Op jouw manier... omslachtig... omfloerst.... ontwijkend. Maar ik heb enkele duidelijke antwoorden kunnen uit je halen.

Jij wil Haar niet kwijt, maar je wil mij ook niet kwijt. Zij is jouw houvast, Haar huis jouw veilige haven. Ik confontreer je met je veranderende taal: Haar huis werd de afgelopen maanden "ons huis". Vandaag noemde je de katten, Haar katten, plots "mijn katten". Je herhaalt het feit dat ik zelfstandig kan zijn, financieel, en jij niet. Maar door die uitspraken maak je me duidelijk dat je er niét in gelooft dat ik jou die veilige haven ook zou kunnen bieden.

En toch blijf je beweren dat jullie een innige vriendschap hebben, meer niet. Jij stelt vriendschap boven liefde.

Je vraagt me herhaaldelijk waarom ik huil. Ik vertel je de waarheid: bijna elke dag huil ik om jou. Meteen reageer je "ik ben een slecht mens, dat ik jou dit allemaal aandoe". Om jou, het draait altijd weer om jou. 

Oh ja, ergens, in ons gesprek, zeg je dat je van me houdt. Het doet me nog meer pijn. Want als je écht van me zou houden, dan zou je me niet zo behandelen... 

Op één punt heb je gelijk: jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou. Steeds weer worden we naar elkaar toe getrokken. Ik vraag je welke toekomst je dan ziet? Jouw antwoord slaat me met verstomming: je wil vriendschap, maar dan als vrienden die dingen samen doen die ze niet met eender wie doen. 

Ik huil. Maar ergens heb ik medelijden met jou. Jij zit in een relatie omdat je niet anders kan. Denk je. Maar je vindt het te beangstigend om verandering door te voeren. Dus blijf jij bij Haar. 

Sorry mijn lief... je kan ons niet beiden hebben op hetzelfde niveau. Zolang ik me de belangrijkste voelde, jouw  vrouw, kon ik leven met haar aanwezigheid. Maar jouw weigering of onmacht om me je gevoelens te uiten, hebben me weggeduwd.

Ik ben buitengestapt bij jou vanavond. Niet één zoen... zelfs niet bij het afscheid. Ik hoorde je nog mompelen: "bedankt". Ik keek niet meer om, stapte in mijn auto. De  rit naar huis was vreselijk... huilend. Je had zoveel kunnen doen: me iets sturen, me bellen... iets. Maar neen, jij liet me uit je leven vertrekken, en deed geen enkele inspanning om me terug te halen. 

Kan ik het deze keer? Kan ik deze afstand bewaren? 

Ook vanavond krijg ik dat zinnetje te lezen. En het doet me nadenken: geloof ik je eigenlijk nog?

Geloof ik al jouw verhalen en verklaringen? Ik heb er altijd bewust voor gekozen om je te geloven. Omdat ik niet wil en kan leven met achterdocht, met wantrouwen. Er zijn zoveel zaken die ik niet kan controleren. En dus heb ik de keuze: je geloven of je niet geloven.

Geloof ik je, als je al 9 maanden beweert dat je mijn verjaardagscadeau bestelde en betaalde, maar nog niet ging afhalen?

Geloof ik je, als je zegt dat je al bijna 12 maanden, sinds de dag dat wij elkaar online ontmoetten, geen sex meer hebt gehad met Haar?

Geloof ik je, als je zegt dat jouw gevoelens voor mij niet veranderd zijn?

Ik weet wat ik niét meer geloof. 

Ik geloof niet meer dat jij gelooft in een "ooit".

Ik geloof niet meer in een toekomst samen. 

Ik geloof niet meer in jullie broer-zus-relatie.

Vanavond reageer ik op jouw "of je me nu gelooft of niet". Ik ga eens niet in de verzoenende rol... maar reageer met "ik geloof je nog altijd... ik geloof nog altijd dat er ergens een cadeau in een winkel ligt te wachten, besteld maar nog niet afgehaald". Provocerend, dat besef ik maar al te goed. En jij? Jij verdwijnt, zonder enige reactie, van facebook. 

Het was niet de eerste keer dat je het me voorstelde, om de één of andere reden te vinden om een nacht bij jullie te blijven slapen. Oh, niét als Zij weg is, zoals vorig jaar één keertje mogelijk was... onze énige nacht samen. Maar gewoon bij jullie in huis... in de kamer naast die van jullie. De afgelopen week vroeg je het me herhaaldelijk, om -in plaats van bij de vriendin met wie ik gisteren iets ging eten- bij jullie te komen slapen. Steeds dwingender kwam de vraag wààrom ik in hemelsnaam bij die vriendin wilde blijven slapen? 

Ik begrijp nog steeds niet wat er zo bedreigend is aan een nachtje uit logeren bij een vriendin en haar gezin? Er komen kleine bij-vragen: waar slaap ik dan? waar is haar man als wij uit gaan eten? hoe kom ik terug naar huis de volgende ochtend? 

Gisterenmorgen zette je weer het offensief in... stelde zelfs voor om me -zelfs 's avonds laat- nog te komen ophalen bij haar (45 min rijden). Ik werd er moe van... beloofde om het in overweging te nemen. Het wordt bijna een conflict... weeral. Dus ik sluit af, wens je succes met je examens, en vraag je me op de hoogte te houden.

In de middagpauze beslis ik, in afwezigheid van elk nieuws rond je examens, toch maar even te vragen hoe het al gaat met de eerste examens. Ik sta perplex van je antwoord: "ik heb beslist niet te gaan". Informatie die ik dus niet mocht krijgen? Ik sluit mijn gsm voor de rest van de namiddag.

Na mijn dag opleiding herbegin je: "kom ik je halen straks?" Ik houd de boot af, zeg dat ik zal zien met mijn vriendin. Er zijn redenen om toch in te gaan op je voorstel, houd ik mezelf voor. Het feit dat er, onverwacht, geen trein terug naar huis zal zijn vanochtend. Tuurlijk, ik kan andere trajecten gaan uitzoeken, mijn vriendin kan me naar huis brengen, ... Ik besef dat ik zelf ook redenen zoek om de nacht bij jou-  -neen, jùllie door te brengen. In mijn hoofd is het bij "jou", al weet al ik natuurlijk al te goed dat het bij jullie is.

Alle omstandigheden in acht genomen is het geen slechte oplossing, en mijn vriendin rijdt me tot halverwege jullie stad, waar jij me komt oppikken. En dus zit ik vannacht op jullie zetel, tussen jullie en de honden, te praten. En ik wacht... ik wacht tot Zij eindelijk beslist om te gaan slapen, zodat ik even... héél even maar met jou alleen kan zijn. Ik zie jou vechten tegen de slaap, maar uiteindelijk kruipt Zij dan toch in bed. 

