Wie de flair leest kent het wel, de bladzijde waarop staat: hé het is oké... en dan allerlei, soms hilarische vervolgen. vandaag was ik een oudere flair aan't lezen en weer stootte ik op deze leuke pagina. Spontaan begon ik zelf dingen te verzinnen die erop zouden kunnen volgen. Helaas niet zo'n goede dingen. Het beestje in me kwam weer boven drijven en het was moeilijk om daaraan te weerstaan. Ik wou het op mijn facebook zetten, maar gelukkig kon ik me bedenken dat het geen goed idee was. Veel mensen zouden er niet mee akkoord gaan, kinderen zouden het wel eens kunnen geloven en ook aan gaan doen, weet ik veel. In elk geval het is niet oké, ook al wil het maar al te vaak (voor mezelf) wel oké te vinden. dus ik zeg het hier en dan in de juiste zin:
hé, het is NIET oké...
...om maaltijden over te slaan om zo kcal te beperken/of af te vallen.
...om allerlei excuses te verzinnen om niet te hoeven eten.
...om alleen maar kcal arme dingen te eten.
...om alleen eten te willen eten wat je zelf hebt klaargemaakt omdat je zo het vetgehalte kan verlagen.
...om sporten alleen leuk te vinden omdat je er veel kcal meer verbruikt.
...om eten te bereiden voor anderen en zelf niet mee te eten onder het mom van:ik heb al teveel voorgeproefd.
ik ben het blijkbaar hier nog niet komen zeggen, maar 27december is het helaas bij mijn zus uitgegaan in haar relatie, ze waren "verloofd".Persoonlijk ben ik ergens wel blij dat het gedaan is tussen die 2. Ik kon echt niet met hare vriend opschieten, niet dat het zo'n slechte jongen was, hij was wel vriendelijk enz, maar hij had echt vervelende trekjes en wat je er ook van zei, het deed het keer op keer opnieuw, bv 's avonds laat bij het thuiskomen super veel lawaai maken dat iedereen wakker is. Anyway, mijn zusje is en was er kapot van. Ze heeft dagen zitten janken(denk dat ze dat nog steeds doet) at niet meer, sloot zich compleet af, post zm-berichten enz. Het ergste is dat ze het steeds weer probeert goed te maken en hem zit te bellen en te sturen en god weet wat allemaal opdat hij naar haar terug zou komen. Wat blijkbaar niet tot haar doordringt is dat ze hem zo steeds verder wegdrijft. Bovendien was hij verliefd op iemand anders(nu is hij daar ook al bijna een week mee samen),een vriendin van mijn zusje.Het feit dat het een vriendin van mijn zusje is maakt het er niet gemakkelijker op voor mijn zusje. En het heeft er ook voor gezorgd dat ik hem nog meer ben gaan verafschuwen, bovenop de andere dingen die ik nu dan van hem hoor. Bovendien vindt ik het respectloos dat hij amper 2dagen later al met een ander samen was, dat hij niet eens wilt praten met mijn zusje(ze snapt ook niet goed wat er allemaal gebeurt) en zelfs wenst dat hij haar nooit maar dan ook nooit meer zal zien. Eigenlijk heeft hij weinig reden om dat te wensen, want uiteindelijk is hij het die mijn zusje tot verschillende dingen dwong, is hij het die niks aan zichzelf wilt veranderen,is hij het die direct met een andere is begonnen en is hij het die niet eens wilt praten. Eigenlijk zou mijn zusje moeten wensen dat ze hem nooit meer ziet, maar dat doet ze helaas niet. Nee ze blijft hem wel sturen/bellen/mailen/..., wat ik zelf ook heel vervelend vind, het is beter dat ze even wat afstand neemt en de boel wat laat afkoelen, wat probeert te verwerken, helaas kan ze dat niet. Ze leeft nog steeds met een enorm vraagteken en een enorm verdriet. Aan de eindejaarsfeesten heeft ze geen plezier gehad, al vond ik het wel heel fijn dat ze toch probeerde om er samen een leuke avond van te maken. En ook nu met de examens wacht haar een moeilijke periode. zusje, ik wou dat je me kon geloven als ik zei dat er een beter iemand voor je rond loopt. Dat deze pijn en dit verdriet ook een plaats in je leven kunnen krijgen en je weer verder kan gaan met je toekomst. Zusje, neem je tijd om het allemaal te verwerken, deze dingen gaan helaas niet over van vandaag op morgen. Weet dat ik, mama, je vrienden voor je klaarstaan om je te troosten en te steunen. Ook al komen we niet altijd overeen, weet zusje dat ik toch het beste met je voorheb en ook bij jou wil dat je gelukkig bent. dikke knuffel, ik ben bezorgd om je. big sis
Allereerst wil ik iedereen het beste wensen voor 2010, het klinkt zo standaard en eigenlijk is het dat ook, maar ik wil jullie echt een heel fijn jaar toewensen. Ik hoop dat jullie dit jaar zo veel mogelijk van het ongeluk gespaard zullen blijven. Hoewel het niet te vermijden is dat er natuurlijk problemen, teleurstellingen, verdriet,... opduiken in dit nieuwe jaar. Toch hoop ik van harte dat jullie er zoveel mogelijk van gespaard blijven en de kracht hebben om verder te gaan, als er tegenslag op je weg komt.
