Met schaamrood op de wangen schrijf ik dit bericht. Het is echt weken geleden dat ik me hier nog aanmelde en graag wil ik daar een goede reden voor hebben, maar die heb ik niet. De laatste weken draaide mijn leven niet rond mezelf en dus vond ik het niet gepast te schrijven.
Een vriendin raakte haar vader kwijt, een andere raakte haar lief kwijt, nog iemand moest omgaan met een zwaar zieke oma, samen gaan wonen, ... Ik heb aandacht geschonken aan iedereen, behalve mezelf en de mensen die er niet uitdrukkelijk om vroegen.
Moest er dus iemand zijn die zich verwaarloost voelt door mij, dan zou ik me graag bij deze willen excuseren. Ik heb dan ook ingezien dat het zo niet kan blijven duren. Op een bepaald moment moet ik stoppen met weglopen van mezelf en moet ik de confrontatie aan gaan. Geen beter moment voor zo'n inzicht dan het begin van de blok.
Om te beginnen met blokken heb ik dus een planning gemaakt samen met de ombudsdienst vrouw van mijn school. Daar moet ik me nu alleen nog maar aan houden. Om mezelf wat druk op te leggen, vroeg ze me om elke dag bij te houden tussen welke uren ik gewerkt heb en wat ik juist gedaan heb. Zo kan ik naar gelang de blok vordert mijn uren aanpassen of mijn tempo proberen op te drijven. Persoonlijk vind ik dat nog niet zo'n slecht idee en dus gaat ook de mama mee opvolgen dat ik mijn uren noteer.
Voor ik aan het echte werk kan beginnen moet ik natuurlijk nog door de feesten door. Het begint morgen avond al met een familie feest bij mijn grootouders en jullie weten denk ik wel hoe gek ik daar op ben. Eigenlijk vormt mijn familie niet echt een probleem, niet iedereen is echt sympathiek maar er doen zich ook geen grote gevechten voor. Toch kijk ik er elke keer weer zwaar tegen op om daar met z'n allen samen te zijn. Gelukkig hebben we de 25e afgesproken met een bevriende familie, daar kan ik niets op tegen hebben. Het is alsof je Kerst viert met de familie die je wel echt graag ziet.
Naast al deze feest perikelen ben ik ook nog aan een projectje begonnen. Ondertussen ben ik beginnen meewerken aan de blog van een vriendin. Voorlopig probeer ik om elke woensdag iets over eten te posten. Ik ben benieuwd hoe dat uit draait.
Zo, ik kruip achter mijn bureau en begin weer met het leven mijn eigen leven... Ik zie wel waar dat me brengt.
Eergisteren zat ik nog eens in de les met Tinkerbell. De laatste tijd zien we elkaar zo vaak niet meer omdat zij stage loopt en nog wat vakken moet slagen voor ik aan die stage kan beginnen. Wij zijn nogal nieuwsgierig en schamen ons voor niet te veel, en dus sloeg ik haar agenda open. Elke woensdag plakt er zo'n stickertje met "me-time" of iets daar aan gerelateerd. Zij slaagt er dus in om één volledige dag in de week na de stage uren niets meer te doen. Zij blijft gezellig thuis, gaat op haar eentje naar de film, ... Ze doet iets om enkel en alleen zichzelf te plezieren. Gezellig dacht ik bij mezelf, dat wil ik ook wel.
Tot ik tot de vaststelling kwam dat het door mijn hobby's en avondvullers praktisch onmogelijk wordt. Mijn me-time is het doucheke dat ik neem tussen 7 en 7.15! Het is het momentje waarop ik 's avonds alleen in de keuken de aardappelen schil, op de metro in mijn boek lees en zelfs het momentje waarop ik met vrienden weg ben.
Vanavond ga ik met een goede vriendin uit eten. We hebben nog weinig gemeenschappelijk en elk van ons heeft andere, betere vrienden. Alleen, zo 1 keer om de 2 maand en zeker met verjaardagen komen we nog eens samen. Dus vanavond, een week na datum, gaan we eten voor mijn verjaardag. De laatste jaren worden er zelfs niet eens nog cadeau's gegeven. Ik maakte een schitterende taart voor haar verjaardag en ik weet niet wat ik nu zal ontvangen. "Niets" is een goede kanshebber. Ik kijk er niet echt naar uit en het enige waar ik zo aan denk is dat ik Code 37 zou kunnen missen. Gelukkig is zij ook een trouwe kijker en zullen we dus na het uitje samen tv kijken.
Beter is dat we een nieuw restaurant gaan uittesten, en nieuwe dingen maken een avond altijd leuker.
Laten we hopen dat ik tegen vanavond wat positiever ben!
De dokter wist het niet. Het zou herpes kunnen zijn, maar dat betwijfelt ze, want dat ziet er zo niet echt uit. Het kan een contact allergie zijn, een irritatie, een schimmel, een bacterie...
Ik denk dat het gewoon alle ziekte mogelijkheden zijn. Niet echt een geruststelling en absoluut geen oplossing.
Blijkbaar moet ik eens vaker buiten komen. Gisteren stond ik te wachten aan de bushalte en zoals dat gaat met de lijn was de bus wat te laat. Aan de halte stond een vader met een zoontje, een jongen van 15 en ik. Zoals dat gaat begint iedereen wat te morren en zo is het gesprek gestart. Die 15-jarige verteld blijkbaar graag over zichzelf, maar de vader is franstalig en begrijpt niet alle woorden. Daar kom ik dan op het toneel en ik vertaal enkele woorden van het Nederlands naar het Frans en omgekeerd. Bij het opstappen gaat de vader met zijn zoon gewoon ergens zitten. Ik knik; maar ga op een een andere plaats zitten. De 15-jarige komt echter naast mij zitten en begint zijn verhaal. Hij zit op dit moment in een leefgroep, heeft een verleden met misbruik, een vader in de gevangenis, zijn moeder verdraagt hem niet een volledige week, hij is al meermaals van school gestuurd, ...