Lui liggen we nog een beetje te praten in de zetel... jouw hand streelt mijn been... en hoger. Het windt je op, en dat zeg je dan ook. Maar we zijn voorzichtig, het risico is te groot. Je vraagt wel of er vandaag ruimte is om ergens heen te gaan (voor we samen naar een voorstelling gaan, zoals al even gepland is). Ja, dat kan...als jij me zogezegd naar huis brengt, anderhalf uur voor je normaal naar mij zou vertrekken. Vannacht is dat geen probleem. Maar de zaken lopen anders... vannacht bevredig ik jou dan toch. En wat ik dan mag verwachten, gebeurt: vanochtend zie jij plots geen mogelijkheid meer tot vroeger vertrekken om op kamer te stoppen, een uurtje. 

Jij hebt je pleziertje gehad, en de drang en interesse en motivatie is meteen weer weg. Ik neem de trein naar huis, weet zelfs niet meer of ik hierover moet huilen. We gaan naar onze voorstelling, samen, en ik zeg niets hierover. 

Ik ben op... vannacht confronteerde me aan alles wat ik nooit met jou zal kennen. Zo gezellig in de zetel liggen samen, tv kijkend, pratend, of gewoon samenzijnd... Maar zoals altijd zie jij het niet. Voor jou ging alles prima... weeral: jouw twee vrouwen samen in huis, bij jou. Maar ik wil dit niet... niet op deze manier. 

Ik wil geen "friends with benefits". Zonder vooruitzicht op alles wil ik niets meer...

Van in het begin maakte jij die plannen, alle plannen van dingen die we "als vrienden" zouden doen, samen met Haar. Julle zouden langskomen op vakantie, jullie zouden komen eten,.... Ook vandaag krijg ik het voorstel om te komen slapen (en toegegeven, deze keer zou het me wél uitgekomen zijn, zou me een langere nacht hebben opgeleverd, gezien mijn reistraject morgen). Jij hebt niet liever blijkbaar dan dat ik langskom bij jullie thuis... en liefst nog als Zij er is. Het perfecte excuus, "voor de buren". Zelfs als ik op de avond dat jij alleen thuis zit, langskom, dring je aan dat ik blijf tot Zij thuis is "stel dat de buren je zagen...". Maar ook op andere momenten... jij zoekt steeds dingen die ik bij jullie thuis kan komen doen. Omgekeerd kreeg ik je hooguit een keer of 3-4 hier...

Op deze manier ligt de leugen telkens bij mij. Ik verzin plaatsen waar ik heen ga, terwijl ik eigenlijk bij jou zit. Maar juist hierdoor weer ik jou, en vooral Haar, steeds meer uit mijn leven. Om ontdekking te voorkomen. Dus wat jij "afstand nemen" noemt is ook gewoon nodig... 

Maar wat is dat met mannen? Hun behoefte om hun vrouwen te verenigen? 

Ook die ander begint daar stilaan mee. Waar niemand weet over hem, zelfs niet dat ik hem ken, kent zijn vrouw mijn naam. Vanochtend stond ik zelfs ingeschreven in zijn professionele agenda, met een smoes. Toen zij hem even belde, zei hij dat we nog zaten te praten (toegegeven, we zaten ook écht te praten!), noemde mijn naam tegenover haar. 

In dat gesprek groeide bij mij het besef dat ik een enorme vrijheid heb. Bij jou benauwt het me al, dat fusionele leventje, dat "alles samen doen" waardoor het ook zo moeilijk is om af te spreken buiten de uren dat Zij werken is. Maar ik stak het op jouw achterdochtige jaloerse karakter. Misschien ook op jouw leeftijd? Maar ook die ander maakt me duidelijk dat hij verrast is door alles wat ik mag. En ik besef dat het niet zo evident is blijkbaar, uit gaan eten, op stap gaan, laat staan op vakantie gaan zonder je partner.

Ik ken niet anders. En ik zou het niet anders kunnen. Is dàt de reden waarom ik instinctief niet wil huwen? Uit schrik dat ik mijn gevoel van vrijheid kwijt ben. Nochtans... ik heb nooit veel misbruik gemaakt van die vrijheid. Mijn vrijheid ligt in een rijk gevuld sociaal leven, opleidingen, activiteiten,... En daar moet mijn partner niet voortdurend bij te zijn... liefst niet zelfs. Zonder geheimen, heb ik behoefte aan een deel dat enkel van mij is.

Het doet de vraag rijzen: zou ik kùnnen samenleven met jou? Want ik besef dat jij mijn manier van leven niét zou kunnen aanvaarden. Als ik jouw reactie al meemaak op mijn sociaal leven (dat ik inderdaad terug oppik, nu ik niet meer élk vrij moment voor jou moet vrijhouden, nu ik niet meer mijn hele agenda op jou afstem maar wacht op initiatief van jou uit... initiatief dat er duidelijk niet komt)... Hoe kan jij van mij verwachten dat ik thuis zit, enkel en alleen omdat jij ook thuis zit, in een ander huis? Wat als onze "thuis" hetzelfde huis zou zijn?

natuurlijk neem jij terug contact op... vandaag krijg ik telefoon van je. Ik ben winkelen met mijn vriendin, maar dat lijk je weer vergeten te zijn. "heb je even tijd?" Ik krijg een hele uitleg over je werk, hoe ze je buiten willen werken. Je vraagt mijn professionneel advies. Wat moet ik denken? Dat ik dan wél goed genoeg ben om te contacteren, of dat het gewoon een excuus is om me te contacteren? Ik antwoord zo goed als ik kan, blijf kalm. Maar met een nieuwsgierige vriendin vlak naast me kan ik gewoon niet met je praten. Al probeer ik wel... maar je komt eronderuit.

in de auto terug naar huis vraag ik je of je tijd hebt. Eeuwige achterdocht "waarom?" Ik bel je, wil rustig praten. Ik verwonder mezelf, blijf rustig, coherent, stel je enkel de vraag wat dat allemaal is sinds eergisteren. Jij draait de zaken om: "je ging me niet meer bellen". Dat jij dit conflict startte, eergisterenavond, ruim 24 uur voor mijn telefoontje, zie je niet in. 

Ik heb maar één vraag voor jou: waarom? Waarom die woorden eergisterenavond? Waarom dat zwijgen gisteren? Wat bedoel je met "mijn plannetje van zondag"? Na veel aandringen komt het hoge woord eruit: je voelt dat ik afstand neem. Jouw gevoel. En dus ageer je naar mij toe. Hoe rijm je dat met zondag? Ik zag je 's morgens, stelde jou nog even praten voor op mijn bureau, wat jij weigerde. Ik zag je de hele namiddag, toen ik met Haar aan tafel zat te werken. Waar in hemelsnaam haal jij het dat ik afstand neem? Ik was op dat moment net weer aan het verzoenen... en jij noemt mij afstandelijk???

"sorry, mijn gevoel, ik was fout". En daar moet ik het mee doen. Moet erover zwijgen. Kan jij dan echt niet begrijpen dat die afstand er komt door jouw eigen gedrag? Dat je me zo hardhandig wegduwt, dat ik moe ben van het steeds weer terugkrabbelen?

