Wat een euforisch gevoel. Het goed presteren op een examen. Ik wil daarmee nu niet zeggen dat ik op het examen van gisteren geslaagd ben hoor. Toegegeven, ik had ook niet echt op 100% van mijn kunnen geleerd. (de uitleg daarvoor, volgt straks) Met dat in het achterhoofd, was ik er ook van uitgegaan dat ik op dit examen sowieso zou buizen. Niet gewoon met een 9 maar werkelijk met een 3 of een 4 maximum. Bij het doorlezen van de examens (het was opgesplitst in meerdere delen) begon het plots te dagen dat ik de meeste antwoorden wist. Van de 3 onderdelen is er maar één waar ik echt niets van bakte. De twee mondelingen in de namiddag gingen ook nog naar wens. Dus nu zou het wel eens kunnen uitkomen op een 9, heel misschien wel een 10. Lang leven dat euforische gevoel dat ik beter kon dan ik dacht... meer moet dat niet zijn voor mij!
De reden dat ik niet zo gefocussed ben op de examens is, dat ik liever andere dingen doe. School lijkt me plots niet meer zo te interesseren. Niet dat ik echt een plan heb om iets anders te doen, maar het lijkt niet meer het belangrijkste. Samen met appletree ben ik dus een uitdaging begonnen. 101 taken afwerken in 1001 dagen. Het is echt een leuk concept via een site enzo. Echt de moeite zeg maar. De taken die ik koos, gaan natuurlijk vooral op voor het meisje/ de vrouw die ik zou willen zijn. Daarom dat mijn interesse nu vooral uit gaat naar "de lijst". Ik heb er namelijk volste vertrouwen in dat als ik de dingen die daar op staan, afwerk. Ik werkelijk me beter ga voelen. Of het me genoeg veranderd weet ik niet, dat hoop ik enkel maar. op naar verandering... voor serieus, eindelijk.
Nieuwjaar, de geweldige periode van de cadeautjes. Ik zelf heb nooit gesnapt waarom nieuwjaar gepaard ging met cadeautjes. Uiteindelijk is nieuwjaar nu ook niet echt een speciaal feest. Van mijn ouders en peter en meter, dat kan ik nog begrijpen. Uiteindelijk deed ik de moeite om een nieuwjaarsbrief te schrijven voor hun. Een kleine attentie kan dan geen kwaad. Dat ik boven op mijn brief nog een cadeau moest afgeven dat snapte ik niet. Ook mijn moeder en haar broers en zus geven nog steeds aan hun ouders een cadeau. Daar kan ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet aan uit. Wie heeft er ooit beslist dat de jaarwisseling gepaard moest gaan met het uitgeven van belachelijk veel geld. Als het gaat over het feit dat er toch een cijfertje aan de datum veranderd, waarom geven we dan niet elke dag een feestmaal? Uiteindelijk veranderd die datum continue. Dat hele aftellen, grote maaltijden, volle fuifzalen, het is een beetje aan mij voorbij gegaan. De hele betekenis ontgaat me.
Toch doe ik elk jaar braaf mijn envlopje open. Ik heb het "ongeluk" dat mijn grootouders ook mijn peter en meter zijn, in een koppel. Dat betekende vroeger wel, maar één nieuwjaarsbrief maar dat betekend ook één envlopje. Dit jaar zat daar meer in dan vorige jaren. Ik heb het geld in het envlopje gelaten omdat ik niet goed weet wat ik er mee aanmoet. Van mijn ouders hoorde ik dat mijn peter soms klaagt over geld problemen. Dat hij soms de energie rekening amper kan betalen en dat hij aan zijn spaargeld moet zitten. Mijn nonkel zei dat ze soms de auto laten staan en te voet gaan omdat de benzine te duur is. Toch hebben ze dit jaar aan elk kleinkind een envlopje gegeven. Voor elk kleinkind zat er meer in dan vorig jaar. De cadeau van mijn moeder en haar broers en zus waren dingen die ze nodig hadden, maar die ze zichzelf ontzegden omdat "er het geld niet voor was". Zo kreeg de oma een handtas (die ze eigenlijk al lang nodig had) en mijn grootvader webcam en microfoon (zodat hij met mij kan skypen als ik weg ben). Het is een beetje vreemd. Mijn peter had zijn eigen bankkantoor, hij heeft lang na zijn pensioen nog klanten ontvangen. Ik snap niet hoe je dan nog zo'n laag pensioen kan krijgen.
Het geld is een moeilijke zaak. Natuurlijk wil ik het graag houden. Ik ga niet zeggen dat ik geld in overvloed heb. Mijn plannen zoals Zarragoza of het idee van de reizen zijn allemaal heel kostelijk. Ook voor mijn ouders. Elke cent die ik daar zelf in kan steken zou voldoening geven, maar gaat dat ook voldoening geven als ik weet dat die centen gekregen zijn van mensen die het ook moeilijk hebben? Kan ik aan mijn grootouders vragen of ik iets voor hun kan betalen? Ze zouden ook nooit toestaan dat ik hun hielp. Er mochten zelf geen inktpatronen gekocht worden als cadeau. Ze zijn een stelletje hoor die grootouders van mij!
Ook bij Appletree las ik iets over geld in de nieuwjaarswensen. Is de situatie voor iedereen nu echt zo moeilijk en heb ik dat gewoon niet door? Mijn ouders hoor ik ook wel eens ruzie maken over geld, maar ze verstoppen dat goed genoeg. Dikwijls vraag ik mezelf af, of ik die Zarragoza plannen niet beter in de ijskast steek. Uiteindelijk is het voor de school goed genoeg dat ik een week lang proffessionele bezoeken doe. Dat zou heel wat geld kunnen uitsparen. Ik beloof dat ik er met mijn ouders over zal praten, ook over wat ik met het cadeau geld doe.
Vanavond krijg ik nog een geschenkje. Een juwelendoosje, van de meter van mijn zus. Die heeft dan weer geld in overvloed. Mijn zus krijgt ook alles gedaan van haar meter en krijgt regelmatig zomaar cadeautjes.
Laat ik dus ook al maar gaan sparen voor tegen de tijd dat ik een kind of petekind heb... Zo'n petekind kan nog een klein schandaaltje kosten en mezelf kennende verwen ik dat kind rot!
Vandaag is de eerste dag van een nieuwjaar. Het is trouwens een goed jaar voor voornemens. In feite heb je 1 dag meer om aan je voornemens te werken. 2012 is namelijk een schrikkelijkjaar. Moest je er niet in slagen om in de eerste 3 kwartalen van het jaar je voornemens te doen slagen, dan kan je nog altijd hopen dat de Maya's gelijk hadden. Eerlijk toegegeven, ik hoop dat ze geen gelijk hebben. Stel dat ik er niet in slaag om in 2012 een nieuwe liefde te vinden (waar ik van uit ga), dan zou ik het einde moeten meemaken zonder gevoel van liefde. Buiten die van mijn gezin natuurlijk. Ik zou ook nooit de kans krijgen om op buitenlandse stage te gaan. Dat zou vooral tegen slaan, want ik zou dan heel 2012 mij bezig gehouden hebben met de voorbereiding. Daar boven op zal ik ook nooit weten wat er van mij moet worden. Dus laten we samen hopen, bidden, kaarskesbranden, ... dat we 2013 halen! Het is de Maya's maar geraden dat ze zich vergist hadden of dat gewoon de plaats op was!