Ik weet praktisch alles, behalve dan zijn naam.
Nadien liep ik naar school en was er een man die mijn GSM nummer graag wou. Niet dat ik daar op in ga, maar hij begon met een compliment over mijn ogen en dat wordt toch geapprecieerd. Volgens die man heb ik mooie ogen en het mag dan cliché zijn, maar ik kon het echt gebruiken.
De jongen gaf me het gevoel dat ik nuttig ben en de man gaf me het gevoel dat ik nog mooi ben ook.
Wat me wel een probleempje geeft is dat ik iets vreemd heb op mijn lippen. Mijn lippen staan vol met mini blaasjes. Het eerste waar je aan denkt bij blaasjes op de lippen, juist ja. Herpes. Het ziet er alleen niet uit zoals koortsblazen. Ze zijn echt ontzettend klein en zouden er 100 kunnen zijn.
Paniek in mijn hoofd. Wat als het een soa vorm herpes is? Iets wat ik zelfs niet blog is mijn seksleven. Nu vrees ik dat het wel op tafel zal komen. Als het seksueel overdraagbaar is, dan moet ik toegeven en breng ik mensen in gevaar. Op dit moment heb ik twee seksuele relaties, met 2 personen die elk nog een eigen relatie hebben. Dit is eigenlijk echt niet oké.
Binnen uurtje zit ik bij de dokter, ik hou jullie op de hoogte.
Er zijn de laatste dagen niet veel dingen geweest om over te bloggen. Elke dag lijkt een hindernis. 's Morgens lig ik veel liever in bed, maar ook 's middag of 's avonds zou ik daar graag zijn. De meeste dingen die op mijn lijstje stonden heb ik gewoon niet uitgevoerd. In mijn sluimer toestand heb ik ook anderen teleurgesteld. Een vriendin had gevraagd om samen met haar wat te schrijven. In mijn enthousiasme dacht ik direct dat ik de vaste taak wel aan kon, maar na wat denken en negatieve commentaar van mijn ouders moest ik toegeven dat het te veel zou kunnen zijn. Dus stelde ik voor dat ik freelance zou schrijven en van tijd tot tijd een aanvulling zou maken. Op die manier kon ik mijn schrijven naar mijn hand zetten, leek me ideaal.
Deze vakantie wou ik graag één of twee stukjes schrijven, maar er is niets van ingekomen.
Ik probeer me recht te trekken. Ik wil er tegen aan gaan. Ik wil het einde halen.
Op school is de hele roddelmolen aan het draaien gegaan. Aangezien ik in een opleiding zit waar dik 90% van de leerlingen een meisje is, is dat niet zo vreemd. De dames (inclusief ikzelf) vinden altijd wel iets om over te praten, of de feiten nu correct zijn of niet dat doet ons niet zo veel. Nu vind ik het echter toch een moeilijke situatie. Een van de weinige mannen uit onze opleiding blijkt niet volkomen eerlijk te zijn. Hoe meer de meisjes met elkaar praten hoe vaker ze merken dat twee personen telkens een andere versie te horen kregen. Tegen de ene zegt hij dat hij geen zin had, tegen de andere dat hij ziek was, nog een ander kreeg te horen dat hij uit was met zijn lief, ... Zo gaat het maar door. Natuurlijk wil iedereen daar het fijne van weten, maar dat is allemaal zo moeilijk. Stiekem wil ik gewoon op hem afstappen en hem confronteren. Ik ben zelf wel een drama queen, maar ik hou er niet van dat mensen zo'n toestanden in stand houden. Het zou zo snel en zo gemakkelijk opgehelderd kunnen worden. Ondertussen is er ook een meisje echt gekwetst geraakt. Zij achtte zichzelf een van zijn betere vriendinnen, maar hij liet haar op een avond staan en zei dat hij onverwacht met zijn lief uit was, terwijl hij tegen iemand anders zei dat hij geen zin had met haar uit te gaan. Van zo'n dingen wordt ik vreselijk kwaad. Waar haalt die kerel het lef vandaan om zoiets te zeggen? Wellicht wil hij stoerder overkomen dan hij is, maar dan mag je toch niet zomaar mensen gaan kwetsen?
Ik ga dus proberen om één dezer dagen mijn stoute schoenen aan te trekken en op hem af te stappen. Mijn hart versneld al een slag als ik het typ, maar ik wil het niet zomaar laten passeren. Eén grote leugenaar binnen mijn richting is eigenlijk genoeg. In het eerste hadden we dat meisje dat zogezegd mishandeld werd en nu doet Sportacus al het liegen voor de hele school. We kunnen dat dus best missen. Ik wil gewoon weten hoe de vork in de steel zit.
Dat ik hem op dit liegen zal aanspreken is een speciale gebeurtenis. Ik wil al langer dan vandaag mensen gewoon zeggen wat ik te zeggen heb. Meestal ben ik dan net iets te verlegen om dit ook werkelijk in hun gezicht te zeggen, maar het kan toch niet blijven duren? Nu ik eindelijk mezelf aan het veranderen ben, moet ik de lijn maar doortrekken op alle vlakken! XX S.