Ergens, tussen de regels, hoor ik de ware reden... Jij moest niet werken vandaag, en ik "verkoos" te gaan winkelen met mijn vriendin. Een afspraak die ik al een maand geleden maakte, zou ik hebben moeten afzeggen omdat jij plots vandaag vrij was (jouw uurrooster veranderde afgelopen maandag, onvoorzien). Jij vroeg me niets, en ik had dat dus zelf moeten vragen? Bovendien kwam ik eergisterenavond niet langs "zoals meestal". Ik herhaal: ik kom niét meer langs zonder een uitnodiging van jou. 

Ik ben moe... zo moe... Maar ik blijf kalm, vriendelijk, correct. Je hebt gelijk: ik neem afstand. Om te overleven... maar dàt ga jij nooit inzien. Jij houdt niet van mij... wat jij liefde noemt, is iets heel anders. Wàt precies,dat zoek ik nog...

En ik houd woord. Start de dag met "gdmxxx, succes met het studeren". 's Middags "succes met de examens, hoop dat je me even laat weten hoe het geweest is". Jij houdt ook woord, hult je in complete stilte.

Waarom? Heel de dag stel ik me die vraag. Waaraan heb ik gisterenavond en vandaag verdiend? Je verwijt me dat " je liever recht in je gezicht de dingen hoort, dat mijn gedrag zondag je duidelijk maakte wat ik van plan ben". Ik denk en denk... overloop zondag. Ik weet het écht niet. Zondagochtend repetitie, zag ik je even. Neen, je wilde niet mee naar mijn bureau om even rustig te praten. Verdenk je me ervan dat ik op dat moment er een einde aan zou maken? Je moest eens weten.... ik wilde je geld lenen voor een rekening waarvan ik weet dat je ze niet kan betalen, had geld in de achterzak van mijn broek zitten. Heel de namiddag zat ik met Haar aan jullie tafel, te werken. 

Of gaat dit weer om jouw eeuwige jaloezie? Het feit dat ik op stap ga zonder jou = kans op een ontmoeting met een andere man? Je zei me ooit dat je het kwestie van respect vindt dat een persoon niet met een persoon van het andere geslacht uit gaat eten, alleen. Ik heb je toen duidelijk gezegd dat ik dat wél doe, uit gaan eten met een mannelijke collega of een vriend, om bij te praten. Maar komend weekend ga ik uit eten met een vriendin. 

Natuurlijk weet jij, beter dan wie ook, dat een ontmoeting in een klein hoekje zit. Op een onverwachte plaats. Niet gepland. Maar wil dat dan zeggen dat we elkaar moeten opsluiten, om elk risico te vermijden? Statistisch gezien ontmoeten de meeste mensen hun toekomstige partner tijdens een opleiding of op hun werk. Moeten we dan ook maar stoppen met werken?

Stilaan vervloek ik de dag dat ik je ontmoette. Weer huil ik.... Ook ik heb mijn breekpunt. Ik zal geen contact meer opnemen. Al besef ik dat jij mij weer zal contacteren... zo loopt het altijd. Ik zoek afleiding... nu naar huis, een slaappil en mijn bed in. Ik wil niet in de verleiding komen om je iets te sturen... wiste al meerdere keren vandaag een reactie.

Weer huil ik... deze keer niet om je woorden, maar om de afwezigheid ervan.

Jij zit elke avond thuis, gaat nergens heen. Je noemt jezelf een huismus. Ik ben dat niet. Wàt is het probleem? 

Van jou hoor ik tegenwoordig last minute dat je iets te doen had, of zelfs achteraf maar.. die enkele keer dat je eens ergens heen gaat (en da's altijd een activiteit van Haar: mee naar een receptie met Haar, naar Haar familie, of heel af en toe uit eten met je dochter). Ik laat me niet doen, en vertel wat mijn plannen zijn. Onschuldige plannen: winkelen met een vriendin, naar een voorstelling (in mijn eentje dan nog), een avondje gaan uit eten met een vriendin. Jou kennende vermeld ik ook nog de naam van de persoon met wie ik weg ga, duidelijk een vrouwennaam. En zelfs dàn krijg ik dit soort reactie.

Het resultaat is ernaar... je neemt afscheid, zonder xxx. Ik heb zin om te reageren, één korte reactie ontsnapt me "bedankt voor de xxx". En ik sluit af, gooi fb toe. Neen, ik kom niet terug om ruzie te maken. Ik ga hier niét op in. Geen kans voor jou om me na een ruzie te verwijten dat je niet meer kan studeren, dat je examens niets zullen worden. Dat ik "bedankt word voor de ruzie, nét op dit moment". 

Jij zit thuis, en dus moet ik dat ook doen? Ik dacht het niet, mijn lief. Jouw pessimisme mag mijn dagen niet meer vergallen... Wees maar zielig in jouw hoekje, ik zal gelukkig zijn in het mijne...

Je bent in een achterdochtige bui vandaag. Meerdere keren krijg ik, op mijn vragen "waarom wil je dat weten?" Onschuldige vragen, omdat je niets meer uit jezelf vertelt. En dus stel ik vragen "ga je studeren vanavond?", "hoe was je dag?", "hoe liep het werk?", "heb je lekker gegeten?"... Ik ga er niet op in, antwoord één keertje op jouw vraag "waarom?" gewoon "om dezelfde reden dat jij me vraagt of ik nog veel afspraken heb vanavond". 

Weer een dag zonder jou... weer een dag zonder jouw liefde. 

Weer een dag waarop je mij niet meer jouw vrouw noemt. Ik verras mezelf met deze laatste zin... het overvalt me, hoe hard ik het mis jouw vrouw te zijn. Maar het is nu al zo lang geleden dat je me zo noemde. 

Plots besef ik het: dit is écht over. Wij zijn onherroepelijk, onherstelbaar, definitief voorbij. Ik ben jouw vrouw niet meer, jij bent mijn man niet meer. 

Ik mis jou. Ik mis wie jij was. En ik mis wie ik was bij jou.

Maar ik zwijg...

Vanochtend zag ik je even, op repetitie. Bij het afscheid vraag ik of jullie iets bijzonders doen vandaag, want ja, ik wil onze affiche afwerken, met Haar. Zij stelde me immers voor me te helpen dit jaar, en ik nam het aanbod indertijd aan. Dus ik doe ermee verder...

Je reageert "kom zeker langs, dat zou ik fijn... euh... dat zou fijn zijn". 

Ik klamp me er aan vast. En tegelijkertijd doet het me ergens bitter weinig. Ik reageer er zelfs niet op, op je verspreking. Ik haat jouw voorzichtigheid, jouw onmogelijkheid om iets vrij te geven van gevoel. Nét datgene wat me aantrok in jou, intussen bijna een jaar geleden, is volledig verdwenen. Nog steeds toon jij niets van gevoel. 

