12-02-2012 om 18:06 geschreven door selena

Gisteren had ik zonder overdrijven de schrik van mijn leven. Mijn vader was zijn collega naar huis gaan brengen, om nadien met mama naar een vergadering te gaan. Dus waren de kinderen ( waaronder ik zelf) alleen thuis. Sowieso kunnen er 1000 dingen mis gaan als je kinderen alleen thuis laat. Je weet als ouder nooit zeker wat en hoe je alles gaat terug vinden. Om een of andere reden ging ik naar boven, op de trap ontdekte ik een gas geur. Mijn broer heeft dankzij technische opleiding toch wat meer ervaring met zo’n dingen als ik, dus vroeg ik zijn mening. Hij was het met me eens, duidelijk een gasgeur in de gang. Dus met z’n tweetjes naar beneden om eens te gaan kijken hoe het daar was. Direct bij het openen van de veranda was het helemaal duidelijk, nog veel meer gas! Eerst kon ik papa niet bereiken, pas na veel proberen kreeg ik hem eindelijk aan de lijn. Hij verwees me naar ons adressen boekje (daar vertel ik straks wel verder over). Dus ik belde naar de mensen van eandis, de mensen die dus zorgen voor het repareren van gaslekken. Eerst moest ik nog een paar keer door verwezen! Ze verzekerde me dat de reparateur een kwartier of half uurtje op zich zou laten wachten. Toch heeft deze man er zeker een uur over gedaan om tot bij ons thuis te komen. Dat uur was vermoedelijk het angstigste uur van mijn leven. De hele tijd was ik bang dat er toch iets mis zou gaan en ons huis de lucht in zou vliegen. Ik heb liggen bidden, huilen, wanhopen, zo’n beetje alles wat mogelijk is. Gek eigenlijk hoe bang ik ben van zo’n situaties. Het is niet dat er zo vaak een huis werkelijk ontploft door een gaslek, dus het was vast nergens voor nodig. Alleen zijn de mensen die ik graag zie en die belangrijk voor mij zijn momenteel heel ver weg. Sommige zijn sowieso altijd ver weg, maar Sportacus zit momenteel in Finland en Tinkerbel in Polen. Ik wist niet goed wat ik moest doen, heb getwijfeld om hen een berichtje te sturen. Gelukkig bedacht ik op tijd dat het noodlot niet zou toeslaan en heb ik dat maar gelaten. Anders had ik me behoorlijk belachelijk gemaakt. Uiteindelijk kwamen de ouders thuis en de reparateur en kwam alles goed! Vandaar dat ik nog blogjes kan schrijven.

Ik sprak Apple tree daarnet op FB, toen ik haar het verhaaltje vertelde noemde ze mijn gezin het perfecte gezinnetje. We hebben alle noodnummers opgeschreven in de buurt van de telefoon. Het staat in ons “adressenboekje”, dat hebben mijn ouders al sinds hun trouwen. Alle adressen en nummers van belangrijke personen, familie, vrienden, … vind je daar in terug. Meestal wordt het gebruikt voor het schrijven van kaartjes. Dit alles gaf aan Apple tree het idee dat we een perfect gezinnetje zijn. Dat zet een mens aan het denken, maar misschien heeft ze wel wat gelijk. Naar de buiten wereld naar toe zijn we over perfect. Mensen in onze omgeving verwachten toch heel wat van ons. Bovendien zijn we vaak met het hele gezin in de kerk, dat zegt iedereen vast genoeg. Eigenlijk doen we ook best veel om de schijn op te houden hoor. Vaak hebben we knallende ruzie, vervolgens gaan we de deur uit en iedereen lacht, is vrolijk en we zien elkaar weer graag. Soms staan we nog te roepen net voor we de auto uit stappen. Het is een gekke situatie. Ik denk dat als je mijn gezin zou zien, je nog zou verschieten. De 3 vrouwen (mama, zus en ik) lijken ontzettend hard op elkaar. Iedereen is sociaal geëngageerd in ons gezin en veel van de dingen doen we dan ook samen. Dus ja Apple tree, je hebt gelijk. Wij zijn het perfecte gezinnetje. Perfect genoeg voor mij trouwens!

