerd alles wat ik me kon inbeelden op te schrijven, maar weinig zekerheid over de juistheid van mijn antwoorden had ik niet. Bij het afgeven van mijn examen, na 3 uur, vroeg de docent of het gelukt was en toen ben ik denk ik ingestort. Ik ben beginnen hysterisch wenen, het leek alsof de grond onder mijn voeten wegzakte, ik kreeg geen adem meer. De docent heeft mij afgezet bij de ombudsdienst en naar mijn moeder gebeld om te zeggen dat het niet goed met mij ging en dat ze me voor de zekerheid even op school wouden houden.
De dame van de ombuds heeft wonderen verricht. Ze heeft 2 uur lang op mij ingepraat tot ik helemaal kalm was en weer verder wou doen. We hebben ook "voorspellingen" gedaan over wat ik volgend jaar allemaal moet plannen. Thuis lag het natuurlijk heel wat anders. Mama was erg geschrokken van dat telefoontje en papa die was gewoon zichzelf. Ze waren beiden boos dat ik ingestort was op school en dat ik 2 uur verspild had aan praten. Papa was ook boos dat het examen niets geworden was.
Ondertussen is die storm voorbij en heb ik nog een examen afgelegd dat wel goed ging. Ik sprak er nog over met hun en ze zeggen dat ze gewoon schrik hebben dat ik zelf niet meer weet wat me gelukkig zal maken en dat ze enkel willen wat ik wil. Het was ook een lang gesprek, maar het deed deugd aan beide partijen. Iedereen beseft ook dat we pas kunnen plannen als we de uitkomst van dit jaar hebben.
Wat ik wel al weet is dat ik geen enkele stage zal kunnen volgen en dat ik niet op Erasmus zal kunnen gaan. Na de examens zal ik dus nog eens wat mogelijke planningen moeten opstellen met ombuds, ouders en richtingscoördinator. De nachtmerrie is dus nog lang niet over en ik heb nog 2 examens te gaan!
Al een hele week doe ik mijn best om elke calorie te tellen in elke hap of slok die ik neem. Gek genoeg voel ik na een week wel de nood om te zondigen. Het was een zalige avond... Morgen zal er enkele grammen meer op mijn schermpje verschijnen, maar met alle moeite die ik al deed zal het best meevallen :) Geniet gerust mee van mijn avond maal!
Ik tel dagen zonder. Ik tel dagen zonder op en dagen zonder af. Al 8 dagen zonder sigaretten, al 4 dagen zonder snoep, chips,... Nog 13 dagen zonder sociaal leven. Al bijna meer dan 365 dagen zonder seks. Zo zijn er nog een paar dingen waar ik dagen van kan bijhouden. Jammer genoeg staan in de meeste zonder.
Geloof mij, bij de seks ben ik het tellen gestopt. Laatste keer dat ik nog seks had was in september 2011! Ik weet dat ik enkele keren iets schreef over dates met mijn muziek leraar, het is elke keer bij gewoon "opwarmen" gebleven. Uiteindelijk is dat maar goed ook. Met Sportacus kwam ik dan al enkele keren korter bij seks, maar ook nam ons geweten het op de valreep over. Dat betekend dat ik weldra een jaar geen seks zal hebben en dat mijn laatste bedpartner (een goede vriend) gisteren een kind kreeg. Jammer genoeg lijkt dat veel te zeggen over mijn seksleven. Geen nood, op het moment dat ik seks had met die vriend was er van een andere vrouw nog geen sprake. Ze zijn gewoon heel snel van liefjes naar samenwonen naar kind gegaan. (Weet niet eens of het wel in die volgorde ging)
Mijn dagen zonder sigaretten en zonder vettigheden is echter iets waar ik wel trots op ben. Jammer genoeg heb ik deze week mijn regels aan mijn been wat betekend dat ik meer water op hou en dat ik dus de eerste dagen weinig verlies zal merken. Nadien zal het verlies des te groter zijn, dat is iets om naar uit te kijken. Persoonlijk had ik niet gedacht dat ik het zo lang vol zou houden. Het feit dat ik (bijna) dagelijks hierboven mijn kadertje plaats, geeft wel wat extra druk. Het zou ontzettend gezichtsverlies zijn als het gewicht omhoog ging of mijn dagen zonder sigaret terug naar 0 gaat! Het was dan ook gewoon tijd om er iets aan te doen en ik hou het aardig vol.