Gisteren was het een dag vol politiek. Ik hield zeker onze gemeente politiek in de gaten aangezien er heel wat extra drama was in mijn gemeente. We hadden een blauwe burgemeester en die zou officieel uittreden. Hij is ondertussen eind de 70 en wou de jongere garde aan de macht laten komen. Nadat die officiële statement gemaakt was, de burgemeester lijstduwer werd en de affiches opgehangen waren, heeft hij dat teruggetrokken. Uiteindelijk kregen we meermaals een brief waarin hij verklaarde dat hij graag nogmaals burgemeester wou zijn en dat hij die taak zou opnemen als de kiezer een goed signaal gaf.
Persoonlijk vind ik dit werkelijk laag, hij heeft het vertrouwen van zijn partijleden geschonden. Ook wij als kiezer zijn in de war gebracht, je weet toch niet wat hij nu werkelijk wilt. Behalve dan dat hij graag nog het loon van de burgemeester wil.
Waar mijn onbegrip voornamelijk vandaan komt, is dat hij de populairste werd! Het grootste aandeel van de kiezers uit mijn dorp hebben hub voorkeursstem aan hem gegeven. Na zo'n achterbakse actie kon ik dit werkelijk niet begrijpen. De mensen moeten toch inzien dat wat hij doet verre van correct is.
Nu start echter een heel ander circus. Alle andere partijen gaan nu proberen een coalitie te vormen en zo de oude burgemeester aan de kant te kunnen schuiven. Ik hou het nu ook nog op "proberen" aangezien de man precies veel kan realiseren. Als we geluk hebben is zijn eigen partij ook niet zo gelukkig met hem!
Het is toch niet te begrijpen hoe die politieke heisa de mensen in de draai houdt. Uiteindelijk heb ik het gevoel dat mijn stem weinig uitgemaakt heeft. Als het hier een beetje goed draait, dan zit mijn stem natuurlijk echt aan de macht. Laat ik daar op hopen.
Nu ben ik helemaal trots op mezelf! Gisteren was dus de Disney marathon met de meisjes uit mijn klas. De hele avond bestond uit snacks, daar kon ik echt niet onder uit. Er was buiten de gewone film snack ook nog tiramisu en cake voorzien. Vanuit mijn schaamte kon ik mezelf er niet toe krijgen om zelf eten mee te nemen. Er waren meerdere mensen die vonden dat het mijn goed recht was om een gezonde maaltijd te koken en die daar op te warmen. Persoonlijk zou ik erg gekwetst zijn indien iemand bij mij zou komen voor een avond en die zou eigen eten mee brengen. (Bij mij zou je wel nooit alleen maar ongezond kunnen eten) Vandaar dat ik me al op het ergste voorbereide en voor ik vertrok zeker mijn portie fruit gegeten had.
Tijdens het film kijken zelf heb ik enkel de beleefdheid stukjes gegeten. Niet meer dan een dun plakje cake, de helft van het stukje tiramisu dat de andere eten, popcorn slechts 2 handjes, ... Tegen de tijd van het avond eten kon ik de andere genodigden, de gastvrouw overtuigen dat er ook een echte maaltijd moest volgen. (Natuurlijk heel subtiel) Niet dat we echt een groenten soepje gegeten hebben, maar we zijn dan pizza gaan halen. Ik moet toegeven dat het niet mijn eerste keuze was, maar dat vult al meer dan wat ik daarvoor gegeten had. Na 4 stukken van een large pizza ben ik er mee gestopt. Je kent me, ik zou meer van zo'n pizza binnen kunnen krijgen.
Voor de meesten onder jullie klinkt dat eetpatroon misschien totaal normaal, andere onder jullie zouden misschien niets gegeten hebben. Voor mij is dit echter een overwinning. Niet alleen kan ik mezelf volproppen als ik me niet goed voel, maar als ik eten zie word ik daar automatisch naar toe getrokken. Eten is zo iets moeilijk. Het kan mensen echt in de ban houden, mij inclusief.
Ik besef ook dat ik alleen maar mijn obsessie moet omdraaien. Gelukkig ben ik de laatste tijd niet zo ongelukkig. Iemand vertelde me dat ik alleen maar de klik moest maken en mezelf zeggen dat sporten een beloning is. Het is precies gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat ik het helemaal goed blijf doen de komende maanden. Het is dan ook ontzettend belangrijk
Al 2 jaar ben ik op zoek naar de vrouw die ik zou willen zijn en eergisteren kwam ze ineens tot mij. Dankzij flair had ik een bon voor de pumps bij Torfs. Op mijn verzoek reed mijn papa dus met mij naar de Torfs op zoek naar de juist pump. Eigenlijk wou ik de donker blauwe kopen. Die kon ik dan combineren met donkerblauwe kousen. Een beetje gewaagder dan wat ik op dit moment draag. Want ik moet eerlijk zijn, ik ben een kleding seut. Na heel wat wikken en wegen heb ik de rode pumps gekocht. Ik denk dat rood schoeisel gewaagd genoeg voor dit moment. Ik heb wat mooie zwart wit kleedjes die schitterend zouden staan met rode pumps, alleen moet ik nog 17 kilo kwijt voor ik in die kleedjes pas.
Na dat ik in de Torfs een paar pumps gekocht had, nam de papa mij nog mee naar brantano aangezien het daar het einde van de periode met de bonnetjes was. Ik wou eigenlijk nog een extra handtas. Ik heb enkele "duurdere" en nu wou ik de collectie wat uitbreiden, maar de ouders zien die extra prijzen niet zitten. De handtas van mijn voorkeur was er niet, maar ik heb nog een paar enkelbotjes gekocht. Ze zijn lichtbruin, net iets donkerder dan cognac en ze lijken een beetje op cowboy laarsjes. Zelfs mijn zus en mijn fashion vriendinnen vonden het mooi.
