Omdat ik in alles een aanleiding zoek tot hoop. Hoop op jouw liefde. Hoop op een teken dat ik ertoe doe in jouw leven. Hoop op een toekomst waarin wij samen zouden kunnen zijn.

Ik was er uit... ik maak hier een einde aan. Het is zinloos, zonder toekomst, zonder hoop. En dan gooi je gisteren, midden in een telefoontje, er plots dat woord "lieveke" tussen. Voor het eerst in zo lange tijd een woord dat affectie aangeeft. "hij ziet mij graag!!!" Mijn hart maakte een sprongetje, ik liep op wolkjes de rest van de dag.

Lang duurde het niet... vlak voor vertrek op vakantie stuurde ik je dan, vol overmoed, toch weer die woorden "ik houd van je". Om dan als reactie enkel een "xxx" te krijgen... Alle hoop weer de bodem ingeslagen. Waar hij hoort, denk ik dan. Er is geen hoop... 

Je zegt steeds "als je zoekt, zal je vinden". Jij hebt het over fouten die ik zoek bij jou. Maar dit geldt nog meer voor mijn hoop... ik zoek, en af en toe vind ik. Dàt doet me volhouden... ondanks...