Al een hele week doe ik mijn best om elke calorie te tellen in elke hap of slok die ik neem. Gek genoeg voel ik na een week wel de nood om te zondigen. Het was een zalige avond... Morgen zal er enkele grammen meer op mijn schermpje verschijnen, maar met alle moeite die ik al deed zal het best meevallen :) Geniet gerust mee van mijn avond maal!
Ik tel dagen zonder. Ik tel dagen zonder op en dagen zonder af. Al 8 dagen zonder sigaretten, al 4 dagen zonder snoep, chips,... Nog 13 dagen zonder sociaal leven. Al bijna meer dan 365 dagen zonder seks. Zo zijn er nog een paar dingen waar ik dagen van kan bijhouden. Jammer genoeg staan in de meeste zonder.
Geloof mij, bij de seks ben ik het tellen gestopt. Laatste keer dat ik nog seks had was in september 2011! Ik weet dat ik enkele keren iets schreef over dates met mijn muziek leraar, het is elke keer bij gewoon "opwarmen" gebleven. Uiteindelijk is dat maar goed ook. Met Sportacus kwam ik dan al enkele keren korter bij seks, maar ook nam ons geweten het op de valreep over. Dat betekend dat ik weldra een jaar geen seks zal hebben en dat mijn laatste bedpartner (een goede vriend) gisteren een kind kreeg. Jammer genoeg lijkt dat veel te zeggen over mijn seksleven. Geen nood, op het moment dat ik seks had met die vriend was er van een andere vrouw nog geen sprake. Ze zijn gewoon heel snel van liefjes naar samenwonen naar kind gegaan. (Weet niet eens of het wel in die volgorde ging)
Mijn dagen zonder sigaretten en zonder vettigheden is echter iets waar ik wel trots op ben. Jammer genoeg heb ik deze week mijn regels aan mijn been wat betekend dat ik meer water op hou en dat ik dus de eerste dagen weinig verlies zal merken. Nadien zal het verlies des te groter zijn, dat is iets om naar uit te kijken. Persoonlijk had ik niet gedacht dat ik het zo lang vol zou houden. Het feit dat ik (bijna) dagelijks hierboven mijn kadertje plaats, geeft wel wat extra druk. Het zou ontzettend gezichtsverlies zijn als het gewicht omhoog ging of mijn dagen zonder sigaret terug naar 0 gaat! Het was dan ook gewoon tijd om er iets aan te doen en ik hou het aardig vol.
Eén van de redenen waarom ik het kan volhouden zijn mijn wandelingen. Elke avond tegen het schemer uur ga ik wandelen. Dat kan alleen zijn, met één van mijn ouders of met beide ouders. Ik ben zelfs bereid om vrienden mee te nemen. Zolang ze maar nieuwe wegjes en leuke gesprekken meebrengen. Ik weet dat ik het in het verleden al eens ontdekte, maar ik was vergeten hoeveel deugd zo'n wandelingen me deden. Mama moedigde me aan om het terug op te nemen en ze had zoveel gelijk!
De foto boven was een beeld dat ik mocht ontdekken tijdens mijn wandeling van eergisteren. Er hing toen wat storm in de lucht, maar die is hier zonder meer gepasseerd. We hadden alleen een winderige avond, enkele druppels en deze pracht van een regenboog! Ik kon er niet van over, de lucht was zo lichtroze en op de foto is het niet duidelijk, maar de kleuren waren prachtig zichtbaar!
Eén ding is wel zeker, de dagen zonder foto's op mijn blog zijn voorbij. Ik ben gaan spieken bij enkele anderen en moet zeggen dat het echt leuker is als er ook wat te zien valt. Van daar dat ik ga proberen om wat foto's te trekken van dagelijkse dingen die ik beschrijven.
Stiekem ben ik jaloers op de nieuwe blog van Ikmisme, die is overgestapt naar wordpress en dat ziet er zoveel mooier uit. Ik ga nog een tijdje spieken bij haar en misschien maak ik dan ook de overstap. I'll keep you posted.
Ik heb vandaag iets geleerd van mijn zus. Ze heeft heel wat problemen met een vriendin. Die twee zijn al bevriend sinds de eerste dag van de lagere school. Jammer genoeg zijn ze alle twee erg populair en door de jaren heen hebben ze al slaande ruzies en talrijke problemen gehad. Het ergste is dat ze ook beiden om hetzelfde kroontje gaan. De vriendin van mijn zus die wil graag beroemd worden. Het is nu niet direct een Lesly-Ann type, maar ze doet toch heel hard haar best. Mijn zus echter is niet zo geïnteresseerd in die dingen. Ze danst aan de academie en zingt voor haar plezier, meer hoeft het niet te zijn. De andere vindt het niet oké dat mijn zus het talent heeft en er niets mee wil doen, terwijl zij het talent niet echt heeft maar er wel iets mee wil doen. Onder lichte dwang van klasgenoten heeft mijn zus zich ingeschreven voor the voice. Nu is ze ook door naar de eerste auditie ronde en iedereen is echt heel blij voor haar. Behalve...
Door zo'n relaties geraken natuurlijk alleen maar mensen gekwetst. Nu denkt mijn zus er serieus over om niet naar de auditie te gaan omdat haar beste vriendin haar niet steunt.
Daarnet kwam ze echter tot de ontdekking dat ze misschien niet langer beste vrienden meer zijn. Ze merkte dat ze eigenlijk meer praatte met andere mensen en dat ze bij andere leeftijdsgenoten vooral haar ei kwijt kan. Met die gedachten in haar hoofd zei ze tegen mij: "Selena, ik denk dat A niet langer mijn beste vriendin is, is dat oké?" Toen daagde het me plots.
Ja het is oké om niet vast te hangen aan vriendinnen van je leven. Niet echt velen onder ons worden oud met slechts één vriendin aan onze zijde. Vriendschap is iets dat ons zou moeten opheffen, iets dat ons moet beter maken dan wat we eigenlijk zijn. Waarom zou je dan heel je leven proberen vast te houden aan een vriendschap die er niet meer is? Twee jonge mensen die opgroeien, veranderen zoveel. Er lijkt mij geen reden waarom je zou proberen met dezelfde mensen bevriend te zijn.