Dus daar ben ik dan. Voor de eerste keer in mijn leven had ik plezier in het aankopen van schoenen en ik heb er nog mooie uitgekozen ook. Misschien zegt het aan velen onder jullie niets, maar de voldoening die ik haal uit plezierig schoenenshoppen betekend voor mijn heel wat. Natuurlijk, het was slechts één keer. Nu moet ik leren zorg dragen voor mijn schoenen en seizoen per seizoen een echt dames schoenenkast ontwikkelen. Misschien moet ik binnenkort eens proberen kleding te shoppen, al staat een handtas boven op het verlanglijstje.
Die eerste verandering geeft me veel goede moed voor de volgende veranderingen. Toch is het vreemd dat ik nu echt enkele veranderingen door maak. Ik was zo gewoon aan het veranderen dat het vreemd is dat het gewoon lukt.
Nu moet ik alleen mijn omgeving overtuigen dat ik ook werkelijk wil en zal afvallen. Ze denken blijkbaar dat het oké is om de hele dag snacks te eten terwijl we een film marathon houden. Je moet toegeven dat het slecht is voor iedereen, maar blijkbaar kijken ze daar niet naar. Daarnaast is het zo dat de de andere meisjes ook niet echt mager zijn en eigenlijk ook een beetje groentjes kunnen gebruiken. Alleen is het beetje moeilijk om hun daar van op de hoogte te brengen. Iemand tips, altijd welkom ;)
Ik weet dat het eigenlijk tijd is voor wat nieuwe informatie en geloof me, ik zelf heb ook nood aan iets spannend. Maar ik mezelf en jullie teleurstellen. Ik heb een leven waar namelijk niet te veel spannende dingen in gebeuren. Mijn dagen kabbelen een beetje vooruit en ik drijf gewoon wat mee. Op sommige dagen zou ik willen dat ik mezelf wat kan afremmen of versnellen, maar blijkbaar krijg je in het leven niet echt peddels mee. Gelukkig is er wel een stuurwiel om wat richting te geven, meer dan dat kan ik dus ook niet. Ik hoop er maar op dat ik mijn peddels tijdelijk kwijt ben en dat ik zelf wat meer versnelling kan brengen.
Waar ik mezelf mee ontspan in deze drukke periode is het opzoeken van organiseer methodes. Ik heb er direct meerdere gevonden en die dan ook op gelijst. Eigenlijk twijfel ik er aan om een pinterest te beginnen, dan kan ik mijn inspiratie nog organiseren ook. Alleen vind ik het een beetje vreemd en heeft niemand daar echt zaken mee. Dat resulteert dus in een eigen plakboek op de pc. Even handig als een openbaar plakboek. Nu komen de kalmeren momenten er aan en kan ik dus gerust meer doen dan enkel schoolwerk.
Ik wist al langer dat niet al mijn weken even vol zouden zijn, maar ik had er niet op gerekend dat elk vak uit het 3e jaar gegeven zou worden in de eerste twee weken. Dat wil dus zeggen dat ik de afgelopen twee weken meer op de schoolbanken zat dan ik verwacht had en dus de andere plannen wat vertraging opliepen. Nu ik echter bij DV geweest ben van de studentenvoorziening heb ik er wat meer vertrouwen in. Die vrouw gaat me helpen bij het plannen van mijn schooljaar. Ze liet me bij aanvang ook weten dat sommige andere taken ook moeten en gerust eens voorrang mogen krijgen. Het mag alleen niet zo ver gaan dat ik uiteindelijk niets meer doe voor school. Al zit dat er niet aan te komen, dankzij de voldoende druk die op mijn schouders gelegd wordt.
De receptjes die ik al jaren verzamel uit magazine's heb ik eens uit gepluisd en enkel die gehouden die ik ook ooit zal gebruiken. Dat was al een mooie stap vooruit. Voor ik dan ook mijn kast zo organiseer wil ik eerst mijn accessoire's en make-up organiseren en weggooien wat echt niet meer te gebruiken valt. Uiteindelijk kan ik met die kast nog wel voorruit maar liggen de accessoire's en make-up spulletjes wild verspreid over mijn kamer en andere delen van het huis.
Ik durf geen foto te posten van de rommel die het nu is, geloof me, ik post nog liever een naakt foto. Vanaf het moment dat alles hier wat vorm begint te krijgen wil ik graag foto's posten van hoe goed georganiseerd ik ben.
Op dit moment ben ik bezig aan een zeer zware en lastige zoektocht. De zoektocht naar HET onderwerp voor DE thesis. Jammer genoeg kom ik er maar niet uit. Mijn eerste onderwerp 'het effect van de religie van de therapeut op de therapie", erg interessant ongetwijfeld, maar er is bitter weinig over geschreven. Dus ik moet op zoek naar een volgend onderwerp. Het is allemaal zoveel op zo'n korte tijd. Normaal moest ik me daar in de vakantie mee bezig houden, maar toen waren er de herexamens waar ik al tegen moest vechten. Ja, ik ben dus echt een uitsteller!
Het moet maar eens gedaan zijn met dat uitstellen, want anders ga ik er helemaal nooit geraken.
Laat ik dus maar eens verder mijn Librisource aanspreken!