Jij noemt het "het oog". Je moest eens weten... Vannacht kwam ik laat thuis, van een uitje naar vriendinnen. We praten nog even na mijn thuiskomst, en plots begin je "ik weet amper nog iets van jou". Je valt over het feit dat je niet begrepen had dat hij mee ging. Ik reageer even snel "ik wist niet dat Zij gisteren niet werkte". Dat noem jij "het oog"... oog om oog, tand om tand. Ik noem het "gedaan met twee maten, twee gewichten". Het resultaat is hetzelfde, maar de bedoeling erachter is anders. Het eerste is wraak, het tweede is rechtvaardigheid. Maar ik ga er niet op in, verander van onderwerp. Kondig aan dat ik ga slapen. Ga niet in op jouw "nu al?"... het is dan ver 2 uur voorbij...

Je bent in je element deze namiddag. Ik zie je letterlijk genieten... je twee vrouwen samen in dezelfde ruimte, gezellig samen bezig. Je zou een prima bigamist zijn, bedenk ik me. Alleen weet Zij niet wat er speelt. En ik... ik slaag er in vandaag om jou zelfs te vergeten, terwijl ik met Haar werk. Er zijn momenten dat ik vergeet dat jij in de ruimte bent. Wanneer je me, bij het inschenken van een glas, even aanraakt, schrik ik zelfs op, verwacht het niet.

Maar het is ook confronterend. Want op die momenten krijg ik nog meer het gevoel: Zij heeft jou op affectief vlak, ik heb jou op lichamelijk vlak. Wat een verschil met die eerste maanden, toen ik je alles was...

Je voelt het aan, ik merk het. Ik laat je los. Af en toe maak je er een opmerking over. En ik praat er rond, verander van onderwerp. Ik noem het "jou behandelen zoals jij mij behandelt". Maar zelfs dàn zal ik niet meer reageren op jouw woorden... ik ben daar overheen. Ruzie is het me allemaal niet meer waard.

De Ander blijft aanwezig, laat me voelen dat hij mijn aanwezigheid op prijs stelt. Waar ik geen enkele aanzet geeft, spreekt hij van kansen, zoekt hij opportuniteiten. Het zal duren zolang het duurt, zolang beiden het leuk vinden, da's de afspraak. Maar ergens besef ik: ik ken hem nu al iets meer dan 2 maanden, en er was geen enkel conflict. Wat een verschil met jou.

We praten over gedichten vanavond... ik voel me zo on-echt. Want wat ik écht wil zeggen, moet ik voor mezelf houden...

Ik maak me geen illusies. Zo ver ben ik nog lang niet. Het ene moment gaat dat al beter dan het andere, de ene dag is gemakkelijker dan de andere. Vandaag heb je me niet uit mijn tent kunnen lokken. Oh, er waren enkele momenten hoor... momenten waarop ik in de fout had kunnen gaan. Momenten waarop ik verkeerd had kunnen reageren. Maar ik leer het steeds beter, en als ik voel dat ik een scherpe reactie zou willen sturen, verander ik gewoon van onderwerp.

Dàt, mijn lief, leer ik van jou... Steeds als het 'gevaarlijk' wordt, begin jij over iets heel anders: de kids, het werk,... Ik doe hetzelfde tegenwoordig. Maar ik tracht ook te stoppen met je heel de tijd gerust te stellen. In zo veel dingen komt jouw abandonisme door, in zo veel woorden. Ik ben het moe om die op te vangen, om daarop te reageren. Ik negeer ze gewoon. 

Ja, ik ben eigenlijk best trots op mijn houding momenteel, en ik hoop die vol te houden. Gisterenavond sloot ik redelijk bruusk af, ik voelde dat het gevaarlijk werd voor me, om verkeerd te reageren. Dus sloot ik af "ik ga slapen, slaapwelxxx". Dat ik nog een uur op internet rondhing, en ja, ook nog postte op fb, zal je wel gemerkt hebben. Dat kan me niet schelen, eerlijk gezegd. Je denkt maar wat je wil. 

De reactie vanochtend loog er niet om... "gdm. Met of zonder xxx... je kiest maar". Zo ken ik je. Maar je krijgt me niet zo ver. Mijn antwoord was rechttoe rechtaan: "met. Ook gdm xxx". Ik weiger nog jou de kans te geven tot een conflict. Zo ver zijn we gekomen. Vroeger stuurde ik je elke avond een quote... en ooit stuurde ik je deze "don't worry when I argue with you. Worry when I stop arguing with you". Enkele weken geleden zou ik deze gepost hebben op mijn fb... jou provocerend. Zelfs dàt doe ik nu niet meer...

Afstand nemen... steeds meer. Ik treur nog steeds om "ooit". Maar "ooit" werd ergens, de afgelopen maanden "nooit". 

Nog even... jouw examens. Jouw optreden. En daarna... 3 maart is een soort deadline voor mij. Als je die dag geen enkele van onze verjaardagen in herinnering bracht, krijg jij een horloge. Het is besteld. Als teken van de tijd die onherroepelijk verloren ging, als teken van de tijd die we nooit meer samen zullen doorbrengen. 

Een horloge met een klein oranje detail... oranje, mijn kleur. Een eeuwige herinnering aan wat was, en wat jij weg gooide. Een spoor van ons...

En hoe afstandelijker en rustiger ik ben, hoe vaker jij een aanzet geeft. Sexueel getinte opmerkingen. Ik ga er niet op in, reageer er koel op. Steeds vaker krijg ik het gevoel dat ik jouw fantasie moet voeden. Ik besef maar al te goed dat ik dat spel vroeger meespeelde, en niet bepaald tegen mijn zin. Maar ik wil meer zijn dan dat... bij jou toch. Dat is wat jij mij vertelde, in het begin. Wat jij nog steeds beweert... alleen is daar niets meer van te merken.

Zo vreemd.. bij de Ander stelt het me geen probleem. Maar wat is dit eenvoudig als situatie... duidelijk... eenduidig. Maar ook: wat een verschil met jou. Er is wisselwerking, wederzijdse initiatieven. Geen spel van aantrekken en afstoten. Geen achterdocht. Geen verplichtingen. En toch hoor ik hem veel vaker dan jou. Als hij kans ziet, krijg ik een berichtje. Soms insinuerend, maar even vaak gewoon om iets te vertellen. Een gebeurtenis, een gedachte, een tegenslag, een grapje. Wisselwerking in de zin van "hoe ziet jouw komende week eruit?" Actief mee uitkijken naar kansen... 

Natuurlijk is dit geen vervanging voor jou. Maar niemand zal jou ooit kunnen vervangen. Zelfs deze nieuwe "jij" niet... Deze nieuwe jij is niet mijn alter ego. Die man is weg... 

Vandaag werk ik laat... maar ik heb een pauze. Die pauze komt ongeveer overeen met het einde van jouw examen. Gisteren zei ik je dat, nodigde je letterlijk uit om even langs te komen. Iets eerder dan verwacht, zie ik je online komen... en Zij is ook meteen online.

Ik besef: je bent al buiten uit het examen, en Zij hoort als allereerste hoe het ging.