Eén van de redenen waarom ik het kan volhouden zijn mijn wandelingen. Elke avond tegen het schemer uur ga ik wandelen. Dat kan alleen zijn, met één van mijn ouders of met beide ouders. Ik ben zelfs bereid om vrienden mee te nemen. Zolang ze maar nieuwe wegjes en leuke gesprekken meebrengen. Ik weet dat ik het in het verleden al eens ontdekte, maar ik was vergeten hoeveel deugd zo'n wandelingen me deden. Mama moedigde me aan om het terug op te nemen en ze had zoveel gelijk!
De foto boven was een beeld dat ik mocht ontdekken tijdens mijn wandeling van eergisteren. Er hing toen wat storm in de lucht, maar die is hier zonder meer gepasseerd. We hadden alleen een winderige avond, enkele druppels en deze pracht van een regenboog! Ik kon er niet van over, de lucht was zo lichtroze en op de foto is het niet duidelijk, maar de kleuren waren prachtig zichtbaar!
Eén ding is wel zeker, de dagen zonder foto's op mijn blog zijn voorbij. Ik ben gaan spieken bij enkele anderen en moet zeggen dat het echt leuker is als er ook wat te zien valt. Van daar dat ik ga proberen om wat foto's te trekken van dagelijkse dingen die ik beschrijven.
Stiekem ben ik jaloers op de nieuwe blog van Ikmisme, die is overgestapt naar wordpress en dat ziet er zoveel mooier uit. Ik ga nog een tijdje spieken bij haar en misschien maak ik dan ook de overstap. I'll keep you posted.
Ik heb vandaag iets geleerd van mijn zus. Ze heeft heel wat problemen met een vriendin. Die twee zijn al bevriend sinds de eerste dag van de lagere school. Jammer genoeg zijn ze alle twee erg populair en door de jaren heen hebben ze al slaande ruzies en talrijke problemen gehad. Het ergste is dat ze ook beiden om hetzelfde kroontje gaan. De vriendin van mijn zus die wil graag beroemd worden. Het is nu niet direct een Lesly-Ann type, maar ze doet toch heel hard haar best. Mijn zus echter is niet zo geïnteresseerd in die dingen. Ze danst aan de academie en zingt voor haar plezier, meer hoeft het niet te zijn. De andere vindt het niet oké dat mijn zus het talent heeft en er niets mee wil doen, terwijl zij het talent niet echt heeft maar er wel iets mee wil doen. Onder lichte dwang van klasgenoten heeft mijn zus zich ingeschreven voor the voice. Nu is ze ook door naar de eerste auditie ronde en iedereen is echt heel blij voor haar. Behalve...
Door zo'n relaties geraken natuurlijk alleen maar mensen gekwetst. Nu denkt mijn zus er serieus over om niet naar de auditie te gaan omdat haar beste vriendin haar niet steunt.
Daarnet kwam ze echter tot de ontdekking dat ze misschien niet langer beste vrienden meer zijn. Ze merkte dat ze eigenlijk meer praatte met andere mensen en dat ze bij andere leeftijdsgenoten vooral haar ei kwijt kan. Met die gedachten in haar hoofd zei ze tegen mij: "Selena, ik denk dat A niet langer mijn beste vriendin is, is dat oké?" Toen daagde het me plots.
Ja het is oké om niet vast te hangen aan vriendinnen van je leven. Niet echt velen onder ons worden oud met slechts één vriendin aan onze zijde. Vriendschap is iets dat ons zou moeten opheffen, iets dat ons moet beter maken dan wat we eigenlijk zijn. Waarom zou je dan heel je leven proberen vast te houden aan een vriendschap die er niet meer is? Twee jonge mensen die opgroeien, veranderen zoveel. Er lijkt mij geen reden waarom je zou proberen met dezelfde mensen bevriend te zijn.
