Je gaf me een plaats in jouw leven. Ik onderschat die stap niet voor jou. Ik weet als geen ander waar je vandaan komt. Of correctie: ik weet even goed als Haar waar je vandaan komt. Dààrom dat wij beiden zo veel van jou houden... omdat we je verleden kennen. Maar met dàt verschil dat Zij niet bang moet zijn dat Zij je moet afgeven. Zij heeft jou, en de beste garantie dat jij van Haar zal blijven is jouw angst voor verandering, voor afscheid.

Die angst is niet eenvoudigweg de angst om iemand of iets kwijt te geraken, zoals jij denkt. Die angst is ook en vooral: bang zijn dat je een verkeerde beslissing neemt. En al zei ik het je al: "geen beslissing nemen bestaat meestal niet... ook niet beslissen is beslissen... dan beslis je voor het behoud van het status quo". 

Dàt is Haar garantie. Jij zal Haar nooit verlaten, ook niet voor mij. Ik kan jou alles geven, ik kan jou mijn ja-woord beloven (wat ik nog nooit eerder bereid was te geven, zoals je maar al te goed weet), ik kan voor jou alles opgeven. Hoeveel garanties ik jou ook geef... nooit zal het genoeg zijn om jou over die angst heen te helpen. En dus zal jij Haar nooit verlaten.

Je sprak het verschillende keren uit... jij gelooft in een "ooit". Een "ooit" als Zij jou buitenzet. Als Zij een einde maakt aan jullie relatie. Maar ik ben meer waard dan "second best". Ik wil een positieve keuze zijn. 

Jouw angst voor verandering en voor het nemen van een verkeerde beslissing is ook mijn zekerheid... nooit zal jij zélf de woorden "het is over" uitspreken. Dus alles rust op mijn schouders... 

Je beloofde me, heel in het begin, dat ik niet meer "alleen moest staan in het leven". Maar door jouw angst en de gevolgen daarvan sta ik meer alleen dan ooit. Want de moeilijkste beslissing die ik ooit zal moeten nemen in mijn leven, jou verlaten, ga ik helemaal alleen moeten nemen.

Omdat ik in alles een aanleiding zoek tot hoop. Hoop op jouw liefde. Hoop op een teken dat ik ertoe doe in jouw leven. Hoop op een toekomst waarin wij samen zouden kunnen zijn.

Ik was er uit... ik maak hier een einde aan. Het is zinloos, zonder toekomst, zonder hoop. En dan gooi je gisteren, midden in een telefoontje, er plots dat woord "lieveke" tussen. Voor het eerst in zo lange tijd een woord dat affectie aangeeft. "hij ziet mij graag!!!" Mijn hart maakte een sprongetje, ik liep op wolkjes de rest van de dag.

Lang duurde het niet... vlak voor vertrek op vakantie stuurde ik je dan, vol overmoed, toch weer die woorden "ik houd van je". Om dan als reactie enkel een "xxx" te krijgen... Alle hoop weer de bodem ingeslagen. Waar hij hoort, denk ik dan. Er is geen hoop... 

Je zegt steeds "als je zoekt, zal je vinden". Jij hebt het over fouten die ik zoek bij jou. Maar dit geldt nog meer voor mijn hoop... ik zoek, en af en toe vind ik. Dàt doet me volhouden... ondanks...

Ik maak je leven compleet... ja, ik geloof dat je naar mij verlangt, op sexueel vlak. Méér dan je naar Haar verlangt. Dàt geloof ik. Daarin maak ik je leven compleet. Maar al de rest heeft Zij. Op alle andere vlakken is Zij degene die jouw leven invulling geeft. Zij is degene aan wie je laat weten dat je onderweg bent. Aan Haar laat je weten dat je bijna thuis bent. Naar Haar stuur je overdag berichtjes om te laten weten hoe je dag verloopt. Aan Haar vraag je overdag hoe haar dag vlot. Ik hoor je tegenwoordig een hele dag niet meer, als ik geen initiatief neem.

Ik lieg... weeral. Soms krijg ik een "fijne werkdag". Of "goed geslapen?" Af en toe nog eens een "gdmxxx" (al komen ook die steeds minder spontaan voor, krijg ik die meestal in reactie op mijn eigen "gdmxxx"). 

Ik maak je leven compleet... maar wat jij niet inziet: ik wil jouw leven ZIJN.

waarom doe ik het mezelf aan? Omdat zelfs contact via Haar een vorm van contact met jou is... omdat ik wil begrijpen waarom Zij jou heeft... wil begrijpen wat Zij meer heeft dan mij... wi begrijpen waarom Zij jou kan houden. Ik probeer Haar te doorgronden, jullie relatie te begrijpen. Jij noemt het "vriendschap"... maar ik geloof het al lang niet meer.