Ik reageer niet... beslis af te wachten wanneer je mij iets laat weten. Twintig minuten later krijg ik te horen hoe het examen ging. Dat je moe bent. Ik blijf rustig, zeg "ga dan maar meteen naar huis". Jij reageert dat je moe bent, dat je niet wil zitten wachten in mijn wachtzaal tot ik mijn pauze heb. Mij goed "jij beslist". Ik meen het... maar jij voelt het als een dreiging. Dus beslis je te komen... "anders krijg ik het straks toch te horen. Of morgen. Of overmorgen." Nochtans meen ik het... het kan me niet meer schelen. Denk ik.

Dus ja, je komt langs. Ik zeg niets.. niets over het feit dat je Haar voor mij contacteert. Het is stom, maar in al die kleine dingen laat je me merken dat ik niet meer zo belangrijk ben als in het begin. Toen was ik de eerste aan wie je iets liet weten... Ik zeg niets... niets over het feit dat het zelfs niet in je opkwam om Haar niet zo snel te laten weten dat je uit je examen was, zodat we meer tijd samen gehad zouden hebben. Ik zeg niets... en laat je na tien minuutjes weer vertrekken.

"Zul je voorzichtig zijn?" Desondanks hoor ik je pas 2 uur nadat je bij mij vertrok. Terwijl ik wéét dat je er precies 32 min over rijdt op dat uur. Het komt niet in je op dat ik ongerust ben, als je zo moe moet rijden. Na 2 uur krijg ik "thuis, gegeten, gebeld". Maar ik heb je verwittigd: ik behandel jou zoals ik behandeld word.  Wéér iets dat wegvalt...

Ik ben kort vanavond op chat. Wens je snel slaapwel. En sluit mijn facebook...

Er was een tijd dat ik die woorden hoorde, iedere keer als ik naar jou reed of bij jou vertrek. Er was een tijd dat het belangrijk was dat ik liet weten dat ik veilig was aangekomen. Vandaag kwam ik even langs, niet lang... ik vertrok in de regen. Maar niets... Om middernacht vertrok ik weer bij de vriend waar ik vanavond langsging. Nog een flinke rit voor de boeg, wens ik je alvast een goede nacht. Weer zeg je niets...

Het bevestigt wat ik weet: je laat me los. Wat je ook beweert... jij laat mij los. 

Ik zag Haar vanavond Haar handen rond je gezicht leggen. Teder. Liefhebbend. Die "broer-zus-relatie" die jij beweert dat er al 2 jaar tussen jullie bestaat... het gebaar waar ik getuige van was, spreekt dat tegen. Ik keek naar jullie... Ja, ik voelde een steek. Maar lang niet meer zo intens en snijdend als enkele maanden geleden, zelfs enkele weken geleden. 

Na Haar vertrek bleef ik nog even zitten praten met jou. Je trachtte me uit te lokken "allee zeg maar wat je te zeggen hebt". Ik heb niets meer te zeggen... ik ga me trachten kalm te houden tot jouw examens erop zitten. Geen provocerende woorden meer. Niet mijn gevoel onder woorden brengen. Elke ochtend een "gdmxxx" en elke avond een "slaapwelxxx". Nietszeggende korte chats "hoe ging je examen?", "alles ok?", "groetjes ginder". 

Ik luisterde naar je vanavond. Hoorde je vertellen "wij...". Steeds weer "wij"... 

Over 2 weken ga ik naar een voorstelling. Al bestelde ik twee kaarten, ik weet al dat mijn partner niet mee kan, omwille van de kids. Vanzelfsprekend vraag ik je mee... benieuwd hoe je zal reageren.  En je zegt precies wat ik verwachtte "vraag Haar anders mee". Je bent zo voorspelbaar geworden voor mij... 

Ik zal voorzichtig zijn. Alleen niet op de manier dat jij dat vroeger bedoelde...

Het doet er eigenlijk niet meer toe. Het zijn de naweeën, prent ik mezelf in. De laatste stuiptrekkingen van onze passie. Durf ik het nog "liefde" te noemen, wat wij hadden? 

Vandaag word ik, ongewild, weer geconfronteerd aan "jullie". Ik zit met Haar te chatten, Ze klaagt over je weekendwerk. "wat hebben we dan nog aan elkaar?"  Ik lees Haar woorden, en heb zin om Haar toe te roepen "jij leeft verdomme met hem samen! Jij ziet hem élke ochtend, jij ligt elke avond naast hem in bed. Jij hébt hem!" Maar ik zwijg, luister naar Haar, spreek steunende woorden. 

En plots herinner ik me hét moment. We vrijen... ik zie de kamer nog voor me, de wanddecoratie. Ik zit bovenop je... We praten nog na. En jij zegt "Zij heeft dit niet verdiend. Ik kan het Haar nooit aandoen Haar te verlaten." De tranen springen me in de ogen, en op hetzelfde moment dat de woorden uit je mond komen, zie ik je verstijven. Je beseft wat je net zei, en verontschuldigt je. Maar het is gezegd, de woorden zijn uitgesproken...

Tot op dàt moment geloofde ik dat we een toekomst hadden samen. Dié dag, dàt moment veranderde dat. Besefte ik dat het een leugen was, jouw woorden over "ooit". Jij tracht je woorden te herstellen. Praat over "er komt een moment dat wij samen zijn. Maar niet nu... er zijn te veel problemen. Ik mag jou niet opzadelen met mijn problemen. En zij kan het momenteel niet redden zonder mij." 

Ineens besef ik wat me de laatste tijd steeds zo'n vreemd gevoel geeft als ik bij jullie in huis kom. Sprak jij vroeger steeds over "Haar huis", tegenwoordig is het "ons huis". Waarom viel het me niet eerder op? 

Niet voor het eerst bedenk ik: waarom risico's lopen met mijn gezin, als er geen toekomst is voor ons samen? Voor mij was het het risico waard, omdat ik leefde met hoop. Hoop dat wij "ooit" samen zouden kunnen zijn. Echt samen zijn, als man en vrouw. Zodra dié kans er niet meer is, is dit alles het risico gewoon niet meer waard...

Dus ik speel het spel... één van mijn vragen is je nieuwe uurrooster. Het valt goed... perfect, als je mij buiten beschouwing laat. Jij bent vrij op precies dié halve dagen dat Zij niet moet werken. Ik reageer dan ook met "je zal wel blij zijn met je uurrooster". Domweg antwoord jij "heel blij". Ik ga een stap verder "je uurrooster past perfect in alles, in je andere job, in Haar vrije dagen". Weeral antwoord jij met "inderdaad". Uiteindelijk krijg je mijn sarcasme door... "ik weet niet of je het nu meent of niet". 

Voor mij bewijs je weeral dat ik geen plaats heb in jouw leven. Enkel in jouw fantasiewereldje... Ik houd me sterk, wens je proficiat met je perfecte uurrooster.  En huil... voor de zoveelste keer. Wanneer zal het eindelijk de laatste keer zijn?