Ondanks al die dingen heb ik besloten geen voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Op zich in dat een traditie, maar bij ons is dat niet echt iets wat we doen. Meestal deed ik dat op mijn eentje. Ik hing dat lijstje dan op in mijn kamer en dan streepte ik af als ik daar in geslaagd was. Zoals je zelf vermoedelijk ook ervaart, veel heb ik niet kunnen afstrepen. Daarom heb ik besloten het dit jaar niet te doen. Elk jaar zit ik met oudjaar met de teleurstelling dat mijn hernieuwde lijstje verdacht veel op het oude lijkt. Ik ga niet ontkennen dat ik wat voornemens in mijn achterhoofd hou. Zo zou ik in 2012 graag afwerken waar ik aan begonnen was, maar dan aangepast. Nagelbijten, daar is geen compromis voor. Het afvallen integendeel, ik hoef niet direct op mijn ideaal gewicht te zijn. Als ik in 2012 al van mijn overwicht afgeraak, dat zou al mooi zijn. Wanneer het dan echt zo ver is, dan zet ik een volgende mijlpaal. Of ik echt al klaar ben om te stoppen met roken, dat weet ik niet. Misschien als ik andere manieren vind om van de stress af te geraken. Door mijn leven beter te organiseren bijvoorbeeld. De intentie is er al elk jaar geweest hoor. Ik heb het alleen nog nooit volgehouden. Misschien zou dat mijn ene voornemen kunnen zijn?
In 2012 zal ik volhouden
Zo dat staat dan ook vereeuwigd.
Gisteren had ik gelukkig een gezellige avond. De dag er voor was ik een beetje paniekerig, omdat ik eigenlijk alle plannen had afgeslaan en het vooruitzicht had van een eerder saaie oudejaar. Het zat mij een beetje tegen dat mijn vriendinnen verwachten dat ik zal uitgaan, drinken, flirten en gelukkig zal zijn. Ik wil niet zeggen dat ik echt dood ongelukkig ben, maar voor zoveel toneel ben ik gewoon nog niet klaar. Dus had ik alle voorstellen afgeslaan. De zus bleek na haar animator stage veel te moe om nog uit te gaan. Zij is dan wel gaan eten met vriendinnen maar kwam daarna al snel naar huis. Dat wil zeggen dat we eerst met 4 goed gegeten hebben. Mijn ouders hadden werkelijk ALLES voorzien. De traditie is gourmet, bij ons wordt die volledig zelf voorbereid omdat mama aan nogal veel allergisch is. Het was heerlijk! Struisvogelfillet, biefstuk, kip, tonijn, 2 soorten balletjes, om maar te zwijgen van alle mogelijkheden kwa groenten! Nadien gezellig filmpje gekeken en ons zelf gedwongen om nog wakker te blijven tot het aftellen.
Straks nieuwjaar bij de oma... Dat is wat anders! Ik word verplicht om een nieuwjaarsversje te schrijven... all the joy and all the fun Aan iedereen die leest, een gelukkig nieuwjaar en succes met de voornemens!
Soms denk ik dat het leven ons echt een beetje uitlacht. Gisteren gaf het mij allemaal zoveel goede moed. Zo'n aantal knipoogjes in mijn richting, mijn gevoel zat echt super goed. Dus besloot ik om dan toch maar eens te gaan winkelen voor nieuwjaarsdag. Door het verdikken had ik helemaal niet de moed om dat te gaan doen. In de winkel zelf zakte al die moed me terug in de schoenen. Na een uurtje kleren passen en door winkels lopen, kon ik mijn mama uiteindelijk toch overtuigen dat we naar huis zouden gaan. Resultaat, ik heb nog een grotere hekel aan mijn lichaam en krijg al een volledige dag geen hap door mijn keel. Niet meer dan wat fruit en soep allesinds.
Omdat ik ook mijn concentratie kwijt geraak ga ik TV kijken, wat is er op? Juist ja een show over meisjes die hun eetstoornis overwinnen en wenen bij het zien van eten. Dus schakel ik over op de pc. Daar spreekt Sportacus mij aan, omdat hij zou willen aan cam seks doen. Gelukkig was er ondertussen Vespa online. Vespa heeft me compleet door de moeilijke tijd gesleurd, zodat ik standvastig bleef weigeren. Na mijn weigering krijg ik van Spartacus te horen dat we toch nooit meer samen gaan komen, maar dat hij nooit niets voor mij zal voelen. Daar moest ik dus het omgekeerde uit verstaan (al lulde hij er zich gewoon uit volgens mij). Spartacus wil zeggen dat ik altijd speciaal voor hem zal zijn, dat hij zich 100% veilig voelt bij mij. Wat dat nu juist wil zeggen begrijp ik niet helemaal. Want zeg nu zelf, als ik zo geweldig ben, dan bleef hij toch bij mij? Misschien ligt dat voor meisjes anders, ik weet het niet.
Prince Charming (die al heel wat minder charming is, sinds onze laatste "date" in september, maar ik heb nog niet beter), verwacht samen met zijn nieuwe vriendin een kind. Een oude vriendin is de 22e bevallen van een dochtertje.
Dat allemaal op een domme donderdag tijdens de blok... Wat hou ik toch van die dagen! Ergens heb ik het gevoel dat het mij sterker zou moeten maken. Van Vespa heb ik wel geleerd dat ik me wel kan verdedigen tegen Sportacus. Dat is toch al iets! Verder valt er niets nieuws uit te leren. Ik moet vermageren, en op vlak van gelukkig zijn, ben ik egoïstisch. Maar ik denk niet dat het een geheim is, dat ik niet graag gelukkige mensen zie als ik dat zelf niet ben. De pot op met al dat geluk! Let's have a spectacular shitty day...
jullie hebben me weer heel lang moeten missen. Dat is voornamelijk omdat ik volledig terug gekatapulteerd ben naar het begin. Het lijkt alsof de afgelopen maanden niet bestaan hebben. Waar het nu juist aan ligt, dat kan ik niet verklaren. Het komt er een beetje op neer dat ik een emotioneel wrak was. Ik heb opnieuw nachten lang liggen blijten over Sportacus en in al dat verdriet ben ik terug gaan eten. Hoewel ik het liever niet zie en beken, is er van het afvallen niets meer te merken. Ik ben terug aangekomen op mijn startgewicht en kan dus helemaal herbeginnen. Daarnaast ben ik ook terug gaan roken en prullen kopen. Dit wil dan ook zeggen dat mijn budget ontzettend hard gekrompen is. Omdat mijn ouders merken dat ik me laat gaan, is uitgaan en ontspannen uit den boze. Ze zijn aangekomen op het punt dat ze alles wat ik doe willen controleren. Mijn moeder is zelf zo ver gegaan dat ze een week verlof heeft genomen.