Jij vertrok van hier vanavond, een snelle stop. Maar daarna hoor ik je niet meer... via haar hoor ik elk van je stappen. Hoor ik hoe je, onderweg naar huis, laat weten waar je bent, meerdere keren op dat korte traject. Terwijl ik enkel stilte krijg. Niets... zelfs geen "ben terug thuis". Ik voel me onbestaand, weeral. Ik voel me onbenullig, zoals steeds weer tegenwoordig. Ik voel me... niet meer jouw vrouw.

Zij zegt het: "zo is hij". Ze legt me uit hoe je, altijd, laat weten waar je bent, wat je doet, wanneer je je verplaatst. Ooit deed je dat ook bij mij. En verstikte het me. Maar ik wende eraan, verbazingwekkend snel.  Het werd geruststellend... plaatste me op gelijke voet met Haar.  En plots was dat weg... en dat kan ik enkel lezen als "onverschilligheid", "loslaten", "afstand". Want hierdoor maak je me duidelijk dat ik minder ben dan Haar. Minder belangrijk. Minder degene aan wie je laat weten dat alles goed is met jou. Minder degene aan wie je wil laten weten dat alles goed is met jou. Minder degene die moet weten dat je veilig bent. Minder alles...

Voor mij weer een teken dat ik je kwijt ben aan Haar...

Ik beken: je bent een geweldige minnaar. Allesbehalve egoïstisch. Vandaag was niet anders, je kent mijn lichaam en je bent bereid het tot het uiterste te drijven.

En toch was alles anders. Geen emotionele verbondenheid. Geen gevoel van intimiteit. Hoe kan ik me zo alleen voelen, met jouw lijf tegen/rond/in me? Je bent er niet.

Er zijn drie "JIJ"s. Er is jij-de-goede-vriend. Er is jij-de-minnaar. En er is jij-mijn-soulmate. De derde jij ben ik kwijt. Ik hoopte hem vandaag terug te vinden, ergens iéts te horen dat me zou aangeven dat er hoop is. Maar op die volle 4 uren vond ik geen enkele aanwijzing. Dus dit was het dan... we zijn nu officieel "friends with benefits". 

Dit heb ik nooit gewild. Toch niet met jou. Op deze manier wil ik jou niet. Dan heb ik nog liever niets...

Om dan om te slaan in een wrang gevoel, als je iets later duidelijk maakt dat je het deed om niet het verwijt te krijgen dat ik anders zou denken dat "je me niet wilde zien". 

Dus jouw omweg langs mijn werk was voor mij? Geen behoefte van jouw kant om me te zien als de kans zich voordoet. "Geen behoefte meer" moet ik daarvan maken... want in het begin bestond die behoefte wel. Vroeg je me actief naar mogelijkheden in mijn agenda, elk uurtje was er één. Die tijd is duidelijk voorbij... En ook hier is dat dubbel: was het voordien té intens, té verstikkend... nu voel ik me in de steek gelaten.

Een situatie van dubbele ambivalentie, heet dat zo mooi. Jou mogen zien maar beseffen dat je het doet uit een soort angst voor mijn eventuele reactie, of jou niet zien maar beseffen dat jij zo doet wat JIJ zelf wil (en dus jezelf veel meer respecteert, iets waar ik al vaker op hamerde). Ambivalentie die ik niet kan oplossen, omdat er die factor is die volledig buiten mijn wil om ligt: jij, jouw eigen wensen en behoeftes.

Ik ken jouw behoefte wel. Behoefte aan mijn lichaam. Behoefte aan mijn strelen. Behoefte aan mijn genot. Maar ik wil dat je MIJ wil. Ik wil dat je mij wil zoals ik jou wil. Ik wil dat je mij ziet zoals ik jou zie. Ik wil dat je mij nodig hebt zoals ik jou nodig heb.

Respect... een woord dat je graag gebruikt.

Laten we het eens over respect hebben. Respect dat kinderen voor hun ouders hebben, niet in hun woorden maar in hun daden. Respect dat kinderen hebben voor het feit dat hun ouders ook een eigen leven hebben, met eigen afspraken, en niet alles moeten laten vallen voor elk bezoekje. Respect voor regels: een verbodsteken dat "niet roken" aangeeft... Respect voor je eigen lichaam.

Laten we het eens over respect hebben. Respect voor gemaakte afspraken. Respect voor anderen die hun planning op jou afstemden.

Respect is geen éénrichtingsweg...

Jij zegt mij "ik sta nog steeds met jou op, en ik ga nog steeds met jou slapen". Dat kan best... maar daartussen besta ik naar mijn gevoel minder en minder. 