Jouw afwezigheid in mijn leven geeft me veel tijd om te mijmeren. Ik herinner me scènes uit het afgelopen jaar. Wat ben ik blind geweest.Ik ben selectief geweest in mijn zoektocht naar tekens dat ik belangrijk ben voor jou. In woorden beweer je dat ik belangrijk ben. In daden bewijs je steeds weer het tegenovergestelde. Enkel in bed kan je me tonen dat ik ertoe doe. Daarbuiten echter...

Ik herinner me een dag in juli. Een vrijdagochtend. Enkele dagen na het breekpunt, je verbroken belofte. Je beloofde met me te gaan winkelen, een hele dag. Zij moest werken. Bovendien wist Ze ervan, ik had het laten vallen op een avond waarop we samen aan tafel zaten, enkele weken eerder. Die vrijdagochtend kwam je langs. Je kon nog niet mee, want er was een acuut geldprobleem. Dus je moest eerst dat regelen. Ik beslis ter plekke om je, voor die enkele dagen, het geld te lenen. Alles doe ik om je die dag van mij te laten zijn. Iets gewoons doen samen, daar verlang ik naar... gaan rondwandelen in winkels, kleren kiezen.

Maar je begint al: "ik kan pas weg om 17h, dan is Zij weer werken". Ik voel het al aankomen... je hebt Haar niet gezegd dat je me beloofde te gaan winkelen. Je belt Haar, dat het geld in orde is, dat ik help. En dan... hoe kan het dat ik dàt zinnetje zo genegeerd heb... maar vandaag hoorde ik het je zeggen alsof het gisteren was "ze vraagt of ik mee ga winkelen vandaag... dat is wel het minste dat ik kan doen, nu ze ons zo helpt". Alsof met mij meegaan een manier is om me te bedanken, alsof ik niet in mijn eentje kan gaan winkelen. Wat Zij antwoordt, hoor ik niet, maar ik zie je stiller worden. Nadat we naar de bank gegaan zijn, komt hetgeen ik op dat moment al vermoed: je krijgt pijn. Voelt je niet goed. Voelde het al sinds het ontwaken. Je gaat naar huis rijden, dat geld betalen, en zal dan zien of je je nog in staat voelt om mee te gaan winkelen. 

Ik laat je buitenstappen, en meld je dat ik vertrek. Zonder jou. Dat ik het wel begrepen heb. Ik ben gaan winkelen die dag. Waar ik niet heen ging, was het hotel dat ik vond, om de verloren tijd van eerder die week in te halen. Huilend ben ik die dag terug naar mijn gezin gereden.

Zij... steeds weer Zij. Nooit zal je mij voor Haar plaatsen. 

Gisterenavond chatten we even... ik laat je weten dat ik deze voormiddag in een gemeente vlakbij zit, van 9 tot 12h, wel wetende dat jij daardoor rijdt, als je terug naar huis rijdt van op je examen vanochtend. Jij gaat aan dat nieuws voorbij. Iets later wijs ik je er nog eens op "dat was een hint". Weer negeer je het...

Ik word niet meer boos, zelfs niet meer verdrietig. Ik ga eraan voorbij, praat over iets anders. Vanochtend wens ik je succes met je examen, vraag je enkel om me te laten weten hoe het liep. Dat doe je, en tegelijkertijd meld je me dat je "onderweg bent. En wat nu?"  Wat dan??? Ik vraag niets... ik bied je een kans om me een klein uurtje te zien, en jij grijpt ze niet. Terwijl je letterlijk op 200 meter van de plek waar ik een cursus volg rijdt... we hadden iets kunnen gaan drinken, een wandeling kunnen maken, of gewoon in de auto hebben zitten praten. 

Ik laat je nog weten dat ik weg kan, herhaal dat mijn gezin me pas een uur later zal komen oppikken. Jouw reactie? "ben intussen bijna thuis". Ik kén het traject dat je rijdt... ik reed het al zo vaak dat ik per minuut kan zeggen waar je je bevindt. Op het moment dat jij stuurde "onderweg" was je al in de gemeente waar ik me bevond. Dàt noem ik niet "een kans grijpen", dàt is gewoonweg veronderstellen dat ik alles al plande. Want het is waar: voordien zou ik geregeld hebben dat ik op dat moment buiten stond, zou ik je letterlijk gezegd hebben "pik me daar op, en we gaan daar heen". Maar net dàt gedrag van mij maakt dat ik al 11 maanden hoor "het is altijd jouw goesting". 

Maar: ik word niet meer boos. Zelfs amper verdrietig. Ik zeg "okee", en leg mijn GSM weg. Sluit mijn cursus af, laat me oppikken door mijn gezin, ga winkelen met hen... en contacteer je zelfs niet. Ik denk aan je, maar minder dan ik vrees. Ik geniet van mijn kids.

Ik krijg slecht nieuws, in verband met iemand die ik ken. Het nieuws raakt me, frustreert me... kanker. Zo onrechtvaardig. Elke dag krijgen mensen te horen dat ze kanker hebben, dat besef ik maar al te goed. Maar nu... ik kan zelf niet verklaren waarom het nieuws me deze keer zo hard raakt. Het is niet alsof dit de eerste persoon in mijn omgeving is die kanker krijgt. Misschien word ik wel zo boos en opstandig op deze situatie, omdat ik het niet word op jou? Maar ik ben razend, gefrustreerd, opstandig,... al die dingen. En ik post het dan ook op facebook, dat ik zin heb om ergens héél hard tegenaan te schoppen. 

Geen 5 minuten duurt het, of jij reageert... "waarom schoppen?" Jij beweert bij hoog en bij laag dat je mijn facebook niét in de gaten houd. Hiermee bewijs je het tegendeel... weer bestaat er een grote discrepantie tussen wat je zegt en wat je doet. Ik heb geen zin om het je uit te leggen, zeg enkel dat het niets met jou te maken heeft. Nog probeer je "echt niet?". Je moet het doen met een kordate "echt niet". Je volgende vraag kan ik zo voorspellen "kan ik iets doen?" Dàn leef jij op... als jij kan "helpen". Maar jouw helpen is geen écht helpen, dàt weet ik intussen al. Jouw helpen is enkel voor jezelf, niet voor de ander. Mijn antwoord is trouwens niet gelogen: "neen, je kan niets doen". En daar laat ik het bij...

De rest van de middag negeer ik je. Ik neem geen contact op, en check zelfs niet of jij online komt. Ondanks dat het weekend is, hoor ik de Ander wel. Even chatten... elkaar vertellen hoe de dag verloopt. Hij zit met een serieuze tegenslag vandaag. Maar weeral word ik geconfronteerd aan het verschil tussen jullie. Geen gezeur of "waarom ik weer?" houding, enkel de stappen die hij al ondernam, in afwachting van maandag. Daarna over tot de orde van de dag, de verdere plannen. Een mature optimistische houding... En dus deel ik mijn gevoel van frustratie wél met hem. Aan hem vertel ik hoe ik me voel.

