natuurlijk neem jij terug contact op... vandaag krijg ik telefoon van je. Ik ben winkelen met mijn vriendin, maar dat lijk je weer vergeten te zijn. "heb je even tijd?" Ik krijg een hele uitleg over je werk, hoe ze je buiten willen werken. Je vraagt mijn professionneel advies. Wat moet ik denken? Dat ik dan wél goed genoeg ben om te contacteren, of dat het gewoon een excuus is om me te contacteren? Ik antwoord zo goed als ik kan, blijf kalm. Maar met een nieuwsgierige vriendin vlak naast me kan ik gewoon niet met je praten. Al probeer ik wel... maar je komt eronderuit.

in de auto terug naar huis vraag ik je of je tijd hebt. Eeuwige achterdocht "waarom?" Ik bel je, wil rustig praten. Ik verwonder mezelf, blijf rustig, coherent, stel je enkel de vraag wat dat allemaal is sinds eergisteren. Jij draait de zaken om: "je ging me niet meer bellen". Dat jij dit conflict startte, eergisterenavond, ruim 24 uur voor mijn telefoontje, zie je niet in. 

Ik heb maar één vraag voor jou: waarom? Waarom die woorden eergisterenavond? Waarom dat zwijgen gisteren? Wat bedoel je met "mijn plannetje van zondag"? Na veel aandringen komt het hoge woord eruit: je voelt dat ik afstand neem. Jouw gevoel. En dus ageer je naar mij toe. Hoe rijm je dat met zondag? Ik zag je 's morgens, stelde jou nog even praten voor op mijn bureau, wat jij weigerde. Ik zag je de hele namiddag, toen ik met Haar aan tafel zat te werken. Waar in hemelsnaam haal jij het dat ik afstand neem? Ik was op dat moment net weer aan het verzoenen... en jij noemt mij afstandelijk???

"sorry, mijn gevoel, ik was fout". En daar moet ik het mee doen. Moet erover zwijgen. Kan jij dan echt niet begrijpen dat die afstand er komt door jouw eigen gedrag? Dat je me zo hardhandig wegduwt, dat ik moe ben van het steeds weer terugkrabbelen?

Ergens, tussen de regels, hoor ik de ware reden... Jij moest niet werken vandaag, en ik "verkoos" te gaan winkelen met mijn vriendin. Een afspraak die ik al een maand geleden maakte, zou ik hebben moeten afzeggen omdat jij plots vandaag vrij was (jouw uurrooster veranderde afgelopen maandag, onvoorzien). Jij vroeg me niets, en ik had dat dus zelf moeten vragen? Bovendien kwam ik eergisterenavond niet langs "zoals meestal". Ik herhaal: ik kom niét meer langs zonder een uitnodiging van jou. 

Ik ben moe... zo moe... Maar ik blijf kalm, vriendelijk, correct. Je hebt gelijk: ik neem afstand. Om te overleven... maar dàt ga jij nooit inzien. Jij houdt niet van mij... wat jij liefde noemt, is iets heel anders. Wàt precies,dat zoek ik nog...