Natuurlijk zijn er van die onafscheidelijke groepjes die altijd naast elkaar blijven wonen, maar zeg nu eerlijk, die leren elkaar toch ook pas later kennen. Het grote voorbeeld van elk meisje, Sex and the city. Ieder van ons wil een tafeltje met vrienden net zoals Carrie. Vergeet niet, die vrouwen waren allemaal al lang hun kindertijd ontgroeit toen ze elkaar tegen kwamen.
Ook ik hou enkele jaren vast aan een vriendschap die slechts een schim is van wat ze vroeger was. Erger nog, de twee meisjes die ik met moeite samen kreeg, zitten nu elke week een vaste avond samen en hebben geen van beide nog tijd voor mij. Het is zo, het is zo. In plaats van elke maand te moeten zoeken naar een avond waar ik mijn zogenaamde beste vriendin kan in passen, laat ik het gaan.
Zonder het te beseffen heb ik een nieuwe beste vriendin. Tinkerbell, ze is er werkelijk altijd voor mij. Haar haat voor Sportacus is nog dieper dan de mijne. Haar wens voor mijn geluk is ook dieper dan mijn wens voor mijn eigen geluk. Naast Tinkerbell heb ik trouwens nog wat andere school vriendinnen die een plaats in mijn hart verovert hebben. Niemand zo diep als mijn oude beste vriendin, maar misschien gaf ik hun gewoon de kans niet.
Het is goed om het oude te laten gaan. Alleen, hoe vertel ik het oude dat het mag gaan?
Persoonlijk denk ik dat het bovenstaande kader genoeg verklaart. Volgens een hand vol mensen had ik een soort dieet detox nodig. Ik mocht dus de hele tijd dat ik in de loft verbleef niet op de weegschaal gaan staan. Aangezien het ging om een vreemde weegschaal, was ik daartoe ook helemaal niet geneigd. Nu sta ik na 3 weken nog eens op een weegschaal en het nieuws is ronduit schokkend! Ik ben dus 3 kilo aangekomen en zit 2,3 kilo boven mijn hoogste gewicht ooit. Dit kan zeker niet de bedoeling zijn van mijn verandering. Tijd dus om eens te gaan diëten!
Met spijt in het hart moet ik dus aan de mensen die mij de dieet detox aanraden, gaan vertellen dat ik er opnieuw mee begin. Niet diëten is duidelijk niet het beste dieet dat er bestaat. De persoon die mij vertelde dat eens je niet meer op de kilo's let de kilo's er zo afvliegen, mag zich verwachten aan een welgemeende haatmail!
Een echt crash dieet kan ik me niet permitteren. Ik heb een geschiedenis met strikt diëten en mijn moeder is als een waakhond als het op mijn eetgewoonten aankomt. Ze laat me niet overeten of snacken, maar te weinig eten is ook uit den boze. Deze ochtend heb ik haar dus het nieuws verteld over mijn gewonnen gewicht en ze is bereid er samen met mij iets aan te doen. Ze zal me stimuleren om elke avond met haar te gaan wandelen. Dat zou ten eerste mijn gedachten van het studeren moeten afhalen, op hetzelfde moment heb ik ook een minimum aan beweging. We moeten eerlijk zijn, ik heb absoluut geen tijd voor zo'n dingen. Eigenlijk zou ik mezelf moeten opsluiten tot de examens voorbij zijn, maar iedereen weet dat ik dat niet kan. Verder zal zij ook samen met mij mijn eetdagboek bijhouden. Elke keer als ik de oversteek wil maken van beneden naar boven wordt ik gecontroleerd op voedselsmokkel en beneden eet ik enkel wat ze mij geeft.
Toegegeven, het gaat hier een beetje op strafkamp lijken.
Na de examens zou ze ook graag eens een diëtist proberen. Ik weet dat ik daar eigenlijk niets op tegen mag hebben. Maar het lijkt dan precies alsof ik het zelf niet aan kan. Daar heb ik toch wel problemen mee.