Mijn gevoel niet delen met jou... het is nieuw voor mij. Al iets meer dan 11 maanden lang vertel ik jou àlles. Zonder geheimen... jij weet alles over mij. Mijn enige geheim was de Ander. Tot nu... Het voelt bevrijdend aan, om niet meteen naar jou te rennen met mijn gevoel. Weer zelfstandig, niet meer afhankelijk.

Maar ook een kantelmoment. En dat voel je ergens toch aan. Je contacteert me zodra je me ziet verschijnen op facebook vanavond. Je vraagt me of ik nog boos ben... Vervolgens ga je verder... "zag de foto's op facebook... nu begrijp ik waarom je me wegduwt...jouw keuze". Ik kan er enkel mee lachen... jij trekt conclusies op basis van repetitie-foto's, waar ik naast iemand in de zetel zit. Ik en hij??? Laat me niet lachen... Ik beslis de zaken eens duidelijk te stellen: ik duw je niet weg, maar ik ben gestopt met je aan te trekken, achter je aan te lopen. Dàt zal je ongetwijfeld voelen. Maar ik duw je niét weg. Integendeel: jij vraagt me bij jou langs te komen, en ik kom. Dat bewees ik afgelopen week. Maar... ik zal nooit meer vragen om te mogen langskomen. Dàt is nieuw. 

Ik blijf rustig, zet de zaken gewoon eens op een rijtje. Jij tracht van onderwerp te veranderen, maar ik sta het je niet toe. Letterlijk "verander niet van onderwerp alsjeblieft. Praat dit uit". Maar ik merk: je laat mij praten, en zegt zelfs niets. Dus ik stop ermee. Ik laat je weten  "tegen mezelf praten kan ik elders". Hier kan ik ook nadenken, de dingen neerschrijven. Liever bloggen dan tegen iemand te praten die toch niet reageert...

Ik besef : ik schrijf de dingen neer... heb bewijs voor mezelf nodig wat ik denk, wat er gebeurt, wat er speelt. Maar ik voel ook de behoefte om eens te schrijven hoe het was... voor ik vergeten ben dat we ook geweldige momenten hadden samen.  Ik maakte de optelsom: 

we leerden elkaar kennen op 6 februari

we ontmoetten en zoenden elkaar voor het eerst op 23 februari

we  beminden elkaar voor het eerst op 3 maart

we beminden elkaar -naar mijn gevoel- voor het laatst op 26 juni

daarna volgden een helse zomer, vol verbroken beloftes, en 5 maanden van proberen om die zomer ongedaan te maken

Binnenkort vieren wij verjaardagen... ik vraag me af of jij eraan zal denken. Ik in elk geval wel. Op 3 maart krijg je van mij een geschenk. Niet het eerste... maar wél het meest betekenende. Je krijgt van mij een horloge... als teken van de tijd samen die we onherroepelijk kwijt zijn. Door jouw toedoen... al die momenten die jij liet liggen. 

Ooit gaf jij me jouw horloge, toen ik op vakantie vertrok. Als teken dat je op me zou wachten. Ik mocht het 4 maanden dragen, verzon een vreemd excuus tegenover mijn gezin, waarom ik een horloge droeg dat niet van mij was. In een groots gebaar, ergens eind augustus, gaf ik het je terug. Sindsdien draag ik weer mijn eigen horloge. En af en toe, provocerend lijkt het wel, draag jij dat ene horloge als we elkaar zien. 

Die vakantie... jij gaf me jouw horloge, als teken. Ik gaf je mijn tekst... een tekst die me nauw aan het hart ligt... al ruim 20 jaar in mijn portefeuille zit. Zo vreemd... door dit neer te schrijven besef ik plots dat je die nog steeds in jouw portefeuille hebt zitten... Op zich niet erg: ik kén de woorden. Maar waar ik zo ongeveer àlles van jou teruggaf, kreeg ik mijn tekst nog steeds niet terug...

Gisterenavond laat deed je het weer. Kort nietszeggend gesprekje, en bij afsluiten ben ik flink. Wens je "slaapwelxxx". Krijg enkel een "slaapwel" terug. Even later laat ik je dat weten "figures... ik kan xxx sturen, jij niet. Maakt niet meer uit, en nu moet je ze echt niet meer sturen. Zal wel merken of je het wel kan, me morgen contacteren. De bal ligt nog steeds in jouw kamp."

Dus ik negeer mijn GSM vandaag... slaag er wonderwel in om jou niets te sturen. Nochtans zie ik je heel de dag door online komen, op messenger, op whatsapp. Maar mij negeer je... Om 21.30h haal je het niet meer... krijg ik "fijn je te horen". Ik mis je bericht, ben bezig. Je wéét nochtans dat ik vanavond repetitie heb. Om 22.18h komt het abandonistische "soit". Rond half elf lees ik beide berichten. Denk bij mezelf "blijven ademen", en stuur gewoon rustig terug "ook fijn om je te horen." En ik stel vragen over je dag... ga volledig aan jouw zwijgen voorbij.

En de realiteit is: het kan me een stuk minder schelen vandaag. Elke dag kan het me minder schelen. Ik mis je. Dat verandert niet. Maar mijn trots neemt de bovenhand. Ik smeek niét meer om aandacht. Ik provoceer je niet meer. Ik zoek je niet meer op.

Ik zoek je niet meer op? Eerlijk... ik blijf mezelf pijnigen met te checken of je online was ergens. Eigenlijk zijn messenger en whatsapp vergiftigde communicatiekanalen. Niet enkel kan je precies zien of je berichten worden gelezen door de ander, maar ook nog om hoe laat ze online waren voor het laatst. En als je, zoals ik, dat om het uur of toch minstens om de paar uur doet, dan voel je je natuurlijk genegeerd. Iemand niet online zien... dan kan je geloven dat die druk bezig is. Maar iemand steeds online zien komen, zonder dat ze de moeite doen je te contacteren... 

Ik kan het nog niet laten, om dàt te checken. Maar ik geef mezelf tijd... het moment komt nog wel. Het moment dat ik een hele dag niet meer kijk wanneer jij voor het laatst online was. Het moment dat ik niet meer wacht op jouw berichten. Het moment dat ik niet meer verlang naar contact met jou.

Maar ik besef: nooit zal ik stoppen met te verlangen naar jou. Jij bent en blijft mijn man... Mijn verlangen is zoveel meer dan lust. Als het enkel lust was, dan zou ik nu over je zijn. Ik houd van jou, zoals ik van niemand anders ooit gehouden heb. En dàt, mijn lief, die liefde heb jij weggegooid.

Ik kan dan nog zo hard roepen "jouw verlies". Maar ik verlies ook... ik verlies de toekomst die we droomden, samen. Ik verlies mijn man. Ik verlies jou. Maar het ergste: ik verlies een stuk van mezelf. Zonder jou zal ik nooit meer de vrouw zijn die ik nu weet dat ik ben bij jou.

Dus ik ga verder... 

