Van in het begin maakte jij die plannen, alle plannen van dingen die we "als vrienden" zouden doen, samen met Haar. Julle zouden langskomen op vakantie, jullie zouden komen eten,.... Ook vandaag krijg ik het voorstel om te komen slapen (en toegegeven, deze keer zou het me wél uitgekomen zijn, zou me een langere nacht hebben opgeleverd, gezien mijn reistraject morgen). Jij hebt niet liever blijkbaar dan dat ik langskom bij jullie thuis... en liefst nog als Zij er is. Het perfecte excuus, "voor de buren". Zelfs als ik op de avond dat jij alleen thuis zit, langskom, dring je aan dat ik blijf tot Zij thuis is "stel dat de buren je zagen...". Maar ook op andere momenten... jij zoekt steeds dingen die ik bij jullie thuis kan komen doen. Omgekeerd kreeg ik je hooguit een keer of 3-4 hier...

Op deze manier ligt de leugen telkens bij mij. Ik verzin plaatsen waar ik heen ga, terwijl ik eigenlijk bij jou zit. Maar juist hierdoor weer ik jou, en vooral Haar, steeds meer uit mijn leven. Om ontdekking te voorkomen. Dus wat jij "afstand nemen" noemt is ook gewoon nodig... 

Maar wat is dat met mannen? Hun behoefte om hun vrouwen te verenigen? 

Ook die ander begint daar stilaan mee. Waar niemand weet over hem, zelfs niet dat ik hem ken, kent zijn vrouw mijn naam. Vanochtend stond ik zelfs ingeschreven in zijn professionele agenda, met een smoes. Toen zij hem even belde, zei hij dat we nog zaten te praten (toegegeven, we zaten ook écht te praten!), noemde mijn naam tegenover haar. 

In dat gesprek groeide bij mij het besef dat ik een enorme vrijheid heb. Bij jou benauwt het me al, dat fusionele leventje, dat "alles samen doen" waardoor het ook zo moeilijk is om af te spreken buiten de uren dat Zij werken is. Maar ik stak het op jouw achterdochtige jaloerse karakter. Misschien ook op jouw leeftijd? Maar ook die ander maakt me duidelijk dat hij verrast is door alles wat ik mag. En ik besef dat het niet zo evident is blijkbaar, uit gaan eten, op stap gaan, laat staan op vakantie gaan zonder je partner.

Ik ken niet anders. En ik zou het niet anders kunnen. Is dàt de reden waarom ik instinctief niet wil huwen? Uit schrik dat ik mijn gevoel van vrijheid kwijt ben. Nochtans... ik heb nooit veel misbruik gemaakt van die vrijheid. Mijn vrijheid ligt in een rijk gevuld sociaal leven, opleidingen, activiteiten,... En daar moet mijn partner niet voortdurend bij te zijn... liefst niet zelfs. Zonder geheimen, heb ik behoefte aan een deel dat enkel van mij is.

Het doet de vraag rijzen: zou ik kùnnen samenleven met jou? Want ik besef dat jij mijn manier van leven niét zou kunnen aanvaarden. Als ik jouw reactie al meemaak op mijn sociaal leven (dat ik inderdaad terug oppik, nu ik niet meer élk vrij moment voor jou moet vrijhouden, nu ik niet meer mijn hele agenda op jou afstem maar wacht op initiatief van jou uit... initiatief dat er duidelijk niet komt)... Hoe kan jij van mij verwachten dat ik thuis zit, enkel en alleen omdat jij ook thuis zit, in een ander huis? Wat als onze "thuis" hetzelfde huis zou zijn?