Het was niet de eerste keer dat je het me voorstelde, om de één of andere reden te vinden om een nacht bij jullie te blijven slapen. Oh, niét als Zij weg is, zoals vorig jaar één keertje mogelijk was... onze énige nacht samen. Maar gewoon bij jullie in huis... in de kamer naast die van jullie. De afgelopen week vroeg je het me herhaaldelijk, om -in plaats van bij de vriendin met wie ik gisteren iets ging eten- bij jullie te komen slapen. Steeds dwingender kwam de vraag wààrom ik in hemelsnaam bij die vriendin wilde blijven slapen? 

Ik begrijp nog steeds niet wat er zo bedreigend is aan een nachtje uit logeren bij een vriendin en haar gezin? Er komen kleine bij-vragen: waar slaap ik dan? waar is haar man als wij uit gaan eten? hoe kom ik terug naar huis de volgende ochtend? 

Gisterenmorgen zette je weer het offensief in... stelde zelfs voor om me -zelfs 's avonds laat- nog te komen ophalen bij haar (45 min rijden). Ik werd er moe van... beloofde om het in overweging te nemen. Het wordt bijna een conflict... weeral. Dus ik sluit af, wens je succes met je examens, en vraag je me op de hoogte te houden.

In de middagpauze beslis ik, in afwezigheid van elk nieuws rond je examens, toch maar even te vragen hoe het al gaat met de eerste examens. Ik sta perplex van je antwoord: "ik heb beslist niet te gaan". Informatie die ik dus niet mocht krijgen? Ik sluit mijn gsm voor de rest van de namiddag.

Na mijn dag opleiding herbegin je: "kom ik je halen straks?" Ik houd de boot af, zeg dat ik zal zien met mijn vriendin. Er zijn redenen om toch in te gaan op je voorstel, houd ik mezelf voor. Het feit dat er, onverwacht, geen trein terug naar huis zal zijn vanochtend. Tuurlijk, ik kan andere trajecten gaan uitzoeken, mijn vriendin kan me naar huis brengen, ... Ik besef dat ik zelf ook redenen zoek om de nacht bij jou-  -neen, jùllie door te brengen. In mijn hoofd is het bij "jou", al weet al ik natuurlijk al te goed dat het bij jullie is.

Alle omstandigheden in acht genomen is het geen slechte oplossing, en mijn vriendin rijdt me tot halverwege jullie stad, waar jij me komt oppikken. En dus zit ik vannacht op jullie zetel, tussen jullie en de honden, te praten. En ik wacht... ik wacht tot Zij eindelijk beslist om te gaan slapen, zodat ik even... héél even maar met jou alleen kan zijn. Ik zie jou vechten tegen de slaap, maar uiteindelijk kruipt Zij dan toch in bed. 

Lui liggen we nog een beetje te praten in de zetel... jouw hand streelt mijn been... en hoger. Het windt je op, en dat zeg je dan ook. Maar we zijn voorzichtig, het risico is te groot. Je vraagt wel of er vandaag ruimte is om ergens heen te gaan (voor we samen naar een voorstelling gaan, zoals al even gepland is). Ja, dat kan...als jij me zogezegd naar huis brengt, anderhalf uur voor je normaal naar mij zou vertrekken. Vannacht is dat geen probleem. Maar de zaken lopen anders... vannacht bevredig ik jou dan toch. En wat ik dan mag verwachten, gebeurt: vanochtend zie jij plots geen mogelijkheid meer tot vroeger vertrekken om op kamer te stoppen, een uurtje. 

Jij hebt je pleziertje gehad, en de drang en interesse en motivatie is meteen weer weg. Ik neem de trein naar huis, weet zelfs niet meer of ik hierover moet huilen. We gaan naar onze voorstelling, samen, en ik zeg niets hierover. 

Ik ben op... vannacht confronteerde me aan alles wat ik nooit met jou zal kennen. Zo gezellig in de zetel liggen samen, tv kijkend, pratend, of gewoon samenzijnd... Maar zoals altijd zie jij het niet. Voor jou ging alles prima... weeral: jouw twee vrouwen samen in huis, bij jou. Maar ik wil dit niet... niet op deze manier. 

Ik wil geen "friends with benefits". Zonder vooruitzicht op alles wil ik niets meer...