Een extraatje aan de dag is dat ons warme water dingetje niet werkt. Het regent dan ook pijpenstelen en het is niet echt een dag waarbij je huis vanzelf warmt. Ook het douchen lijkt me nu een hele opgave, maar ik moet wel proper zijn voor ik vertrek. Mama heeft net voor zichzelf water gekookt om zich mee te kunnen wassen. Misschien moet ik dat ook maar doen. Ik kan namelijk echt niet met vettige haartjes naar mijn promotor gaan!
Ik wil mij aan het begin van dit blogbericht al excuseren voor mijn veralgemening. Ik heb op dit moment slechts 2 mannen op wie ik voortga voor dit bericht en besef dat jullie niet allemaal zo zijn, indien iemand een verklaring heeft, mag je die ook altijd delen.
Mannen! De meest vreemde wezens op de aarde. Uiteindelijk zijn ze te simpel om te begrijpen. Mijn ex, Sportacus, wil opnieuw seks met mij. Natuurlijk is hij nog steeds samen met zijn nieuwe vriendin. Blijkbaar is er bij die twee wat seks te weinig en dus komt hij bij mij aankloppen. Zoals je de vorige keer kon lezen heb ik daar aan toegegeven. Nu komt er niets anders meer uit dan seks- seks - seks. De tweede kerel over wie ik het wil hebben is mijn muziekleerkracht. We zijn op een gegeven moment begonnen met wat speels geflirt, het betekend niet echt ontzettend veel. Op een bepaald moment wou hij eens afspreken en het verder laten gaan dan wat geflirt. Ik was erg benieuwd en het risico sprak me des te meer aan. Vlak voor de afspraak heeft hij zelf afgebeld, hij had blijkbaar nog iets dat moest afgewerkt worden. Ondertussen kan het ook bij hem nergens anders meer over gaan dan het hebben van seks.
Is het werkelijk zo dat wanneer je een man prikkelt dat nog het enige is waar hij aan denkt? Hoe doet een man het dan binnen een relatie?! Ik ben gerust in staat om de ene dag te flirten met iemand en de volgende dag het weer te bespreken. Blijkbaar lukt dat aan mannen niet zo goed, maar waarom?
Ik vraag me af of ze werkelijk niet in zien wat ze uitspoken. Het blijven in mijn ogen werkelijk vreemde wezen. Vreemde, geile wezens.
De eerste volledige week achter de rug. Vorig jaar had ik amper les en ik had al helemaal geen lange dagen. Dat terwijl ik dit jaar ontzettende lange dagen heb in de eerste weken. Het zit namelijk zo dat alle lessen van het 3e jaar in de eerste twee weken van het schooljaar vallen. Dus ik heb nog één verschrikkelijke week te gaan en daarna kunnen we weer op ritme komen. Naast die vele uren die we op school moeten doorbrengen, wordt er ook verwacht dat we nog heel wat taken thuis maken. Jullie hebben een beetje inzicht in mijn planning en zien dus zelf ook wel dat dit voor mij een problematische combinatie kan zijn. Zo ben ik nu ongeveer verlamd van paniek en angst. Ik zie van alles staan op mijn lijstje dat nog voor morgen gedaan zou moeten zijn (zo had ik het in gedachten). Nu ik er zeker van ben dat ik voor dit weekend te veel gepland heb, ben ik bang dat ik er niet ga geraken. Misschien was het een beetje te ambitieus om geen taken mee te nemen in de volgende week. Ik had gehoopt alles afgerond te hebben, maar daar was dus geen tijd voor. Bij deze moet ik heel mijn planning voor volgende week veranderen en dat brengt paniek en angst in mij leven.
Gelukkig had ik net gepland om alles goed te doen, beter dan de vorige keer. Ondanks mij ene planningsfoutje zit het volgens mij wel goed. Ik moet het nog onder de knie krijgen.
In verband met die paniek aanvallen heb ik dus een extra stap genomen. Uiteindelijk ben ik zo ver gekomen dat ik dus een mailtje gestuurd heb naar de vrouw die verantwoordelijk is voor mijn richting. De afgelopen jaren heeft ze me niet echt geholpen, maar ik heb ook nooit echt expliciet gevraagd wat ik nodig heb. Dus ik ga dit jaar voor die tactiek. Laten we hopen dat het ook echt verlichting brengt. Ik heb nog niet echt een mail terug gekregen, maar dat verwacht ik dan in de loop van de volgende week. Eigenlijk kijk ik er wel naar uit dat iemand me eens feedback geeft op mijn plannen en leren. Want geef toe, dat had ik al veel vroeger moeten doen.
Iets anders wat me meer moed geeft, is het feit dat ik mijn macht wat kan testen. Vrijdag heb ik Sportacus een handje geholpen bij het bedriegen van zijn vriendin. Toen ik dit aan Ikmisme liet weten, vroeg ze direct of ik er op die manier ooit zou over geraken. Belangrijkste voor mij was dat ik niet degene was die hem smeekte naar mij te komen. Neen, hij drong er bij mij op aan dat ik bij hem kwam. Waar ik dan ook voornamelijk bang voor was, is dat ik echt weer iets voor hem zou gaan voelen. Gelukkig voor mij was dat niet het geval. Nadien was ik echt niet meer opgewonden of verliefd. Het ging mij echt om de macht die ik over hem had. Uiteindelijk is dat ook een gevaarlijk spelletje, want het kan niet goed komen. Ik moet gewoon zien hoe het verder gaat en wat er nog zal komen. Alles hangt er natuurlijk ook vanaf hoe hij reageert op de gebeurtenissen. Het ziet er nu naar uit dat hij dit graag zo snel en zo vaak mogelijk herhaalt. Laten we maar afwachten of ik er een mooie serie van kan maken...