Lieve grote broer, altijd al hebben wij een goede band gehad. Ik kwam naar jou en jij naar mij wanneer het niet ging. We waren er voor elkaar. We waren meer vrienden dan broer en zus. Ik heb zulke mooie herinneringen aan ons verleden, onze streken en onze babbels. Lieve broer, het brak mijn hart toen je hals over kop het huis verliet en bij je vriendin introk. Het ergste vond ik misschien nog, dat ik geen afscheid kon nemen, ik lag in't ziekenhuis als jij vertrok. Toch hoopte ik dat je gelukkig werd, dat je de vrouw van je leven had gevonden, een toffe schoonfamilie had en een hele mooie toekomst tegemoet ging. Pas ben je papa geworden van een prachtige dochter. Ik smelt nog steeds als ik zie hoe liefdevol je met haar omgaat. Of als ik hoor hoe bezorgd en beschermend je voor haar bent. Je ziet het prutske echt graag, en wij ook. Ik praat in het verleden, hoewel dat niet hoeft. We zijn nog steeds 2handen op 1 buik. Ik was de eerste waartegen je zei dat je papa werd. Ik was de eerste die je belde toen het kleintje kwam, en ook nu ben ik de eerste die je belt. Helaas niet zo'n goed nieuws. Je vriendin heeft je vanmorgen gezegd dat ze niet meer verder samen wilt. Ik ben kapot, jij bent kapot. Ik wou dat ik je in mijn armen kon nemen om je te troosten, niet om je goede raad te geven, maar om je gewoon even klein te laten zijn. Even al je verdriet, angst kwijt te laten kunnen. Even je verhaal te laten doen. Lieve broer, vanavond plan je nog met haar te gaan praten, kijken of ze misschien van gedachte is veranderd. Hopend dat het een bevlieging was, een barst, een barst die nog gelijmd kan worden. Samen wat toegevingen doen, samen meer jullie best doen. Ik hoop het echt voor je broer. Ik hoop het echt! Ik wou dat ik wat voor je kon doen. Het heeft geen zin om met haar te gaan praten, tenslotte is dit iets tussen jullie en kunnen jullie echt niet iemand gebruiken die zich ertussen komt steken. Lieve broer, veel succes! Ik denk aan je. Je weet, als er iets is, bel me, sms me, ik spring op mijn fiets en trotseer alle soorten weer voor je! Lieve broer, ik hoop dat het goed komt. Voor jou, voor haar en voor het kleintje. Lieve broer, doe niets dom. Weet dat ik er voor je ben, ALTIJD!
