Om dan om te slaan in een wrang gevoel, als je iets later duidelijk maakt dat je het deed om niet het verwijt te krijgen dat ik anders zou denken dat "je me niet wilde zien". 

Dus jouw omweg langs mijn werk was voor mij? Geen behoefte van jouw kant om me te zien als de kans zich voordoet. "Geen behoefte meer" moet ik daarvan maken... want in het begin bestond die behoefte wel. Vroeg je me actief naar mogelijkheden in mijn agenda, elk uurtje was er één. Die tijd is duidelijk voorbij... En ook hier is dat dubbel: was het voordien té intens, té verstikkend... nu voel ik me in de steek gelaten.

Een situatie van dubbele ambivalentie, heet dat zo mooi. Jou mogen zien maar beseffen dat je het doet uit een soort angst voor mijn eventuele reactie, of jou niet zien maar beseffen dat jij zo doet wat JIJ zelf wil (en dus jezelf veel meer respecteert, iets waar ik al vaker op hamerde). Ambivalentie die ik niet kan oplossen, omdat er die factor is die volledig buiten mijn wil om ligt: jij, jouw eigen wensen en behoeftes.

Ik ken jouw behoefte wel. Behoefte aan mijn lichaam. Behoefte aan mijn strelen. Behoefte aan mijn genot. Maar ik wil dat je MIJ wil. Ik wil dat je mij wil zoals ik jou wil. Ik wil dat je mij ziet zoals ik jou zie. Ik wil dat je mij nodig hebt zoals ik jou nodig heb.