XX S.

10-02-2012 om 17:40 geschreven door selena

Volgens mij heb ik enkele problemen met vertrouwen. Ik heb het dan niet alleen over zelfvertrouwen, eerder over het vertrouwen van andere mensen. Normaal gezien maak ik me daar niet echt zorgen over. Het feit dat ik mijn hersenspinsels op internet zet en niet persoonlijk tegen mijn vrienden, moet al iets bewijzen. Laten we dan ook zeggen dat ik niet echt weet wat echte vrienden zijn. Eigenlijk heb ik me daar nog nooit aan gestoord. Ik heb enkele vrienden over internet waar ik heel veel, bijna alles, tegen kan zeggen. Dan heb ik ook nog jullie natuurlijk, mijn lezers. Is dat zielig? Dat zou kunnen, maar dat stoort me niet.
Mijn mijn lieven loopt het meestal, nu ik dat achteraf bekijk, fout op het vlak van vertrouwen. Het komt er dan vooral op neer dat ik hun wantrouw, denk dat ze me bedriegen en dat raken de mensen beu. Dan gaan ze op zoek naar een ander. Stoort me dat? Even min als het vorige! Natuurlijk vind ik dat zij fout zijn en ik alleen maar het slachtoffer ben. In mijn ogen is er op dat vlak dan ook niets mis met mij.

Vanavond echter kwam ik op een gebeurtenis waar ik me wel zorgen om maak. Mijn vader vroeg een vrouwelijke collega voor een etentje bij ons thuis. Het is zeker niet de eerste keer dat die vrouw komt eten. Alleen kon ik het deze keer niet zo vertrouwen. Gek genoeg begon ik me af te vragen wat hij met die vrouw deed. Alsof mijn papa echt in staat zou zijn mijn mama te bedriegen. Ik weet dat het naïf is en dat hij niet de eerste man zou zijn. Toch wil ik van mijn papa wel het beste denken.

Waar ik nu vooral mee zit, is de vraag: Waar komen die problemen vandaan?" Ik ben altijd in een zeer goed gezin opgevoed. Mijn ouders zijn de slechtste echt niet, dat mag je niet denken. Natuurlijk klaag ik echt ontzettend veel over hen, maar wat verwacht je, ik ben ook maar een kind. Dat puberen deed er geen goed aan. Ik vind het ontzettend gek dat ik zo'n problemen met vertrouwen heb, zo ben ik niet opgevoed.
Vroeger hield ik van sociaal contact en nu praat ik liever met mensen over het internet... Het liefst van al gooi ik mijn gedachten, problemen en oplossingen het internet op. Ergens begin ik me af te vragen of dat niet een beetje ziekelijk is.

XX S.

08-02-2012 om 20:36 geschreven door selena

Geef toe, moest je me bezig zien bij ons in het dorp, je zou nogal denken. Nu kwam ik in aanvaring (weer ander woord dan discussie) met mijn opa. Hij vond dat ik beter zou een voorbeeld nemen aan mijn nicht. Die is leiding in de chiro en zet zich tenminste in in het dorp. Ook heeft ze een weekend job, ze weet wat echt belangrijk is in het leven.
Ik vraag me af of ik het niet gedroomd heb. We kunnen stellen dat ik een grootvader heb die zijn kleindochter liever geld ziet verdienen dan zich belangeloos inzetten. Ook vinden ze chiro een grotere inzet dat geloof doorgeven of al mijn dingen voor de kerk. Ik heb ondertussen al van de mama te horen gekregen dat ik daar geen waarde aan moet hechten. Blijkbaar heeft opa altijd al een betere band gehad met mijn tante dan met mijn mama. Ons mama komt dan ook beter overeen met haar moeder. Zo gaat dat daar. Nu vind mijn oma dus alles wat ik doe geweldig en mijn opa alles wat mijn nicht doet. Het is een vreemde wereld.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is... Zo'n prachtige model dochter als ik, mag best wel eens slecht gehumeurd zijn...