Al die dingen en het feit dat ik de blog van Appletree las, gaven me weer zin om verder te gaan. Ik ben duidelijk niet de enige 20-er die nog steeds zichzelf niet heeft gevonden. Blijkbaar is het zeer normaal dat je nog niet weet wat je wil en al helemaal niet geperfectionaliseerd bent. Gelukkig zit ik nu terug vol strijdvaardigheid. Ineens lijkt de opgelegde dagindeling (die kreeg ik van de mama) toch niet meer zo erg. Ik denk dat ik nog veel te leren heb.
De komende examens laat ik maar gewoon op me afkomen en zien wat ik er van kan maken. Hopen dat ik dan toch maar stapje per stapje verbeter. Ik hoef me niet te schamen voor het feit dat ik nog steeds niet over Sportacus over ben. Ik hoef me zeker niet te schamen dat ik me liet hangen. Het gaat er niet om hoe laag je valt, het gaat er vooral om hoe je weer recht komt!
Het is officieel. School lopen na het middelbaar is uiteindelijk sociale zelfmoord. Hoewel ik nu niet de meest toegewijde student ben, lijk ik weinig tijd over te houden voor een sociaal leven. Echt klagen, mag ik eigenlijk niet doen. Aan naschoolse activiteiten heb ik geen gebrek. Het enige probleem is, dat ze ondertussen eerder als een verplichting beginnen te voelen. Simpel weg op café gaan, dat past niet meer in mijn agenda. Al helemaal niet als het onverwacht is!
Zoals je weet, ben ik binnenkort jarig. Eindelijk 21. De enige manier om dat met vrienden te vieren is op het weekend van mijn jeugdbeweging. Een andere datum is er niet. Met mijn klasgenoten is de enige oplossing het tijdens een springuur te vieren. Gelukkig ga ik naar school in centrum Brussel en zijn daar mogelijkheden genoeg! Toch, je snapt mijn punt wel. Met mijn grootouders gaan we wel officieel vieren. Het wordt een zondag namiddag met taart. Nadien is alle feestvreugde gepasseerd en kan het leven weer doorgaan. De dag nadien moet ik trouwens mijn studievooruitgang gaan bespreken met de coördinator. Dat laat duidelijk zien hoe erg het gesteld is.
Ik werd verwittigd toen ik aan het studeren begon en een gewaarschuwde vrouw zou er twee waard zijn. Daar blijkt jammer genoeg niets van aan te zijn. De hele ontdekking overviel me in één klap! Had het niet zien aankomen. Volgens mij moet ik dringend beginnen aan het ordenen van mijn zaakjes zodat ik goed aan de slag kan en dat er helemaal niets misloopt. Want zoals je misschien al wist, buizen is geen optie. Voor geen enkel vak mag ik buizen, anders komt het meester plan in de war. Zelfs herexamens zou ik best kunnen missen als kiespijn. (wie kan dat niet) Dus leg ik mezelf wat meer druk op de schouders. Laat ik mezelf nogmaals inspireren door Lena Lijstje. Maar ik veronderstel dat er niets van in huis komt.
Als trouwe flair lezeres heb ik trouwens nog een plan. Ik zou dood graag met mijn blog in de flair komen. Lijkt me leuk... Eervolle vermelding in mijn favoriete blad! Dus ga ik komende dinsdagen leuke artikels in flair spotten en hopen dat ik er iets nuttig over kan bloggen. Dan staat me alleen nog maar te hopen dat ze ook anonieme blogs opnemen in hun over heerlijke weekblad!
Vandaag is het een beetje een strafdag. De laatste weken was ik zeer goed bezig met het afvallen. Alleen heb ik me de laatste dagen een beetje laten gaan. Het was studenten welkom in leuven op donderdag. Samen met een paar vriendinnen ben ik dus naar Leuven getrokken. Hoewel ik mezelf belooft had om alleen water te drinken, maar misschien ken je dat wel van bij jezelf? Na een uurtje konden mijn vriendinnen me overtuigen om toch ook een glas wijn te drinken. Daarna ben ik niet meer gestopt. Uiteindelijk was ik redelijk zat, ben begonnen met flirten met een kerel die daar toevallig stond. Hij en zijn maat hebben nog de hele avond bij ons gestaan. We veranderde regelmatig van café en zij gingen met ons mee. Natuurlijk zijn er gsm nummers uitgewisseld, maar er is niet veel meer van gekomen.
Dit weekend zijn we ook met de begeleiding op weekend gegaan. Ook daar werd weer te veel gegeten. Meestal probeerde ik het eten te ontwijken, maar daar ontkom ik niet altijd aan. Bij ons is het de gewoonte dat mensen iets lekker klaarmaken om met de groep te delen. Op zo'n momenten heb ik te weinig wilskracht. Dan geef ik altijd toe aan het lekkers. Als excuus gebruik ik dat dat ik mijn vrienden niet wil beledigen.
Vandaag organiseer ik dus een strafkamp voor mezelf. Ik blijf van de hele dag thuis alleen om te sporten. Vandaag is een volledige dag aan zuivering. Een Oosterse vriendin vertelde me ooit dat de vrouwen in hun familie één keer in de maand een zuiverings dag doen. Die dag mag er alleen water of thee gedronken worden. Daarboven wordt ook niets gegeten. De vrouwen die het doen zijn perfect gezond en hebben totaal geen problemen. Volgens hun helpt het om op gewicht te blijven en om alles in het lichaam gezond te houden. Persoonlijk gaat dit in tegen de regels die ik in mijn lessen leer, daarom ga ik ook nog wat andere voedingstoffen toevoegen. Natuurlijk wil ik ook graag vooruitgang boeken. Vandaar dat ik ook nog sport toevoeg aan mijn zuiverings dag. Veel zweten, drinken, minimum aan caloriën toevoegen. Volgens mij zou dat wel eens echt kunnen werken. Het werkt vast beter als ik het elke dag op die manier doe. Alleen is dat bij mij niet mogelijk. Ik zit natuurlijk elke dag toch eventjes in de les, moet taken gedaan zien te krijgen, leerstof verwerken en al mijn naschoolse activiteiten tot een goed einde brengen.
