Ik kan zonder jou. Denk ik. Maar ook ik koester de herinnering aan onze eerste maanden, zou die liefde  terug willen vinden. En tegelijkertijd besef ik meer en meer: het is voorbij. Die dagen komen nooit meer terug. Ik hield onvoorwaardelijk van jou, zonder enige reserves, geen grenzen, geen muren. 

Het is dié herinnering die me doet vasthouden, me steeds weer doet hopen. Want meer is er niet meer, volgens mij. Jij beweert van wel. Beweert nog steeds van me te houden. Je zegt het niet meer... behalve afgelopen week. Eén keer... meer niet. Maar je blijft ook wie je bent. 

Als ik iets stuur dat je niet zint, word ik meteen afgestraft, krijg ik geen "slaapwelxxx". Na afgelopen week waagde ik het nog één keertje... stuurde je de waarheid "ik houd van jou". Mijn woorden bleven zonder enige reactie. De volgende ochtend verontschuldig ik me. Niét voor de inhoud van mijn woorden, maar voor het simpele feit dàt ik ze stuurde. Het zal niet meer gebeuren. 

Ik bel je even (om een geldige reden). Meteen vuur je de vragen op me af: hoe was mijn dag? Hoe voel ik me na mijn kleine ingreep gisteren? Ik voel dat je het wil weten, maar het zal vertikken om zelf het initiatief te nemen om mij te contacteren. En ik ben het beu... beu om steeds weer in de vragende positie te zitten. Jij moet voélen dat iemand je nodig heeft. Maar ik wil mijn zelfstandige ik terug vinden!

Gisteren besefte ik plots: jij hebt, sinds half november, mijn littekens nog steeds niet gezien. Vroeg er zelfs niet achter om ze te zien? Het besef maakt me weer duidelijk hoe over dit alles is... 

Vrienden die dingen samen doen? Laten we het houden op vriendschap, want meer zit er niet meer in... Het moment is voorbij. Je bent me kwijt, maar dat besef je nog steeds niet denk ik. Ik wil het nog niet zeggen... niet met zoveel woorden. Er staat nog te veel op het spel de komende 7 weken. Ik heb rust nodig, heb andere focuspunten. 

Maar over 7 weken zullen al "onze" verjaardagen voorbij zijn. Ik maak me geen illusies, jij zal er op geen enkele manier aan denken. Twee weken na onze 3de verjaardag, de dag dat we elkaar voor het eerst beminden, zit alles erop. Dan ben ik vrij. Geen projecten meer die eraan komen, geen implicaties als jij boos wordt. 

20 maart is het voorbij. Jij krijgt het horloge dat ik besteld heb... als teken van de tijd die voorbij is, en de tijd die jij nog zonder mij zal mogen doorbrengen. Ik hoop dat je nooit beseft wat je weggooide... maar ik zie in: ik ben meer waard dan dit. Waar mijn toekomst me heen zal brengen, of ik in mijn huidige relatie blijf... de tijd zal het uitwijzen. Maar een toekomst met jou is er niet.