Ik wijs weer met de beschuldigende vinger naar Haar. Meer en meer lijkt het erop dat ik een relatie heb met jullie, en niet enkel met jou. Vandaag kon ik het zo regelen dat ik voorbij jouw huis terug naar hier zou rijden. Het zou maar een kort moment geweest zijn, maar nadat de afgelopen week 2 korte ontmoetingsmomenten last-minute geannuleerd werden door jou, was het een kans, een kort gestolen momentje. Letterlijk gaf ik het aan... de kans. In de hoop dat jij het zou begrijpen. Een wandeling met de hond. Een snelle boodschap doen. Iets uit de auto halen. De kans op enkele minuutjes elkaar zien. Mijn aanzet werd opgepikt... maar niét zoals ik hoopte. Neen, jij stelde voor dat ik "even langs huis" kwam. 

Hoe komt het dat jij ervan uit gaat dat ik, als ik maar enkele minuutjes heb, Haar wil zien? Zij is momenteel de laatste die ik wil zien, eerlijk gezegd. Nog liever had ik gelezen dat je niet weg zou geraken, dat het niet zou lukken. Maar Haar onder ogen komen, ik zag het niet zitten. En dat schreef ik je ook eerlijk. Mijn eerlijkheid bleef zonder enige reactie... weeral.

Dus ik zal nog méér moeten liegen. Of gewoon zwijgen. Wat rest er ons nog om over te praten? Wat bindt ons nog op termijn? Ik voel me zo on-echt bij jou, meer en meer. Dit kan nooit de bedoeling geweest zijn. Meer en meer zie ik in dat dit geen kans meer heeft. Al maanden niet meer, als ik eerlijk ben met mezelf. Ik probeer me voor te bereiden op het onvermijdelijke... Mentaliseer. Rationaliseer. Probeer...

Wat moet ik maken van dit stilzwijgen? Desinteresse of zelfbescherming? Ik krijg het gevoel dat ik voor jou niet meer verdien. Was ik vanmiddag, ondanks al mijn voorzorgen, toch net iéts te scherp, te sarcastich? Intussen durf ik amper nog iets te sturen, uit schrik je te provoceren. Ik weeg elk woord dat ik stuur, ik wis tien antwoorden voor ik iets verzend. Is dit die "openheid" die je in het begin eiste?

Hele nachten zat ik op met jou op facebook. Ik moest mezelf corrigeren, aanpassen. Vol onbegrip las ik jouw berichten, probeerde te voldoen. Paste me steeds weer aan. Steeds weer las ik "denk na over wat je zei, lees zelf wat je net schreef". En ik las... ik las... en kreeg dan het verwijt dat ik conversaties bijhield om ze te kunnen herlezen. 

Je eiste totale eerlijkheid. En nu moet ik zwijgen, zelfs liegen, om jou niet kwijt te geraken. Hoe moet ik dit rijmen met elkaar? 

Ik vrees onze volgende afspraak. Ik vrees vrijen met jou. Ik vrees dat het nooit meer wordt zoals voordien. Dat onze "uniekheid" verdwenen is, ergens in al die harde woorden van de afgelopen maanden. Maar meest van al vrees ik weer die woorden "ik kan niet komen". Ben ik klaar voor het afscheid? Kan ik afscheid nemen? Hoe kan je afscheid nemen van je man?

Je hebt schrik gekregen van mij, van mijn woorden. En dus zwijg ik. Maar waar moet ik dan over praten? Het weer? Politiek? Wat ons speciaal maakte, de connectie die wij hadden, onze verbondenheid... die is verdwenen. Ik verzwijg mijn gevoelens. Ik zwijg als ik niets kan zeggen dat niet verwijtend kan opgevat worden. Ik verstop mijn teleurstelling dat je wéér annuleert, last minute. En ik twijfel weer... aan jouw gevoelens.

Jou angst inboezemen... een vreselijk gevoel. Jou horen zeggen dat je facebook amper nog durft openen, uit schrik om een bericht van mij te vinden met verwijten. Als je me zo ziet, waarom blijf je dan? Ik krijg het gevoel dat ik gewoon "deel uitmaak" van jouw wereldbeeld. Je bent behoudsgezind, dat werd al snel duidelijk. Je houdt niet van verandering. Je gaf me een plaats in jouw leven, en nu mag ik er niet meer uit. Maar "bij jouw systeem horen" is geen liefde... dat is angst.

Ik wilde dat ik sterker was. Ik wilde dat ik kon afscheid nemen, dankbaar voor wat we hadden. Ik wilde dat ik verder kon gaan met mijn leven, ondanks zijn beperkingen. Ik wilde dat ik zowel jou als mij terug rust kon schenken.

Maar wat ik écht zou willen... het ondenkbare. Het onmogelijke. Het ondoenbare. 