Natuurlijk zijn er van die onafscheidelijke groepjes die altijd naast elkaar blijven wonen, maar zeg nu eerlijk, die leren elkaar toch ook pas later kennen. Het grote voorbeeld van elk meisje, Sex and the city. Ieder van ons wil een tafeltje met vrienden net zoals Carrie. Vergeet niet, die vrouwen waren allemaal al lang hun kindertijd ontgroeit toen ze elkaar tegen kwamen.
Ook ik hou enkele jaren vast aan een vriendschap die slechts een schim is van wat ze vroeger was. Erger nog, de twee meisjes die ik met moeite samen kreeg, zitten nu elke week een vaste avond samen en hebben geen van beide nog tijd voor mij. Het is zo, het is zo. In plaats van elke maand te moeten zoeken naar een avond waar ik mijn zogenaamde beste vriendin kan in passen, laat ik het gaan.
Zonder het te beseffen heb ik een nieuwe beste vriendin. Tinkerbell, ze is er werkelijk altijd voor mij. Haar haat voor Sportacus is nog dieper dan de mijne. Haar wens voor mijn geluk is ook dieper dan mijn wens voor mijn eigen geluk. Naast Tinkerbell heb ik trouwens nog wat andere school vriendinnen die een plaats in mijn hart verovert hebben. Niemand zo diep als mijn oude beste vriendin, maar misschien gaf ik hun gewoon de kans niet.
Het is goed om het oude te laten gaan. Alleen, hoe vertel ik het oude dat het mag gaan?
Persoonlijk denk ik dat het bovenstaande kader genoeg verklaart. Volgens een hand vol mensen had ik een soort dieet detox nodig. Ik mocht dus de hele tijd dat ik in de loft verbleef niet op de weegschaal gaan staan. Aangezien het ging om een vreemde weegschaal, was ik daartoe ook helemaal niet geneigd. Nu sta ik na 3 weken nog eens op een weegschaal en het nieuws is ronduit schokkend! Ik ben dus 3 kilo aangekomen en zit 2,3 kilo boven mijn hoogste gewicht ooit. Dit kan zeker niet de bedoeling zijn van mijn verandering. Tijd dus om eens te gaan diëten!
Met spijt in het hart moet ik dus aan de mensen die mij de dieet detox aanraden, gaan vertellen dat ik er opnieuw mee begin. Niet diëten is duidelijk niet het beste dieet dat er bestaat. De persoon die mij vertelde dat eens je niet meer op de kilo's let de kilo's er zo afvliegen, mag zich verwachten aan een welgemeende haatmail!
Een echt crash dieet kan ik me niet permitteren. Ik heb een geschiedenis met strikt diëten en mijn moeder is als een waakhond als het op mijn eetgewoonten aankomt. Ze laat me niet overeten of snacken, maar te weinig eten is ook uit den boze. Deze ochtend heb ik haar dus het nieuws verteld over mijn gewonnen gewicht en ze is bereid er samen met mij iets aan te doen. Ze zal me stimuleren om elke avond met haar te gaan wandelen. Dat zou ten eerste mijn gedachten van het studeren moeten afhalen, op hetzelfde moment heb ik ook een minimum aan beweging. We moeten eerlijk zijn, ik heb absoluut geen tijd voor zo'n dingen. Eigenlijk zou ik mezelf moeten opsluiten tot de examens voorbij zijn, maar iedereen weet dat ik dat niet kan. Verder zal zij ook samen met mij mijn eetdagboek bijhouden. Elke keer als ik de oversteek wil maken van beneden naar boven wordt ik gecontroleerd op voedselsmokkel en beneden eet ik enkel wat ze mij geeft.
Toegegeven, het gaat hier een beetje op strafkamp lijken.
Na de examens zou ze ook graag eens een diëtist proberen. Ik weet dat ik daar eigenlijk niets op tegen mag hebben. Maar het lijkt dan precies alsof ik het zelf niet aan kan. Daar heb ik toch wel problemen mee.
Een goede manier om mezelf te motiveren en om mezelf te houden aan de dingen die ik moet doen is er voor zorgen dat de mensen weten wat ik van plan ben. Mijn eerste stap in de verandering was dus het bellen van Tink. De allereerste was natuurlijk jullie op de hoogte brengen. Het enige probleem is dat ik hier kan schrijven wat ik wil. Ik kan posten dan ik een kilo of 2 kwijt ben terwijl die er alleen maar bijgekomen zijn. Voor je het weet ben ik een vrouw van 150 kilo die zich voordoet als een slanke jonge dame op het internet. Daarom heb ik mijn toevlucht gezocht in controle van vrienden. Tink kan ik met alles vertrouwen en dus dat komt in deze situatie goed uit. Ze is trouwens helemaal onder de indruk van mijn plan. Samen gaan we stap voor stap mijn veranderingen vastleggen. Het kadertje hierboven wordt dus elke dag aangepast. Zo kan Tink volgen wat mijn veranderingen zijn en me een schop onder mijn kont geven als ik me laat slabakken.
Het eerste punt zijn dus de sigaretten. In het jaar dat ik 15-16 jaar was, bleek dat mijn grootvader longkanker had. Mijn grootvader besloot van dag op dag om te stoppen met roken en heel mijn familie deed mee. Mijn papa rookt zelfs geen sigaar meer met zijn schoonbroer. De druk was dan ook groot voor mij om werkelijk te stoppen met roken. Ik hield mezelf voor dat mijn leven op dat moment veel zwaarder was dan dat van alle anderen en dus ging ik stiekem roken. Ondertussen zijn er al vele jaren over gegaan, mijn grootvader is al die jaren kanker vrij, maar niemand is opnieuw begonnen met roken. Zelf heb ik al meerdere malen pogingen ondernomen om te stoppen, maar dat wil niet vlotten. Als ik mijn tienerachtige zelf wil achterlaten en beginnen aan een volwassen leven is dat toch het eerste dat moet veranderen. Ik neem aan dat stiekem roken en perfecte rebellie is voor tieners die zich willen afzetten tegen hun beschermde omgeving. Voor studenten die binnen dit en 2 jaar een diploma op zak hebben en beginnen werken is stiekem roken heel wat minder perfect. Dus dat is het eerste van mijn tiener leven waar ik werkelijk vaarwel aan zeg.