Onlangs zei iemand tegen mij dat hoe meer je tevredenheid wil, hoe minder je het hebt. Eigenlijk moet ik dan ook toegeven, het klopt. Ik ga de hele tijd op zoek naar geluk, maar zolang ik zoek vind ik het niet. Daarnaast heb je ook nog het feit dat als je al een bepaalde tevredenheid hebt, maar je nog mee wil, je opnieuw ontevreden bent met wat je hebt. Conclusie, ik zou moeten stoppen met zoeken naar tevredenheid. Probleem, hoe doe je dat. Ik voel me bijna niet tevreden met wat ik heb. Ja, ik zeg "bijna niet tevreden". Zonder twijfel ben ik tevreden dat ik gezond ben. Ook ben ik zeer blij dat mijn ouders jobs hebben, ik een gezin heb, mijn gezin om mij geeft, dat ik vrienden heb die naar me willen luisteren. Over al die dingen ben ik echt zeer tevreden. Alleen valt me nogal op dat deze dingen niet in mezelf liggen. Als ik ga kijken naar mezelf ben ik minder tevreden. Van mezelf ben ik zeker dat ik niet naar mijn volledige potentieel leef en dat doet pijn. Daarnaast zijn er zoveel dingen dat ik zou kunnen doen en ik zou zoveel meer kunnen betekenen voor de wereld. Ik baal er van dat ik niet het lef heb om geld in te zamelen en te vertrekken op een missie reis.
De vraag is dan natuurlijk weer zal die voldoening leiden tot werkelijke tevredenheid. Zal ik op het moment dat ik vermagerd ben, vallen over het feit dat ik slechts naar hoge school gegaan ben en eens ik mijn unif dan misschien afgewerkt heb, zal ik dan vallen over het feit dat ik niet in een 3e wereld land gewerkt heb?
Over die tevredenheid valt zoveel te zeggen aangezien er altijd nog een bijkomend probleem is. Wat doe je als de tevredenheid hebt? Persoonlijk ben ik een meisje dat nood heeft aan projectjes. Meer dan alleen mijn drang om mezelf te veranderen houdt mijn "dayzeroproject.com" me ook wel bezig, maar wat als mijn verandering voltooid is? Mensen die tevredenheid bereikt hebben, doen zij nog iets met het leven?
Gelukkig ben ik nog maar 21 en hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Ik denk dat ik eigenlijk wel gelukkig ben met de voorlopige stand van zaken (ik heb dan ook nog steeds niet gerookt) en dus is dat alles wat er van mij verwacht word. In mijn ogen is tevredenheid pas iets dat je moet hebben wanneer er een deel van het leven afgerond is. Als ik op mijn 30ste ontevredenheid heb over mijn leven, dan zal ik voor een probleem staan. Op die moment verwacht ik dat de toon voor mijn leven gezet is. Moest ik het fout hebben, spreek mij tegen.
Ik voel gewoon dat het voor mij nog te vroeg om me "content" te stellen met wat ik nu al heb. Misschien heb ik dat van het zoeken naar tevredenheid fout geïnterpreteerd, maar er kan nooit bedoeld worden dat je je direct tevreden moet stellen. Dat hoe meer je er naar zoekt, je er minder van hebt. Toch moet je er naar streven, want het wordt niet iedereen in de schoot geworpen.
Morgen om 9uur begint het eerste les uur. De eerste weken zijn natuurlijk schandalig druk en er wordt van ons nogal wat verwacht. Ik zal gelukkig zijn wanneer die eerste 2 weken achter de rug zijn. Nadien zijn mijn collega's uit het 3e jaar op stage. Voor mij is dat een hele opluchting. Mijn stage is pas in het 2e semester (indien ik neurologie slaag), dus heb ik tijdens hun stage weken wat meer ruimte. Wat extra stress meebrengt is dat ik deze eerste 2 weken veel overlappende vakken heb. Het valt me niet gemakkelijk om daar mee te moeten organiseren. Tijdens de eerste onthaaldagen kon ik gelukkig een tweede jaars student aanspreken die de vakken wel kan volgen. Ik verwacht natuurlijk niet dat ze elk ding gedetailleerd bij houdt voor mij, gewoon mij laten weten wat ik moet leren is al een hulp. Het verwerken van de vakken zal ik zelf wel doen denk ik.
Beginnen en volhouden kan nog een harde dobber worden.
Sinds gisteren nacht zit ik met enige twijfel. Ik weet niet goed of ik het jullie al vertelde, maar ik was op Festicert. Er was tijdens het festival een soort marktje waar verenigingen zichzelf bekend kunnen maken. Tussen die verenigingen was er eentje die jongeren samenbracht die allemaal vanwege hun geloof wachten met seks te hebben tot ze trouwen. Het motto is; Ware liefde wacht. Ik weet niet goed was ik daar moet bij denken over mezelf. Ze spreken over puurheid, zuiverheid, bewaring. Zelf heb ik al meer dan één partner gehad voor seks en dus kan je amper over zuiverheid spreken. Toch zij die vrouw dat ik op elk moment in mijn jeugd mocht beslissen dat ik alsnog mezelf zou gaan bewaren. Dat mijn gebed me zuiver zou maken.
Ergens weet ik dat ik door die belofte af te leggen een beter leven zal leiden. Alleen vraag ik me af hoe ik die belofte kan af leggen zonder me belachelijk te maken.
Is er iemand die zelf de gelofte heeft afgelegd, iemand die me kan vertellen of ik al dan niet nog dezelfde voldoening zal bereiken, iemand die me wil uitlachen of op me wil inpraten. Op dit moment kan ik elke vorm van reactie gebruiken. Ik weet echt niet goed wat of hoe ik aan de rest van mijn leven moet beginnen.