Ik zei het  "ik mocht naar je kijken, en dat was dubbel. Want ik keek naar de man van wie ik houd, de man bij wie ik zou willen zijn. Maar dan besef ik weer dat het niet kan, niet zal zijn. En dàt doet pijn." Mijn woorden bleven, zoals meestal tegenwoordig, zonder enige reactie. Het maakt me onzeker. Ik heb behoefte aan geruststelling... en die krijg ik nergens.

Waar is die empathische, gevoelige (overgevoelige zelfs) man naartoe? Die man die me halsoverkop verliefd liet worden? Het maakt me gek, me zitten afvragen of Zij nu weer die woorden "ik houd van jou" te horen krijgt. Maar ik durf het niet te vragen... omdat ik het antwoord niet wil horen. Waarom voelt jij me niet meer aan, zoals in het begin? Ik twijfel, stel me voor dat ik hier een einde aan maak, en jij merkt het niet? Hoe kan dit? Hoe kan iemand eerst zo close, bijna fusioneel, zijn, en daarna zo koel, afstandelijk, rationeel?

Ik mis je. Ik mis mijn man.

Alles verandert. Jij verandert. Meer afstand... minder intensiteit... minder aandacht... minder behoefte om mij te zien/horen/lezen/voelen. 

In het begin irriteerde het me. Het steeds willen weten wàt ik deed, met wie. Signaleren wanneer ik opstond, wanneer ik ging slapen. Laten weten dat ik ging douchen en dus tien minuutjes niet bereikbaar zou zijn. Dit was ik niet gewend, het voelde aan als controle.

Maar gaandeweg wende ik eraan. Het was "jouw manier van mij lief te hebben". Alles of niets, zo ben jij, dacht ik. En dus nam ik "alles", en werd het een tweede natuur om je "alles" te laten weten, elk klein detail van mijn dagdagelijkse leven. Overal liet ik weten wat ik deed, stuurde ik foto's door om je te laten "deel uitmaken" van mijn leven.

En toen kwamen die zomermaanden. Moeilijke maanden, vol afgelaste afspraken. Keiharde confrontaties met de realiteit. Ik keek ernaar uit, die zomermaanden. Want er waren mogelijkheden, kansen om elkaar 24 uur te zien. Ik dacht dat ik het allemaal goed gepland had...; machiavelliaans haast. Ik manipuleerde mijn leven, privé en professioneel, om die kansen te creëren. Om tot de ontdekking te komen dat jij niets geregeld had. Al jouw "ik regel dat wel"... woorden maar geen daden. En dus maakten we ruzie, werden er harde woorden gesproken, van beide kanten.

Sindsdien is alles anders. Geen interesse of vraag meer in wat ik doe, met wie, wanneer, waar... Jij ontkent de verandering, noemt het "evolutie". Voor mij voelt het aan als "verlies". Ik ben je kwijt. Kwijt aan Haar.  Maar kan je kwijt geraken wat je eigenlijk nooit had?

"When I saw you, I fell in love, and you smiled because you knew" (Shakespeare). 

Meer was er niet nodig. Jouw blik, jouw blauwe ogen, en je lachje... dat lachje rond je lippen. Onweerstaanbaar werd ik er door aangetrokken. Word er nog steeds door aangetrokken. Het was alles, maar het was genoeg. Meer dan genoeg. Om me volledig en onherroepelijk van jou te laten houden. Wat ik nooit kon denken, nooit had durven dromen, gebeurde: die eerste kus. En toen moest ik je laten buitenstappen... ongerust dat dat het zou zijn. Dat je zou buitenwandelen, niet zou wachten.
 

Die eerste ontmoeting. Nu bijna 8 maanden geleden. Het lijkt gisteren, en het lijkt een leven geleden. Was het nog maar gisteren... kon ik maar terugkeren naar die eerste avond. Kon ik die eerste weken maar opnieuw beleven. Zou ik iets anders doen? Zou ik meer weerstand bieden? Of zou ik daarentegen net nog minder weerstand bieden, in de wetenschap dat elke weerstand enkel uitstel van het onvermijdelijke was? 

Misschien is dàt wel de opzet van deze blog voor mij: nadenken over wàt ik anders zou doen, als ik opnieuw zou kunnen beginnen met jou. Als daar al een antwoord op bestaat... 

Kwam je gewoon op het juiste moment in mijn leven? Of was dit écht voorbestemd? Ik heb altijd geloofd in een soort lotsbestemming, kismet. Maar als ik jou moést onmoeten, waarom dan nu pas? Waarom niet 20 jaar geleden, toen alles nog mogelijk was? Het is zo oneerlijk van het lot: me jou laten ontmoeten, zonder dat het mogelijk is om bij jou te zijn. 

Ik kàn geen deel uitmaken van je leven. Nooit zal ons verhaal gekend zijn door anderen. En toch wil ik laten weten dat ik van je gehouden heb. Houd. Zal houden. Ik heb er behoefte aan érgens een spoor te laten van ons verhaal...