Misschien dat de drukte van mijn levensstijl ook wel zou kunnen gaan bijdragen tot het afvallen. Er blijft weinig tijd over om te eten en dat vind ik wel leuk. Het enige wat me stoort is dat er ook nog weinig tijd over blijft om te gaan sporten. Ik moet dus nog zoeken achter een schema waar ook dat sporten nog in past. Het wordt dit jaar zwaar puzzelen. Volgens mijn ouders moet dat wel lukken. Ze zeggen dat ik al heel mijn leven balanceer tussen alle dingen die ik moet en wil doen. Dus ze zien niet in waarom ik het dit jaar niet zou kunnen.
Eerst zien dat ik door deze strafdag door kom :) XX S.
Toen ik mijn vorige bericht schreef leek het nog dat ik moeite zou hebben met Sportacus missen dit jaar. Nu echter begin ik langzaam te beseffen dat er geen tijd voor is. De hele week door werk ik me kapot en haast ik me om alle verplichtingen na te komen. In het weekend is het meestal van hetzelfde in functie van de jeugdbeweging. Dit weekend gingen we met onze jongeren naar een festival, volgend weekend is het begeleidingsweekend. Niet echt de meest rustige momenten. Dus ook geen tijd om aan Sportacus te denken. Ik begin zelfs te denken dat ik beter geen lief zou hebben. Welke jongen zou ooit kunnen leven met een meisje met een agenda als de mijne? Als hij niet meedoet met mijn hobby's en verplichtingen, dan kan hij niet echt mee in mijn leven. Langzaam aan begin ik te beseffen dat ik een happy single ben.
Dit jaar is de druk dus verhoogt. Mijn algemeen presteren moet beter. Zo is het dus ook dat ik aan een laatste poging ben begonnen om te stoppen met roken. Zelf ben ik er redelijk van overtuigd dat het me lukt. Ook op vlak van afvallen ga ik zeker en vast vooruit. Het besef is namelijk ook gekomen dat ik echt wel moeite moet doen. De afgelopen weken zei ik wel voor te lachen dat nu ik weer "in the game" zit, ik terug moeite zou moeten. Meestal was het echt puur voor de grap, maar na wat nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat het waar is. Nu zit ik dus meer dan ooit met lijstjes achter mezelf aan. Lijstjes van wat ik deed, wat ik nog moet doen, wat ik eet, wat ik zou moeten eten, wat ik moet kopen, hoeveel ik spaar, waar ik geld aan uitgaf, .... Net alsof ik Lena Lijsjte ben!
Bloggen staat elke dag op mijn lijstje trouwens. Dus als ik aan mijn pc geraak, tot morgen! XX S.
Ik heb oprecht spijt dat ik de kans heb om dit blogbericht te schrijven. Vorige week (in Rome) zag mijn leven er rooskleurig uit. Slecht één avond wouden mijn vrienden vragen stellen over Sportacus en hoe het nu met mij ging. Toen ze merkte dat er traantjes te voorschijn kwamen, hebben ze het daar bij gelaten. Verder ben ik de hele vakantie afgeleid geweest. Het was super!
Sinds vrijdag ben ik echter thuis en vrijdag moest ik hem weer zien op school. Ik vraag me alleen af of hij die andere zoveel liever ziet dat ik. Zij mag wel foto's van hun tweetjes posten, ze krijgt ook een "in relatie met" op facebook en mag zelf op zijn profiel "ik hou van je" plaatsen. Allemaal dingen waarvoor hij mijn nek zou omwringen. Dus vraag ik me af, ziet hij haar liever, schaamt hij zich voor mij, als iedereen zegt dat ze lelijk is, ben ik dan nog lelijker? Vreemde zinnen botsen heen en weer in mijn hoofd. Ik kan er echt niet van slapen. Ondertussen probeert hij min of meer wel contact te leggen. Door mijn uitbarstingen neemt hij toch wat meer afstand. Ik denk dat ook hij niet langer weet wat van mij te verwachten. Ergens hoop ik wel nog steeds dat wanneer we ouder zijn, hij terug komt naar mij. Toch besef ik ook dat hij sowieso beter vind dat ik, anders zou onze relatie niet stuk gelopen zijn en zou de andere geen fb vermelding krijgen.
Gelukkig begint ook school terug. Dit zorgt er voor dat ik me niet volledig kan laten gaan. In de vakantie bleef ik in bed liggen en kon ik verstoppen dat het weer eens minder goed met me ging. Nu liggen echter alle kaarten weer open. Ik moet de hele dag kunnen doorbrengen met klasgenoten die soms over nieuwsgierig zijn. Wel kan ik nu niet meer uitslapen en moet ik terug in een schema vallen. Dat zou me goed moeten doen. Van vrienden moet ik ook mijn eigenwaarde herontdekken. Tonen aan mezelf dat ik ook iets waard ben zonder Sportacus en daar kan school ook een belangrijke rol in spelen. Het plan is namelijk om 47 studiepunten te slagen, dat is ook het aantal dat ik opneem dit jaar. Dat betekend op 100% van de examens slagen. Liefst in eerste zit als het even kan. Zodat ik tenminste op kamp kan in juli en werken in augustus. Misschien ben ik een beetje veeleisend, maar als ik volgend jaar de Wereld Jongeren Dagen wil meemaken, moet ik dat ook dan weer doen. Vandaar, ik kan maar beter nu al er tegen aan vliegen.
Het begin van een nieuw schooljaar en weer zoveel beloftes. Wie gelooft daar nog in? Maar als ik er niet in geloof, verander ik dan ooit echt? XX S.
Morgen zeer vroeg moet ik mijn bedje uit. Het zit namelijk zo dat onze vlucht nogal vroeg vertrekt. Zelf zie ik daar niet echt een probleem in. Het is nog leuk, zo'n extra dagje in Rome. Ondertussen is het ook weer een eeuwigheid geleden dat ik nog in een vliegtuigzat. Ik hoop dat ook daar alles goed loopt. Verder kamp ik natuurlijk met nog een hele hoop stress rond het inpakken. Het is te zeggen, op dit moment weet ik nog niet eens of mijn koffer in feite wel klein genoeg is. Ik ga er dus nu invliegen en alle nieuw gekochte kleren in de valies steken die hopelijk klein genoeg is. Gelukkig heb ik nog heel wat nieuwe dingen gevonden!
In Rome zelf mag ik van mijn lieve vriendinnen geen contact hebben met de buitenwereld. Dus ik zal ook niet kunnen bloggen. Daarom wil ik jullie al direct melden dat je mijn eerste blogbericht op vrijdag mag verwacht. Vermoedelijk een blog vol frustratie over de eerste vakantie met die meisjes, frustratie over medisch onderzoek en frustratie over de eerste schooldag.