donderdag moet ik terug op controle bij mijn endocrinoloog. Ik voel er maar heel weinig voor om te gaan. Toen ik in GHB lag en hij me kwam bezoeken en daarbij vertelde dat hij me als patiënt wilt buiten smijten, is er iets geknapt. Niet in de zin, dat ik dacht van oei ik moet het beter gaan doen, maar eerder in de zin van:Wat denkt hij wel? Dat hij me gvd maar buiten smijt, als hij dat zo graag wilt. Ik zie het niet zitten om er donderdag naartoe te gaan, niet omdat ik bang zou zijn dat hij me toch buiten zou smijten, eerder omdat ik weet dat ik mijn woede ga uiten. Omdat ik zin heb om hem vanalles verbaal naar zijn hoofd te smijten. Ik kan het eigenlijk zelf niet geloven, ooit hadden we zo'n goede band, nu haat ik hem. Ik haat hem omdat hij niet meer naar me wilt luisteren, omdat hij me in de kou heeft laten staan, me heeft laten vallen als een baksteen toen ik hem het hardst nodig had. Ik haat hem omdat hij me niet steunt in mijn strijd, maar me steeds de deur wijst als ik hem om hulp vraag. De laatste tijd ga ik niet meer op uitstap met de jongeren, niet dat ik niet meewil, maar gewoon omdat hij erbij is. Ik weet dat hij eigenlijk een goede dokter is, eentje die veel doet voor zijn patiënten, maar waarom kan hij iemand die hij ooit zo graag had, in de steek laten als deze hem nodig heeft? Waarom? Wat heeft hem zo doen veranderen?
ik sta er soms zelf nog versteld van dat ik nog steeds even verliefd ben als 4mnd geleden. Sterker nog, ik sta er nog steeds van te kijken dat ik me zo goed bij hem voel. Hij kan me het gevoel geven dat ik een prinses ben en dat ik heel de wereld ben en veel meer. Nog nooit heb ik iemand zo graag gezien, nog nooit heb ik me zo goed gevoeld bij iemand, nog nooit heb ik zo met iemand durven praten, nog nooit heb ik zo naar iemand verlangd. Hij is mijn hemel, mijn aarde, mijn zon mijn maan, hij is mijn alles. En ook al kan ik het niet opbrengen om dingen voor hem te laten of juist te doen, toch zou ik het wel kunnen. Ik ben er zeker van, voor hem zou ik alles doen. Ik zie hem graag!
De laatste tijd pieker ik me dood. Over alles en nog wat. Ik word er zowat zot van. Sommige dingen, ok de meeste, durf ik niet met iemand anders te bespreken en daar blijf ik dan alleen mee zitten. Maar ik kom er alleen niet uit. Ik wou soms dat ik iemand had waarbij ik het even allemaal kwijt kon zonder veroordeeld te worden. Iemand met een heldere kijk, iemand met begrip. Iemand die me zou kunnen troosten, iemand die me zou kunnen opvangen en iemand die een klare kijk heeft op bepaalde zaken. Ik wou dat er iemand was die me een duidelijk antwoord kon geven op mijn vragen en twijfels. Was er zo maar iemand...
ik voel me alleen, alleen op deze wereld. 't is misschien ook wel mijn eigen schuld want ik wil ook helemaal geen contact meer. Ik wil dat iedereen me alleen laat. Ik wil niet meer mee op stap, ik wil niet meer afspreken. Ik wil alleen nog maar slapen en alleen m'n leven vergallen. Ik voel me een nietsnut en wil niet meer dat anderen dat van me denken, dus wil ik liever dat ze me niet kennen of zien. Ik wil niks meer. ik wil niet meer eten, ik wil geen diabetes meer, ik wil niet meer naar school, ik wil niet meer gaan sporten, ik wil geen contact meer met mensen, ik wil niemand of niets meer. het "ik wil geen diabetes meer" is alweer een tijdje aan de gang. Ik prik niet meer(vind de psychiater super goed, ik moet er maar eens afstand van leren nemen) ik bolus niet meer en eigenlijk hoop ik dat ze snel m'n pomp afnemen want spuiten kan ik weigeren te gebruiken... Ik wil niet meer naar school want ik kan het niet, ik ben te dom en de dagen zijn te lang en te vermoeiend om er nadien nog aan te zetten. Ik wil niet meer afspreken met vrienden want ze missen me toch niet en ik ben enkel een last, ik heb niets boeiends te vertellen en ik wil niet weer een masker opzetten van het gaat goed net zo min als ik wil zeggen dat het weer niet goed gaat. Ik wil niets niets niets meer. Ik wil dat het nu stopt. Ik heb niets meer te bieden.
