Je bent in een achterdochtige bui vandaag. Meerdere keren krijg ik, op mijn vragen "waarom wil je dat weten?" Onschuldige vragen, omdat je niets meer uit jezelf vertelt. En dus stel ik vragen "ga je studeren vanavond?", "hoe was je dag?", "hoe liep het werk?", "heb je lekker gegeten?"... Ik ga er niet op in, antwoord één keertje op jouw vraag "waarom?" gewoon "om dezelfde reden dat jij me vraagt of ik nog veel afspraken heb vanavond". 

Weer een dag zonder jou... weer een dag zonder jouw liefde. 

Weer een dag waarop je mij niet meer jouw vrouw noemt. Ik verras mezelf met deze laatste zin... het overvalt me, hoe hard ik het mis jouw vrouw te zijn. Maar het is nu al zo lang geleden dat je me zo noemde. 

Plots besef ik het: dit is écht over. Wij zijn onherroepelijk, onherstelbaar, definitief voorbij. Ik ben jouw vrouw niet meer, jij bent mijn man niet meer. 

Ik mis jou. Ik mis wie jij was. En ik mis wie ik was bij jou.

Maar ik zwijg...