En ik houd woord. Start de dag met "gdmxxx, succes met het studeren". 's Middags "succes met de examens, hoop dat je me even laat weten hoe het geweest is". Jij houdt ook woord, hult je in complete stilte.

Waarom? Heel de dag stel ik me die vraag. Waaraan heb ik gisterenavond en vandaag verdiend? Je verwijt me dat " je liever recht in je gezicht de dingen hoort, dat mijn gedrag zondag je duidelijk maakte wat ik van plan ben". Ik denk en denk... overloop zondag. Ik weet het écht niet. Zondagochtend repetitie, zag ik je even. Neen, je wilde niet mee naar mijn bureau om even rustig te praten. Verdenk je me ervan dat ik op dat moment er een einde aan zou maken? Je moest eens weten.... ik wilde je geld lenen voor een rekening waarvan ik weet dat je ze niet kan betalen, had geld in de achterzak van mijn broek zitten. Heel de namiddag zat ik met Haar aan jullie tafel, te werken. 

Of gaat dit weer om jouw eeuwige jaloezie? Het feit dat ik op stap ga zonder jou = kans op een ontmoeting met een andere man? Je zei me ooit dat je het kwestie van respect vindt dat een persoon niet met een persoon van het andere geslacht uit gaat eten, alleen. Ik heb je toen duidelijk gezegd dat ik dat wél doe, uit gaan eten met een mannelijke collega of een vriend, om bij te praten. Maar komend weekend ga ik uit eten met een vriendin. 

Natuurlijk weet jij, beter dan wie ook, dat een ontmoeting in een klein hoekje zit. Op een onverwachte plaats. Niet gepland. Maar wil dat dan zeggen dat we elkaar moeten opsluiten, om elk risico te vermijden? Statistisch gezien ontmoeten de meeste mensen hun toekomstige partner tijdens een opleiding of op hun werk. Moeten we dan ook maar stoppen met werken?

Stilaan vervloek ik de dag dat ik je ontmoette. Weer huil ik.... Ook ik heb mijn breekpunt. Ik zal geen contact meer opnemen. Al besef ik dat jij mij weer zal contacteren... zo loopt het altijd. Ik zoek afleiding... nu naar huis, een slaappil en mijn bed in. Ik wil niet in de verleiding komen om je iets te sturen... wiste al meerdere keren vandaag een reactie.

Weer huil ik... deze keer niet om je woorden, maar om de afwezigheid ervan.