Dit gezegd zijnde ga ik terug naar mijn taakjes die verwacht worden van zo'n model dochter.
XX S.

04-02-2012 om 19:54 geschreven door selena

Dit weekend had ik een vormsel-viering voor mijn neefje. Misschien ben ik ouderwets opgevoed en zoals jullie weten ben ik zelf ook wel echt gelovig. Christelijk laat ik zeggen... Katholiek, daar ben ik nog niet helemaal uit. Aangezien het daar een viering is met schandalig veel volk, zat ik samen met mijn moeder en broer redelijk achteraan. Mijn vader is peter, die mocht vooraan zitten. Op het moment dat de vormheer de vormelingen vormde of terwijl de hostie werd uitgedeeld, zat er een clubje achter mij gewoon te babbelen. Niet zo even snel iets zeggen op een fluistertoon. Ze hadden zich met 4 of 6 echt naar elkaar toe gedraaid, (de achterste rij met zijn gezicht naar achter) het praten was ook op een gewone toon. Zo luid dat wij zelfs perfect konden verstaan wat ze aan het vertellen waren. Het ging over alle ditjes en datjes uit hun leven. Een gesprek alsof ze op café zaten.
Verschrikkelijk! Ik verwacht wel enkele eerlijke meningen, op mail of als reactie, als facebook bericht. :) Ben ik nu een ouderwetse zaag? Of zijn bejaarden die luid op praten tijdens een vormselviering wel oké? Hoe moeten hun kleinkinderen zich gevoeld hebben?! Half de kerk zat aan de koffieklets. Leuk is dat voor dat hoopje 12jarigen, niemand had dus werkelijk interesse in hun.

Laat je ongezouten mening maar komen.

XX S.

30-01-2012 om 14:05 geschreven door selena

Mijn dagje vandaag is weer niet zo goed. Door omstandigheden ben ik onder het winkelen uitgeraakt. Dat is een zeer goede zaak, want ik had vermoedelijk de hele weg gehuild. Hoewel de weegschaal zegt dat ik niet verdikt of vermagerd ben, voel ik me ontzettend dik. Gisteren heb ik een glas porto gedronken en wat mee chips gegeten. Normaal gezien kan ik daar wel mee om, maar deze morgen voelde ik me alsof ik een walrus was. Mijn ogen werden getrokken naar al de huidplooien en bandjes. Plots zag ik mezelf als zo iemand uit een reeks als "eat yourself sexy" of "obese". De angst sloeg me rond het hart. Vandaar dat ik blij ben dat ik niet kon gaan shoppen, maar kon sporten! Mijn zus ging namelijk met mama en papa naar de sit in beurs in Gent. Ik heb dus wel meer als anders gesport, maar ik zou liever niet stoppen. Heb het gevoel dat zelf een uur niet goed genoeg was, ik wil mijn lichaam verder pushen. Slecht gevoel all the way dus.

Mijn ouders kwam thuis, met de zus, en ik kreeg opmerking dat ik de bel niet had horen gaan en er een vriendin van mijn zus al even voor de deur stond. Zelf was ik dus eten aan het maken zodat de rest alleen zijn voeten onder tafel moest zetten. Alles had ik gedaan, zelf de tafel gedekt! Wat een gigantisch probleem dat ik dan ook niet de bel had gehoord. Excuseer, mijn broer zat op zijn kamer gewoon te internetten, porno te kijken of andere lulligheid. Denk je dat één iemand ook maar naar hem gekeken heeft, neen, allemaal mijn fout!
Dus humeur nog slechter. Vervolgens begint mijn zus te vertellen over een nieuwe studie richting die ze heeft leren kennen. Het moet vast zeer interessant zijn, maar ik ken vooral minder slimme mensen die deze richting volgen. Natuurlijk wil ik niet dat ze niet kan doen wat ze graag doet! Alleen had zij iets ambitieuzere plannen, dacht ik.
Krijg ik ook nog eens een douche over me heen dat ik de mensen rondom mij niets gun. Dat ik alleen maar uit ben op eigen plezier en ik de andere niet blij wil maken.
Ben ik echt zo gemeen? Ik weet dat ik mezelf niet zo gelukkig voel, maar doe ik dan echt zo naar tegen andere mensen. Ik dacht dat ik een aardig persoon was, dat ik mezelf wegcijferde voor andere mensen. Nu begin ik ineens te denken dat ze gelijk heeft. Natuurlijk cijfer ik me soms weg, maar dan achteraf geef ik de andere op hun kop dat ze niet zoveel doen als ik. Of als mijn zus weer eens vanalles krijgt van mijn ouders, ben ik jaloers. Ik zou niet jaloers mogen zijn. Want ik krijg genoeg voor mezelf. Mijn leven draait inderdaad altijd rond mij. Altijd over hoe goed of hoe slecht ik iets doe... Ik ben zelf zo ego centrisch dat ik blog over mijn leven, terwijl het eigenlijk maar weinig inhoud heeft.