Een goede manier om mezelf te motiveren en om mezelf te houden aan de dingen die ik moet doen is er voor zorgen dat de mensen weten wat ik van plan ben. Mijn eerste stap in de verandering was dus het bellen van Tink. De allereerste was natuurlijk jullie op de hoogte brengen. Het enige probleem is dat ik hier kan schrijven wat ik wil. Ik kan posten dan ik een kilo of 2 kwijt ben terwijl die er alleen maar bijgekomen zijn. Voor je het weet ben ik een vrouw van 150 kilo die zich voordoet als een slanke jonge dame op het internet. Daarom heb ik mijn toevlucht gezocht in controle van vrienden. Tink kan ik met alles vertrouwen en dus dat komt in deze situatie goed uit. Ze is trouwens helemaal onder de indruk van mijn plan. Samen gaan we stap voor stap mijn veranderingen vastleggen. Het kadertje hierboven wordt dus elke dag aangepast. Zo kan Tink volgen wat mijn veranderingen zijn en me een schop onder mijn kont geven als ik me laat slabakken.
Het eerste punt zijn dus de sigaretten. In het jaar dat ik 15-16 jaar was, bleek dat mijn grootvader longkanker had. Mijn grootvader besloot van dag op dag om te stoppen met roken en heel mijn familie deed mee. Mijn papa rookt zelfs geen sigaar meer met zijn schoonbroer. De druk was dan ook groot voor mij om werkelijk te stoppen met roken. Ik hield mezelf voor dat mijn leven op dat moment veel zwaarder was dan dat van alle anderen en dus ging ik stiekem roken. Ondertussen zijn er al vele jaren over gegaan, mijn grootvader is al die jaren kanker vrij, maar niemand is opnieuw begonnen met roken. Zelf heb ik al meerdere malen pogingen ondernomen om te stoppen, maar dat wil niet vlotten. Als ik mijn tienerachtige zelf wil achterlaten en beginnen aan een volwassen leven is dat toch het eerste dat moet veranderen. Ik neem aan dat stiekem roken en perfecte rebellie is voor tieners die zich willen afzetten tegen hun beschermde omgeving. Voor studenten die binnen dit en 2 jaar een diploma op zak hebben en beginnen werken is stiekem roken heel wat minder perfect. Dus dat is het eerste van mijn tiener leven waar ik werkelijk vaarwel aan zeg.
Belangrijk is vooral dat de sociale controle begonnen is en dat ik er niet meer zo gemakkelijk onder uit geraak. Als Tink haar handen ergens aan heeft, dan laat ze dat niet zomaar los. Ik zal dus moeten doorgaan tot de laatste snik.
Gisteren heb ik mezelf opgewarmd voor het idee van volwassen worden. Persoonlijk vind ik het nog een beetje beangstigend dat ik aan het proces begin. Niemand neemt graag afscheid van zijn jeugd. Het voordeel aan jeugdig zijn is dat je fouten mag maken. Niemand is echt blij als je fouten maakt, maar je krijgt het voordeel van de twijfel en iedereen beschouwd het als een kans om te leren. Wanneer je volwassen bent is dat iet wat anders. Mensen verwachten dan dat je keuzes onderbouwd zijn en dat je geen fouten meer zal maken. Natuurlijk weet iedereen dat iedereen fouten maakt, alleen worden ze minder goed onthaalt en moet je lang nadien nog de gevolgen dragen.
Misschien ben ik met mijn 21 jaar nog niet klaar om onderbouwde keuzes te maken die correct zijn en niet op rampen uitdraaien. Gelukkig kunnen de mensen nu nog zeggen, "ach ze leert pas volwassen te zijn, geef haar wat tijd." De vraag is alleen, wat als ik ontdek dat ik niet zo gek ben op de volwassen versie van mezelf, net zoals ik niet zo gek ben op de tiener versie van mij. Die vraag kan ik alleen beantwoorden wanneer ik mijn volwassen persoon ontmoet. Gisteren nam ik de tijd om daar over na te denken en ik wil het weten. Ik wil echt op zoek gaan naar de volwassen persoon in mij en de dingen die mij in mijn tiener zelf houden achter mij laten.
Begrijp me niet verkeerd. Dat wil niet zeggen dat ik nu ga stoppen met vermageren. Ik heb te veel naar programma's over obesitas gekeken om mezelf zo te zien worden. Nu ik nog jong ben kan mijn lichaam zich makkelijker aanpassen en daar ga ik gebruik van maken.