Als je dacht dat je creatief was, denk dan nog een keer! Gisteren moest ik bij de coördinator gaan om mijn plannen voor de komende jaren op te maken. Normaal gezien moest ik nog 2 jaar studeren, maar met wat geknutsel kon de coördinator alles in elkaar passen. Daardoor kan ik dus na een jaar en een semester afstuderen. Ik besef dat er veel moet aangepast worden, dat maakt natuurlijk dat veel mensen hun akkoord moeten geven en dat er dus nog veel kan mis gaan. Door al die toestanden probeer ik dus niet te veel te hopen dat het allemaal goed gaat. Belangrijkste is dat ik er voor moet zorgen dat ik op elk vak direct slaag.
Toegegeven, het is heel wat meer motivatie dan dat ik de afgelopen jaren had. Ik heb dus maar te hopen dat ik dit kan volhouden. Straks stuur ik nog een mail naar de dame die me geholpen heeft, na het instorten. Ik hoop dat ze me kan helpen dit ontzettend drukke jaar door te komen. Officieel is die vrouw niet verantwoordelijk voor mijn richting en dus ik heb enige angst om haar die mail te sturen. Voor mijn richting is er ook een vrouw aangesteld met wie ik al meermaals een gesprek heb gehad. Uiteindelijk zijn beide vrouwen gewoon professioneel bezig met leerlingen en ik denk niet dat ik de ene kwets als ik naar de andere ga. Toch lijkt het niet goed om de ene te passeren omdat ik de andere liever heb. Ik zal dat dus in mijn mail vermelden, beetje omslachtiger, en vragen wat mijn helpende hand er zelf van vindt. Zij zal beter weten wat de beste beslissing is in deze situatie.
Ondertussen heb ik last van een verkoudheid. Grote ontstekingen kan ik beter aan dan een verkoudheid. Ik voel me dan altijd zo hulpeloos. Mijn hoofd lijkt te barsten, met mijn neus weet ik geen weg, wat pijn in mijn nek en een algemeen onaangenaam gevoel. Verkoudheid is alles behalve mijn ding. Het enige wat ik kan doen is hopen dat het morgen weer beter is, want ik heb een afspraak om te gaan zwemmen 's avonds. Dat is al lang geleden en daar kijk ik dus echt naar uit. Vermoedelijk is het niet ideaal om in een zieke toestand te gaan zwemmen, maar het gaat me op alle andere vlakken zoveel deugd doen.
Morgen gaan trouwens ook de introductie dagen voor de eerste jaars van start waarbij ik ook van de partij ben. Een officieel begin van het schooljaar. Vrijdag krijg ik mijn eigen informatiedag en boeken verkoop en dan vanaf maandag begint de strijd.
Ik moet zeggen dat ik nog steeds op de goede weg ben. Ik ben er in geslaagd nog steeds geen sigaret aan te raken, terwijl er zich regelmatig verleidingen voordoen. Ook het afvallen blijft op de goede weg, alleen gaat dat wat trager omdat ik ook mijn koken probeer op te krikken. Mijn gezin moet ontzettend veel etentjes en desserten verwerken. Natuurlijk doen ze dat niet met enige ontevredenheid. Gisteren kreeg ik van vrienden zelf de opmerking dat ik net een 2e Bree Van de Kamp ben geworden. Toegegeven, ik vind dat echt een compliment.
Als jonge tiener die "desprate housewives" ontdekte, keek ik al op naar Bree. Ze was een echte dame. Hoeveel er ook mis gaat in haar leven, ze blijft altijd lachen. Ach, meestal toch. Alles is georganiseerd en zo perfect. Zo'n huis wil ik ook wel. Dan mogen er elke dag gasten langskomen.
Einde van mijn vertelselen, ik begin een recepten doosje. Net als Bree alle recepten op steekkaarten en dan gaan die in een doosje! Nu moet ik alleen nog een gepast doosje vinden. Liefst met hout en liefst eentje die zo toe kan met een haakje of zo.
Als iemand een leuk modelletje vind, mag je mij dat altijd laten weten ;)
Ik wil eerst even zeggen dat het niet zo vreemd is dat mijn gewicht zo hoog is. De laatste zijn dagen zijn mijn moeder, mijn broer en een oude vriendin verjaart. Om mezelf te ontspannen ben ik wild gegaan in de keuken. Ik heb een chocolade taart, een truffeltaart, een crumble, cupcakes met boterroom, cakepops, koekjes en marshmellow muffins gemaakt. Natuurlijk heb ik ook van alles geproefd en gewoon weg mee gegeten. Het was niet de beste ingeving die ik al gehad heb, maar ik vond het moeilijk te weerstaan. Ik wil niet zeggen dat ik heb zitten bingen, want dat heb ik zeker niet! Ik heb alleen meegegeten met familie en vrienden die kwamen bezoeken zonder te tellen hoe veel ik aan het eten was. Een beetje zoals normale mensen dat doen. Dat bekoop ik natuurlijk met 400 gram, dat had ik moeten verwachten.
Gelukkig begint morgen een nieuw schooljaar. Ik zelf moet niet echt naar school, maar alles zet zich terug in gang. Er zal terug Spaanse les zijn, er zal terug PLUS zijn, terug fanfare, terug zwemmen en terug babysitten. Alles begint opnieuw. Ik heb voor mezelf nog niet uitgemaakt wat blijft en wat niet. Gelukkig weet ik zeker dat de Spaanse les blijft en kan ik me daar gerust voor inschrijven. In al die regelmaat kan ik mijn sport terug in plaatsen en kan ik alles beter regelen. Ook geraken die lekkernijen in mijn kasten langzaam op en kan ik mijn dagen weer vullen met fruit in plaats van taart.