Hoe maak ik zoiets goed? Mijn zus gaat altijd denken dat ik haar niet graag optimistisch zie. Wat maakt het trouwens ook uit wat ze gaat studeren? Al volgt ze een studie voor vuilnisman, als dat haar gelukkig maakt. Ja, dan moet ik maar blij zijn voor haar.

Wat een stomme toestanden ook allemaal! Positief puntje van de dag, ik heb iets nieuws lekkers ontdekt! Chili con carne! Niet mijn lievelingsgerecht ofzo, maar toch verdomd lekker en zeker het proberen waard.

Het wordt trouwens tijd dat ik nog eens verder werk aan mijn 101 things to do! Misschien dat ik daar weer gelukkiger van word. Het is een wilde gok, maar wie weet levert het me nog iets op.

XX S.

28-01-2012 om 14:59 geschreven door selena

27-01-2012 om 09:32 geschreven door selena

Vraag me niet vanwaar het juist komt, maar mijn euforische gevoel blijft een beetje hangen. Niet dat alles even goed gaat, alleen kunnen de negatieve dingen me niet zo hard raken. Gisteren ben ik dan ook met een oude vriendin gaan uit eten en ik voelde me goed. Ik kon iets lekker eten, zonder te bingen en zonder me schuldig te voelen. Gewoon goed een bord leeg eten en genieten. Nadien kon ik me nog een glaasje wijn riskeren zelf en ook dat was genieten. De vriendin en ik hadden ook een geweldige babbel, over verleden, problemen, gelukzalig gevoel, toekomstplanne... Alles passeerde de revue. Uiteindelijk zijn we dan ook echt als allerlaatste het restaurant buiten gegaan, wat moet de uitbater ons gehaat hebben.

Deze ochtend ben ik dus nog een keer gaan rijden en ook dat had goede gevolgen. Papa en ik hebben niet eens één keer ruzie gemaakt. Wel wat gekke toestanden onderweg, waarbij ik bijna een paal raakte. Toch is papa kalm gebleven, en dat is echt niet van zijn gewoontes. Dus ik denk dat ik daar zeer tevreden over mag zijn. Niemand aangereden en geen schade aan de wagen, terwijl ik toch snelheden haalde tot 60 km/uur. Dat mag je bekijken als een geslaagd ritje.

Enig probleempje, het is maandag. Dat betekend dat ik moest beginnen aan het ordenen van mijn leven. Ik heb al op mijn "to do-lijstje" gezet welke van de mini-taken ik moet uitvoeren om dat te bekomen. Alleen betrap ik mezelf er op dat ik liever eerst de andere taken op mijn lijstje doe. Het opruimen van mijn kamer is echt nodig. Alleen betekend dat, dat ik de herinneringen aan Mark ook min of meer in een doos steek en weg leg. Misschien doe ik niet alles weg, maar momenteel lijkt het alsof we nog samen zijn. Dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien moet ik beginnen met schapje per schapje, de plankjes aan mijn muur op te kuisen. Als daar de brol verdwenen is, dan kan ik doorgaan naar de grond, ... Mijn kamer opruimen is een project van lange adem.