Belangrijk is vooral dat de sociale controle begonnen is en dat ik er niet meer zo gemakkelijk onder uit geraak. Als Tink haar handen ergens aan heeft, dan laat ze dat niet zomaar los. Ik zal dus moeten doorgaan tot de laatste snik.
Gisteren heb ik mezelf opgewarmd voor het idee van volwassen worden. Persoonlijk vind ik het nog een beetje beangstigend dat ik aan het proces begin. Niemand neemt graag afscheid van zijn jeugd. Het voordeel aan jeugdig zijn is dat je fouten mag maken. Niemand is echt blij als je fouten maakt, maar je krijgt het voordeel van de twijfel en iedereen beschouwd het als een kans om te leren. Wanneer je volwassen bent is dat iet wat anders. Mensen verwachten dan dat je keuzes onderbouwd zijn en dat je geen fouten meer zal maken. Natuurlijk weet iedereen dat iedereen fouten maakt, alleen worden ze minder goed onthaalt en moet je lang nadien nog de gevolgen dragen.
Misschien ben ik met mijn 21 jaar nog niet klaar om onderbouwde keuzes te maken die correct zijn en niet op rampen uitdraaien. Gelukkig kunnen de mensen nu nog zeggen, "ach ze leert pas volwassen te zijn, geef haar wat tijd." De vraag is alleen, wat als ik ontdek dat ik niet zo gek ben op de volwassen versie van mezelf, net zoals ik niet zo gek ben op de tiener versie van mij. Die vraag kan ik alleen beantwoorden wanneer ik mijn volwassen persoon ontmoet. Gisteren nam ik de tijd om daar over na te denken en ik wil het weten. Ik wil echt op zoek gaan naar de volwassen persoon in mij en de dingen die mij in mijn tiener zelf houden achter mij laten.
Begrijp me niet verkeerd. Dat wil niet zeggen dat ik nu ga stoppen met vermageren. Ik heb te veel naar programma's over obesitas gekeken om mezelf zo te zien worden. Nu ik nog jong ben kan mijn lichaam zich makkelijker aanpassen en daar ga ik gebruik van maken.
Wat ik vandaag gedaan heb is voornamelijk orde in de chaos creëren. Opruimen wat er nog in de keuken stond, de lakens wassen en orde maken in mijn schoolspullen. Het was nodig dat ik daar eens een beter overzicht in kon krijgen. Hoewel ik min of meer al geprobeerd had te studeren kwam het er niet op een correcte manier van. Hopelijk gaat dat morgen beter nu dat ik werkelijk alles uitgesorteerd heb. Thuis zal ik jammer genoeg nog eens hetzelfde moeten doen voor 5 vakken, maar ik kom er wel.
Met mijn leuke ervaring met kringloop winkel en nu het voldaan gevoel na het opruimen, zou ik bijna durven stellen dat ik klaar ben voor een properder leven. Ik begin in te zien dat eens in de zoveel tijd opruimen een mens goed kan doen en dat orde rondom werkelijk voor orde binnen in kan zorgen. Ook daar is wel nog veel werk. Vandaag heb ik alleen maar opgeruimd in het huis dat ik voor 3 weken bewoon. Zaterdag keer ik terug naar mijn ouders. Daar is de puinhoop die mijn leven is veel groter.
Na het lezen van mijn laatste posts en dat te vergelijken met wat ik mijn oude dagboeken schreef, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds een tiener ben. Ik heb een fase gehad waarin ik wat meer volwassen was, maar dat was eigenlijk ook alleen maar in een relatie die op zich al kinderachtig was. Daarom dat ik die fase niet tel als echte volwassenheid. Ondertussen lezen jullie al een jaar en half over het probleem met mijn gewicht, mijn problemen met Sportacus waar ik maar niet voorbij geraak en mijn babbelen over volwassen willen zijn. Ik moet toegeven dat toen ik nog 53 kilo woog ik eigenlijk ook al wou afvallen. Het enige waar dat diëten van toen mij toe gebracht heeft is de 68 kilo die ik nu weeg. We kunnen dus wel stellen dat het niet goed gegaan is. Toen ik 16 was zat ik in een strijd met een lief die nog meer strijd veroorzaakte toen hij de ex werd. Voornamelijk omdat er bedrog in gemengd was toen hij mijn lief was. Nu ik 21 ben maak ik net hetzelfde mee en ik ben nog meer in zelfmedelijden dan de eerste keer, omdat ik al weet hoe ik het toen gedaan heb en het nu niet beter zie gaan. Na die relatie op 16 heb ik me direct gestort in een seks relatie met een jongen die eigenlijk off limits was. Na mijn relatie met Sportacus stortte ik me weer in zo'n relatie. Alleen nam ik deze keer in plaats van een jongen die een relatie had met een vriendin, een man die 16 jaar ouder is als ik en eigenlijk al jaren een vaste relatie heeft.
Ik denk dat dit genoeg bewijs is om te zeggen dat ik echt niet leer uit mijn fouten. Dit heeft zeker en vast als gevolg dat ik ook niet volwassen wordt. Vanaf het moment dat ik 16 geworden ben, bedacht ik met vuurtoren (Eindelijk een bijnaam voor mijn beste vriend die binnenkort een kind krijgt. Niet oordelen, maar hij heeft rosse haren en woont in de buurt van de kust, lag dus voor de hand) mogelijkheden om alleen te kunnen gaan wonen. 5 jaar verder zaag ik nog steeds over het feit dat anderen van mijn leeftijd gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. De vraag is dus, hoe kan ik verwachten dat ik kan alleen gaan wonen als ik nog steeds dezelfde fouten maak. Ook op vlak van school doe ik net hetzelfde als toen ik 16 was. Dat wil zeggen, helemaal niets. Ik heb toen een C attest gehaald en een heel jaar over moeten doen. Zoals het nu gaat, heb ik exact hetzelfde voor.
Genoeg signalen van de wereld dat ik niet goed bezig ben en dat ik serieus iets moet veranderen. Er zijn genoeg problemen die ik direct moet aanpakken. Bijvoorbeeld dat van het studeren is een zeer dringende zaak. De herexamens zijn nu wel heel kort bij en daar heb ik nog veel te redden. Mijn andere problemen zullen vast meer tijd opnemen. Als er iemand mijn blog leest die al korter bij de volwassenheid staat, mag je me altijd wat tips sturen om mijn doelen te realiseren.