Het wordt een mooie, warme, zonnige week voor mij. :)
Deze ochtend ben ik ineens in paniek geschoten. Ik wou eens een lijstje opstellen vande kleren die ik zou meenemen naar Rome. Er wordt daar nog dik 32° graden vewacht, dus het mag nogal zomers zijn. Terwijl ik mijn kast in dook merkte ik dat ik amper iets gepast heb. Sinds ik een klein lichaamscomplex heb, koop ik amper nog open kleren. Zelfs mijn bikini is niet meer veranderd sinds mijn 10K. Natuurlijk ben ik wel al enkele kilo's afgevallen, maar dus zeker nog niet genoeg om in die kleding te passen. Als nood oplossing wou ik nog even naar het winkel centrum gaan. Gelukkig woon ik kort genoeg bij om daar even langs te gaan. Tegen mijn verwachting in, waren er nog een paar rekken met wat zomerse kledij, ook waren er een heleboel herfst kleren die licht genoeg waren. Mijn enige probleem met die kleding, het is niet wat ik normaal draag. 2 uur lang heb ik niet de moed gehad om iets te passen. Al die kleding is zo open, de mensen gaan mijn schouders, benen zien. Ik kan ook moeilijk een badpak dragen tijdens het zwemmen daar, dus moet ik wel een bikini aan. Ik hoop dat mijn kleine zusje snel thuis komt van school. Zij zal me wel kunnen helpen. Misschien mag ik zelf kleren van haar lenen, een bikini misschien. Het is gewoon zo vreemd. Zij en ik hebben dezelfde kledingmaat, zelfde bh maat. Alleen, zij voelt zich zo goed in kleren. Ze shopt de sterren uit de hemel en liefst alles open en licht. Ze is duidelijk totaal anders dan ik. Als ze thuis komt zal ik haar ook vragen om zaterdag met mij te gaan winkelen. Misschien vindt zij wel iets dat voor mij past. Al mijn hoop ligt dus bij haar. Gelukkig heb ik zo'n pracht zus!
De stress om de vakantie loopt trouwens ook op. Ik ga mee met een groep vriendinnen die allemaal vinden dat ik te veel aandacht besteed aan dieeten. Toen ik er serieuzer mee begon heb ik hun op de hoogte gebracht van mijn plan. Dit voornamelijk omdat ze zich al snel zorgen begonnen te maken. Ze zagen er zelfs een probleem in dat ik amper nog de lift gebruikte. Dus ik liet foto's zien van hoe ik er 3 jaar geleden uitzag. De restanten van mijn danslijfje. Nog steeds begrijpen ze niet dat ik liever niet elke week naar de Mc Donalds ga. Ik begrijp dat mijn klasgenoten vaak geconfronteerd worden in de les met anorexia. Dus wil ik ook even tegen jullie zeggen, niet elk meisje dat wil vermageren is anorextisch! Maar sporten op vakantie zal dus ook niet kunnen. Al is er een zwembad waar ik baantjes in kan trekken, ik zal toch op mijn tellen moeten letten. Dat terwijl pizza en pasta regelmatig op het menu zullen staan!
In mijn verander plannetje stond ook nog beschreven dat ik meer risico's wou nemen. Zonder dat ik het echt door heb, ben ik daar al de hele tijd mee bezig. Volgende week, een weekje op vakantie in Rome. Zelf heb ik er niets van voorbereidt. Hotel keuze, vluchten boeken, openbaar vervoer uitzoeken, ... Alles heb ik aan andere over gelaten. Natuurlijk beklaag ik me dat nu, maar kom. Ik ga me gewoon laten gaan.
Vandaag ben ik naar de kapper geweest om model te staan voor een kapperleerling. Toen ik daarmee instemde had ik nog niet door hoeveel stress het zou mee brengen. Wie weet welke fouten die zou maken, maar uiteindelijk is het goed gekomen. Ik zie er naar eigen mening zeer sexy uit. Jammer dat ik straks ga zwemmen! Dan blijft er weer niets van over natuurlijk. Sparkle zwemt ondertussen al zeker 70 lengtes op een uur. Dus ik heb heel wat in te halen en moet zeker door zetten!
Of dit betekend dat ik binnen kort op jongens durf afstappen, dat weet ik nog niet. Misschien als ik beter in mijn vel zit en als ik positieve opmerkingen krijg :)
Nog 3 dagen en Sportacus en zijn tuttebel zijn terug. Ik ga me sterk houden, hij zal me als eerste moeten laten merken dat hij me nodig heeft. Eigenlijk begin ik bijna te wennen aan een leven zonder hem, dus ik ga mezelf niet overhoop halen!
Gisteren was het dus zo ver, ik ging op bezoek bij mijn oude prince charming. Toen we jonger waren ging het continue over hoe het zou zijn als we kusten, als we seks zouden hebben. Uiteindelijk waren we nooit echt ver geraakt. Elke keer als een van de twee gedumpt werd of dumpte, waren we er om elkaar op te vangen. Meestal waren wij de dumpers. Maar aan alle gedumpten, ik kan je zeggen, wij dumpers voelen er ons ook niet altijd goed bij. Door de afstand namen we nooit de moeite om echt tot bij elkaar te gaan. Nu echter, beiden gedumpt deden we een keer een effort. Vooral ik deed een effort. Een reis van 2 verdomd lange uren naar de zee. Gelukkig waren er aangename mensen op de trein en had ik een leuke babbel. Afgewisseld met mijn boek dat ik aan het lezen ben. Het had me moeten afleiden van mijn dump ervaring, maar het blijkt over een vrouw te gaan die probeerd te verwerken dat ze gedumpt is. Ik neem het dus als serieuze lectuur en bestudeer het.
Nadien kwam hij me ophalen aan het station. Vroeger waren we direct heel lichamelijk, nu merkte je zo hard een afstand tussen ons. Alsof de kilometers tussen onze huizen zich ook tussen ons gewrongen hadden. Langzaam kwam het gesprek terug op gang. Bij hem thuis aangekomen, bleek dat het koken niet zo doorgaan. Er was wat misgelopen en het huis hing voor rook. Daar heb ik dan maar geen vragen over gesteld en we hadden opwarm uit "den aldi". Ook in de zetel was de afstand te merken. Elk 1 uiterste. Gelukkig ebte de afstand langzaam weg en na elke sigaret op het terras zaten we een beetje dichter bij elkaar. Uiteindelijk kwam hij bij de vraag zou je het gek vinden als we kusten en seks hadden. Ik wist niet goed welke kant ik moest opgaan, want dat zou alles kunnen verpesten. Dus ik liet het een beetje aan hem over. We zijn er al zo lang over bezig dacht ik, waarom niet eens gewoon doen. Zelf heb ik nog nooit seks gehad op een eerste date. Maar aangezien ik mezelf had voorgenomen om meer risico's te nemen, vond ikdat het maar eens moest kunnen.