Waar ik dan alleen nog maar op kan hopen is dat mijn euforisch gevoel blijft hangen tot zaterdag. Dan wil papa ons namelijk uit winkelen nemen. Dat betekend dat ik tegen dan een lijstje moet hebben van alle kleren die ik nodig zou hebben. Ik moet dan al tenminste mijn kledingkast opgeruimd hebben. Ook dat kan heel wat tijd vragen. De kleding die ik weg gooi, gaat ook direct naar spullenhulp. Dan krijgen ze tenminste een goed 2e leven! Daar staat ons mama wel op. Natuurlijk is de tweedehandswinkel ook goed, het hangt er een beetje van af hoe veel het is. Want ja, met 2 tshirten en een trui rijd je niet naar televil!

Nu dat allemaal de wereld in gegooit is, ga ik eens beginnen aan de dagtaken.
XX S.

23-01-2012 om 14:40 geschreven door selena

Ik ben een watje, een woes en alle andere mogelijkheden. Daarom ben ik op zoek naar lef. Ik vraag me af of je dat kan laten inspuiten, laten transplanteren, in nemen in pilletjes, ... Alle mogelijkheden zijn goed. Wanneer de nood het hoogst is, heiligt het doel de middelen.

Gisteren liep ik gezellig over de nieuwstraat naar huis. Ik had net samen met mijn vriendinnen ontzettend veel pizza stukken naar binnen gestoken in de pizza hut. (Je moet het even kaderen, we hadden net ons moeilijkste en laatste examen achter de rug) Samen met Tinkerbell en voetbalvrouw heb ik mezelf eens laten gaan. Soms doen we dat wel eens. Die momentjes gaan dan gepaard met "happy ramblings" en alle miserie van de wereld. Dat dan nog door elkaar. Echt een vriendinnen momentje.
Dus, ik liep op mijn eentje richting de metro. Onderweg word ik tegen gehouden door zo'n kerel die reclame maakt voor een of ander goed doel. Normaal gezien wimpel ik die mensen direct af. Ik heb de goede doelen die ik steun, en daar ben  ik zeer tevreden mee. Voor deze man wou ik wel een uitzondering maken, aangezien hij erg good looking was. Hij begon dus ook helemaal niet over zijn goed doel. Die jongen vond mij vermoedelijk ook niet mis, want hij sloeg gewoon een praatje. Geen idee meer waar over het allemaal ging, het waren gewoon wat ditjes en datjes. Na een paar minuten, vroeg die man mijn GSM nummer en naam. Om eens te daten. Dan kreeg ik ineens schrik. Wat als hij een pervert was, wat als hij niet zo leuk is en me gaat stalken, wat als hij me na een date ombrengt, ...? Dus kreeg de man mijn nummer niet en liep ik gewoon door. Dat ik achteraf mezelf rot voelde vanwege die beslissing hoef ik vast niet duidelijk te maken. Vandaar mijn zoektocht naar lef. Als ik nooit risico's durf nemen ga ik nooit echt alles uit mijn leven halen zeker? Langs de andere kant maakt mijn verstand me duidelijk, als je veel risico's neemt, zou je wel eens niet zo lang kunnen leven.
Laten we concluderen, ik ben een angstluis.

Straks moet ik met de mama naar een verjaardagsfeestje van haar vriendin. Gelukkig is die haar dochter als een zusje voor mij. Want met de andere genodigden kan ik het ook niet echt vinden. Die vriendin van de mama schreeuwt ook al jaren dat ze op dieet gaat. Dus je zou verwachten dat het eten daar gezond zal zijn? Niets is minder waar. Volgens mij is ze tijdens haar dieet nog verdikt!
Wees gerust, ik heb wat meer sport op de planning gezet.

Normaal ging ik vandaag wat rusten en niets doen eh. Weet je nog? Ook niets van aan, ik ben om 9.30 al opgestaan en al aan de slag met het ordenen van de kamer. Ja hoor, heb mezelf verbaasd. Vandaar dat ik het even een vermeldig wou geven. Ja, een mens mag trots zijn als hij zijn luiheid overwint.

XX S.

21-01-2012 om 13:48 geschreven door selena

19-01-2012 om 10:14 geschreven door selena