Wat ik vandaag gedaan heb is voornamelijk orde in de chaos creëren. Opruimen wat er nog in de keuken stond, de lakens wassen en orde maken in mijn schoolspullen. Het was nodig dat ik daar eens een beter overzicht in kon krijgen. Hoewel ik min of meer al geprobeerd had te studeren kwam het er niet op een correcte manier van. Hopelijk gaat dat morgen beter nu dat ik werkelijk alles uitgesorteerd heb. Thuis zal ik jammer genoeg nog eens hetzelfde moeten doen voor 5 vakken, maar ik kom er wel.
Met mijn leuke ervaring met kringloop winkel en nu het voldaan gevoel na het opruimen, zou ik bijna durven stellen dat ik klaar ben voor een properder leven. Ik begin in te zien dat eens in de zoveel tijd opruimen een mens goed kan doen en dat orde rondom werkelijk voor orde binnen in kan zorgen. Ook daar is wel nog veel werk. Vandaag heb ik alleen maar opgeruimd in het huis dat ik voor 3 weken bewoon. Zaterdag keer ik terug naar mijn ouders. Daar is de puinhoop die mijn leven is veel groter.
Na het lezen van mijn laatste posts en dat te vergelijken met wat ik mijn oude dagboeken schreef, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds een tiener ben. Ik heb een fase gehad waarin ik wat meer volwassen was, maar dat was eigenlijk ook alleen maar in een relatie die op zich al kinderachtig was. Daarom dat ik die fase niet tel als echte volwassenheid. Ondertussen lezen jullie al een jaar en half over het probleem met mijn gewicht, mijn problemen met Sportacus waar ik maar niet voorbij geraak en mijn babbelen over volwassen willen zijn. Ik moet toegeven dat toen ik nog 53 kilo woog ik eigenlijk ook al wou afvallen. Het enige waar dat diëten van toen mij toe gebracht heeft is de 68 kilo die ik nu weeg. We kunnen dus wel stellen dat het niet goed gegaan is. Toen ik 16 was zat ik in een strijd met een lief die nog meer strijd veroorzaakte toen hij de ex werd. Voornamelijk omdat er bedrog in gemengd was toen hij mijn lief was. Nu ik 21 ben maak ik net hetzelfde mee en ik ben nog meer in zelfmedelijden dan de eerste keer, omdat ik al weet hoe ik het toen gedaan heb en het nu niet beter zie gaan. Na die relatie op 16 heb ik me direct gestort in een seks relatie met een jongen die eigenlijk off limits was. Na mijn relatie met Sportacus stortte ik me weer in zo'n relatie. Alleen nam ik deze keer in plaats van een jongen die een relatie had met een vriendin, een man die 16 jaar ouder is als ik en eigenlijk al jaren een vaste relatie heeft.
Ik denk dat dit genoeg bewijs is om te zeggen dat ik echt niet leer uit mijn fouten. Dit heeft zeker en vast als gevolg dat ik ook niet volwassen wordt. Vanaf het moment dat ik 16 geworden ben, bedacht ik met vuurtoren (Eindelijk een bijnaam voor mijn beste vriend die binnenkort een kind krijgt. Niet oordelen, maar hij heeft rosse haren en woont in de buurt van de kust, lag dus voor de hand) mogelijkheden om alleen te kunnen gaan wonen. 5 jaar verder zaag ik nog steeds over het feit dat anderen van mijn leeftijd gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. De vraag is dus, hoe kan ik verwachten dat ik kan alleen gaan wonen als ik nog steeds dezelfde fouten maak. Ook op vlak van school doe ik net hetzelfde als toen ik 16 was. Dat wil zeggen, helemaal niets. Ik heb toen een C attest gehaald en een heel jaar over moeten doen. Zoals het nu gaat, heb ik exact hetzelfde voor.
Genoeg signalen van de wereld dat ik niet goed bezig ben en dat ik serieus iets moet veranderen. Er zijn genoeg problemen die ik direct moet aanpakken. Bijvoorbeeld dat van het studeren is een zeer dringende zaak. De herexamens zijn nu wel heel kort bij en daar heb ik nog veel te redden. Mijn andere problemen zullen vast meer tijd opnemen. Als er iemand mijn blog leest die al korter bij de volwassenheid staat, mag je me altijd wat tips sturen om mijn doelen te realiseren.