Ik ben teleurgesteld in mezelf. Allee ja teleurgesteld, ik weet niet goed wat ik moet denken. Ik dacht dat het wel vrij goed met me ging, dat ik er langzaam maar zeker weer bovenop aan het raken was. De laatste tijd merk ik dat ik steeds vaker terug val in slechte handeling. Telkens ik mezelf betrapte op zo'n handeling/redenering zei ik tegen mezelf: "Je was fout en je weet het, nu kan je het nog veranderen." Helaas krijg het eigenlijk toch niet zover dat ik het kan veranderen. Ik neem het voornemen wel, maar uiteindelijk doe ik het steeds vaker. Daarstraks was ik erover aan het nadenken. Het valt me op dat ik me eigenlijk nooit aan mijn voornemens kan houden en steeds extremer ga doen. Heb ik dan echt geen controle over mezelf? Nergens?
het is zover!! gisterenavond ben ik tante geworden. Tante van een lief klein meisje, Chloe. Ik ben zo blij met het kleintje. Ik hoop dat een super super mooi leven mag hebben, dat ze zichzelf en anderen graag ziet. Dat de mensen haar lief hebben. Dat ze elke dag een beetje gelukkig zal zijn.
Ik weet niet meer goed hoe ik me moet voelen. Ik ben eigenlijk doodop. Lange en veel dagen les, het meeste zelfs verplicht. Het nadien nog studeren, dingen regelen...Het is allemaal zo zwaar, zo moeilijk. Ok niemand die gezegt had dat het makkelijk zou worden, dat had ik ook helemaal niet verwacht en ook niet gewild. Het is gewoon momenteel zo druk dat ik vaak niet meer weet waar m'n hoofd staat. Zo vaak dat ik dubbel geboekt sta Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh.
Anderzijds is het ook wel een grote opluchting als ik de dingen met succes afrond. Toch is die druk ook nie goe voor me. De stress stapelt zich op omdat ik ze niet kwijt kan, dit leidt tot spanningen en inzinkingen voor de kleinste stomme dingen. Ik maak me druk en angstig dat ik het allemaal niet goed ga doen, of niet tijdig klaar krijg. Ik voel me al op voorhand een mislukking, wil geen sociale contacten meer maken en kom weer in die negatieve spiraal. En dat terwijl ik er stiekem op gehoopt had mijn wekelijkse opvolging in Kortenberg te kunnen afbouwen. Eerst was het plan elke 2wkn, door omstandigheden was dat nu 3wkn geworden. Maar het faalde al voor ik er goed mee kon starten. De voorbije 3wkn waren een ramp. Een ramp op stemming, sc-gedachten, eten,... Ik dacht het te kunnen verbergen(hoewel ik dit dan ook wel weer niet wou.)maar de psychiater zag het direct. Het eerste wat hij zei was: "het gaat je precies niet goed" en toen storte ik compleet in. 
Het ergste was dat ik ook toen niets wou vertellen over wat er in me omging. Uiteindelijk heb ik dan toch een klein beetje vertelt(flink van me!). In tegenstelling tot toen ik opgenomen was in Kortenberg, nam de psychiater me nu wel serieus(terwijl ik het minimale vertelde) en nam hij direct stappen. Hop A. terug op de anti-depressiva, A. verplicht om af te spreken met mensen, A. verplicht om een sport te zoeken en te doen... 
Wanneer is er nog tijd over om te leren, m'n kot te onderhouden, mezelf te onderhouden? Met de medicatie ben ik al helemaal niet tevreden, ik ben tegen medicatie, al besef ik wel dat het waarschijnlijk een heel stuk beter is dan bepaalde zaken die ik nu doe. Misschien hoopte ik ook wel een klein beetje op terug wat "ondersteuning"(zoals zij dat zo mooi omschrijven). De voorbije weekends was m'n stressniveau zo hoog dat ik mezelf totaal niet onder controle had, niet fysiek(hyperventileren, onrustig, verhoogde pols en bloeddruk...) en niet mentaal. Ondertussen moet ik ook weer wekelijks op controle gaan. Nu heb ik helemaal geen moment meer om uit te rusten. Oh gosh. 
