Op jouw manier... omslachtig... omfloerst.... ontwijkend. Maar ik heb enkele duidelijke antwoorden kunnen uit je halen.

Jij wil Haar niet kwijt, maar je wil mij ook niet kwijt. Zij is jouw houvast, Haar huis jouw veilige haven. Ik confontreer je met je veranderende taal: Haar huis werd de afgelopen maanden "ons huis". Vandaag noemde je de katten, Haar katten, plots "mijn katten". Je herhaalt het feit dat ik zelfstandig kan zijn, financieel, en jij niet. Maar door die uitspraken maak je me duidelijk dat je er niét in gelooft dat ik jou die veilige haven ook zou kunnen bieden.

En toch blijf je beweren dat jullie een innige vriendschap hebben, meer niet. Jij stelt vriendschap boven liefde.

Je vraagt me herhaaldelijk waarom ik huil. Ik vertel je de waarheid: bijna elke dag huil ik om jou. Meteen reageer je "ik ben een slecht mens, dat ik jou dit allemaal aandoe". Om jou, het draait altijd weer om jou. 

Oh ja, ergens, in ons gesprek, zeg je dat je van me houdt. Het doet me nog meer pijn. Want als je écht van me zou houden, dan zou je me niet zo behandelen... 

Op één punt heb je gelijk: jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou. Steeds weer worden we naar elkaar toe getrokken. Ik vraag je welke toekomst je dan ziet? Jouw antwoord slaat me met verstomming: je wil vriendschap, maar dan als vrienden die dingen samen doen die ze niet met eender wie doen. 

Ik huil. Maar ergens heb ik medelijden met jou. Jij zit in een relatie omdat je niet anders kan. Denk je. Maar je vindt het te beangstigend om verandering door te voeren. Dus blijf jij bij Haar. 

Sorry mijn lief... je kan ons niet beiden hebben op hetzelfde niveau. Zolang ik me de belangrijkste voelde, jouw  vrouw, kon ik leven met haar aanwezigheid. Maar jouw weigering of onmacht om me je gevoelens te uiten, hebben me weggeduwd.

Ik ben buitengestapt bij jou vanavond. Niet één zoen... zelfs niet bij het afscheid. Ik hoorde je nog mompelen: "bedankt". Ik keek niet meer om, stapte in mijn auto. De  rit naar huis was vreselijk... huilend. Je had zoveel kunnen doen: me iets sturen, me bellen... iets. Maar neen, jij liet me uit je leven vertrekken, en deed geen enkele inspanning om me terug te halen. 

Kan ik het deze keer? Kan ik deze afstand bewaren?