Ik plaatste hier mijn biecht, werd angstig en verwijderde... maar eerlijk is eerlijk toch? En wat is een blog zonder eerlijkheid?

Dus ja, ik geef toe. Ik ga verder... er is een ander intussen. Dit is geen liefde, dit is een duidelijke afspraak met een volwassene. Maar wél iemand die weet wat hij wil. Iemand die, raar genoeg, op een bepaalde manier op jou lijkt. Die een aantal heel gelijkaardige problemen heeft gekend in zijn leven als jou. Maar wat een verschil in houding! Waar jij steeds weer klaagt en vindt dat alles en iedereen tegen jou is, biedt hij zijn problemen het hoofd met een ongelofelijk optimisme.

Bij jou is het glas altijd halfleeg, bij hem is het altijd halfvol.

Natuurlijk ,van hem verwacht ik niets meer dan fijne momenten. Geen toekomstdromen over een leven samen. Geen valse beloftes. Maar ook: eerlijkheid. Openheid. Als er eens iets tussen komt, zelfs last minute (ja, het overkomt hem ook wel eens), krijg ik meteen een "sorry". Een sorry die gemeend klinkt, en die ik niet moet afsmeken. 

Hij weet over jou... hij weet dat hij een manier is voor mij om afstand te nemen van jou. En dat mag van hem. 

Face it... je bent me kwijt.
 

Maar ik schiet niet. Meerdere keren wis ik vandaag mijn woorden... stuur je zelfs niets. Vandaag moet jij langs op je nieuwe werk... ik zat gisteren naast je toen je die mail kreeg, met het programma waar je wanneer moest zijn. Ik weet dus perfect wanneer je vertrekt, tijd hebt, thuis komt. En toch, na mijn "gdm xxx succes straks" hoor ik je de hele dag niet meer. Meerdere keren zie ik je online komen, op meerdere plekken. Maar op geen enkel moment krijg ik nieuws van je.

Meerdere keren wil ik iets sturen, maar ik zwijg. Om half vijf hoor ik toch even hoe het ging vanochtend, als ik zélf contact leg. Mijn "tot later" als ik verder moet werken, krijgt een "tot later" terug. Maar bij thuiskomst, hoor ik je nog steeds niet. Ik zie je niet online, en dus stuur ik je niets. Tot ik, om 23h, Haar online tref. Van Haar verneem ik dat je al in bed kroop. Zonder een woord.

Welke nieuwe start is dit? Maar... ik zwijg. Eerder zou ik je nu een bitsige opmerking gestuurd hebben, ook al wekt die jou. Maar ik zwijg... en dat zal ik morgen ook doen. De bal ligt in jouw kamp. Eén traan... meer huil ik er niet om vanavond. Mijn evolutie...

Een moeilijke start vanochtend. Voor het eerst in dagen hebben we 's morgens al kort contact. Hard tegen hard. Je meldt me dat je je vanaf nu "in zwijgen zal hullen" (hoe vaak hoorde ik dié al niet?), dat ik je "weet te vinden als ik je wil zien". Ik slaag erin om kalm te blijven, en herhaal wat ik je de afgelopen 3 weken iedere keer opnieuw zei: ik heb 10 maanden lang alles georchestreerd, onze beider agenda's naast elkaar gelegd om kansen te vinden/creëren om elkaar te zien, ja, zelfs jouw excuses verzonnen tegenover Haar. Nù is het aan jou...

Ik probeerde het afgelopen zomer al een keer, maar zonder succes. Mijn planmatige kant nam de bovenhand, en als vanzelf trachtte ik nog steeds kansen te vinden voor ontmoetingen. Deze keer meen ik het echter... ik zeg het je vanochtend nogmaals. Hoe gemakkelijk is het voor jou om mij te verwijten dat het "altijd mijn goesting" moet zijn? Hoe kan het ànders dan "mijn goesting" zijn, als je mij steeds alles laat regelen? 

Dus ik herhaal mijn woorden: vanaf nu is het aan jou om me te vragen langs te komen of je te bellen. Ik neem geen initiatief meer...

Ik wéét wat ik riskeer. Ik loop het risico je vandaag niet te zien. Vanavond is Zij niet thuis, dat weet ik wel. Voor de kerstvakantie hebben we halveling de afspraak gemaakt elkaar vanavond te zien. Maar ik hoorde daar niets meer over... en ik begin er niet zelf over. Ik heb een drukke werkdag, en ik slaag erin om me, voor het eerst in lange tijd lijkt het me wel, te verliezen in mijn werk. Meerdere uren gaan voorbij dat ik niét aan je denk. Zodra ik naar huis vertrek, komt het besef keihard binnen: ik zal je vandaag niét zien. Er is niets afgesproken. 

Mijn maag keert zich om. Jou niet zien vandaag houdt in dat ik jou niet zie deze hele week. Ik beslis er het beste van te maken, ga naar huis en stort me op koken met mijn kids. Zij genieten van de onverwachte mama-aandacht... en ik ook. Daarna beslissen 2 van hen om me te vergezellen naar de supermarkt, en we doen uitgebreid, rustig pratend en grappend, onze boodschappen. Het is driekoningen morgen, maar omdat ik er morgen niet ben, mogen ze vandaag de driekoningentaart aansnijden. Ze zijn door het dolle heen.

Thuisgekomen gaan we allemaal meteen in pyjama-modus. Voor de kids hét signaal dat mama écht wel thuis blijft vanavond.

En dàn verras je me... ik krijg bericht van jou. "Je komt af?" Ik ken je... voor jou is dit een flinke stap, om dit te vragen. Ja, ik zou kunnen reageren van "is dat een vraag om me te zien, of om te checken of ik er plots ga staan?" Maar ik besef dat deze vraag, zelfs zo gesteld, al genoeg zegt. En dus verzin ik een reden, steek mijn kids in bed, en vertrek. Naar jou...

Ik weet niet wat ik moet of mag verwachten. Tijdens de rit maak ik mijn hoofd leeg... maar allerlei mogelijke scenario's schieten door mijn hoofd. 

Echter... wat je doet bij mijn binnenkomst is het laatste wat ik verwacht: je zoent me. Innig en intens. En zo brengen we het volgende uur door: zoenend, af en toe even pratend. En weer verras je me. "ik heb je gemist" Meteen erna ontkracht je die woorden, door te vragen of ik jou ook gemist heb. Zo ben je nu eenmaal: altijd, steeds weer, nood aan bevestiging. En voor een buitenstaander lijkt het banaal, jouw woorden. Echter, voor mij betekenen ze de wereld. Dat jij, spontaan, zonder dat ik ernaar hengel of ze als eerste uitspreek, zoiets zegt... 

Je verklaart het: "het is een nieuw jaar". Zou dit écht nog mogelijk zijn? Of zal morgen alles weer een zeepbel blijken te zijn? Ik weet niet of ik nog durf te hopen, en ga het even loslaten... De bal ligt in jouw kamp. Laten we zien hoe je dan nu speelt...