Ik ben nooit goed geweest in het veranderen van dingen, maar dit lijkt me de ideale moment voordat ik mezelf in een afgrond stort waar ik amper uit geraak. Wat bij het begin van deze blog een droom was, is ondertussen een noodzaak geworden.
Zelf verwacht ik niet dat ik tegen september de nieuwe ik zal zijn en vermoedelijk verwachten jullie dat ook niet. Ik weet nu al dat ik aan een werk van lange adem begonnen ben. Er is maar één manier om te zien hoe dit verhaal van mij kan eindigen en dat is het beëindigen. Als ik wil weten wat voor volwassene ik kan zijn en wil zijn, dan moet ik dit tot het einde volhouden.
Als ik dit niet doe is de kans groot dat ik op 35 nog bij mijn ouders woon en zeg nu zelf, dat is toch niemand zijn droom?
Voor de zoveelste maal heb ik me laten vangen. De afgelopen week was Sportacus weer heel vriendelijk. Hij had het er over dat hij me miste en dat hij me graag wou zien. We gaan niet rond de pot draaien, ik begin me langzaam toch wat eenzaam te zijn in het appartementje. Dus toen hij vroeg om af te spreken vond ik dat zeker oké. Tijdens de examens had hij me ook uit de nood geholpen met nog een samenvatting, ik had hem toen beloofd dat ik hem een broodje zou betalen na het examen. Dat is niet doorgegaan toen en ik had er niet meer aan gedacht. Blijkbaar was dat buiten Sportacus gerekend. Nu vroeg hij dus om als nog dat broodje te krijgen. Hij bleef aandringen en ik heb toegegeven. Ik was gewoon blij dat ik de aandacht kreeg van Sportacus. Aandacht die ik al lang niet meer gekregen heb.
Zoals van gewoonte liet hij me zitten. Ik dacht dat hij het meende deze keer want gisteren avond stuurde hij nog een bericht ter bevestiging. Deze middag eerder stuurde hij een half uur voor de afspraak dat hij niet zou kunnen komen. Op dit moment vraag ik me natuurlijk af waar ik het idee vandaan haalde. Het is geen geheim dat Sportacus niet echt betrouwbaar is op dat vlak, zelfs tijdens onze relatie kon hij zich niet aan afspraken houden. Nu vraag ik me af waarom het tijdens een vriendschap anders zou zijn.
Ik ben nu mijn vriendschap met Sportacus dus aan het herbekijken. Na het einde van onze relatie wou hij kost wat het kost een vriendschap beginnen. Ik zelf was meer geïnteresseerd in het opnieuw aanwakkeren van de vlam. Na bijna een jaar is dat niet gelukt en dus heb ik me er bij neergelegd. Hoewel ik nog niet 100% over hem ben, ben ik wel op de goede weg. Het is ook pas sinds een maand dat ik werkelijk in staat ben dit als een vriendschap te zien. Dus ik vond iets gaan eten samen wel perfect voor ons. Een nieuwe vriendschap.
Nu is het een nieuw vraagstuk. Wil ik bevriend zijn met Sportacus. In het volledige jaar dat we uit elkaar zijn, heb ik nog nooit getwijfeld over het feit of dit een goed idee is. Sportacus gaf aan dat hij me nodig had als een vriendin en ik gaf toe. Leek heel logisch gezien ons verleden. Nu is dat een beetje anders. Ik wil geen vrienden die me zo laten zitten zoals hij.
Na al die dingen denk ik dat ik nog heel wat te overdenken heb. Uiteindelijk kom ik er wel uit, maar ik vrees dat vooral Sportacus er uit ligt.
Tot mijn eigen verbazing lukt het alleen wonen toch nog niet zo slecht. We zijn nu ongeveer in de helft mijn tijd dat ik hier mag blijven. Zelf had ik verwacht dat ik nu ongeveer compleet zot geworden zou zijn. Maar het lukt me erg goed.
Het enige wat me ontbreekt is de zin om te schrijven. Ik ben gewoon hele dagen aan het lummelen, huishouden en vooral werken voor school. Al enkele dagen lang lijkt er niets uit mijn vingers te komen. Zelfs het schrijven voor taken gaat erg moeilijk :s
Mijn "alleen woon experiment" verloopt zeer goed. Ik mag dus "housesitten" op een loft van ouders voor wie ik ook babysit. Blijkbaar heb ik mij in het zak laten zetten, vrienden van mij doen hetzelfde en krijgen nog betaald ook. Ik heb de deal dat ik alles van hun mag gebruiken, ook het eten dat ze lieten liggen. Persoonlijk vond ik dat goed genoeg. Aangezien ik geen kot heb en dat wij met 5 thuis zijn, heb ik helemaal geen mogelijkheid om langer dan een dag alleen te zijn. Nu kan ik die ervaring eens hebben voor 3 weken.
Ik geloof dat wanneer ik op het punt sta thuis te vertrekken, ik er zeker voor moet zorgen dat ik niet alleen terecht kom. De kans dat ik dan helemaal zot word is te groot voor woorden.
Hier heb ik het gezelschap van een kat en de planten. Het verzorgen van de kat gaat beter dan verwacht. Tot nu toe heb ik nog geen blijvende letsels overgehouden aan haar zotte streken. Ook geef ik haar tot nu toe elke dag op tijd eten en drinken en bovendien was ik haar bakjes uit. Straks is de eerste keer dat ik de kattenbak moet verversen. Hoe ik dat er ga vanaf brengen is mij nog een raadsel. Toch lijkt het me dat het zo slecht niet kan gaan.
Waar ik in tegenstelling meer problemen mee heb, is het verzorgen van de planten. Aan de loft is zo een stadsterras, daar horen natuurlijk de nodige plantenbakken bij. De eigenaars hadden gezegd dat zij zo ongeveer 7 gieters gebruiken om alles water te geven. Mij lukt dat precies minder goed. Het geven van het water lukt alleen zien sommige planten er toch maar treurig uit. Ik durf niet direct 's morgens water geven aangezien het terras de hele dag zon heeft en ik bang dat ik ze dan verbrand. Dus probeer ik het gewoon 's avonds. Ik zal wel zien wat het geeft. Uiteindelijk kan ik toch ook niet anders dan gewoon water geven en zien. Als de kat dood valt heb ik een groter probleem.