Bij het kussen liep het al mis. Hij stak zijn tong breed en diep in mijn mond, waardoor ik zelf gewoon geen plaats had voor mijn eigen tong. Toch liet ik het maar verder gaan. Je weet nooit dat hij andere "talenten" heeft. Jammer genoeg niet dus. Van voorspel had hij nog nooit gehoord, zoveel was duidelijk. Verder was hij nogal "small in the game" en zeer snel ook. Maar hij is mijn beste vriend... Het was duidelijk te zien dat hij het fantastisch vond. Dus had ik het hart niet om te zeggen dat het goed was geweest. Het is ook niet dat het pijn deed of dat ik er tegen op zag. Het deed me gewoon niets. Uiteindelijk ben ik uit verveling de seconden beginnen tellen. (inderdaad, ik voel me ook een trut.) Het maximum was 26. Misschien kwam dit alles omdat Sportacus echt wel een beest was. Hij was echt massaal veel groter. Je kent zo wel dat standje waarbij de vrouw haar benen in de nek van de man legt. Gisteren moest ik dat doen om iets te voelen, terwijl bij Sportacus ik wel kon wenen van de pijn. Je mag dus ook concluderen dat het niet komt door mijn verliefdheid op Sportacus, hij is gewoon veel vaardiger in zo'n dingen. Voorspel komt er bij hem altijd aan te pas. We probeerde nieuwe dingen, en hadden zoveel meer aandacht voor elkaar.
Verder met gisteren. Na een paar keer seks besloot hij dat het tijd was voor een sigaret. Tijdens het roken vond hij het nodig om te praten over vorige veroveringen en al zijn one-night stands. Wanneer hij na zijn verhalen nog een wou proberen heb ik het over een andere boeg gegooit. Ik ben beginnen praten over Sportacus en dat ik nog niet echt seks kon hebben omdat ik de hele tijd aan hem dacht. Ook iets in de aard van "het is niet eerlijk tegenover jou dat ik niet ten volle aan jou denk ondertussen". Het had duidelijk wel effect want uiteindelijk hebben we nog uren lang gepraat, naakt in het zonnetje onder zijn dakraam. Drinkend en rokend. Zoals het vrienden betaamd. Ik hou mijn ogen dus open naar volgende dates. Momenteel krijg ik veel aandacht van een journalist. Hij zaagt en blijft zagen om met hem uit te gaan. Misschien moet ik dat maar eens doen. De singles wereld zit vol risico's.
Ik denk dat ik nu officieel terug ben. Het einde van de herexamens is in zicht en dat is zeer goed voor mijn motivatie. Dat laatste examen moet nog komen en ik heb al hopen afspraken gepland. Het is trouwens ontzettend geweldig om die in je agenda te kunnen schrijven. Ik was niet op de hoogte van het feit dat een volle agenda zoveel deugd kon doen. Normaal gezien staat mijn agenda vol met veplichtingen, dan voel ik me al moe als ik er naar kijk. Deze keer zijn het voornamelijk leuke dingen. Omdat Sportacus er deze keer echt zwaar over ging, hebben mijn vriendinnen besloten dat het goed geweest is. Iedereen verbood me nog contact met hem te hebben, maar uiteraard heb ik me daar niet aan gehouden. Na een mail met excuses van hem, heb ik besloten dat het oké was. Nu probeer ik langzaam aan terug contact met hem op te bouwen. Hij is helemaal enthousiast en trekt het nogal ver door. Er is elke keer wel een "goede" reden om de cam aan te zetten en zeker een goede reden om 24/24 te smsen. Als ik dan een keertje niet antwoord, gaat hij er direct van uit dat ik vermoord ben ofzo. We moeten bijde nog wennen aan de nieuwe situatie zeg maar.
Om dat hele proces te vergemakkelijken hebben vrienden van mij een heel plan opgesteld. We doen een heleboel leuke, risicovolle dingen. Zo ga ik nu zaterdag afspreken met een jongen met wie ik lang geleden heel close was. We hebben al vele jaren enkel nog sms en msn contact. De laatste 2 jaar zelf niet meer omdat zijn vriendin het bizar vond dat hij me nooit echt zag maar alleen virtueel. Zaterdag ga ik hem na een jaar of 6 nog eens echt zien. Hij heeft er zelf de naam date op geplakt. Als we dus terug meer met elkaar omgaan moet ik een gepaste naam voor hem bedenken. Nu weet ik dus nog niet wat, want ik zou totaal niet weten wat bij hem past! Vreemd. Dan heb ik een week thuis te zitten, maar ik veronderstel dat er genoeg uit zal gegaan worden. Ineens zijn de jongens van mijn jeugdbeweging weer super sociaal. Ik word door hen gesmst, bestookt op fb en zo'n dingen. Ze hebben me al 100 keer gevraagd om met hun mee iets te gaan drinken en dat zal dus ook gebeuren in die week. Natuurlijk ook nog een paar boodschapjes, eindelijk mijn fotomuur maken, ... Ik heb genoeg gepland. De week nadien is helemaal om van uit je dak te gaan. Samen met een paar vriendinnen heb ik een trip naar Rome gepland. Er is ons wijsgemaakt dat het daar zeker nog 30° is in september. Dus het leek ons een prachtige bestemming. We hebben een redelijk goedkope lastminute geboekt. Voor een belachelijk lage prijs hebben we hotel met zwembad. Zo goed zijn de reviews door gasten niet, maar blijkbaar kunnen we er mee leven. Het is niet dat het hotel bepaald of we al dan niet zon hebben en we gaan voornamelijk voor een dosis zon. Jullie horen nog wel een uitgebreid verslag. Dan is het weer zover, de dag nadat we toekomen, begint de school weer. Vermoedelijk zal ik dan wel genoeg afleiding hebben en zal ik genoeg moeten plannen.
Waardoor ik het meeste terug ben is door gisteren avond. Er gebeurde iets heel vreemd. Ondertussen weten jullie wel duidelijk dat ik graag wil afvallen. Vroeger dwong ik mezelf om naar mijn lichaam te kijken in de spiegel en te bepalen waar ik te vet was. Dat eindigde meestal met huilbuiën en een week zwaar dieëten waardoor ik vooruit ging. Gisteren stond ik recht voor de spiegel, met kleren nog aan. Ik keek naar mezelf en dacht. Wow, eigenlijk ben ik nog sexy vandaag. Misschien duurt het niet voor lang, maar ik ben zo lelijk nog niet. Er zijn nu definitief een paar kilo's af. Ik weet niet of de mensen het al zien, maar ik voel het wel al. Deze morgen vond ik mezelf al niet meer zo sexy als gisteren avond, maar dat komt misschien door het licht. Toch heb ik weer meer geloof in het feit dat het wel goed komt met mij... Nu alleen nog een man vinden die hetzelfde denkt. Als jullie ergens de perfecte jongen hebben zitten, aarzel niet om hem voor te stellen aan mij. :)
Ik begin te beseffen dat mijn blog wel een heel saai boeltje wordt. Het enige wat ik hier nog doe is klagen en zagen over Sportacus. Daarnaast is nu het grote vermoeden gegroeid dat hij me nogmaals beliegt in de hoop om van 2 walletjes te kunnen blijven eten. Daar kan ik zeker niet mee lachen. Natuurlijk beeld ik me alles weer in naar zijn mening, maar facebook log's liegen niet. Op 16 augustus veranderde trezebees haar relatie status van single naar in een relatie. Dit betekend dat sportacus hoe dan ook tegen me loog. Heeft hij al een relatie met haar en loog hij dat ze pas in September zouden gaan beslissen of ze werkelijk samen passen. Heeft zij al een andere vriend en loog hij dat ze voor elkaar begonnen te vallen. Either way... I'm not doing it! Vanaf nu is Sportacus dus volledig verleden tijd. Het is al een maand en een week geleden dat hij me liet vallen. De pijn is nog even hard alsof hij me 5 minuten geleden belde. Het wordt dus hoog tijd dat ik mijn leven in eigen handen begin te nemen.