Wat me wel wat zorgen baart is het extra gewicht. Gedurende de vakantie heb ik dus 5 kilo bij genomen. Ik ben daar al één definitief van kwijt en ik schommel over de 2e. Echt een probleem vind ik dat niet, gegeven dat ik slechts 3 weken echt aan het diëten ben en dan de afgelopen dagen wat te veel gegeten heb. Alleen, de schaamte als ik terug naar school moet. Op 24 september is het zo ver, de aller eerste echte les dag. Tegen die dag wil ik graag dat er verschil te merken is. Mijn enige vraag is, zonder werkelijk ongezond te doen, kan ik het halen? Zou het me werkelijk lukken om enige omvang kwijt te spelen tegen dat ik terug achter mijn cursussen moet kruipen? Veel vragen die me bezig houden, maar ik heb de enige oplossing in mijn handen. Als ik het niet doe, dan zal ik het nooit weten.
Mama zegt me vaak dat ik vol met wilskracht en doorzettingsvermogen zit. Het doet haar pijn te zien dat ik het voor de verkeerde dingen gebruik. Ze ziet ook dat ik mijn leven niet geordend krijg zoals ik dat wil maar dat ik mijn wilskracht gebruik voor het leven van anderen. Deze keer voel ik dat het goed zit. Ik voel me gemotiveerd. Dat ik er in slaag om 24 dagen echt niet te roken in zo'n moeilijke periode is al echt een overwinning. Ook ga ik om de dag wandelen met de mama en dan ook echt voor een uur tot een uur en half. Uiteindelijk zal ik het monster in mijn hoofd klein krijgen!
Eerst het monster in mijn kamer! Na de examens lijkt het alsof hier een bom ontploft is en er moet dringend puin geruimd worden.
Voor dat alles begint, toch nog een avondje genieten. Papa neemt ons uit op restaurant en dan nog een goede nacht rust. Morgen zal niets hetzelfde zijn.
Ik ben blij dat ik het terug heb, maar ik heb besloten het te reorganiseren. We kunnen na het afgelopen jaar stellen dat mijn tijdsindeling niet efficiënt genoeg is om het nodige te realiseren. Dus het leven zoals ik het vorig jaar had kan ik niet opnieuw opnemen. Ik heb dus geconcludeerd dat in functie van mijn vooruitgang ik niet alleen mijn kamer moet uit mesten. Om het volledig eerlijk te laten verlopen ga ik ook mijn ouders inschakelen. Samen met hen kan ik mijn schema en mijn leerplannen onder de loep nemen en vervolgens beslissingen nemen.
Na een jaar waarin je alles verpest, kan je je leven niet terug krijgen zoals het was voordien.
Ondertussen is het ook al minder moeilijk om van de sigaretten af te blijven. Het belangrijkste is dat ik mijn ogen op de prijs hou. Elke dag hou ik mezelf de vrouw voor die ik zou willen zijn. Het gaat me niet alleen om uiterlijke kenmerken maar ook om de innerlijke dingen. Ik maak daarbij ook lijstjes van alles wat ik moet bereiken.
Vanavond is de laatste avond met stress. Morgen heb ik na de middag mijn laatste examen en vanaf dan moet ik proberen van de stress af te komen. Eindelijk ga ik een nacht kunnen slapen zonder te piekeren over wat er met mij moet gebeuren. Het is een beetje voorbarig om te zeggen dat ik niet zal piekeren. Ik ben een persoon die leeft van piekeren, een leven zonder zorgen zou geen leven zijn. Al zo lang ik me kan herinneren maak ik me altijd wel ergens zorgen over. Alleen is het zelden van die maten dat ik er werkelijk niet van kan slapen, behalve tijdens de examens. Tijdens de examens ligt natuurlijk alles anders. Het is de periode waarin je amper slaapt, frisse lucht te kort komt, maar cafeïne dan weer in overschot. Het is de periode waarin buikkrampen een gewoonte worden en ontspanning in pilletjes komt. Niet de meest geliefde periode van het jaar, althans niet voor mij.
Dus verlang ik naar morgen, de dag waarop het allemaal voorbij is.
Ik spreek wel vol verlangen over morgen, maar ik weet dat eens het zo ver is, mijn probleem enkel verschuift. Het zit namelijk zo dat mijn vader vakantie heeft sinds 20 augustus. Meestal gaat alles goed tussen mij en mijn vader, tot hij vakantie neemt. Ik ben perfect gelukkig als ik mijn vader slechts enkele uren op een dag of in de weekends zie. Natuurlijk hou ik ook wel van een familie uitstapje of een weekje samen weg. De volledige 14 dagen samen is nefast voor de relatie die ik heb met mijn vader. Hij raakt geïrriteerd door mij en ik door hem, we geven elkaar zoveel mogelijk taken die buitenshuis plaats vinden. Gedurende de examens was het al moeilijk om uit zijn buurt te blijven, maar nu ik niet eens naar mijn kamer kan vluchten wordt het nog erger. Gelukkig zijn dat zorgen voor morgen...
Hier een beetje goed nieuws om mijn berichtje af te sluiten.
Gewicht:
68,4 (bijna 2 kilo in 14 dagen)
Dagen zonder sigaret:
19!!!!!
Morgen namiddag kan ik beginnen met plannen van wat ik de komende dagen zal doen. Ik kijk er echt naar uit.
20 en meer