Het meest grappige is dat ik er mij werkelijk zorgen om maak. Wie had ooit kunnen denken dat ik me echt zorgen zou maken over planten! Dan nog in een tuin die niet eens van mij is. Waar ik wel van geniet is om de kruiden en groenten te gebruiken. Sowieso dat wanneer ik alleen ga wonen ik ook zo'n tuintje neem. Graag zou ik een serieuze tuin hebben in een dorpje, maar als het anders moet lijkt zo'n stadstuintje me ook wel wat. Dan kan ik kruiden in potten houden en misschien wat andere dingen plaatsen. Lijkt me leuk. Tenzij deze planten de 3 weken niet overleven, dan denk ik dat ik gewoon geen groene vingers heb!
Je zou het nooit geloven en ik zelf geloof het ook niet eens. Ik heb luizen! Uiteindelijk ben ik bijna 22, is het mijn eerste zomer zonder kinderkampen en ik heb opnieuw luizen. De laatste keer was ik een jaar of 11 en ik dacht dat ik het nooit meer zou meemaken. Ik heb zelfs op kampen luizen uit de kinderen hun haar gekamd en heb er zelf nooit last van gehad. Tot nu, blijkbaar.
De luizen zijn een heus raadsel! Ik ben bij mijn eigen weten niet in de buurt van kinderen geweest en op mijn druk weekend na niet eens echt buiten. Daarnaast heb ik slechts 3 beestjes gevonden en valt het aantal neten dik mee. Als ik vroeger luizen had, krioelde mijn hoofd direct. Welke luis vertoeft nu niet graag in een dik pak haren.
Ondertussen is de plaag bijna bestreden. Al drie dagen elke dag mijn haar doorzoeken en enkele neten weg halen. Ook heb ik mijn haar met een of ander dodelijk goedje gewassen. Dat blijkt te werken wat de jeuk is sterk gedaald en ik vermoed dat de luizen dood zijn.
Mijn enige probleem is dat ik door eczema op mijn hoofdhuid moeilijk de twee soorten jeuk kan onderscheiden. Op een bepaald moment wordt je zot van de jeuk en dan maakt het eventjes niet meer uit wat het juist veroorzaakt.
Nog nooit ben ik meer dankbaar geweest voor mijn lijstjes dan nu. Ondanks het gebrek aan een vakantiejob lijkt het een hele drukke zomer. Ik lijk maar niet vooruit te komen. Elke dag is er weer iets anders wat ook nog gedaan zou moeten worden. Ik heb dus een extra overzichtskalender aangemaakt en ik hou per dag een TO DO-lijstje. Die TO DO-lijstjes zijn hele dankbare dingen, ze hebben mij al meerdere malen gered.
In het vooruitzicht van mijn te kort aan spaargeld voor Zaragoza (als ik al mag gaan) probeer ik mezelf een extra duwtje te geven. Elke maand koop ik mezelf één 'win for life' van slechts 3 euro. Op die manier ben ik niet echt een noemenswaardig bedrag kwijt, maar ik gun mezelf een extraatje. Misschien heb ik binnen dit en enkele maanden wel 2000 euro extra elke maand, dat zou toch mooi meegenomen zijn? Het blijven centjes die altijd goed te gebruiken zijn.
Vanavond ga ik op stap met een vriendin die ik vanaf nu Ratje doop. Ongetwijfeld heb ik al over Ratje gesproken, maar ik heb er nog nooit een naam aan gegeven. Ratje en ik hebben heel veel moeite met het volhouden van de vriendschap. Hoe wel we dat beiden heel graag willen lijkt de tijd er niet geschikt voor. Nu is onze afspraak dat we minstens één keer in de maand elkaar zien. Sowieso leggen we elke maand een datum vast waarbij we elkaar alleen zien. Als we een keertje samen uit willen met liefjes erbij, dan moeten we een tweede datum vastleggen. Beetje vreemd dat je vriendschappen zo met regels moet organiseren, maar anders verliezen we elkaar uit het oog en dat mag echt niet gebeuren.
Ook Smokey wacht op een antwoord voor wanneer ik wil afspreken... Pick a number!
Vandaag neem ik weer wat tijd voor mezelf. De laatste weken doe ik dat wel vaker. Ik sport trouw elke dag en ik neem regelmatig een douche met een fijne verzorging erbij. Verder lees ik ook heel regelmatig en ga ik wel eens weg. Vandaag is dus zo'n dag waarbij ik mezelf nog eens wat tijd gun. Het laatste weekend is heel druk geweest. Niet dat ik echt zwaar werk gedaan heb, maar het was een sociaal druk weekend. Veel afspraken met vrienden en dus volle avonden. Op vrijdag ging er een desserten avond door bij mij. Dat betekend dat ik tot laat die avond meisjes over de vloer had en dat de hele opruim natuurlijk voor mij was. De dag erna werken en zonder thuiskomen direct door naar het volgende feestje.
Hoewel ik meestal kan klagen over eenzaamheid had ik nu eerder het gevoel een overdosis aan sociaal contact te hebben. Met mijn slechte punten van afgelopen semester moet ik ook continue de waarheid wat verdraaien. Ik heb besloten dat enkel wat goede vrienden en klasgenoten mogen weten dat ik op niets geslaagd ben. Alle andere mensen die in het dorp roddelen en zelfs mijn grootouders denken dat ik enkele zwaar theoretische vakken niet gehaald heb. Dat maakt het ook wel vermoeiend. Ik weet wel dat het voor mij beter is dat niet iedereen van mijn grote falen weet.
Misschien lijkt dat voor de meeste wat bizar, maar hier is dat heel belangrijk. Ik denk dat heel ons dorp aan elkaar hangt van de schone schijn en ik wil niet diegene zijn die het voor mijn gezin verpest. Mijn broer die moet bijvoorbeeld blijven zitten, maar daar zit natuurlijk ook een hele uitleg achter. Typisch mijn dorp!