De eerste kilo's zijn er af en velen zullen nog volgen. Nu ik eindelijk mijn drive gevonden heb. Vooral ook mijn evenwicht tussen wat ik mag eten hoe ik moet sporten. Heb alles eens met mijn dokter doorlopen. Ongezond afvallen hebben we al een keer gedaan, daar gaan we beter niet naar terug. Zeker opletten omdat toen het gisteren wel nog goed ging met Sportacus, hij vertelde dat hij een vermoeden had dat ik anorexia kreeg. Dat allemaal omdat ik mijn eigen komkommer boterhammetjes verkoos boven Mc Donalds. (moet je echt proberen, liefst wit brood, met gewoon komkommer op, smaakt echt prachtig samen) Toen ik na het eten een sigaret ging roken en naar de WC ging, kwam meneer gewoon de wc binnen. Hij dacht dat ik zou overgeven. Die controle is toch een beetje overdreven... Als ik niet mag letten op mijn calorie inname, hoe kan ik dan ingodsnaam afvallen? Iedereen weet dat als je hamburgers van bij Mc Donalds eet, je niet bepaald gewicht verliest!
Daar zou ik nu dus ook van af moeten zijn. Als ik de kilo's echt kwijt ben, dan maak ik werk van het nagelbijten. Al probeer ik daar nu toch ook wel op te letten. Ik vraag me af of ik terug met mijn veranderingen lijstje moet beginnen. Is dat overdreven of was dat een goede techniek? Zeker nu ik terug begin mee te spelen in "the singles-game" moet ik wel echt snel on top geraken! XX S.
Ik had het moeten weten, moeten zien aankomen! Trezebees (laat ik de nieuwe vrouw in zijn leven maar zo noemen!) is dus meer als een vriendin. Dat moest hij schoorvoetend toegeven toen ik zag dat ze iets op zijn facebook poste gevolgd door "lieveke". Volgens hem zijn ze nog niet samen, maar hij "amuseert" zich goed met haar. Hij weet niet of hij wel het juiste doet door met haar te gaan omdat hij me nog mist. We smssen ook gemaan veel, en hebben regelmatig (dagelijks) nog webcam seks. Vreemd genoeg heb ik niet de kracht om neen te zeggen. (deze week heb ik mijn regels, dus het zal snel gedaan zijn) Op een bepaald moment wou hij mij iets laten zien op zijn pc, dus neemt hij een print screen. Zijn achtergrond is meer dan duidelijk Trezebees. Eerst ontkent hij het, durft hij me nog zeggen dat ik me vergis en dat het voetbal is. Uiteindelijk blijkt 'zo zegt hij' dat zij dat zelf veranderd heeft en hij te tam is om het terug te veranderen. Dat kan toch echt niet... Ik ben nooit zijn achtergrond geweest... En ik mocht amper aan zijn computer komen. Ik weet helemaal niet meer wat te denken en vergeef alles zo maar. Gewoon omdat ik er maar niet aan uitgeraak.
Ik haat zo'n situaties tijdens herexamens. Maar ik weet zeker dat ik het nog meer ga haten tijdens hun vakantie. XX S.
Als eerste kan je hier dus de foto bewonderen van mijn blonde lokken. Ik moet zeggen dat ik het helemaal niet zo mis vind staan. Natuurlijk is het een beetje rossig uit gevallen, maar hoe kan het ook anders. Uit de ervaringen van vriendinnen met nep blonde lokken hoor ik dat zo'n zelf kleur dingen altijd rossig uitslaan. Iemand gaf me de tip van er een weekje nadien opnieuw een lichtere kleur op te zetten, omdat mijn basis kleur dan al anders is. Zelf vind ik dat een beetje onnozel. Ik wou gewoon iets anders, iets uit de smaak van Sportacus. Dat is dus gelukt en verder ben ik niet zo kieskeurig. Tegen de tijd dat ik uitgroei krijg moet er trouwens een bruinere kleur op zodat het verschil met mijn echte haarkleur niet zo opvalt als ik laat uitgroeien. Daar had ik op voorhand niet echt aan gedacht!
Verder kan je hier normaal ook een youtube filmpje terug vinden, gevonden op JennaMarblesVlog. Dat mens is geweldig. Niet alles wat ze doet is echt grappig, maar dit kon ik wel waarderen. Zelf heb ik al best grote borsten. Nog voor ik dik werd, mochten ze er wezen. Nu zijn ze echter nog beter gevuld. Jammer genoeg heeft dikke borsten ook wel een nadeel. Ze zakken nogal... Haar tips voor het werken met de "chest" kon ik al waarderen, maar haar trukken om ze er goed uit te laten zien, vond ik nog beter. Voor een nieuw vriendje ben ik alles behalve klaar, maar een paar flirts kunnen nooit kwaad. Uiteindelijk heb ik nu het meeste nood aan bevestiging. Flirts zijn daar perfect voor. Knappe borsten brengen flirts. Cirkeltje rond! Misschien dat de rondborstige en minder rondborstige dames onder jullie ook wat hebben aan Jenna haar tips.
Misschien interesseert het jullie ook om te weten hoe het nu ongeveer staat met Sportacus. Ons contact is min of meer herstelt. De andere vrouw in zijn leven blijkt echt 100% gewoon een vriendin te zijn, en ik mag daar zeker niet anders over denken. De vakantie die hij met haar zal doen is enkel en alleen omdat zij het al voorbereid had en hij ook wel zin heeft om Disneyland en Frankrijk te zien. Verder denkt hij blijkbaar nog regelmatig aan mij. Toen hij vrijdag hier was om spullen op te halen, heb ik Sportacus zijn rug gewaxt. Hij moest naar de voetbal en is niet zo dol op zijn eigen rug haar. (Even kleine nota: dat van het rughaar is belachelijk, hij heeft dat amper!) Uiteindelijk zijn we in mijn bed beland en nog seks gehad. Natuurlijk vraagt hij nu regelmatig (elke halve dag) of ik op msn kan komen voor camseks. Je zou dus kunnen stellen dat we weer bij af zijn. Ik ben stapel verliefd op hem. Ergens hoop ik dat hij zijn belofte houdt en over paar jaar terug naar mij komt. Al besef ik ergens ook dat die kans klein is. Toch, als hij echt nog steeds die aandacht van mij nodig heeft, dan kan het wel eens zijn dat hij een foute keuze maakte... Let's hope.