Ik ben nooit goed geweest in het veranderen van dingen, maar dit lijkt me de ideale moment voordat ik mezelf in een afgrond stort waar ik amper uit geraak. Wat bij het begin van deze blog een droom was, is ondertussen een noodzaak geworden.
Zelf verwacht ik niet dat ik tegen september de nieuwe ik zal zijn en vermoedelijk verwachten jullie dat ook niet. Ik weet nu al dat ik aan een werk van lange adem begonnen ben. Er is maar één manier om te zien hoe dit verhaal van mij kan eindigen en dat is het beëindigen. Als ik wil weten wat voor volwassene ik kan zijn en wil zijn, dan moet ik dit tot het einde volhouden.
Als ik dit niet doe is de kans groot dat ik op 35 nog bij mijn ouders woon en zeg nu zelf, dat is toch niemand zijn droom?
Voor de zoveelste maal heb ik me laten vangen. De afgelopen week was Sportacus weer heel vriendelijk. Hij had het er over dat hij me miste en dat hij me graag wou zien. We gaan niet rond de pot draaien, ik begin me langzaam toch wat eenzaam te zijn in het appartementje. Dus toen hij vroeg om af te spreken vond ik dat zeker oké. Tijdens de examens had hij me ook uit de nood geholpen met nog een samenvatting, ik had hem toen beloofd dat ik hem een broodje zou betalen na het examen. Dat is niet doorgegaan toen en ik had er niet meer aan gedacht. Blijkbaar was dat buiten Sportacus gerekend. Nu vroeg hij dus om als nog dat broodje te krijgen. Hij bleef aandringen en ik heb toegegeven. Ik was gewoon blij dat ik de aandacht kreeg van Sportacus. Aandacht die ik al lang niet meer gekregen heb.
Zoals van gewoonte liet hij me zitten. Ik dacht dat hij het meende deze keer want gisteren avond stuurde hij nog een bericht ter bevestiging. Deze middag eerder stuurde hij een half uur voor de afspraak dat hij niet zou kunnen komen. Op dit moment vraag ik me natuurlijk af waar ik het idee vandaan haalde. Het is geen geheim dat Sportacus niet echt betrouwbaar is op dat vlak, zelfs tijdens onze relatie kon hij zich niet aan afspraken houden. Nu vraag ik me af waarom het tijdens een vriendschap anders zou zijn.
Ik ben nu mijn vriendschap met Sportacus dus aan het herbekijken. Na het einde van onze relatie wou hij kost wat het kost een vriendschap beginnen. Ik zelf was meer geïnteresseerd in het opnieuw aanwakkeren van de vlam. Na bijna een jaar is dat niet gelukt en dus heb ik me er bij neergelegd. Hoewel ik nog niet 100% over hem ben, ben ik wel op de goede weg. Het is ook pas sinds een maand dat ik werkelijk in staat ben dit als een vriendschap te zien. Dus ik vond iets gaan eten samen wel perfect voor ons. Een nieuwe vriendschap.
Nu is het een nieuw vraagstuk. Wil ik bevriend zijn met Sportacus. In het volledige jaar dat we uit elkaar zijn, heb ik nog nooit getwijfeld over het feit of dit een goed idee is. Sportacus gaf aan dat hij me nodig had als een vriendin en ik gaf toe. Leek heel logisch gezien ons verleden. Nu is dat een beetje anders. Ik wil geen vrienden die me zo laten zitten zoals hij.
Na al die dingen denk ik dat ik nog heel wat te overdenken heb. Uiteindelijk kom ik er wel uit, maar ik vrees dat vooral Sportacus er uit ligt.
Tot mijn eigen verbazing lukt het alleen wonen toch nog niet zo slecht. We zijn nu ongeveer in de helft mijn tijd dat ik hier mag blijven. Zelf had ik verwacht dat ik nu ongeveer compleet zot geworden zou zijn. Maar het lukt me erg goed.
Het enige wat me ontbreekt is de zin om te schrijven. Ik ben gewoon hele dagen aan het lummelen, huishouden en vooral werken voor school. Al enkele dagen lang lijkt er niets uit mijn vingers te komen. Zelfs het schrijven voor taken gaat erg moeilijk :s
20 en meer