Vanavond is er trouwens ook weer eens iets te doen in mijn boerengat. Dus ik zal dan toch maar gaan. Het gaat om zo activiteiten waar je "moet" bij zijn, maar dat snap ik dus helemaal niet. Zoveel activiteiten en iedereen verwacht dat je naar alles gaat. Wanneer een of ander festival samenvalt met herexamens dan gaan ze er zelfs van uit dat je de zaterdag of vrijdag toch zult gaan. De druk van een dorp... Wat zou ik graag verdwijnen in de drukte van de stad.
Het was vandaag zover! Samen met de mama heb ik de eerste spullen naar de kringloop gebracht. De afgelopen dagen heb ik niet enkel mijn kamer uitgemest, ik heb ook geholpen aan de veranda. Toegegeven, ik ben daar door wat achter op schema bij mijn kamer, maar dat wordt me vast vergeven. Het is zo dat het morgen desserten avond bij mij thuis is, en dus moest de veranda uitgemest worden.
Onze veranda is een soort van stapel ruimte. Het is nog lang niet zo erg als wat je soms ziet bij "clean house", maar ik moet toegeven dat we in de buurt komen. We hebben afgelopen jaar een inzamelactie van speelgoed gedaan voor een goed doel en door omstandigheden zijn die mensen dat nog niet komen ophalen. Je kan al dat speelgoed dus terug vinden in onze veranda, samen met nog een hele hoop andere rommel die we niet willen weggooien en al helemaal niet willen opruimen. Klasgenoten die langskomen was dus een goede gelegenheid om daar eens in te vliegen. Mama heeft er het meeste van gedaan omdat ik ook nog mijn kamer onderhanden nam op hetzelfde moment. Het idee van naar de kringloopwinkel te gaan kwam echter wel van mij.
Op het lijstje dat ik zo afwerk (101 things to do in 1001 days; dayzeroproject.com) staat ook dat ik dingen of kleren moet weggeven aan het goede doel. Hoewel ik iemand ben die moeilijk afstand kan nemen ben ik de uitdaging toch aangegaan. Uiteindelijk als ik echt wil veranderen moet ik afstand nemen van de materiële voorstelling van mijn herinneringen. De herinneringen zitten toch in mijn hoofd en sommige in een doos, die in mijn kamer, daar moet ik afstand van nemen. Ze worden dus verdeeld over mijn "kindertijddoos", de kringloopwinkel en het vuilnis. Het is moeilijk om uit te sorteren maar ik geraak er langzaam maar zeker.
Wat voor mij tegen alle verwachtingen in is, is dat ik deugd had van alles te gaan afzetten. Hoewel het dingen waren die mijn kindertijd gevuld hadden, was het bijna een opluchting er van af te zijn. Natuurlijk hebben die dingen een emotionele waarde, zoals speelgoed of beeldjes van oma gekregen, ... ik wist op het zelfde moment ook dat het ruimte zou creëren voor mijn toekomst.
Laten we zeggen dat dit voor mij de eerste echte stap was die ik zette in het afgelopen jaar en half. Voor mij is dit een eerste waardevolle verandering. Ze zeggen wel dat proberen en terugvallen betekend dat je dingen leert, nu heb ik tenminste echt iets volbracht. Beter nog, het heeft me zin gegeven verder te doen. De kast is nog steeds maar voor de helft opgeruimd en spullenhulp kan vast gebruik maken van oude t-shirts en broeken. Tijd om enkele stappen in de goede richting te zetten.
Ik weet ondertussen dat ik niet de enige ben, maar het komt nog steeds hard aan. Ik ben geslaagd op stage en op "persoonlijk ontwikkelingsplan". De tegenvaller is dat ik enkel daar op geslaagd ben. Alle examen vakken die ik dit jaar moest afleggen heb ik een buis op gehaald. Het wordt dus een zeer drukke vakantie.
Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik heb het gevoel dat het feit dat ik geen vakantiejob kon vinden een soort voorzorg was van God. Nu heb ik meer tijd om me goed voor te bereiden op mijn zware examenreeks. Het gaat ook niet alleen om de examens, ik heb ook nog enkele taken af te werken die daar bij horen.
Er bestaat geen twijfel over dat het allemaal zeer zwaar wordt, maar ik kan het allemaal niet laten gaan. Het grootste probleem is vooral dat mijn erasmus er van af! Als ik nu faal, dan valt alles in het water.
Stom dat ik met zielig voel daar door. Het enige wat ik moet doen is mijn schouders er onder zetten en dan ben ik geen "failure" meer.
We zijn dus aangekomen in die week waarin alles in gereedheid wordt gebracht voor de vakanties. Belangrijkste in die week is dat de bureau en de kamer er terug leefbaar uitzien en dat de cursussen op orde worden gezet. Nadat de punten meegedeeld worden kunnen bepaalde cursussen dan verhuizen naar de zolder. Ik heb eindelijk eens beter werk gemaakt van dat opruimen van mijn kast. In de eerste fase ben ik al zover gekomen dat ik en volledige schuif extra heb. De schuif zal gebruikt worden om al mijn "beauty-productjes" in bij te houden. Die slingeren op dit moment op alle mogelijke plaatsen van dit huis. Als ik eens een heel ordelijke aanval krijg zou het zelf kunnen dat ik me in Ikea een soort van open dozen zoek waar ik alles in kan ordenen. Het zal alleen wel een heel ordelijke bui moeten zijn in dat geval.
Goed nieuws is dat ik zo weer in de buurt kom van 2 taakjes op mijn "day zero project-list". Ik ruim mijn kast op en dat wat er uit gaat, gaat naar goede doelen. De kleren kunnen naar spullenhulp of kringloop en al mijn beeldjes en andere brolletjes naar de kringloop. Laat ik hopen dat mijn brol een ander toch nog gelukkig kan maken. Alles zo gewoon in de vuilbak gooien, dat kan ik dus ook gewoon echt niet!
Als alles opgeruimd is zoals het hoort, is er een kans dat ik een eigen schoenkastje krijg. Het enige probleem is dat er op dit moment geen plaats voor is in mijn kamer. Dus dat is nog iets dat ik moet oplossen. Nadien nemen we afmetingen en kijken we of mijn idee voor de indeling realistisch is.