Ik weet dat het infeite vakantie is voor iedereen en dat niet iedereen rekening moet houden met het programma van de studenten. Persoonlijk vind ik het wel een beetje erg dat mijn vader al 2 jaar naar elkaar een week vakantie neemt, vlak voor mijn herexamens. Vervolgens klaagt hij dat het mijn fout is dat we nooit op vakantie kunnen. Ik vraag me af wat er mis is met de eerste week van juli ofzo! Mijn kleine zus is trouwens op kamp, we kunnen niet eens weg! Toch heeft hij dan maar een oplossing gevonden. Mijn ouders gaan weg met mijn broer en ik mag thuis studeren. Vandaag gaan ze wandelen in de ardennen, morgen gaan ze shoppen, de dag erna gaat mijn broer weg met vrienden, mijn ouders weer iets anders. Ondertussen voel ik me best wel eenzaam. Hele dagen alleen in het huis hier. Een voordeel in heel deze situatie is dat ik zelf kan bepalen wat ik eet. Het is wel een kleine boost. Ik zou graag vermagerd zijn voor dat het school terug begint. Natuurlijk zal ik nog heel wat mensen moeten zien tijdens de herexamens. Die mensen kennen me uiteindelijk al in mijn dikke zelfje. Het gaat me vooral voor een oude vriend van me. Toen we elkaar ontmoete en goede vrienden waren, was ik nog mager. Nu is dat anders en wil hij me terug zien. Alleen, ik wil graag terug een beetje meer mezelf zijn. Misschien moet ik mijn ouders dankbaar zijn voor deze kans.
Wat me een beetje afhoudt van studeren is, piekeren. Nadat Ex me liet vallen (ik ga hem vanaf nu Sportacus noemen, zo wordt ik niet continue geconfronteerd) zou ik graag weg willen. Sportacus en ik studeren aan dezelfde school, dezelde richting, dezelfde vakken. Dat wil zeggen dat ik hem sowieso tegen komen. Natuurlijk wil hij ook nog vrienden blijven en daar ben ik niet zo zeker over. Vrijdag zou hij zijn spullen komen halen. Dit heeft hij al meerdere malen belooft, maar deze keer komt hij zeker zegt hij. Hoewel hij de beste bedoelingen heeft en dat ook vaak zegt, weet ik niet hoe ik ga reageren. Ik weet niet of ik het aan kan om kort bij hem te zijn. Daarnet vroeg hij me zelf min of meer of ik wou wachten op hem. Tot hij klaar is voor een vaste relatie. Iedereen die het zal lezen, zal me ook wel zeggen dat ik onnozel ben als ik het doe. Maar ik weet het nog niet. Ik heb er veel voor over om terug samen te zijn met sportacus... Heel veel. Het piekeren gaat me dan ook over het afstand nemen. Ik heb de mogelijkheid gekregen om naar amerika te vertrekken. Bij zo'n Amerikaanse familie nanny gaan spelen. Via via ken ik het meisje dat daar nu nany is. Zij komt terug naar België en zoekt dus iemand die haar kan vervangen. Omdat het vertrek buiten de zomermaanden valt zijn er blijkbaar niet veel kandidates. Dus zoekt ze wat breder. De familie voorziet haar van een eigen flatje, eigen wagen. (Akkoord, ik moet dan in een sneltempo leren rijden) Als ik ga, dan herbegin ik niet met studeren. Ga ik niet, dan moet ik nog die herexamens halen. Aangezien ik me niet kan concentreren weet ik niet of dat goed komt... Pieker, pieker, ...
Met de herexamens in het vooruitzicht heb ik geen andere keuze dan mezelf snel op peppen. Daar heb ik dus wat aan gedaan. Gisteren had ik een BBQ met wat meisjes. Normaal gezien hoor ik niet echt bij hun groepje, maar nu werd ik mee gevraagd. Aangezien ik mijn best doe om te ontspannen leek het me ideaal. Het was een zeer ontspannen avond, ik heb er van genoten. Zoals elke keer heb ik ook direct van de gelegenheid gebruik gemaakt om me nog eens uit te leven in de keuken. Het resultaat kan je hier zien... Een heuse mojito taart zoals in "goe gebakken". Het recept kan je ook terug vinden op de site van VT4, maar ik raad aan om iets minder rum te gebruiken. Om dan het vocht te compenseren, misschien aanvullen met suikerwater? Dat ga ik later wel nog eens proberen. Het is wel de moeite...
Normaal kwam Ex vandaag zijn spullen ophalen, maar door omstandigheden kan hij weer niet. Er is iets gebeurd tijdens het voetballen, al klinkt het voor mij als een excuus. Wat verwacht ik ook van hem. Na 20 levensjaren versta ik nog altijd geen letter van mannen.Dan ben ik nog iemand met meerdere mannelijke vrienden. Maakt dus niet veel uit precies.
Niet veel mensen zullen het geloven, maar ik mis mijn kleine zus. Als ik me slecht voel haalt zij me omhoog. Volgende week wordt mijn haar dus geblondeerd. Een ideetje van de zus. "een make over haalt alle problemen problemen uit je lichaam." Daar gaan we dus. :)
De afgelopen weken lukte het niet om te schrijven. Na een gelukkig maandje vond Ex dat het tijd was om het nog eens uit te maken. Opnieuw met de zelfde boodschap "wij zijn betere vrienden". Ondertussen zijn we langzaam terug vrienden aan het worden. Niet dat het vrienden zijn alles beter maakt. Integendeel. De laatste weken was ik depressiever dan een zwart gat. Eigenlijk heb ik niet zo veel zin om daar over te schrijven. Het laatste weekend kon ik gaan werken op cafe en dat heeft mijn gedachten verzet.
Nu heb ik ook nog een verjaardagscadeau voor mijn jongere zus kunnen bedenken. Tegen maart wordt die 18 en ik had echt iets overdonderd nodig. Wat ik dus ga doen is een gids schrijven waarmee ze het overleeft om 18 te zijn. Natuurlijk haar rechten en plichten. Leuke uitgaansadresjes, shopadresjes, kaartjes van alle grote steden, eethuisjes, restaurantjes, verwennerijen, ... Dan ook dingen om verveling tijdens de lessen tegen te gaan. Een topic over seks natuurlijk en een topic over de auto. Hoe tanken, hoe band vervangen... Heeft er iemand nog ideeën? Het is nog lang niet af en ik heb nog laaaaang tijd. Creatieve zielen, laat de ideeën komen. Door hiermee bezig te zijn gaat het plots zoveel beter. Deel in mijn vreugd :)
20 en meer