Uiteindelijk kan ik er dus toch een beetje van genieten. Had nooit gedacht dat opruimen mij voldoening zou geven. Daarom heb ik mijn plan voor verandering een beetje over een andere boeg gegooit. Natuurlijk blijft die sport en het verliezen van gewicht belangrijk voor mij. Alleen heb ik bedacht dat ik misschien meer emotioneel evenwicht kan bereiken als ik mijn materiele leven op orde krijg. Misschien is het door de onrust in mijn omgeving dat ik zelf ook zo onrustig ben. Dus dat is het eerste te realiseren punt. Mijn ouder herinneringen die nu niet meer zijn dan rommel in de hoek van mijn kamer ga ik weggooien of weggeven. Langzaam zal er orde komen in mijn kamer. Als ik die rust en kalmte heb, dan zou mijn lichaam er al iets beter moeten uitzien en dan kan ik verder gaan. Een extra voordeel is dat mijn kast dan leeg zal zijn en ik klaar ben om een nieuwe stijl te gaan shoppen met een strakker lichaam. Dat lijkt mij pas een plan!
Mijn dagboek is opgestart en de eerste twee stukjes zijn geschreven. Ik moet zeggen dat ik er best trots op ben. Niet dat ik geen voldoening haal uit het schrijven van deze blog en ik zal proberen het dan ook vol te houden, maar in dat dagboek vind ik iets anders. Ik zal ook kunnen volgen hoe mijn handschrift zich aanpast over de jaren en dat zegt heel wat over mensen. Meer dan getypte lijntjes op een blog. Terwijl ik opzoek was naar een plaats om mijn nieuwe dagboek te plaatsen, vond ik mijn oude dagboek. Daar heb ik een heel deel van mijn lagere school weekelijks in geschreven. Om eerlijk te zijn ben ik van mezelf geschrokken. Mijn ergste zorg was mijn liefje dat me zou dumpen, terwijl ik enkele weken later schrijf dat ik hem wil dumpen. Uiteindelijk kwam ik aan het punt waar ik dacht de echte tragedie te vinden, de jaren dat ik gepest werd. Het is niet zo dat ik serieus gepest werd. Niet zoals de horrorverhalen die je soms hoort van haren die geknipt worden, boekentassen open gegooit, modder in het eten gedaan, van zo'n dingen heb ik nooit iets meegemaakt. Ik was gewoon bevriend met een meisje uit een klas jonger en ik schoof daarvoor mijn klasgenoten opzij. Vooral het meisje dat tot op dat moment mijn beste vriendin was kon daar niet mee lachen. Het waren onschuldige dingetjes en het uitte zich vooral in uitsluiten, zoals ik hun uitsloot. Vreemd genoeg ben ik op dat moment gestopt met schrijven. Mijn dagboek gaat pas 2 jaar later verder als ik in het middelbaar zit, een moeilijke periode heb en schrijf dat ik zelfmoord wil plegen.
Weet je dat het het vreemdste gevoel op aarde is? Je hebt het gevoel gelukkig te zijn en ineens word je geconfronteerd met een deel van jezelf dat niet wil of wou leven. Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren dat ik zo'n wrange smaak in mijn mond had. Bij het lezen van die lijnen schrok ik echt van mezelf. Ik weet dus ook niet goed wat ik moet doen. Ik zou het dagboek kunnen opslaan bij het huidige, maar ik zou het ook kunnen vernietigen en zorgen dat niemand het ooit ziet. Wat ik nu juist met al die moeilijke teksten ga doen is me een raadsel. Geloof me, bij het oud papier doen is geen optie. Bij ons in het dorp is de chiro verantwoordelijk voor de papier ophalen en als oud leiding weet ik goed genoeg hoe die dozen soms openen. Als mijn dagboek daar uitvalt en gelezen wordt door de mensen die er in beschreven staan, dat valt gewoon niet te overleven.
Iets anders is dat ik me weer eens laat gek doen. Ik heb voor mezelf beslist dat het oké is om opnieuw open te staan voor een relatie. Alleen laat ik het nu misschien wat te snel op me af komen en ben ik niet voorzichtig genoeg. Dus ik heb besloten om vanaf nu heel langzaam te gaan. Natuurlijk mag ik niet te veel over denken, alleen zorgen dat ik mijn gezond verstand niet verlies.
Mijn hele leven lang wil ik al een dagboek bijhouden. Echt zo'n dagboek zoals Sara van VTM. Het lijkt me schitterend om ergens een boekje of schrif te hebben waar alleen jij ik mag lezen en schrijven. Zo iets waar je al je duistere geheimen en hersenspinsels kwijt kunt. Natuurlijk is een blog hetzelfde als een dagboek, maar het is digitaal. Het is niet net een schriftje dat je overal meesleurt of waar je plakseltjes in maakt, waar je tekeningen bij maakt, foto's plakt van de momenten waar je het over hebt. Het is niet zoiets dat je kinderen kunnen vinden als je dood bent. In veel series speelt zo'n dagboek echt een rol en dat doet me verlangen om ook zo iets te hebben. Toegegeven, ik heb op dit moment niet zo heel veel duistere geheimen waarmee ik een toekomste dochter of kleinkind de stuipen op het lijf kan jagen. Alleen weet je natuurlijk nooit wat je tegenkomt en wat je nog graag aan je dochter wilt laten weten. Je koopt een soort basis schriftje van een merk waarvan je weet dat het jaren terug zal uitgegeven worden. Op de kaft plak je dan een witte sticker met de maand en jaar van je eerste schrijfsel. Wanneer het boek vol staat schrijf je de maand en jaar van je laatste. Nadien koop je een nieuw schrift en doe je net hetzelfde. Al die schrifjtes komen in een doos die je op je zolder plaatst...
Ik kan zo al zien dat wanneer ik sterf een van mijn kinderen mijn zolder moet komen leeghalen. Natuurlijk vinden ze de doos met al mijn dagboeken in en beginnen daarin te lezen. Dan kunnen ze zien wat ik allemaal dacht, deed en besliste, mijn hele leven lang.
Toegegeven, dat is toch ontzettend romantisch. Misschien is het vooral voor mezelf. Dat wanneer ik oud en versleten ben ik nog een blik kan werpen op mijn eigen verleden. Ik kan dan niet alleen lezen, maar misschien ook nog foto's terugvinden van hoe de mensen er uit zagen.
De kans zit er in dat ik morgen even de deur uit vlucht. Het is zo dat ik al weken een boek naar de bib moet terug brengen. Nadien kan ik wel eventjes in de Club of Hema binnen stappen en een schriftje kopen. Wens me geluk...
Een tijdje geleden had ik het al eens over "achter blijven". Het lijkt wel alsof er slechts een select groepje van mensen van mijn leven nog niet begonnen is aan het plannen van hun volwassen leven. Daarnet sprak ik met Dromer, de moeder van haar vriend koopt een huis voor hun. Dat moet nog zo haar verbouwd en gerenoveerd worden, haar ouders zullen daar samen met zijn moeder voor betalen. Een ander ding is ook nog dat al hun familieleden zullen doehetzelven in hun huis. Iedereen in de bres voor Dromer en haar vriend. Eens ze genoeg gespaard hebben zullen ze gaan bouwen en vervolgens wonen in hun eigen huis. Hun gok is dat ze binnen drie jaar een eigen huis hebben.
Nadien is er natuurlijk een huwelijk gepland en ook kinderen zouden er binnen de 5 jaar moeten zijn. Dat hebben zij nu allemaal al in hun hoofd gestoken. Zelf vraag ik me dan af of het wel goed komt met zo'n plannen. Hoewel ik bij mijn vorige relatie zelf ook gehoopt had op een vaste toekomst wou ik het niet zo concreet maken voor ik gedaan had met studeren. Ik zou nooit gedacht hebben van al samen te kopen. Natuurlijk moet je ook in beschouwing houden dat Sportacus niet zo betrouwbaar als de vriend van Dromer natuurlijk. Misschien oordeel ik dat ook te veel vanuit die ervaring die ik opgedaan heb. Mijn vraag daarbij is natuurlijk, is dat realistich of pessimistisch?
Wat wel al iets leuker nieuws is, ik denk dat ik een date heb. Het is allemaal een beetje vreemd gegaan... Maar ik denk dat het een date is!
Voor het eerst in de drie jaar dat ik naar de hoge school ga voel ik mij niet schuldig over mijn gedrag tegenover Chubby. Al 1000 keer heb ik dat verteld denk ik. Chubby is de vriendin waar eigenlijk niemand vrienden mee wil zijn. Ze is het meisje dat bij ons beland is, omdat Tinkerbell en ik een gigantisch schuldgevoel hebben. Overal waar Tink en ik gaan, wil Chubby ook zijn. Chubby woont trouwens in hetzelfde dorp als Sportacus en toen ik met hem naar huis wou gaan, zou ze nog tussen ons op de trein gaan zitten! Ja, zo erg is Chubby. Ooit zei Chubby me in vertrouwen dat als ik er niet was tussen gekomen, zij en Sportacus een relatie zouden gehad hebben. "Maar dat neem ik jou niet kwalijk hoor!", kwam daar direct op gevolgd. Chubby heeft namelijk niet zo'n goede mensenkennis. Dat liet ze wel eens vaker blijken. Een hele hoop jongens uit haar dorp blijken verliefd op haar te zijn. Als je dan de interacties met die kerels ziet, dan zie je dat ze gewoon vriendelijk zijn.
Zij is dus "that girl" in de groep. Op de blog van "ikmisme" las ik precies over net zo'n meisje. Grappig is ook dat ze de naam Dikkie gebruikt om haar te benoemen. Misschien hebben al die meisjes iets gemeen met elkaar...
Allesinds. Het feit dat Tink en ik uitvluchten zoeken, doen alsof we elk nog een afspraak hebben met een docent, alsof we gewoon naar huis gaan, ... om gewoon onder ons twee te kunnen eten is niet zo vreemd. Ik voel me al direct een pak geruster en er is een pak van mijn hart. De vraag is alleen, moet je die toestanden een heel beroepsleven lang ook volhouden?
Vandaag had ik best een zware dag. Na lange tijd zag ik Sportacus terug en dat dan nog op de dag dat ik mijn eerste examen moest afleggen. Over dat examen zal ik zelf nog niet beginnen, door omstandigheden zou het zelf kunnen dat ik geen tweede zit kans heb en dus automatisch volgend jaar een extra vak zal hebben. Dit legt extra druk want ik heb al 3 herex en dus kan ik niet nog extra studiepunten missen. Goed, waar ik het dus eigenlijk wou over hebben is Sportacus. Die jongen heeft een groot talent om moeilijke dagen nog moeilijker te maken. Ik zat bij mijn vriendinnen tussen de 2 delen van het examen door, waar zou ik anders zitten? Sportacus heeft door enkele gebeurtenissen niet zoveel vrienden meer in onze klas en dus heeft hij niet zo heel veel andere opties, buiten bij mij komen. Ik tollereer dat omdat ik weet dat ik een grote schuld tref in zijn situatie. Door mijn uitlatingen over hoe grof hij was bij het dumpen, hebben enkelen zich aan mijn kant geschaard. Anderen heeft hij zelf tegen zich in het harnas gejaagt. Hij moest er alleen weer over gaan! In mijn haar wrijven, hand op mijn been, op mijn schouder, in mijn zij porren en uiteindelijk zelf mij op zijn knie trekken. Ik heb hem snel afgeweerd, maar ben er toch niet goed van. Ondanks alles zag hij er verrukkelijk uit vandaag.
Bij het vertellen van die feiten aan "de jongens" was er dus maar één oplossing. Een avondje stappen. Wegens examens zullen we dus niet echt uitgaan maar slechts een avond op café doorbrengen. Tijdens de examens lijkt dat al een wervelend avontuur. Gelukkig kan ik altijd tellen op mijn jongens. Het zijn misschien 3 seuten, maar ze zijn de beste seuten van heel de wereld!
Trouwens, een van mijn seuten gaat voor een politieke carriere. Bij zijn eerste zet in de wereld van de politiek mag hij al direct op een 3e plaats in de lijst, als vernieuwend jong gezicht natuurlijk. Ja, een politieker laat geen enkele kans liggen. Ik ben benieuwd naar wat het voor hem zal worden. Ik duim en stem natuurlijk voor hem. Jammer kan ik hier geen propaganda maken.
Bij deze ga ik me dus opfrissen voor een avondje vergeten. Geen nood, ik zal op tijd thuis zijn voor het studeren morgen. XX S.
20 en meer
